Αποφασισμένη πλέον έκλεισε σφικτά τα βλέφαρα της με σκοπό να ζήσει αυτό το θεσπέσιο λεπτό μαζί του την ωρα που τα μουσκεμένα ρούχα κολλούσαν επάνω στα αναμμένα κορμιά δημιουργώντας μια απίθανη αντίθεση μα ταυτόχρονα πυροδοτούσε στο έπακρο την ατμόσφαιρα .

Τα δάκτυλα των χεριών τους πλεγμένα αρμονικά για πρώτη μοναδική και ύστατη εμπειρία καθώς οι δρόμοι των δυο χορευτών θα χώριζαν , τα σώματα εφαπτόμενα το ένα μεσά στο άλλο λες και είχαν πλαστεί να αγγίζουν την τελειότητα .

Με μοναδική μελωδία τους ήχους της φύσης τον παφλασμό των αγρίων βιαστικών κυμάτων που ταξίδευαν από τα βάθη με προσδοκία έως ότου προσκρούσουν σε κάποιο από τα βράχια που περιτριγύριζαν την παράλια περιμετρικά αφήνοντας πισω μονάχα κάτασπρο αφρό κάπως έτσι παρομοίαζε την σχέση που δημιουργούνταν αναμεσά τους ή Σελινα.

Η βροχή τους μαστίγωνε κυριολεκτικά με τον άνεμο να σιγοντάρει ακολουθώντας πιστά τις εντολές της φύσης καθώς καταιγίδα δίχως αέρα ορμητικό σπάνια συναντάς.

Αστραπές φώτιζαν σταδιακά τον ουράνιο θολό με χρώματα αλλόκοτα ενώ τα μπουμπουνητά τράνταζαν συθέμελα την γη .

« Είσαι θεότρελη !
Αύριο μας βλέπω στο κρεββάτι με σαράντα πυρετό αλλα δεν θα άλλαζα την εμπειρία μας αυτή με τίποτα στον κοσμο !» αναφώνησε ενθουσιασμένος σφίγγοντας το κορμί της οσο πιο κοντά στο δικό του δίχως να επιθυμεί την παραμικρή απόσταση να υφίστανται μεταξύ τους .

« Απόλαυσε το οσο αντέχεις ..μην μιλάς για το αύριο αυτό κανένας μας δεν τολμά να το προβλέψει ..άφησε με να το ζήσω στο έπακρο !
Από παιδί αγαπούσα την βροχή κάθε συννεφιασμένη και μουντή ημέρα την μετέτρεπα σε γιορτή σαν οι πρώτες στάλες αγγίζαν την άσφαλτο .. Άνοιγα τα χερια και χόρευα ακριβως όπως τώρα ένιωθα ασφαλής .. ευτυχισμένη !»

« Μμ..Μικρή χορεύτρια αυτή την στιγμή τι άραγε να αισθάνεσαι?»

« Ποίκιλα συναισθήματα μα σε καμία περίπτωση ασφαλής ..μαζί σου μοιάζει να διαγράφεται από το λεξικό η έννοια της εσύ φαντάζεις αερικό δεν πιάνεσαι ..» πρόφερε με φανερή την πικρία στην φωνή της ενώ μια σκιά έκρυψε το λαμπερό χαμόγελο που φώτιζε την ημέρα του .

« Ει..Γλυκιά μου γιατί επισκιάζεις την όμορφη αυτή στιγμή αναμεσά μας με ανωφελές σκέψεις ..με κρατάς κοίταξε εδώ μες την παλάμη σου αν φυσήξεις και με στείλεις μακρια θα είναι δική σου επιλογή ! » ψιθύρισε πονηρά στο αυτί της επαναφέροντας το λαμπρό χαμόγελο στα κόκκινα χείλη που αδημονούσε να γευτεί αλλεπάλληλες φορες μια δεν του αρκούσε πια .

« Μμ..
Έχω αποφασίσει ήδη για την κατάληξη σου κύριε μου οπότε ας το αφήσουμε προς το παρών στην άκρη! Κράτησε με σφικτά , νιώσε την ανατριχίλα που προκαλεί το άγγιγμα σου στο κορμί μου.. γιατί να μην είσαι ένας άνδρας ακίνδυνος ?
Ίσως τότε η σχέση μας να είχε μέλλον !» εξέφρασε αφήνοντας έναν βαθύ αναστεναγμό να εξωτερικεύσει το παράπονο οπου την έπνιγε από την πρώτη φορά που τον γνώρισε .

Με μια ανεπαίσθητη κίνηση τα κορμιά τους βρέθηκαν μπερδεμένα στην ακροθαλασσιά με τα κύματα να αγκαλιάζουν το ερωτικό τους παιχνίδι.

Βρισκόταν κατω από το βάρος του καθρεπτιζόταν αλλόκοτος στα ματιά της δεν αναγνώριζε τον κακό του εαυτό μα έναν καινό που γεννιόταν ολοένα από την παρουσία της .

Τα μαλλιά της επέπλεαν αρμονικά κατω από την σκοτεινή θάλασσα που δεν έφθανε για να καλμάρει τον έκδηλο ερωτισμό αναμεσά τους.

Η όψη της παιχνιδιάρική μα πισω από την προκλητική καλλονή που υποδείκνυε με θράσος κρυβόταν ένα πληγωμένο εγώ κατέληξε προτού χαθεί στο μεθύσι του κορμιού της .

Τα χερια του ακουμπήσαν τις ορθωμένες θηλές της επάνω από το βρεγμένο φόρεμά που κολλούσε προκλητικά στην σάρκα αποδεικνύοντας δίχως λογία την φλόγα οπου ταλάνιζε το σώμα της όμοια με την δική του λάβα που απειλούσε να κάψει τα πάντα στο διάβα της .

« Ποθώ να σου κάνω ερωτά οσο τίποτα άλλο στην ζωή μου ..» ψέλλισε ζαλισμένος κατηφορίζοντας στις καμπύλες του υγρού κορμιού της καθώς τα κύματα τους παρέσυραν προς το βυθό οσο παράτολμο κι αν φανταζε εν μέσω καταιγίδας που σταδιακά κόπαζε .

« Μην μου το κανεις αυτό ..δεν είμαι έτοιμη να σε συγχωρήσω !»
αποκρίθηκε διαλύοντας μονομιάς το συννεφάκι ευτυχίας που πλανιόταν εδώ και ωρα από πάνω τους.

Ανασηκώθηκε απομακρύνοντας με δυσκολία το μυώδες σώμα του ίσιωσε τις τιράντες του φορέματος της πασχίζοντας να κρυφτει από το καυστικο βλέμμα του .

« Τι σε έπιασε γιατί γυρίζεις συνεχώς στα περασμένα ?» αναρωτήθηκε καθώς έπαιρνε θέση πλάι στην μαζεμένη φιγούρα με την θλιμμένη όψη που του έφερνε στο νου άσχημες αναμνήσεις μιας άλλης εποχής .

« Ας λήξουμε εδώ την περιπλάνηση μας ..όπως το περίμενα δοκίμασες να με σαγηνεύσεις με λογία και υποσχέσεις μονάχα για να ξεδώσεις ..!»

« Τι είναι αυτά που λες ?
Αυτή την εντύπωση σου έχω δώσει ? Προσπαθώ επι ώρες να ανατρέψω μια κακή στιγμή που έχει χαραχθεί ανεξίτηλα στο νου σου οπου ένας άλλος εαυτός σου δημιούργησε !
Μα εσύ εμμένεις κατηγορηματικά στα δικά σου συμπεράσματα ..δεν είμαι λιγούρης ούτε έχω στερηθεί ποτέ μου το γυναίκειο κορμί είναι κακό να μην μπορώ να συγκρατηθώ στην έλξη οπου μου ασκείς ?»

« Δεν θα συνεχίσω άλλο αυτή την ανούσια συζήτηση ..εμείς οι δυο δεν έχουμε τίποτα να μας συνδέει πέρα από μια νύχτα πάθους που μοιραστήκαμε ..που τελικά ήταν ένα τεράστιο λάθος !» αναφώνησε με σκοπό να το ενστερνιστεί και η ιδιά οπου είχε αφεθεί στην ονειροπόληση που θα την οδηγούσε στον όλεθρο οσο το συνέχιζε .

Για άλλη μια φορά κατάφερε να προχωρήσει μπροστά αφήνοντας τον απορημένο πισω της βαδίζοντας θυμωμένη προς το αυτοκίνητο.

Δεν άντεχε άλλο την παρουσία του στο πλάι της ο εσωτερικός συναγερμός ηχούσε ασταμάτητα προειδοποιώντας για την ξαφνική εισβολή στην καρδιά της .

Το χερι του έκλεισε γύρω από το μπράτσο της διακόπτοντας την γοργή φυγή στράφηκε οργισμένη προς το μέρος του παλεύοντας να κερδίσει τον χαμένο εαυτό της ενώ η στοργικη χαμογελαστή κοπέλα φάνταζε παρελθόν.

« Πάψε επιτέλους τι θέλεις ?
Ότι είχα μου το έκλεψες ύπουλα δεν θα γυρίσει πισω η αγνότητα μου που φυλούσα για εκείνον που θα κατάφερνε να κάνει την καρδιά μου να σκιρτήσει ..εσύ αν και το έπραξες δεν το άξιζες άφησε με !» στρίγκλιζε υστερικά με την φωνή της να αντηχεί επιστρέφοντας στα αυτιά της άπειρες φορες από την ηχώ των βράχων .

« Το άξιζα γιατί με ερωτεύτηκες δίχως επιστροφή μολις το παραδέχτηκες !»

« Μάλλον μεταφράζεις όπως σε βολεύουν τα λεγόμενα μου.. ξεκλείδωσε θέλω να κλειστώ στο δωμάτιο μου χωρίς την ενοχλητική παρουσία σου ! » μονάχα εγώ και η πληγωμένη μου καρδιά ..συμπλήρωσε ενδόμυχα δίχως να τολμά να παραδεχθεί πως τα συμπεράσματα του ήταν πέρα για πέρα αληθινά μα πως να σήκωνε στις πλάτες της το βάρος ενός μονοπλεύρου καταδικασμένου ερωτά ?

« Ξεχνά το δεν σε αφήνω να ξεφύγεις από τα αισθήματα σου ..είμαι εδώ κοιτά με δεν είμαι ψέμα μπορούμε να είμαστε μαζί δίχως να πληγωθείς ξανα !
Θα διανυκτερεύσουμε και εδώ αν χρειαστεί έως ότου σε πείσω πως είμαι διαφορετικός !»

« Χα ! Μην κανεις όρεξη γνωρίζω και εγώ από οδήγηση δεν έχεις ιδέα ποσό πεισματάρα γίνομαι όταν μου πηγαίνουν κόντρα !
Έληξε Ρικάρντο λυπάμαι για τον πληγωμένο σου εγωισμό μα δεν σκοπεύω να μεταμορφωθώ στο προσωρινό σου παιχνίδι !
Κλειδιά παρακαλώ ..» πρόφερε κοροϊδευτικά ανοίγοντας την παλάμη επιδεικτικά γνωρίζοντας εκ των προτέρων την αντίδραση του .

« Μμ..Πολύ καλα λοιπόν ζόρικο κορίτσι θέλεις τα κλειδιά ?
Έλα να τα πάρεις !» φώναξε ενώ ήδη έτρεχε πισω στην παράλια χαμογελαστός με ύφος νικητή γνέφοντας της κοροϊδευτικά προβάλλοντας το μπρελόκ σαν δέλεαρ για το καινούργιο του παιχνίδι .

« Σοβαρά τώρα κοφτό επιτέλους ..δεν είναι όλα παιχνίδι στην ζωή ο πατέρας σου είναι ώρες μονός χρήζει συνεχούς προσοχής !
Δεν με προσέλαβε για να βολτάρω όπως εσύ όταν τον εγκατέλειπες ! » μετάνιωσε που δεν πρόλαβε να φρενάρει εγκαίρως τον εαυτό της προτού ξεστομίσει την τελευταία φράση.

Αφότου αντίκρυσε απέναντι της έναν άλλο Ρικάρντο σκυθρωπό και χλωμό να ατενίζει με έκδηλη μελαγχολία την θάλασσα εμπρός του σκεπτικός , δαγκώθηκε καθώς οι ενοχές την κύκλωναν σαν φίδια έτοιμα να την κατασπαράξουν .

Ξάφνου η ατμόσφαιρα βάραινε ανεξέλεγκτα ο άνεμος μετατρέπονταν σε παγερό βοριά οπου μαστίγωνε ανελέητα το κορμί της , τύλιξε τα χερια της γύρω από τους γυμνούς ωμούς πασχίζοντας να ζεσταθεί μάταια βέβαια καθώς ήταν μούσκεμα με κίνδυνο να αρρωστήσει .

Απέφευγε να την κοιτάξει είχε στηλώσει επι ωρα το απλανές βλέμμα του στο κενό αφήνοντας να ατενίζει την πλάτη του.

Το δηλητηριώδες βέλος βρήκε στόχο την καρδιά που θεωρούσε πως δεν διέθετε , πλησίασε ακουμπώντας ανεπαίσθητα το βρεγμένο πουκάμισο του ήθελε να ανοίξει η γη να την καταπιεί.

Η ανάγκη να τον κλειδώσει προστατευτικά στην αγκαλιά της δίχως να χρειαστεί να τον αποχωριστεί ποτέ χτυπούσε σαν καμπανάκι επίμονα στον εγκέφαλο της, ενοχλητικό βουητό που συντάρασε συθέμελά το είναι της δεν άντεχε να διακρίνει έστω και ψήγματα θλίψης στο ελκυστικό πρόσωπο του .

« Λυπάμαι .. δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να σε πληγώσω ..» ψέλλισε λαμβάνοντας ως απάντηση την άμεση αντίδραση από μεριάς του.

Επιτέλους καθρεπτιζόταν όπως και πριν στα ανταριασμένα ματιά του ενώ ταυτόχρονα πάσχιζε να διαχωρίσει την θλίψη από την οργή .

« Γνωρίζω πως έχω αμελήσει τον πατερά ..οι δουλείες πάντοτε με απορροφούσαν στα ύπουλα γρανάζια τους η διψά μου για καταξίωση για αποδοχή με τύφλωσαν ..ευχαριστώ που μου υπενθύμισες ποσό αδιαφορούσα τελικά για την ζωή και τις απολαύσεις που προσφέρει !»

« Δεν είσαι θυμωμένος ?
Ομολογώ πως περίμενα με κομμένη την ανάσα κάποια θεαματική αντίδραση από αυτές που με είχες συνηθίσει από την ημέρα που σε γνώρισα !»

« Καλή μου πόσες φορες θα χρειαστεί να σου το υπενθυμίσω ..?
Είμαι ένας άλλος άνθρωπος από αυτόν που γνώριζες μέχρι χθες !
Μα μπορώ να σου ορκιστώ πως με έχεις σαγηνεύσει έως τα μύχια της ψυχής μου !» τόνισε με στόμφο κρατώντας τα δυο της χερια στο στερνό του κοντά στην καρδιά του ενώ όλο του το είναι συμβάδιζε με τα όσα ξεστόμιζε περίτεχνα .

« Ποσό θέλω να σε πιστέψω μα το θεο ..»

« Αφέσου σε εμένα ..μπορώ και θέλω να σε κάνω επίκεντρο του σύμπαντος μου !»

« Σε παρακαλώ σταματά πια το θέατρο ..δεν αντέχω να παραδοθώ ξέρω πως η ζημιά αυτή την φορά θα είναι ανεπανόρθωτη !»

« Δεν θα παραιτηθώ από εσένα ποτέ ! Σε έχω ανάγκη Σελινα ξυπνάς μεσά μου μια ξεχασμένη νότα ερωτά που ίσως να μην έχει παιχθεί ποτέ στα πλήκτρα της σκληρής καρδίας μου !
Για τελευταία φορά θα κρατήσεις το χερι μου σε τούτο το ταξίδι ?
Η θα με πετάξεις σαν σκισμένο φορεμένο ρούχο ..?» πρόφερε ποιητικά λες και απήγγειλε τον ρολό του σε κάποια χολιγουντιανή αισθηματική ταινία προτεινομένη για Όσκαρ .

« Μα είσαι μεγάλος θεατρίνος ..είμαι μπερδεμένη ίσως αν είχα λίγο χρόνο με πιέζεις πολύ !»

Δίχως να μιλήσει άπλωσε την παλάμη του αναμένοντας την δική της ανταπόκριση στην ομολογία οπου εισέπραξε προ ολίγου μα εκείνη να πάρει δίσταζε , φοβόταν , ποθούσε , ερωτευόταν ολοένα πιο παραφορά ένα συναίσθημα τόσο δυνατό οπου επισκίαζε μονομιάς όλα τα υπόλοιπα .

Δειλά τοποθέτησε το παγωμένο τρεμάμενο χερι της στο δικό του επισφραγίζοντας σιωπηρά ένα νέο ξεκίνημα μια τελευταία ευκαιρία στο κατι που ίσως κατάφερναν να ζήσουν.
Στα πολύτιμα λεπτά οπου οι σάρκες έγιναν ένα πρωτόγνωρα παντοτινά ύμνος ..στο αν που θα έκαιγε την καρδιά της όταν τελικά τον αρνιόταν .

Αμέσως την τράβηξε στην αγκαλιά του ακριβως όπως είχε ονειρευτεί λίγα μολις λεπτά πριν στοργικά , παθιασμένα ,απελπισμένα δεν της επέτρεπε να κάνει βήμα ήταν δική του κανένας άλλος δε θα τολμούσε να ακουμπήσει έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά της.
Ηταν ο κάλος άγγελος που αναζητούσε να τον τραβήξει από την κόλαση που βασανιζόταν από την ημέρα που γεννήθηκε μισός.

« Αγάπη μου δεν θα το μετανιώσεις για την επιλογή σου ορκίζομαι !
Θα βιώσουμε έναν αλλιώτικο ερωτά μοναδικό σαν διαμάντι πολύτιμο μείνε κοντά μου απόψε ..ας μην επιστρέψουμε σπίτι !» ψιθύριζε σφίγγοντας ολοένα πιο δυνατά το κορμί της επάνω στο δικό του .

« Ίσως αξίζεις μια ευκαιρία ..δεν είχαμε πολύ χρόνο να ανακαλύψουμε ο ένας τον άλλο !
Εκτός από εκείνο το βραδύ που μονάχα τα κορμιά έσμιξαν όχι όμως και τα πνεύματα !
Μα που θα μείνουμε ?
Η αλήθεια είναι πως έχω ξεπαγιάσει !» παρατηρώντας την καλυτέρα είδε πως τα χείλη της είχαν μελανιάσει ενώ το σώμα της έτρεμε όχι μόνο από πόθο στα έμπειρα χερια του .

« Ω θεέ μου μα εσύ κοντεύεις να πάθεις υποθερμία !
Ακολουθήσε με καρδιά μου θέλω λίγο χρόνο μαζί σου χωρίς περισπασμούς μονάχα εγώ και εσύ ..»

« Μα..Ο Ρόμπερτο με έχει ανάγκη ..»

« Ένα βραδύ μόνο Σελινα σου χρειάζεται να ξεφύγεις από την καθημερινότητα από αύριο θα είμαστε διπλά του ..»

Ο δισταγμός χάρασσέ μια μικρή ρυτίδα αγωνίας αναμεσά στα φρύδια της « Εντάξει μονάχα για απόψε ..» πρόφερε χαρωπά γελώντας ξέγνοιαστη δίχως να την νοιάζει το αύριο , μονάχα το χαμόγελο που χαρασσόταν από άκρη σε άκρη στο σκυθρωπό πρόσωπο του .

« Θα ήθελα την πιο ακριβή σουίτα του ξενοδοχείου σας !» δήλωσε κατηγορηματικά με ύφος αυστηρά επαγγελματικό στον νυσταγμένο ρεσεψιονιστ οπου με αργές κινήσεις αναζητούσε στην οθόνη του υπολογιστή εάν μπορούσε να καλύψει τις βασιλικές απαιτήσεις του διάσημου πελάτη .

« Καλυτέρα να αποταμιεύεις τα χρήματα σου μην τα σκορπάς δεξιά και αριστερά ..» ψιθύρισε διακριτικά στο αυτί του εισπράττοντας ένα πλατύ στοργικό χαμόγελο « Μια βασίλισσα αξίζει και το ανάλογο δωμάτιο ..ξεχνά όσα ήξερες από εδώ και πέρα δεν θα στέρησε !»

« Ποιος σου είπε πως θέλω να ζω με ξένα χρήματα ?» διαμαρτυρήθηκε έντονα λίγο προτού ο υπάλληλος διακόψει τον πύρινο διάλογο αναμεσά τους για να τους ανακοινώσει πως υπήρχε κενή σουίτα στον τελευταίο όροφο του κτιρίου με θεά τον απέραντο ωκεανό και το ατελεύτητο πράσινο .

Δίχως να λάβει σοβαρά υπόψιν του τις ανησυχίες της για τον σπάταλο εαυτό του έβγαλε από το δερμάτινο μαύρο πορτοφόλι την χρυσή πιστωτική του κάρτα αφήνοντας φιλοδώρημα στον υπάλληλο ένα υπέρογκο ποσό.

Ξάφνου η ζωντάνια επανήλθε στο πρόσωπο του ταλαιπωρημένου νέου που πάσχιζε να τους τακτοποιήσει σχολαστικά .

Έμεινε έκθαμβη από το φάρδος και την πολυτέλεια του δωμάτιου δεν είχε φανταστεί ούτε στα πιο τρελά της όνειρα πως θα περνούσε το κατώφλι ενός πανάκριβου παραθαλάσσιου θέρετρου ποσό μάλλον με συντροφιά έναν πλούσιο γοητευτικό παραγωγό .

« Τι έχεις γλυκιά μου εσύ χλόμιασες ?» παρατήρησε ανήσυχος γνέφοντας της να καθίσει πλάι του στο χρυσό ανάκλιντρο στο πλαϊνό καθιστικό την ιδιά ωρα που εκείνος γέμιζε ήδη τα κρυστάλλινα μακρουλά ποτήρια τους με παγωμένη σαμπάνια.

Άφωνη προχωρούσε διστακτικά στις μύτες των ποδιών της από φόβο μήπως προκαλέσει καμία ζημιά στα πανάκριβα αντικείμενα που την περιτριγύριζαν , κινεζικά βάζα κρύσταλλα βωυμιας , χρυσά κηροπήγια στολισμένα με διαμάντια πράγματα που δεν της ταίριαζαν και ούτε επιθυμούσε κατέληξε .

« Ξέρεις είμαι απλό κορίτσι ..οι επίδειξη πλούτου και δύναμης καταντά κουραστική αν θέλεις να με κερδίσεις κατεβα στο επίπεδο μου μην περιμένεις από εμένα να σε φθάσω !»

« Δεν έσφαλα μαζί σου !
Είσαι ότι ακριβως είχα εντυπώσει στο νου μου από την πρώτη στιγμή που σε αντίκρυσα ..θέλω το καλύτερο για εσένα !
Δεν μου αρέσει να επιδεικνύομαι μα που περίμενες να μείνουμε γλυκιά μου σε καμία σπηλιά ?» αστειεύτηκε τσουγκρίζοντας τα ποτήρια τους ενώ το αστείο του έδρασε καταλυτικά στον θυμό που επέμενε να διατηρεί για εκείνον.

« Έχουν και οι σπηλιές το μυστήριο τους ..θα προτιμούσα να κάνω ερωτά με θεά τους σταλακτίτες παρα σε τούτο το παραγεμισμένο ανάκτορο !»

« Μμ..Μην με αναγκάσεις να οδηγήσω μέχρι την κοντινότερη σπηλιά για να το διαπιστώσω ..»

« Μμ...όχι αρκετή ταλαιπωρία για απόψε θα ανεχτώ την περιττή χλιδή μονάχα για εσένα ..» πρόφερε λάγνα κλείνοντας το μάτι πονηρά ενώ η τιράντα του νωπού φορέματος κυλούσε όλος τυχαίος χαμηλά στον ωμό της .

« Τι ζητάς Σελινα ?»

« Αυτό που αναζητάς κι εσύ ..» ίσα που πρόλαβε να ψελλίσει καθώς τα χείλη του σφράγισαν με φορά τα δικά της αγρία παθιασμένα ,αρχέγονα , αχόρταγοι ο ένας για τον άλλο με νυχιά και με δόντια έσκισαν τα περιττά ρούχα που τους εμποδίζαν ενώ κατέληξαν με τα εσώρουχα στο γυαλιστερό δάπεδο .

Οι ανάσες γέμιζαν την ατμόσφαιρα φωτιά θόλωναν τα τζαμιά σήμερα δεν υπήρχαν αναστολές και φρένα οι αντοχές αμβλύνονταν εμπρός στο κύμα του πόθου και την αδρεναλίνη που έβαζε στο αίμα τους φωτιά .

Η γλώσσα της εξερευνούσε κάθε σπιθαμή του στερνού του ακόρεστα λάγνα ενώ και τα δικά του χείλη ανάβαν μικρές πυρκαγιές στις ερεθισμένες θηλές της κατηφορίζοντας προς το επίκεντρο του κορμιού της εκεί οπου η φωτιά συναντούσε τον αγέρα και η καρδιά το μαγικό φίλτρο του ερωτά !

« Κάνε με δική σου επι τόπου έχουμε χρόνο για παιχνίδια !» ψέλλισε λαχανιασμένη κατεβάζοντας το μποξέρ του ερχομένη αντιμέτωπη με τον ορθωμένο ανδρισμό του οπου δεν έβλεπε την ωρα να χαθεί μεσά στην πυρωμένη ήβη της βιώνοντας την συγκλονιστική εμπειρία της κορύφωσης με εκείνον που αγαπούσε !

« Όπως προστάζεις ..» ψιθύρισε εισβάλοντας στην χωρά του ποτέ συναντώντας το πάντα γαττζώθηκε από τους ωμούς του κραυγάζοντας από ηδονή ενώ ο αρχικός πόνος χανόταν υπό το πρίσμα του ερωτά του .

« Θα τρελαθώ ..Σελινα ..» επανέλαβε εκστασιασμένος καθώς την κατακτούσε κατάχαμα εκλιπαρώντας ενδόμυχα για λίγο ακόμη από το μεθυστικό φίλτρο που διαπερνούσε κάθε πόρο του σώματος του διαγράφοντας μονομιάς όλες τις ανούσιες εμπειρίες του παρελθόντος .

Κραυγές παθιασμένες , γρήγορες ανάσες οι καρδίες τους χτυπούσαν στην ιδιά συχνότητα καθώς η Σελινα άρπαζε τα ηνία ως γνησιά αμαζόνα ανεβαίνοντας επάνω του θαυμάζοντας την αρρενωπή ομορφιά του από μακρια λίκνιζε την λεκάνη της κυκλικά και αργά παρατείνοντας την ένωση τους .

Την άφησε να καθορίσει τον ρυθμό δαγκώνοντας τα χείλη του ξέπνοος πασχίζοντας να συμμαζέψει το απολεσθέν μυαλο του όπως επίσης τα κλειδιά της καρδίας του που κάπου είχαν διασκορπισθεί , με τα δάκτυλα του χάιδευε τις θηλές της γεμίζοντας την απολυτά ενώ με ματιά κλειστά και το κεφάλι της γερμένο στο πλάι με εκείνα τα μισάνοιχτα πυρωμένα χείλη της αναστέναζε δίνοντας του την ψυχή της .

Θαύμαζε την εικόνα μαζί με τα όσα βίωνε το κορμί του αυτή η γυναικά τα είχε όλα ήταν πλασμένη για ερωτά δεν χωρούσε αμφιβολία περί αυτού , παράλληλα γιόρταζε ενδόμυχα την πρώτη του θριαμβευτική νίκη έναντι του αοράτου εχθρού του .

Οι ρυθμοί επιτάχυναν τα κορμιά βάδιζαν ανεξέλεγκτα το σκοτεινό μονοπάτι του πόθου ο ένας βυθισμένος στον άλλο χορεύοντας τον χορό της ηδονής οπου κυβερνούσε τα ιδρωμένα κορμιά την ωρα που οι κραυγές δυνάμωναν τα δάκτυλα της γρατζουνούσαν ακόρεστα το στερνό του καθώς ο οργασμός του συνεπήρε εκτοξεύοντας τους στα ουράνια .

Αυτό ήταν η σφραγίδα του είχε μπει στο σώμα της μια για πάντα κανεις δεν θα την αφαιρούσε αναλογίστηκε σαν το κορμί της έγερνε αποκαμωμένο στο πλευρό του αναζητώντας λίγη θαλπωρή στην θερμή αγκαλιά του .

« Πάλι αυτή η γνώριμη σιωπή ..να φύγω ?» γύρισε σοκαρισμένος να την αντικρύσει κατά πρόσωπο δίχως να βγάζει νόημα από την ξαφνική απογοήτευση της.

« Που θέλεις να πας αγάπη μου ..δεν σε καταλαβαίνω ..σιώπησα σεβόμενος την στιγμή ..»

« Ναι ξέρω τα έχω ξανακούσει τα λογία αυτά ..κάπου εδώ πέφτει αυλαία το όνειρο σβήνει μια για πάντα αποχωρώ ..» ανακοίνωσε μαζεύοντας το κουρελιασμένο φόρεμα της λίγα μετρά μακρια τους καλύπτοντας το γυμνό κορμί της σαν να ντρεπόταν .

« Τι κανεις εκεί Σελινα ?
Τι σου συνέβη ξαφνικά ?
Ποιος σε έδιωξε γλυκιά μου ?» αναρωτιόταν ανασηκωμένος υπό την επήρεια της ζάλης έπειτα από την εκρηκτική ένωση τους .

« Δεν είμαι φτιαγμένη για έναν άνδρα σαν εσένα Ρικάρντο πάει και τέλειωσε !
Δεν είμαι τυφλή βλέπω οσο κι αν σε θέλω δεν αντέχω να το ζήσω !» φώναζε κρυμμένη στην κρεβατοκάμαρα κουμπώνοντας πρόχειρα το φόρεμα της αποφασισμένη να ξεχυθεί στους δρόμους με ένα μισοφόρι αντί να υποστεί άλλο ένα τραύμα στην ήδη ματωμένη καρδιά της .

Αισθάνθηκε την γρήγορη ανάσα στο πισω μέρος του αυχένα της αποφασισμένη να μην στραφεί να τον κοιτάξει κατάματα να μην πισωγυρίσει , μα το αναθεματισμένο χερι του που χάιδευε τρυφερά τον δεξί της ωμό φάνταζε έκκληση για προσοχή να πάρει!

« Ησύχασε μωρό μου θέλω να με κοιμίσεις στην αγκαλιά σου..»

« Πάψε ψεύτη !
Ξερω πως προτού ανατείλει ο ήλιος θα έχεις κλείσει πισω σου αυτή την πόρτα οριστικά γυρνώντας πισω στην ζωή σου !
Θα ξυπνήσω μονή και έρημη με ματιά κλαμένα και καρδιά συντρίμμια είναι η σειρά μου να φύγω !» φώναξε λίγο προτού τα δάκρυα κυλήσουν .

« Αυτό το κάθαρμα..»μουρμούρησε μεσα από τα δόντια του θυμωμένος οσο ποτέ για το θέαμα που αντίκρυζε εμπρός του απορεια ενός ανεύθυνου άνδρα που τύχαινε να γνωρίζει από την καλή και την ανάποδη.

« Δεν θα πας πουθενά ..εγώ δεν είμαι παιδαρέλι θα σου το αποδείξω αύριο ενώπιον του πατερά μου τέρμα τα ψέματα Σελινα ..
Αύριο θα μάθεις τι πραγματικά θέλω από εσένα !»

« Δεν σε καταλαβαίνω ..τι θα κανεις ? Ο Ρόμπερτο δεν θέλω να ανακατευτεί σε αυτό που έχουμε ..πρέπει να φύγω το πρωί έχω ραντεβού με τον Χορχέ δεν γίνεται να το αμελήσω ..»

« Ωραία θα σε συνοδεύσω !Μέχρι τότε όμως θα κουρνιάσεις αναμεσά στα μπράτσα μου οπου θα σε κρατούν ζεστή μέχρι να ανοίξεις αυτά τα πανέμορφα ματάκια ..»

« Θα χαθείς ...»

« Όχι εγώ αγάπη μου ..» ψέλλισε φιλώντας την απαλά καθώς την σήκωνε σαν πούπουλο στην αγκαλιά του μεταφέροντας την σαν παιδάκι στο υπερδιπλο κρεββάτι με τα γαλανά σατέν σεντόνια να θυμίζουν την υπόσχεση του να αντικρύσουν μαζί το χρώμα του πρωινου ουρανου .

Πετάρισε ζαλισμένη τα βλέφαρα της με την οσμή του κορμιού του τριγύρω της πάσχισε να επανέλθει στην πραγματικότητα με τα μηνίγγια της να σφυροκοπούν ενώ η νύστα την κατέβαλε , τα σεντόνια μοσχομύριζαν λεβάντα και προσέφεραν απίστευτη απαλότητα ενώ ο ήχος της πρωινής καταιγίδας οπου συνεχιζόταν αδιάκοπα την νανούριζε γλυκά .

Έπειτα η θύμηση της χθεσινής ημέρας την ανάγκασε να τιναχτεί έντρομη σαν ελατήριο κοιτάζοντας θλιμμένη την δεξιά πλευρά του κρεββατιού οπου ήταν ..εκεί !
Κοιμόταν βαθιά το γυμνό στήθος του ανεβοκατέβαινε ρυθμικά καθώς μονάχα το σεντόνι έκρυβε το κατω μέρος του σώματος του .

Ένα χαμόγελο ανακούφισης χαράχτηκε στο πρόσωπο της ενώ δάκρυα παραλίγο να κυλήσουν από την χαρά που κατέκλυζε ανεξήγητα την ψυχή της , παρατήρησέ τον εαυτό της προς στιγμήν φορούσε ακόμη το μπορντό φόρεμα οπου πέρασε μεσα από τόσες ταλαιπωρίες διατηρώντας την αίγλη του ακόμη και κουρελιασμένο .

Έμεινε να τον παρατηρεί μαγεμένη από την γαλήνια σχεδόν αθώα έκφραση του χαλαρωμένου προσώπου του , οι βλεφαρίδες του σχημάτιζαν μικρές σκιές στο κατω μέρος των ματιών του τα χείλη του νωχελικά σχεδόν χαμογελαστά οσο για το κορμί σκέτος πειρασμός .

Και τώρα Σελινα ?
Πως θα εγκαταλείψεις αυτό το όνειρο οσο κι αν πονάει ? ρώτησε τον εαυτό της δίχως να τραβά το βλέμμα της από πάνω του , αναζήτησε ανήσυχη ένα ρολόι υπενθυμίζοντας στον εαυτό της πως η αρρώστια της μητρός της δεν αστειευόταν ενώ παραδόξως τα παράξενα όνειρα δεν την επισκέφθηκαν αυτήν την βραδιά .

Σηκώθηκε αργά βαδίζοντας λίγα μετρά στο βάθος του χώρου λίγα λεπτά αργότερα το ζεστό νερό κυλούσε αρμονικά στο εξαγνισμένο δέρμα της που εξέπεμπε ευτυχία από κάθε πόρο του δίχως να το αντιληφθεί σιγοτραγουδούσε ένα αγαπημένο της ερωτικό τραγούδι που της ταίριαζε γάντι .

« Για εσένα αξίζει να πολεμήσω την καρδιά μου να τσακίσω ..για την αγάπη σου και μόνο ..!» τραγουδούσε αμέριμνη την ωρα οπου έφθανε στα αυτιά της το βαθύ γάργαρο γέλιο του ενώ δαγκώθηκε κοκκινίζοντας από ντροπή που τον ξύπνησε με τα ανόητα παιδιαρίσματα της .

« Σε ξύπνησα Ουφ με συγχωρείς ...εχω μια συνηθεια να τραγουδάω στο μπάνιο !» απολογήθηκε χαμογελαστή καθώς ξεπρόβαλε με το ροζ μπουρνούζι της από το χλιδατο μπάνιο με το τζακούζι , την γυάλινη ντουζιέρα και τις επίχρυσες βρύσες.

Έτριψε τα ματιά του αγουροξυπνημένος γελώντας παιχνιδιάρικα « Σου θύμωσα που δεν με περίμενες να κάνουμε μαζί το μπάνιο μας ..αλλα εντάξει με ένα φιλί το ξεχνάω ..» ψιθύρισε υποδεικνύοντας τα χείλη του κάνοντας την να ξεσπάσει σε δυνατά γέλια .

« Αχ παραπονιάρη μου γλυκέ !;
Είσαι ακαταμάχητος τι να σε κάνουμε ..όμως θα σου αρνηθώ το φιλάκι καθώς γνωρίζουμε και οι δυο πως αν πλησιάσω θα βρεθούμε να σμίγουμε στο πάτωμα ! Δυστυχώς βιάζομαι ..»

« Ουφ ναι το ραντεβού ..μα τι στο καλό σου συμβαίνει μωρό μου γιατί τόση μυστικοπάθεια ?»

« Σε παρακαλώ μην ρωτάς περισσότερα ..με τον καιρό θα μάθεις πάντως είναι ζήτημα τεράστιο για εμένα μόνο αυτό για την ωρα!»

Σηκώθηκε από το κρεββάτι αφήνοντας το σεντόνι να γλιστρήσει στο έδαφος δείχνοντας της πως αντιδρούσε το κορμί του στην παρουσία της , βάφοντας τα μαγουλά της κόκκινα καθώς η ιδιά αμαρτωλή αντίδραση εκδηλωνόταν ταυτόχρονα χαμηλά .

« Ντύσου καλέ μου ..δεν θα με πείσεις με ανόητα παιχνίδια !» αστειεύτηκε επιστρέφοντας στο μπάνιο για να ντυθεί προτού υποκύψει στην επιθυμία που την καταδίωκε , λίγη ωρα αργότερα εμφανίστηκε εμπρός του με ύφος σκανταλιάρικο έχοντας εφεύρει μια μικρή πατέντα στο σκισμένο ρούχο της .

« Είσαι πανέξυπνη ..πως σκέφτηκες να μετατρέψεις το φόρεμα σε φούστα μπλούζα σε θαυμάζω!» σχολιασε πίνοντας μια γουλιά από τον φρεσκοστυμμένο χυμό του με το ίδιο παιχνιδιάρικο ύφος που την σκαναρε αχόρταγα από την κορυφή μέχρι τα νυχιά .

« Δεν θα έχω χρόνο να αλλάξω οπότε έπρεπε να εφεύρω μια πατέντα !
Δεν είναι πρώτη μου φορά άλλωστε ποσά παλιά μου ρούχα αναπαλαίωσα ούτε εγώ δεν ξέρω ..» παρατήρησε αμέσως την έκφραση του να μεταλλάσσεται τελειώνοντας την φράση της.

« Δεν θα χρειαστεί να ζεις έτσι πια αγάπη μου ..θα σου αγοράσω όλα τα αγαθά δεν θα στερείσαι τίποτα πια !»

« Όχι ! Δεν έχω ανάγκη από ματαιότητες για να ζω πλουσιοπάροχα !
Είμαι ευχαριστημένη που στέκομαι στα ποδιά μου που αναπνέω , που έχω συνείδηση πάνω από όλα !» έβαλε τα πράγματα στην θέση τους με μια μονάχα της φράση αναγκάζοντας τον να ντραπεί για πρώτη φορά στην μέχρι τώρα πορεία του .

« Με συγχωρείς δεν είχα πρόθεση να σε προσβάλλω ..απλα θέλω να σου δώσω όλα όσα φανταζόσουν μα δεν μπορούσες να αποκτήσεις !»

« Μόνο εσένα θέλησα ..το πορτοφόλι σου κράτησε το για προσωπική χρήση ! »

« Μην ταράζεσαι γλυκιά μου κάθισε πλάι μου να πάρουμε πρωινό !»

« Τι γλυκό εκ μέρους σου ευγενή μου ..με συγχωρείς μα εμείς τέτοια ωρα βρισκόμαστε επι το έργον ώστε να εξασφαλίσουμε τα απαραίτητα για την ζωή μας ..αυτά είναι περιττές πολυτέλειες!»

Σηκώθηκε από την θέση του ενοχλημένος με την ξαφνική ένταση της στιγμής οπου τον τοποθετούσε σε αμυντική θέση δίχως αίτια , πλησίασε την θυμωμένη επαναστάτρια τυλίγοντας τα χερια του προστατεύτηκα γύρω από τους ωμούς της.

« Δεν είμαι εχθρός σου ..φαντάζομαι τι έχεις βιώσει για να γίνεσαι ξαφνικά τόσο επιθετική ..μα μαθέ αυτό αν είχα την επιλογή να γεννηθώ φτωχός άστεγος θα το θεωρούσα ευλογιά !»

« Χα ..καιρός να φεύγουμε πρέπει να γυρίσω στην γειτονιά μου να δω τους δικούς μου ..»

« Φυσικά μα ..θα με εγκαταλείψεις την έπαυλη ?»

« Όχι ανόητε ..με συγχωρείς για τα τεντωμένα νευρά περνάω μια δύσκολη περίοδο ..» μουρμούρισε μελαγχολικά κρύβοντας τα δάκρυα της αναμεσά στα σφιγμένα της δάκτυλα που έτρεμαν από αγωνιά .

Σήμερα κρίνονταν όλα η ζωή της μητέρας της κρεμόταν από ένα λεπτό νήμα που αν κοβόταν η ζωή θα στράγγιζε παντοτινά από χρώμα και υφή.

Μα κανεις δεν έπρεπε ακόμη να μάθει εκτός από τον Χορχέ με τι καρδιά θα αντίκρυζε τον οίκτο στην θέση του πάθους στα ματιά του ?

Αναλογιζόταν σιωπηλή καθισμένη στο δερμάτινο κάθισμα ατενίζοντας τον μουντό ουρανό ζητώντας από τον θεο ένα θαύμα .

Εξω από το συγκρότημα των φτωχικών κατοικιών του ζήτησε να σταματήσει δεν ήθελε να προχωρήσει περαιτέρω , η εικόνα της Σολέδαδ θα του προκαλούσε αποστροφή δεν θα άφηνε την μάνουλα της να ζήσει μια τέτοια ταπείνωση .

« Αγάπη μου άφησε με να γνωρίσω τους δικούς σου ..η μήπως ντρέπεσαι για εμάς ?» επέμενε δυσκολεύοντας το έργο της ακόμη περισσότερο ενώ το μυαλο της παράλληλα έτρεχε δεξιά και αριστερά προλαβαίνοντας το ένα κακό πισω από το άλλο .

« Θα βρεθούμε μετά ..εδώ τα πράγματα δεν είναι όπως τα φαντάζεσαι , οι γλώσσες θα οργιάσουν η οικογένεια μου είναι παραδοσιακή ..σε παρακαλώ μισώ τα σκάνδαλα !» φώναξε ταραγμένη για άλλη μια φορά παρατηρώντας το βλέμμα του να σκοτεινιάζει καθώς την περιεργαζόταν .

« Πολύ καλα δεν θα σε πιέσω άλλο ..Καταλαβαίνω.
Θα σε δω αργότερα στην έπαυλη .
Να προσέχεις γλυκιά μου ..» κατένευσε απρόθυμα αφήνοντας ένα φευγαλέο φιλί στο μάγουλο της καθώς χανόταν μες το πλήθος γεμίζοντας τον ερωτηματικά .

« Παιδί μου ..Κόρη μου επέστρεψες ! Ματιλντα γύρισε !  » αναφωνούσε ευτυχισμένη η χλωμή σαν καρικατούρα του εαυτού της Σολέδαδ καθώς η ευτυχία επέστρεφε στο σπιτικό τους .

Με δάκρυα στα ματιά ξεχύθηκε στην αγκαλιά της αναζητώντας ανακούφιση αναμεσά στα σκελετωμένα χερια που άλλοτε χάιδευαν γεμάτα ζωντάνια τα μαλλιά της.
Σήμερα όλα φάνταζαν διαφορετικά το διαμέρισμα αλλιώτικο να την πλακώνει σαν φυλακή .

« Δεν θα σε ξαναφησω μάνουλα μου γλυκιά !
Νονά μου όλα έτοιμα ? 
Μας περιμένουν στο σπίτι του γιατρού ..»

« Ξέρεις είδα και έπαθα να την πείσω να ντυθεί ..μα πες μας εσύ πως είσαι ?»

« Μην αλλάζεις θέμα ..!
Μαμά σε παρακαλώ σταματά να αυτοτιμωρεις τον εαυτό σου είναι ο καλύτερος γιατρός στην πόλη , κορυφή και τυχαίνει να είναι φίλος μου!
Θέλει να βοηθήσει θα σε γιατρέψει σήκω σε παρακαλώ ! »
ικέτευε με τους λυγμούς να τραντάζουν ολόκληρο το κορμί της σπαράζοντας την καρδιά της Σολέδαδ που άμεσα κατέβαλε όση δύναμη είχε να σταθεί στα ποδιά της.

« Πάμε ψυχή μου ..σκούπισε τα δάκρυα σου !» πρόσταξε αποφασιστικά αρπάζοντας την λευκή μικρή τσάντα της από το μπράτσο του καναπέ .

« Έτσι μπράβο κουμπαρά το κορίτσι μας είναι θείο δώρο !
Σε λατρεύει μην μου την στεναχωρείς αρκετά δάκρυα χυθήκαν σε τούτο το σπίτι καιρός να λάμψει φως !» είπε χαρακτηριστικά η Ματιλντα τραβώντας τις βαριές κουρτίνες αφήνοντας μια νέα μερα να ανατείλει .

Στο ακριβό οίκημα του Χορχέ επικρατούσε από νωρίς το πρωί σωστό πανδαιμόνιο το προσωπικό ετοίμαζε ένα πλούσιο γεύμα για τις καλεσμένες του ενώ η εγκυμονούσα Ανχελικα βημάτιζε νευρικα πάνω κατω καθώς οι υποψίες την είχαν ζώσει σαν φίδια όλη την προηγουμένη μερα .

Ποια ήταν αυτή η άγνωστη φίλη που ξαφνικά εισέβαλλε και στο σπίτι τους ?
Μήπως πλαγίως την πάσαρε στον πεθερό της που κατοικούσε μαζί τους ως την καινούργια νύφη ?

Γι' αυτό οι τόσες ημέρες απουσίας ενώ εκείνη έμενε καθηλωμένη σε ένα κρεββάτι φυλάσσοντας σαν κόρη οφθαλμού τον καρπό τους ερωτά τους .

« Δεν θα μου τον πάρεις οποία κι αν είσαι !
Είμαι η γυναικά του τον λατρεύω !» μονολογούσε μοναχή στο καθιστικό η ξανθιά καλλονή με την φουσκωμένη κοιλίτσα την ωρα που το κουδούνι ανήγγειλε την άφιξη τους .

Σύσσωμοι πατέρας και γιος έσπευσαν να υποδεχτούν τις κυρίες επι των τιμών αναλογίστηκε περπατώντας αργά προς το μέρος της εξώπορτα, οσο οι φωνές του μυαλού της δεν έλεγαν να σωπάσουν εκτοξεύοντας κατηγορίες κάθε είδους για την πανέμορφη μελαχρινή που αντίκρυσε ενώπιον της και που αν δεν κρατιόταν από κάπου θα κατέρρεε .

« Καλώς ορίσατε !
Σελινα μου τι κανεις ?
Αυτή εδώ πρέπει να είναι η γλυκύτατη μητέρα σου έτσι?»

« Καλημέρα Χορχέ ..σας φέραμε αυτό το δωράκι για το σπίτι.. δεν είναι κατι σπουδαίο μπροστά στο παλατάκι σας ένα δείγμα της εκτίμησης μας μόνο ! Επίτρεψε μου να σας συστήσω από εδώ η μητέρα μου..»

« Σολέδαδ..»
την διέκοψε απότομα ο άνδρας με την αυστηρή προτομή πισω από τον Χορχέ που ούτε καν είχε παρατηρήσει μέχρι πρότινος.

Ενώ σταδιακά άλλη μια φιγούρα ξεπρόβαλε από τις σκιές μια ξανθιά αυστηρή μορφή που την περιεργαζόταν εχθρικά .

« Μάλιστα γνωρίζετε την μητέρα μου ?» ρώτησε αυθόρμητα ρίχνοντας ένα φευγαλέο βλέμμα στην παγωμένη μορφή στα δεξιά της, η Σολέδαδ κοιτούσε με το στόμα ανοιχτό τον άνδρα καθιστώντας ολοφάνερο πως γνωρίζονταν από το παρελθόν .

« Είσαι καλα μαμά μου ?
Θεέ μου δεν αισθάνεσαι καλα ?»

« Περαστέ παρακαλώ εσείς χάσατε το χρώμα σας πατερά μέριασε να περάσουν!
Τι πάθατε εσείς οι δυο ?» αναρωτιόταν με την σειρά του σαστισμένος και ο Χορχέ .

Η Σολέδαδ δεν έλεγε να κάνει βήμα ούτε μπρος ούτε πισω μονάχα ανάσαινε γοργά και τα ματιά της γέμιζαν δάκρυα, που έπρεπε πάση θυσία να κρύψει από την Σελινα για το καλό της αυτό δεν έπρεπε να συμβεί εκτός εάν η μικρή ήδη γνώριζε και την είχε οδηγήσει σκόπιμα σε αυτό το οίκημα .

« Χουάν..»
ψέλλισε με συγκρατημένη την μανία που σαν έξαψη την είχε κυριεύσει κατοπτεύοντας ενώπιον της μια ξεχασμένη μορφή, που με μένος είχε πείσει τον εγκέφαλο της πως κείτονταν νεκρός κάπου μακρια τους.

Γι' αυτόν η αγάπη δεν είχε αντίκρισμα αλήθειας επιλέγοντας να αδιαφορήσει ενώ το παιδί του θα ερχόταν στον κοσμο .

Τον είχε τόσο μεγάλη ανάγκη μα είχε δέσει την ζωή του με κάποια της τάξεως του ώστε να αυγατίσει την ήδη υπάρχουσα περιουσία που διατηρούσε η οικογένεια του.

Μια φτωχή υπηρέτρια αποτελούσε μέγα σκάνδαλο στα ευαίσθητα ωτά των ευγενών, γι' αυτό προτίμησαν να της βουλώσουν το στόμα όπως μόνο οι εμπλεκόμενοι γνώριζαν .

Τα ντελικάτα χερια της Σελινα  ταρακουνούσαν ελαφρά το σώμα της με σκοπό να την συνεφέρουν ενώ η ιδιά αρνούνταν να στρέψει την προσοχή της αλλού.

Ούτε καν στον ευγενέστατο νέο που τύχαινε να φέρει το αίμα του απατεώνα που τολμούσε να προφέρει το βασανισμένο όνομα της από τα βρωμερά του χείλη .

« Μαμά μου είσαι εντάξει σε παρακαλώ μίλησε μου ..Χορχέ λυπάμαι δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει ..»

« Εγώ μάλλον υποψιάζομαι αλλα δεν είναι της παρούσης ..» μουρμούρισε σκεπτικός μέσα από τα δόντια την ίδια ώρα που μια νεαρή κοπέλα του προσωπικού παρέδωσε το ποτήρι με το κρύο νερό στα χερια του οικοδεσπότη οπου με την σειρά του το προσέφερε στην μουδιασμένη ύπαρξη της εξώπορτας .

« Πάμε Σελινα δεν αισθάνομαι καθόλου καλα ..χρειάζομαι ξεκούραση!»

« Αυτό δεν γίνεται !
Μολις σε εξετάσει ο γιατρός θα επιστρέψουμε !
Μην αρχίζεις τα ανόητα πείσματα ξέρεις ποσό σημαντικό είναι για εμένα !» αναφώνησε ενοχλημένη περνώντας χαμογελαστή στο εσωτερικό σφίγγοντας το χερι του ηλικιωμένου άνδρα εν αγνοία της μια κίνηση που στα ματιά της Σολέδαδ έφερε δάκρυα .

Ο ψηλός επιβλητικός κύριος που είχε ενώπιον της παρατηρούσε εξεταστικά από πάνω μέχρι κατω την εμφάνιση της, με μια παράξενη όψη σκοτεινή οπου έκρυβε ψήγματα θαυμασμού ίσως και οίκτου αδυνατούσε να ξεχωρίσει καθως είχε εστιάσει στα μεγάλα πράσινα ματιά της οπου παραδόξως ομοίαζαν αρκετά στα δικά του .

« Χορχέ δεν θα με συστήσεις στην προσκεκλημένη σου ?» διαμαρτυρήθηκε λίγα μέτρα πιο πισω η Ανχελικα με τα χερια σταυρωμένα στο φουσκωμένο μπουστο οπου άφηνε εκτεθειμένο σε κοινή θεά το στενό λευκό φόρεμα που παρα την εγκυμοσύνη της είχε επιλέξει .

« Φυσικά Ανχελικα ..περίμενα να ξεδιαλύνει το μυστήριο που διαδραματίζεται μπροστά στα ματιά μας ..αλλα φαντάζει γρίφος για λίγους .
Σελινα από εδώ η σύζυγος μου τα τελευταία τέσσερα χρονιά..» προτού τελειώσει την φράση του η ιδιά προχώρησε ζωηρά με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο να χαιρετήσει την επιφυλακτική εκλεπτυσμένη γυναικά απέναντι οπου προφανώς ανησυχούσε για το μέλλον του εγγάμου βίου της .

Άπλωσε ευγενικά το χερι της μα δεν συνάντησε φιλικό περιβάλλον από εκείνη όπως ακριβως περίμενε πως θα συμπεριφερόταν, απλώς έγνεψε με ένα παγερό χαμόγελο κολλημένο βιαστικά στα ζαρωμένα χείλη της με σκοπό να της καταστήσει σαφή την απέχθεια οπου έτρεφε προς το πρόσωπο της .

« Εμένα με συγχωρείται ..νομίζω περιττεύω εδώ μεσα ..» Ξέσπασε απευθυνόμενη στον νευριασμένο σύζυγο της ενώ δίχως να μπει στον κόπο να ξεστομίσει έστω ένα γεια τυπικό, έστρεψε την πλάτη της με αγένεια βάζοντας πλώρη για την κουζίνα .

« Ανχελικα λυπάμαι που σε ενοχλήσω με!
Επρεπε να είχαμε επισκεφθεί στο ιατρείο τον Χορχέ είσαι σε ενδιαφέρουσα αντιλαμβάνομαι αν και δεν έχω παιδιά τις ιδιοτροπίες οπου εμφανίζουν οι μέλλουσες μάνουλες . Βάση των συνθήκων καλυτέρα να πηγαίνουμε χάρηκα που σε γνώρισα πάραυτα είσαι πανέμορφη ότι καλύτερο σας εύχομαι ολόψυχα !» αναγκάστηκε να στραφεί έκπληκτη με ύφος που ξεχείλιζε ειρωνεία κοιτώντας για πρώτη φορά κατάματα την όμορφη λατίνα που είχε τραβήξει τα βλέμματα επάνω της .

« Το επάγγελμα του συζύγου μου είναι λειτούργημα χρυσή μου δεν έχει ώρες και μέρη !
Μείνετε η μητέρα σου μου είναι πολύ συμπαθής ελπίζω με την βοήθεια του να επανέλθει ομαλά !
Οσο για την κατάσταση μου δεν φαντάζεσαι ποσό ζόρικα περνάω ..καλή συνέχεια !» πρόφερε αργόσυρτα αποχωρώντας με αργές κινήσεις .

« Ας τελειώνουμε γιατρέ ..που θα με εξετάσετε παρακαλώ ?»

« Κυριά μου με συγχωρείται για την καθυστέρηση περαστέ από εδώ στο βάθος βρίσκεται το γραφείο μου ..» πέρασε πλάι του δίχως να ρίξει ούτε βλέφαρο στον παγωμένο άνδρα οπου κάποτε έκαψε την καρδιά της καταδικάζοντας την σε μια μοίρα σαν την σημερινή .

« Θέλω να σου μιλήσω ..» ψιθύρισε αργά μα σαν να απευθυνόταν σε άγαλμα άψυχο δεν έλαβε ποτέ απάντηση.

Μονάχα απορημένα βλέμματα από τα δυο παιδιά του που έτυχε η ζωή να φέρει κοντά επιδιορθώνοντας ένα ολέθριο λάθος χρονιά μετά .

Αφήνοντας κατω τις τελευταίες εξετάσεις οπου του είχαν προσκομίσει είχε κιόλας βγάλει τα δικά του ακραία συμπεράσματα για την κατάσταση της υγείας της ασθενούς.

Δαγκωνόταν βλοσυρός αναζητώντας τους κατάλληλους ιατρικούς όρους να εξηγήσει την ανύποτη και σκληρή διάγνωση οπου δεν του επέτρεπε να ελπίζει .

Απέναντι του ταλαιπωρημένη η Σολέδαδ διατηρούσε πλήρη επίγνωση της εξέλιξης του δράματος, τον κοιτούσε κατάματα επιδεικνύοντας γενναιότητα σε αντίθεση με την ταραγμένη κόρη της οπου έπαιζε με αμήχανα με τα δάκτυλα της , ανακάτευε τα μαλλιά της ενώ απέφευγε συστηματικά να κοιτάξει προς το μέρος του επιλέγοντας ως κατάλληλο περισπασμό την βιβλιοθήκη εμπρός της .

« Κυρίες μου ομολογώ πως έχω έρθει αντιμέτωπος με πιο επιθετικές νόσους από την σημερινή .
Δεν είναι ευκολά αλλα ούτε και τραγικά τα πράγματα μέχρις στιγμής η θεραπεία δρα κατασταλτικά στον οργανισμό οπότε συνεχίζουμε ως έχει .
Θα προσθέσω μονάχα τακτικές επισκέψεις στην κλινική μου και ένα ρόφημα με βότανα οπου θα σας ετοιμάσω από μερα σε μερα !
Αν με εμπιστευτείτε θα πολεμήσουμε και θα νικήσουμε !» ανακοίνωσε ενθουσιασμένος δίχως να λάβει τις αναμενόμενες αντιδράσεις από μεριάς τους .

« Πάψε να μας πουλάς φούμαρα μικρέ μου ..όλα με οδηγούν στο μοιραίο φινάλε !» ψιθύρισε λυπημένη.

« Σε παρακαλώ Σολέδαδ μην καταθέτεις τα όπλα ..έχεις λογούς να ζήσεις την καλόκαρδη κόρη που σου χάρισε ο μεγαλοδύναμος !» το κουρασμένο βλέμμα της διασταυρώθηκε με το δικό του ολόιδιο με εκεινού του αρχείου προκάλεσε το σκίρτημα σαν μαχαιριά στο στήθος , οσο κι αν πέρασαν τα χρονιά εκείνη μονάχα μαράζωσε ο Χουάν παρέμεινε ακμαίος και εγωιστής αναλογίστηκε με φθόνο .

« Νομίζω ήρθε η ωρα να φύγουμε ..σου έκανα την χάρη παιδί μου πάρε με επιτέλους από εδώ μεσα !» αναφώνησε εκνευρισμένη βαδίζοντας προς την ξύλινη πόρτα, ο αέρας πονούσε τα πνευμόνια της στέρευαν από οξυγόνο ενώ κινδύνευε να πεθάνει επι τόπου από τον κόμπο που την έπνιγε από ωρα στο λαιμό.

« Τι έχεις πάθει σήμερα μπορείς σε παρακαλώ να μου εξηγήσεις ? Λυπάμαι ειλικρινά Χορχέ σε ευχαριστώ που μας αφιέρωσες χρόνο σαφώς και θα ακολουθήσουμε τις οδηγίες σου!
Θα την συνοδεύσω σπίτι και θα τα ξαναπούμε ..»
Πάσχισε να βάλει μια τάξη στην ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα ενώ ο Χορχέ της χαμογελούσε με κατανόηση γνέφοντας της πως θα επικοινωνήσει μαζί της αργότερα.

Ο Χουάν πίνοντας ένα γεμάτο ποτήρι ουίσκι βημάτιζε νευρικα αυλακώνοντας το δάπεδο στο τεράστιο σαλόνι του σπιτιού.

Η ταχυπαλμία δεν έλεγε να κοπάσει το ίδιο και η φωτιά που είχε ανάψει για τα καλα στα σωθικά του οπου ούτε η βροχή των ματιών του δεν θα κατόρθωνε ποτέ να σβήσει .

Ήταν άρρωστη είχε αλλάξει τραγικά πολύ το άλλοτε χυμώδες ελκυστικό σώμα οπου ποθούσε σαν τρελός είχε μεταμορφωθεί σε ένα σκελετωμένο εγκαταλειμμένο κουφάρι , οσο για την εκτυφλωτική ομορφιά της μπορεί να μην είχε χαθεί αλλα οπωσδήποτε είχε αλλοιωθεί .

Αφουγκράστηκε τα βήματα των δυο γυναικών από το διάδρομο τρέχοντας να προφτάσει να την αντικρύσει έπειτα από εικοσιεξι ολόκληρα χρονιά , είχε ανάγκη να βρεθεί κάπου μονός μαζί της θα είχαν πολλά να αναλύσουν .

Το μίσος καθρεπτιζόταν στα βουρκωμένα μάτια της, στην επιθετική στάση του σώματος σε κάθε κίνηση της μονάχα σαν κοιτούσε προς την μεριά της η όψη της μεταλλάσσονταν σε πονεμένη και γαλήνια ήταν ολοφάνερο ποσό λάτρευε την πανέμορφη κόρη οπου ανάθρεψε επάξια δίχως την βοήθεια του .

« Αντίο σας !» αναφώνησε κατακεραυνώνοντας τον μεσα σε μια στιγμή ενώ έφραξε με το χερι της το δρόμο στην Σελινα που έτεινε το χερι της ευγενικά να τον χαιρετήσει.
Ενας ξένος θα παρέμενε δεν θα της αποκάλυπτε την αλήθεια ποτέ !

« Μια στιγμή μονάχα ..»

« Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο αγαπητέ ..» η αποστομωτική απάντηση δια στόματος της δημιούργησε όλο και μεγαλύτερες υποψίες στον Χορχέ που πρόχειρα είχε συνθέσει ένα σενάριο με πρωταγωνιστές τους δυο τους καθώς συνόδευε ευγενικά στην εξώπορτα τις δυο γυναίκες .

Παρακούοντας τις προειδοποιήσεις και τα οργισμένα βλέμματα που εκτόξευε προς το μέρος του φοβισμένη μην αποκαλύψει την ταυτότητα του στην κόρη της, πλησίασε δειλά να αντικρύσει για μια ακόμη φορά το εκτυφλωτικό φως οπου εξέπεμπε το δημιούργημα του .

« Τι συμβαίνει αναμεσά σε εσάς τους δυο επιτέλους ?» εξέφρασε  ανοιχτά την απορία που είχε σφηνωθεί στο μυαλο της από την πρώτη κιόλας συνάντηση.

Κανεις τους δεν απάντησε εκείνος μοναχά άπλωσε το χερι του έστω και αργά να αποθέσει ένα χάδι στα μαλλιά της, μα γρηγορά το μετάνιωσε και το άφησε να πέσει χαμό δεν άξιζε ούτε τον οίκτο της ποσό μάλλον μια εκδήλωση τρυφερότητας .

« Χάρηκα που σε γνώρισα νεαρή μου ..» ψέλλισε αποχωρώντας νικημένος από την συγκίνηση και τις ερινύες που θα βασάνιζαν τον ύπνο του από εδώ και στο εξης καθώς η εικόνα της θα στοίχειωνε την καθημερινότητα του .

« Πάμε παιδί μου ..οι αριστοκράτες δεν μας καταδέχονται !
Γιατρέ είσαι η εξαίρεση των συγγενών σου να το θυμάσαι !
Μην ξεχνάς να φροντίζεις την σύντροφο σου τώρα σε έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ !» συμβούλευσε στοργικά η Σολεδαδ περνώντας το μονοπάτι της εξόδου της πολυτελούς πέτρινης κατοικίας που θα άφηνε ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή της .

« Τα λεμέ Χορχέ σε ευχαριστώ για όλα..»

« Ακούς τι σου λέω?
Οι δουλείες θα συνεχίσουν ως έχει παρα την απουσία μου !
Όσοι δεν συμμορφωθούν να απολυθούν πάραυτα έχω πολύ σημαντικά πράγματα να διευθετήσω σκοπεύω να φτιάξω την ζωή μου ..οσο για τον εχθρό σταδιακά τον καταστρέφω !» εξιστορούσε με στόμφο στον συνομιλητή του καθισμένος πισω από το μαονένιο γραφείο του ξεκλέβοντας λίγο χρόνο να εργασθεί υπο την απουσία της .

« Χα όλα θα μπουν σε δρόμο ..δεν έχω μάθει να χάνω !» σχολίαζε γελώντας την ωρα που ο Ρόμπερτο σέρνοντας το καροτσάκι του εισέβαλε με φορα στον χώρο γνέφοντας επιτακτικά να κλείσει την γραμμή έμοιαζε κατι να τον έχει αναστατώσει πολύ .

« Φιλέ θα σε καλέσω αργότερα ..είναι εδώ ο πατέρας μου !» εξήγησε βιαστικά κατεβάζοντας το ακουστικό στρέφοντας όλη του την προσοχή προς το μέρος του .

« Που είναι η Σελινα ?
Γιατί επέστρεψες μονός σου ?
Ποιος νομίζεις πως είσαι ανόητε δανδή για να μην μου δίνεις πλήρη αναφορά !
Την έδιωξες ? Μιλά πες μου προτιμάς να με βλέπεις δυστυχισμένο παρα με συντροφιά την γυναικά οπου ποθείς έτσι ?» ξέσπασε σαν χείμαρρος δίχως να προκαλεί αίσθηση στον γιο του που όπως πάντα περνούσε στα ψιλά γράμματα τις επιθυμίες και τις εντολές του .

« Είχα ξεχάσει ποσό απαιτητικός μπορείς να γίνεις μα οι υστερίες πατερούλη δεν οδηγούν πουθενά .
Αν με είχες ρωτήσει πιο ήρεμα θα σου είχα διηγηθεί τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια.
Μην φοβάσαι η Σελινα δεν θα φύγει από τις υπηρεσίες σου τουλάχιστον όχι ακόμη διότι έχω άλλες βλέψεις για εκείνη στο μέλλον !»

«Μα που έχει χαθεί αυτό το κορίτσι ? Κοιμηθήκατε μαζί χθες βραδύ ? Μοιάζεις διαφορετικός Ρικάρντο αν δεν γνώριζα από πρώτο χερι πως δεν θέλει ούτε να με βλέπει θα έλεγα πως επέστρεψε ο ..»

« Μην αναφέρεις το όνομα του εδώ μεσα ! » Βιάστηκε να τον διακόψει αγριωπα προτού ολοκληρώσει την σκέψη του, ενώ βάλθηκε να απαντήσει στην ερώτηση του.
« Οσο για το χθεσινό βραδύ που πέρασα μην ανησυχείς για την υπόληψη της ..έχω σκοπό να την αποκαταστήσω ! »

« Τι πράγμα ?
Εσυ ..μα αυτό είναι ανήκουστο ! Φρόντισε να μην την πληγώσεις διότι θα με βρεις απέναντι !
Ότι σκέφτεσαι να πράξεις καντό ορθά !»

« Μην ανησυχείς ..έχω πλάνο ας βγούμε για φαγητό όλοι μαζί μολις επιστρέψει!
Εκεί θα διαπιστώσεις τις προθέσεις μου !» ο Ρόμπερτο συνοφρυώθηκε ενώ κλείστηκε για μερικά λεπτά στον δικό του κοσμο όπως συνήθιζε να πράττει από την ημέρα που έθαψαν την Ζηνοβία .

« Εγώ δεν το κουνάω από εδώ μεσα ! Δεν θα επιτρέψω στον κάθε αποτυχημένο να γελάσει εις βάρος του μήδα των επιχειρήσεων που καθηλώθηκε σε καροτσάκι !
Θα ζητήσω από τους υπηρέτες να ετοιμάσουν όλα τα καλούδια ας φάμε στην καλή τραπεζαρία ! » ανέφερε αυστηρά αποφεύγοντας να κοιτάξει προς το μέρος του.
Προτίμησε να ατενίζει από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα το μπροστινό μέρος της κυκλικής εισόδου αναμένοντας την άφιξη της.

« Ως ποτέ θα κλείνεσαι εδώ μεσα ? Μέχρι να φύγεις και εσύ από την ζωή όπως εκείνη ?
Κανεις κακό και στην Σελινα ποσό νομίζεις θα αντέξει φυλακισμένη σε ένα παλάτι με έναν καταθλιπτικό αφεντικό βραχνά στο λαιμό ?
Σκέψου πατερά νοήμων άνθρωπος είσαι τιμώρησες αρκετά τον εαυτό σου δεν νομίζεις ?»

Σιγή επικράτησε για μερικά δευτερόλεπτα οπου πατέρας και υιός έπειτα από χρονια κατόρθωναν να επικοινωνήσουν δίχως να διαπληκτιστούν έντονα με παράπλευρες απώλειες πάντοτε αναμεσά τους.

Αντίθετα σήμερα ο Ρόμπερτο έδειχνε να επεξεργάζεται τις διαπιστώσεις του ενώ την ιδιά ωρα η Σελινα ξεπρόβαλε στο κατώφλι τους .

« Ενοχλώ ?»

« Καλώς την ..πέρασε αγάπη μου για εσένα συζητούσαμε !
Πως πήγε η συνάντηση με τον γιατρό ?» ρώτησε με προσμονή ρίχνοντας παράλληλα κλεφτές ματιές προς την μεριά του Ρόμπερτο διακρίνοντας την χαρά που άστραψε στο μελαγχολικό πρόσωπο του .

Προχώρησε διστακτικά προσεγγίζοντας το αφεντικό της με το γνώριμο χαμόγελο που έλιωνε τον πάγο που τον κύκλωνε κάθε φορά που είχε την χαρά να το θαυμάσει ευθύς αμέσως άπλωσε τα χερια του προς το μέρος της με προσμονή.

« Πως είστε κύριε Ρόμπερτο ?»

« Παλεύω όπως κάθε μέρα μα ..ομολογώ η παρουσία σου παίζει καταλυτικό ρολό !»

« Λοιπόν προσωπικά πεινώ σαν λύκος τι λέτε να βγούμε εξω να δειπνήσουμε σαν οικογένεια ?» προτεινε ενθουσιασμενος ενω τον παρατηρούσαν και οι δυο με το ίδιο ακριβως σαστισμα , μα δεν θα πτοούνταν αισθανόταν πιο ευτυχισμένος από ποτέ.

« Ωραία ιδέα Ρίκι !
Μα εσείς κύριε τι λέτε ?» αναφώνησε ευτυχισμένη με την σειρά της δίχως να πιστεύει την ευλογιά που ξαφνικά της είχε δοθεί να συναντήσει τέτοια καλοσύνη χωρίς ανταλλάγματα μια αληθινή οικογένεια .

« Βαλέ μπρος το αυτοκίνητο μέχρι να με ετοιμάσει η Σελινα.
Ηρθε η ωρα να ξορκίσουμε την δυστυχία !» το τελικό σύνθημα δόθηκε ωρα για σοβαρές ανακοινώσεις αναλογίστηκε αναζητώντας στην τσέπη του το μικρο βελούδινο κουτάκι .

Υπό τους ήχους των κυμάτων και τις κραυγές των γλάρων οπου πετούσαν ελεύθεροι και ευτυχισμένοι στους ουρανούς αγγίζοντας τα γκρίζα σύννεφα που ξεκουράζονταν για λίγες ώρες προτού εργαστούν για την μητέρα φύση ξανα.

Καθισμένοι ο ένας πλάι στον άλλο με έκδηλη την ευχαρίστηση στα πρόσωπα τους απολάμβαναν σιωπηροί τα ακριβά γαστρονομικά αριστουργήματα που τους βομβάρδιζαν οι διάσημοι σεφ .

Ποικιλίες θαλασσινών , αστακόμακαροναδα και όλων των ειδών τα αριστούργηματα κοσμούσαν το στρογγυλό καλύτερο τραπέζι του εστιατορίου.
Απομακρυσμένο από τα υπόλοιπα σχεδόν πάνω στο κύμα , εκείνος έριχνε κλεφτές ματιές στην απαστράπτουσα καλλονή στο πλευρό του που τον οδηγούσε στην τρελά .

Όλα επάνω της φάνταζαν ζωγραφισμένα από τον καλύτερο ζωγράφο του κόσμου, παρατηρούσε τα πιασμένα σε κότσο μακρια ίσια μαλλιά της, δεν προτιμούσε από όσο παρατηρούσε το βαρύ μακιγιάζ αν και δεν το χρειαζόταν η φυσική ομορφιά δεν χρήζει καμουφλάζ.

Αργά το βλέμμα του πλανήθηκε πιο χαμηλά στο κόκκινο φλοραλ μάξι φόρεμα με το σκίσιμο που του επέτρεπε να θαυμάζει τα πόδια της που κοσμούσαν αρμονικά λευκά δερμάτινα πέδιλα .

Πίνοντας μια γουλιά από τον λευκό ξηρό οίνο που είχε παραγγείλει γι αυτούς ο γνωστης επι του θέματος ως γνήσιος αριστοκράτης ο Ρομπέρτο που είχε περάσει την αίγλη της ζωής του σε αίθουσες δεξιώσεων.

Η επιλογή τον δικαίωσε καθώς η γεύση του ερέθισε τους γευστικούς κάλυκες της γλώσσας της παρακινώντας την να βγάλει ένα επιφώνημα ικανοποίησης .

Οι δυο άνδρες στράφηκαν χαμογελώντας παιχνιδιάρικα προς το μέρος της προκαλώντας την αμηχανία και το κοκκίνισμα που έβαψε τα μαγουλά της.

« Μμ... Αυτό το κρασί είναι θεσπέσιο δεν μπόρεσα να συγκρατήσω την παρόρμηση μου να το εκφράσω !» ψέλλισε με ύφος ντροπαλού παιδιού που μολις διέπραξε την σκανταλιά .

« Γλυκιά μου εσύ κοκκίνησες από ντροπή ..δεν διέπραξες κακούργημά ! Είσαι τόσο αυθεντική ..συμφωνείς Ρικάρντο ?»

« Και επαυξάνω πατερά ..μα εφόσον μου έδωσες το βήμα έχω επιφυλάξει μια μικρή έκπληξη στο κορίτσι μου ..!» ψέλλισε αγχωμένος καθώς σηκωνόταν από την θέση του ισιώνοντας τα ρούχα του εισπνέοντας βαθιά κοιτάζοντας με νόημα τον υποψιασμένο πατερά του .

« Φεύγουμε κιόλας ?» ρώτησε δίχως να χωρά ο νους της την συνέχεια του έργου που είχε πλάσει στο μυαλο του εκείνος για τους δυο τους , αναζήτησε στην τσέπη το χρυσό εισιτήριο που θα τους εκτόξευε στον έβδομο ουρανό αν του εδινε το πράσινο φως .

Έκθαμβη αντίκρυσε το μπλε σκούρο κουτάκι να φιγουράρει στα χερια του πιο αντικρουόμενου χαρακτήρα που είχε γνωρίσει στην μέχρι τώρα πορεία της , μαζί του έμαθε τι θα πει ερωτάς , πάθος , ηδονή και αλλα πολλά που δεν ήταν σε θέση ακόμη να προσδιορίσει .

Γονατιστός εμπρός της άνοιξε αργά το κουτάκι οπου περιείχε ένα μεγάλο σμαραγδένιο μονόπετρο που σου έκοβε την ανάσα στην όψη.

Τα ματιά του ανάβλυζαν ευτυχία καθώς ετοιμαζόταν να αρθρώσει τα λογία οπου θα κατέλυαν μια και εξω τις λιγοστές άμυνες της καρδίας καθιστώντας τον.. πορθητή της .

« Σελινα ενώπιον του πατρός μου και της θεάς θάλασσας οπου πλάι της χορεύαμε με την βροχή να μας λούζει το χθεσινό βραδύ ..αποφάσισα πως είσαι η γυναικά που αναζητούσα περιπλανώμενος όλα τα κενά χωρίς νόημα χρονιά μου !
Μην μου στερήσεις την χαρά να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου στο πλευρό της εξαίσιας ύπαρξης σου ! Θέλεις να ..με παντρευτείς ?» πρόφερε αργά και καθαρά κόβοντας την ανάσα της .

« Μα ..εγώ δεν ξέρω τι να πω ...τα έχω εντελώς χαμένα !
Είναι πολύ πρώιμο ας το αφήσουμε να ωριμάσει !» συλλάβισε οσο κι αν επιθυμούσε να βροντοφωνάξει ποσό κεραυνοβόλα τον είχε ερωτευτεί πέφτοντας στην καλοστημένη παγίδα του .

Μια σκιά απογοήτευσης διαπέρασε τα λαμπερά του ματιά δεν τολμούσε καν να στρέψει το κεφάλι της προς το μέρος του Ρόμπερτο, ντρεπόταν τόσο που απέρριπτε το απερίσκεπτο τόλμημα του γιου του.
Οπου αργά η γρηγορά θα καλούνταν να πληρώσει με δάκρυα και αίμα όταν το πάθος θα έσβηνε και η αυλαία θα έπεφτε θεαματικά τσακίζοντας τα ανεκπλήρωτα όνειρα της .

« Δηλαδή είσαι τόσο αποφασισμένη να μας σκοτώσεις προτού καν ανοίξουμε φτερά για το άγνωστο ?» ψιθύρισε μελαγχολικά δίχως να εγκαταλείπει την ελπίδα πως τελικά θα ζούσαν το όνειρο .

« Σε παρακαλώ μην μου θέτεις τέτοιο δίλλημα ..»

« Εγώ σου ζητώ να πάψεις να με βασανίζεις ..δώσε μου την οριστική ετυμηγορία !» ο κλοιός γύρω της έσφιγγε ασφυκτικά και η ανυπότακτη καρδιά της χτυπούσε λες και μακρια του θα χανόταν θα σβήνε σαν φλόγα από κερί σαν τον αρνιόταν.

Ίσως αν.. τέτοιες ευκαιρίες δεν χάνονται Σέλινα! 
Αν δεν ερωτευτείς ξανα θα ζήσεις καταδικασμένη με μια ανάμνηση έπεισε τον εαυτό της ενώ ακόμη και η σκέψη έφερε δάκρυα στα ματια της δεν υπήρχε γυρισμός.

« Δεν υπάρχει άλλος δρόμος να βαδίσω ..στην αγκαλιά σου και οπου βγει !» αναφώνησε πέφτοντας στα πουπουλένια χερια του αφήνοντας τα να την τυλίξουν προστατευτικά .

« Παιδιά μου με την ευχή μου ..» ψιθύρισε με φωνή που δεν έβγαινε ο Ρόμπερτο που αδημονούσε να αποκτήσει εγγόνια και να γεμίσει η ζωή του με παιδικές φωνές και ροζ συννεφάκια διάσπαρτα να διώχνουν μακρια την μοναξιά .

« Αγαπημένη μου προς στιγμήν μου πάγωσες το αίμα ..»

« Ούτε να μας φανταστώ χώρια δεν τολμώ ..» ψέλλιζε φιλώντας δειλά τα χείλη του άνδρα οπου ενσάρκωνε τις παιδικές ιστορίες σε ένα δικό της παραμύθι που ο πρίγκηπας ήταν πλασμένος για να αγαπά μονάχα εκείνη .

Οι θαμώνες τριγύρω ξέσπασαν σε χειροκροτήματα ενώ οι σερβιτόροι άνοιγαν σαμπάνιες πλάι στο τραπέζι τους και τα χαμογελά κοσμούσαν τα πρόσωπα όλων.

Εστρεψε την θαμπή ματιά της προς στιγμην στον ουρανό με ευγνωμοσύνη για την απέραντη χαρά που πλημμύριζε την ψυχή της ετούτη την ιερή στιγμή .

Μα γιατί αυτό το σύννεφο έπαιρνε την μορφή της Ζηνοβίας ? Ονειρευόταν να πάρει ?
Δεν ζούσε αυτή την υπεροχή στιγμή στο πλευρό του ?
Δοκίμασε να τσιμπήσει το χερι της φοβισμένη πως θα ξυπνούσε μοναχή στο διαμέρισμα του σπιτιού της δίχως να έχει ζήσει τίποτα από όλα αυτά .

Μα ω του θαύματος ο πόνος βρισκόταν εκεί αισθητός δεν ήταν φαντασία όσα ζούσε όντως θα παντρευόταν τον άνδρα της ζωής της!

Μα η θλιμμένη φιγούρα στο σύννεφο δεν έλεγε να σβήσει την παρατηρούσε δακρυσμένη κουνώντας απογοητευμενη το κεφάλι της λιγο προτού σαν οπτασία επιστρέψει στα αστέρια .

« Σελινα καλή μου αισθάνεσαι καλα ?»

« Ένα προαίσθημα κακό ..αυτό είναι όλο ! » ψιθύρισε έτοιμη να καταρρεύσει υποβασταζόμενη από τον ανήσυχο Ρικάρντο που απαλά περνούσε το δακτυλίδι στο αριστερό της χέρι.

« Γυρίζουμε στο σπίτι μας δεν άντεξε την συγκίνηση ! » ανακοίνωσε κοφτά στον εξίσου αναστατωμένο πατερά του .

Κοιμόταν γαλήνια στην αγκαλιά του έπειτα από την έντονη ημέρα που είχε βιώσει και που τελικά της επεσε βαριά αφότου λιποθύμησε στα χερια του λίγα μετρά από το αυτοκίνητο βυθίζοντας τον κοσμο του στην δίνη της αγωνίας .

Δεν είχε συνέλθει ακόμη από την νάρκη του ονείρου που βρισκόταν ποιος ξέρει γιατί είχε αναστατωθεί τόσο πολύ.

Αρχικά φάνταζε τόσο ευτυχισμένη αναλογίζοταν σκεπτικός καθώς την παρατηρούσε με το λιγοστό φως της πανσελήνου να φωτίζει το δωμάτιο .

Ένας δυνατός θόρυβος κλόνισε την γαληνή της ευτυχίας του καθώς ποδοβολητά έφθασαν στα αυτιά του ενώ η υποψία μετατρέπονταν σε βεβαιότητα μεσα του.

Ακούμπησε το κεφάλι της στοργικά στο μαξιλάρι έτοιμος για τις τρομακτικές αποκαλύψεις που θα επακολουθουσαν  .

Επεσε πάνω στο άλλο του μισό λίγα μετρά από την κλειδωμένη πόρτα της που ο ίδιος φρόντισε να διασφαλίσει. Δεν θα επέτρεπε να του καταστρέψει όσα επιθυμούσε να χτίσει η άλλη του όψη, η εξαγριωμένη που τον παρατηρούσε με μάτια φλόγες αναμμένες ενώ η ανάσα του αντηχούσε δολοφονική !

« Κάθαρμα πως μπόρεσες να την κοροϊδέψεις ?» ούρλιαξε αρπάζοντας τον από το γιακά του πουκαμισού για να μην τον πνίξει επι τόπου.

« Καλώς Ήρθες αδερφέ μου ..δεν σε περιμέναμε τόσο γρηγορά εγώ και η μνηστή μου !
Την βρήκα τσακισμένη από τον αβάσταχτο εγωκεντρισμό σου μα εγώ ανέλαβα να διορθώσω το φρικτό σου λάθος !
Βλέπεις μοιάζουμε σαν δυο σταγόνες νερό δίδυμε μου !» πρόφερε με θράσος πυροδοτώντας ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα που μύριζε μπαρούτι .

« Τι θέλεις από εκείνη ?
Γιατί προσποιείσαι πως είσαι εγώ ?»

« Την ποθώ όπως εσύ δεν θα μπορέσεις ούτε να φανταστείς !
Θα την κάνω γυναίκα μου σύντομα !»

« Ποτέ !
Θα της τα ξεράσω όλα πως εγώ είμαι ο πραγματικός Ρικάρντο κι εσύ ο δίδυμος αδερφός μου ο απατεώνας Λεονάρντο !  Τώρα αρχίζει η πραγματική μάχη ...!» στρίγκλισε έξαλλος βάζοντας πλώρη για το δωμάτιο οπου είχε διαβείς στις μύτες των ποδιών σαν τον κλεφτή έχοντας κουρσέψει το κορμί της και που αν δεν έρχονταν αντιμέτωπος με εκείνο το πρωτοσέλιδο θα συνέχιζαν να την εξαπάτητουν πλανώντας μέσα στο νου της όμορφες ρομαντικές ιστορίες.. Έως ότου η αλήθεια φανερώθει..