Ιφιγένεια

Ο έρωτας λένε είναι απρόοπτος. Έρχεται στη ζωή σου από εκεί που δεν το περιμένεις. Σου αλλάζει συνήθειες , σκέψεις , αποφάσεις ... τα πάντα . Είναι σαν ένας χείμαρρος που στο πέρασμα του παρασέρνει όλα όσα συναντάει .Σε μετατρέπει σε έναν άνθρωπο που νοιάζεσαι για διαφορετικά πράγματα από ότι συνήθιζες. Παύεις να κλείνεσαι στον εαυτό σου και ξέρεις ότι πάντα υπάρχει ένα άτομο εκεί για εσένα .

Σκέψου έναν ζωγράφο που έχει συνηθίσει σε μουντά χρώματα .Κάποια  στιγμή βρίσκει την έμπνευση που έψαχνε μέσα από τα φωτεινά χρώματα και τα αξιοποιεί στη ζωή του ως θεμέλιο. Αποτυπώνει με την βοήθεια τους τις σκέψεις ,τα συναισθήματα ακόμα και τους φόβους . Άλλωστε λένε ο φόβος χαρακτηρίζεται με έντονα κόκκινα Χρώματα . Ο φόβος και ο έρωτας . Το  πινέλο και τα χρώματα γίνονται ο εραστής του Ζωγράφου και σμίγοντας  αποτυπώνουν στον καμβά εικόνες με άρωμα συναισθημάτων , ήχων ,  απόψεων και πολλές φορές έρωτα .

Ο Στέφανος μου έχει γίνει απαραίτητος . Είναι η πνοή που χρειαζόμουν τόσο καιρό για να ζωντανέψω. Μου θύμισε το νόημα που κρύβεται πίσω από τον έρωτα . Αυτό το συναίσθημα που τόσα χρόνια απέφευγα να ξαναισθανθώ για να μην έρθω αντιμέτωπη ξανά  με το σκληρό πρόσωπο της προδοσίας . Γιατί η προδοσία είναι συχνό φαινόμενο όμως είναι δύσκολο να την διαχειριστείς και κυρίως να την ξεπεράσεις. . Και εγώ αυτό έχω σκοπό να κάνω . Να αντιμετωπίσω τους φόβους μου.

Περάσαμε ένα ωραίο πρωινό σήμερα στο σπίτι . Εγώ με τον Στέφανο με κάθε ευκαιρία να δείχνουμε τον έρωτα μας και την Μελίνα να μας θυμίζει την αξία της χαράς .

Καθόμασταν τώρα στο σαλόνι και παίζαμε με την Μελίνα όσο ο Στέφανος ετοιμάζονταν για πάει στην εταιρεία . Κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό μου. Φυσικά και ήταν ο πολυαγαπημένος Αρούλης.

"Καλημέρα "είπα ευδιάθετη .

"Καλημέρα αδερφούλα . Τι κάνεις ;ο Στέφανος και η μικρή καλά ;"είπε με μια ανάσα και γέλασα με την φλυαρία του.Από μικρός όταν ενθουσιαζόταν αυτό έκανε .Αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια με κατέκλυσαν και ασυναίσθητα χαμογέλασα .

"Πάρε καμία ανάσα βρε καλό μου. Αρχικά που ξέρεις ότι είμαι στον Στέφανο ; "ρώτησα εμφανώς περίεργη.

"Πέρασα από το σπίτι σου και αφού είδα ότι δεν ήσουν σκέφτηκα ότι θα είσαι στον καλό σου" είπε κοροϊδευτικά.

"Μμμ μάλιστα δεν το σχολιάζω. Για πες τώρα τι με ήθελες; "τον ρώτησα όσο κοιτούσα τον Στέφανο που με πλησίαζε. Τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου και έβαλε το κεφάλι του στο βαθούλωμα του λαιμού μου.

" Αα ναι. Λοιπόν μου είχες υποσχεθεί ότι θα μου βρεις κάποιον συνέταιρο για το γραφείο. Έψαξες; "μου είπε και τότε πετάχτηκα γιατί ένιωσα τα χείλη του Στεφάνου στον λαιμό μου.

"Αα ναι έψαξα. Βρήκα κάποια αξιόλογα άτομα με τα οποία μίλησα όμως κατέληξα σε μια κοπέλα. Θα την πάρω σήμερα να συναντηθείτε "τον ενημέρωσα ενώ προσπαθούσα να διώξω από δίπλα μου τον Στέφανο που προσπαθούσε να κλέψει τα φιλιά μου.

"Ωραία αν είναι κλείσε ένα ραντεβού  στο γραφείο μου, έλα κι εσύ για να μιλήσουμε "είπε χωρίς όμως να δώσω σημασία στα λόγια του αφού είχα εστιάσει όλη την προσοχή μου στον Στέφανο.

"Ενταξ-έλα ρε Στέφανε όχι τώρα - συγνώμη ρε Άρη αλλά δεν μπορώ "είπα ενώ προσπαθούσα να διώξω τον Στέφανο από πάνω μου αφού με δάγκωσε στον λαιμό.

Εκείνη την στιγμή άκουσα γέλια από το ακουστικό.

"Χάχα μάλιστα. Τι σου κάνει ο γαμπρός μου;" είπε ο Άρης πονηρά και μπορώ να τον φανταστώ να χαμογελάει πονηρά.

"Ο γαμπρός σου θέλει σφαλιάρες γιατί με δαγκώνει." είπα ενώ κοιτούσα τον Στέφανο και τότε με ξαναδάγκωσε  ελαφρά κι εγώ αναστέναξα ευτυχώς σχεδόν άηχα.

"Εεε ναι παιδιά μόνο μην ξεχάσετε ότι μιλάτε στο τηλέφωνο εε. Σεμνά αλλά μόλις κλείσουμε  όρμα γαμπρέ "είπε ο Άρης και τότε ένιωσα τον Στέφανο να χαμόγελα.

"Ναι δώσε του θάρρος αδερφούλη. Λοιπόν σε κλείνω γιατί θα μου δημιουργήσεις προβλήματα" είπα και μόλις το έκλεισα ο Στέφανος με τράβηξε βίαια πάνω του οδηγώντας μας σε ένα παθιασμένο φιλί. Είχε τυλίξει τα χέρια του σφιχτά στην μέση μου κλείνοντας με στην αγκαλιά του όσο τα χείλη του κατακτούσαν με θάρρος τα δικά μου. Μια μάχη πραγματοποιούνταν μεταξύ των χειλιών μας χωρίς να ξέρουμε ποιός θα είναι ο νικητής. Σταματήσαμε για να πάρουμε ανάσα και κοίταξε  ο ένας τα μάτια του άλλου. Μέσα από τα μάτια του διάβαζα όλα όσα ήθελα να μάθω. Μπορούσα να διαβάσω όλα τα συναισθήματα που είχε για εμένα. Όλη την αγάπη, τον έρωτα και το πάθος που εμφανίζονταν σαν φλόγες μέσα από τα βάθη της ψυχής του και προσπαθούσε να μας κάψει και τους δύο.

Σταματήσαμε για λίγο και κοιταχτήκαμε  στα μάτια. Μου χάιδεψε  τα μαλλιά και μου είπε

"Είμαι ερωτευμένος μαζί σου"

"Κι  εγώ" του απάντησα και πήγα να τον ξανά φιλήσω όμως άκουσα βήματα και απομακρύνθηκα . Ήταν η Μελίνα που ήρθε τρέχοντας στον Στέφανο

"Μπαμπά πάμε να παίξουμε;" είπε και ο Στέφανος κοίταξε εμένα.

"Ναι να πάτε γιατί κι εγώ θα φύγω "είπα και αφού έκλεισα το μάτι στον Στέφανο, τους χαιρέτησα και έφυγα.

Μετά από κάποια λεπτά ήμουν στο γραφείο. Έκλεισα ραντεβού με την δικηγόρο και ασχολήθηκα λίγο με τους ασθενείς μου.
Κάποια στιγμή άκουσα το κινητό μου να χτυπάει. Το πήρα στα χέρια μου και είδα ένα μήνυμα που με αναστάτωσε.

Άγνωστο
Βλέπω έχεις μια πολύ ήρεμη ζωή. Ήρθε όμως η ώρα να αλλάξει. Πρόσεχε πολύ τους δικούς σου ανθρώπους Ιφιγένεια.. Η εκδίκηση έρχεται...

Μόλις το διάβασα τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν. Το κινητό έπεσε από τα χέρια μου και εγώ προσπαθούσα να συνειδητοποίησω αυτό που μόλις είδα.
Δεν ήξερα ακριβώς τι ήταν μα  μια περίπτωση δεν ήθελα καν να την σκέφτομαι. Δεν θα αντέξω το παρελθόν να μου χτυπήσει την πόρτα τώρα που έχω αρχίσει να προσαρμόζομαι  στα νέα δεδομένα και να είμαι επιτέλους ευτυχισμένη.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και αποφάσισα να μιλήσω σε κάποιον. Πήρα το τηλέφωνο στα χέρια μου και κάλεσα την Νεφέλη. Περίμενα να το σηκώσει μεχρι που άκουσα  την φωνή της.

"Παρακαλώ ;" είπε με σοβαρό ύφος.

"Νεφέλη;" είπα με τρεμάμενη φωνή αφού δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου. Δεν χρειάστηκε να πάω κάτι άλλο.

"Έρχομαι" είπε και το έκλεισε.

Η Νεφέλη  από μικρή ήταν πάντα εκεί όταν την χρειαζόμουν. Μπορούσε ανά πάσα στιγμή να με καθησυχάσει ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις.

Πέρασαν μερικά λεπτά με εμένα να κοιτάω το κενό και να θυμάμαι όλα όσα προσπαθούσα να ξεχάσω. Κατευθύνθηκα  προς το παράθυρο και κοίταξα την βροχή. Την μοναδική μου παρηγοριά σε όλες τις δύσκολες στιγμές .

Άλλωστε όπως μου έλεγε ο μπαμπάς μου από μικρή, 'όταν έχεις κάτι που δεν μπορείς να το πεις σε κανέναν, κοίτα την βροχή και ψιθύρισε της το. Μπορεί να μην είναι ικανή να σου δώσει λύση αλλά θα σε ακούσει και θα σου δώσει κουράγιο για να  παλέψεις'.

Αυτό κάνω κι εγώ από τότε.
Πέρασαν κάποιες στιγμές μέχρι να έρθει η Νεφέλη. Μπήκε γρήγορα στο γραφείο και μόλις με είδε με δάκρυα στα μάτια δεν μου είπε κάτι πάρα μόνο με έκλεισε στην αγκαλιά της. Ήξερε ότι αυτό μονάχα χρειαζόμουν τώρα. Μια αγκαλιά για να νιώσω ασφάλεια. Την ασφάλεια που τα τελευταία χρόνια αποζητώ.

Μου σκούπισε τα δάκρυα και μου είπε

"Πες μου κοριτσάκι μου; τι συμβαίνει;" είπε ενώ μου χάιδεψε τα μαλλιά. Εγώ δεν απάντησα πάρα μόνο της έδειξα το μήνυμα.

Εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα. Με σπασμένη φωνή της είπα

"Βγήκε... Γύρισε για να μου ξανακάνει την ζωή μου κόλαση" είπα ενώ τα δάκρυα πολλαπλασιάζονταν. Εκείνη έσφιξε το κινητό στα χέρια της.

"Το κάθαρμα.. Δεν του έφτασε  όλα όσα προκάλεσε θέλει να σε βασάνισε κι άλλο" είπε εκνευρισμένη.

"Μην αγχώνεσαι γλυκιά μου. Δεν πρόκειται να τον αφήσουμε να σε ξαναπειράξει "είπε αφού παρατήρησε την σιωπή μου.
Εκείνη τη στιγμή άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο Άρης. Μόλις μας είδε αγκαλιασμένες  το βλέμμα του από χαρούμενο μετατράπηκε σε  ανήσυχο. Με ταχύ βάδισμα έφτασε μπροστά μου.

"Αδερφούλα τι έγινε; "είπε και τότε το μόνο που του είπα είναι μια λέξη. Άλλωστε δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω. Μια λέξη ήταν αρκετή για να γκρεμιστεί σε δευτερόλεπτα ότι έχτισα αυτά τα χρόνια.

"Βγήκε" του είπα και τον κοίταξα περιμένοντας την αντίδραση του χωρίς όμως να δω κάποια αλλαγή. Το βλέμμα του παρέμενε σοβαρό χωρίς κάποιο στοιχείο έκπληξης.
Από αυτό και μόνο μπόρεσα να βγάλω ένα συγκεκριμένο συμπέρασμα.

"Το ήξερες" είπα περισσότερο σαν να το λέω στον εαυτό μου ενώ έβγαλα τα χέρια του από πάνω μου. Η Νεφέλη μόλις άκουσε τα λόγια μου έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης

"Ιφιγένεια δεν είναι έτσι. Άκουσε με. Δεν με ενημέρωσαν από τις φυλακές . Την ημέρα που είχες βγει με τον Χρήστο και έτυχε να ήμασταν κι εμείς στο ίδιο μπαράκι ένιωσα ότι τον είδα καθώς  μιλούσα με τον Στέφανο. Τον ακολούθησα για  να δω το πρόσωπο του καθαρά όμως καποια στιγμή έχασα τα ίχνη του. "είπε και τότε άρχισα λίγο να χαλαρώνω.

" Και γιατί δεν μου είπες τίποτα; "είπα με παράπονο εμφανές στην φωνή μου.
Εκείνος ξεφύσηξε  και μου είπε

"Γιατί  το θεωρούσα αδύνατο να βγήκε. Πίστευα ότι είχα κάνει λάθος "

Με πλησίασε και με ξαναέβαλε στην αγκαλιά του. Εγώ δεν αντιστάθηκα αυτή τη φορά αλλά τον έσφιξα πιο πολύ πάνω μου

"Δεν  πρόκειται να σου ξανακάνει κακό. Όμως ξέρεις ότι πρέπει να μιλήσεις σε κάποιον γι'αυτό έτσι; "μου είπε κάτι που παρακαλούσα να μην ακούσω ποτέ. Δεν ήθελα να αποκαλύψω το παρελθόν μου στον Στέφανο. Όχι γιατί έφταιγα εγώ εξ' ολοκλήρου αλλά γιατί θα τα ξαναζήσω και δεν θέλω. Όμως πρέπει. Πρέπει να τον προειδοποιήσω. Μόνο έτσι θα τους κρατήσω ασφαλείς.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά. Βγήκα από την αγκαλιά του Άρη και τους κοίταξα

"Εγώ πάω σπίτι. Δεν θέλω προς το παρόν να έρθει κανένας από εσάς. Θέλω να μείνω για λίγο μόνη μου. Ελάτε αργότερα" είπα με κουρασμένη φωνή. Ήμουν τόσο εξαντλημένη που το μόνο που ήθελα ήταν να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου και να κοιμηθώ προκειμένου να σταματήσω να σκέφτομαι.
Στην αρχή φάνηκαν διστακτικοί όμως μετά κούνησαν τα κεφάλια του καταφατικά. Πριν φύγω άκουσα την Νεφελη

"Αν  χρειαστείς κάτι πάρε μας τηλέφωνο και θα είμαστε εκεί" είπε και αφού με αγκάλιασαν εφυγα.

Μόλις βγήκα από το κτήριο ένιωθα τον κρύο αέρα να μαστιγώνει το πρόσωπο μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα να κατευθύνομαι προς το αυτοκίνητο μου. Την στιγμή που πήγα  να ανοίξω την πόρτα κάποιος με στρίμωξε  στον τοίχο που βρισκόταν πίσω μου. Η ανάσα μου είχε γίνει κοφτή. Φόβος κατέκλυσε όλο μου το σώμα αφού δεν μπορούσα να δω το πρόσωπο του . Ήταν γυρισμένο προς την αντίθετη κατεύθυνση . Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε από τα ματιά μου στην σκέψη ότι θα τον ξανασυναντήσω. Γύρισε  το κεφάλι του ολοκληρωτικά προς την κατεύθυνση μου και τότε αυτό που αντίκρυστα  μου δημιούργησε  ανάμικτα συναισθήματα. Τελικά η ευτυχία διαρκεί ή έχει ημερομηνία λήξης;

"Εσύ;" ειπα ελαφρά σοκαρισμένη ενώ τα τελευταία δάκρυα έτρεχαν από τα ματια μου.

Δάκρυα χαράς ή λύπης;

Ανακούφισης ή μετάνοιας;

Κανείς δεν ξέρει.. Μέχρι να το ανακαλύψει μόνος του.

Γειά σας!
Λοιπόν..

1ο είδαμε μια τρυφερή στιγμή του ζευγαριού

2ο ποιό είναι το Παρελθόν της;

3ο ποιός βγήκε από την φυλακή που κάνει την Ιφιγένεια να φοβάται;

4ο Ποιός ήταν αυτός που την στρίμωξε στον τοίχο;

5ο Πιστεύετε ήταν δάκρυα χαράς, ανακούφισης ή λύπης;

Σύντομα αναμένεται η αποκάλυψη του παρελθόντος της.
Μείνετε συντονισμένοι.
Αν σας άρεσε περιμένω τα σχόλια σας και κανένα αστεράκι.
Φιλάκια!!