Στέφανος

Όλοι οι άνθρωποι στην ζωή κρύβουν έναν άλλο εαυτό. Κρατάνε όψεις του χαρακτήρα τους κρυφά κλειδωμένες στα βάθη του μυαλού τους. Προσπαθούν να δείξουν στους άλλους το σκληρό τους πρόσωπο καταπιέζοντας την ευαίσθητη πλευρά τους. Ο καθένας ζει με τις αναμνήσεις να επιτίθονται στο μυαλό του οδηγώντας στον ατελείωτο πόνο.

Ο πόνος λένε περνάει με τον χρόνο.. Είναι όντως αλήθεια ή είναι μια αυταπάτη για να παρηγορείται ο άνθρωπος... Να έχει από κάπου να κρατηθεί για μπορέσει να συνεχίσει.

Έναν τέτοιο εαυτό μου αποκάλυψε σήμερα η Ιφιγένεια. Μου παρουσίασε έστω και άθελά της έναν εύθραυστο και πονεμένο χαρακτήρα. Είναι σαν μια κούκλα η οποία ήταν αρτιμελής, πανέμορφη όμως με τα πολλά χτυπήματα κατέληξε ραγισμένη με κίνδυνο να καταρρεύσει... Παρόλα αυτά δεν τα παρατάει. Συνεχίζει να προσπαθεί ψάχνει όμως ένα άτομο να στηριχτεί. Να νιώσει ασφάλεια για να επιστρέψει στην καθημερινή ρουτίνα που ο κάθε ανθρωπος προσπαθεί μέσα από αυτήν να καταπνίξει τους δαίμονες του που ουρλιάζουν ότι δεν αξίζει να συνεχίσει την προσπάθεια και ότι έχει χάσει τα πάντα. Όμως εγώ δεν θα αφήσω την Ιφιγένεια να τεθεί σε αυτήν τη δοκιμασία. Θα σταθώ δίπλα της βουβό συνοδοιπόρος περιμένοντας πότε θα νιώσει έτοιμη να μου εξομολογηθεί τις αναμνήσεις και τους πιο κρυφούς της φόβους για να τους αντιμετωπίσουμε μαζί. Τις σκέψεις μου διέκοψε η μικρή που μου ζήτησε  να παίξουμε.

"Μπαμπά, μπαμπάκα θα παίξουμε;" είπε και γύρισα να την κοιτάξω

"Αγάπη μου μόλις έφυγαν ο νόνος με την Νεφέλη.. Δεν νομίζεις ότι είναι ώρα για ύπνο;" της είπα και αυτήν με κοίταξε με τα κουταβίσια μάτια. Ωωω έλα τώρα είναι άδικο

"Σε παρακαλώωωω" είπε ενώ είχε βουρκώσει

"Αχ πώς με κάνεις ότι θέλεις άτιμη γυναίκα" της είπα και την πείρα αγκαλιά ενώ γύρισα να κοιτάξω την Ιφιγένεια που μας κοιτούσε με λατρεία στο βλέμμα της και... νοσταλγία; λογικά αναμνήσεις ξανά.

Οπότε πρέπει να κάνω κάτι για να ξεχαστεί. Έτσι ψιθύρισα  στην μικρή να πάμε μαζί στην Ιφιγένεια και να της ζητήσουμε μαζί να μας πει παραμύθι. Αρχίσαμε να την πλησιάζουμε ενώ αυτήν μας κοιτούσε με απορία . Σταθήκαμε μπροστά  της και όταν έκανα νόημα στην μικρή είπαμε μαζί

"Ιφιγένεια θα μας πεις παραμυθάκι;" της είπαμε ταυτόχρονα κι εγώ χρησιμοποίησα μια πολύ γελοία μωρουδίστικη φωνή. Αυτήν όταν μας άκουσε άρχισε να γελάει μέχρι δακρύων. Εγώ από την άλλη ήμουν περήφανος που κατάφερα να την κάνω έστω και για λίγο να ξεχαστεί και να ακούσω αυτό τον γλυκό ήχο.

"Αχού τα μωράκια θέλουν παραμυθάκι;" είπε γλυκά και μας κοίταξε

"Ναι ναι παραμύθι" είπε η μικρή και περιμένε με αγωνία την απάντηση της

"Εντάξει λοιπόν αφού θέλεις παραμύθι σου  πω" είπε στην Μελίνα και εγώ αμέσως έκανα τον πληγωμένο

"Εειιι κι εγώ θέλω παραμύθι "είπα παραπονιάρικα. Η Ιφιγένεια με την μικρή προσπαθούσαν να μην γελάσουν.

"Δεν είσαι λίγο μεγάλος για παραμύθι;" ρώτησε και πήρε ένα νικητήριο ύφος

"Άμα  ξαναπείς κάτι για την ηλικία μου δεν την γλιτώνεις" την προειδοποίησα

"Εντάξει παππού "είπε και μου έβγαλε την γλώσσα. Ωωω μωρό μου μην τα κάνεις αυτά μπροστά στο παιδί.

" Μαζέψου"της γρύλισα χωρίς όμως να έχω θυμώσει μαζί της

"Καλά, καλά. Λοιπόν φέρε μου παραμύθι μικρή "

"Όχιιι πάμε να ξαπλώσουμε στο κρεβάτι μου όλοι μαζί "είπε η μικρή.. Πωωω καλά η πριγκίπισσα μου προσπαθεί να βοηθήσει τον μπαμπά της χωρίς να το ξέρει, την λατρεύω.

"Οκ λοιπόν πάμε βάζουμε πυτζάμες, πλένουμε δοντάκια και πάμε στο κρεβάτι εντάξει; "ρώτησα την μικρή όμως κοιτούσα την Ιφιγένεια γιατί κατάλαβα ότι αισθάνθηκε αμηχανία. Αφού κούνησαν τα κεφάλια τους πήγε ο καθένας στο δωμάτιο του για να ετοιμαστεί.

Μετά από 20 λεπτά ήμασταν όλοι στο δωμάτιο. Η μικρή ξάπλωσε στην μέση και εγώ με την Ιφιγένεια στις άκρες. Της διάβασε την πενταμορφη και το τέρας. Στα πρώτα λεπτά η Μελίνα είχε κοιμηθεί. Άφησε το βιβλίο και γύρισε να με κοιτάξει. Επικράτησε σιωπή.

"Είσαι καλύτερα από το απόγευμα;" την ρώτησα χαμηλόφωνα για να μην ξυπνήσει η Μελίνα.

"Ναι..αρκετά.. Ευχαριστώ που αναγκάστηκες να με ηρεμήσεις " είπε.. Τι χαζό κορίτσι σιγά μην ανάγκαστηκα.

"Ιφιγένεια ποτέ στην ζωή μου δεν  κάνω πράγματα που δεν θέλω. Και στην προκειμένη περίπτωση όχι μόνο ήθελα να βοηθήσω αλλά δεν μπορούσα να σε βλέπω να κλαίς... Άσε που κλαίς και άσχημα "είπα χιουμοριστικά στο τέλος και αφήσαμε ένα γελάκι. Κοίταξε την μικρή και άφησε ένα δάκρυ το οποίο το σκούπισε αμέσως διακριτικά για να μην το δω όμως εγώ το είδα. Παρόλ'αυτά δεν το σχολίασα.

" Λοιπόν καληνύχτα Στέφανε "είπε και γύρισε πλευρό.

" καληνύχτα Ιφιγένεια" είπα και  έμεινα να την κοιτάζω.

Πόσο όμορφη όταν κοιμάται. Τα μαλλιά της απλωμένα στο μαξιλάρι. Όλη την ώρα την χάζευα. Καταλάβαινα ότι δεν κοιμάται και κάτι την βασάνιζε.

Κάποια στιγμή γύρισε για να δει αν κοιμάμαι. Αμέσως έκλεισα τα μάτια για να μην καταλάβει κάτι. Σηκώθηκε όσο πιο αθόρυβα μπορούσε και πήγε κάτω.

Την ακολούθησα.

Την βρήκα να κάθεται μπροστά από την τζαμαρία και να κοιτάει έξω την θέα. Ήταν πολύ απορροφημένη στις σκέψεις της. Πόσο θα ήθελα να μάθω τι την απομακρύνει από την καθημερινότητα. Γιατί ένας τόσο χαρούμενος άνθρωπος κρύβει ένα τόσο σκοτεινό και θλιβερό κομμάτι μέσα του.

Την πλησίασα αθόρυβα και την αγκάλιασα από πίσω. Αυτήν φαίνεται ότι δεν με είχε ακούσει και τρόμαξε όμως δεν γύρισε. Πλησίασα το αυτί της και της ψιθύρισα

"Τι  σε βασανίζει κοριτσάκι μου;" είπα σχεδόν άηχα και γλυκά. Αυτήν δεν απάντησε αμέσως πάρα μόνο κοιτούσε έξω

"Νιώθω ότι με τραβάει όλο και περισσότερο το σκοτάδι μου. Νιώθω ότι παραιτούμαι από όλα και με φοβίζει" είπε ψιθυριστά περισσότερο για να το ακούσει η ίδια

" Γιατί βασανίζεις το μυαλό σου με τέτοια. Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει. Θα παραμείνεις η ίδια Ιφιγένεια που όλοι ξέρουμε ότι θέλει να μας σπάει τα νεύρα "είπα και άφησε ένα χαχανιτό. Επικράτησε για λίγο σιωπή

"Ευχαριστώ" είπε μετά από λίγο

"Μην με ευχαριστείς.. Πάμε να ξαπλώσουμε; "της είπα και με κοίταξε με απορία

"Θα  πάμε στο δικό μου, δεν πρόκειται να σε αφήσω να κοιμηθείς μόνη σου "της είπα κι εκείνη είδα ότι δίστασε στην αρχή όμως τελικά δέχτηκε.

Την πήρα από το χέρι και την πήγα στο δωμάτιο μου ξάπλωσαμε κάτω από το πάπλωμα και κοιταζόμασταν.

Το βλέμμα της κρύβε θλίψη. Μου γύρισε πλάτη ψιθυρίζοντας ένα καληνύχτα. Εγώ την τράβηξα κοντά μου και την πήρα αγκαλιά. Αυτήν αυτόματα κούρνιασε στην αγκαλιά μου. Της φίλησα τα μαλλιά και της ψιθύρισα  στο αυτί αφού κατάλαβα ότι την είχε πάρει ο ύπνος

"Καληνύχτα ομορφιά μου. Όλα θα είναι καλύτερα αύριο" και έκλεισα τα μάτια μου.

Αλόχαα!!!
Λοιπόν.. Είδαμε μια πολύ ευαίσθητη πλευρά και της Ιφιγένειας και του Στέφανου.
Πολύ γλυκό έγινε το παιδί μας.
Τι λέτε θα κρατήσει για πολύ αυτή η κοντινή τους σχέση;
Θα γίνουν επιτέλους ζευγάρι;
Μέχρι το επόμενο
Φιλάκια!!!!