Στέφανος

Τον κοιτούσα εξοργισμένος μα πάνω από όλα φοβισμένος.

"ΤΙ ΕΝΝΟΕΊΤΑΙ ΌΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΚΑΤΑΦΈΡΕΙ; ΤΙ ΈΧΕΙ; ΤΟ ΚΑΛΌ ΠΟΥ ΣΑΣ ΘΈΛΩ ΝΑ ΚΆΝΕΤΕ ΚΑΛΆ ΤΗΝ ΓΥΝΑΊΚΑ ΜΟΥ ΓΙΑΤΊ ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΈΨΩ" "φώναξα δυνατά και πήγα να τον χτυπήσω όμως με συγκράτησε ο Δημήτρης. Προσπαθούσα να φύγω από τα χέρια του όμως δεν με άφηνε.

"Κύριε μου ηρεμήστε. Κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε.. Η κυρία Αναγνώστου έχει υποστεί πολύ σοβαρά τραύματα στην σπονδυλική της στήλη με αποτέλεσμα να χρειάζεται χειρουργείο. Ξεκινήσαμε αμέσως όμως έχει χάσει πολύ αίμα. Πρέπει κάποιος που έχει την ίδια ομάδα αίματος μαζί της να μας δώσει πριν να είναι αργά. Μόνο τότε θα συνεχιστεί το χειρουργείο αλλά και πάλι δεν μπορώ σας εγγυηθώ ότι θα την βοηθήσει.... Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να... μείνει ανάπηρη.. Βρείτε γρήγορα δότη.. Κάθε λεπτό που περνάει είναι σημαντικό.. "τελείωσε τον λόγο του και αφού μας έριξε μια τελευταία ματιά έφυγε από κοντά μας αφήνοντας μας συντετριμμένους..

Τα λόγια του γιατρού ηχούσαν ξανά και ξανά στο μυαλό μου. Ένιωθα αδύναμος.. Δεν μπορούσα να αντέξω ούτε την σκέψη να συμβεί κάτι τέτοιο μα δεν μπορούσα να το αποτρέψω...πληγωμένος χτύπησα με δύναμη το χέρι μου στον τοίχο και έσκυψα το κεφάλι αφήνοντας τα δάκρυα να διαφύγουν ξανά.

"Παιδιά πρέπει να ενημερώσουμε τον Άρη. Είναι αδερφος της και μπορεί να δώσει αίμα" είπε δυνατά χαρούμενη η Νεφέλη  και γύρισα το κεφάλι μου να την κοιτάξω..

"Προσπαθήστε να τον βρείτε. ΤΏΡΑ" είπα και αφού κούνησαν τα κεφάλια τους έφυγαν από τον διάδρομο με προορισμό την έξοδο.

Είχε περάσει λίγη ώρα κι εγώ είχα καθίσει στις ψυχρές καρέκλες του νοσοκομείου έχοντας καρφωμένο το βλέμμα μου στην πόρτα των χειρουργείων. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι η καρδιά μου ήταν εκεί μέσα και πάλευε να επιβιώσει χωρίς εγώ να μπορώ να κάνω κάτι. Κάποια στιγμή άκουσα φωνές στον διάδρομο και γύρισα το βλέμμα μου εκεί.

"ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ Η ΑΔΕΡΦΉ ΜΟΥ; ΤΙ ΈΧΕΙ ΠΆΘΕΙ; ΣΤΈΦΑΝΕ ΠΕΣ ΜΟΥ ΘΑ ΓΊΝΕΙ ΚΑΛΆ;" φώναζε ο Άρης εκτός ελέγχου μόλις έφτασε μπροστά μου. Εγώ αδυνατώντας να μιλήσω κούνησα αρνητικά το κέφαλι

"Πρέπει να δώσεις αίμα. Κάθε λεπτό που περνάει είναι κρίσιμο" είπα ψιθυριστά και με βραχνή φωνή, γεγονός που έδειχνε την ψυχική μου κούραση και την θλίψη μου. Εκείνος σάστισε  για λίγα δευτερόλεπτα και αφού κούνησε το κεφάλι καταφατικά πήγε προς μια νοσοκόμα η οποία τον οδήγησε μέσα σε ένα δωμάτιο.

Ήλπιζα να προλάβουμε πριν αν είναι αργά!!

Μην με αφήσεις μωρό μου.. Δεν μπορώ χωρίς εσένα... Είσαι το αστέρι μου σε ένα συννεφιασμένο ουρανό.... Το άσπρο στον μουντό καμβά της ζωής μου.....
Μην φύγεις μακριά μου γιατί τότε θα σε ακολουθήσω!!

Ιφιγένεια

Περπατούσα σε ένα πυκνό και πανέμορφο δάσος. Φορούσα ένα λευκό κοφτό μακρύ φόρεμα και ένα στεφανάκι με ροζ ανθάκια στα μαλλία. Το τοπίο γύρω μου ήταν γαλήνιο. Δέντρα μεγάλα απλώνονταν γύρω μου. Ξεκίνησα με σταθερά βήματα να διασχίζω το  μονοπάτι έχοντας απορίες για το μέρος στο οποίο βρισκόμουν. Περπατούσα για λίγη ώρα μέχρι που έφτασα σε μια όχθη λίμνης. Προχώρησα πιο κοντά στην λίμνη μέχρι που αντίκρυσα το είδωλο μου στο νερό. Μια πανέμορφη κοπέλα αντικατοπτρίζονταν να μου χαμογελάει. Τα μάτια της έβγαζαν όλη την καλοσύνη όπου σε συνδιασμό με το πανέμορφο χαμόγελο της σου έκοβε την ανάσα.... Δεν γινόταν να ήμουν εγώ.. Είχα χάσει το πραγματικό μου χαμόγελο εδώ και χρόνια..
Παρατηρούσα στην κοπέλα απέναντι μου  μια παράξενη λάμψη να εμφανίζεται στο πρόσωπο της. Της χαμογέλασα θερμά και εκείνη μου ανταπέδωσε αμέσως το χαμόγελο. Την είδα να με χαιρετάει και έκανα κι εγώ το ίδιο. Ήταν πιο νέα από εμένα ακόμα κι αν είχαμε την ίδια όψη....Ηταν το κορίτσι που σταμάτησα να είμαι την ημέρα του ατυχήματος. Με μιας όλες μου οι όμορφες αναμνήσεις πέρασαν σαν ταινία μπροστά από τα μάτια μου. Στιγμές με τους φίλους μου, τους γονείς μου... Τις κόρες μου.. Τον Στέφανο..
Η κοπέλα τις κοιτούσε χαρούμενη όπως κι εγώ. Αναπολούσα όλες αυτές τις ωραίες στιγμές.... Ζήλευα που δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να τις ξαναζήσω από την αρχή ή... και γιατί όχι να φτιάξω καινούργιες μαζί με τα πρόσωπα που αγαπώ όμως δεν είναι εφικτό γιατί μερικά δεν βρίσκονται κοντά μου.. Σε αυτή την σκέψη θλίψη με κατέβαλε. Η κοπέλα απέναντι μου σαν να ένιωσε τις σκέψεις μου μου χαμογέλασε λυπημένα. Με το βλέμμα της μου έδειξε προς μια κατεύθυνση. Ακολούθησα το βλέμμα της που οδηγούσε στην απέναντι όχθη και αυτό που είδα μου έκοψε την ανάσα και έφερε δάκρυα στα μάτια μου... Δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι τους είχα μπροστά μου...

"Χάρη.... Αριάδνη μου" είπα συγκινημένη όταν αντίκρυσα τον Χάρη με την Αριάδνη στην αγκαλιά του ντυμένη στα άσπρα να στέκονται απέναντι μου...

Στέφανος

Ήμασταν όλοι μαζεμένοι στην αίθουσα αναμονής και περιμέναμε να μας ενημερώσει ο γιατρός  για την κατάσταση της Ιφιγένειας. Είχε έρθει και η Αμάντα η οποία καθόταν μαζεμένη δίπλα από τον Άρη. Ήμουν σίγουρος ότι ήθελε να τον πάρει αγκαλιά για τον ηρεμήσει όμως δείλιαζε.... Ο φόβος πάντα μας κρατάει πίσω και αυτό μας φέρνει κια τις ανάλογες συνέπειες. Συναισθήματα που μας καθοδηγούν και δεν μας αφήνουν να είμαστε ευτυχισμένοι . Δυστυχώς αυτά τα λάθη τα κάναμε κι εγώ με την Ιφιγένεια χάνοντας έτσι όμορφες στιγμές μαζί. Με την άκρη του ματιού μου είδα τον Άρη να φεύγει θυμωμένος προς την έξοδο. Η Αμάντα ήταν φανερό ότι ήταν στενοχωρημένη με την κατάσταση αυτή. Σηκώθηκα από την θέση μου και πήγα δίπλα της.
Με κοίταξε ξαφνιασμένη.

"Είσαι καλά;" με ρώτησε με ενδιαφέρον και εγώ της χαμογέλασα πονεμενα.

"Όσο μπορώ όταν το άλλο μου μισό είναι μέσα σε αυτό το δωμάτιο και  παλεύει για την ζωή της." είπα χαμηλόφωνα και εκείνη χαμήλωσε το βλέμμα της.

"Γιατί δεν κάνεις αυτό που θέλεις; Γιατί δεν τον κλείνεις στην αγκαλιά σου;" είπα με αποτέλεσμα να την ξαφνιάσω και να σηκώσει το βλέμμα της από το πάτωμα.

"Τι εννοείς; "είπε ενώ με κοιτούσε με την απορία χαραγμένη στο βλέμμα της.

"Για τον Άρη λέω. Βλέπω ότι πονάς να τον βλέπεις κομμάτια και νιώθεις ότι θες να τον βοηθήσεις αλλά φοβάσαι." είπα και εκείνη άλλαξε το βλέμμα της αμήχανα.

"Ε-εγώ όχι απλά από ενδιαφέρον "είπε ενώ έτριβε τα χέρια της νευρικά. Της έπιασα τα χέρια και την κοίταξα βαθιά στα μάτια.

" Αμάντα άκουσε με. Μπορώ να δω στα μάτια σου ότι δεν είναι μόνο απλό ενδιαφέρον.. Πονάς να τον βλέπεις έτσι και θες να τον βοηθήσεις όμως ο φόβος σε σταματάει. Αυτό το συναίσθημα που μας κρατάει πίσω και δεν μπορούμε να προχωρήσουμε. Ένα θα σου πω... Πάντα να κάνεις αυτό που μπορείς σήμερα  γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν θα σου δοθεί ξανά η ευκαιρία. Μέσα σε μια στιγμή χάνεις τα πάντα και καταριέσαι την στιγμή που εξαιτίας του εγωισμού και του φόβου δεν έκανες κάτι ώστε να ζήσεις με αυτόν που αγαπάς περισσότερες όμορφες στιγμές. Η ζωή είναι μικρή Αμάντα και πρέπει να παίρνουμε ρίσκα για να την ζούμε στο έπακρο... Μην δειλιάσεις.. Το θέλει και αυτός.. Το βλέπω στα ματιά σας "είπα και αφού της χαμογέλασα έφυγα από δίπλα της αφήνοντας την να σκεφτεί καθαρά όσα της είπα.

Επέστρεψα στην θέση μου απέναντι από την πόρτα του χειρουργείου.

Ελπίζω να βοήθησα τους φίλους μας να κατακτήσουν τη ευτυχία νωρίτερα μωρό μου.. Γιατί ακόμα κι αν εμείς την έχουμε ζήσει για λίγο δεν θα άλλαζα τίποτα από όλα αυτά.. Ξέρω ότι προσπαθείς για εμάς εκεί μέσα και είμαι εδώ για να σε στηρίζω.. Θα σε περιμένω!