Ιφιγένεια

Έσφιξε με μανία τον λαιμό μου ενώ στο πρόσωπο της κοσμούσε ένα μοχθηρό χαμόγελο. Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα. Ένιωθα να σβήνω αργά και βασανιστικά.

"Μ-μην την σκοτώσεις ακόμα.. Άσε πρώτα να την βασανίσουμε" είπε ο Χάρης ελαφρώς ταραγμένος εμποδίζοντας προσωρινά τον σκοπό της να με σκοτώσει. Με μια κίνηση άφησε τον λαιμό μου κι εγώ άρχιζα να αναπνέω  μανιωδώς προσπαθώντας να λάβω όσο περισσότερο οξυγόνο μπορούσα. Η ανάσα μου κόφτη .

"Τι θέλετε από εμένα; "είπα ψιθυριστά. Κανένας δεν μου έδωσε σημασία.

"Τελικά έχετε δίκιο. Είναι πιο διασκεδαστικό να την βλέπεις να βασανίζεται" είπε μοχθηρά η Βανέσα και πλησίασε τους δύο άντρες. Πλησίασε τον Χάρη και του έδωσε ένα παθιασμένο φιλί στο στόμα και αμέσως μετά την ίδια κίνηση ακολούθησε και στον Νικόλα.

"Είσαι πολύ φθηνή τελικά "είπα αηδιασμένη από το θέαμα και εκείνη με κοίταξε με ένα περίεργο χαμόγελο

"Ωωω γλυκιά μου αν ζηλεύεις μπορείς να συμμετάσχεις κι εσύ" είπε και πλησίασε σε απόσταση αναπνοής το πρόσωπο μου όμως γύρισα το κεφάλι μου επιδεικτικά.

"Λαλή ιδέα. Από ότι θυμάμαι είσαι πολύ καλή. Θα το στείλουμε  βίντεο και στον καλό μας Στέφανο." είπε ο Νικόλας ειρωνικά και τον κοίταξα αηδιασμένη .

"Σταματήστε πια τις βλακείες σας. Κάντε αυτό που έχετε σκοπό. Σκοτώστε με" είπα με ουδέτερη φωνή και με κοίταξαν πριν αρχίσουν να γελάνε.

"Νομίζεις ότι θα σου χαρίσουμε τον θάνατο έτσι απλά; Η Καταστροφή σου μόλις ξεκίνησε" είπε ο Νικόλας και με πλησίασε. Άρχισε να με χτυπάει αλύπητα. Με κλωτσουσε στο κεφάλι και  στην πλάτη με αποτέλεσμα δάκρυα να τρέχουν ασταμάτητα από τα μάτια μου. Είχα μαζέψει το σώμα μου σε μια προσπάθεια να προστατευτώ από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα και έκλαιγα βουβά.

Ευτυχώς τους σταμάτησε ο Χάρης
"Εεε παιδιά λίγο πιο ήρεμα." είπε ταραγμένος και οι άλλοι δύο σταμάτησαν και τον κοίταξαν. Η Βανέσα τον κεραυνοβόλησε με το βλέμμα της και εκείνος κατέβασε το κεφάλι αμήχανος.
Χωρίς να του δώσει παραπάνω σημασία με πλησίασε . Με το δάχτυλο της μου σήκωσε το πιγούνι.

"Αυτό ήταν μόνο η αρχή. Ετοιμάσου να πεθάνεις με τον πιο αργό, εξευτελιστικό και βασανιστικό τρόπο γιατί αυτό σου αξίζει." είπε μοχθηρά και έφυγαν κλείνοντας την  πορτα πίσω τους

Τα μάτια μου άρχισαν να κλείνουν. Λίγο πριν κλείσουν ολικά είδα τον Χάρη να με κοιτάει με ένα συμπονετικό βλέμμα  ψιθυρίζοντας μου συγνώμη όμως ήταν ήδη αργά.

Δύο ώρες μετά

Κάποια στιγμή και ενώ κοιμόμουν ένιωσα κάποιος να μου ρίχνει παγωμένο νερό. Αμέσως ξύπνησα και άρχισα να ουρλιάζω από το σοκ που υπέστη ο οργανισμός μου.
Γύρισα το κεφάλι μου και είδα την Βανέσα να με κοιτάει χαμογελώντας πονηρά .

"Δεν βαρέθηκες να περιμένεις ποτέ θα με ταπεινώσεις ; Αφού ξέρεις ότι δεν πρόκειται να λυγίσω " της είπα με χαμόγελο και με κοίταξε θυμωμένη..

"Όσο περνάει από το χέρι μου θα είσαι σε άθλια κατάσταση. Και στο τέλος που θα σου φυτέψουμε μια ωραία σφαίρα στο κεφάλι σου τότε θα είναι το τέλος "μου είπε  ενώ με τραβούσε από τα μαλλιά μου και με κοιτούσε με ένα χαμόγελο που με ανατρίχιαζε.Ήταν εμφανές ότι η γυναίκα δεν ήταν καλά ψυχολογικά. Ο έρωτας της για τον Στέφανο την είχε καταστρέψει.

"Είμαι σίγουρη ότι δεν μπορείς να το κάνεις "είπα απόλυτα και εκείνη με κοίταξε με σμιγμένα τα φρύδια.

"Ωω αλήθεια;; Και από που το έβγαλες αυτό το συμπέρασμα καλή μου;" είπε ειρωνικά ενώ πετάρισε  τις ψεύτικες βλεφαρίδες της.

"Από το γεγονός ότι είσαι πολύ δειλή για να κάνεις κάτι τέτοιο. Ξέρεις ότι αν μάθει ο Στέφανος ότι με σκότωσες θα σε σιχαθεί" είπα με ένα πλάγιο χαμόγελο και σήκωσα το φρύδι μου. Εκείνη θυμωμένη με πλησίασε και με μια κίνηση έπιασε σφιχτά το πρόσωπο μου βάζοντας τα νύχια της μέσα στο δέρμα μου.

" Μην με προκαλείς γιατί μπορώ να σου κάνω πολύ άσχημα πράγματα και θα παρακαλάς να σε λυπηθώ" είπε με αποφασιστικότητα.

"Το ξέρεις πολύ καλά ότι δεν πρόκειται ποτέ να σε παρακαλέσω... Εμπρός λοιπόν.. Ξεκίνα το βασανιστήριο... Σκότωσε με..." είπα με θάρρος και ένα πλάγιο χαμόγελο ακόμα κι αν μέσα μου ο φόβος τρεμόπαιζε σαν φλόγα σε κερί αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να της αποκαλύψω την αδυναμία μου.

Εκείνη για μια στιγμή σάστισε και έκανε ασυναίσθητα ένα βήμα πίσω. Γρήγορα βρήκε την αυτοκυριαρχία της και με κοίταξε χαμογελώντας πονηρά.

"Μμμ ήρθε η ώρα να πεθάνεις αλλά όχι από τα δικά μου χέρια. Είμαι σίγουρη ότι θα σε πονέσει περισσότερο αν το κάνει ένα δικό σου άτομο που σε πρόδωσε" είπε και γέλασε σατανικά. Πλησίασε  μια δεξαμενή και τράβηξε  το καπάκι. Από μέσα εμφάνισε  ένα όπλο το οποίο πήρε  στα χέρια της και το χάιδευε με τα νύχια της απαλά όσο εγώ επιβεβαίωνα τις σκέψεις μου ότι χρίζει ψυχιατρικής βοήθειας.

Με πλησίασε σε απόσταση αναπνοής και χάιδευε  το πρόσωπο μου με το όπλο  όσο εγώ προσπαθούσα  να τραβηχτώ από αυτήν.

"Είσαι έτοιμη να συναντήσεις την κόρη σου;"μου είπε με ένα διεστραμμένο χαμόγελο αφού ετοίμαζε τον θάνατο μου.

Στέφανος

Καθόμουν στο πάτωμα αγκαλιά με το μπουκάλι ουίσκι το οποίο τώρα πια έφτανε στο τέλος του. Εκείνη την στιγμή χτύπησε η πόρτα. Με μια δυσκολία σηκώθηκα από το πάτωμα και παραπατώντας ελάχιστα κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Όταν την άνοιξα αντίκρυσα το πρόσωπο του ανθρώπου που με έχει βοηθήσει όσο κανένα άλλο στην ζωή μου....

"Τι χάλια είναι αυτά;" με ρώτησε ο Δημήτρης και έκλεισε την πόρτα αφού είχα επιστρέψει στην αρχική μου θέση πίνοντας.

Δεν του απάντησα στην ερώτηση του και μου πήρε το μπουκάλι από τα χέρια πριν προλάβω να διαμαρτυρηθώ.

Έσκυψε στο ύψος μου και με έπιασε από τους ώμους ταρακουνώντας με ελαφρώς.

"Τι συνέβη ρε φίλε; Έπαθε κάτι το παιδί;" ρώτησε και εγώ του έγνεψα αρνητικά

"Την πλήγωσα φίλε... Την έχασα για πάντα" είπα ψιθυριστά και ξαναπήρα από το πάτωμα το μπουκάλι όμως μου το άρπαξε ξανά πριν προλάβω να πιω.

"Αστο το μπουκάλι ρε αγόρι μου... Κοίτα να συνέλθεις και να μου πεις τι συμβαίνει.. Δεν είναι λύση να πίνεις " είπε με αυστηρή φωνή και εγώ τον κοιταξα σαν παιδί που τον μάλωναν για αταξία.

Ξεκίνησα να του διηγούμαι τα γεγονότα από τα τελευταίες μέρες και μόλις τελείωσα μείναμε σιωπηλοί.

Είχα στρέψει το βλέμμα μου στο τοίχο και αναπολούσα την πρώτη ημέρα που την γνώρισα. Ήταν τόσο όμορφη ακόμα και θυμωμένη. Τα μαλλιά της έπεφταν ανέμελα στους ώμους της και το πρόσωπο της είχε εκείνο το γλυκό χαμόγελο πάντα χαραγμένο εκτός βέβαια από τις στιγμές που της πήγαινα κόντρα. Σε αυτή την σκέψη χαμογέλασα ελαφρά.

"Το  ήξερα" είπε ο Δημήτρης με χαμηλή φωνή και γύρισα να τον κοιτάξω με την απορία χαραγμένη στο βλέμμα μου.

"Τι  πράγμα;" είπα και έβγαλα μια κόφτη ανάσα προσπαθώντας να διαχειριστώ τον χείμαρρο των συναισθημάτων μου.

"Ήξερα ότι η αδερφή μου ήταν κολλημένη μαζί σου. Αυτό συνέβαινε πριν ακόμα φύγει. Δεν το γνώριζα μέχρι που μια στιγμή την άκουσα να λέει στο τηλέφωνο ότι τώρα που σας παράτησε η γυναίκα σου θα μπορέσει επιτέλους να σε κάνει δικό της. Εγώ νευρίασα και μπήκα στο δωμάτιο της φωνάζοντας. Εκείνη ξέσπασε και μου είπε ότι είναι ερωτευμένη μαζί σου από μικρή και γι'αυτό δεν θα αφήσει κανέναν και τίποτα να σε κάνει ευτυχισμένο πέρα από αυτή. Το βλέμμα της γυάλιζε. Είχα τρομάξει. Κοιτούσα την αδερφή μου χωρίς όμως να μπορώ να την αναγνωρίσω. Εκείνο το μικρό ανέμελο κοριτσάκι είχε χαθεί. Έτσι έπρεπε να λάβω δράση. Ενημέρωσα τον πατέρα μου και την απείλησε ότι αν δεν έφευγε  στο εξωτερικό για να συνέλθει  θα τα λέγαμε όλα σε εσένα. Έτσι έφυγε μέχρι που γύρισε και μαζί της επέστρεψε και η εμμονή της. "τελείωσε τον μονόλογο του ψιθυρίζοντας τα τελευταία λόγια και έκρυψε το κεφάλι του στις παλάμες του.

Εγώ τον κοιτούσα άφωνος. Δεν μπορούσα να κατανοήσω όλα αυτά που είχαν συμβεί χωρίς εγώ να καταλάβω τίποτα. Ήμουν τόσο πληγωμένος από την εγκατάλειψη της Ναταλίας που δεν μπορούσα να δω τι συνέβαινε γύρω μου, τώρα όμως συνειδητοποιώ το μεγαλύτερο λάθος μου. Όχι μόνο κατέστρεψα την Βανέσα, εκείνο το κοριτσάκι με τα κοτσιδάκια που έπεφτε στην αγκαλιά μου χαρούμενη όταν ήμασταν μικροί αλλά και πλήγωσα τόσο πολύ την Ιφιγένεια με την άγνοια μου.

"Πόσο τυφλός ήμουν; Είχα  δείγματα κι όμως τα αγνοούσα. Γιατί δεν μου είπες κάτι; Έβλεπες ότι συμπεριφερόταν άσχημα στην Ιφιγένεια και εγώ ήμουν στον κόσμο μου; Γιατί δεν με ταρακουνουσες;" είπα απελπισμένος και εκείνος χαμήλωσε το κεφάλι στο πάτωμα.

"Γιατί όσο άσχημα κι αν ένιωθα για την Ιφιγένεια δεν μπορούσα να την προδώσω  ξανά... Είναι αδερφή μου και την αγαπάω.. Δεν ήξερα ότι μπορούσε να φτάσει σε αυτό το σημείο και το μετανιώνω που δεν σου τα είπα νωρίτερα όλα αυτά." είπε έχοντας ακόμα το κεφάλι χαμηλωμένο.

Ξεφύσηξα απελπισμένος και σηκώθηκα από τον καναπέ αποφασίσμενος να διορθώσω την κατάσταση.

"Σήκω. Φεύγουμε... Μπορεί όλα αυτά τα χρόνια να έχω κάνει πολλά λάθη όμως ήρθε η στιγμή να τα διορθώσω... Μόνο ελπίζω να μην είναι αργά..." είπα ψιθυρίζοντας την τελευταία πρόταση πιο πολύ σαν μια κρυφή μου σκέψη. Με κοίταξε στα μάτια και μου χαμογέλασε.

Λίγο πριν βγούμε από την πόρτα άκουσα το κινητό μου να χτυπά. Άνοιξα το μήνυμα και αφού το διάβασα κοίταξα τον Δημήτρη βαθιά στα μάτια. Ξεφύσηξα και το έβαλα ξανά στην τσέπη.

"Ήρθε η ώρα..." είπα κοφτά και αφού άνοιξα την πόρτα χαθήκαμε και οι δύο στους δρόμους αναλαμβάνοντας δράση χωρίς να ξέρουμε όμως αν ήταν ήδη αργά ή όχι...
Ωστόσο θα το μαθαίναμε σύντομα...

Γειά σας αστεράκια μου!!
Λοιπόν πρώτα θέλω να σας ζητήσω μια χάρη. Επειδή η @Rose_17 μου ζήτησε πολύ γλυκά και συμφωνώ μαζί της θα ήθελα να ρίξετε μια ματιά στα βιβλία της. Είναι πολύ ωραία και πιστεύω θα σας αρέσουν..

Πάμε τώρα στα δικά μας..
Ποιος πιστεύετε θα πυροβολήσει την Ιφιγένεια;
Τι έγραφε το μήνυμα που στάλθηκε στον Στέφανο;
Τι έχετε να πείτε για όσα αποκάλυψε ο Δημήτρης;
Επόμενο ελπίζω σύντομα.
Μέχρι το επόμενο...
Φιλιά!!!