Στέφανος

Είμαι τόσο χαρούμενος που επιτέλους η Ιφιγένεια έχει επιστρέψει στον παλιό της εαυτό. Όλες αυτές τις μέρες που ήταν κλεισμένη στον εαυτό της,καθε  φορά που έβλεπα τον δίσκο με το φαγητό σχεδόν γεμάτο και το βλέμμα της κενό ένιωθα ένα αόρατο χέρι να σφίγγει την καρδιά μου. Ο φόβος της απώλειας ήταν ακόμα εκεί... Κάθε λεπτό φοβόμουν μην φύγει πάλι μακριά μου....

Ευτυχώς τις τελευταίες μέρες έχει κάνει αλματώδη πρόοδο. Έχει ξεκινήσει να περνάει πιο πολύ χρόνο μαζί μας και έχει καθίσει και στο καροτσάκι που στην αρχή αρνιόταν κατηγορηματικά. Η διάθεση της μπορεί να μην έχει αλλάξει πολύ όμως και αυτή η μικρή  βελτίωση εμένα με κάνει χαρούμενο. Βέβαια η δική μας σχέση δεν έχει επιστρέψει όμως μου δυανει και μόνο που την βλέπω πιο ευδιάθετη. Εγώ θα περιμένω πότε είναι έτοιμη να ξεκινήσουμε από εκεί που το αφήσαμε.

Χθες δέχτηκε να ξεκινήσει φυσικό θεραπείες ακομα κι αν πιστεύει ότι δεν θα ωφελησουν όμως εγώ νομίζω ότι θα τα κατάφερει.
Σήμερα είναι η πρώτη της φυσικό θεραπεία και κατευθυνομασταν προς το αυτοκίνητο.

Σε όλη την διαδρομή ήταν σιωπηλή όμως δεν την ενόχλησα γιατί ήξερα ότι ήταν πολύ δύσκολο βήμα γι αυτή.

Μόλις φτάσαμε, μιλήσαμε με το άτομο που θα την αναλάβει. Ήταν ένας νέος σε ηλικία άντρας ο οποίος από την πρώτη στιγμή που έριξε το βλέμμα του στην Ιφιγένεια κατάλαβα ότι οι προθέσεις του δεν ήταν φιλικές. Έβλεπα ξεκάθαρα την λαγνοια στο βλέμμα του και δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω να διεκδικήσει την Ιφιγένεια.

Μία ακόμη εβδομάδα έφυγε με την Ιφιγένεια να κάνει καθημερινά ασκήσεις και με εμένα να εκνευρίζομαι με τον φυσικοθεραπευτή της ο οποίος την προσεγγίζε με κάθε ευκαιρία,της έλεγε αστεία και έβλεπα την Ιφιγένεια μετά από καιρό να γελάει... Ήμουν απογοητευμένος... Όχι με εκείνη αλλά με τον ίσιο μου τον εαυτό γιατί εγώ δεν κατάφερα να την κάνω να χαμογελάσει όπως εκείνος άσχετα αν τον ξέρει μόνο μια εβδομάδα.

Μπήκα στο αυτοκίνητο και χτύπησα τα χέρια στο τιμόνι. Εκεινη παρατήρησε την κίνηση μου ωστόσο δεν το σχολίασε.

"θα με πας στην Νεφέλη;" με ρώτησε ενώ κοιτούσε το παράθυρο και εγώ ξαφνιάστηκα γιατί όλες αυτές τις μέρες δεν ήθελε να πάει πουθενά.

"φυσικά" ειπ; εγώ και ξεκίνησα να οδηγώ προς το σπίτι της φίλης μας. Σε όλη την διαδρομή δεν μιλούσαμε. Ήμασταν και οι δύο χαμένοι στις σκέψεις μας. Όταν έφτασα σταμάτησα το αυτοκίνητο κάθε γύρισα το σώμα μου προς το μέρος της. Κοιταζομασταν χωρίς να μιλάμε.

" εισαι καλύτερα αυτές τις μέρες βλέπω" είπα εγώ σπάζοντας την σιωπή.

"ναι. Η αλήθεια είναι ότι βελτιώθηκε πολύ η ψυχολογία μου" είπε εκείνη και μου ξέφυγε ένα ειρωνικό γελακι με αποτέλεσμα να με κοιτάξει απορημένη.

,"ποιος είναι ο λόγος άραγε γιατί σίγουρα κάπου οφείλεται αυτή η αλλαγή "είπα εγώ εξίσου ειρωνικά και με κοίταξε μπερδεμένη.

" δεν καταλαβαίνω τον τόνο σου αλλά ναι οφείλεται κάπου ή αλλαγή. Ήρθε η ώρα να σου πω κάτι που έπρεπε να το είχα κάνει εδώ και μέρες. Λοιπόν - "ξεκίνησε να λέει όμως την διέκοψε το κινητό μου που χτυπούσε. Την κοίταξα απολογητικά και το σήκωσα. Με ενημέρωσαν ότι έπρεπε να πάω επειγόντως στην εταιρεία για ένα πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί. Δεν μπορούσα να αρνηθώ γιατί όλο αυτό το διάστημα δεν πήγαινα καθόλου στην εταιρεία μου. Έκλεισα το τηλέφωνο και βοήθησα την Ιφιγένεια να βγει από το αυτοκίνητο.

"συγνώμη αλλά πρέπει να φύγω. Θα μιλήσουμε το βράδυ εντάξει;" την ρώτησα ενώ χαμηλωσα το σώμα μου για να είμαι στο ύψος της. Εκεινη κούνησε το κεφάλι και την φίλησα στο μέτωπο. Πήγα να σπρωξω το καροτσι όμως δεν με άφησε.

"πήγαινε εσύ. Θα πάρω τηλέφωνο την Νεφέλη να έρθει να με βοηθήσει "είπε και εγώ την κοίταξα διστακτικά. Δεν ήθελα να την αφησω μονη της όμως δεν είχα και άλλη επιλογή όταν το επίμονο βλέμμα της έπεφτε απνβ μου και με έκαιγε. Κουνησα το κεφάλι και αφού μπήκα στο αυτοκίνητο έφυγα προς την εταιρεία έχοντας στο μυαλό μου την συζήτηση που πήγε να ξεκινήσει η Ιφιγένεια πριν. Την έβλεπα χαρούμενη και θέλω να ελπίζω ότι θα είναι κάτι που θα μας ενώσει...

Ιφιγένεια

Έβλεπα το αυτοκίνητο του να χάνεται στους δρόμους και ευγνωμονούσα που κατάφερα και τον επεισα να με αφήσει μόνη μου. Νιώθω άβολα όταν πρεπει συνέχεια να με βοηθάει ενώ ξέρω πολύ καλά ότι έχει πολλές υποχρεώσεις τις οποίες εχει αμελήσει γι εμένα. Ξεφυσηξε και γύρισα το καρότσι ποες την εξοπορτα της καλής μου φίλης. Πήγα να σπρωξω την πόρτα όμως ένα χέρι πετάχτηκε απότομα από τα πλάγια εμποδίζοντας με από αυτή την πράξη. Εγώ τρομαγμένη και με κομμένη την ανάσα γύρισα το βλέμμα στο άτομο που βρισκόταν δίπλα μου και με κοιτούσε με ένα αλαζονικό χαμόγελο.

"σου έλειψα;"ε ρώτησε χαμογελώντας μου προκλητικά και εγώ ξεροκαυαπια στην προσπαθεία μου να παραμείνω ψύχραιμη γιατί ένιωθα τον κίνδυνο για ακόμα μια φορά να μου χτυπάει την πόρτα και αυτή την φορά ήταν πολύ πιο σοβαρό. Έκανα το καρότσι πιο πίσω όμως εκείνη ερχόταν όλο και πιο κοντά μου.

"δεν μπορείς να φανταστείς πόσο λυπήθηκα όταν έμαθα ότι σώθηκες.." είπε εκείνη και εγώ την κοίταξαε την δυσαρέσκεια χαραγμένη στο βλέμμα μου.

"δεν ήλπιζα κάτι δι; φορςτικο από μια δολοφόνο σαν εσένα Βανέσα... Σκότωσες τον Χάρη χωρίς δισταγμό μόνο γιατί δεν υπάκουσε στις εντολές σου "της είπα με μίσος και την ειδα να εκνευρίζεται. Με μια κίνηση έσπασε την απόσταση που μας χώρισε και έβαλε διακριτικά πίσω στην πλάτη μου ένα πιστόλι. Το κρύο μέταλλο με έκανε να ανατριχιάζω όταν ερχόταν σε επαφή με το δέρμα μου. Έσκυψε στο αυτί μου και μου ψιθύρισε με την αηδιαστική φωνή.

"λοιπόν για να μην επαναλάβω την πράξη μου κ; Ι αυτή την φορά φύγεις όχι μόνο εσύ αλλά και αυτό που έχεις μέσα σου ακολούθησε με. Δεν θα φωνάξεις πάρα μόνο θα μπεις σ; Ν καλό κοριτσάκι στο αυτοκίνητο και θα πε κάπου ήσυχα να μιλήσουμε. Έγινα κατανοητή;"ε ρώτησε ενώ πίεζε το όπλο πιο πολύ στην πλ; τη μου κάνοντας με να κλείσω τα μάτια μου. Φοβόμουν όμως όχι για εμένα...
Γαι το παιδί μου που δεν θα προλάβαινε να ζήσει...

Κουνησα το κεφάλι καταφατικά και αφού την άφησα να κυλήσει το καρότσι εκείνη μπήκε στην θέση του συνοδηγού όσο ένας άντρας με σήκωσε κια με αβαλε στο αυτοκίνητο πριν ξεκινήσει να οδηγεί προς τον άγνωστο για εμένα προορισμό.

Όλη την ώρα είχα γύρει στο παράθυρο και σκεφτόμουν...
Βασικά μετάνιωνα...
Μετάνιωνα που δνε είπα στον Στέφανο πόσο τον αγαπάω...
Μετάνιωνα που δεν του είπα για το μωρό...
Μετάνιωνα που δεν πέρασα μαζί με την οικογένεια μου τις τελευταίες στιγμές...
Μετάνιωνα.... Που ήμουν εγωϊστρια..

Μετά από δύο ώρες το αυτοκίνητο έπαψε να κινείται. Τα δύο άτομα βγήκαν και η Βανέσα  κατευθυνθηκε προς το σπίτι που απλώνονται μπροστά μας ενώ ο οδηγός με βοήθησε ξανά να καθίσω και με οδήγησε στο εσωτερικό του σπιτιού.
Ήταν μια εντυπωσιακή, μεγάλη έπαυλη με κόκκινες και μαύρες λεπτομέρειες ενώ το όλο σύνολο συμπλήρωναν μερικά χρυσά αντικείμενα.  Το αρχιτεκτονικό ύφος μετέδιδε ξεκάθαρα ένα βασιλικό στυλ. Ήταν ξεκάθαρο ότι ο κάτοχος αυτού σπιτιού ήταν εγωκεντρικός και θεωρούσε τον εαυτό του ανώτερο όλων. Προχώρησαμε στο εσωτερικό και εκείνη κάθισε σε έναν από τους βελούδινους κόκκινους καναπέδες. Με το χέρι της μου έκανε νόημα να σταθώ απέναντι της. Ο άντρας έκανε αυτό που είπε εκείνη καιας άφησε μόνες. Με κοιτούσε με ένα προκλητικό χαμόγελο ενώ χαιδευε τα μαλλιά της με τα μακριά της νύχια.

"λοιπόν πως ήταν η εμπειρία σου στην κόλαση;" ρώτησε εκείνη με ένα μοχθηρό χοηελο και περίμενε την απάντηση μου...

Συνεχίζεται...