Ιφιγένεια

Ο θάνατος είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι για τον άνθρωπο  όπως και η ζωή...
Είναι η αρχή και το τέλος του... Ωστόσο ο θάνατος θεωρείται πιο σκληρός. Δημιουργεί φόβο στους ανθρώπους... Φόβο γιατί θα νιώσουν την απώλεια να τρυπάει την ψυχή τους.. Δειλιάζουν να χάσουν κάποιον σημαντικό από την καθημερινότητα τους... Τους πονάει... Γι'αυτό και όλοι εύχονται να μην τους επισκεφθεί ποτέ... Όταν όμως γίνεται αυτό κάποια στιγμή τα αγαπημένα τους άτομα πρέπει να μαζέψουν τα κομμάτια της ψυχής τους που έγινε θρύψαλα μπρος στην απώλεια... Νιώθουν κενοί...
Αυτό ακριβώς νιώθω κι εγώ βλέποντας το αντρικό πτώμα ενός αγαπημένου μου προσώπου να βρίσκεται πληγωμένο  στο έδαφος.

Το βλέμμα μου είχε καρφωθεί στο τραυματισμένο σώμα του Χάρη. Αίμα ανάβλυζε συνεχώς από την πληγή στο στήθος του όπως ανάβλυζαν συνεχώς δάκρυα από τα μάτια μου. Είχε φύγει από την ζωή τόσο άδικα κι όμως το βλέμμα του ήταν γαλήνιο.... Ήξερα το γιατί... Ήταν ήσυχος που κατάφερε και με έσωσε από τον βέβαιο θάνατο μου.. Δυστυχώς όμως όταν έβρισκα το σχέδιο δεν ήξερα ότι οι ρόλοι θα αντιστραφούν... Ένας ακόμη χάνεται άδικα και εκείνοι στέκονται ελεύθεροι ικανοποιημένοι από την πράξη τους.

Κάποια στιγμή άκουσα φωνές και αισθανόμουν άτομα να τρέχουν γύρω μου εγώ όμως δεν είχα απομακρύνει το βλέμμα μου από το σώμα του φίλου μου. Ήθελα πολύ να πάω κοντά του... Να τον αγγίξω... Να του πω όλα όσα δεν του είχα πει... Παρόλο που ήξερα ότι με ήθελε ήταν ένας από τους καλύτερους μου φίλους. Με στήριξε πολύ όταν έχασα τον άγγελο μου... Μου είχε πει ότι θα με προσέχει αυτός τότε που είχε φύγει όμως τώρα πήγε κοντά της να προσέχει εκείνη...

Άκουγα τους αστυνομικούς γύρω μου όμως δεν έδινα σημασία μέχρι την στιγμή που γιατροί σήκωσαν το σώμα του Χάρη από το έδαφος και το έβαλαν σε ένα ασθενοφόρο.

Κοίταξα ακόμη μια φορά την λίμνη αίματος που είχε δημιουργηθεί και έπειτα έστρεψα το βλέμμα μου γύρω μου.

Τόση ώρα δεν είχα παρατηρήσει τον Στέφανο που στεκότα δίπλα μου έχοντας με κλείσει στην αγκαλιά του. Έκλεισε το πρόσωπο μου στα χέρια του και με κοίταξε στα μάτια..

"Όλα τελείωσαν μωρό μου... Τελείωσαν..." μου ψιθύρισε στο αυτί και με έσφιξε στην αγκαλιά του φιλώντας μου τα μαλλιά. Νέα δάκρυα έκαναν την εμφάνιση τους όταν ανταπέδωσα στην αγκαλιά.

"Έφυγε Στέφανε... Τον πήραν κι αυτόν μακριά μου..." ψιθύρισα κλαίγοντας με λυγμούς. Εκείνος με έσφιξε ακόμη περισσότερο..

"Θα τιμωρηθούν αγάπη μου... Να κοίτα.." είπε και μου έδειξε λίγο πιο δίπλα μας τον Νικόλα να προσπαθεί να αντισταθεί όταν οι αστυνομικοί του περνούσαν χειροπέδες..

"Η Βανέσα;; την έπιασαν;" ρώτησα με αγωνία μέσα από το κλάμα μου και εκείνος κατέβασε το βλέμμα του στο πάτωμα.

" Πάνω στο σοκ μας μας ξέφυγε... Το έσκασε αλλά θα την βρούμε μην σε ανησυχεί αυτό" είπε προσπαθώντας να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα όμως δεν γινόταν.

" Δ-δεν έχει σημασία πια. Στέρησε την ζωή από έναν αθώο άνθρωπο και αυτό δεν αλλάζει.. Έφυγε και αυτός άδικα και πήγε δίπλα στον άγγελο μου.. "είπα ψιθυριστά ενώ ένας λυγμούς μου ξέφυγε στην αγκαλιά του.. Εκείνος μου χάιδευε τα μαλλιά.

"Όλα θα φτιάξουν μωρό μου. Σε λίγο καιρό θα ζούμε ευτυχισμένοι και θα τα αντιμετωπίζουμε όλα αυτά ως κακές αναμνήσεις "μου ψιθύρισε στο αυτί και μερικά τελευταία δάκρυα διέφυγαν από τα μάτια μου.

"Σ'αγαπω" του ψιθύρισα στο αυτί και τον φίλησα απαλά στο μάγουλο.

"Κι εγώ μωρό μου. Όσο δεν φαντάζεσαι.. Έλα να σε βοηθήσω να σηκωθείς "είπε ενώ με κοιτούσε τρυφερά και προσπάθησε να με σηκώσει όμως απέτυχε. Πονούσα πάρα πολύ στην μέση μου με αποτέλεσμα να μην μπορώ να σταθώ.

Τα μάτια μου άρχισαν να  κλείνουν προκαλώντας με να αφεθώ στο σκοτάδι εκεί, στην αγκαλιά του Στεφάνου.

"Πονάω "ψιθύρισα λίγο πριν χάσω τις αισθήσεις μου. Το τελευταίο πράγμα που άκουσα ήταν τον Στέφανο να φωνάζει το όνομα μου και να μου λέει ότι θα γίνω καλά.

Στέφανος
Την είχα λιπόθυμη στα χέρια μου με το πρόσωπο της να γίνεται χλωμό. Ο σφιγμός της ήταν αδύναμος και ο φόβος μου έσφιγγε την καρδιά. Άρχισα να φωνάζω σε μια προσπάθεια να κατευνάσω την ανησυχία μου.

"ΚΑΛΈΣΤΕ ΈΝΑ ΑΣΘΕΝΟΦΌΡΟ ΓΡΉΓΟΡΑ... ΤΙ ΚΆΘΕΣΤΕ ΑΚΌΜΑ... ΈΝΑ ΑΣΘΕΝΟΦΌΡΟ ΓΑΜΩΤΟ ΛΙΠΟΘΎΜΗΣΕ..." φώναζα έχοντας χάσει την ψυχραιμία μου. Όσο έβλεπα τα μάτια της κλειστά και αδύναμα ένιωθα χιλιάδες καρφιά να με πληγώνουν στην καρδιά...

"Θα γίνεις καλά.. Ακόμα και αδύνατο να είναι εγώ θα σε γιατρέψω...μπορεί να έκανα πολλά λάθη αλλά ήρθε η στιγμή να τα διορθώσω.. Και χωρίς εσένα αυτό δεν γίνεται" της ψιθύρισα ενώ της χάιδεψα απαλά το μαγουλο και εκείνη την στιγμή άκουσα την σειρήνα του ασθενοφόρου . Με μιας οι τραυματιοφορείς την έβαλαν στο φορείο με εμένα να μην έχω αφήσει στιγμή το χέρι της και ξεκινήσαμε για το πλησιέστερο νοσοκομείο. Έκλεισα τα μάτια και προσευχήθηκα να μην μου την πάρουν. Ψιθύρισα στον Χάρη να την βοηθήσει... Να μην την αφήσει να τον ακολουθήσει..

Μετά από κάποιες στιγμές φτάσαμε στο νοσοκομείο και ξεκινήσαμε να τρέχουμε με το φορείο προς το χειρουργείο. Δεν είχα αφήσει στιγμή το χέρι της μέχρι που φτάσαμε στον χειρουργικό θάλαμο. Ένας γιατρός σταμάτησε την είσοδο μου.

"Λυπάμαι αλλά δεν μπορείτε να μπείτε. Θα κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε και θα σας ενημερώσουμε." είπε ενώ με έσπρωχνε γιατί έβλεπε ότι αντιστεκόμουν.

"ΑΦΉΣΤΕ ΜΕ... ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΦΉΝΩ ΜΌΝΗ ΤΗΣ....ΟΧΙ... ΙΦΙΓΈΝΕΙΑ..
Σ'αγαπώ " φώναζα όσο έκλειναν οι πόρτες μέχρι που ψιθύρισα την τελευταία λέξη όταν κάθε δίοδος προς τον έρωτα  μου είχε κλείσει . Κάθισα στο πάτωμα κλείνοντας το πρόσωπο μου μέσα στα χέρια μου και απελευθέρωσα τα δάκρυα που απειλούσαν όλες αυτές τις ώρες να βγουν...

Κάποια στιγμή άκουσα γρήγορα βήματα στον διάδρομο, δεν σήκωσα όμως το κεφάλι μου. Ένιωσα κάποιον να με αγκαλιάζει και να αρχίζει να κλαίει. Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα την Νεφέλη στην αγκαλια μου και λίγο πιο πίσω της τον Δημήτρη που βημάτιζε αγχωμένος.

"Νεφέλη... Ήταν λιπόθυμη στα χέρια μου" ψιθύρισα ενώ νέα δάκρυα έκαναν την εμφάνιση τους και την έσφιξα στην αγκαλιά μου.

"Θα γίνει καλά Στέφανε.. Δεν μπορείτε μακριά ο ένας από τον άλλο.. Θα γυρίσει για εσένα" μου είπε κλαίγοντας και μου χάιδεψε τα μαλλιά. Σηκώθηκε από το πάτωμα και με μιας κλείστηκε στην αγκαλιά του Δημήτρη βάζοντας  το κεφάλι της στην καμπύλη του λαιμού του. Εκείνος την αγκάλιαζε σφιχτά και της ψιθύριζε κάτι στο αυτί. Εκείνη την στιγμή βγήκε από το χειρουργείο ο γιατρός με αποτέλεσμα να σηκωθώ γρήγορα. Στάθηκα μπροστά του με την αγωνία χαραγμένη στο βλέμμα μου.

"Γιατρέ πως είναι η Ιφιγένεια; θα γίνει καλά;" είπα αγχωμένος όμως το βλέμμα του διόλου δεν με καθησύχαζε . Ήταν σκοτεινό γεγονός που με ανησύχησε ακόμη περισσότερο.. Έκλεισα τα μάτια και δέχτηκα τις μαχαιριές από τα λόγια που ακολούθησαν...

"Η κατάσταση είναι κρίσιμη ... Λυπάμαι αλλά δεν ξέρουμε αν θα τα καταφέρει..." είπε ο γιατρός και αμέσως ένιωσα την απώλεια να διαπερνά την ψυχή μου. Ήξερα ότι η κατάσταση ήταν σοβαρή όμως δεν ήμουν έτοιμος να δεχτώ μια τέτοια περίπτωση...
Δεν θα το άντεχα.....

Καλημέρα!!!
Ο Χαρούλης σκοτώθηκε!!!
Η Ιφιγένεια είναι στο νοσοκομείο σε άσχημη κατάσταση και οι υπόλοιποι πονάνε...
Τι λέτε θα τα καταφέρει;
Θα μάθουμε σύντομα...
Ελπιζω να σας άρεσε..
Περιμενω τα σχόλια σας...
Αντίο!!!