Στέφανος

Την είχα μέσα στα χέρια μου και την έβλεπα να κλαίει και δεν το άντεχα. Την κοίταξα στα μάτια και της είπα

"Γιατί αγάπη μου ποιός νόμιζες ότι ήταν; γιατί κλαίς;" την ρώτησα ενώ της σκούπιζα απαλά τα δάκρυα από τα μάτια της. Αυτή στο άγγιγμα μου έκλεισε τα μάτια της και χωρίς να τα ανοίξει έπεσε ξανά  στην αγκαλιά μου. Με έσφιγγε  πάνω της θαρρείς και προσπαθούσε να νιώσει την προστασία που της έλειπε. Γι αυτό κι εγώ την έσφιξα πάνω μου χωρίς να μιλήσω. Την ένιωθα να κλαίει κι εγώ δεν ήξερα τον λόγο για να την βοηθήσω. Πλησίασα το αυτί της και της ψιθύρισα

"Ποιός σε πείραξε αγάπη μου;" αυτή με κοίταξε για λίγο στα μάτια όμως αμέσως χαμήλωσε το βλέμμα της και μου απάντησε με χαμηλή φωνή

"Κανένας απλά τρόμαξα έτσι όπως με τράβηξες. Γι'αυτό" προσπάθησε να μου πει, φυσικά όμως δεν φάνηκε πειστικό. Εγώ δεν έδωσα συνέχεια απλά της έδωσα ένα  πεταχτο φιλί και της είπα

"Πάμε σπίτι;" αυτή έσμιξε  τα φρύδια της

"Δεν έρχομαι. Θα πάω στο δικό μου" είπε και τότε εγώ ήμουν αυτός που την κοίταξα προβληματισμένος. Δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο που δεν ήθελε να έρθει. Από την στιγμή που την συνάντησα συμπεριφερόταν  περίεργα.

"Γιατί ; σήμερα δεν σε είδα καθόλου και μου έλειψες "της είπα προσπαθώντας να την πείσω κι νομίζω τα κατάφερα. Εκείνη ξεφύσηξε

"Πφφφ καλά αλλά μόνο σήμερα. Δεν θα έρχομαι κάθε μέρα" είπε και δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω. Αφού η επιθυμία της ήταν αυτή θα την σεβόμουν απλά σήμερα ήξερα ότι κάτι άλλο κρυβόταν πίσω από την συμπεριφορά της και δεν ήθελα να την αφήσω μόνη.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και σε όλη την διαδρομή ήταν χαμένη στις σκέψεις της. Φαινόταν πολύ προβληματισμένη και εγώ θύμωνα με τον εαυτό μου που δεν μπορούσα να την βοηθήσω.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι πήγαμε κατευθείαν στο δωμάτιο μου αφού γνωρίζαμε ήδη ότι η μικρή είχε κοιμηθεί. Της έδωσα κάποιες μπιτζάμες  που είχε αφήσει την προηγούμενη φορά και πήγε στο μπάνιο να αλλάξει.
Όσο άλλαζα κι εγώ ακούστηκε το κινητό της. Εγώ παραξενεύτηκα ωστόσο δεν το πήρα στα χέρια μου. Όταν βγήκε την πλησίασα και την φίλησα.

"Αγάπη μου χτύπησε το κινητό σου. Έχεις μήνυμα" είπα και αυτή παραξενεμένη κατευθύνθηκε προς το κομοδίνο. Μόλις είδε το μήνυμα χλώμιασε και έχασε την ισορροπία της. Αμέσως έσπευσα να την κρατήσω. Την έβαλα να ξαπλώσει και της έδωσα λίγο νερό. Το βλέμμα της χαμένο. Είχα φοβηθεί τόσο πολύ.

" Ιφιγένεια τι έγραφε το μήνυμα και έγινες έτσι;" είπα όσο πιο ψύχραιμα μπορούσα και αυτή μου το έδειξε. Ήταν μια φωτογραφία από το πρωί που είχα βγει στο πάρκο με την Μελίνα και από κάτω έγραφε

Άγνωστο

Ο χρόνος κυλάει σαν το νερό όπως και οι ευτυχισμένες στιγμές. Ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί η κόρη του να γίνει το  επόμενο θύμα...ξέρεις εσύ...

Μόλις το είδα πάγωσα. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι κάποιος όχι μόνο απειλούσε την Ιφιγένεια αλλά ήθελε να κάνει κακό στην κόρη μου.
Την κοίταξα μπερδεμένος.

"Ήρθε η ώρα να σου πω κάποια πράγματα." μου είπε και έτσι κάθισα δίπλα της περιμένοντας να ξεκινήσει.

"όλα άρχισαν πριν κάποια χρόνια.. Συγκεκριμένα πριν 5 χρόνια..."

Ιφιγένεια

Flashback
Ήμουν στην ηλικία των  23 ετών. Είχα μόλις τελειώσει την σχολή στην οποία φοιτούσα στο Λονδίνο. Με τον Νικόλα είχαμε γνωριστεί στο δεύτερο έτος και δέσαμε αμέσως. Με τον καιρό αρχίσαμε να ερχόμαστε πιο κοντά με αποτέλεσμα 5 μήνες μετά την γνωριμία να κάνουμε σχέση.

Οι μήνες περνούσαν με εμάς να είμαστε πιο ευτυχισμένοι από ποτέ και εμένα να τον ερωτεύομαι όλο και περισσότερο. Ένιωθα ότι συμπληρώναμε ο ένας τον άλλον. Τελειώσαμε την σχολή και αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε στο κέντρο του Λονδίνου αφού δεν επιθυμούσε να γυρίσουμε στην Ελλάδα. Ένας ακόμη χρόνος πέρασε με εμένα να μην έχω καταλάβει τον πραγματικό του χαρακτήρα. Μια μέρα ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος. Ήμουν τόσο χαρούμενη που μόλις γύρισα σπίτι του το είπα. Μόλις το άκουσε δεν χάρηκε ιδιαίτερα, αντίθετα αμέσως σκοτείνιασε όλο του το πρόσωπο όμως εγώ ήμουν υπερβολικά αφελής και χαρούμενη για να το καταλάβω.

Πριν 7 χρόνια

Ευτυχισμένη με το νέο που έμαθα για το μωρό μου κατευθύνθηκα  προς το σπίτι μας για να ανακοινώσω στον Νικόλα ότι θα γίνουμε γονείς. Άνοιξα την πόρτα και τον είδα στο σαλόνι να βλέπει ποδόσφαιρο. Εγώ με ένα χαμόγελο κολλημένο στα χείλη έτρεξα στην αγκαλιά του.

"Ωπ μωρό μου τι κέφια είναι αυτά; γιορτάζουμε κάτι;" είπε χωρίς να πάρει τα μάτια του από την τηλεόραση. Εγώ αμέσως τον κοίταξα γλυκά και του είπα.

"Κάτι γιορτάζουμε. Λοιπόν.... Σε μερικούς μήνες θα γίνουμε γονείς" είπα χαρούμενη και τότε είδα το πρόσωπο του να παγώνει. Τα χέρια του είχαν πέσει στο πλάι. Για λίγο σάστισα. Τον κοίταξα απορημένη. Εκείνος με κοίταξε με ένα σοβαρό ύφος και μου είπε.

"Είσαι σίγουρη; "

"Ναι. Μόλις γύρισα από τον γιατρό. Είχα κάποια αδιαθεσία και πήγα για εξετάσεις." είπα προσπαθώντας να καταλάβω την συμπεριφορά τους. Τότε ήταν που άρχισα λίγο να συνειδητοποιώ τον λόγο. Απομακρύνθηκα απότομα από δίπλα του και τον κοίταξα με ένα θυμωμένο βλέμμα.

" Δεν πιστεύω να θέλεις να κάνω έκτρωση . "είπα και αφού δεν πήρα απάντηση πήγα να φύγω όμως με έπιασε το χέρι και μου είπε

"Απλά πιστεύω ότι είμαστε μικροί ακόμα αλλά αν εσύ θέλεις δεν έχω κανένα πρόβλημα" είπε και με έκλεισε στην αγκαλιά του κάνοντας με την πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο με αποτέλεσμα να τον συγχωρήσω για αυτή του την σκέψη . Που να ήξερα όμως ότι αυτή ήταν η πιο λάθος απόφαση που είχα πάρει σε όλη μου την ζωή....

Τώρα

"Και πότε άρχισε να αλλάζει συμπεριφορά αυτό το καθίκι;" με ρώτησε ο Στέφανος προσπαθώντας να διατηρήσει τον θυμό του όσο με κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά του. Σκούπισα τα δάκρυα μου και του ψιθύρισα με βραχνή φωνή.

"Όλα ξεκίνησαν μετά την γέννηση της κόρης μου, της Αριάδνης "είπα και στην ανάμνηση  του μωρού μου χαμογελασα.

Πήρα μια ανάσα και συνέχισα
"Την ημέρα που γέννησα ήμουν στο σπίτι του Άρη. Όταν με πήγε στο νοσοκομείο δεν μπορούσε να βρει τον Νικόλα. Όπως κατάλαβες γέννησα μόνη μου. Παρ 'όλα αυτά τον συγχώρεσα  γιατί μου είπε ότι είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο χωρίς όμως να έχει τραυματιστεί. Έμεινε μαζί μου όλες τις ημέρες στο νοσοκομείο όμως όταν επιστρέψαμε σπίτι άρχισε να αλλάζει. Όσο μεγάλωνε η Αριάδνη έλειπε ολοένα και περισσότερο από το σπίτι. Οι λογομαχίες αυξάνονταν μεταξύ μας επειδή δεν πλησίαζε σχεδόν καθόλου την μικρή. Άρχισε να γίνεται επιθετικός. Μου έλεγε ότι η κόρη μας ευθυνόταν που άλλαξε η σχέση μας. Την κοιτούσε με τόσο μίσος χαραγμένο στα μάτια του και εγώ δεν μπορούσα να το πιστέψω. Πως είναι δυνατόν να μισεί κάποιος τόσο πολύ το παιδί του; "είπα ενώ τα δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα από τα μάτια μου. Ο Στέφανος μου χάιδευε τα μαλλιά ενώ με έσφιγγε στην αγκαλιά του. Με γύρισε προς το μέρος του και αφού μου έδωσε ένα φιλί στο μέτωπο μου είπε

"Αγάπη μου κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν θα μισούσε το παιδί του. Εντάξει.. Δεν είναι όλοι φτιαγμένοι για γονείς, όπως η πρώην γυναίκα μου αλλά δεν νομίζω να έφτανε κάποιος σε αυτό το σημείο." μου είπε με μαλακή φωνή και τότε εγώ χάθηκα για λίγο στις σκέψεις μου σκεπτόμενη την ημέρα που πέθανε το αγγελούδι μου, ο μικρός μου άγγελος.

" Αν σου φαίνεται αυτό ακραία συμπεριφορά είναι γιατί δεν έχεις ακούσει ακόμα πως πέθαν-νε η κ-κόρη μου "είπα τραυλίζοντας αφού τα δάκρυα πολλαπλασιάζονταν. Εκείνος με κοίταξε βαθιά στα μάτια και είδε τον πόνο που ένιωθα αυτή την στιγμή μέσα μου.

"Αν δεν είσαι έτοιμη μπορείς να μου πεις κάποια άλλη στιγμή που θα είσαι πιο ήρεμη "είπε προσπαθώντας να με ηρεμήσει όμως εγώ ήμουν αποφασισμένη να αποκαλύψω όλο το παρελθόν μου σήμερα. Ήταν χρέος μου να του πω για να προστατευτούν.

"Όχι όχι όλα θα αποκαλυφθούν σήμερα. Είμαι εντάξει. "είπα και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα ξεκίνησα να αφηγούμαι τα γεγονότα εκείνης της ημέρας. Της ημέρας που μου σημάδεψε την ζωή.

Flashback /3 χρόνια πριν

Όταν η Αριάδνη έγινε 1,5 χρόνων οι σχέση μας με τον Νικόλα είχε καταστραφεί ολοσχερώς. Η συμπεριφορά του ήταν τόσο απότομη που με αηδίαζε. Στην τελευταία μας διαμάχη τον είχα διώξει από το σπίτι και δεν τον είχα συναντήσει για τρεις μέρες.

Την τρίτη μέρα το βράδυ αφού κοίμησα την μικρή βγήκα από το δωμάτιο της και άκουσα την πόρτα να χτυπάει δυνατά. Πίσω της άκουγα την φωνή του να φωνάζει να του ανοίξω. Διστακτικά άνοιξα την πόρτα για να του πω να φύγει όμως με μια απότομη κίνηση μπήκε μέσα. Τότε είδα την κατάσταση του. Ήταν μεθυσμένος με ένα μπουκάλι ουίσκι στο χέρι και με κοιτούσε με ένα βλέμμα μίσους.  Του ανταπέδωσα ένα βλέμμα αηδίας για την κατάσταση του.

"Τι δουλειά έχεις εδώ ; φύγε αυτή τη στιγμή." του είπα προσπαθώντας να κρατήσω την ψυχραιμία μου για να μην ξυπνήσω την Αριάδνη. Εκείνος με κοίταξε με ένα γλοιώδες χαμόγελο και άρχισε να με πλησιάζει όσο εγώ έκανα βήματα προς την αντίθετη κατεύθυνση.

"Τι έγινε αγάπη μου; φέρεσαι έτσι στον πατέρα του παιδί σου; εγώ νόμιζα ότι μέχρι πριν γεννηθεί αυτό ήταν και δικό μου σπίτι" είπε ειρωνικά τονίζοντας την κάθε του λέξη.

"Πρώτον δεν θα ξαναμιλήσεις έτσι για το παιδί μου. Δευτερον το σπίτι αυτό έπαψε να είναι και δικό σου από την στιγμή που κατάλαβα τον πραγματικό σου χαρακτήρα και τρίτον θέλω να φύγεις από το σπίτι μου και την ζωή μας αυτή τη στιγμή" είπα έχοντας άρχισει να χάνω τον έλεγχο από τα λόγια του.

Με πλησίασε ακόμα περισσότερο μέχρι που με κόλλησε στον τοίχο. Προσπαθούσα να απωθήσω τα χέρια του που σαν αλυσίδες προσπαθούσαν να με φυλακίσουν  στα δεσμά τους. Πλησίασε το πρόσωπο του στο δικό μου κι εγώ γύρισα επιδεικτικά προς τα πλάγια. Τότε μου ψιθύρισε με τρομακτική φωνή.

"Σου είχα δώσει την ευκαιρία να κρατήσεις αυτή την σχέση ζωντανή όταν σου είπα έμμεσα ότι δεν θέλω αυτό το παιδί όμως εσύ επέλεξες αυτό αντί για εμένα. Από την στιγμή που δεν έκανες αυτό που έπρεπε τότε θα το κάνω εγώ τώρα και πίστεψε με όχι με τον καλύτερο τρόπο. Μωρό μου. "είπε τονίζοντας τις τελευταίες λέξεις συνοδεύοντας τες με ένα πονηρό χαμόγελο και σε δευτερόλεπτα εξαφανίστηκε κατευθυνόμενος προς το δωμάτιο της Αριάδνης. Πριν προλάβω να αντιδράσω  βγήκε από το σπίτι με την Αριάδνη στην αγκαλιά του και με έμενα να τον ακολουθώ φωνάζοντας του να μου δώσει την κόρη μου όμως πριν τον προλάβω μπήκε στο  αυτοκίνητο και χάθηκε στους δρόμους του Λονδίνου. Εγώ αμέσως πήρα το τηλέφωνο στα χέρια μου και κάλεσα τον Άρη.

"Αρ-ρη  τη-ην πηηρε" είπα με τρεμάμενη φωνή και ο Άρης  προσπαθούσε να με ηρεμήσει.

"Ιφιγένεια σε παρακαλώ ηρέμησε και εξήγησε μου τι συμβαίνει" αφού ηρέμησα άρχισα να του εξηγώ τι έγινε

"Ήρθε ο Νικόλας από εδώ και πήρε την μικρή λέγοντας ότι αυτό που δεν έκανα εγώ παλιά θα το κάνει αυτός τώρα και με τον χειρότερο τρόπο. Άρη  φοβάμαι, δεν θέλω να πάθει κάτι το μωρό μου "είπα έχοντας αρχίσει πάλι να κλαίω. Ο Άρης άφησε μια κόφτη ανάσα και μου είπε

"Θα τον βρω όπου κι αν έχει πάει "και με αυτές τις κουβέντες ξεκίνησε ο εφιάλτης.. Ένας εφιάλτης που δεν θα είχε τέλος.

Τώρα

Σταμάτησα για λίγο την αφήγηση μου και τον κοίταξα βαθιά στα μάτια. Μου έδωσε την επιβεβαίωση που έψαχνα και πήρα μια βαθιά ανάσα.

Πριν προλάβω να συνεχίσω χτύπησε η πόρτα. Αμέσως σκούπισμα τα δάκρυα μου και είδαμε την Μελίνα να ξεπροβάλλει. Αμέσως χαμογέλασα . Ο Στέφανος σηκώθηκε από το κρεβάτι και πήγε κοντά της.

"Γιατί δεν κοιμάσαι αγάπη μου;" είπε ενώ είχε σκύψει για να είναι στο ύψος της.

"Γιατί φοβάμαι. Θα έρθεις λίγο να κοιμηθούμε μαζί;" είπε και τον κοίταξε παρακλητικά. Εκείνος έκλεισε τα μάτια για να μην επηρεαστεί από το βλέμμα της και χαμογέλασε γλυκά

"Δεν γίνεται να αφήσω την Ιφιγένεια μόνη της. Πήγαινε κοιμήσου γλυκιά μου δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα "είπε ενώ της χάιδεψε τα μαλλιά. Πριν απαντήσει  η μικρή μίλησα εγώ

"Όχι δεν υπάρχει πρόβλημα πηγένετε. Έτσι κι αλλιώς είμαι κουρασμένη και θα κοιμηθώ. Θα συνεχίσουμε την κουβέντα που είχαμε άλλη φορά "είπα και τότε είδα την μικρή να μου χαμογελάει. Ο Στέφανος με κοίταξε στα μάτια για επιβεβαίωση και αφού του την έδωσα πήρε την Μελίνα  στην αγκαλιά του και αποχώρησε από το δωμάτιο.

Για λίγα λεπτά είχα καρφώσει το βλέμμα μου στην κλειστή πόρτα. Σκεφτόμουν όλα όσα μοιράστηκα πριν με τον Στέφανο και όλα όσα δεν πρόλαβα να του πω. Άλλαξα τα ρούχα μου και ξάπλωσα ελπίζοντας όλα αυτά που επανήλθαν στην μνήμη μου να είναι ένα κακό όνειρο που θα ξυπνήσω. Δυστυχώς όμως δεν είναι όνειρο αλλά σκληρή πραγματικότητα που επανέρχεται μαστιγώνοντας  ξανά την ψυχή μου καταστρέφοντας και τα τελευταία κομμάτια χαράς που είχα αποκτήσει τις τελευταίες μέρες. Μόνο με τις αναμνήσεις...

Ωππ!!!
Τι βλέπουμε;
Αποκαλύψεις;
Τι έχετε να πείτε για το Παρελθόν της Ιφιγένειας;
Έχει περάσει δύσκολα έτσι;
Και που να δείτε την συνέχεια.
Περιμένω τα σχόλια σας.
Τι λέτε να γίνει στην συνέχεια σχετικά με το μήνυμα;
Μέχρι το επόμενο..
Φιλάκια!!!