Στέφανος

Ο γιατρός ήρθε προς το μέρος μου και έκανε νόημα στην ασφάλεια ότι όλα είναι καλά. Με πλησίασε και στάθηκε απέναντι μου.

"Κύριε είστε καλά; γιατί φωνάζετε;"με  ρώτησε όμως εγώ δεν απάντησα συνέχισα να κλαίω. Εκείνη την στιγμή επενέβη μια από τις νοσοκόμες .

"Απλά κλαίει για την γυναίκα του που πέθανε" είπε και έδειξε με το βλέμμα της το φορείο με το νεκρό σώμα. Ο γιατρός κοίταξε το φορείο απορημένος.

" Μα αυτή δεν είναι η γυναίκα σας" είπε εκείνος και μόλις άκουσα αυτά τα λόγια  σηκώθηκα όρθιος και στάθηκα απέναντι του.

" ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ; ΤΙ ΕΝΝΟΕΊΤΑΙ; ΠΕΊΤΕ ΜΟΥ ΌΤΙ ΕΊΝΑΙ ΚΑΛΆ;" φώναζα  με την ελπίδα να αναβλύζει από τα μάτια μου  και ο γιατρός χαμογέλασε.

"Μα φυσικά... Έχει ξυπνήσει και από εκείνη την στιγμή σας ζητάει." μου είπε χαρούμενος και εγώ σε αυτά τα λόγια του άρχισα να δακρύζω και να φωνάζω χαρούμενα .

" ΕΊΝΑΙ ΚΑΛΆ.. ΕΊΝΑΙ ΚΑΛΆ... ΖΕΙ...ευτυχώς " είπα ενώ στάθηκα στον τοίχο αφήνοντας δάκρυα ανακούφισης. Μόλις όμως θυμήθηκα τα λόγια του άρχισα να τρέχω προς τα δωμάτια. Μπήκα μέσα λαχανιασμένος και αυτό που αντίκρυσα ευχήθηκα να το βλέπω κάθε μέρα μέχρι να πεθάνω. Την Ιφιγένεια μου να είναι ανασηκωμένη στο κρεβάτι και να μου χαμογελάει ελαφρά. Ακόμα κι αν ήταν αδύναμη και ταλαιπωρημένη ήταν το ίδιο όμορφη με πριν. Αμέσως πήγα κοντά της και την έσφιξα στην αγκαλιά μου. Εκείνη ξαφνιάστηκε και γέλασε ελαφρά. Έκλεισα τα μάτια στον αγαπημένο μου ήχο και μου ξέφυγε ένα δάκρυ που κύλησε στον απαλό λαιμό της.

"Αγάπη μου ηρέμησε. Είμαι εδώ.. Τι έπαθες;" με ρώτησε γελώντας ελαφρά όμως εγώ δεν της απάντησα συνέχισα να την σφίγγω στην αγκαλιά μου.

"Μην  ξαναφύγεις μακριά μου... Δεν θα το αντέξω... Χωρίς εσένα δεν υπάρχει ζωή και ευτυχία ούτε για εμένα" της είπα πονεμένα και εκείνη μου χάρισε ένα αστραφτερό και τρυφερό χαμόγελο.

"Πάντα δίπλα σου μωρό μου. Πότε ξανά μόνος σου" μου είπε και με έκλεισε στην αγκαλιά της. Εγώ έκρυψα το κεφάλι μου στην καμπύλη του λαιμού της έχοντας πια βρει το καταφύγιο μου που τις τελευταίες ώρες είχα χάσει.. Την ασφάλεια που μου έλειπε. Είχα πια καταλήξει ότι αυτή η γυναίκα είναι η μοναδική που έχει την δυνατότητα να με κάνει δυνατό αλλά  και ταυτόχρονα τόσο αδύναμο με την απουσία της. Χωρίς αυτή νιώθω σαν απροστάτευτο παιδί.

"Πάντα μαζί" της ψιθύρισα στο αυτί και απομάκρυνα ελαφρά το κεφάλι μου για να την κοιτάξω. Τα πρόσωπα μας αντικρυστά. Μπορούσα να νιώσω την ανάσα της να σκάει στα χείλη μου και ένιωθα τόσο ευγνώμων γι 'αυτό. Την πλησίασα ακόμη λίγο χωρίς να πάρω τα μάτια μου από τα δικά της. Μπορούσα να διακρίνω την προσμονή και το πάθος στο βλέμμα της. Με μια κίνηση κάλυψα τα εκατοστά που μας χώριζαν και ένωσα τα χείλη μας σε ένα γλυκό και τρυφερό φιλί που εξέφραζε όλους μου τους φόβους και η Ιφιγένεια ήταν εκεί για να με ακούσει και να με καθησυχάσει με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Είχα τυλίξει τα χέρια μου στην μέση της σφιχτά σε μια προσπαθεια να την νιώσω ακόμη περισσότερο κοντά μου. Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου και εκείνη μου το σκούπισε απαλά με τα δάχτυλα της και μου χαμογέλασε.Απομακρυνθήκαμε και κοιταχτήκαμε.

"Ήρθε η στιγμή που με είδες να κλαίω... Κράτησα την υπόσχεση μου όπως τελικά την κράτησες κι εσύ" είπα γελώντας και το παράδειγμα μου ακολούθησε κι εκείνη.

"Δεν μπορούσα μακριά... Ειδικά μετά τα λόγια που μου είπες όταν ήμουν ακόμη σε κόμμα. Αυτά ήταν που με βοήθησαν να γυρίσω πίσω... και... η Αριάδνη με τον Χάρη "μου είπε και την κοίταξα ξαφνιασμενος.

"Π-πως;" είπα έχοντας ακόμη την σαστισμένη έκφραση.

"Ήμουν σε σοβαρή κατάσταση Στέφανε. Ήμουν στην μέση μεταξύ ζωής και θανάτου και έπρεπε να επιλέξω... Να ξέρεις ότι η Αριάδνη με ήθελε κοντά σου "μου είπε και της χαμογέλασα ενώ την έκλεισα ξανα στην αγκαλιά μου.

Την όμορφη στιγμή διέκοψε ένα βήξιμο. Γυρίσαμε το βλέμμα μας στην πόρτα και είδαμε τον γιατρό να μας κοιτάει χαμογελαστός.

"Λυπάμαι που διακόπτω αυτή την τρυφερή στιγμή αλλά η ασθενής μας πρέπει να υποβληθεί σε κάποιες εξετάσεις για να βεβαιωθούμε ότι όλα κυλούν ομαλά" είπε κοιτώντας μας με ένα πονηρό χαμόγελο και η Ιφιγένεια έκρυψε το κεφάλι της πίσω μου γιατί ντράπηκε.

"Φυσικά .. Εγώ θα είμαι απ'έξω "της είπα και αφού κούνησε το κεφάλι της καταφατικά της χάρισα ένα φιλί στο μέτωπο και βγήκα στον διάδρομο ευχαριστώντας την Αριάδνη και τον Χάρη που μου την έστειλαν κοντά μου.

Εκεί συνάντησα όλους τους άλλους που με κοιτούσαν παράξενα. Νόμιζαν κι εκείνοι ότι η Ιφιγένεια μας είχε αφήσει και τους φαινόταν αδιανόητο να είμαι χαρούμενος.

"ΠΑΙΔΙΆ Η ΙΦΙΓΈΝΕΙΑ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΠΕΘΆΝΕΙ.. ΞΎΠΝΗΣΕ. ΞΎΠΝΗΣΕ." είπα χαρούμενος και μόλις με άκουσαν τα πρόσωπα όλων έλαμψαν. Άρχισαν να αγκαλιάζονται μεταξύ τους. Η Νεφέλη έδωσε ένα τρυφερό φιλί στον Δημήτρη και μετά κόκκινησε όμως ο Δημήτρης την έσφιξε στην αγκαλιά της. Από την άλλη η Αμάντα έκλεισε απλά στην αγκαλιά της τον Άρη ο οποίος την δέχτηκε με χαρά και κοιτάχτηκαν στα μάτια. Ήμουν πολύ περήφανος για τους φίλους μου που βρήκαν επιτέλους το ταίρι τους.

Έριξαν ένα βλέμμα σε εμένα και αμέσως έπεσαν όλοι πάνω μου σε μια ομαδική αγκαλιά. Ήμασταν όλοι τόσο χαρούμενοι που γελούσαμε ανακουφισμένοι.

Εκείνη την στιγμή βγήκε ο γιατρός από το δωμάτιο χωρίς όμως να έχει διατηρήσει  το χαμόγελο από πριν. Έσμιξα ξαφνιασμένος τα φρύδια μου και πήγα κοντά του.

"Τι συμβαίνει;" είπα αγχωμένος και με κοίταξε για λίγο χωρίς να μιλάει.

"Κοιτάξτε πρέπει να μάθετε κάτι.. Τα νέα  δεν είναι καλά" είπε άχρωμα και αμέσως  σφίχτηκα.

"Κάναμε τις απαραίτητες εξετάσεις και με λύπη διαπιστώσαμε ότι η Ιφιγένεια έχει υποστεί παράλυση από την μέση και κάτω. Δηλαδή τα κάτω άκρα της έχουν νεκρώσει. Το θετικό είναι ότι η παράλυση αυτή μπορεί να μην είναι μόνιμη αλλά με την πάροδο του χρόνου και τις κατάλληλες ασκήσεις ευελπιστούμε να ξαναπερπατήσει. "είπε και τότε έκλεισα τα μάτια μου προσπαθώντας να αποδεχτώ το νέο εμπόδιο που ήρθε να ταράξει την ζωή μας. Τα παιδιά ήταν εμφανώς θλιμμένα όπως κι εγώ.

" Το έμαθε; "ρώτησα με βραχνή και κουρασμένη φωνή. Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι ο άγγελος μου δεν θα μπορούσε να ξαναπερπατήσει.

"Όχι ακόμα. Ήθελα να σας αφήσω εσάς να επιλέξετε αν θα το μάθει από κάποιον δικό της ή από εμάς" μου είπε και τότε πήρα την πιο δύσκολη απόφαση που μπορούσα να πάρω.

"Θα της το πω εγώ" είπα αποφασιστικά αφού έβλεπα τα παιδιά να μην θέλουν να της το πουν. Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα στο δωμάτιο. Τημ είδα να κοιτάει αφηρημένα έξω από το παράθυρο. Μόλις άκουσε τον ήχο από το κλείσιμο της πόρτας γύρισε το κεφάλι της προς την κατεύθυνση μου. Το βλέμμα της είχε αλλάξει. Ήταν σοβαρό. Και τότε κατάλαβα ότι κάτι είχε υποψιαστεί .
Την πλησίασα και κάθισα δίπλα της στο κρεβάτι κρατώντας της το χέρι.

"Τι έχω;" είπε με άχρωμη φωνή και εγώ κοίταξα το πάτωμα. Δεν μπορούσα να αντικρυσω αυτά τα πανέμορφα ματιά να γεμιζουνυ θλίψη με την αναγγελία αυτού του  δυσάρεστου νέου.

"γκχμ κοίτα... Όπως κατάλαβες, ο γιατρός είδε ότι υπάρχουν κάποιες επιπλοκές στην υγεία σου..... Για ένα διάστημα..... Δεν... Θα μπορέσεις να... Περπατήσεις" είπα χωρίς να την κοιτάω. Σιγή επικράτησε στο δωμάτιο και μετέφερα το βλέμμα μου πάνω της όμως η εικόνα με την οποία ήρθα αντιμέτωπος μου ράγισε την καρδιά. Τα μάτια της ήταν βουρκωμενα και είχαν  χάσει την λάμψη της.

"Όχι... Δεν είναι δυνατόν.... ΌΧΙΙΙΙ....ΔΣΝ ΘΈΛΩ ΝΑ ΕΊΜΑΙ ΠΑΡΑΛΗΤΗΗΗΗ......ΟΧΙΙΙΙΙΙ,"άρχισε να φωνάζει και εγώ αμέσως την έκλεισα στην αγκαλιά μου. Με πονούσε πολύ να την βλέπω σε αυτή την κατάσταση χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα. Χτυπούσε με τα χέρια της το σώμα μου προκειμένου να αποδεσμευτεί όμως δεν την άφηνα.

" ΓΙΑΤΙΙΙ.. ΓΙΑΤΙ ΌΛΑ ΣΕ ΕΜΈΝΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ.... ΈΧΑΣΑ ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ, ΤΏΡΑ ΕΜΕΙΝΑ ΠΑΡΑΛΗΤΗ ΠΌΣΟ ΠΙΟ ΆΧΡΗΣΤΗ ΘΑ ΓΊΝΩ;" φώναξε και τότε μην μπορώντας να πιστέψω τα λόγια της την έπιασα δυνατά από τους καρπούς αναγκάζοντας την να με κοιτάξει.

"ΙΦΙΓΈΝΕΙΑ.. ΙΦΙΓΈΝΕΙΑ ΆΚΟΥΣΕ ΜΕ. άκου με  κορίτσι μου... Πότε δεν ήσουν και ούτε πρόκειται να είσαι άχρηστη.. Βάλ'το καλά στο μυαλό σου αυτό" είπα και την κοίταξα βαθιά στα μάτια. Για λίγο σταμάτησε να φωνάζει όμως σύντομα ξεκίνησε ξανά μέχρι την στιγμή που μπήκε μέσα μια νοσοκόμα και της έκανε μια ηρεμιστική ένεση. Μόνο τότε μπόρεσε να ηρεμήσει και να πέσει σε βαθύ ύπνο. Ξεφύσηξα ανακουφισμένος που την έβλεπα πια ήρεμη ακόμη και υπό την επιρροή των φαρμάκων.. Θα έρθουν δύσκολες μέρες και πρέπει να είμαι προετοιμασμένος.

Έχουν περάσει τρεις μέρες και σήμερα είναι η μέρα που η Ιφιγένεια θα πάρει εξιτήριο και θα μπορέσουμε να γυρίσουμε σπίτι. Όλες αυτές τις μέρες είναι χαμένη στις σκέψεις της και μιλάει ελάχιστα. Μόνο κοιτάει θλιμμένη έξω από το παράθυρο.

Πήρα βαθιά ανάσα και μπήκα στο δωμάτιο με χαμόγελο. Η κατάσταση της ήταν ακόμα ίδια. Μου έριξε ένα βλέμμα και μετά αφοσιώθηκε ξανά έξω.

"Καλημέρα ομορφιά μου.. Σήμερα θα πάμε σπίτι μας.. Είσαι έτοιμη; "είπα με χαμόγελο ωστόσο εκείνη με αγνόησε.

"Καλημέρα. Δεν νομίζω να αλλάζει η κατάσταση μου όπου και αν είμαι... Παντού θα είμαι καθισμένη "είπε ειρωνικά και εγώ ξεφύσηξα. Την πλησίασα και κάθισα απέναντι της χωρίς όμως να μου ρίχνει ούτε ένα βλέμμα.

"Βρε αγάπη μου γιατί το κάνεις αυτό; Ξέρω ότι δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό που περνάς αλλά ο γιατρός είπε ότι υπάρχουν πολλές ελπίδες να ξαναπερπατήσεις... Έτσι όμως δεν βοηθάς τον εαυτό σου όταν έχεις πεσμένη ψυχολογία και νομίζω το ξέρεις καλύτερα από εμένα αυτό. "της είπα και εκείνη χωρίς να με κοίταξε ξεκίνησε να μιλάει.

" Σαφώς και το γνωρίζω αυτό Στέφανε αλλά όλα αυτά είναι στην θεωρία.. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι στην πράξη να θέλω να κουνηθώ και να μην μπορώ;;;;να θέλω να περπατήσω,να βγω μια βόλτα και να μην μπορώ; Δεν νομίζω, επομένως μην ζητάς από εμένα κάτι τέτοιο" είπε επιθετικά και εγώ κατέβασα το κεφάλι στο πάτωμα.

" Άλλωστε πρέπει να αρχίζεις να συνηθίζεις στην ιδέα ότι θα είμαι έτσι. Θα ήταν καλή ιδέα να χωρίσουμε... Εγώ δεν έχω ζωή από εδώ και πέρα... Έτσι θα είμαι και δεν σου αξίζω... Σε κανέναν δεν αξίζω.. ΕΊΜΑΙ ΑΧΡΗΣΤΗ" είπε αφού είδε ότι δεν αντιδρούσα στα λόγια της.

"Αυτό μην το ξαναπείς. Ό,τι και να συμβεί εσύ ποτέ δεν θα είσαι άχρηστη και κυρίως δεν πρόκειται ποτέ να χωρίσουμε. Πήγα να σε χάσω μια φορά και τρελάθηκα δεν πρόκειται να σε ξαναχάσω. "είπα αποφασιστικά και σηκώθηκα πάνω για να φύγουμε.

Σε όλη την διαδρομή δεν ξαναμιλήσαμε. Είχε κλειστεί στον εαυτό της και στις σκέψεις της. Όταν πήγαμε σπίτι μας υποδέχτηκε η Μελίνα με αγκαλιές και φιλιά όμως ούτε εκείνη μπόρεσε να κάνει την Ιφιγένεια λίγο χαρούμενη. Αντίθετα μου ζήτησε να την ανεβάσω στο δωμάτιο και να την αφήσω μονη της.

Είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση όμως είμαι αποφασίσμενος να παλέψω..
Θα την επαναφέρω στον αρχικό της εαυτό όπως μου έκανε εκείνη..
Δεν θα την αφήσω να χαθεί...

Καλησπέρα!!!
Η Ιφιγένεια είναι παράλυτη και είναι στενοχωρημένη...
Θεωρείτε φυσιολογική την συμπεριφορά της προς τον Στέφανο;
Θα μπορέσει άραγε εκείνος να την 'επαναφέρει ' όπως λέει;
Δύσκολα τα πράγματα και θα γίνουν ακόμη δυσκολότερα...
Τίποτα δεν έχει τελειώσει...
Περιμενω τα σχόλια σας...
Φιλάκια!!!