Ανέβηκε την σκάλα του αεροσκάφους με την καρδιά της  να χτυπάει σε φρενήρης ρυθμούς και το στομάχι σφιγμένο. Και όλα αυτά είχαν εδραιωθεί ενοχλητικά μέσα της από την ώρα που έκλεισε οριστικά τη βαλίτσα της . Και η διαδρομή ως το αεροδρόμιο αποδείχτηκε ένα απίστευτο δρομολόγιο περισυλλογής και σκέψης ! Όπου, στο τέλος των μισών  σκέψεων της είχε αποφασίσει να δώσει εντολή στον οδηγό να κάνει στροφή και πίσω και των υπολοίπων μισών να απολαύσει ότι την περίμενε. Δεν φοβόταν το άγνωστο. Φοβόταν αυτά που ήδη γνώριζε για το Ισλάμ. Την πονούσε το Τζιχάντ, αυτή η ακραία μορφή ισλαμισμού. Δεν  μπορούσε να σκεφτεί την ύπαρξη της ανάμεσα τους. Και από την άλλη ο Νιζάρ. Που της προκαλούσε τον ίδιο πονοκέφαλο με τη χώρα του! Μια ζέστη και μια κρύο. Σαν την έρημο. Αφόρητα ζεστή την ημέρα και απόλυτα ψυχρή τη νύχτα. Ένα σκωτζέζικο ντους συναισθημάτων.
Την εξαγρίωνε αλλά μόνο δίπλα του ένιωθε ασφαλής.
Της προκαλούσε απίστευτο εκνευρισμό αλλά την έλκυε παράλληλα . Αναγνώριζε ότι ο Νιζαρ ήταν ένας απίστευτα γοητευτικός άντρας. Ένα σπάνιο αυθεντικό αρσενικό.
Πως να οργανώσει τις σκέψεις της όταν το μυαλό της ερχόταν σε αντιπαλότητα με τις προσταγές της καρδιάς της; Σε αυτή την μάχη έλπιζε να στεφθεί νικητής το πρώτο. Το ευχόταν ολόψυχα.

Στο κεφαλόσκαλο η Έλλη έκανε μια μικρή παύση στο βηματισμό της, σταμάτησε και κοίταξε πίσω της. Ο αγέρας έπαιξε με τις άκρες των μαλλιών της σαν ένα χάδι από χαιρετισμού. Πήρε μια τελευταία ανάσα από την πατρίδα της, την κράτησε όσο μπορούσε στα σπλάχνα της και περασε στο πολυτελέστατο εσωτερικό του ιδιωτικού αεροσκάφους του Νιζάρ.

Προερχόταν από ευκατάστατη οικογένεια και η ίδια και είχε ταξιδέψει και άλλες φορές με ιδιωτικά τζετ. Άρα θα έπρεπε να είχε συνηθίσει την εικόνα που αντίκρισε αλλά δεν τα κατάφερε. Η χλιδή και η υπερβολή ήταν διάχυτη στο εσωτερικό του τζετ. Η παχιά κρεμ μοκέτα που βυθίστηκαν τα τακούνια της , οι λεπτομέρειες από γυαλί, χρυσό και λευκό μάρμαρο παντού, με τους μεγάλους δερμάτινους λευκούς καναπέδες τοποθετημένοι ευχάριστα στο χώρο ήταν μια εικόνα  Ανατολίτικη που της  έδινε σαφώς μια ιδέα από το τι θα επακολουθουσε φθάνοντας στο Ομάν .

-«Καλώς όρισες.»

Η αντρική φωνή πίσω της την ξάφνιασε και την τίναξε . Έφερε το χέρι στο στήθος της καθώς γύρισε να αντικρύσει τον Νιζάρ. Τα βλέμματα τους διασταυρώθηκαν . Το ένα όμοιο με αρπακτικού και το άλλο φοβισμένο. Πρόσκαιρα. Έως ότου η Έλλη να ανασυνταχθεί και να σηκώσει το κεφάλι , να ισιώσει την πλάτη της και να τον κοιτάξει αγέρωχα, ευθεία στα μάτια.

-«Τρόμαξα. Με συγχωρείς.. δεν σε αντιλήφθηκα.. .»

-«Όταν ξαφνιάζεις τον εχθρό είναι από μόνο του επιτυχία...»

-«... Και είμαι εχθρός Νιζάρ;»

Η απαλή ερώτηση της με την καυτή της  ανάσα  τον τύλιξαν και τον ξάφνιασαν. Ευχάριστα. Τα άφησε να πλανηθούν γύρω του, να χορτάσει το σαγηνευτικό, γλυκό και συνάμα πιπεράτο άρωμα της  πριν χωρίσει τα χείλη του και απαντήσει.

-«Πέρασε και κάθισε ... παρακαλώ.» της πρότεινε με μια μικρή υπόκλιση και ένα αμυδρό χαμόγελο αποφεύγοντας να δώσει απάντηση και η Έλλη διέταξε σχεδόν τα μουδιασμένα πόδια της να κινηθούν προς μια σειρά καναπέδων που το χέρι του της πρότεινε.

Ανεπαίσθητα  ακούμπησαν, το αέρινο μεταξένιο πουκάμισο  που φορούσε εκείνη με το  δικό του, καθώς πέρασε μπροστά του και αυτό από μόνο του σε συνδυασμό με το φίνο λεπτό άρωμα που ανέδυε το κορμί της τον έκανε να σφίξει επίπονα και επίμονα το σαγόνι του. Ηλεκτρικά κύματα συντάραξαν το κορμί του.

Εχθρός μπορεί όχι αλλά στα σίγουρα θανάσιμη απειλή.. σκέφτηκε απαντώντας ετεροχρονισμένα στην ερώτηση της και την ακολούθησε.

Η Έλλη ένιωθε αμήχανα. Δεν ήταν φυσικά το ότι ταξίδευε αλλά με ποιόν ταξίδευε. Και είχε ομολογήσει ήδη κάμποσες φορές στον εαυτό της κατά τη διαδρομή της στο αεροδρόμιο ότι αυτό το ταξίδι της φάνταζε ένα απίστευτο μεγάλο λάθος! Ήταν μια από τις πάμπολλες σκέψεις που μάχονταν με τις άλλες.
Βόλεψε βαριά το κορμί της σε έναν από τους λευκούς καναπέδες του αεροσκάφους.

-«Θα ήθελες κάτι να πιεις; Σαμπάνια ίσως;»

Οι ευγενικοί του τρόποι την έκαναν να τον κοιτάξει σμίγοντας ελάχιστα τα φρύδια της.

Δεν την ξεγελούσαν οι κανόνες ευπρέπειας που υποδείκνυε. Ήταν τόσο ευγενικός όπως ένα λιοντάρι που είχε φερμάρει το επίδοξο θήραμα του.

-«Ένα τσάι θα ήταν υπέροχο. Δεν καταναλώνω χωρίς λόγο αλκοόλ.» απάντησε και το βλέμμα του έδειξε να ξαφνιάζεται πριν σηκώσει το χέρι και μια κοπέλα με πορφυρή στολή , πανέμορφη μελαχρινή ομολογουμένως, τρέξει κοντά του και εκείνος σε αραβικά της δώσει εντολή να της ετοιμάσει τα ποτά τους. Και αν και δεν κατάλαβε τίποτα εκείνη η βαριά, ξενική προφορά της φάνηκε φοβερά γοητευτική, σκόρπισε φωτιά στα σωθικά της και η Έλλη ανακάθισε σταυρώνοντας τα πόδια της κάτι το οποίο τράβηξε τη προσοχή του Νιζάρ ο οποίος επικέντρωσε το σκληρό βλέμμα του στα διπλωμένα της πόδια.
Η Έλλη το παρατήρησε.
Ίσως ήταν λίγο ατυχές το γεγονός ότι επέλεξε για το ταξίδι ένα ψηλόμεσο λευκό σορτς συνδυασμένο με ένα μεταξένιο πουκάμισο. Ήταν μια παρόρμηση της στιγμής δεδομένου ότι οι αμυχες στα πόδια της δεν είχαν φύγει ακόμη όλες αλλά και το ότι για εκεί που ταξίδευε η ζέστη θα ήταν αβάσταχτα μεγάλη.  Δεν πέρασε από τη σκέψη της καθόλου την συγκεκριμένη στιγμή που ντυνόταν ο συνεπιβάτης της όμως, γιατί αν τον είχε σκεφτεί σαφώς θα είχε  φορέσει  μια μπούργκα ώστε να νιώθει καλυμμένη και προστατευμένη απέναντι του. Αν ήταν όλοι οι Ανατολίτες τόσο σαγηνευτικοι όσο ο Νιζαρ ίσως η μπουργκα ήταν ένα ένδυμα προστασίας του γυναικείου φύλου απέναντι τους, συμπέρανε η Ελλη.

-«Πόσες ώρες ταξίδι είναι μέχρι το... Μουτρέκ;» ρώτησε βιαστικά για να καταφέρει να αποδιώξει το βλέμμα του από τα γυμνά πόδια της. Και το κατάφερε, μιας και το βλέμμα του αφού σάρωσε κάθε εκατοστό του κορμιού της ανεβαίνοντας , εστίασε ξανά στο πρόσωπο της δίνοντας της μια πρόσκαιρη ανακούφιση ταυτόχρονα με την αεροσυνοδό που είχε καταφτάσει και την σέρβιρε το τσάι της.

-«Θα προσγειωθούμε στη Μουσκάτ σε 15 με 16 ώρες.»

Ο τόνος του αυστηρός τονίζοντας την πρωτεύουσα του Ομάν που είχε εκείνη κάνει μόλις λάθος και το βλέμμα του ακίνητο και παγωμένο πάνω της παρόλο που η αεροσυνοδός λικνιζόταν ευχάριστα θηλυκά μπροστά του.

Μήπως εκτός από το να σερβίρει τσάι πρόσφερε και άλλες υπηρεσίες;, σκέφτηκε οργισμένη ενθυμούμενη τη απολυταρχική στάση των αντρών απέναντι στις γυναίκες της Ανατολής. Μα μία χώρα με απολυταρχικό καθεστώς θα μπορούσε να ήταν φιλελεύθερη σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα όπως αυτό της γυναίκας; Όχι φυσικά...σκέφτηκε παραιτημένη και αναστέναξε άηχα.

-«Όταν σκέφτεσαι το βλέμμα σου αλλάζει αποχρώσεις...»

Τινάχτηκε από τη θέση της αμήχανη για να τον δει να μειδιά απόλυτα ψύχραιμος στη θέση του κοιτώντας την, λες και την ψυχογραφούσε.

Η Έλλη ίσιωσε την πλάτη της και τέντωσε το κεφάλι της ίσια υιοθετώντας μια στάση του σώματος απόλυτα αριστοκρατική και αγέρωχη .Μάλωσε τον εαυτό της που αφέθηκε έστω και ελάχιστα απέναντι του. Το κάθαρμα είχε καθίσει ακριβώς αντικριστά της.

-«Νιώσε απόλυτα ασφαλής και απόλαυσε το ταξίδι σου Έλλη .»

Αυτά μόνο της απεύθυνε πριν ανοίξει το λάπτοπ που υπήρχε στο τραπεζάκι μπροστά του και ξεκινήσει να δουλεύει αθόρυβος όσο η Έλλη ακόμη ταραγμένη εσωτερικά ένιωθε ότι αδυνατούσε να προφέρει μια λέξη δίχως να προδοθεί . Άλλωστε δεν χρειαζόντουσαν πολλά λόγια ανάμεσα τους ούτε χρειάζονταν να αναπτυχθεί κάποια φιλική σχέση. Είχε ένα σκοπό να επιτελέσει για λίγες βδομάδες και να  αποχωρίσει. Ο αδερφός της θα ερχόταν σύντομα και θα άλλαζαν θέσεις.
Τράβηξε από την εσωτερική τσέπη της τσάντας της ένα βιβλίο που είχε προνοήσει να βάλει και βούλιαξε στη σιωπή ευχόμενη να μπορούσε ν α κοιμηθεί και να γλιτώσει μερικές από αυτές τις άκρως βασανιστικές ώρες.
*

Την κοιτούσε κάμποση ώρα μη μπορώντας ν α καταλάβει τι ήταν αυτό πάνω της που μαγνήτιζε το βλέμμα του συνεχώς . Έτσι όπως της είχαν γύρει την πλάτη του καναπέ οι αεροσυνοδοί μόλις την είχε πάρει ο ύπνος και εκείνη κοιμόταν, έμοιαζε με άγγελο. Χαμογέλασε ειρωνικά στη σκέψη μιας και δεν πίστευε καθόλου ότι η γυναίκα απέναντι του ήταν ένας αθώος άγγελος . Με δαίμονα θα την παρομοίαζε άνετα παρατηρώντας ξανά  τα μακριά λεπτά πόδια της , το αδύνατο κορμί, το πλούσιο στήθος της, τα πυκνά, μακριά, μαύρα  κυματιστα μαλλιά της. Αν ξεδιπλωνονταν από την πλάτη της δύο μαύρα φτερά θα δικαιωνοταν ο χαρακτηρισμός που της είχε αποδώσει μόλις. Ένας άκρως σαγηνευτικός δαίμονας.
Και να πει κανείς ότι δεν είχε γνωρίσει στα 38 χρόνια του  αρκετές όμορφες γυναίκειες υπάρξεις θα ήταν ψεύτης.

Όμως με όσα θηλυκά και να είχε κάνει σχέση  εκείνη αποτελούσε σίγουρα μία εξαίρεση. Του είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον και  τη προσοχή.
Τον μάγευε ο τρόπος που το βλέμμα της άλλαζε εκφράσεις  αναλόγως με το τι σκεφτόταν . Μπερδευόταν στο φουρτουνιασμένο της βλέμμα όταν εκείνη ήταν θυμωμένη. Ταξίδευε όταν το βλέμμα της γαλήνευε.

Και το κορμί της άλλαζε στάση αναλόγως των συναισθημάτων της.

Όταν ήταν ήρεμη ήταν χαλαρό, σχεδόν εφηβικό με ανάλαφρο βάδισμα ενώ όταν ένιωθε ότι απειλούταν το σώμα της μετατρεπόταν λες και ήταν φτιαγμένο από μάρμαρο. Τόσο στητό, τόσο αλύγιστο, τόσο αριστοκρατικό και περήφανο.

Χαμογέλασε στην εικόνα της εκείνη τη στιγμή που κοιμόταν. Είχε γαληνέψει ψυχή και σώμα και έμοιαζε τόσο απροστάτευτη που θα γονάτιζε άνετα και θα την έκλεινε στην αγκαλιά του και ας γινόντουσαν όλα στάχτη από την φωτιά που ένιωθε να σιγοκαίει μέσα του.

Αλλά δεν έπρεπε . Ούτε να τη φαντάζεται έτσι ούτε να το
τολμήσει που ήταν το μόνο εύκολο.

Ήταν σύζυγος ενός συνεργάτη του. Άνηκε σε άλλον. Και δεν μπορούσε να διακινδυνέψει καμία διάλυση της συνεργασίας τους με την Αμερικάνικη εταιρεία . Τα αποθέματα σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο στη χώρα του ήταν φτωχά και αν κάποιος μπορούσε να ανακαλύψει νέα κοιτάγματα ήταν αυτή η εταιρεία. Και αν αυτό γινόταν ο πλούτος που θα γνώριζε η χώρα του θα ήταν πολύτιμος . Ειδικά αυτή τη περίοδο που τα αποθεματικά τελείωναν και τόσα μεγαλεπήβολα σχέδια υπήρχαν στα σκαριά για νέα οικοδομικά εκπαιδευτικά κτίρια και καινοτόμα νοσηλευτικά ιδρύματα. Το Ομάν ήταν ο φτωχός συγγενής όσον αφορούσε τα γειτονικά Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Και αυτό ήταν κάτι που θα  το άλλαζε σύντομα χάρη στη νέα συνεργασία που πέτυχε. Γιατί τα νέα αμερικάνικα  εξελιγμένα μηχανήματα θα μελετούσαν βαθύτερα το υπέδαφος και θα προχωρούσαν βαθύτερα σε άντληση.

Και αυτό θα έπρεπε να το επαναλάμβανει συνεχώς στον εαυτό του αν δεν ήθελε να είναι ο υπαίτιος που θα τα τίναζε όλα στον αέρα.

Αυτή η γυναίκα όσο τον έλκυε τόσο θα έπρεπε να τον απωθούσε.
Ο δαίμονας αυτός εάν εκείνος υπέκυπτε στα θέλγητρά του θα αποτελούσε τη ταφόπλακα της χώρας του. Και όσο και αν σαν άντρας επιθυμούσε να καταστραφεί μαζί της ως μελλοντικός άρχοντας του Ομάν όφειλε να  σκεφτεί το βαρύ καθήκον του.
Γύρισε το βλέμμα του με δυσκολία από εκείνη, αναστέναξε άηχα για όλες τις θυσίες που έχει κάνει και όσες ακόμη θα κάνει και το βλέμμα του βούλιαξε στην οθόνη του  φορητού υπολογιστή του.

Μη έχοντας επίγνωση όμως  ότι η Έλλη εκτός των άλλων είχε κάνει το πλέον καταστροφικό... Είχε μαγνητίσει... προσελκύσει... και καυλώσει το μυαλό του.