Δεν θ α καθόταν περισσότερο σε ένα μέρος όπου η ψυχολογία της κινδύνευε ανά πάσα ώρα και λεπτό να διαλυθεί , άηχα φώναζε στον εαυτό της όσο πετούσε στη βαλίτσα που βρισκόταν ανοικτή στο κρεβάτι πάνω ,ότι ρούχο έπεφτε στα χέρια της. Και από την οργή της καν δεν έμπαινε στη διαδικασία να το βολέψει διπλωμένο. Τα χέρια της έτρεμαν τόσο από τα νεύρα της που αυτό το καθιστούσαν αδύνατο! Τον γελοίο! Ήταν αρραβωνιασμένος ο κύριος αμέμπτου ηθικής που τόσο καιρό  της έκανε υποδείξεις και μαθήματα! Το κάθαρμα!  Αλλά τι λιγότερο να περιμένει από κάποιον που βάση νόμου μπορούσε να είχε τρεις συζύγους ταυτόχρονα;! Για να μην   αναφερθεί και στο χαρέμι με παλλακίδες που μπορούσε να έχει με νόμο πάλι μέσα  στο ίδιο του το φτωχικό καλυβάκι! Το καθοίκι!  

-«Εμείς πρέπει ν α μιλήσουμε !»

Η οργισμένη φωνή του Νιζάρ που γέμισε το δωμάτιο καθώς εκείνος έσπρωχνε με τις παλάμες του την δίφυλλη πόρτα και εισχωρούσε στο χώρο  εξαγριωμένος ,την έκαναν να φέρει το χέρι στο στόμα και να πνίξει μια κραυγή.

Το δωμάτιο γέμισε σπίθες . Η θερμοκρασία ανέβηκε κατακόρυφα.  Δύο φλόγες έστεκαν  αντικριστά η μία από την άλλη. 

Το βλέμμα του , οργισμένο και πυρακτωμένο ,μεταφέρθηκε από το αναψοκοκκινισμένο πρόσωπο της ,  με τα μάγουλα της να καίνε από θυμό, στα χέρια της και από εκεί στη βαλίτσα και στη ντουλάπα απέναντι που έχασκε και εκείνη θαρρείς από έκπληξη για την απότομη παρουσία του.

-«Τι κάνεις;» μουρμούρισε προβληματισμένος κοιτώντας τριγύρω το χώρο μπερδεμένος.

-«Σαν τι σου φαίνεται ότι κάνω;» τον ρώτησε κυνικά έχοντας συνέλθει κάπως από την απότομη εισβολή του στο προσωπικό της χώρο και συνέχισε απτόητη πετώντας στη βαλίτσα το ρούχο που κρατούσε :-« Απαιτώ να μεταφερθώ άμεσα σε ένα ξενοδοχείο!»

Εκείνος με τη σειρά του έσμιξε τα φρύδια του και η γραμμή σαν σταυρός ανάμεσα τους έγινε  περισσότερο ορατή από ποτέ.

-«Γιατί;» σαν ψίθυρος η φωνή του ίσα που ακούστηκε. Αν και στην ουρά της λέξης ένα γρύλισμα ανεπαίσθητο σύρθηκε .

-«Έχω μάθει διαφορετικά. Ελεύθερη. Να κάνω ότι θέλω ,όπου θέλω, δίχως να δίνω λογαριασμό.  Όλο αυτό με πνίγει.» μάσησε εκείνη τα λόγια της αμήχανα μιας και έλεγε ψέματα  και μετακινήθηκε στο χώρο πλησιάζοντας τη μεγάλη τζαμαρία που έβλεπε στον κήπο η οποία ήταν ανοικτή από ώρα.  Πως να του έλεγε ότι έτρεφε συναισθήματα για εκείνον , ότι δεν της ΄ήταν αδιάφορος και  με αυτά που έμαθε κλονίστηκε;  Αυτά τα λόγια δεν μπορούσαν να ειπωθούν. 

Πίστευε ότι  διασφαλίζοντας  μια ασφαλή απόσταση μεταξύ τους η έλξη ανάμεσα τους δεν θα ήταν τόσο έντονη. Ότι θα κατάφερνε να την πνίξει αν δεν τον κοίταγε . Να την κάνει να κοιμηθεί. Στάθηκε εκεί μπροστά στη τζαμαρία  αποφεύγοντας να τον κοιτάξει, προστατευμένη ,  έχοντας του γυρίσει την πλάτη της . Την σιωπή που ακολούθησε όμως την φοβήθηκε.

Όχι τόσο όμως όσο φοβήθηκε όταν ένιωσε το ένα του  χέρι  ν α την γραπώνει από το σβέρκο  απότομα και να την γυρνάει προς εκείνον αναγκάζοντας την ν α τον κοιτάξει τρομαγμένη. Τρομαγμένη μιας και το  βίαιο μεν άγγιγμα του, είχε απλώσει μια φωτιά στο δέρμα της. Το άλλο του χέρι την είχε αρπάξει και ακινητοποιήσει από το καρπό της. Έστεκε μπροστά του ..φυλακισμένη του.

-«Ξέχασε να αναφέρεις και με όποιον θες ...!Όλα αυτά είναι άχρηστες δικαιολογίες Έλλη... Κάτι άλλο σκαρώνει το μυαλό σου αλλά δεν έχεις το θάρρος να το ομολογήσεις!» τα σκληρά του λόγια την πόνεσαν περισσότερο από το δυνατό κράτημα του.

Η Έλλη προσπάθησε να του ξεφύγει. Προσπάθησε να τραβήξει οργισμένη το χέρι της αλλά εκείνος σαν μέγγενη το έσφιξε περισσότερο ακινητοποιώντας την . Προσπάθησε να αποστρέψει το πρόσωπο της από το δικό του αλλά μάταια.

-«Άφησε με! Δεν σου επιτρέπω!» φώναξε εκνευρισμένη αποφεύγοντας μια ευθεία αντιπαράθεση βλεμμάτων. Γιατί αν αυτό γινόταν, η μάχη  η δική της θα είχε χαθεί αυτόματα.

-« Δεν μου επιτρέπεις Έλλη; Εμένα ...δεν μου επιτρέπεις;  Φυσικά ...Αλλά μια χαρά επιτρέπεις σε άλλους να σε αγγίζουν!» φώναξε  τραντάζοντας την και εκείνη έκπληκτη ξέχασε το τείχος ασφαλείας της και διασταύρωσε το βλέμμα της με το δικό του έκπληκτη. Άλλωστε οι μεγαλύτερες μάχες χάθηκαν από ένα τέλειο αντιπερισπασμό του εχθρού.

-«Τι εννοείς ;» ψέλλισε κοιτώντας τον ευθεία .

-«Είδα όλη την περιήγηση σας στο τζαμί από τις κάμερες ασφαλείας. Πίστευες ότι θα μου ήταν ακατόρθωτο;» γρύλισε χαμογελώντας δολοφονικά και η Έλλη ένιωσε να μουδιάζει.

-«Είσαι...είσαι.... δικτάτορας! Αυτό είσαι! Παραβιάζεις τα προσωπικά μου δεδομένα!» γρύλισε εκείνη με τη σειρά της  έντονα θυμωμένη .

-«Κατά πόσο τα παραβιάζω, αυτό  άφησε να το πει ο αγαπητός σου σύζυγος όταν θα παραλάβει το DVD. Όταν θα δει τη  γλυκιά του γυναίκα να γελάει με ένα άγνωστο άνδρα. Να το πει ,όταν  δει τον άγνωστο άντρα να  της αγοράζει μαντήλια και εκείνη να του επιτρέπει να της τα περνάει  γύρω από το πρόσωπο. Όταν δει τον άγνωστο να σε τραβάει από την μέση κοντά του  για να φωτογραφηθείτε... »

-«Ορίστε;» η φωνή της σαν παγωμένος  ψίθυρος ακούστηκε. Την εκβίαζε; Τι ήταν αυτό που τον έκανε να φτάσει σε μια τόσο ποταπή κίνηση να την εκθέσει στον "υποτιθέμενο" σύζυγο της; Ζήλεια; Κτητικότητα; Πάθος;  Εγωισμός; 

Ότι και αν ήταν όμως , με τίποτα δεν περίμενε τα επόμενα λόγια του. 

-«Είμαι διαθετημένος να σε μοιραστώ μαζί του αλλά όχι με περισσότερους. » τα μάτια του σαν τη  σκληρή νύχτα κοίταγαν το πρόσωπο της που χλόμιασε , το χέρι της κινήθηκε μηχανικά να το χτυπήσει όσο  τα χείλη της  χώρισαν έκπληκτα. 

Η ζωώδης ανάγκη του τον παρότρυνε να τρυγήσει τη γλύκα τους. Το ελαφρύ τρέμουλο τους τον εκλιπαρούσε για ένα του χάδι.

Έσκυψε το κεφάλι του και τα ακούμπησε απαλά, και  ναι, δεν ήταν φιλί, ήταν χάδι. Νίκησε την δική του επιθυμία εκπληρώνοντας την δική της. Το χέρι  της μετέωρο έγειρε στο στήθος του θαρρείς και έχασε απότομα την δύναμη του .

  Και η  ανάσα του σύντομα  γύρεψε μετρικό. Η επιτακτική ανάγκη της ανάσας του για μετρικό βγήκε ορμητική. Την χτύπησε καυτή και την παρέσυρες σε μια παραζάλη καυτού ονείρου. 

Και εκείνη έμεινε ακίνητη στη θέση της.  Να απολαμβάνει το πιο μεθυστικό φιλί της ζωής της.

-«Μην πεις τίποτα.. Μόνο άκουσε με.  Εγώ οφείλω να παρευρεθώ στην έρημο αναζητώντας απομόνωση ...να περάσω χρόνο εκεί...κάθε χρόνο πρέπει να το επαναλαμβάνω , είναι κανόνας...βλέπεις όταν ανήκεις στη βασιλική οικογένεια, στους προνομιούχους,  όλοι οι υπήκοοι περιμένουν  να μας δουν να περνάμε χρόνο στην έρημο, ότι της είμαστε πιστοί.   Ταχίρ θα το ακούσεις να το λένε , ένα είδος βαθιάς και τελετουργικής προσευχής... σαν να διαλογίζομαι και να  παίρνω  τις ευλογίες της μάνας γης μας  ...πόσο  μάλιστα τώρα που  μου επιβάλλεται για την νέα  εξέλιξη στη ζωή μου...Κατάλαβες ως εδώ Έλλη;" ρώτησε πάνω στα χείλια της διακόπτοντας το φιλί τους  . Δέχτηκε με ανακούφιση το ψίθυρο που ξέφυγε από τα χείλη της και συνέχισε , συνεχίζοντας να την κρατάει πάνω του.

 -" Όσο καιρό λείψω υποσχέσου μου ότι θα μείνεις μακριά από.. μπελάδες...Χρειάζομαι την υπόσχεσή σου Έλλη. Χωρίς αυτήν δεν μπορώ να φύγω."

Η σιωπή έπεσε βαριά στο χώρο εξοργίζοντας τον.

 Όπως είχε η ίδια εξοργιστεί από τα λόγια του. Απαιτούσε την υπόσχεση της ώστε να διαλογιστεί και να  συντελεστεί εντός του η  κάθαρση ώστε να γυρίσει να αρραβωνιαστεί μια... άλλη; Η Έλλη δεν μπορούσε να πιστέψει τι της ζητούσε.

-"Θα το υποσχεθείς Έλλη" . τα λόγια του ήχησαν αυστηρά όμοια με διαταγή. Όπως άλλωστε είχε διδαχθεί αν κάνει. Να διατάζει ,σκέφτηκε η Έλλη πικρά.

-"Αυτό που μου ζητάς είναι παράλογο όταν εσύ ...όταν εσύ ανήκεις σε άλλη."  τα λόγια της πικρή υπενθύμιση.

-"Και σε εκείνη θα γυρίσω...έτσι οφείλω....οφείλω γυρνώντας  να την αρραβωνιαστώ. " τα λόγια του σκληρή πραγματικότητα. 

Η Έλλη δεν μίλησε.  Το βλέμμα της πάγωσε.  Έκλεισε τα χείλη πεισματικά. Δεν θα δεχόταν ποτέ να υπακούσει σε διαταγές. Δεν θα γινόταν υποχείριο του. Διέθετε νου ο οποίος επεξεργάστηκε τα δεδομένα και τα είχε βρει να μειονεκτούν . Δεν θα περίμενε ένα άντρα ο οποίος ήταν δοσμένος σε άλλη. Θα  έφευγε από το ανάκτορο  κατά την απουσία του και αν γινόταν θα προσπαθούσε να φύγει  και από την χώρα. Στα τσακίδια και η συνεργασία και τα πάντα! Θυσία δεν θα γινόταν εκείνη. 

Το βλέμμα της έλαμψε . Εκείνος το αντιλήφθηκε κατευθείαν. 

Ένα σκληρό μειδίαμα απλώθηκε στα χείλη του  με την επιμονή της να αρνιέται να του υποσχεθεί.  Μια λάμψη πέρασε και φώτισε τις σκοτεινές λίμνες του βλέμματος του.  Είχε διαβάσει το βλέμμα της . Ήξερε ξεκάθαρα  τι σκεφτόταν  εκείνη και ένιωσε την οργή να φουντώνει.

-"Δεν έχεις να  πας πουθενά.  Αφού έτσι το θες τότε θα δώσω εντολή σε ολόκληρο στρατό αν χρειαστεί να σε φυλάει μέρα νύχτα. Αν τυχόν αντιληφθούν το παραμικρό θα έχουν εντολή να χρησιμοποιήσουν βία." τα λόγια του οργισμένα  και η Έλλη οπισθοχώρησε τρομαγμένη από το μέγεθος του  θυμού  που αντίκριζε  στο βλέμμα του.  Με μια απότομη κίνηση, βίαιη την άρπαξε  από το σβέρκο και την έσυρε κοντά του. Έσκυψε το πρόσωπο του κοντά στο δικό της και έσμιξε τα μάτια του κοιτώντας την δολοφονικά.

-" Όταν θα ολοκληρώσω το ταχίρ θα στείλω κάποιον να σε φέρει  σε μένα. Θα πρέπει να  δεις  το περιβάλλον όπου σκοπεύει η εταιρεία σου να εγκαταστήσει  την μια από τις αντλίες εξόρυξης. Δεν κάνω λάθος; Θα τα πούμε τότε πάλι Έλλη. Θα σε συμβούλευα  να ξεκινήσει να ετοιμάζεις τα πράγματα σου από τώρα...Αλλά για διαφορετικό προορισμό αυτή τη φορά ." τελείωσε και μέσα σε μια παραζάλη τον είδε να απομακρύνεται από εκείνη πιο σίγουρος από ποτέ.  

Η πόρτα έκλεισε  πίσω του ερμητικά  ,  ταυτόχρονα με το βάζο που ορμητικά  γινόταν κομμάτια πάνω στην επιφάνεια της .