....Σηκώθηκε με ένα απαλό χαμόγελο στα χείλη. Έκανε μερικά βήματα και κατέβηκε από την εξέδρα. 

Είχε την εντύπωση ότι το έδαφος ήταν φτιαγμένο από ζελέ και ότι οι γόβες της βυθίζονταν μέσα του. Χαμογέλασε πλατύτερα και περπάτησε ακόμη λίγο. Δεν είχε καμία συναίσθηση της πραγματικότητας πλέον η Έλλη.
Αν κάποιος την θερμομετρούσε θα έβλεπε ότι ο υδράργυρος είχε σκαρφαλώσει σε επικίνδυνα για τον ανθρώπινο οργανισμό νούμερα και όπως ήταν φυσικό η αντίληψη της είχε εκμηδενιστεί. Προχώρησε περισσότερο αναζητώντας να απομακρυνθεί από τον κόσμο που είχε σπεύσει να ευχηθεί στο ζευγάρι και στους γονείς του. Σταμάτησε να περπατάει όταν ένιωσε αρκετά  ασφαλής και άφησε μερικά δάκρυα να κυλήσουν. Αυτό που μόλις είχε  ζήσει ήταν πολύ για εκείνη. Τα σκούπισε βιαστικά και έστρεψε το πρόσωπο της προς εκείνον. Εκείνον που θα μπορούσε αν της το ζητούσε να του χαρίσει τα πάντα της. Αλλά όχι στο τίποτα που της πρόσφερε. Άλλο δεν θα έμενε να πληγώνεται. Ο ρόλος που της ανατέθηκε είχε έρθει εις πέρας.

Έστρεψε το κορμί της προς την κατεύθυνση του προσωπικού της χώρου και περπάτησε μακριά του. Μακριά από ότι την πλήγωνε και την έφθειρε. Τα βήματα της , αβέβαια αλλά συνεχόμενα αντηχούσαν στο μάρμαρο του διαδρόμου. Κύριο μέλημα της να φύγει μακριά . Από εκείνον και από όλα. Μια σουβλιά στο στομάχι ανέκαμψε την πορεία της για λίγο. Έπνιξε μια κραυγή και με το χέρι στο στομάχι έτρεξε να κρυφτεί στην ασφάλεια του δωματίου της. Δεν ένιωθε καθόλου καλά.

-«Εύχομαι να το απόλαυσες . » η φωνή του τραχιά και σκληρή αντήχησε στον άδειο διάδρομο, λίγο μακρύτερα από τη πόρτα του δωματίου της και την έκανε να φωνάξει τρομαγμένη καθώς η φωνή του  ήρθε σε απόλυτη συνάρτηση με το χέρι του που την γράπωσε από τη μέση και την τράβηξε καταπάνω του. Η πρόσκρουση στο στιβαρό του σώμα ήταν απότομη και η Έλλη ένιωσε τα χέρια του να την πιέζουν πάνω του . Το κεφάλι της φώλιασε στο λαιμό του. Ρόλο έπαιξε και η παλάμη του χεριού του που είχε περάσει πίσω από  στο σβέρκο της και την συγκρατουσε εκεί .

-«Νιζάρ.. μη...δεν νιώθω... » ήταν τα μόνα που κατάφερε να ψελλίσει πριν την διακόψει .

-«Τόση ώρα το μόνο που κυριαρχεί στη σκέψη μου είσαι εσύ. Έχω παρακαλέσει εκατοντάδες φορές τόσο τον θεό μου αλλά και τον δικό σου και όποιον άλλο ξέρω να με βοηθήσει. Να άλλαζε η θηλυκή παρουσία δίπλα μου στο μυστήριο και να ήσουν εσύ αυτή που θα μνηστευόμουν. Έλλη δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά...κατάλαβε με...μείνε.. σε λίγο καιρό  αν θες εσύ... θα ανακοινώσω δεύτερο γάμο  με εσένα.. δέξου  το  και μείνε πλάι μου.»

-"Δεν είναι αρκετό..." ψιθύρισε πάνω του. 

Και οι δύο ήξεραν ότι οι τρόποι που είχαν απομείνει πρόσβαλαν εκείνη .

Η Έλλη έβαλε όση δύναμη της είχε απομείνει και τραβήχτηκε από την αγκαλιά του. Άνοιξε τα  βλέφαρα της και τα χείλη της να μιλήσει. Εκείνα έμειναν ανοικτά δίχως να κινούνται. Γιατί κάτι  ανεπαίσθητο, αόρατο  τράβηξε την προσοχή της.  Πίσω από το Νιζάρ , στο βάθος του διαδρόμου , κρυμμένη στις σκιές κάτι ή κάποιος   καραδοκούσε στο σκοτάδι. Κάρφωσε το  θολό βλέμμα της  προς τα εκεί . Μες στη παραζάλη της  αναρωτήθηκε το σκοπό της σκοτεινής παρουσίας ...  αν ίσως ήταν αποκύημα της φαντασίας της... μια παραίσθηση του πυρετού .

 Όταν είδε, με ότι το θολό  βλέμμα της , της επέτρεψε ,  έντρομη κατάλαβε το σκοπό της .  Πριν προλάβουν τα χείλη να ανοιγοκλείσουν και να προλάβουν να προειδοποιήσουν   το σώμα της αυτόβουλα , στράφηκε αστραπιαία και  πέρασε πίσω από  το δικό του     . Γιατί παρόλο το πυρετό το μυαλό της , ότι ψήγμα είχε απομείνει λειτουργικό ακόμη, προτίμησε να δεχτεί εκείνο τη σφαίρα .

Το δικό της κορμί ήταν αυτό  που τραντάχτηκε . Το δικό της κορμί ήταν αυτό που δέχθηκε το λόγο ύπαρξης και το  σκοπό της σκιάς. Γιατί παρόλο το πυρετό το μυαλό της , ότι ψήγμα είχε απομείνει λειτουργικό ακόμη ,ήταν αυτό που πρόσταξε το σώμα της να γυρίσει . Και το μόνο που λειτούργησε σωστά εκείνη τη στιγμή ήταν η καρδιά της για να πάψει  και αυτή ,μετά έχοντας κάνει το χρέος της.