Ξύπνησε αργά την επόμενη μέρα. Ανοιγόκλεισε τα μάτια της κοιτώντας το λευκό ταβάνι και έφερε το χέρι της στο στόμα πνίγοντας το κύμα από το στομάχι της που ανέβηκε στο στόμα της.

Το χθεσινό βράδυ είχε καταφύγει στη μόνη λύση που μπορούσε να σκεφτεί. Έπνιξε στο αλκοόλ τα συγχαρητήρια που όλοι της απεύθυναν μετά τη δήλωση του Ιβάν . Δεν ήταν δυστυχώς εφιάλτης . Όλα όσα θυμόταν ήταν πραγματικότητα και την χτύπησαν σαν παλιρροϊκό κύμα .

Τίναξε το σεντόνι από πάνω της και έτρεξε στο μπάνιο όπου αγκάλιασε τον νιπτήρα.

Δεν δίστασε και το κάθαρμα είχε ανακοινώσει τον αρραβώνα του μαζί της μπροστά σε όλους τους παρευρισκόμενους, συγγενείς , φίλους και συνεργάτες! Όλα ήταν καλά προμελετημένα στο αρρωστημένο του μυαλό ! Και στη διαπίστωση αυτή το στομάχι της άδειασε.

Ήθελε απλά να πεθάνει. Μόνο αυτό θα την γλίτωνε από την θέση που είχε βρεθεί.

Και όσο θυμόταν το παγωμένο βλέμμα του Νιζάρ την στιγμή της ανακοίνωσης , της ερχόταν να ουρλιάξει.

Άφησε τα δάκρια της να τρέξουν και να χαράξουν καυτά μονοπάτια όσο εκείνη στήριζε το κορμί της που τρανταζόταν από λυγμούς πάνω στη κρύα επιφάνεια του πορσελάνινου νιπτήρα.

-«Θεία;...Έλλη;...Είσαι εδώ;» η φωνή της μικρής ανιψιάς της την έκανε να πνίξει τους λυγμούς της και να ανοίξει τη βρύση ορμητικά.

-«Έρχομαι Βίκυ.» φώναξε πνιχτά όσο έριχνε νερό στο πρησμένο και ωχρό πρόσωπο της.

H μικρή την περίμενε καθισμένη στο κρεβάτι της ήρεμη κι σκεφτική. Στα χέρια της κρατούσε μια από τις κούκλες της. Μια από τις αναρίθμητες πριγκίπισσες που είχε και χάιδευε τα μαλλάκια της σοβαρή και αγέλαστη. Η Έλλη βγήκε από το μπάνιο και προσπάθησε να χαμογελάσει στο παιδί. Ένα στραβό χαμόγελο που έσταζε πίκρα στόλισε τα χείλη της.

-«Καλημέρα μικρή.»

-«Καλημέρα.» απάντησε η Βίκυ κοιτώντας την προσεχτικά. Η Έλλη κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι.

-«Πέρασες καλά εχθές θεία;» η ερώτηση της Βίκυς την έκανε να παγώσει. Ψέματα και άλλα ψέματα.

-«Μια χαρά γλυκιά μου. Εσύ;»

-«Καλά ήταν. Να σε ρωτήσω κάτι όμως;» η Έλλη ένευσε και η Βίκυ συνέχισε.-«Γιατί προτίμησες να παντρευτείς τον Ιβάν και όχι τον πρίγκιπα;»

Το μυαλό της Έλλης θόλωσε. Η πίκρα ανέβηκε στο στόμα ανακατεμένη με οργή. Πετάχτηκε πάνω αλλόφρων.

-«Σταμάτα πια με αυτό το κόλλημα σου με τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες Βίκυ! Οι κανονικοί άνθρωποι σαν εμάς δεν παντρεύονται πρίγκιπες αλλά απλούς ανθρώπους! Διάβασες σε κανένα παραμύθι τα κορίτσια να παντρεύονται παντρεμένους; Γιατί ο Νιζάρ εκτός των άλλων είναι και παντρεμένος! Παντρεύτηκε πριγκίπισσα! Δεν θα έπαιρνε εμένα έναν απλό άνθρωπο! Κοίτα να συνέλθεις μικρή γρήγορα! Και άφησε με ήσυχη επιτέλους !Τόσο εσύ όσο και όλοι σας! » φώναξε έξαλλη ενώ ταυτόχρονα τα δάκρυα που είχαν πλημμυρίσει τα μάτια της βρήκαν δίοδο διαφυγής όσο η μικρή τρομαγμένη έτρεξε έξω από το δωμάτιο της .

Σταμάτησε να φωνάζει και η ανάσα της ανεβοκατέβαζε το στήθος της βιαστικά. Είχε ξεσπάσει όλη την πίκρα και την οργή της στο μόνο αθώο πλάσμα που υπήρχε. Ένιωσε τις ενοχές και τις τύψεις να την πνίγουν. Τα μάτια της συνέχισαν να τρέχουν και εκείνη έπεσε στο κρεβάτι θάβοντας το πρόσωπο της στα σκεπάσματα της.

Δεν κατέβηκε για μεσημεριανό. Προφασίστηκε ένα πονοκέφαλο και κάθισε στο κρεβάτι της να κοιτάζει το ταβάνι. Το μυαλό της αναπαράγαγε την χθεσινή νύχτα. Ξεκινούσε από τον στεγνό εκβιασμό του Ιβάν και κατέληγε στο σκληρό, πεινασμένο φιλί του Νιζάρ.

Γιατί ο Νιζάρ δεν είχε αντέξει να παραμένει απλός θεατής του ανεπίσημου αρραβώνα της.

Ο Ιβάν βγαίνοντας στην κεντρική αίθουσα και έχοντας την Έλλη στο πλευρό του ανακοίνωσε την απόφαση τους να παντρευτούν άμεσα. Είχαν πνιγεί σε ένα σωρό από ευχές και πειράγματα με την οικογένεια της να έχει μείνει στήλη του άλατος από το ξαφνικό γεγονός.

-«Μα πως;» ήταν το μόνο που ρώτησε έκπληκτη η μητέρα της και ο Ιβάν έσπευσε ν απαντήσει τυλίγοντας το χέρι του γύρω από την μέση της και τραβώντας το παγωμένο κορμί της Έλλης πάνω στο δικό του.

-«Η έλξη ήταν αμοιβαία. Αναπτύχθηκε αστραπιαία στη χώρα μου και είμαστε μαζί ζευγάρι έκτοτε. Ήταν κοινή απόφαση να παντρευτούμε για να μην ξανά χωρίσουμε.» απάντησε ευθύς χαμογελώντας ο Ιβάν σφίγγοντας ίσως λίγο παραπάνω τη μέση της Έλλης. Σάμπως και είχε διαβάσει το μυαλό της που την διέταζε να ανοίξει το στόμα της και να πει την αλήθεια. Μια αλήθεια που θα τον έφερνε αντιμέτωπο με την δικαιοσύνη. Αλλά με την πίεση που της άσκησε θυμήθηκε κατευθείαν με τι την εκβίαζε. Και τα χείλη της παρέμειναν ερμητικά κλειστά.

Έπινε την σαμπάνια και τα κοκτέιλ ανακατεύοντας τα. Η πρόθεση της ήταν ξεκάθαρη. Να ζαλίσει το μυαλό της και εκείνο να σταματήσει να αντιδράει. Με ένα κοκτέιλ στο χέρι ανάμεσα σε πλήθος από συνάδελφους και γνωστούς η αίσθηση που είχε όλο το βράδυ ότι κάποιος την παρακολουθούσε είχε γίνει ανυπόφορα αισθητή.

Περπάτησε με την πρώτη ευκαιρία που βρήκε προς την ανοικτή μπαλκονόπορτα και βγήκε έξω στην αυλή. Χώθηκε βιαστικά ανάμεσα στους καλλωπιστικούς θάμνους και τα φυτά και διάλεξε ένα σημείο με χαμηλό φωτισμό για να σταματήσει το βηματισμό της. Στην ασφάλεια του σκοταδιού και της ερημιάς άφησε ένα δάκρυ να κυλήσει ελεύθερο.

Ένα ανεπαίσθητο θρόισμα που έφτασε εκείνην , την έκανε να σκουπίσει τα μάτια της προσεχτικά και να φέρει νευρικά το ποτήρι στα χείλη .

-«Συγχαρητήρια.»