-«Εάν το βγάλεις από το κουτί του... η μόνη θέση που μπορεί να πάρει είναι αυτή μέσα στο στομάχι σου..»

Η Έλλη που είχε κλείσει τα βλέφαρα της αποφεύγοντας να δει το μονόπετρο να κυλάει στο δάχτυλο της τα άνοιξε απότομα εμβρόντητη  στρέφοντας το έκπληκτο βλέμμα της πάνω στον άντρα που είχε μιλήσει.  Στο Νιζάρ.

Στο χέρι του  ο Νιζάρ κρατούσε το κρυστάλλινο ποτήρι και το ανάδευε νωχελικά κοιτώντας το . Και μπορεί η στάση του να  έδειχνε άνετη , η αύρα του όμως ούρλιαζε την επικινδυνότητα του . Όπως ακριβώς και η απειλή που μόλις είχε ξεστομίσει. 

Εμβρόντητος  με τη σειρά του ο Ιβάν γύρισε και αντίκρισε τον Νιζάρ που άνετος στη πολυθρόνα του σιγόπινε το ποτό του . 

-«Ορίστε;» έκρωξε σχεδόν ο Ιβάν ενώ η Έλλη απομακρύνθηκε από τον Ιβάν καθώς κάποιο χέρι – πιθανότατα του αδερφού της την τράβηξε παράμερα- .

-«Πιστεύω ήμουν ξεκάθαρος...» συνέχισε στο άνετο στυλ του ο Νιζάρ κεραυνοβολώντας τον Ιβάν κοιτώντας τον επιτέλους ευθεία στα μάτια . Και αν το βλέμμα θα μπορούσε να σκοτώσει ο Ιβάν εκείνη τη στιγμή θα κειτόταν νεκρός στο δάπεδο.

Σιωπή θανάτου απλώθηκε στο γραφείο .

-«Θα ήθελα να μείνω μόνος μαζί του ...» πρόσθεσε απειλητικά  με φωνή τραχιά ο Νιζάρ και η Έλλη έντρομη ένιωσε τα χέρια του Λούκα να την παρασύρουν έξω από το γραφείο. Αντιλήφθηκε τον πατέρα της να χαμογελάει αμυδρά προς τον Νιζάρ και να βγαίνει πρώτος έξω.

-«Τι συμβαίνει; Θα μου πει κάποιος;» ρώτησε ταραγμένη και εντελώς μπερδεμένη με την εξέλιξη.

-«Ο Ιβάν θα αναγκαστεί να ζητήσει το χέρι σου από τον Νιζάρ...Αυτό πολύ θα ήθελα να το δω...» μουρμούρισε γελώντας χαιρέκακα ,  σιγανά ο Λούκας εξαγριώνοντας την Έλλη η οποία αντιστάθηκε στο κράτημα του. Στην επιμονή του Λούκα ένιωσε ένα τράβηγμα στον ώμο και ο πόνος ζωγράφισε το πρόσωπο της.

-«Άφησε την Λούκας!» η αυστηρή διαταγή του Νιζάρ που είχε αντιληφθεί την ενόχληση της έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα και η Έλλη απελευθερώθηκε λίγο πριν βγει από το γραφείο. Στράφηκε μπερδεμένη και τον κοίταξε. Τα βλέμματα τους κλείδωσαν ακαριαία. 

-«Θέλω λίγα λεπτά μόνος μαζί του. Μετά θα σε φωνάξω ο ίδιος να έρθεις.» την καθησύχασε κοιτώντας την στα μάτια. Το βλέμμα του μπορεί να παρέμενε παγωμένο αλλά για κάποιο λόγο εκείνη τον εμπιστεύτηκε και ένευσε καταφατικά.

Τα λεπτά φάνταξαν ώρες έξω από το γραφείο όπου βρίσκονταν. Όσο και αν παρακάλεσε τον Λούκας και τον πατέρα της εκείνοι ανένδοτοι δεν τις αποκάλυψαν τίποτα. Πηγαινοερχόταν λοιπόν σφίγγοντας τις παλάμες της σε γροθιές. Ώσπου έφτασε η στιγμή . Η πόρτα άνοιξε και εκείνη δίχως να περιμένει να ακούσει το όνομα της χώθηκε μέσα αστραπιαία . Σάρωσε με το βλέμμα της το γραφείο τρομαγμένη. 

Ο Νιζάρ καθόταν στην ίδια θέση. Στην ίδια άνετη στάση. Κρατώντας το κρυστάλλινο ποτήρι στη παλάμη του. Ήρεμος. Σαν να μην είχε προηγηθεί το χάσμα των λεπτών.  Επικίνδυνα σκληρός.  

Εν αντιθέσει με τον Ιβάν. Που κάτωχρος έστεκε στη μέση του δωματίου. Η Έλλη ταραγμένη κοίταξε εναλλάξ τους άντρες. Και το βλέμμα της σταμάτησε αχόρταγο πάνω στον Νιζάρ που ατάραχος κοίταγε το ποτήρι του.

-«Θα μου πει κάποιος τι συμβαίνει εδώ;» τραύλισε για να εισπράξει το μαύρο του βλέμμα που υποδέχτηκε με ανακούφιση. Είδε το χέρι του να σηκώνεται, να διαγράφει μια κίνηση και τα δάχτυλα του να ενώνονται αφήνοντας ένα χαρακτηριστικό ήχο που ήταν το σύνθημα για να ξεκινήσει ο Ιβάν να τραυλίζει.

-«Συγγνώμη Έλλη...Χίλια συγγνώμη... Δεν ξέρω πως μου ήρθε... να σε αναστατώσω... με αυτόν το άσχημο τρόπο....προχθές ...είμαι απαράδεχτος....δέξου την συγγνώμη μου...Συγγνώμη...και σε εξέθεσα ...σε όλους ...συγγνώμη...»

Η Έλλη φανερά έκπληκτη κοίταζε τον Ιβάν που έτρεμε σχεδόν ενώ τραύλιζε.. Δεν μπορούσε να φανταστεί τι του είχε πει ο Νιζάρ για να τον φτάσει σε αυτή την άθλια κατάσταση. Γύρισε και κοίταξε τον υπεύθυνο της κατάστασης για να τον δει ατάραχα να την κοιτάζει. Μόνο όταν αντιλήφθηκε να πλησιάζει την Έλλη ζητώντας για χιλιοστή φορά συγγνώμη είδε τα μάτια του μια λάμψη που αντί να τα φωτίσει τα σκοτείνιασε περισσότερο.

-«Μην τολμήσεις και την αγγίξεις..» η απειλή του σαν σφύριγμα οχιάς έκοψε την φόρα του Ιβάν ο οποίος μαρμάρωσε στη θέση του. -«Τελείωνε ...» συμπλήρωσε προειδοποιητικά και αφού ο Ιβάν μουρμούρισε μερικά ακόμη συγγνώμη δίχως να την κοιτάζει , με το μέτωπο μουσκεμένο από τον ιδρώτα που τον έλουζε , άνοιξε την πόρτα με φόρα και χάθηκε σαν να τον κυνηγούσαν.

Γύρισε το κορμί της και κοίταξε  εμβρόντητη  τον Νιζάρ. Τίποτα δεν φανέρωνε τι ένιωθε.

-«Τι... έγινε εδώ;» αυθόρμητα ρώτησε εκείνη . Αντί για απάντηση παρατήρησε τον Νιζάρ να ανασηκώνεται και να ξεδιπλώνεται από την θέση του. Να πλησιάζει αργά το έπιπλο που φιλοξενούσε τα ποτά και να σερβίρει μια γενναία ποσότητα στο άδειο ποτήρι του. Σκέτο ουίσκι. Δίχως πάγο.

Τις είχαν λείψει οι κινήσεις του, το άρωμα του σίγουρου κορμιού του, η αυστηρή ,  απόλυτα αντρική του αύρα. Έπνιξε μια κραυγή   και μόνο τινάχτηκε από την θέση της όταν εκείνος απότομα στράφηκε προς εκείνη κοιτώντας την αυστηρά.

-«Αντιλήφθηκες ότι δεν είσαι πλέον δεσμευμένη απέναντι του..» 

Δεν ήταν ερώτηση...Όχι. Ήταν διαπίστωση. Η Έλλη ένευσε. Ένιωθε το βάρος που είχε εγκατασταθεί από προχθές βράδυ να φεύγει από το στήθος της. Ήθελε να δείξει ξελαφρωμένη αλλά κάτι την εμπόδιζε. Το βλέμμα του που συνέχιζε να την τιμωρεί.

-«Πώς;» μόνο τόλμησε να τον ρωτήσει και κάθισε στην πρώτη άδεια πολυθρόνα που βρήκε μιας και ένιωθε τα πόδια της άλλο να μην την κρατούν. Όλο αυτό ...ήταν πάρα πολύ ...για εκείνη. 

Εκείνος απειλητικός στάθηκε από πάνω της. Η απειλητική του φιγούρα φάνταζε σαν σκοτεινός άγγελος εκδικητής . –«Όχι πάντως χάρη στην  ειλικρίνεια σου..» θυμωμένα ξεστόμισε τρομάζοντας την.  Πήρε λίγο χρόνο να ανασυγκροτηθεί όσο ο Νιζάρ την παρατηρούσε αδιάκοπα. 

Η Έλλη έσμιξε τα φρύδια της μπερδεμένη. –«Νιζάρ σε παρακαλώ. Για μια φορά  γίνε  ξεκάθαρος... Τι του είπες και έφυγε έτσι; »

-«Καιρός ήταν να ξεκαθαριστούν τα πράγματα ανάμεσα μας Έλλη ,δεν νομίζεις;» ο τόνος του ήρεμος αλλά απειλητικός δεν την καθησύχασε. Τον παρατήρησε να βολεύει το σώμα του σε μια πολυθρόνα απέναντι της. Την οποία έσυρε απότομα σε αυτή τη θέση. Ένιωθε ένα κίνδυνο στην ατμόσφαιρα που είχε κάνει τις τριχούλες στο σβέρκο της να ανασηκωθούν.

-«Από πού λες να ξεκινήσεις να απολογιέσαι;»

Η Έλλη εκνευρισμένη ένιωσε την οργή να διοχετεύεται σε όλο της το κορμί. Πως τολμούσε;

-«Ήρεμα μικρή...» την συμβούλεψε και η Έλλη κάγχασε στο χαρακτηρισμό που της είχε αποδώσει.

-«Μικρή; Σοβαρά; Σε ποιόν νομίζεις ότι απευθύνεσαι Νιζάρ; Στην Βίκυ που είναι πέντε χρονών; »ρώτησε εκνευρισμένη τρίζοντας τα δόντια της.

-«Ηλικιακά μπορεί να είσαι μεγαλύτερη από την Βίκυ αλλά η μικρή αποδείχτηκε περισσότερο λογική από εσένα.» την είδε να εκπλήσσεται και συνέχισε ατάραχος.-« Η Βίκυ ήταν κρυμμένη προχθές στην αίθουσα που κάνατε τις συμφωνίες σας με τον Ιβάν.»

-«Πώς;;;;» σφύριξε έκπληκτη η Έλλη για να τον δει να συνεχίζει.

-«Δεν έχει τόση σημασία το πως αλλά αφού θες να μάθεις ,καλώς.. Για μια σοκολάτα που η μητέρα της , της απαγόρευσε να φάει μην τυχόν και λερώσει το φόρεμα της .. κρύφτηκε στο δωμάτιο για να την φάει κρυφά   και σας άκουσε με τον Ιβάν. Μακάρι να τα ήξερα νωρίτερα ...Βέβαια δεν θα τον είχα αφήσει να φύγει αρτιμελή αλλά πιστεύω θα δικαιολογιόμουν.»

Η Έλλη κοίταξε τα δάχτυλα της που ήταν μπλεγμένα μεταξύ τους. Άρα η μικρή ανιψιά της χθες βράδυ τους είχε ακούσει.. γι αυτό οι ερωτήσεις της χθες  για τους πρίγκιπες που σώζουν κοπέλες...ευτυχώς που δεν είχε δεχτεί την απάντηση της και είχε τρέξει σε..

-«Στον πατέρα της πήγε  τρομερά αναστατωμένη μετά τον μικρό καβγά σας και τον κατηγόρησε ότι τα παραμύθια της γράφουν ψέματα και ήθελε βοήθεια να τα κατεβάσει από την βιβλιοθήκη και να τα πετάξει.. τα υπόλοιπα τα μαντεύεις.. Ο Λούκας με πήρε τηλέφωνο χθες αργά το βράδυ. Δεν με βρήκε. Ήμουν εν πτήση. Μου έστειλε email  και γύρισα ολόκληρο αεροσκάφος πίσω. Τώρα έφτασα ..» συμπλήρωσε  ο Νιζάρ τοποθετώντας το χαμένο κομμάτι του πάζλ στη θέση του. Τότε άφησε τον εαυτό του ελεύθερο και η Έλλη κατάφερε να δει την κούραση στο πρόσωπο του.

-"Με απείλησε ότι θα τους σκοτώσει όλους.  Ότι αυτό ήταν πίσω από όλες  τις επιθέσεις..." ψέλλισε η Έλλη κοιτώντας τον να αναστενάζει κουρασμένα. 

-" Αχ Έλλη...του έδωσες τροφή στο μπερδεμένο του μυαλό. Κάθισες και του ανέφερες τις επιθέσεις λέγοντας του ότι δεν ξέρατε ποιος ευθύνονταν για αυτές. Αρπάχτηκε από αυτό και το χρησιμοποίησε για να σε εκβιάσει να δεχτείς την πρόταση του."

-"Δεν κρυβόταν πίσω από τις επιθέσεις ο Ιβάν;" τραύλισε εκείνη ακόμη μπερδεμένη και ζαλισμένη με το καταιγισμό των νέων εξελίξεων.

-"Πως θα μπορούσε να βρίσκεται πίσω από τις επιθέσεις στο πρόσωπο μου ένας  απλός υπάλληλος μιας εταιρείας; Αν είχε συμβεί κάτι τέτοιο θα εντοπιζόταν ακαριαία από τις υπηρεσίες. " κάγχασε εκείνος πίνοντας άλλη μια γουλιά από το ποτήρι του.

-"Πέταξε την γελοία δικαιολογία ότι εντυπωσιάστηκε από την χλιδή και την υπέρογκη περιούσια σου και θέλησε να γευτεί και αυτός την ίδια ζωή .  Και ότι τόσα χρόνια δίπλα στους μετόχους  ..κάτι με ψίχουλα ανάφερε . Δεν έδωσα την δέουσα προσοχή στις φλυαρίες του... Γελοιότητες το δίχως άλλο." συνέχισε σε τόνο πλήρους αδιαφορίας μορφάζοντας.  

Η Έλλη έσμιξε τα μάτια . Ένιωσε φοβερά ηλίθια  που είχε πιστέψει τα ψέματα που της είχε αραδιάσει ο Ιβάν εκβιάζοντας την , να τον παντρευτεί. 

-"Αν όχι αυτός τότε ποιος;  Ποιος κρύβεται πίσω από όλες τις επιθέσεις ;"

-"Η Αισα." η μονολεκτική του απάντηση τίναξε  από την έκπληξη την Έλλη . 

-"Η Αισα..; Μα πώς;" τραύλισε έχοντας τα χάσει εντελώς με το πρόσωπο της να έχει πανιάσει . 

-"Όπως θα έκανε κάθε γυναίκα που θα ήταν ερωτευμένη με άλλον... και κυοφορούσε το παιδί του."

Η Έλλη τρέμοντας έβαλε το χέρι στο στόμα της φανερώνοντας την έκπληξη της.

-"Φαινόταν απόμακρη... τόσο ψυχρή.. απαθής... " μουρμούρισε μπερδεμένη. 

-"Ναι...βλέπεις Έλλη μου , όταν ψυχροί  νόμοι ανακατεύονται  σε αληθινές ζωές αυτά μπορεί να υπάρξουν. "

-"Του μίσησα τους νόμους σας. Ακόμα τους μισώ." ξέφυγε από τα χείλη της. Τον είδε να χαμογελά στραβά. Πήρε θάρρος από το χαμόγελο του και ρώτησε αυτό που την έκαιγε: -" Αλήθεια δεν είσαι παντρεμένος Νιζάρ; Δεν την παντρεύτηκες τελικά; " η ερώτηση της σαν λυγμός ακούστηκε. Το βλέμμα της θόλωσε και το κορμί της πάγωσε. Έπρεπε να το ακούσει ξανά. Να φτάσει η διαπίστωση μέχρι βαθιά. Να διώξει κάθε ίχνος αμφιβολίας και πόνου.  Εκείνος θα  ήταν η καταστροφή τ ης.  Η αρνητική απάντηση του  λεπίδα στη γκιλοτίνας  της καρδιάς της. 

 -"Είμαι μονάχα δικός σου. Από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου εδώ μέσα. Από την πρώτη στιγμή που ήρθε το σώμα μου σε επαφή με το δικό σου. ..και ας ήταν ένα χαστούκι αυτό που μας ένωσε."

Δεν αντιλήφθηκε για το πότε βρέθηκε καθισμένη στα γόνατα του .  Το μυαλό της σε φρενήρη ρυθμό αφομοίωνε τα νέα δεδομένα.   Ήταν το άρωμα του κορμιού του που πλημμύρισε την ύπαρξη της. Σήκωσε τα πόδια της και κούρνιασε στην αγκαλιά του σαν μωρό παιδί.  

-"Κάθισε ..ακίνητη." την πρόσταξε και εκείνη απορημένη σήκωσε το βλέμμα στις αυστηρές γωνίες του προσώπου του. "Ήδη μου είναι οδυνηρά δύσκολο να κρατήσω τα χέρια μου μακριά σου." συμπλήρωσε για να συνεχίσει:" -Πρέπει να μιλήσουμε πρώτα  ξεκάθαρα μεταξύ μας."

Η Έλλη συμφώνησε βουβά. Εστίασε στο βλέμμα του υπνωτισμένη. 

-"Η Αισά μπορεί να ήξερε ότι έπρεπε να γίνει γυναίκα μου αλλά καταπάτησε ένα μεγάλο νόμο του μουσουλμανικού κόσμου.  Δεν έπρεπε να προσάψει δεσμό με άλλον άντρα εφόσον μου άνηκε." είπε κοιτώντας την που σαν παιδί καθόταν ήσυχη και φρόνιμη στην αγκαλιά του. Σχεδόν πειθήνια. Υπάκουη.   Ποια ; Η Έλλη που στο σώμα της υπήρχαν όλα τα χαρακτηριστικά μιας σύγχρονης, δυτικής γυναίκας.  Που κάποτε αυτό δεν θα το δεχόταν. Και όμως όχι μόνο τα δέχθηκε αλλά ήταν πρόθυμος ν α μοιραστεί την υπόλοιπη ζωή του , ζώντας καθημερινώς με αυτά. Χαμογέλασε και συνέχισε με το ένα του χέρι να διαγράφει αόρατα σχέδια στο στέρνο της.

-"Όπως προ είπα η καρδιά αποφάσισε για την Αίσα. Όπως αποφάσισε και για μένα. Ερωτεύτηκε το προσωπικό της φρουρό . Όταν ειδοποιήθηκε ότι έπρεπε να αναλάβει το ρόλο που για εκείνον προοριζόταν και εκπαιδευόταν μια ολόκληρη ζωή δεν μπορούσε. Σκέφτηκαν το πιο χαζό τρόπο για να είναι μαζί. Να βγάλουν εμένα από την μέση. Λες και εγώ ήμουν το πραγματικό εμπόδιο. Οι δυο , πρώτες, αποτυχημένες απόπειρες εδώ είχαν στόχο εμένα. Όχι τον πατέρα σου και όχι εσένα." 

Η Έλλη σφίχτηκε πάνω του . Η θύμηση τους ήταν ακόμη οδυνηρή.

-"Αναγκαστικά  αφού δεν είχαν καταφέρει να με βγάλουν από την μέση, η Αισα ήρθε στο Ομάν. Ως νύφη.  Και συνέχισαν τις προσπάθειες. Με τις ηλίθιες, σπασμωδικές κινήσεις τους να συνεχίζονται . Έφεραν , μεταξύ των δώρων,  την καλύτερη ποιότητα  αραβικού καφέ. Αυτή που σε δηλητηρίασε. " 

Η Έλλη έπνιξε μια κραυγή έκπληξης τοποθετώντας το χέρι της στο στόμα της. Ο Νιζάρ χαμογέλασε.

-"Ναι. Προοριζόταν για μένα. Αλλά εγώ απουσίαζα εκείνη την βδομάδα από το γραφείο μου. Μόλις είχαμε γυρίσει από την έρημο.  Κρύφτηκα σαν δειλός μακριά σου αρνούμενος να πιστέψω την καρδιά μου. Ότι σου άνηκα. Βρέθηκες εσύ να απολαμβάνεις το δηλητηριασμένο καφέ. Λυπάμαι τόσο για αυτό.."

-¨Δεν μπορούσες να το ξέρεις Νιζάρ.." έσπευσε να τον καλμάρει λίγο η Έλλη. Σήκωσε το χέρι της και χάιδεψε το ελαφρώς αξύριστο πρόσωπο του. Το βλέμμα του σκληρό την τρόμαξε και δεν τόλμησε ν α πει περισσότερα.

-"Έπρεπε να σε είχα προστατέψει." είπε κοφτά με το βλέμμα να στάζει πόνο.

-"Το βράδυ που μπήκες στη σφαίρα μπροστά...διέγραψα  ότι ήξερα.. όλη τη ζωή μου.. αναθεώρησα... "αναγεννήθηκα"  έπειτα βάση άλλων προτεραιοτήτων. Έγινες εσύ μοναδική  προτεραιότητα μου. "

-"Πέρασαν όλα τώρα...σους..." τόλμησε ν α πει και ν α φέρει τα ακροδάχτυλα της στα χείλη του. 

-"Πρέπει να απολογηθώ. Σου το οφείλω. Ο Λούκας με κατηγόρησε ότι δεν σε αγαπούσα αρκετά για να μείνω να το παλέψω πλάι σου. Πώς μπορούσα ν α σε κρατήσω  πλάι μου ; Προστατευμένη μακριά μου εσύ και εγώ ανεπηρέαστος από εσένα , μόνο έτσι θα μπορούσα με καθαρό μυαλό να ανακαλύψω τι σκατά συνέβαινε." συνέχιζε να απολογείται με το βλέμμα σκληρό και αδιαπέραστο .

-"Νόμισα ότι μου γύρισες την πλάτη μετά τον αρραβώνα σου...δεν ήρθες καν στη κλινική...πίστεψα ότι δεν ήμουν τίποτα για σένα..."

-"Δεν έφυγα από το πλευρό σου μέχρι να συνέλθεις  Τρεις μέρες δίπλα σου στεκόμουν παρακαλώντας όποιο Θεό γνωρίζω να σε φέρουν πίσω στη ζωή μου. Κρύφτηκα στις σκιές όταν συνήλθες."

-"Αν ήξερα κάτι από όλα αυτά.." 

-"Τα ξέρεις τώρα."

Η Έλλη σήκωσε το βλέμμα της και τον κοίταξε. Ο πάγος εμπρός στα μάτια της έσπασε σε χιλιάδες κομμάτια. Για να φανεί η μαύρη θάλασσα του γαλήνια.

Ανασήκωσε το πιγούνι της ώστε να καταφέρει να αγγίξει με τα χείλη της τα δικά του. 

Αναστέναξε σιγανά ανακουφισμένη και ο Νιζάρ καλοδέχτηκε τον αναστεναγμό της φυλακίζοντας τον στα χείλη του που γεύτηκαν τα δικά της. 

-"Θα μάθω ποτέ τι έκανες με την Αίσα και τον αγαπημένο της;"

Ένα χαμόγελο αινιγματικό του Νιζάρ ήταν το μόνο που δέχθηκε ως απάντηση. Συνοφρυώθηκε προβληματισμένη.

-«Θα μάθω ποτέ τι  είπες στον Ιβάν και το τρόμαξες τόσο;» ρώτησε σιγανά δίχως να τον κοιτάξει. Η ερώτηση της, της ακούστηκε γελοία. Χαμογέλασε η ίδια αμυδρά. Ο Νιζάρ ήταν απλά ο Νιζάρ. 

-"Έμαθες για τον αρραβώνα και προτίμησες να φύγεις παρά να με διεκδικήσεις.." το παράπονο της ξέφυγε από τα χείλη της μην μπορώντας να το κρατήσει.

-"Όταν αγαπάς Έλλη δέχεσαι τις επιλογές του άλλου. Και ας  σε πληγώνουν. Αυτό είναι αγάπη. Και εγώ σ αγαπώ. Μην αμφιβάλεις ποτέ για αυτό. " 

Η Έλλη χάθηκε στο βλέμμα του.  Η καρδιά της είχε χάσει το σταθερό ρυθμό της στο άκουσμα της πολυπόθητης λέξης που μόνο στα πιο τρελά της όνειρα είχε φανταστεί τον Νιζάρ να της την λέει.  Ένιωθε τόσο ευτυχισμένη! Τόσο  πλήρης!  Είχε τα πάντα εφόσον είχε εκείνον! 

Χάιδεψε με το βλέμμα της το πρόσωπο του νιώθοντας πόσο τυχερή ήταν και δάγκωσε τα χείλη της.

-«Μη με προκαλείς..» οι τελευταίες λέξεις του πνίγηκαν μέσα στη κοιλότητα του στόματος της. όπως πνίγηκαν όλες οι σκέψεις της και η πραγματικότητα. Το φιλί του ορμητικό παρέσυρε κάθε σκέψη μακριά. Έσυρε το κορμί της που σαν διψασμένο κόλλησε πάνω στην πηγή  . Η ένταση ανάμεσα τους γέμισε με ηλεκτρικά φορτία την ατμόσφαιρα . Πρώτος εκείνος ένιωσε αρκετά εγκρατής και απομάκρυνε τα χείλη του από τα δικά της που παρέμειναν διψασμένα, αχόρταγα , μισάνοικτα να ικετεύουν περισσότερη ζωή. Ακούμπησε το πιγούνι του στο κεφάλι της αναστενάζοντας. Ένα χτύπημα στην πόρτα τους έκανε να χαμογελάσουν, να  ανασηκωθεί ο Νιζάρ με εκείνη στην αγκαλιά του. Να την αποθέσει όρθια και να φιλήσει τα χείλη της ακόμη μια φορά πριν απομακρυνθεί ελάχιστα. 

-"Περάστε." 

Η πόρτα άνοιξε δειλά και πρόβαλε το κεφαλάκι της Βίκυς . Τα μάτια της πιο χαμογελαστά από ποτέ και τα χείλη της  σουφρωμένα καθώς τα δάγκωνε με μανία.

-"Μου είπαν να  μην σας ενοχλήσω αλλά θα σκάσω  αν δεν μάθω! Ο μπαμπάς μου είπε...εεεε να ......Έλλη τελικά θα παντρευτείς τον πρίγκηπα;;; Θα γίνεις πριγκίπισσα;;;"

 Η Έλλη γέλασε με τη φάτσα της ανυπόμονης ανιψιάς της και ταυτόχρονα ένιωσε το κορμί της να φωλιάζει στην αγκαλιά του Νιζάρ που την είχε πλησιάσει. Γύρισε  το πρόσωπο της και τον κοίταξε. Ένιωσε να τα χάνει από το σαγηνευτικό  χαμόγελο του. 

-"Φυσικά και θα παντρευτεί τον πρίγκιπα μικρή.  Αυτό να το έχεις σίγουρο." απάντησε  εκείνος παίρνοντας τον λόγο κοιτώντας την Έλλη με νόημα βαθιά στα μάτια. 

Η μικρή στο άκουσμα της απάντησής, με δυνατές τσιρίδες χαράς και χοροπηδητά άρχισε να τρέχει να ενημερώσει τους υπόλοιπους. Ο Νιζάρ γύρισε την Έλλη στην αγκαλιά του ώστε το πρόσωπο της να στραφεί σε κείνον. 

-"Χρειαζόταν να  ρωτήσω Έλλη;" 

Με τη σειρά της κούνησε απαλά, αρνητικά ,  το κεφάλι της. Η όραση της είχε θολώσει. Η ευτυχία είχε πλημμυρίσει κάθε ίντσα του κορμιού της. 

Το στόμα του σκέπασε το δικό της και η Έλλη ανταποκρίθηκε με πάθος. Και όσο περισσότερο εκείνος  σφράγιζε επιτακτικά τα χείλη της τόσο εκείνη νόμιζε ότι πλησίαζε... τον Παράδεισο.