°°Ενα ταξίδι στο παρελθόν...°°

"Ουάου... Δες αυτό..." κρατούσε μαγεμένη στα χέρια της ένα κατσαρολάκι από τσίγκο το οποίο είχε σφυρηλατημένο στη βάση το όνομα Ισίκ. "Όλα αυτά κοστίζουν μια συναισθηματική περιουσία ανεκτίμητης αξίας Γιαμάν...Κοίτα και αυτό! Θεουλη μου!" Έσκυψε πλάι από τη μεντεμενια ξυλόσομπα και έβγαλε κάτι σαν εργαλείο. "Και μετά λένε πως έχει προχωρήσει η τεχνολογία! Είμαι σίγουρη πως αυτό τα έκανε όλα σε ένα στη σόμπα. Έχει μέχρι και σφουγγάρι καθαρισμού. Φαγωμενο μεν αλλά σφουγγάρι..." Ο Γιαμάν καθόταν σε μια γωνιά και τη κοίταζε . Έμοιαζε με ένα μικρό παιδί που το αφήνεις ελεύθερο σε παιχνιδοτοπο. Ποτέ πριν δεν είχε δει τα αντικείμενα εκείνου του σπιτιού όπως του τα παρουσίαζε η Μυρσίνη "Πως νιώθεις σκεπτόμενος πως σε αυτά τα σανίδια περπατούσαν κάποτε οι πρόγονοι σου; Ίσως κοιμήθηκαν σε αυτά... Ίσως κάποιος κρατούσε ένα πιάτο με σούπα και εκείνο έπεσε... Από τα σανίδια μέχρι τα κεραμίδια , τούτο το μέρος όπως και το απέναντι, φωνάζουν ιστορία... Δε ξέρω πως να το εξηγήσω μα κάθε φορά που τύχαινε από μικρή να πάω σε μουσείο, με έπιανε ένα δέος. Πόσο μάλλον όταν πλέον μπορω να βρίσκομαι μέσα σε ένα από αυτά..." Η Μυρσίνη σχεδόν μονολογούσε και εκείνος φυσικά την άφηνε. Ήταν πρωτόγνωρο άλλωστε να βλέπει μια γυναίκα να θαμπώνεται όχι από το χρυσό και τη χλιδή, μα από τη παλαιότητα και την απλή πράσινη μούχλα...

"Θέλεις να πάμε και απέναντι;" τη ρώτησε "Φαντάσου αυτά τα δύο σπίτια ενωμενα κάτω από μια σκέπη ύστερα από τόσα χρόνια και ύστερα από τόση ιστορία... Ίσως τελικά μέσα από αυτό να βρεθεί και η λύτρωση..."

"Το πιστεύεις αυτό;" Του είπε λυπημένη κοιτώντας γύρω της "Πέθαναν τόσο άδικα και άδοξα και οι δύο Γιαμάν... Δεν έζησαν τίποτα. Το νήμα του έρωτα τους κόπηκε βίαια και μάλιστα στο τέλος αυτός που το έκοψε ήταν το ίδιο τους το αίμα... Πόσο σπαρακτικό θεέ μου..."

"Είναι... Αν σκεφτείς πως μια μάνα έδωσε τη κόρη της, στο βιαστή της και την ίδια στιγμή η αγάπη της ζωής της ήταν στο χώμα ξεκοιλιασμενη από δική τους εντολή..."

"Πόσο σκληρά χρόνια θεέ μου..." Τον κοίταξε δακρυσμένη και αναστεναξε παίρνοντας το δρόμο για τον άλλοτε κήπο με εκείνον να την ακολουθεί.

"Ακόμα είναι gözlerim.... Ίσως όχι με εκείνο το μακάβριο χυδαίο τρόπο μα ακόμα είναι... Απλώς τώρα δρουν ακόμα πιο πισώπλατα. Δεν έχουν ίχνος τσιπας..." Της είπε και φτάνοντας πλάι της, επιασε σφιχτά το χέρι της και απο τη δική του γη, πέρασαν στη δική της...

******

"Καλημέρα Νεσιρ. Ο Μπαρίς;" μπήκε μέσα στο γραφείο της με ύφος καρδιναλίων και εκείνη τη στραβοκοιταξε

"Δεν ήρθε ακόμα δεσποινίς Μπαχάρ..."

"Δεσποινίς;" ρώτησε άγρια "Είμαι ακόμα η κυρία Ισίκ! Πρόσεχε τη γλώσσα σου! Τόσα χρόνια σε αφήνω να βολοδερνεις εδώ μέσα αλλά..."

"Τι φωνές είναι αυτές; Μπαχάρ; Τι θέλεις εδώ;!" Ο Ομέρ μπήκε εκνευρισμένος στο γραφείο της Νεσιρ μα εκείνη τον κοίταξε γεμάτη απάθεια

"Δεν ήρθα για σένα.. Αν δεν απατωμαι σε αυτή την εταιρεία βρίσκεται ακόμα το 10% μου! Απλώς ήρθα να το επισκεφθω και να το ζητήσω πίσω!"

"Τι λες;" ρώτησε μπερδεμένος και εκείνη κούνησε πάνω κάτω το κεφάλι δήθεν μετανιωμένη

"Ήρθα να ακυρώσω το συμβόλαιο και μόλις πάρω πίσω το ποσοστό μου να το δώσω στον άντρα μου για να δει επιτέλους την αγάπη μου για αυτόν!"

"Μπαχάρ νομίζω πως..."

"Πως αυτό δε γίνεται!" Η Εμινέ έκανε την εμφάνιση της από την ανοιχτή πόρτα και μάλιστα έχοντας ένα χαμόγελο ως τα αυτιά

"Τι δουλειά έχεις εδώ παλιοθηλυκο;" αγριεψε αμέσως η Μπαχάρ ενώ ο Ομέρ που την έβλεπε πρώτη φορά έμεινε άγαλμα

"Ήρθα στο γραφείο μου!'

"Στο πιο;" απόρησαν μαζί και εκείνη γέλασε

"Μόλις αγόρασα το 10% του Μπαρίς!" τους ενημέρωσε δείχνοντας τους ένα συμβόλαιο το οποίο είχε πράγματι στο τέλος την υπογραφή του

"Δεν είναι δυνατόν! Δε θα το έκανε ποτέ αυτό!" φώναξε έξαλλη η Μπαχάρ

"Αχ... Με ενοχλεί η φωνή σου. Αν δε φύγεις θα καλέσω την ασφάλεια..."

"Ομέρ τι λέει αυτή;!"

"Εμ- εμ... Δε ξέρω... Εγώ..." απάντησε στα χαμένα

"Αυτό που άκουσες! Έξω από την εταιρεία!"

"Δε μπορείς!" Η Μπαχάρ έβγαλε νύχια και όρμησε κατά πάνω της δίχως έλεος. Τα δάχτυλα της μπλέχτηκαν στα μαλλιά της ενώ στη προσπάθεια να τις χωρίσει, ο Ομέρ κατέληξε να αρπάξει μερικές.

"ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ!!!" Τσιριξε μα εκείνες μάλωναν κυριολεκτικά σαν τα σκυλιά "Κάλεσε την ασφάλεια τώρα!" έδωσε εντολή στη Νεσιρ που δίχως καθυστέρηση σήκωσε το ακουστικό

"Εμπρός; Ναι! Στείλε αμέσως επάνω δύο άντρες! Η πρώην γυναίκα του αφεντικού κάνει σαματα!" ενημέρωσε και ο Ομέρ δεν ήξερε τι να πρώτο κάνει ακούγοντας τη.

"Τι φωνές είναι αυτές, τι γιν... Μπαχάρ; Μα τον Αλλάχ!" ο Μπαρίς σαν έφτασε και τις είδε , άλλαξε χρώμα "Τι είναι αυτά που κάνετε!" Φώναξε και αρπάζοντας την Εμινέ που ήταν πιο κοντά από τη μέση, τη τράβηξε προς τα πίσω. Μόλις ομως εκείνη γύρισε και τον είδε, έμπηξε τα νύχια της στη σάρκα του προσώπου του σαν άγριο θηρίο "Αναθεμααααα!" ο Ομέρ βλέποντας τη σκηνή μπήκε μπροστά μα την ίδια στιγμή ήρθε η ασφάλεια.

Οι δύο άντρες τις χώρισαν αμέσως βάζοντας τες σε διαφορετικά γραφεία ενω σαν επέστρεψαν ζήτησαν εντολές από τον Ομέρ , ο οποίος ήταν απλά άναυδος... Όσα δεν έχει ζήσει όλα αυτά τα χρόνια τα ζούσε μαζεμένα σε λίγες μέρες και δεν είχε ιδέα τι πραγματικά έπρεπε να κάνει...

*****

Μια εβδομάδα αργότερα....

"Όλα είναι μπαχαλο!" κοπανησε το χέρι του πάνω στο γραφείο και σηκώθηκε έχοντας στο χέρι ένα σωρό άχρηστα πλέον χαρτιά... "Θα τον σκοτώσω!" συνέχισε

"Μα τι έπαθες! Ακουγεσαι παντού!"

"Τι να πάθω! Όλα τα ακίνητα που είχα κρύψει για αξιολόγηση χάθηκαν! Τα αγόρασε αυτό το κτήνος!" της είπε πετώντας τα χαρτιά πάνω στο γραφείο

"Ηρέμησε σε παρακαλώ..."

"Μη μου λες να ηρεμήσω gözlerim..." και μόνο όμως που πρόφερε αυτή τη λέξη, αναστεναξε βαθιά και ηρέμησε. Κάθισε στη καρέκλα του και η Μυρσίνη πήγε κοντά και τον αγκάλιασε

"Ξέρω πως τις τελευταίες μέρες όλα άλλαξαν μα ίσως είναι κάποιου είδους αντίποινα... Τόσο καιρο εδώ μέσα ίσως κατάφερε να τα δει..."

"Δεν είχε κανένας ιδέα για το που βρίσκονται αυτά τα χαρτιά εκτός από εμάς..." αποκρίθηκε ηττημένος "Κάποιος άλλος τρόπος θα υπάρχει που μαθαίνει... Δεν υπάρχει άλλη λογική εξήγηση..."

"Δε ξέρω... Απλά..."

"Ενοχλώ;" Η πόρτα άνοιξε χωρίς προειδοποίηση και η Εμινέ μπήκε μέσα έχοντας στα χέρια δύο καφέδες. Η Μυρσίνη πετάχτηκε απότομα από το γραφείο και κάθισε όρθια κοιτώντας τη "Αν δε κανω λάθος, ακόμα σκέτο έτσι;" του είπε χαμογελώντας και αφήνοντας το καφέ του στο γραφείο , του έκλεισε το μάτι.

"Ήπιε ήδη δύο καφέδες από το πρωί.." Επισήμανε η Μυρσίνη ενοχλημένη και ρίχνοντας του μια έντονη ματιά, πήρε ένα φάκελο που βρήκε μπροστά της και έφυγε.
Η Εμινέ τους είχε γίνει στενός κορσές από τη μέρα που ανακοίνωσε ότι αγόρασε το 10% ενώ από την άλλη πλευρά ο Μπαρίς κραύγαζε ότι ποτέ δεν υπέγραψε αυτή τη συμφωνία. Τι πρόβλημα όμως ήταν πως η υπογραφή αυτή εξετάστηκε από ειδικούς και κρίθηκε γνήσια...
Αποχώρησε όπως ήταν φυσικό από την εταιρεία και έκτοτε δεν είχαν κάποιο νεο του. Ούτε όμως και από τη Μπαχάρ η οποία έφυγε εκείνη τη μέρα ρίχνοντας κατάρες στο διάβα της.

Ο Γιαμάν από την άλλη μαθαίνοντας τα νέα έχασε πλέον πάσα ιδέα για όλους και όλα. Υπήρχαν όμως τόσα μα τόσα πολλά στο κεφάλι του που έτρεχε σχεδόν όλη μέρα και όλες του οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό. Τα ακίνητα χάνονταν το ένα μετά το άλλο και όλα κατέληγαν στα χέρια του Μπαρίς. Τουλάχιστον αυτό μάθαιναν από γνωστούς και συμβολαιογράφους. Έναν Μπαρίς ο οποίος ούτε στο γραφείο ήταν για να λογαριάστουν σαν άντρες... Αλλά και πάλι, πως να λογαριάστεις με κάποιον όταν αγοράζει κάτι εντελώς νόμιμα;

Εκτός όμως από όλα τα οικονομικά προβλήματα υπήρχε και το θέμα της Εμινέ που ήθελε πάση θυσία να λύσει. Η ανακοίνωση της σχέσης του με τη Μυρσίνη δεν έγινε ποτέ και όχι επειδή δεν ήθελε εκείνος μα γιατί η Μυρσίνη πίστευε πως τη συγκεκριμένη ώρα μόνο μπελάδες θα φέρει και έξτρα πονοκέφαλο. Εκείνη επέμενε να δράσουν για λίγο διάστημα εντελώς μυστικά σε σημείο που κανένας εκτός από τον Ομέρ ,το Γιαμάν και εκείνη να μην είχαν ιδέα για κάποιο ακίνητο αλλά να που και πάλι , όλα πήγαν στραβά...

Κοίταξε το ρολόι  ενώ το στυλό στα δάχτυλα της άρχισε να χτυπάει μηχανικά το γραφείο με την άκρη του.
Πέρασε ένα τέταρτο και εκείνη ήταν ακόμα μέσα...
Ίσως ήταν δική της ιδέα να κρύψουν τη σχέση τους μα δεν την ήθελε καθόλου δίπλα στο Γιαμάν...
Εκείνη η γυναίκα έμοιαζε με φίδι έτοιμο να τον κατασπαράξει...
Παρόλα αυτά ποτέ δε μπήκε στη διαδικασία να κρυφακούσει και του έδειχνε εμπιστοσύνη με αυτό...

Η πόρτα χτύπησε ξαφνικά και τράβηξε τη προσοχή της

"Παρακαλώ;"

"Καλησπέρα δεσποινίς Ασλάνογλου... Έφτασε αυτο για εσάς πριν λίγο..."

Το παιδί που έφερνε την αλληλογραφία μπήκε διστακτικά μέσα και άφησε ένα φάκελο στο γραφείο της

"Ευχαριστώ... Μπορείς να πηγαίνεις" του είπε και μόλις έφυγε άρπαξε το φάκελο και τον κοίταξε. Ξανά τα ίδια... Το όνομα της, με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα και στα ελληνικά...

Δίχως να χάσει χρόνο τον άνοιξε αμέσως

Δεν ήρθες να με δεις...
Αυτή τη φορά θα έρθεις όμως...
Μόνο μια ξεδιάντροπη γυναίκα χωρίζει ένα πατέρα από το παιδί του...

Θα σε περιμένω στο ίδιο μέρος.
Αν αργήσεις, δε θα έχεις άλλη ευκαιρία...

Τα μάτια της κόλλησαν πάνω στη λέξη πατέρας και το αίμα στις φλέβες της άρχισε να βράζει επικίνδυνα.

"Πατέρας; Ποιος είναι πατέρας; Τι διάολο συμβαίνει..." ψέλλισε και έτσι όπως κοιτούσε ευθεία στα θολά τζάμια είδε τη σκιά της Εμινέ να περπατά και να σταματά έξω από το γραφείο της. Ύστερα η πόρτα άνοιξε και εκείνη τη κοίταξε καλά καλά. Τόσο εκείνη όσο και το γράμμα στα χέρια της...

"Ορίστε! Φεύγω..
Νομίζω αυτό ήθελες σωστά; Καλό μεσημέρι να έχεις Μυρσίνη..." σχολίασε περίεργα "Ίσως σε δω το απόγευμα...Ποτέ δε ξέρεις..." συνέχισε κάπως πιο έντονα και αφήνοντας ένα θλιμμένο χαμόγελο για αντίο, έκλεισε τη πόρτα και έφυγε... 

🖤🖤🖤