°°Τι να πιστέψεις και σε τι να ορκιστείς... οι όρκοι φεύγουν και χάνονται σαν τα πουλιά στις καταιγίδες...°°

Μπήκε στο γραφείο , έκλεισε τη πόρτα και με καρδιά να τρέμει ακούμπησε πάνω της. Τα δάχτυλα του ήταν μέσα στα χείλη της και αυτό σαν εικόνα από μόνο του, της προκαλεσε σοκ.

"Μυρσίνη άνοιξε μου" Η φωνή του ήρθε σαν επιβεβαίωση του φόβου της και έκλεισε τα βλέφαρα της. "Άνοιξε σε παρακαλώ πριν μας ακούσει η εταιρεία...!" σιγοφωναξε πιάνοντας το πόμολο μα εκείνη δεν ήταν σε θέση να επεξεργαστεί εντελώς την εικόνα ακόμα. Η φωνή του έπαψε μα δευτερόλεπτα αργότερα είδε τη μορφή του να μπαίνει από την εσωτερική πόρτα του γραφείου
"Άφησε με να σου εξηγήσω..." της είπε αμέσως πλησιάζοντας τη μα η αλήθεια ήταν πως ουτε ο ίδιος ήξερε τι εξήγηση χωρούσε σε ένα τέτοιο συμβάν

"Δε- δε χρειάζεται..." βρηκε το σθένος να απαντήσει και βάζοντας αμήχανα μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί, πήγε μέχρι το γραφείο της. Δεν ήξερε αν έπρεπε να βάλει τις φωνές, να μείνει σιωπηλή ή να ζητήσει εξηγήσεις. Δεν είχε ιδέα πως να διαχειριστεί αυτό που μόλις είδαν τα μάτια της.

"Είναι μια παλιά γνωστή... Με έπιασε απροετοίμαστο και..."

"Και είπε να σε χαιρετήσει βάζοντας τα αναθεματισμενα της δάχτυλα μέσα στο στόμα σου!" Άθελά της βροντηξε και όχι μόνο φώναξε μα χτύπησε και τις παλάμες της στο γραφείο δείχνοντας του με τον αυθορμητισμό της πως την πείραξε και θύμωσε "Με συγχωρείς .." δικαιολογήθηκε ευθύς αμέσως για τη φωνή της αλλά εκείνος χαμογέλασε  και βρίσκοντας το θάρρος πήγε κοντά της. Έκανε το γύρο του γραφείου και βάζοντας τα χέρια του στη μέση της, τη κοίταξε τρυφερά

"Ζήλεψες..." είπε ήρεμα "Κι εγώ το ίδιο θα ένιωθα. Ίσως έσπαγα και όλο το γραφείο..." αστειευτηκε κρατώντας όμως χαμηλό τονο "Πίστεψέ με όμως πως ειλικρινά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια σκιά του παρελθόντος η οποία ξεπέρασε δίχως την άδεια μου τα όρια... Απλά έμεινα έκπληκτος που την είδα και άδραξε την ευκαιρία δίχως όμως με αυτό να δικαιολογώ τον γεγονός πως την άφησα... Νομίζω δεν ήμουν ποτέ πριν πιο ειλικρινής στη ζωή μου gözlerim..."
Αυτή η λέξη που χρησιμοποιούσε προς το πρόσωπο της , καθε φορά της έφερνε πεταλούδες στο στομάχι. Ήξερε φυσικά πως σημαίνει "μάτια μου" μα ο τρόπος που έβγαινε από τα χείλη του, της έδινε άλλη βαρύτητα. "Κοίταξε με.." Ζήτησε ήρεμα και εκείνη υπάκουσε "Όλα είναι εντάξει... Όλα μπορώ να τα διαχειριστω αρκεί να ξέρω πως είμαστε καλά μεταξύ μας... Είμαστε;" Ρώτησε εστιάζοντας στα χείλη της και σαν τα είδε να σπάνε σκιρτησε ολόκληρος

"Είμαστε..." αρκέστηκε να απαντήσει και εκείνος με ένα βαθύ φιλί, επισφράγισε τη δική τους συμφωνία... Αυτό που της ζήτησε και αυτό που πραγματικά ήθελε και εννοούσε...
Να είναι καλά...

******

Οδηγούσε εκνευρισμένη.
Δεν πίστευε πως θα την έδιωχνε μα εκείνος όχι μόνο το έπραξε αλλά έβαλε και τη Νεσιρ να την ενημερώσει αφού μόλις έφυγε η Μυρσίνη έτρεξε σχεδόν αμέσως πίσω της.
Η Εμινέ έχασε τη πρώτη παρτίδα ενάντια στη Μυρσίνη μα σίγουρα δε θα παρατούσε τα όπλα...
Η προδοσία που έγινε εις βάρος της χρόνια πριν καθώς και ο εξευτελισμός θα είχαν επιπτώσεις σε όλους...
Ακόμα και στο Γιαμάν...
Έναν άντρα που αγάπησε πραγματικά μα εκείνος αντί να βρεθεί στο πλευρό της, έδωσε όρκους αγάπης τη μέρα που τη δίκαζαν ενώ λίγες ώρες πριν, έπαιρνε από εκείνη το κορμί της δίχως αναστολές και δίχως ντροπή.

Ποτέ δε πίστεψέ πως παντρεύτηκε τη Μπαχάρ από αγάπη τόσο ξαφνικά μα της πήρε χρόνο μέχρι να το χωνέψει και όταν το έπραξε ήταν ήδη αρκετά χιλιόμετρα μακριά τους.
Παρόλα αυτά πάντοτε τον δικαζε που δεν υπερασπίστηκε το λόγο της τιμής του. Τουλάχιστον τη τιμή που η ίδια πίστευε πως έχει...
Από ότι φάνηκε όμως υπήρχε κάτι μεγαλύτερο από τα λόγια του και ο Γιαμάν υποτάχθηκε σε αυτό... Ποτέ δεν κατάφερε να του το συγχωρέσει... Τίποτα από όσα έγιναν δεν κατάφερε να συγχωρέσει...

Ένα δάκρυ κύλησε από τα γαλάζια της μάτια και δυστυχώς για εκείνη η πηγή δεν ήταν το παρελθόν μα το παρόν της.
Ήταν η στάση του που καταβαθος δεν τη περίμενε. Ήξερε πως θα του προκαλούσε σοκ μα δε πίστευε πως θα τη διώξει. Στα δικά της μάτια τον πάντρεψαν με το ζόρι και είχε την εντύπωση πως αν έβλεπε το πρώτο του έρωτα ίσως η συμπεριφορά του ήταν διαφορετική. Παρόλα αυτά, ένιωσε αμέσως πως η Μυρσίνη ήταν πολύ πιο σημαντική τελικά...

Το παράπονο που έσκασε στα χείλη της μεταμορφώθηκε σε θυμό και εκείνα ενώθηκαν σχηματίζοντας μια τέλεια ευθεία.
Θα μπορούσαν να είχαν μια όμορφη ζωή. Παιδιά σπίτι οικογένεια και αγάπη...
Κι όμως αντί αυτού , εκείνη κατέληξε στη θεία της που ζούσε στην Αγγλία και εκείνος παντρεύτηκε ένα φίδι...

Λίγο πριν πάρει τη στροφή για την έπαυλη που έκλεισε κατά την επιστροφή της, σταμάτησε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι και κοίταξε από την άλλη μεριά.
Δεν είχε ιδέα πως η Μπαχάρ κατάφερε και την εντόπισε τόσο γρήγορα μα να που τελικά ήταν πιο ικανή από όσο νομιζε...
Η κάρτα που βρήκε στην έπαυλη με την υπογραφή  και τη διεύθυνση της ήταν αρκετά. Κατέβασε το σκιαστρο του αυτοκινήτου και εστίασε πάνω σε μια φωτογραφία που κουβαλούσε πάντοτε μαζί της. Απεικόνιζε ένα μικρό καστανοξανθο κοριτσακι γύρω στα πέντε που χαμογελούσε ανέμελο.
Στο δάκρυ που κύλησε , η Εμινέ το ανέβασε ξανά επάνω και σφίχτηκε βάζοντας μπροστά τη μηχανή .

"Ήρθε η ώρα λοιπόν να λογαριάστουμε σκύλα..." μονολογησε και κάνοντας αναστροφή , κίνησε προς τη διεύθυνση που υπήρχε σε εκείνη τη κάρτα... Μια διεύθυνση αρκετά γνωστή... Όχι φυσικά το σπίτι τους με το Γιαμάν, μα το πατρικό της.
Αν η Μπαχάρ ήθελε να τη δει, θα έβλεπε τον καινούριο και εξελιγμένο της εαυτό... Τη γυναίκα που επρόκειτο να γονατίσει τις δύο μεγαλύτερες αυτοκρατορίες στο χώρο των ακινήτων... Τη γυναίκα που θα τους κατέστρεφε όλους όπως ακριβώς έκαναν και με εκείνη χρόνια πριν...
Δυστυχώς , η Μυρσίνη ήταν πάντοτε εκείνη η παράπλευρη απώλεια που υπάρχει στους πολέμους. 
Ηταν...Γιατί πλέον, είχε μπει και εκεινη για τα καλά στο στόχαστρο...

******

"Τι κάνεις εσύ εδώ;" Ο Ομέρ μπήκε στο γραφείο του Γιαμάν δίχως να χτυπήσει μα αυτό που είδε δεν του άρεσε καθόλου

"Τι-τιποτα κύριε Ομέρ! Νόμιζα πως δε θα ερχοσασταν σήμερα..."

"Αποφάσισα να έρθω όπως βλέπεις Νεσιρ γιατί ο αδερφός μου και η Μυρσίνη έπρεπε να φύγουν. Το θέμα όμως δεν είναι τι δουλειά έχω εγώ στην εταιρεία ΜΟΥ αλλά εσύ πάνω από τα συρτάρια του Γιαμάν..!"

"Τακτοποιώ κύριε Ομέρ! Συνέχεια το κάνω! Δε καταλαβαίνω τον υπαινιγμό σας!" απάντησε θιγμένη και εκείνος τη στραβοκοιταξε καχύποπτα

"Όταν είναι παρόν και αυτό σπάνια... Βλέπεις πουθενά το Γιαμάν εδώ γύρω;"

"Κύριε Ομέρ σας παρακαλώ! Τι υπονοείτε;" Ρώτησε βουρκωμενη πια και βάζοντας τα κλάματα "Δουλεύω πέντε χρόνια εδώ! Πως μπορείτε να πιστεύετε κάτι αρνητικό για μένα;" Δίχως πολλές κουβέντες η Νεσιρ ξέσπασε σε πιο δυνατές φωνές και έφυγε τρέχοντας στο γραφείο της αφήνοντας τον άφωνο με τη συμπεριφορά της....

"Δεν μας τα λες καλά..." μουρμουρισε ενοχλημένος και πήγε στο γραφείο. Κοίταξε το χώρο και κάθισε. Τα συρτάρια ήταν κλειστά μα εκεί που κοίταζε ήταν τα ακίνητα που δεν είχαν δοθεί ακόμα στους απλούς υπαλλήλους.
Ένα από αυτά τα ακίνητα τον έστειλε να δει και ο Γιαμάν ο οποίος ξέχασε να πάρει τα χαρτιά μαζί του σαν έφυγε νωρίτερα με τη Μυρσίνη.
Ο Ομέρ έψαξε , βρήκε, έστειλε την ακριβή διεύθυνση τσακ μπαμ και έπειτα κάθισε σκεπτικός έχοντας το βλέμμα κολλημένο στο γραφείο της Νεσιρ.
Ότι κι αν είπε, όσο κι αν εκλαψε, κάτι στη συμπεριφορά της ήταν εντελώς διαφορετικό από ότι είχε συνηθίσει και του κακοφανηκε.

"Ομέρ;!" Η πόρτα άνοιξε και ο Μπαρίς μπήκε δίχως να ρωτήσει

"Μα τι διάολο έχετε πάθει όλοι και κόβετε βόλτες στο γραφείο του Γιαμάν αφού έφυγε;" Αναρωτήθηκε φωναχτά και σηκώθηκε αμέσως

"Εγώ... Εγώ ήρθα να του μιλήσω για κάτι που έμαθα..."

"Α μπα;"

"Δηλαδή εσύ δε ξέρεις;"

"Σαν τι να ξέρω δηλαδή;"

"Γύρισε η Εμινέ..."

"Η ποια;" απόρησε αμέσως και έτσι όπως σηκώθηκε έτσι και έκατσε πάλι προς τα πίσω άναυδος

"Κι εγώ κάπως έτσι ήμουν σαν έμαθα πως όχι μόνο ήρθε αλλά επισκέφθηκε και την εταιρεία σημερα..."

"Σήμερα;" ο Ομέρ εχασε τα λόγια του. Πως ήταν δυνατόν να συνέβη κάτι τόσο σοβαρό και ο Γιαμάν να μη του το είπε; Βέβαια δεν ήρθαν σε άμεση οπτική επαφή αλλά και πάλι η υπόθεση εκείνη είχε ακουστεί στο κύκλο και ο Ομέρ ήταν ένας από τους ανθρώπους που ήξεραν καλά την αγάπη του Γιαμάν για εκείνη πριν γίνουν όλα μπαχαλο.

"Τέλος πάντων... Έχω σοβαρές δουλειες να κανω..."

"Για μισό λεπτό!" Τον σταμάτησε πριν φύγει "Και γιατί ήθελες να μιλήσεις με τον αδερφό μου; Αρκετά δεν έκανες τότε; Και μη μου πεις πάλι τα ίδια ψέματα Μπαρίς! Μια φορά γίνεσαι βλάκας! Τη δεύτερη μαθαίνεις!"

"Λέγε ότι θες! Τίποτα δεν της έκανα!"

"Α ναι; Και τότε ποιος έβαλε τους μπράβους να τη βιάσουν μετά τη δίκη; Και μη μου πεις δεν έχεις ιδέα! Ο μονος λόγος που δεν έχω πει κάτι στον αδερφό μου είναι γιατί νόμιζα πως δεν ήσουν υπεύθυνος και δεν ήθελα να σε σκοτώσει! Μα τώρα δε με κρατάει τίποτα!"

"Λες ανοησίες! Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάς!"

"Μη μου κάνεις εμένα τον ανηξερο!" Φώναξε και ο Μπαρίς τα έχασε. Με τρία μεγάλα βήματα όρμησε πάνω από το γραφείο και τον γραπωσε από το γιακά

"ΔΕΝ ΘΑ ΕΒΑΖΑ ΚΑΝΕΝΑ ΝΑ ΒΙΑΣΕΙ ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ! ΟΥΤΕ ΕΓΩ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΘΑ ΕΦΤΑΝΑ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΠΟΤΕ! ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;" ούρλιαξε και σφίγγοντας τον δυνατά , τον έσπρωξε προς τα πίσω με αποτέλεσμα να πέσει ξανά στη καρεκλα. "Πρόσεχε τα λόγια σου Ομέρ..." τον απείλησε και δίχως άλλο, γύρισε και έφυγε...

🤔🤔🤔