°°Κρυψου κρύψου πριν σε βρω γιατί αν σε βρω...το δέρμα θα σκίσω και τις άμυνες θα ρίξω το κορμι σου για να κάψω και εσένα να προφτάσω... Κι όταν θα είσαι εκεί που ήμουν, η βοήθεια δε θα είναι επιλογή μα ένα παραμύθι για καληνύχτα... °°

Τα δάχτυλα του ήταν μπερδεμένα στα μαλλιά της και ολοένα και τα τραβούσε προς τα πίσω ενώ το στήθος του, ακουμπούσε στο δικό της και ο ιδρώτας τους γίνονταν ένα. Τα κορμιά τους έπαιζαν ένα παθιασμένο σκοπό και εκείνη ολοένα και έδινε παραπάνω ένταση. Του έπαιρνε τη κυριαρχία και εκείνος όχι μόνο το ήξερε, μα την άφηνε και το απολάμβανε κι όλας.

Τα πόδια της είχαν αγκαλιάσει το κορμί του ενώ σε κάθε ώθηση που έκανε εκείνος προς το μέρος της, άλλο τόσο εκείνη βύθιζε το κορμί της προς τα κάτω .

Ίσως το υπόγειο πάρκινγκ της εταιρείας δεν ήταν και το κατάλληλο μέρος μα αυτό συνέβαινε κάθε φορά που αποφάσιζαν να πάνε πάμε στην δουλειά. Κατέληγαν να αλληλοκατασπαραζονται σαν πεινασμενα όρνια που ήταν νηστικά για μήνες.

Μόλις τα χέρια του έσφιξαν δυνατά τη μέση της, ένα βογγητο ξέφυγε από τα χειλη της και ήξερε πως η κορύφωση ήταν κοντά. Αυτός ο άντρας είχε τη δύναμη να τη φτάνει στο τέρμα ξανά και ξανά δίχως να χορταινει μα ορισμένες φορές ο τρόπος που χειριζόταν το κορμί της, την ανάγκαζε να τελειώνει με εντελώς διαφορετική αίσθηση. Σαν ένα συνεχόμενο τρέμουλο που έπαιρνε τις δυνάμεις της αχόρταγα  και εκείνη έπεφτε μετέπειτα εξαντλημένη πλάι του. Μόλις τη πίεσε κόντρα και δυνατά στο κορμί του, ήξερε τι θα ακολουθήσει...

Ήταν ξεπνοη, λαχανιασμενη και παραδομένη πλέον...
Πέρασε από την απόλυτη κυριαρχία στο απόλυτο έλεος του...

Η ένταση αυξήθηκε και πλέον το κορμί της έμοιαζε σαν να αιωρείται στον αέρα. Το κρατούσε τόσο σφιχτά ενώ τα βογγητα του που εσκαγαν καυτά πάνω στα χείλη της, δημιουργούσαν τη τέλεια ατμόσφαιρα . Ήταν έτοιμη... Και όχι απλά ήταν έτοιμη μα έπρεπε και να κρατηθεί ώστε να μην ουρλιάξει και τους ακούσει κανείς.

"Göçmek!!" (Πεθαίνω!) Ο Γιαμάν έβγαλε ξαφνικά μια φωνή και συνθλιψε τα χείλη του στα δικά της σκορπίζοντας μια ανυπέρβλητη υδονη στο κορμί της που ξεκινούσε από το δικό του  τρέμουλο και περνούσε μέσα της.
Τα νύχια της έτσι όπως κρατούσε το πρόσωπο του στις χούφτες της χώθηκαν ελαφρώς στο δέρμα και όσο εκείνη πίεζε απολαμβάνοντας τις αλλεπάλληλες δονήσεις που της προσέφερε άλλο τόσο εκείνος ερχόταν στον απόλυτο σωματικό και ψυχικό οργασμό. Ήταν μια τέλεια οργανωμένη συγχορδία πάθους δίχως ίχνος πρόστυχου κατά τη πράξη.

Μόλις τα κορμιά τους άρχισαν να χαλαρώνουν και οι ανάσες τους να επιστρέφουν πίσω στο σώμα, αλληλοκοιταχθηκαν εξαντλημενοι και χαμογέλασαν.

"Είσαι για δέσιμο..." μίλησε πρώτη με το ζόρι και λαχανιασμενη στο τέρμα

"Bak, seni bağlarsam sana ne olacak..." (Εσύ να δεις αν σε δέσω τι θα πάθεις...)

"Ει!" τον τσίμπησε ελαφρά "Πότε θα ξεκινήσεις να μου τα λες αυτά στα ελληνικά; Άντε και στα αγγλικά..." τον κοροϊδεψε και εκείνος γέλασε πονηρά

"Θέλεις στα αλήθεια να μάθεις τι σου λέω ώρες ώρες;" ρώτησε και πιάνοντας το κορδονι από το εσώρουχο της που ήταν τραβηγμένο στην άκρη κατά την επαφή, το έφερε στη μέση του κορμιού της και το πίεσε ελαφρα προς τα πάνω κάνοντας τη να δαγκώσει τα χείλη της από ηδονή.

"Σταμάτα..." αποκρίθηκε παρακλητικά

"Για αυτό καλύτερα να μη σου τα λέω όλα..." της έκλεισε το μάτι  και δίνοντας ένα απαλό χαστούκι στα οπίσθια της, την ανασηκωσε φιλώντας παράλληλα τα χείλη της και εκείνη ακούμπησε στο κάθισμα της.

"Κάποια στιγμή θα μας τσακώσουν και θα γίνουμε ρεζίλι..."

"Δεν ήξερα ότι ο έρωτας είναι κατι για το οποίο πρέπει να ντρέπεσαι...." Της είπε και εκείνη τον χτύπησε με την άκρη από το σουτιέν της στο στήθος

"Γιαμάν άσε της φιλοσοφίες τώρα.. καταλαβαίνεις ακριβώς για τι πράγμα μιλαω.."

"Δεν μας βλέπει κανενας μέσα από τα τζάμια... Τώρα δε παίρνω όρκο και για το αυτοκίνητο που κουνιέται σαν να γίνεται σεισμός..."

"Θεέ μου... Ξεφτίλα θα γίνουμε" Μονολογησε βάζοντας τη μπλούζα της και εκείνος γέλασε και ντύθηκε με τη σειρά του.

"Λοιπόν, πάω και έρχεσαι..."

"Σε έχω γεμίσει γρατσουνιές είναι η αλήθεια..." παραδέχθηκε κοιτώντας τον

"Θα πω ότι μάλωσα με μια γάτα!" αστειευτηκε και εκείνη τον τσίμπησε "Σε πέντε να είσαι πάνω αλλιώς ξέρεις τι θα πάθεις το βράδυ έτσι;"

"Ωω ναι..." παραδέχθηκε σηκώνοντας τους ώμους της και αφού τον έλεγξε για τυχόν υπολείμματα κραγιόν , τον φίλησε και τον άφησε να φύγει.

Μένοντας μόνη, κατέβασε το σκιαστρο της θέσης της και κοίταξε το καθρέφτη. Τα μαλλιά της ήταν ανακατα και ολόκληρη είχε βαφτεί στο κόκκινο. Πάντα της έπαιρνε περισσότερο χρόνο να επανέλθει σωματικά μετά από κάθε συνεύρεση τους.
"Λοιπόν... Ίσως λίγο μεικ απ, λίγο ρουζ...." άνοιξε τη τσάντα  ψάχνοντας για τα καλλυντικά της όταν τη προσοχή της τράβηξε ένα τζιπ το οποίο ήταν παρκαρισμένο σχεδόν απέναντι αλλά προφανώς και δεν του έδωσαν σημασια κατά την άφιξη τους έτσι όπως ήταν και οι δύο.  Πρώτη φορά έβλεπε το συγκεκριμένο και κρίνοντας από την όψη του σίγουρα δεν επρόκειτο για αμάξι εργαζομένου.
"Ωωω τελείωνε μωρέ Μυρσίνη!" μάλωσε τον εαυτό της κοιτώντας την ώρα και τραβώντας το βλέμμα από το τζιπ, ετοιμάστηκε στα γρήγορα και βγήκε. Ο μεγαλύτερος της φόβος ήταν μήπως τη δει κανενας να βγαίνει από το αμάξι του αλλά για καλή της τύχη , επικρατούσε ησυχία.

Κλείδωσε το αμάξι με τα δεύτερα κλειδιά που της είχε δώσει ο Γιαμάν και φτιάχνοντας τα ρούχα της, κίνησε προς το ασανσέρ που οδηγούσε επάνω.

"Ένα καφεδάκι δε βλάπτει είναι η αλήθεια... Ίσως δύο..." σκέφτηκε πονηρά και αντί να πατήσει το κουμπί που οδηγούσε στα γραφεία, αποφάσισε να κανει μια στάση συο κυλικείο...

*****

Η φυσιογνωμία της, του φάνηκε αρκετά γνωστή από την ώρα που η γραμματέας του, τον ενημέρωσε ότι μια γυναίκα τον περιμένει στην αίθουσα συσκέψεων. Εκτός από το γεγονός πως δεν επέλεξε το γραφείο του μα ένα διαφορετικό σημείο για να τον συναντήσει, τόσο το προφίλ της όσο και ο τρόπος της του έμπαιναν οικεία. Παρόλα αυτά του φάνηκε δύσκολο καταλάβει κάτι παραπάνω από τη πλάτη της.

Η Νεσιρ τον ενημέρωσε πως ζήτησε να δει μόνο εκείνον και αρκετά εμπιστευτικα πριν φτάσουν οι υπόλοιποι στην εταιρεία. Της είπε φυσικά πως ήταν νωρίς για να δεχθεί ραντεβού ο κύριος Ισίκ  μα εκείνη όχι μόνο επέμενε αλλά έδειχνε να ξέρει καλά και τα κατατόπια.

Έπιασε το πόμολο και δίχως άλλες περιστροφές άνοιξε τη πόρτα και μπήκε μέσα. Για κάποιο λόγο όμως εκείνη παρέμεινε με τη πλάτη γυρισμένη

"Καλή μέρα σας. Ζητήσατε να με..." μόλις άρχισε να γυρίζει σιγά σιγά το κορμί της προς το μέρος του, του κόπηκε η φωνή. Φορούσε ένα μάξι κατακόκκινο φόρεμα που σε καμία περίπτωση δεν φαινόταν σαν την κοίταξε απ' έξω ενώ το σκισιμο στο ύψος του μπουτιου της, του επέτρεπε να δει τη γύμνια της χωρίς περιορισμούς.
Δεν ήταν όμως ούτε το φόρεμα ούτε το δέρμα της που του τράβηξε τη προσοχή... Ούτε καν το κατακόκκινο κραγιόν στα χείλη....
"Εμινέ;" του ξέφυγε αβίαστα μέσα από τα χείλη κι εκείνη παίρνοντας το πιο θελκτικό της χαμόγελο, τίναξε τα μαλλιά της και έκανε μερικά βήματα πιο κοντά του. Ο Γιαμάν είχε μείνει άναυδος.

"Έτσι χαιρετάς μια παλιά φίλη; Κλείσε τα χείλη σου Γιαμάν... Θα νόμιζε κανείς πως θέλεις να με φας με αυτά..." αποκρίθηκε και σέρνοντας σχεδόν τα φιδίσια της βήματα έφτασε μπροστά του. "Σου έλειψα να υποθέσω;" Η Εμινέ συνέχισε τον βομβαρδισμό της ανελέητα ενώ εκείνος είχε μείνε παγωμένος να τη κοιτάζει και να προσπαθεί να βρει απαντήσεις στα δεκάδες ερωτήματα που δημιουργήθηκαν στο μυαλό του...
Δεν ήταν μόνο η φυγή της...
Ήταν πολλά όσα είχαν συμβεί εκείνες τις μέρες... Πολλά για τα οποία δεν είχε κανένας γνώση, παρά μόνο οι δυο τους...

********

5 χρόνια πριν ....

"Τελικά σε κατάφερα..." της προσφερε το χέρι του έτσι ώστε να βγει από το αμάξι και εκείνη το δέχθηκε με χαρά. Ήταν το τέλος του πρώτου επίσημου ραντεβού τους ύστερα από σχεδόν μισό χρόνο πολιορκίας του Γιαμάν.

"Ήθελα και με κατάφερες... Ίσως σε κατάφερα εγώ, που ξες.."

"Δεν με ενδιαφέρει ποιος κατάφερε ποιον... Με ενδιαφέρει που σε έχω εδώ, μαζι μου... Που είναι μια νύχτα που νιώθω ελεύθερος. Νιώθω εγώ... Έχω πλάι μου τη γυναίκα που εγω θέλω και αύριο κι όλας θα έρθω να σε ζητήσω..."

"Τέτοια μου λες και απλά... Δε ξέρω... Απλά χάνομαι..."

"Σαγαπαω... Ξέρεις γιατί; Όχι γιατί αισθάνομαι την αγάπη πλάι σου, μα γιατί είμαι σίγουρος πως μπορείς να με κάνεις ευτυχισμένο. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι αυτό; Είναι αλλιώς να προσπαθείς να κάνεις τον άλλο ευτυχισμένο και αλλιώς να ξέρεις ότι είναι ικανός να σε κάνει και εσένα πίσω..." Ο Γιαμάν χαμογέλασε αμήχανα "Με συγχωρείς αν τα λέω μπερδεμένα..." της είπε και εκείνη χαμογέλασε γλυκά...

"Καθόλου μπερδεμένα... Ίσα ίσα... Και μάλιστα χαίρομαι γιατί τα συναισθήματα είναι αμοιβαία... Είμαι η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου Γιαμάν... Μη με αφήσεις ποτέ..."

"Όσο περνάει από το χέρι μου, στο υπόσχομαι..."

"Περίμενε..." Του είπε λίγο πριν την αφήσει έξω από τη πόρτα του σπιτιού της.

"Τι συμβαίνει;"

"Θέλεις να... Ξέρεις... Να έρθεις λιγάκι επάνω;" Ο Γιαμάν τη κοίταξε έκπληκτος 
"Μη με κοιτάζεις έτσι Γιαμάν.. το θέλω... Αλήθεια το θέλω "

"Δε νομίζω πως είναι πρέπον Εμινέ... Ξέρεις πολύ καλά το πάθος που έχω μέσα μου για σένα αλλά..."

"Αύριο θα έρθεις σωστά;"

"Θα έρθω..." Της απάντησε και εκείνη έλαμψε "Μα ακόμα κι αν δεν έρθω και έρθω μεθαύριο προτιμώ να γίνει με το σωστό τρόπο..." συνέχισε

"Σου το ζητάω... Δεν είναι κάτι που το απαιτείς... Είναι κάτι που θα επισφραγίσει τον έρωτα μας..." η Εμινέ τον έπιασε από το χέρι και το φίλησε... Τα χείλη της ταξίδεψαν ανάμεσα από τα δάχτυλα του και μόλις σήκωσε το βλέμμα της στο πρόσωπο του και τον κοίταξε κατάματα, ο Γιαμάν λύγισε...
"Κάνε με δική σου απόψε..." του ζήτησε και εκείνος τη σήκωσε αγκαλιά μονομιάς και άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλιά του σπιτιού της...

*****

"Κάνεις θαρρείς και είδες φάντασμα... Τόσο κακό είναι που αποφάσισα να έρθω επιτέλους πίσω στη Σμύρνη;" έπιασε το χέρι του όπως ακριβώς και τότε και βρίσκοντας τον απροετοίμαστο και έκπληκτο ακόμα με την εμφάνιση της, χαμογέλασε πονηρά. Εσυρε τα δάχτυλα του ως τα χείλη της και κοιτώντας τον κατάματα  τα εγλυψε σιγανα...

"Γιαμάν!; Κύριε Ισίκ εννοώ..." η φωνή της Μυρσίνης έσκασε αξαφνα από πίσω και μαζί με τη φωνή της, έσκασαν και στο πάτωμα οι καφέδες που κρατούσε...

Μόνο τότε βγήκε από το λήθαργο ο Γιαμάν μα ηταν αργά...
Μέχρι να γυρίσει να την αντιμετωπίσει εκείνη είχε ήδη φύγει...

🙄🙄🙄