°°Παραισθήσεις....
Οφθαλμαπάτες και όνειρα... Τι είναι αληθινό και το όχι; Τι θέλει η μοίρα και τι αποζητά; Όσα ζεις είναι πράγματι αυτά που έπρεπε να ζεις ή μήπως ζεις σε μια εικονική δική σου ουτοπία; Ίσως και να ζεις σε μια ψευδαίσθηση τελικά...
Να θυμάσαι όμως....
Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται στο τέλος... Ίσως είναι η πιο έξυπνη, κλισέ πολυφορεμενη φράση... Μα είναι αληθινή...°°

Σμύρνη πέντε χρόνια πριν...

Μπήκε στην εταιρεία φορώντας μια λευκη βερμούδα και ένα μαύρο μπλουζάκι. Οι πολλές επισημότητες κάθε φορά που επισκέπτονταν τους φίλους του , έλειπαν από τον χαρακτήρα του και όλοι ήξεραν ποιος ήταν εκεί μέσα.
Περπατούσε με αέρα και ύφος γόη και όχι μόνο το έδειχνε μα ήταν κι όλας. Οι χαμηλοί τόνοι δεν ήταν το ατού του και αυτό ήταν εμφανές.

Σκαναρε τα γραφεία του κάτω ορόφου και μη βλέποντας αυτό που ήθελε , πήρε τις μεγάλες κυκλικές σκάλες για το δεύτερο.
Η εταιρεία του Μπαρίς δεν ήταν τόσο αναπτυγμένη όσο του πατέρα του μα παρόλα αυτά είχε το δικό της ιδιόμορφο στυλ. Διόροφη, εκκεντρική, φωτεινή , με πολλά χρώματα και πίνακες.

Όπως ακριβώς και στη δική του περίπτωση έτσι και εδώ τα γραφεία των αφεντικών έδρευαν στον επάνω όροφο. Μόνο που ο φίλος του ήταν ακόμα στα πρώιμα στάδια και δεν είχε αναλάβει τα ηνία. Όπως και ο ίδιος άλλωστε. Παρόλα αυτά ήταν και οι δύο, τα μικρά αφεντικά και είχαν το σεβασμό όλων.

Πέρασε το πρώτο γραφείο, το δεύτερο και στο τρίτο έκανε μια στάση και κοίταξε προς τα μέσα...

"Ψάχνετε κάτι κύριε Γιαμάν;" ότι ακριβώς έψαχνε ήταν πίσω του και εκείνος σχηματίζοντας ένα χαμόγελο ίσα με το μπόι του , γύρισε και ξεροβηξε.

"Για την ακρίβεια κάτι ψάχνω Εμινέ..."

"Όπως;" ρώτησε πονηρά κάτω από τα μουστάκια της και γέλασε τόσο πολύ που φωτίστηκε ολόκληρο το πρόσωπο της.

"Με φώναξε ο Μπαρίς να ελέγξω κάτι ακίνητα στο γραφείο... Θα με συνοδεύσεις;"

"Μα ο κύριος Μπαρίς δεν ήρθε ακόμα... Πάντοτε έρχεται αφού το ρολόι δείξει δώδεκα..."

Ο Γιαμάν δάγκωσε το κάτω χείλος του και σήκωσε το φρύδι

"Μάλλον ξεχάστηκα και ήρθα πιο νωρίς. Θα με συνοδεύσεις στο γραφείο του να τον περιμένω;" ρώτησε κοιτάζοντας τριγύρω για τυχόν αδιάκριτα βλέμματα

"Εντάξει..." Η Εμινέ περπάτησε πρώτη κι εκείνος την ακολούθησε. Τόσο την ίδια όσο και τα πόδια της... Μπροστά, πίσω... Μπροστά πίσω.... Ακολουθούσε με το βλέμμα τις καλλιγραμμες γαμπες της και σε καθε βήμα η καρδιά του ολοένα και έβραζε περισσότερο.
"Φτάσαμε..." Τον οδήγησε στο  γραφείο του Μπαρίς και στο δεύτερο βήμα που έκανε σαν μπήκε μέσα άκουσε τη πόρτα πίσω της να κλείνει. Η ίδια παρέμεινε στη θέση της να κοιτάζει ευθεία μπροστά ώσπου ένιωσε τη καυτή του ανάσα να σκάει στα μαλλιά της.
"Δεν ήρθες καν για να ελέγξεις ακίνητα έτσι;" τον ρώτησε και εκτός από την ανάσα του ένιωσε και το γέλιο του στα μαλλιά της. Ένα γέλιο που έδωσε τη σκυτάλη στην αίσθηση των χεριών του στη μέση της
"Όχι εδώ..." ψέλλισε αμέσως με κομμένη σχεδον την ανάσα αφού η επιρροή του πάνω της ήταν τεράστια

"Λίγο μόνο και φεύγω... Δεν ήρθες χθες..."

"Φοβάμαι να μείνω μόνη μαζί σου.." παραδέχθηκε και εκείνος τη γύρισε μονομιάς, τη σήκωσε και την κάθισε στο γραφείο

"Τι φοβάσαι;"

"Να αφεθω... Αφού τόσο πολύ με κυνηγάς γιατί δεν έρχεσαι να με ζητήσεις πρώτα;"

"Και ποιος σου είπε πως δε θα το κάνω;"

Τα χείλη της έλαμψαν ξανά στην απάντηση του μα μόλις τη πλησίασε αρκετά , κομπιασε. Ήταν αγνή... Παρθένα και ανέγγιχτη από τη μέση και κάτω και κάθε του άγγιγμα έστελνε πυροτεχνήματα και πρωτόγνωρα συναισθήματα στο κορμί της.

"Νομίζω πως πρέπει να..."

"Δε μπορώ... Λίγο να γευτώ τα χείλη σου και ύστερα φεύγω..." της δήλωσε και χωρίς να δώσει περιθώρια τη κράτησε απαλά από το πίσω μέρος του λαιμού και την ώθησε προς το πρόσωπο του. Μόλις τα χέρια της τυλίχθηκαν γύρω του, πήρε το πράσινο φως και γεύτηκε επιτέλους τα χείλη της παθιασμένα.
"Μυαλό δεν μου έχεις αφήσει..."

"Γίνεσαι υπερβολικός... Σε είδανε στο Πλάζα να χορεύεις με τη κόρη του Μπουραν..." ψέλλισε πάνω στο φιλί λαχανιασμενα

"Έπρεπε για κοινωνικούς σκοπούς... Δε συγκρίνεται καμία μαζί σου..."

"Αν παίζεις μαζί μου..."

"Ποτέ δε θα το έκανα αυτό Εμινέ..." ο Γιαμάν σταμάτησε το φιλί και τη κοίταξε σοβαρός "Οι προσωπικές μου υποχρεώσεις δεν έχουν να κάνουν με τη ζωή μου.. ούτε με τις επιλογές μου σαν άντρας..."

"Μου λες αλήθεια; "
Βήματα ακούστηκαν στο διάδρομο και η Εμινέ σαν κοίταξε το ρολόι τον έσπρωξε και τινάχτηκε όρθια. "Ο κύριος Μπαρίς!"  αναφώνησε στρώνοντας όπως όπως τα μαλλιά της και κοίταξε τρομαγμένη το πόμολο της πόρτας.

"Ηρέμησε..."

"Πάψε ! Θες να χάσω τη δουλειά μου;" τον μάλωσε

"Εγώ είμαι εδώ!" είπε τινάζοντας σαν ιππότης το στήθος του μα η πόρτα άνοιξε και ο Μπαρίς μπαίνοντας μέσα τους κοίταξε έκπληκτος

"Γιαμάν; Εμινέ;"

"Κα-καλημερα κύριε Μπαρίς! Ο κύριος Ισίκ ήρθε να σας επισκεφθεί και τον οδήγησαν στο- στο γραφείο σας...Να σας φέρω κάτι;" τα χέρια της έτρεμαν και αυτό δεν πέρασε απαραίτητο από εκείνον

"Όχι. Μπορείς να πηγαίνεις..."
Η Εμινέ έφυγε αρκετά γρήγορα και σαν έμειναν μόνοι ο Μπαρίς κάθισε στο γραφείο του και τον στραβοκοιταξε
"Τι συμβαίνει;"

"Τι εννοείς;"

"Ξέρω γω; Είσαι κατακόκκινος.."

"Ιδέα σου είναι..."

"Ιδέα μου; Μάλιστα... Και γιατί ήρθες πρωί πρωί ;"

"Δε μπορώ να έρθω να δω το φίλο μου;"

"Νομίζω σήμερα θα πηγαίνατε με το πατέρα σου και το Μπουραν για γκολφ... Ο Κενάν θα είναι εκεί κι αυτός από ότι θυμάμαι..."

"Βαριέμαι απίστευτα να πάω μαζί τους. Άντε! Δεν αφήνεις για λίγο τη δουλειά να βγούμε έξω;"

"Γιαμάν συνελθε! Με περιμένουν τόσα να κάνω σήμερα και όπως βλέπεις σύντομα θα αναλάβω σαν πιο μεγάλος... Όπως ακριβώς θα κάνεις και εσύ μετά τον αρραβώνα σου!"

"Αμάν! Δεν αρραβωνιάζομαι τη Μπαχάρ ο κόσμος να χαλάσει! Κόλλησε ο πατέρας μου! "

"Μα είναι όμορφη, καλή..."

"Είναι Μπαρίς.. μια όμορφη καλή φίλη και ως εκεί! Εμένα εξάλλου η καρδιά μου  χτυπάει για άλλη..."

"Τι είπες;"

"Αυτό που άκουσες.."

"Ξέρεις τι θα συμβεί αν αρνηθείς και αν το μάθουν; Και ποια είναι αυτή;"

"Αυτό είναι μυστικό! Όσο για αυτούς δεν με απασχολεί!"

"Δε μου αρέσει όλο αυτό Γιαμάν... Πρόσεχε..."

"Μια ζωή έχω..
Δε θα παντρευτώ κάποια που δεν αγαπώ για να κάνω το χατίρι κανενός! Είτε είσαι μαζί μου, είτε απέναντι μου , διάλεξε!"

*******

"Γιατί κλαίς; Πάμε μέσα. Ο χορός αρχίσει επίσημα σε λίγα λεπτά..."

"Άφησε με Μπαρίς..." παραπονέθηκε δακρυσμένη "Ο Γιαμάν ούτε που γύρισε να με κοιτάξει και όλη την ώρα μιλάει από δω και από εκεί με όλες τις γυναίκες εκτός από εμένα..."

"Γιατί βαλθηκες τόσο πολύ να τον παντρευτείς μου λες; Εκτός αυτού τόσα χρόνια φίλοι από παιδια θα χαλάσεις και τη φιλία σας. Ίσως δε σε βλέπει με αυτό το τρόπο Μπαχάρ..."

"Με βλέπει απλά δε το παραδέχεται... Είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο..."

"Μπαχάρ μου; Νομίζω πως κάποιες λέξεις του και κάποιες πράξεις τις παρεξηγησες. Όπως στο λέω και εγώ έτσι και εκείνος σαγαπαμε με έναν άλλο τρόπο... Κάποιες φορές ίσως δεν είναι αυτό που νομίζεις... τουλάχιστον από τη δική του πλευρά..." Παραδέχθηκε λυπημενος

"Τι εννοείς Μπαρίς;"

"Αυτό που κατάλαβες... Εγώ όταν λέω σαγαπω το εννοώ σαν άντρας προς γυναίκα Μπαχάρ και όχι σαν δυο φίλοι... Γιατί σου είναι δύσκολο να με δεις με τον ίδιο τρόπο;" της είπε και εκείνη τον κοίταξε σαστισμένη και τρομαγμένη συνάμα...

******

"Αυτό ήταν! Ως εδώ! Είμαι σίγουρη πως στη ζωή του έχει μπει άλλη γυναίκα!" Εκρωξε έξαλλη και εκείνος ξεφυσησε δυνατά

"Κάθε φορά που δε θα έρχεται στη λέσχη τα ίδια θα έχουμε; Και στη τελική είναι ελεύθερος άντρας! Και να μπήκε άλλη γυναίκα στη ζωή του πρέπει να το χωνέψεις!"

"Παράτα με Μπαρίς! Δε ξέρεις τίποτα!"

"Ξέρω!" φώναξε ξαφνικά "Τα πάντα ξέρω! Και σίγουρα ξέρω πως δεν είναι ερωτευμένος μαζί σου γιατί είναι ερωτευμένος με την Εμινέ!!" τσιριξε αγανακτισμένος και η Μπαχάρ έχασε το χρώμα της.

*****

Έλεγξε το ρολόι για τελευταία φορά, έκλεισε τα φώτα και πήρε τη τσάντα της. Έφευγε τελευταία σήμερα αφού οι δουλειές που της ανατέθηκαν ξεπερνούσαν το ωράριο της μα τουλάχιστον πλήρωναν καλα.
Έβγαλε τα κλειδιά και όπως έκανε κάθε φορά που έμενε τελευταία , περπάτησε στο διάδρομο ρίχνοντας μια ματιά σε κάθε γραφείο για τυχόν ξεχασμένα φώτα και παράθυρα.

"Αμάν ! Κάθε φορά τα ίδια..." μονολογησε βλέποντας το παράθυρο του Μπαρίς ορθανοιχτο μα σαν μπήκε στο γραφείο για να το κλείσει , έκλεισε μαζί και η πόρτα πίσω της. Πριν προλάβει να γυρίσει ένα χέρι της έκλεισε το στόμα και από το άρωμα και μόνο αναγνώρισε το αφεντικό της. Άρχισε να χτυπιέται και να προσπαθεί να απελευθερωθεί μα ήταν μάταιο. Ίσως ο άντρας φορούσε κουκούλα μα ήταν σίγουρα για το ποιος ήταν από πίσω.

"Θα φύγεις μακριά! Άκουσες; Αν μείνεις στη Σμύρνη θα πεθάνεις!"

Η Εμινέ άρχισε να μουγκρίζει όταν ένιωσε το χέρι του να γλιστράει κάτω από τη φούστα της και πάνω στο πανικό, τον πάτησε με δύναμη στο πόδι και βρίσκοντας ευκαιρία βγήκε μέσα από τα χέρια του. Γύρισε να πάει προς τη πόρτα μα εκείνος τη γραπωσε και την πέταξε πάνω στο καναπέ του γραφείου.

"Άφησε με! Τέρας!" τσιριξε και εκείνος έσκυψε από πάνω της

"Αν δε φύγεις αυτά που θα πάθεις θα είναι εφιάλτες..!"

"Βοήθεια!!" Τσιριξε και εκείνος άνοιξε βίαια τα πόδια της και χώθηκε ανάμεσα

"Πάψε!"

"Βοήθεια!" Συνέχισε να ουρλιάζει και μόλις ένιωσε τα χέρια του να αγγίζουν την ευαίσθητη περιοχή της ξέσπασε σε λυγμούς και άρχισε να χτυπιέται με όλη της τη δύναμη. Μόλις το δάχτυλο του παραβίασε τα παρθένα της εδάφη και εισχωρησε προς τα μέσα η Εμινέ βρήκε πρόσφορο έδαφος, ανασηκωσε το πόδι και πιάνοντας τον από το κεφάλι, τράβηξε τη μάσκα και τον κλώτσησε προς τα πίσω με αποτέλεσμα να πέσει πάνω στο τραπεζάκι

"Μπαρίς;" αποκρίθηκε πνιγμένη στα κλάματα και πριν προλάβει να αντιδράσει , η Εμινέ σηκώθηκε , άνοιξε τη πόρτα και έφυγε τρομαγμένη τρέχοντας..

*****

"Λυπάμαι... Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα και είμαι σίγουρος πως η ετυμηγορία θα βγει κατά σου..."

"Δε μπορεί! Κόντεψε να με βιασει! Έβαλε μέσα μου τα δάχτυλα του! Δε μπορεί!" Ήταν απελπισμένη ...
Μια βδομάδα πέρασε και όχι μόνο δε πάτησε το πόδι της στην εταιρεία αλλά ύστερα από όσα έγιναν δεν είχε ούτε νέο από το Γιαμάν... Τίποτα... Κάθε του λέξη και κάθε πράξη που έλεγε πως θα κάνει πήγαν στα τσακίδια και εκείνος ήταν άφαντος. Η μήνυση που έκανε στο Μπαρίς βρήκε τοίχο ενώ τα λεφτά που πλήρωσαν για να καλύψουν την υπόθεση πολλά...

"Λυπάμαι Εμινέ... Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Η δικαιοσύνη μπροστά στο χρήμα ωχριά και τα χέρια μου είναι δεμένα..." την ενημέρωσε για τελευταία φορά και εκείνη πιάνοντας στα στήθη τη τσάντα της, σηκώθηκε βουρκωμενη.
"Τα έβαλες με την υψηλή κοινωνια και κανένας δε πιστεύει μια υπάλληλο πόσο μάλλον όταν καθημερινά βλέπουμε ψεύτικες υποθέσεις παρενόχλησης..."

"Δεν είναι ψεύτικη..." ψέλλισε καταρρακωμένη

"Ίσως... Μα αυτούς δεν τους ενδιαφέρει τίποτα. Πάρε για παράδειγμα τη μεγάλο οικογένεια των Ισίκ..."

"Των Ισίκ;" ρώτησε αμέσως

"Ναι... Ο πατέρας της οικογένειας ήταν στο νοσοκομείο και την ίδια στιγμή ανακοίνωσαν στα ξαφνικά τον αρραβώνα του γιου με τη κόρη του Μπουραν! Βλέπεις; Οι μεγάλοι πάντα..."

"Τι πράγμα;" Ρώτησε κάτασπρη και ένιωσε το κόσμο γύρω της να χάνεται...

******

Παρόν

Φόρεσε το αγαπημένο της κολιέ, έκανε νόημα στο μπάτλερ να της βάλει ένα ποτήρι διπλό ουίσκι και έπειτα τον έδιωξε.
Της άρεσε να νιώθει τη δύναμη στα χέρια της και στο κορμί της...
Ξεκουμπωσε τη ρόμπα, άφησε τη γύμνια της εκτεθειμένη στο χώρο και σταύρωσε τα πόδια της. Φορούσε μονάχα το κολιέ και κρατούσε το ποτό της ενω πάνω στο τεράστιο τραπέζι της τραπεζαρίας , υπήρχαν ανακατα ένα σωρό χαρτιά και τρείς φάκελοι...
Πάντα είχε τους συγκεκριμένους  φακέλους μαζί της και σε κάθε της βήμα... Μόνο που τούτη η φορά ήταν διαφορετική αφού στην άκρη άκρη του τραπεζιού υπήρχε ακόμα ένας... Ένας τέταρτος...

"Μυρσίνη Ασλάνογλου..." ψέλλισε το όνομα της καθώς τον διαβαζε "Πόσο κρίμα είναι να μπλέκει μια απλή κοπέλα ανάμεσα σε μεγαλο οικογένειες άραγε;" συνέχισε φωναχτά και γελώντας δυνατά, άδειασε μονομιάς το περιεχόμενο του ποτηριού της και σοβαρεψε. Άπλωσε το δάχτυλο σε έναν φάκελο και τον τράβηξε μπροστά...

"Εσύ, θα είσαι ο πρώτος..." Αποκρίθηκε γεμίζοντας τα στήθη της με αέρα αυτοπεποίθησης και αφέθηκε προς τα πίσω... "Ο πρώτος και σίγουρα όχι ο τελευταίος..." Συνέχισε και έτσι όπως ήταν ξαπλωμένη στη τεράστια πολυθρόνα της, άφησε το χέρι της να αγγίξει τη κοιλιά της και δακρυσε...
Δακρυσε ξανά ύστερα από 5 ολόκληρα χρόνια...

🙄🙄🙄