°°Η εμπιστοσύνη λένε πως κερδίζεται... τι συμβαίνει όμως όταν πριν καν την αποκτήσεις εκείνη γκρεμίζεται;°°

Η ώρα έδειχνε επτά και τέταρτο.
Πέρασαν ήδη τρεις ολόκληρες ώρες από τη στιγμή που πάτησε το ποδι της έξω από το κτήριο για να επιστρέψει σπίτι. Αν και ο Γιαμάν συνήθιζε να την αφήνει εκείνος στο διαμερίσμα της τούτη τη φορά έπρεπε να μείνει λίγη ώρα παραπάνω στην εταιρεία και η Μυρσίνη θέλοντας να τελειώσει κάποιες δουλειές και να ετοιμαστεί για το ραντεβού τους, έφυγε πρώτη.

Στιγμή δεν κατάφερε να βγάλει μέσα από το μυαλό της εκείνο το γράμμα...
Βρισκόταν σε μια ξένη χώρα , περιτριγυρισμένη από "ξένους" ουσιαστικά ανθρώπους και είχε αρχίσει να χάνει την εμπιστοσύνη της στο περίγυρο της. Ποιος θα ήθελε να έρθει άραγε σε επαφή μαζί της με τη προοπτική να κατηγορήσει το Γιαμάν αν δεν ήταν κάποιος που τον ήξερε; Ίσως κάποιος που είχε και γνώση πως ήταν ζευγάρι οι δυο τους...;
Τα ερωτήματα στο μυαλουδακι της ήταν πολλά και οι απαντήσεις ανύπαρκτες.
Σαν κύριο ένοχο στις σκέψεις της είχε τη πρώην γυναίκα του. Από την άλλη όμως πως ήταν δυνατόν να έγραφε σε τόσο καλά ελληνικά;
Βέβαια όλα ήταν δυνατά με μια μετάφραση και τα μάτια της είχαν ήδη δει πολλά...

Η Μυρσίνη επέλεξε να συνεχίσει να μένει στο διαμέρισμα της. Το διαζύγιο δεν είχε βγει ακόμα. Ο Γιαμάν είχε αρκετά τρεχαματα με το δικηγόρο και σαν να μην έφταναν όλα αυτά είχαν και κάποια θέματα στην εταιρεία που άξιζαν προσοχής. Όλα αυτά και άλλα πολλά ήταν αρκετά για να τη κάνουν να παραμείνει στο παλιό της σπίτι.

"Επτά και μισή..." μουρμουρισε στρέφοντας το βλέμμα στο κρεβάτι. Πάνω υπήρχαν αφημένα δύο σύνολα. Ένα για την έξοδο της με το Γιαμάν και ένα για να το ακυρώσει και να πάει να δει ποιος είναι ο μυστηριώδης άνθρωπος που την κάλεσε.
Ήταν αρκετά περίεργη να μάθει και η αίσθηση του φόβου μηδαμινή.
"Και τώρα;, Που πάμε;" ρώτησε τον εαυτό της ψάχνοντας για απάντηση μα σαν κάθισε στο κρεβάτι και κοίταξε το ημερολόγιο που υπήρχε στο πάγκο, πήρε αμέσως την απάντηση.
Όποιος κι αν ήταν αυτός ο κακόβουλος άνθρωπος σίγουρα μπορούσε είτε να περιμένει είτε να μη την ενοχλήσει ξανά. Η Μυρσίνη παραμέρισε αμέσως κάθε σκέψη να ακυρώσει το ραντεβού με το Γιαμάν και σηκώθηκε. Η καρδιά της κέρδισε και επιτέλους είχε φτάσει η ώρα για να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου και να μάθουν μαζί για το παρελθόν μέσα από δύο διαφορετικές οπτικές...
Της Ορτανσίας και του Λευτεράκη...

*****

"Τι εννοείς χάθηκε και άλλο ακίνητο;" εκρωξε αγανακτισμένος ο Ομέρ και κλείνοντας το τηλέφωνο , άρπαξε το φάκελο με το σπίτι που ήταν να πάει και έτρεξε σαν σίφουνας στο γραφείο που παραχώρησαν στον Μπαρίς. "Εσύ!" τον υπέδειξε έξαλλος σαν μπήκε μέσα "Προδότη! Ήρθες εδώ μέσα για τους δικούς σου σκοπούς και τώρα μας κλέβεις και νόμιμα τα ακίνητα κάτω από τη μύτη μας!" τον κατηγόρησε δίχως άλλο

"Είσαι σοβαρός; Καταρχάς πως μπαίνεις έτσι μέσα στο γραφείο μου; Με ποιο δικαίωμα; Και τι είναι αυτές οι ασυναρτησίες που μου λες;"

"Ξέρεις πολύ καλά τι λέω! Τόσα χρόνια με πλαγιαζες κι εγώ ο ηλίθιος σου έδινα πληροφορίες και τώρα που είσαι εκ των έσω, μας κλέβεις ασταμάτητα!"

"Πέρασε έξω σε παρακαλώ! Δεν έχεις κανένα δικαίωμα ούτε αποδείξεις για τις κατηγορίες που μου προσάπτεις!" τα αρνήθηκε όλα πεισματικά και ο Ομέρ τον πλησίασε απειλητικά

"Πρόσεχε Μπαρίς... Πρόσεχε γιατί θα βρω τρόπο και θα σε στείλω στο διάολο... Και εσένα και εκείνη την οχιά που κόβει βόλτες εδώ μέσα αδιάφορα και δήθεν ανώτερα για όσα έγιναν..."

"Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάς και μη με απειλείς εμένα!"

"Το κατά πόσο δεν έχεις ιδέα, θα το δούμε!" τον υπέδειξε ξανά με το δάχτυλο μέσα στη μούρη και φεύγοντας προς τα έξω κοπανησε με δύναμη τη πόρτα πίσω του δείχνοντας ξεκάθαρα το θυμό του...

******

Η ακροθαλασσιά είχε ημερεψει και τα άγρια  κύματα που εσκαγαν μέχρι πρότινος πάνω της, αντικαταστάθηκαν με τη νηνεμία. Ένα άδειο μπουκάλι κρασί ήταν βυθισμένο στην αμμουδιά και ένα ακόμα το οποίο ήταν ακόμα μισό, παραδίπλα...
Τα είχε φροντίσει όλα. Μέχρι και κουβέρτα για να σκεπάσει τα πόδια της αν κρυώσει είχε φέρει μαζί...
Βέβαια κανένας από τους δύο δεν περίμενε να πάρουν τέτοια τροπή τα πράγματα μα να που τελικά το παρελθόν μερικές φορές είναι πολύ πιο περίπλοκο από ότι φανταζόμαστε...

Η Μυρσίνη είχε γύρει θλιμμένα πάνω στον ώμο του ενώ εκείνος δεν έπαψε λεπτό να κοιτάζει τη θάλασσα.
Είχαν αποφασισει να διαβάσουν παράλληλα τις χρονολογίες και να συγκρίνουν γνώσεις και γεγονότα μα φτάνοντας προς το τέλος ολοένα και γινόταν πιο δύσκολο και για τους δύο.
Ο Γιαμάν γνώρισε μια διαφορετική Ορτανσία και η Μυρσίνη κατάλαβε το λόγο που ποτέ δε πήγε να τη σώσει ο καημένος ο Οζούλ.
Ήταν πράγματι σαν να ζούσαν την αγάπη τους και να είχαν μεταφερθεί σε ένα άλλο κόσμο τις τελευταίες ώρες.

"Ντρέπομαι για τη γιαγιά μου..." της είπε αξαφνα και εκείνη χαμογέλασε λυπημενα

"Και εγώ για τη δική μου .. ξέρεις όμως κάτι; Τουλάχιστον η δική σου δεν πρόδωσε τα παιδιά της εν γνώση της... Η δική μου όχι μόνο ήξερε καλά τι έκανε αλλά χαιρόταν κι όλας... Αυτό από μόνο του δείχνει πολλά..."

"Δεν ξέρω... Για μένα ακόμα και η σκέψη να επισπεύσουν τις διαδικασίες ενώ ήδη η ίδια κοιμόταν με έναν Έλληνα , μου φαίνεται τραγική... Ψεύτικη..."

"Αυτοκτόνησε μόλις το έμαθε..." προσπάθησε να τη δικαιολογήσει εν μέρη

"Ξέρω πως ίσως όλα μου τα πιστεύω ανατράπηκαν μήνες τώρα μα ειλικρινά δεν με απασχολεί αν αυτοκτόνησε... Για μένα θα ήταν σωστή αν εξ αρχής έδειχνε πίστη στο γιο της και τον ωθούσε στην Ορτανσία βάζοντας το κορμί της ανάμεσα σε δύο ερωτευμένους για ασπίδα... Για αυτά τα ήθη φτάσαμε εδώ που φτάσαμε σαν λαοί Μυρσίνη... Για μια έχθρα που εκτός της πολιτικής σκηνής ακόμα και οι άνθρωποι εκείνης της εποχής φροντιζαν να καλλιεργούν..."

"Δεν έχεις άδικο..." Αναστεναξε βαθιά "Ίσως όλα να ήταν πολύ διαφορετικά τώρα..."

"Ίσως..."

"Γιαμάν;" το όνομα του βγήκε κάπως ξεψυχισμενα από τα χείλη της. Η Μυρσίνη ανασηκώθηκε και εστίασε στα μάτια του "Δεν είχα καμία πρόθεση να προκαλέσω κάποιο πρόβλημα στο γάμο σου ή..."

"Μα τι είναι αυτά που λες;" της αντιγυρισε αμέσως αφού ήταν η πρώτη φορά που έθιγαν το συγκεκριμένο θέμα. Τουλάχιστον εκείνη...

"Μα αν δεν ερχόμουν και αν..."

"Αυτός ο γάμος ήταν τελειωμένος από την αρχή του..." της ξεκαθάρισε χαϊδεύοντας απαλά το μάγουλο της "Έκανα το ίδιο ακριβώς λάθος με τη Ζηλό, Μυρσίνη... Αντί να κυνηγήσω το όνειρο άφησα τα πρέπει να το κατασπαράξουν... Για αυτό το τελευταίο πράγμα που θα πρέπει να έχεις στο μυαλό σου είναι ο χωρισμός μου... Νομίζω όμως αρκετά μιλήσαμε για παρελθόν" ο Γιαμάν σηκώθηκε και άπλωσε το χέρι του προς το μέρος της "Πάμε μια βόλτα;"

Η Μυρσίνη τον κοίταξε περίεργα
"Χμ... Λοιπόν, είναι νύχτα... Το φεγγάρι είναι ψηλά... Η θάλασσα είναι ήρεμη..."

"Που θες να καταλήξεις δεσποινίς Ασλάνογλου;" τη πείραξε

"Κάτι μου θυμίζει αυτή η νύχτα..." του απάντησε πονηρά και πιάνοντας το χέρι του, σηκώθηκε και εκείνη "Θέλεις μήπως να με αποπλανήσεις;"

"Ίσως..."

"Ίσως; Και δε ντρέπεσαι που μου το λες έτσι κατάμουτρα;"

"Καθόλου!" απάντησε  ανασηκώνοντας του ώμους του και εκείνη τον έσπρωξε και έτρεξε προς τα πίσω

"Θα πρέπει να με πιάσεις πρώτα!!"

"Πολύ ευχαρίστως!" Φώναξε για να τον ακούσει και άρχισε να τη κυνηγάει χωρίς να τον ενδιαφέρει τίποτα... Σα να ήταν δύο μικρά παιδια...
Λιγα μέτρα πιο μακριά έκανε ένα ελιγμό, τη γραπωσε από πίσω και έτσι όπως τη τράβηξε προς το μέρος του, έπεσαν και οι δύο κάτω γελώντας ανέμελα. "Λοιπόν;" της είπε βρίσκοντας την ανάσα του μετά από λίγο

"Τι λοιπόν;" Ρώτησε έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη της

"Θα μείνεις μαζί μου;" η Μυρσίνη έχασε για λίγο τη λάμψη από το χαμόγελο της μα και εκείνος σοβαρεψε έτσι όπως έστεκε από πάνω της

"Γιαμάν; Αφού ξέρεις πως..."

"Δε μιλάω για το διαμέρισμα gözlerim.." της είπε παίρνοντας μια βαθιά ανάσα "Εδώ... Στη Τουρκία. Πλάι μου... Μόνιμα...Εγώ , εσύ και ένα μέλλον για να χτίσουμε μαζί..." της εξήγησε και εκείνη έμεινε στήλη άλατος...

*****

"Δε ξέρω τι θα κάνεις Σόκραν μα θέλω πάση θυσία τα συμβόλαια! Με αυτά θα τον έχω στο χέρι! Είπες πως αναγνώρισες την υπογραφή του! Και αυτός ο βλάκας μου αρνήθηκε κατάμουτρα πως είχε ανάμιξη! Ο ψεύτης! Ίσως καταφέρω να τον πετάξω έξω από το 10%!" ο Ομέρ ήταν έξαλλος καθόλη την ημέρα ενώ σαν μίλησε με το γραμματέα του συμβολαιογράφου που έδωσε τα ακίνητα που έχασαν και τον ενερωσε πως αναγνώρισε την υπογραφή της φίρμας του Μπαρίς σε ένα έγγραφο, ο Ομέρ τρελάθηκε.

Δεν είχε ιδέα πως να ανακοινώσει στο Γιαμάν πως δύο από τα πιο κερδοφόρα ακίνητα στα οποία ήταν μια ανάσα πριν κλείσουν, χάθηκαν μέσα από τα χέρια τους. Το τελευταίο μήνα στα δικά του μάτια ολα έγιναν μπαχαλο. Θεωρούσε εν μέρη υπεύθυνο τον εαυτό του που ο Μπαρίς συνέχιζε να βρίσκεται μέσα στα πόδια τους ενώ ξέροντας καλά τον αδερφό του, καταλαβαινε πως ο έρωτας τον έχει κάνει πιο μαλθακό και χάνει την ουσία σε ορισμένα θέματα.

Το ακουστικό έπεσε με δύναμη και μόλις η κλήση τερματίστηκε , σηκώθηκε  , πήρε τα πράγματα του και ετοιμάστηκε να φύγει. Ήταν ο μόνος που έμεινε στην εταιρεία εκτός από την ασφάλεια και η ώρα ήταν περασμένη. Βγαίνοντας προς τα έξω κοντοσταθηκε λίγο μπροστά από τη πόρτα του Μπαρίς μα ήξερε καλά πως ακόμα κι αν ξεκινήσει να ψάχνει για κάποιο στοιχείο κατά πάσα πιθανότητα δε θα βρει τίποτα.

"Άδικος κόπος..." Μονολογησε αφήνοντας τη σκέψη να διαφύγει από το μυαλό του και κάλεσε το ασανσέρ.
Ίσως η καλύτερη επίθεση ήταν τελικά η ηρεμία και όχι ο πανικός...

*****

Σήκωσε τη κάρτα από το τραπέζι και κοίταξε για εκατοστή φορά τη διεύθυνση. Η Σμύρνη ήταν μεγάλη πολη μα ο κοινός παρονομαστής ανάμεσα τους, αρκετά δυνατός για να τη κάνει μια σπιθαμή...

"Καταραμένη" Τα χείλη της σφίχτηκαν στις σκέψεις που γέννησε το μυαλό και το ποτήρι που κρατούσε στα χέρια έσπασε σκορπίζοντας ολόγυρα το αλκοόλ. Ήξερε καλά πως η συγκεκριμένη γυναίκα σήμαινε μονάχα ένα πράγμα και αυτό ήταν δηλητήριο.
Πόσο μάλλον όταν έμαθε πως προσπαθεί να έρθει σε επαφή μαζί της.
"Τούτη τη φορά θα σε καταστρέψω...Θα νικήσω... Τούτη τη φορά θα δεις έναν άλλο μου εαυτό...." Τα λόγια της έκοβαν χειρότερα και από τα πεταμένα γυαλιά που υπήρχαν στο πάτωμα. Λόγια που δεν έλεγε ποτέ φανερά και λόγια που έπαιρναν σιγά σιγά μορφή.
Δεν ένιωθε φόβο για τον εαυτό της ούτε για τις πράξεις της...
Ίσα ίσα...
Το κουβάρι είχε αρχίσει να ξετυλίγεται και εκείνη κρατούσε τόσο την αρχή, όσο και το τέλος του...
Το δικό του αλλά και όλων...

🙄🙄🙄