°°Τα πάθη και τα λάθη , πληρώνονται...°°

Το γραφείο είχε αρχίσει να παίρνει ζωή όταν πάτησε το πόδι του στο λόμπι.
Ήταν νωρίς ακόμα και δεν πρόλαβαν να έρθουν όλοι οι εργαζόμενοι μα οι βασικοί ήταν στο πόστο τους για να υποδεχτούν τους άλλους.

"Καλημέρα κύριε Ισίκ!" αναφώνησε ο γραμματέας της υποδοχής

"Καλημερα Πατίτ"

"Ήρθατε νωρίτερα σήμερα. Να σας ετοιμάσω κατι; Η γραμματέας σας ακόμα δεν έφτασε"

"Αν έχεις τη καλοσυνη να μου φέρεις ένα σκέτο στο γραφείο θα σου ήμουν ευγνώμων..." είπε φεύγοντας μα σταμάτησε "Α! Και τη πρωινή εφημερίδα σε παρακαλώ!"

"Μάλιστα κύριε!"

Τον άφησε πίσω , μπήκε στο ασανσέρ και πάτησε το κουμπί του τελευταίου ορόφου. Δεν πέρασαν παρά μόνο κάποιες ώρες από τη χθεσινή μέρα και όμως όλα είχαν αλλάξει...
Εκείνος ένιωσε να αλλαζει...

Ο διάδρομος στον δικό του όροφο ήταν ακόμα σκοτεινός. Τόσο ο Ομέρ , όσο η Νασιρ και η Μυρσίνη έπιαναν δουλειά αργοτερα και φυσικά το ήξερε.
Άναψε τα φώτα, πήγε ως το γραφείο και μόλις κάθισε , εγυρε όλο το κορμί του στη καρέκλα.  Ήταν κουρασμένος. Ίσως όχι τόσο σωματικά μα ψυχικά ένιωθε κουρέλι. Έμεινε ξάγρυπνος όλη νύχτα να αναρωτιέται τι πάει λάθος με τη ζωή του και κατά πόσο κάποια πράγματα είναι ικανά να διορθωθούν...

Η πόρτα χτύπησε και δίνοντας το έναυσμα να περάσει, ο υπάλληλος της ρεσεψιόν, μπήκε με το καφέ και την εφημερίδα.

"Θα θέλατε κάτι άλλο κύριε;"

"Για την ακρίβεια ναι. Σε περίπου μισή ώρα θα φτάσει ο κύριος Οσγκιούλ. Θέλω να έρθει αμέσως επάνω και να φροντίσεις να μη μας ενοχλήσει κανένας"

"Κατανοητό και σαφές κύριε. Κάτι άλλο;"

"Όχι Πατίτ. Μπορείς να συνεχίσεις τη μέρα σου, ευχαριστώ"

Πάντοτε τον ενοχλούσε απίστευτα αυτό το 10% κι ας ήταν διαχειρισιμο από τον ίδιο. Πόσο μάλλον μετα τις τελευταίες εξελίξεις...
Έβγαλε κάθε εικόνα και σκέψη της από το κεφάλι του, πήρε την εφημερίδα , την άνοιξε και ξεκίνησε να διαβάζει στις αγοραπωλησίες όταν είδε το φως από το διπλανό γραφείο να ανάβει ξαφνικά.
Κοίταξε την ώρα και έπειτα κοίταξε το γραφείο του Ομέρ. Τα δικά του φώτα ήταν ακόμα κλειστά.
Αναρωτήθηκε πώς και δεν έφτασαν μαζί  και σηκώθηκε. Πήρε το φάκελο με τα ακίνητα της Παρασκευής που ετοίμασε η Νεσιρ όταν ήταν στη Κωνσταντινούπολη και επιλέγοντας την εσωτερική πόρτα, πλησίασε , χτύπησε και μπήκε δίχως να περιμένει απάντηση .

"Κύριε Ισίκ;!" αναφώνησε έχοντας μια έκπληξη στην φωνη η Μυρσίνη

"Καλημέρα και σε εσάς δεσποινίς Ασλάνογλου" ήταν σίγουρος πως θα περίμενε από εκείνον να θίξει το φευγιο της μα δε το έπραξε για αυτόν ακριβώς το λόγο. Όπως ακριβώς δεν τους ενόχλησε και τη προηγούμενη βραδιά σαν έφτασε στο σπίτι του Ομέρ και κατάλαβε πως η Μυρσίνη ήταν μέσα. Ακόμα ένας καυγάς στη μεταξύ τους σχέση δεν είχε νόημα αλλά ούτε και προοπτική για να συνεχιστεί ομαλά η συνεργασία τους.

"Καλημέρα σας... Δεν περίμενα να είστε εδώ τόσο νωρίς" απάντησε ανακτώντας τη δυναμική της

"Το τι περιμένετε και τι όχι, δεν έχει να κανει σαφώς με τη πραγματικότητα." Ειρωνεύτηκε ελαφρά μα το προσπέρασε βιαστικά "Υπάρχει ένα εργοστάσιο που θέλω να δούμε σήμερα. Μετά της 5 να είστε έτοιμη" ο τόνος του ήταν περίεργος και απέφευγε την επαφή με τα ματια. "Επίσης εντός της εβδομάδας φεύγουμε εκτός Σμύρνης"

"Εκτός;"

"Ναι δεσποινίς. Για δουλειά αυτή τη φορά. Θα καταλάβετε αν κοιτάξετε το φάκελο. Η αγαπητή Αλεξάνδρα εντόπισε ένα μεγαθήριο λίγο έξω από την Αττική και από ότι είδα στο φάκελο μας το έστειλε σαν προσφορά. Ούτως η άλλως τα χρήματα είναι αρκετά και η αγοραπωλησία θα έπρεπε να γίνει απευθείας από εμάς... Για αυτόν το λόγο θα ήθελα ένα έμπειρο μάτι στο..."

"Πάμε Ελλάδα;!" απόρησε μονάχα κι εκείνος παρέμεινε σοβαρός

"Ναι. Υπάρχει πρόβλημα;"

"Όχι όχι. Κανενα..."

"Καλώς" ο Γιαμάν έκανε να φύγει μα η Μυρσίνη ξεροβηξε σταματώντας τον

"Εμ... Κύριε Ισίκ... Ξέρω πως τώρα τελευταία υπάρχει κάποια ενταση μεταξύ μας..." ξεκίνησε να λέει ενώ εκείνος παρέμεινε ακόμα με τη πλάτη γυρισμένη "Παρόλα αυτά είμαστε συνεργάτες και δεν επιθυμώ εντάσεις. Θα ήθελα για το υπόλοιπο της συνεργασίας μας, να κυλήσουν όλα ομαλά..."

Ο Γιαμάν γύρισε και τη κοίταξε.
Αναρωτήθηκε αν αυτά τα ροδαλα της χείλη, τα είχε αγγίξει ο αδερφός του το προηγούμενο βράδυ.
Ναι...
Έχανε τον έλεγχο μα ήξερε πως στη τελική η Μυρσίνη δεν είχε να κάνει με τις επιλογές του σε σχεση με τη προσωπική του ζωή.
Ίσως την έβλεπε απλά σαν μια υπενθύμιση του εξαναγκασμου που υπέστει και ελάχιστοι ήταν σε θέση να καταλάβουν τη θέση του.
Η νοοτροπία τους ήταν πολύ διαφορετική από τον υπόλοιπο κόσμο...
Πίστευε πως θα ήταν μάταιο κάποιος να προσπαθήσει να καταλάβει σε βάθος τις επιλογές γιατί πολύ απλά, στα μάτια ενός δυτικού, τέτοιες επιλογές όπως οι όρκοι και οι ευθύνες , δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους.
Η δική του περίπτωση όμως ήταν διαφορετική. Ήταν νόμος σχεδόν να υπακούς το πατέρα σου...
Υπήρξαν στιγμές που ένιωσε την ανάγκη να καταραστεί τούτη τη ψυχαναγκαστική νοοτροπία στην οποία μεγάλωναν μα δε το έκανε προς σεβασμό στο πρόσωπο του νεκρού του πατέρα.
Πάντα ήθελε να παντρευτεί από έρωτα μα να που τίποτα δε πήγε όπως το φαντάστηκε...
Ο έρωτας για τους Τούρκους ήταν κάτι πολύ σημαντικό. Η γυναίκα ήταν κορώνα στο κεφάλι τους...
Ίσως ο κόσμος έβλεπε τις αγριότητες μα αυτές υπήρχαν όπως και σε καθε άλλη χώρα... Όσο κάποιος πήγαινε προς το εσωτερικό της Τουρκίας και έβλεπε το βάθος της, άλλο τόσο ένιωθε απέχθεια για το λαό αυτό...
Ήταν σαν να είχαν πάνω απο 2 διαφορετικές θρησκείες μα ελάχιστοι το καταλάβαιναν. Για τον έξω κόσμο όλοι ήταν μουσουλμάνοι. Έλα ομως που υπήρχαν τεράστιες διαφορές...
Ο Γιαμάν ένιωθε σιχασιά για κάθε αρσενικό που είχε τη γυναίκα δούλα και κατώτερη του άντρα και δυστυχώς ήταν αρκετοί οι άντρες αυτοί που πίστευαν πως η γυναίκα δεν έχει δικαιώματα. Όσο πιο "έξω" στη χώρα όμως, βρισκόταν κάποιος , άλλο τόσο πιο ανοιχτόμυαλος και διαφορετικός ήταν...
Δύο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί κάτω από την ίδια χώρα και την ίδια θρησκεία...

"Κύριε Ισίκ;" η Μυρσίνη σηκώθηκε από τη θέση της και κάνοντας το γύρω του γραφείου, τον πλησίασε "Είστε καλα;"

"Ε; Ναι... Ναι φυσικά. Γιατί;"

"Γιατί δύο λεπτά τώρα, δεν λέτε λέξη... Το βλέμμα σας κόλλησε υποθέτω..."

"Ναι... Το παθαίνω που και που..."

"Λοιπόν; Συμφωνείτε;"

Καθώς τον πλησίασε το άρωμα της απλώθηκε ολόγυρα στον αέρα και εισχώρησε στα ρουθούνια του, γυρίζοντας τον ξανά, χρόνια πριν...
Δεν το φορούσε πάντα ήταν η αλήθεια...
Μα κάθε φορά που έβαζε άρωμα και ήταν πλάι της, οι εικόνες από τη νύχτα που πέρασαν μαζί, διαδέχονταν η μία την άλλη μπλοκάροντας ολόκληρο το σύστημα του. Το μυαλό του έπαιξε στοίχημα με το χάος και εκείνο κέρδισε.
Όσο έλεγε θα μείνει μακριά της και δε θα προκαλεί εντάσεις άλλο τόσο η παρουσία της του προκαλούσε ταραχή. Ίσως τελικά να ήταν όντως στο αίμα αυτής της οικογένειας να προκαλούν μπελάδες...
Έκλεισε για λίγο τα βλέφαρα του και σαν τα άνοιξε ξανά εστίασε στα μάτια της... Θυμήθηκε το τρέμουλο του κορμιού της στα χέρια του...
Τα δόντια της που δάγκωναν δίχως έλεος τα χείλη και τα νύχια της στη σάρκα του...
Ήταν πειρασμός αυτή η γυναίκα και μόνο που υπήρχε στον ίδιο χώρο μαζί του...
Σαν καταραμένος , ένιωθε τις άμυνες που έχτιζε να εξαϋλώνονται και να ωχριούν μπροστά της. Ούτε το γεγονός πως ήταν στο σπίτι του Ομέρ το προηγούμενο βράδυ δε τον πτόησε από τις  σκέψεις που ξεπήδησαν στο μυαλό του.
Δεν ήταν μόνο πειρασμός τελικά...
Ήταν και αρκετά επικίνδυνη...
Του ήταν αδύνατο να αντισταθεί και γκρέμιζε όσες άμυνες έχτιζε...
Έτσι ακριβώς γκρέμισε και τις αρχές του εκείνο το βράδυ στη Κωνσταντινούπολη. Από τη πρώτη μέρα που την είδε χτύπησε η καρδιά του όπως ποτέ άλλοτε... Η αφέλεια της, η παιδικοτητα που εξέπεμπε σαν θύμωνε...
Το νυφικό.... Ήταν πανέμορφη με το φόρεμα της Σοφίας στη μοδίστρα...
Έμοιαζε με κάτι απόκοσμο... Βγαλμένο από τη φαντασία...
Προσπάθησε πολύ να αντισταθεί τότε και απέτυχε παταγωδώς πατώντας τους όρκους που έδωσε στα αρραβωνιάσματα.... Τότε όμως θεώρησε πως ίσως ήταν η μοίρα... Το κισμετ...
Ίσως έτσι ήταν τελικά γραφτό και δε θα την έβλεπε ποτέ ξανά...
Λάθος...
Όλα ήταν λάθος και αυτό το λάθος αν δεν πρόσεχε θα έφερνε εκ νέου καταστροφικά αποτελέσματα...

"Κύριε Ισίκ έχω αρχίσει να τρομάζω... Είστε..." η Μυρσίνη άπλωσε το χέρι της προς το στέρνο του θέλοντας λιγάκι να τον ταρακουνήσει και να τον βγάλει από τον καινούριο λήθαργο μα την ίδια στιγμή, ένιωσε μια κάψα στο δέρμα. "Αουτς!" ξεφωνισε τραβώντας το χέρι της προς τα πίσω

"sen kimsin ve neden kocama yaslanıyorsun?" (Ποια είσαι εσύ και γιατί ακουμπάς τον άντρα μου;!) Η Μπαχάρ βγήκε από το πουθενά χρησιμοποιώντας την εσωτερική πόρτα και χτυπώντας με δύναμη το χέρι της Μυρσίνης, μπήκε ανάμεσα τους εκνευρισμένη...

*****

"Μάνα τα έκανα σκατα..." Ήταν η πρώτη του λέξη σαν σήκωσε η Στεφανία το τηλέφωνο

"Τι έπαθες; Που είσαι; Από χθες σε ψάχνω!" του επιτέθηκε

"Στη στάση είμαι..."

"Στάση; Σωτήρη τι συμβαίνει;" απαίτησε να μαθει και εκείνος έβαλε τα κλάματα

"Τα έχασα..." Παραδέχθηκε

"Τι έχασες;"

"Τα πάντα μάνα..."

"Θέλεις να με τρελάνεις; Τι διάβολο συνέβη;"

"Πάνε όλα!!" ούρλιαξε και κρατώντας δυνατά το κινητό του έδωσε μια και το εκτόξευσε στο πεζοδρόμιο κάνοντας το χίλια κομμάτια..

Η ώρα ήταν οχτώ το πρωί...
Η στάση ήταν άδεια και εκείνος είχε γύρει το κορμί του πάνω στο παγκακι.
Η γραβάτα του ήταν ξεδεμενη...
Τα κουμπια από το πουκάμισο του μισάνοιχτα...
Τα ρούχα του ήταν βρώμικα...
Τα μαλλιά του ανακατεμένα...
Το μόνο πράγμα που είχε πάνω του ήταν ένα ζευγάρι κλειδιά τα οποία έπρεπε να παραδώσει σε πέντε μέρες...
Τόσο χρόνο του έδωσαν να πάρει τα πράγματα του από το σπίτι και να εξαφανιστεί...
Το αυτοκίνητο έμεινε εκεί...
Αυτό το πήραν πρώτο...

"Ηλίθια πόρνη! Ψεύτρα!" ξέσπασε εξαλλος ρίχνοντας απανωτές κλωτσιές στον αέρα...
Τελικά ήταν όντως το τέλειο θύμα...
Δεν υπήρχαν ναρκωτικά.
Δεν υπήρχε εμπόριο....
Μια καλά οργανωμενη ομάδα του υποκόσμου, απαρτιζόμενη από Βούλγαρους και Ρουμάνους που έκαναν κουμάντο...
Μια ομάδα που έψαχνε θύματα..
Ηλίθιους εγκεφαλικα ανθρώπους να τους παρασύρει ως τα άδυτα και να τους πάρει όσα έχουν...
Δεν υπήρχε περιθώριο να πάει κάποιος στην αστυνομία... Ήξεραν καλά το παιχνίδι...
Θυμήθηκε τη φωτογραφία της μάνας του που ήταν καρφωμένη σε εκείνο το τοίχο όταν υπέγραφε τα χαρτιά για να μεταβιβάσει το αυτοκίνητο στη Τατιάνα...
Έπαιξε άψογα το ρόλο της τελικά...
Όντας πλάι του, κατάφερνε να μαθαίνει λεπτομέρειες για τα πάντα. Όλα όσα θα τους ήταν χρήσιμα για να καταφερουν να τον ληστέψουν...
Τόσο τον Σωτήρη όσο και άλλους άντρες που είχαν την ίδια τύχη...
Ύστερα πουλούσαν τα ακίνητα και κρατούσαν τα μετρητά...
Του έδωσαν μια εβδομάδα διορία να αδειάσει τα πράγματα του από το σπίτι και μέσω συμβολαιογράφου να κάνουν τη μεταβίβαση αλλιώς θα σκότωναν τη μάνα του και εκείνον μαζί...
Άπαξ και πέρασε τη πύλη δεν υπήρχε γυρισμος...
Η Τατιάνα είχε καταφέρει να μάθει τα πάντα...
Τραπεζικούς λογαριασμούς...
Διευθύνσεις κατοικίας της οικογένειας του...
Γνωστούς, φίλους, σόι...
Από παντού μπορούσαν να τον καταστρέψουν και έπειτα να τον αποτελειώσουν όπως του ξεκαθάρισαν...
Αυτό έψαχναν...
Λίγους φοβικους ψευτομαγκες για να κάνουν τις δουλειές τους...

Το λεωφορείο σταμάτησε και ο οδηγός άνοιξε τις πόρτες...
Δεν ήξερε τι να κάνει...
Μάζεψε τα κομμάτια από το πεσμένο κινητό , μπήκε μέσα και κάθισε σε μια γωνιά προσπαθώντας να αποφύγει τα αδιάκριτα βλέμματα...
Τον απείλησαν πως πάντα θα τον παρακολουθούν και ούτε ήθελε να γυρίσει και να κοιτάξει τους ανθρώπους.
Μαζεύτηκε σε μια γωνιά , κοίταξε έξω από το παράθυρο και έβαλε στα βουβά τα κλάματα...

*****

"Ama bunlar ne sesler?!" ( Μα τι φωνές είναι αυτές;) Αναρωτήθηκε ο Ομέρ σαν βγήκε από το ασανσέρ και βλέποντας φως στο γραφείο του Γιαμάν και της Μυρσίνης έτρεξε αμέσως προς τα εκεί.
Το σουσουρο και η ενταση έφτανε μεχρι το κάτω όροφο.

"Kocama dokunmaya nasıl cüret ettiğini bilmek istiyorum!" (Απαιτώ να μάθω πως τόλμησες να αγγίξεις τον άντρα μου!"

"Bahar'ın gelişi! Yeter! Hemen ofisime gidin!
"Μπαχάρ φτάνει! Αρκετά! Πήγαινε αμέσως στο γραφείο μου!)

Σαν άκουσε το όνομα της και καταλαβαίνοντας πως βρίσκονται στο γραφείο της και μιλάνε τουρκικά , μπουκαρε μέσα έξαλλος.

"Burada ne oluyor;!" (Τι συμβαίνει εδω!) ρώτησε βλέποντας τους. Η Μυρσίνη είχε τραβηχτεί σε μια άκρη εμφανώς αναστατωμένη, ο Γιαμάν κρατούσε τη Μπαχάρ από το καρπο προφανώς προσπαθώντας να τη στείλει στο γραφείο του και εκείνη ήταν κατακόκκινη

"Bu engerek kocama dokunuyordu! Görevden alınmasını talep ediyorum! "(Αυτή η οχιά άγγιζε τον άντρα μου! Απαιτώ την απόλυση της!) εσκουξε η Μπαχάρ

"YETERLİ" (Αρκετά!) τσιριξε ο Γιαμάν χτυπώντας τη παλάμη του στη πόρτα μα πριν μιλήσει και φέρει το χάος, ο Ομέρ μπήκε μπροστά της

"Bu engerek benim kız arkadaşım ve kendini nasıl ifade ettiğine dikkat et !!" (Αυτή η οχιά είναι η κοπέλα μου και πρόσεχε πως εκφράζεσαι!) πήρε θέση θέλοντας να ελαφρύνει το κλίμα μα την ίδια στιγμή, το αντέστρεψε...
Η Μπαχάρ τον κοίταξε έκπληκτη και ο Γιαμάν από την άλλη μεταμορφώθηκε σε διάολο

"Kız arkadaşın;"(η κοπέλα σου;) Απόρησε η Μπαχάρ και ο Ομέρ γυρίζοντας προς τη Μυρσίνη , της έκανε νόημα και έπιασε το χέρι της. Τη τράβηξε ελαφρώς μπροστά και αναστεναξε

"Γιαμάν, Μπαχαρ, η Μυρσίνη και εγώ είμαστε ζευγαρι..." Ανακοίνωσε στα αγγλικά τσιμπώντας το εσωτερικό της παλάμης της Μυρσίνης η οποία έμεινε άναυδη "Και τώρα που το ξεκαθαρίσαμε προς αποφυγή παρεξηγήσεων, καλό θα ήταν να επιστρέψουμε στα γραφεία μας. Τι λέτε;"

Κανένας δε πρόλαβε να αντιδράσει..
Η πόρτα του γραφείου της Μυρσίνης άνοιξε και ένας Μπαρίς χαμογελαστός μπήκε μέσα προκαλώντας την έκπληξη σε όλους...

"Senin burada ne işin var?!" (Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;!) ρώτησε εχθρικά ο Γιαμάν παραβλέποντας τα όσα έγιναν δευτερόλεπτα πριν και εκείνος γέλασε

"Bu partnerinizle konuşmanın bir yolu mu?"
(Είναι τρόπος αυτός να μιλάς στο συνεργάτη σου;)

"Kime?" (Σε ποιόν;) απόρησε ο Ομέρ αυτή τη φορά σαστισμένος

"Haber daha gelmedi sanırım? Birkaç gün önce Bahar'ın 10% unu aldım! Ofisim nerede?" (Υποθέτω δεν έφτασαν ακόμα τα νέα! Μα αγόρασα το 10% της Μπαχάρ λίγες μέρες πριν! Που είναι το γραφείο μου;) Αποκρίθηκε χαμογελώντας σπέρνοντας όχι μόνο ένα καινούριο πρόβλημα, μα τον όλεθρο αυτοπροσώπως....

🙄🙄🙄🙄🙄