°°Ακομα κι αν ο κύκλος ανοίξει σε μια τέλεια ευθεία γραμμή, πάντα θα θυμάται την αρχική του κατάσταση... Κύκλος είναι... Γυρίζει, και γυρίζει... Και γυρίζει...  °°

Το στυλό στο χέρι της πήγαινε σαν τρελό...
Έγραψε, έσβηνε, έγραφε ξανά, έκανε υπολογισμούς... Από το πρώτο κι όλας δωμάτιο που μπήκαν η Μυρσίνη οργάνωσε ένα πλήρες οικονομικό χάρτη για το σπίτι που ολοένα και μεγάλωνε.
Ο Πιστάζ τους είχε αφήσει να εξερευνήσουν με την ησυχία τους το οίκημα όσο εκείνος θα συναντούσε τον Μπαρίς στο εξωτερικό του πίσω κήπου.
Λέξη δεν είπε η Μυρσίνη για το συμβάν αυτό αλλά ούτε και ο Γιαμάν σχολίασε κάτι σαν έμειναν μόνοι. Ο εκνευρισμός ήταν διάχυτος στο κορμί του και αυτό ήταν αρκετό για να την αποτρέψει από το να ρωτήσει.

Δεν έμενε πολύ.
Ίσα ίσα η κουζίνα και η αποθήκη.
Παρόλα αυτά η Μυρσίνη έδειχνε θετική προς την αγορά. Το σπίτι είχε άδεια ύδρευσης και ρεύματος καθώς και άδεια για να χτιστεί τουλάχιστον ένας ακόμα όροφος πιο πάνω.
Σαν έφτασαν στη κουζίνα από την ανοιχτή πόρτα η φωνή του Μπαρίς έφτασε στα αυτιά τους. Σε κάθε περίπτωση η Μυρσίνη θα επέλεγε θα πάει στο αυτοκίνητο αλλά αυτό ήταν αδύνατο τη δεδομένη. Έπρεπε να περάσουν από μπροστά τους.

"Νομίζω τελειώσαμε..." του είπε ήρεμη

"Λοιπόν; Πως σου φαίνεται;"

Η Μυρσίνη έκλεισε ελαφρά τη μπαλκονόπορτα της κουζίνας και αναστεναξε

"Είναι περίεργη αγορά Γιαμάν. Υπάρχει ρίσκο στη μέση παρά τα τετραγωνικά και τις άδειες..."

"Ρίσκο;" ρώτησε περίεργος αφού η στάση της ήταν γενικά θετική και ο ίδιος δε παρατήρησε κάτι μεμπτό.

"Μα φυσικά. Κεντρικός δρόμος δεν υπάρχει. Ίσως φτιαχτεί και ενσωματωθεί στο σχέδιο της πόλης την επόμενη δεκαετία. Έχει μεν άδεια για ύδρευση και παροχή ηλεκτρικής ενέργειας μα όπως θα είδες δεν τραβάει απευθείας από καποια κολώνα. Τουτέστιν, κάτι δεν στέκει.
Επίσης, ακόμα κι αν υπάρχει εναλλακτική για πιο λόγο δεν έχουν πληρωθεί και τοποθετηθεί κολώνες εξωτερικα κατά τη περίμετρο;
Νομίζω ότι ναι μεν η τιμή ειναι καλη αλλά παραειναι καλή..." τόνισε με έμφαση και εκείνος τη κοίταξε προβληματισμένος "Γιαμάν;" του είπε απαλά "Μιλάω εκ πείρας τη δεδομένη... Πρόσεξες πως κάτω ακριβώς από ολόκληρο το σπίτι έχει περίπου δέκα εκατοστά ξύλο και ολόκληρο το οίκημα δεν ακουμπάει στο έδαφος; Ίσως κάνω λάθος και ίσως οι νόμοι να είναι διαφορετικοί εδώ μα κάτι μου λέει πως είτε τα χαρτία δεν είναι αυτό που δείχνουν είτε πως θα το παρουμε και θα προκύψουν χιλια δύο ζητήματα με τα οποία η τιμή του θα αυξηθεί κατά πολύ. Τόσο που θα είναι αδύνατο να πουληθεί..."

"Θέλω μόνο μια λέξη από σένα..." της είπε δίχως να σχολιάσει τα λεγόμενά της και δείχνοντας της με τρόπο του τυφλή εμπιστοσύνη στο συγκεκριμένο έργο

"Όχι..." του είπε παίρνοντας μια βαθιά ανάσα και εκείνος χαμογέλασε.

"Καλώς... Πάμε;" ο Γιαμάν δε ρώτησε παραπάνω και αυτό της προκάλεσε έκπληξη. Γιατί; Πως ήταν δυνατόν να αρκέστηκε στα λόγια της; Αυτή ήταν φυσικά η δουλειά της μα με το παρελθόν τους , πίστευε πως δε θα τη πίστευε ή πως δε θα έδινε σημασια. Εκείνος όμως έδρασε σαν αληθινός επαγγελματίας ο οποίος πρέπει να δείχνει εμπιστοσύνη στον αξιολογητή του. Το θαύμασε αυτό επάνω του...

Με ένα της νεύμα, άνοιξε τη μπαλκονόπορτα και βγαίνοντας έξω, ήρθαν αντιμέτωποι με το Μπαρίς και τον Πιστάζ.

"Πόσο μικρή είναι τελικά αυτή η πολη!" σχολίασε αμέσως ο Μπαρίς τείνοντας τη χειραψία του προς τη Μυρσίνη "Δεσποινίς μου..." θέλοντας να μην οξύνει τα πνεύματα, του χάρισε μια γρήγορη χειραψία και τράβηξε το χέρι της βιαστικά προς τα πίσω. Ο Μπαρίς χαιρέτησε και το Γιαμάν μα ο τελευταίος ούτε βλέμμα δε του έριξε

"Πιστάζ μου, τα αποτελέσματα θα στα πω στο τηλέφωνο αργότερα εντάξει; Εκτός κι αν έχεις πέντε λεπτακια να μιλήσουμε ιδιαιτέρως"

"Ο Μπαρίς δικός μας είναι Γιαμάν. Τι έπαθες;"

"Η δουλειά είναι δουλειά..." είπε κοφτά

"Καλώς. Πάμε πέντε λεπτακια έξω τότε" συμφώνησε και άρχισε να περπατά προς την εξώπορτα

"Άντε άντε! Έχουμε δουλειά εδώ..." Ψέλλισε σιγανα ο Μπαρίς προς το Γιαμάν δείχνοντας του τη Μυρσίνη η οποία δεν καταλάβαινε τίποτα σχεδόν. Τόσο ο πρώτος διάλογος όσο και αυτός που έκανε ο Γιαμάν ήταν στα τουρκικά. Μπορούσε να δει τις εκφράσεις του προσώπου του να αλλάζουν για ακόμα μια φορά και να χάνει την αυτοκυριαρχία που ανέκτησε τόση ώρα μέσα μα πέρα από αυτό, είχε άγνοια για όσα έλεγαν .

"Πως βρέθηκες εδώ; Ήταν άραγε η τύχη;" ρώτησε ο Γιαμάν κάπως επιθετικά και ο Μπαρίς γέλασε

"Τι άλλο δηλαδή να ήταν; Εσύ από την άλλη βλέπω πως νοιάζεσαι για ακόμα μια φορά μόνο για τα λεφτά και ήρθες να του φας το σπίτι έτσι; Να φανταστώ θα το χτυπήσεις στη πιο χαμηλή τιμή; Έτσι δε κάνεις πάντα; Πόσο μάλλον τώρα που έχεις ένα πολυβόλο στα χέρια σου από ότι μαθαίνω..."

"Πες ακόμα μια λέξη για αυτη... Σε προκαλώ!" γρυλισε χαμηλά

"Ουυυ, ευέξαπτος..." σχολίασε ο Μπαρίς "Μη ξεχνάς ποιος από τους δυο μας είναι ο λάθος!"

"Και ποιος είναι; Για πες μου; Εγώ; Η αυτός που ασελγησε πάνω σε μια γυναίκα και με τα λεφτά του μπαμπακα τα κουκουλωσε;"

"Αν πιστεύεις πως θα με ωθήσεις στα άκρα είσαι γελασμενος..." Ο Μπαρίς έχωσε το χέρι βαθιά μέσα στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του, έβγαλε ένα πακέτο τσιγάρα και βάζοντας ένα στα χείλη, το άναψε ατάραχος. "Πάντως η γκόμενα που χτύπησε η εταιρεία φυσάει. Δε νομίζω να σε πειράζει να τη βγάλω ραντεβού.... Άλλωστε αν δε κάνω λάθος πάντα έλεγες πως τα προσωπικά μένουν έξω από την εταιρεία σωστά;"

Ο Γιαμάν έκανε ένα βήμα προς το μέρος του και η Μυρσίνη αυθόρμητα μπήκε στη μέση ακόμα κι αν δεν καταλάβαινε.

"Πάμε να φύγουμε κύριε Ισίκ σας παρακαλώ; Νομίζω η δουλειά μας τελείωσε..." επενέβη

"Δεσποινίς Ασλάνογλου, αλήθεια... Πόσο περίπου θα προσφέρετε για το ακίνητο; Από περιέργεια ρωτάω..."

"Στη χώρα μου λένε, πως η περιέργεια σκότωσε τη γάτα κύριε Μπαρίς... Και τώρα με συγχωρείτε!" του απάντησε ευθύς αμέσως και εκείνος γέλασε

"Είσαι δύσκολη. Μαρεσεις..."

"Κύριε Ισίκ!" τσιριξε σχεδόν σαν είδε το Γιαμάν να αντιδράει στα λόγια του

"Θα έρθει η ώρα που θα δεις τι αφεντικό έχεις και τότε θα έρθεις τρέχοντας σε μένα για δουλειά... Να το θύμασαι! Και έτσι για μπορω θα προσφέρω το είκοσι της εκατό στον Πιστάζ και θα αποκτήσω αυτό το ακίνητο!"

"Θα δώσετε δηλαδή κοντά δύο εκατομμύρια λίρες;" τον ειρωνεύτηκε η Μυρσίνη "Που θα βρείτε εσείς τόσα χρήματα;" Ο Γιαμάν τη κοίταξε περίεργα και ο Μπαρίς γέλασε αυταρεσκα. Πέταξε το τσιγάρο και εκείνη τη στιγμή ο Πιστάζ επέστρεψε

"Γιατί αργείτε;" ρώτησε μα ο Μπαρίς μπήκε μπροστά και πήρε το λόγο

"Πως σου φαίνεται αυτό;" του είπε και συμπληρώνοντας μια επιταγή, του την έδωσε στα χέρια

"Ουάου... Τι είναι αυτό; Θεέ μου!"

"Αυτό είναι το ποσό για να αγοράσω το ακίνητο!"

"Κύριε Πιστάζ..." Ξεκίνησε να λέει ο Γιαμάν μα ο Μπαρίς πήρε το λόγο

"Είναι κρίμα να πάει σε χέρια που θα το πουλήσουν αμέσως. Το αγαπώ το σπίτι! Λοιπόν;"

Ο μπάρμπας παραξενεύτηκε και κοίταξε τον Γιαμάν ο οποίος κοιτούσε με τη σειρά του Μυρσίνη

"Δύο εκατομμύρια για εμάς είναι πολλά για να πω την αλήθεια κύριε Ισίκ..." ψιθύρισε τόσο όσο ώστε να ακουστεί και ο Μπαρίς γέλασε ικανοποιημένος που κατάφερε και τους χτύπησε απευθείας κατά την αγορά

"Εντάξει λοιπόν!" ο Πιστάζ πήρε την επιταγή χαρούμενος. Τα χρήματα ήταν απίστευτα πολλά.

"Έτσι γίνονται οι δουλειές..." ψιθύρισε στο Γιαμάν με ειρωνία σαν απομακρύνθηκε ο Πιστάζ

"Έχετε δίκιο κύριε Μπαρίς!" πετάχτηκε η Μυρσίνη "Μόλις αγοράσατε ένα ακίνητο που δεν άξιζε ούτε πεντακόσιες χιλιάδες λίρες έναντι δύο εκατομμυρίων χωρίς καν να μπείτε στο κόπο  να το αξιολογήσετε. Τρομερή επένδυση! Τα συγχαρητήρια μου!"

"Τι πράγμα;" απόρησε αμέσως και ο Γιαμάν ανασηκωσε τους ώμους γελώντας αυτός, αυτή τη φορά.

"Πάμε κύριε Ισίκ; Νομίζω η δουλειά μας εδώ τελείωσε..." Η Μυρσίνη έπιασε τη τσάντα της και δίχως να περιμένει βγήκε προς τα έξω ενώ πίσω της ακριβώς ακολούθησε ο Γιαμάν. Αποχαιρέτησαν το Πιστάζ ο οποίος εν άγνοια του, ζήτησε και συγγνώμη που δέχθηκε και μπήκαν στο αυτοκίνητο.

"Το ευχαριστήθηκα αυτό!" αναφώνησε η Μυρσίνη στα ελληνικά σαν έκλεισαν οι πόρτες και εκείνος απλά έβαλε μπρος

"Ήσουν καταπληκτική εκεί μέσα... Μπράβο σου..." Παραδέχθηκε και εκείνη μαζεύτηκε. Δεν ήταν το κοπλιμεντο μόνο που έκανε τα μάγουλα της ροδαλα. Ήταν και η όλη κατάσταση. Ένιωθε την αδρεναλίνη της στα ύψη. Του την έφερε πολύ άσχημα και ήταν περήφανη για τον εαυτό της.

"Γιαμάν;" είπε σιγανα το όνομα του "Ξέρεις ... Να... Ίσως θα έπρεπε να μιλήσουμε για..." της έριξε ένα περίεργο βλέμμα και εκείνη έκοψε τη φόρα της "Είπες πως αν έμεινε κάτι καλό είναι να βγει προς τα έξω και να τελειώνει και..." το κινητό της άρχισε να χτυπάει και έβρισε από μέσα της ενοχλημένη "Με συγχωρείς..." του είπε και κοιτώντας την οθόνη σφίχτηκε. Πάτησε απόρριψη και το έβαλε ξανά στη τσάντα αλλα εκείνο επέμεινε

"Σήκωσε το να χαρείς"

"Δεν... Δεν είναι κάτι, θα τους καλέσω εγώ μετά..." του είπε μα σαν πάτησε την απόρριψη εκείνο χτύπησε ξανά και εκείνη το σήκωσε
"Για να σου το κλείνω πάει να πει πως δε μπορώ να μιλήσω!" Αποκρίθηκε ενοχλημένη μεν, αλλά συγκρατημένα δε. Το μόνο που δεν ήθελε ήταν να καταλάβει ο Γιαμάν πως μιλάει με το Σωτήρη. 

"Είναι ζήτημα ζωής και θανάτου και απαιτώ να μιλήσουμε τώρα!"

"Αν δεν πεθαίνει κανείς τίποτα δεν είναι τόσο σημαντικό!"

"Μυρσίνη, έχουμε πρόβλημα!"

"Σωτήρη σε παρακαλώ. Είμαι καθοδον για το ξενοδοχείο σε ένα αμάξι της εταιρείας! Δε μπορώ να μιλήσω δε το καταλαβαίνεις;" Ήταν  σχεδόν έτοιμη να φάει το τηλέφωνο τόσο κολλημένα που είχε τα χείλη της ενώ ο Γιαμάν έδειχνε να κοιτάζει ευθεία το δρόμο

"Μας παίρνουν το σπίτι!" τον άκουσε να λέει αξαφνα

"Σωτήρη τρελάθηκες; Γιατί να μας πάρουν το σπίτι; Και πως θα το πάρουν αφού το δάνειο είναι στο όνομα μου και το σπίτι στο δικό σου;"

"Δύο μήνες τώρα δεν μπήκαν λεφτά στη τράπεζα! Δεν πληρώθηκε η δόση! Ήρθε ειδοποίηση Μυρσίνη! Δεν σε πληρώνουν; Έπρεπε να μπαίνει στη τράπεζα ο μισθός!"
Έμεινε για λίγο σιωπηλή και επεξεργάστηκε εις βάθος όσα της είπε. "Μυρσίνη είσαι εδώ; Σου μιλάω! Εμένα ο μισθός δε φτάνει για τα υπόλοιπα έξοδα και αν δε βρεθεί λύση δε θα καταφέρουμε να πληρώσουμε. Εσύ έλεγες πως τα δικά σου δικά μου και τα δικά μου δικά σου σωστά; Το κατανοώ μα δε βγαίνω με το μισθό να δίνω και το σπίτι! Πρέπει να τους πεις να σε πληρώσουν για να στείλεις λεφτά κάτω!"

"Πόσες δόσεις έγραφε η ειδοποίηση;"

"Δύο! Στη τρίτη λέει ακυρώνουν το δάνειο..."

"Μάλιστα. Καλώς... Κάτι θα κάνω εντάξει;"

"Επιτέλους! Στην ιδέα να χάσουμε το σπίτι..."

"Δε θα χαθεί μην ανησυχείς..."

"Σίγουρα δε μπορεί να χαθεί γιατί είναι στο όνομα μου τεχνικά... Για σένα το λέω που θα έχανες το δάνειο..."

"Διαχωριζεις δηλαδή σε ποιον είναι γραμμένο το σπίτι; Νομίζω ξέρεις καλά πως στο έγραψα γιατί γκρινιαζαν όλοι! Για να αποδείξω πως ήμασταν οικογένεια! Κάνω λάθος;!" Ο τόνος της ανέβηκε ελαφρώς και ξεροβηξε. "Τέλος πάντων. Θα μιλήσουμε αργότερα..." Η Μυρσίνη του έκλεισε το τηλέφωνο και ζητώντας συγνώμη από το Γιαμάν γύρισε προς το παράθυρο. Ψέματα... Τόσα μα τόσα ψέματα... Μα γιατί;
Το κεφάλι της άρχισε να τρίζει από μέσα στη προσπάθεια να βρει απαντήσεις.
Ο μισθός έμπαινε κανονικά στο καινούριο της λογαριασμό σε τουρκικές λίρες και από εκεί μέσω συναλλάγματος , έφτανε στην ελληνικά τράπεζα για τη δόση. Δεν υπήρχε ούτε μια δόση σε εκκρεμότητα...
Τι διάολο τα ήθελε τα χρήματα; Αναρωτήθηκε και αναστεναξε βαθιά.
Ήταν τόσο χωμένη βαθιά μέσα στις σκέψεις που σαν σταμάτησε το αμάξι μόνο τότε αντιλήφθηκε πως δεν ήταν στο ξενοδοχείο

"Που είμαστε;" ρώτησε και εκείνος βγαζοντας τα κλειδιά από τη μηχανή, άνοιξε τη πόρτα του.

"Ήρθαμε για φαγητό... Νομίζω ήταν μεγάλη μέρα σήμερα απο όλες τις πλευρές, δε βρίσκεις...;" της απάντησε ξερά και εκείνη παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, έπιασε τον εαυτό της να χαμογελάει ελαφρά, και τον ακολούθησε...

******

Η διαφορετικότητα....
Πάντα αυτή η αναθεματισμενη διαφορετικότητα χαρακτηρίζει και καθορίζει τις ζωές μας....
Μας κάνει να ζούμε μέσα στο φόβο και αναγκάζει τη ψυχή μας να μεταμορφώνεται σε κάτι που δεν είναι...
Η θρησκεία μου, το απαγορεύει ρητά και όχι απλά το απαγορεύει αλλά είναι λόγος αποκληρωσης στο τόπο μας...
Γιατί όλα να είναι τόσο λάθος πια;
Βαρέθηκα!
Βαρέθηκα να κρύβομαι πίσω από τα ακριβά κοστούμια και βαρέθηκα να φλερτάρω με το φόβο μήπως κάποια στιγμή αποκαλυφθεί προς τα έξω η αλήθεια...
Κουράστηκα...

Σκέψεις που έκανε σχεδόν κάθε βράδυ πριν ξαπλώσει ήρθαν και τώρα στο μυαλό του.
Εκείνος,  παρέα με ένα μπουκάλι κρασί και προσπαθώντας να πάει  κόντρα στο κατεστημένο πάλευε ακόμα ένα βράδυ...
Ήξερε όμως καλά το αποτέλεσμα και πάντα μα πάντα ήταν ίδιο.

Δεν ήταν λίγες οι στιγμές που έπιανε τον εαυτό του να έχει την ανάγκη να δείξει πως είναι φυσιολογικός ούτε ήταν λίγες οι φορές που πίστευε ότι ο Θεός θα τον τιμωρήσει για αυτές του τις επιλογές. Είχε φτάσει στο σημείο να πιστεύει πως είχε κάποιου είδους αρρώστια...Μια αρρώστια που για το λαό τους, ήταν στίγμα.
Ίσως αυτή η ίδια η αρρώστια να ήταν η κινητήρια δύναμη που τον ανάγκασε να του μιλάει ακόμα ύστερα από όσα έγιναν... Όλοι γύρω του είχαν φτιάξει οικογένεια, είχαν παιδιά , σπίτι δουλειά... Μόνο εκείνος έμενε πάντα στάσιμος και κανένας δεν ήξερε το γιατί...
Μειδίαμα...
Αυτό ήταν...
Στάθηκε μπροστά στο καθρέφτη και αναστεναξε...
Ίσως τελικά έπρεπε να πιέσει τον εαυτό του παραπάνω για να γίνει "φυσιολογικός"....
Ίσως έπρεπε απλά να ακολουθήσει την αντρική του φύση όπως αυτή έπρεπε να είναι εξ αρχής...
Ίσως μέχρι τώρα δεν είχε βρεθεί εκείνη η μία που θα τον έκανε να δει το κόσμο με άλλο μάτι....
Μια γυναίκα που θα ήταν ικανή να αλλάξει τα πάντα...
Κλείνοντας τα βλέφαρα την έφερε στο νου του...
Ήταν η μόνη που κατάφερε να τον κάνει να αισθανθεί άνετα ύστερα από τόσα χρόνια και μάλιστα η μόνη που στα μάτια του ήταν όμορφη...
Εκείνη που είχε απλά κάτι το διαφορετικό..

"Θα το κάνω! Θα τα καταφέρω!" είπε στον εαυτό του, και αδειάζοντας το κρασί του, έσβησε το φως και κίνησε προς το υπνοδωμάτιο του....
Η απόφαση είχε παρθεί και αν κάποια εκεί έξω ήταν ικανή να τον κάνει να δει τη ζωή με άλλο μάτι, ήταν μονάχα εκείνη...

🤔🤔🤔🙄🙄🙄🙄