°°Ποσο αργά μπορεί να είναι άραγε; Κι αν είναι αργά, γιατί είναι αργά; Μέχρι να πεθάνεις ποτέ δεν είναι σωστά;°°

"Γιατί ήταν έτσι αυτός;" η Σοφία συνοφρυώθηκε κοιτάζοντας τη Μυρσίνη η οποία ανασηκωσε τους ώμους

"Δεν ξέρω. Μιλούσε με κάποιον στο τηλέφωνο και εκεί που μιλούσε ξαφνικά άλλαξε ολόκληρος. Κόντεψε να κάνει θρυψαλλα το τηλέφωνο στη παλάμη του. Από εκείνη την ώρα είναι σε αυτή τη κατάσταση. Ούτε λέξη τόλμησα να πω και όπως βλέπεις καλύτερα να μείνει μόνος.."

"Μόνος; Είσαι με τα καλά σου; Δεν έμαθα να τον αφήνω μόνο όχι τουλάχιστον όσο περνάει από το χέρι μου! Αυτό το γορίλα τον λατρεύω καταβαθος Μυρσίνη μου... Μου στάθηκε  στις πιο σκοτεινές στιγμές μου..." Το πρόσωπο της Σοφίας έβγαλε μια λύπη και η Μυρσίνη αναστεναξε και σηκώθηκε.

"Έχεις άλλες ετοιμασίες;"

"Όχι. Αυτά είναι όλα..."

"Ωραία. Πάω να ετοιμάσω το αυτοκίνητο και να σας αφήσω λιγάκι μόνους εντάξει;"
Το χαμόγελο της ήταν από μόνο του μια απάντηση. Ίσως του έριξε τη φαπα προχθές και ίσως ήταν ικανη να τον ξαναχτυπήσει, μα καταβαθος τον λάτρευε το Γιαμάν και τον πονούσε.
"Να τον φωνάξω;" ρώτησε η Μυρσίνη φεύγοντας

"Όχι... Νομίζω θα έρθει από μόνος του..." είπε γλυκά και ξάπλωσε προς τα πίσω...

*****

Δεν ήταν μούχλα, ούτε κλεισούρα...
Ήταν κάτι περίεργο που ήταν διάχυτο στην ατμόσφαιρα και μύριζε σαν παλιό βερνίκι πατώματος. Εκείνα τα πηχτά που μόλις τα εστρωνες στο ξύλο, η μυρωδιά δεν έφευγε ποτέ.
Τίποτα όμως δεν ήταν ικανό να της προσφέρει ενόχληση. Η χαρά και ο ενθουσιασμός της ξεπερνούσαν τις εικόνες γύρω της.

Το κτήριο ήταν όπως πάντα προσεγμένο και όλα ήταν στη πένα.
Ήταν σίγουρη πως έπραττε το σωστό και πως ίσως αυτό ήταν το μαγικό κλειδί για να ηρεμήσει ο Γιαμάν.

"Μητέρα ανυπομονώ τόσο μα τόσο πολύ!"

"Ηρέμησε. Αυτά τα πράγματα θέλουν ηρεμία κόρη μου. Πρώτα τα χαρτιά και μετά θα δεις πως όλα θα πάνε καλά!"

"Έχεις δίκιο!"

Προχώρησαν απευθείας στο γραφείο του Μεχριμπατ.
Η Μπαχάρ "ρώτησε" με το βλέμμα τη μητέρα της και παίρνοντας το οκ, χτύπησε τη πόρτα και περίμενε.

"Περάστε!" ακούστηκε η φωνή του απο μέσα και άνοιξε αμέσως

"Καλή σας ημέρα κύριε Μεχριμπατ!" η Αφετ χαιρέτησε πρώτη και αμέσως μετά ακολούθησε και η Μπαχάρ.

"Κυρίες μου, καλημερα σας!" Ο Μεχριμπατ σηκώθηκε δείχνοντας τις καρέκλες μπροστά τους και εκείνες κάθισαν

"Λοιπόν; Όλα είναι έτοιμα;" ρώτησε η Αφέτ ανυπόμονα

Ο Μεχριμπατ κοίταξε τις δύο γυναίκες και έχοντας μια έκφραση λύπης στο πρόσωπο καθισε στη θέση του.

"Δυστυχώς η υιοθεσία είναι αδύνατη..." είπε και εκείνες άλλαξαν αμέσως χρώμα

"Αδύνατη; Για πιο λόγο; Δε καταλαβαίνω! Όλα ήταν μια χαρά χθες το βράδυ που μιλήσαμε!"

"Χθες κύρια Αφέτ... Σήμερα άλλαξαν πολλά... Δυστυχώς υπάρχει ένα πολύ σοβαρό κόλλημα στη γραφειοκρατία τη δεδομένη οπότε είναι αδύνατο. Όλα τα παιδιά μας θα πρέπει να παραμείνουν στις εγκαταστάσεις μας για το επόμενο τρίμηνο. Μπορείτε να έρθετε ξανά τότε αν το επιθυμείτε"

"Τρίμηνο;!" αναφώνησε η Μπαχάρ

"Λυπάμαι κορίτσι μου, μα αυτή τη στιγμή, η υιοθεσία είναι αδύνατη. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να γίνει , ούτε στο δικό μας ορφανοτροφείο ούτε σε κάποιο άλλο!" ξεκαθάρισε κοιτώντας τες λιγάκι πιο έντονα από ότι έπρεπε...

*****

Ο καιρός έδειχνε να χειροτερεύει ελαφρά μα δεν τον πτόησε. Όπως ακριβώς υποσχέθηκε , πήρε μαζί τη Μυρσίνη και ξεκίνησαν για την αξιολόγηση του κτηρίου που προέκυψε απροειδοποίητα.
Πλέον η Σοφία ήταν σπίτι και κάτω από την ασφάλεια της σκέψης τόσο ο Γιαμάν όσο και η Μυρσίνη ένιωσαν πιο ήρεμα. Η κούνια του μωρού μεταφέρθηκε στο δωμάτιο και ο Κενάν θα έφτανε σε δύο μέρες. Όλα κυλούσαν ομαλά. Όλα εκτός από το Γιαμάν που ούτε η κουβέντα με τη Σοφία έδειξε να τον αλλάζει...
Τουλάχιστον όχι προς το καλύτερο...

"Έχουμε κάποια πληροφορία για τη χρονολογία;" ρώτησε η Μυρσίνη αναφερόμενη στο κτήριο

"Όχι"

"Για την εξωτερική του κατάσταση;"

"Όχι" συνέχισε τις μονολεκτικες απαντήσεις

"Μάλιστα. Να φανταστώ ούτε για..."

"Ούτε"

"Ξέρετε κάτι; Γιατί δε μου δίνετε τη διεύθυνση να πάω μόνη να τελειώνουμε; Το ίδιο κάνει από ότι βλέπω!"

"Δεσποινίς Ασλάνογλου δε νομίζετε πως..."

"Όχι!" τον διέκοψε απότομα

"Βana güç ver allahım" (δώσε μου δύναμη Θεέ μου...) ψιθύρισε γεμίζοντας τα στήθη του με αέρα και εκείνη γύρισε προς το παράθυρο ενοχλημένη. Δεν ήξερε τι ήταν αυτό το τόσο σημαντικό που του χάλασε τη διάθεση και στραβωσε τόσο πολύ μα την εκνεύρισε η συμπεριφορά του. Ότι κι αν ήταν έπρεπε να σταθεί στο ύψος του στον επαγγελματικό τομέα και όχι να επηρεαστεί. Παρόλα αυτά ήταν αρκετά καταβεβλημένος σε σημείο που την έκανε να αναρωτιέται πόσο σοβαρό μπορεί να ήταν αυτό το τηλεφώνημα.

******

"Νομίζω πως σου είπα ήδη αρκετά. Όπως και να έχει, δε το βρίσκω καθόλου φρόνιμο να σε ενδιαφέρει η συγκεκριμένη γυναίκα Μπαρίς..."

"Κακό είναι μωρέ Ομέρ;"

"Κακό δεν είναι άλλα θα σε συμβούλευα πέρα από τα υπόλοιπα να μη τρέφεις φρούδες ελπίδες..."

"Πες μου ότι σου γυαλισε! Τόσα χρόνια σε ξέρω πότε δεν έγινες προστατευτικός για και γυναίκα!"

"Ίσως ναι, ίσως και όχι. Όπως και να έχει, νομίζω πως δε θα βρεθείτε ξανά. Πάει πακέτο με τον Γιαμάν στη δουλειά οπότε δύσκολο..."

"Ο Γιαμάν εδώ, ο Γιαμάν εκεί! Ποτέ δε με πίστεψε ούτε αυτός ούτε ο Κενάν πως ήταν απλά ατύχημα! Τόσα χρόνια και μου γύρισαν τη πλάτη. Κράτησαν μια νύχτα και λίγα μεθυσμένα λόγια για να βγάλουν συμπεράσματα ενώ η δικαιοσύνη μίλησε ξεκάθαρα!"

"Ήμουν πάντοτε φίλος σου Μπαρίς κι ας ήμουν λίγα χρόνια πιο μικρός από εσάς. Σε κατανοώ και σε πιστεύω. Όπως και να έχει όμως καλύτερα να μη μάθουν πως έχουμε ακόμα επαφές. Δε ξέρω το λόγο που δε σε πίστεψαν, αλλά κάποια στιγμή θα το κάνουν... Όπως και να έχει. Λυπάμαι για τη συμπεριφορά του κι ας μην ήμουν εκεί... Υποθέτω προστατεύει τα εδάφη του"

"Εδάφη; Αν με τον όρο εδάφη εννοείς την αξιολογητρια σας, τότε ποιος είναι ο κακος εδώ;  Και στη τελική δεν είχα ιδέα ποια ήταν! Είδα μια όμορφη γυναίκα και μετά κατάλαβα πως ήταν με τον αδερφό σου. Μου φάνηκε και περίεργο είναι η αλήθεια... Παντρεμένος, ξενοδοχείο, γυναικα... Πάλι καλα σε πήρα αμέσως και μου εξήγησες πως είναι συνεργάτες. Δεν θα ήθελα σε καμία περίπτωση να με κατηγορεί για εκείνη τη κοπέλα και αυτός παντρεμένος άντρας να βγάζει τα μάτια του στα ξενοδοχεία!"

"Ξέρεις πολύ καλά πως ο Γιαμάν δεν ειναι τέτοιος άντρας...! Ίσως μαλωσατε μα αυτό δεν αλλάζει τις αρχές του. Όπως και να έχει , σου είπα ποια είναι για να μη τη πλησιάσεις Μπαρίς. Με όλα αυτά που γίνονται θα νομίζει πως τη θέλεις και για δουλειά!"

"Για δουλειά; Αν είναι δυνατόν! Φυσικά και όχι! Όσο για όσα γίνονται ειλικρινά δε ξέρω τι να πω... Σύμπτωση;"

"Σύμπτωση ή όχι, χάσαμε δουλειές από την εταιρεία σου και δε του κάθισε καθόλου καλά... Από τη δική σου και άλλη μια αγγλική..."

"Εμείς δεν έχουμε καμία σχέση... Ξέρεις πολύ καλά πως δε θα τολμούσα ποτέ να αναλάβω κάτι από ότι έχοε συζητήσει και εκτός αυτού η ομάδα μου είναι μόνιμα εκεί έξω και ψάχνει. Νομίζω είναι απλώς τυχαία..."

"Το ξέρω. Δε το είπα για να παρεξηγηθεις... Όπως και να έχει. Πρέπει να κλεισω"

"Στην Άγκυρα τρέχεις πάλι;"

"Όχι όχι. Ευτυχώς! Βρήκανε ένα ακίνητο στη Πόλη και επειδή ήταν εκεί, θα το κλείσουν μάλλον. Του Πισταζ είναι μωρέ, τον θυμασαι;"

"Ααα ναι ναι, βέβαια. Άντε καλή τύχη! Σε αφήνω και εγώ να τελειώσω κάτι δουλειές!"

"Έγινε φίλε. Τα λέμε αργότερα..."

****

"Αυτό είναι παράλογο!" εσκουξε τρελαμενος "Πως είναι δυνατόν να έγινε τέτοια προσαύξηση;"

"Που να ξέρω! Τη μια πάνε έτσι, την άλλη αλλιώς ρε Σωτήρη!"

"Μαμά; Αυτά τα νούμερα δεν είναι φυσιολογικά και όχι τίποτα άλλο δε μπήκε δραχμή μέσα στη τράπεζα! Νομίζω πρέπει να τη πάρω τηλέφωνο! Πλέον μιλάμε και για το δάνειο. Δεύτερος μήνας είναι και δεν μπήκαν μέσα χρήματα για τη δόση ως συνήθως. Είτε το ξέχασε είτε κάτι άλλο συμβαίνει!"

"Σαν τι να συμβαίνει; Ίσως τη πληρώνουν το μισθό στο χέρι ! Πες της να τον βάλει στη τράπεζα!"

"Θα δω. Θα τη πάρω τηλέφωνο αργότερα. Σε αφήνω τώρα γιατί ετοιμάζομαι να βγω!"

"Τέτοια ώρα στη δουλειά δεν είσαι;"

"Όχι. Θα στα πω άλλη στιγμή. Εντάξει;"

"Σωτήρη παραιτήθηκες πάλι;!"

"Ώσπου μωρέ μαμά! Είπα θα έρθω από εκεί και θα στα πω! Άντε άφησε με!"

*******

Στάθμευσε το αυτοκίνητο σε ένα μέρος που θύμιζε Τέξας. Η Μυρσίνη αντιλήφθηκε κάπου στα μισά της διαδρομής πως επρόκειτο για κάποια εξοχική κατοικία μα δε περίμενε να είναι τόσο απομονωμένη. Τριγύρω υπήρχαν πέντε, βαριά βαριά δέκα ακόμα σπίτια και όλα έμοιαζαν με ράντσα. Θα ήταν δύσκολο αρκετά να βάλεις προς πώληση μια κατοικία εκεί καθώς τα κριτήρια με τα οποία μπορούσαν να τη σπρώξουν ήταν ελάχιστα. Παρόλα αυτά , το σπίτι ήταν  ένα ρίσκο και αν αυτό το ρίσκο είχε θετική κατάληξη, σίγουρα θα έμπαινε ένα ακόμα αστερακι στο βιογραφικό της.  Για να γίνει αυτό φυσικά έπρεπε πρώτα να δει τη τιμή που το δίνει ο γνωστός του Γιαμάν και φυσικά να κάνει τη δική της αντιπρόταση.

"Είσαι έτοιμη;" ρώτησε δίχως να τη κοιτάζει και μαζεύοντας τα πράγματα του.

"Ναι. Κουβαλάω τις γνώσεις στο κεφάλι μου ξέρετε κύριε Ισίκ" ειρωνεύτηκε κρατώντας ακόμα τον εκνευρισμό που υπήρχε καθόλη τη διαδρομή.

"Εκτός από γνώσεις σταζετε και εξυπνάδα βλέπω δεσποινίς Ασλάνογλου"

"Ναι, και εκτός από εξυπνάδα στάζω και  γραμματική... Συντακτικό... Ξέρετε τώρα..." άρχισε με εξηγει "Ενικός, πληθυντικός... Είτε υπάρχει ένα είτε πολλά... Σε μια πρόταση ξέρετε δε γίνεται τη μια να..."

"Θα το συνεχίσεις κι άλλο;" τη διέκοψε εκνευρισμένος

"Εξαρτάται!"

"Καλώς.... Μεταξύ μας λοιπόν θα μιλάμε στον ενικό. Άπαξ και υπάρχει άνθρωπος μπροστά όμως όποιος κι αν είναι αυτός, είμαι ο κύριος Ισίκ και είσαι η δεσποινίς Ασλάνογλου! Κατανοητό; Να τελειώνουμε και με αυτό γιατί κουράζει"

"Αυτό είπα και εγώ Γιαμάν. Κουράζει!" τον αποκάλεσε με το μικρό του και κάνοντας αυτό που ήξερε πως θα τον εκνευρίσει, τιναξε τα μαλλιά της προς το μέρος του πριν κατέβουν από το αμάξι, άνοιξε και βγήκε.
Δεν μπορούσε να ερμηνεύσει τις αντιδράσεις της και η αλήθεια ήταν πως και η ίδια μάλωνε τον εαυτό της που έκανε σαν κακομαθημένο κάποιες στιγμές. Ο Γιαμάν ήταν ξεκάθαρο πως ταράχθηκε αρκετά με εκείνο το τηλεφώνημα και εκείνη για κάποιο λόγο αντί να πάει με τα νερά του για μια μέρα, ωθούσε τα νεύρα του στα άκρα.

Τον άκουσε για πολλοστή φορά να μουρμουριζει καθως έβγαινε και κλείδωνε το αμάξι και ένιωσε εν μέρη λίγες τύψεις. Ίσως ήταν κατι αρκετά σοβαρό για αυτό και η Σοφία όταν τη ρώτησε δε της είπε λέξη.
Παρόλα αυτά κρατήθηκε στο ύψος της. Ότι ειπώθηκε , ειπώθηκε και τώρα ηταν αργά.

"Αυτό είναι το σπίτι;" ρώτησε ακούγοντας τον να πλησιάζει δείχνοντας  παράλληλα τη τεράστια κόκκινη πόρτα μπροστά της μα για απάντηση, εκείνος την ώθησε πάνω στη πόρτα και την ακινητοποίησε.
Το σάλιο κόλλησε στο λαιμό της απευθείας όπως ακριβώς και η μεγάλη της γλώσσα.

"Συνεργασου για μια φορά δίχως ειρωνείες. Μπορείς;" Αποκρίθηκε σιγανα αφήνοντας το κορμί του να πιέσει ελαφρώς το δικό της "Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες και ειλικρινά δεν θα αντέξω να ανεχτώ αυτή τη συμπεριφορά. Μη παίζεις μαζί μου σήμερα Μυρσίνη..." της ξεκαθάρισε όσο το δυνατόν πιο ήρεμα μπορούσε και απελευθερώνοντας τη, έκανε ένα βήμα πίσω. Το στήθος της είχε ήδη αρχίσει να πάλλεται πάνω κάτω μα ούτε σημασία του έδωσε. Χτύπησε το κουδούνι και τη κοίταξε σοβαρός
"Συγκεντρώσου και πάμε για δουλειά" τόνισε με εμφαση αλλά μόλις ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος της εξώπορτας που άνοιξε και πήγε να μπει, η Μυρσίνη μπήκε μπροστά και του έκοψε το δρόμο.

"Με συγχωρείς πολύ..." ήταν η πρώτη της κουβέντα και αμέσως μετά αναστεναξε "Δεν ξέρω τι με έπιασε και η συμπεριφορά μου δεν ήταν σωστή. Το παραδέχομαι..." του είπε χωρίς φόβο και εκείνος σαστισε αφού δεν περίμενε σε καμία περίπτωση μια τέτοια εξέλιξη. "Σε πίεσα ηθελημένα χωρίς να σκεφτώ πως ίσως εκείνο το τηλεφώνημα ήταν σοβαρό και δε ξέρω γιατί το έκανα... Απλώς λυπάμαι...Το μόνο που θέλω και επιζητώ είναι να έχουμε μια ομαλή συνεργασία δίχως καυγάδες... Στη τελική, ο στόχος μας είναι κοινός... Σωστά;" ο τόνος της ήταν ήρεμος , τα μάγουλα της βάφτηκαν σε μια γλυκιά ροδαλη απόχρωση και ένιωσε αμέσως ντροπιασμενη. Όχι γιατί του είπε την αλήθεια μα γιατί ο τρόπος που τη κοιτούσε ήταν τέτοιος, που έφερε στα σωθικά της ακόμα μεγαλύτερες τύψεις. Όλα αυτά συνοδευόμενα από τη σιωπή του , δημιούργησαν μια αμηχανία στην ατμόσφαιρα "Εμ.. Μήπως να... Να πάμε μέσα;" Αποκρίθηκε όσο κι αν περίμενε από εκείνον να σχολιάσει έστω κάτι από όσα του είπε.
Η καρδιά της άρχισε να κοπανιεται ανεξέλεγκτα στο στήθος μόλις αναστεναξε και εκείνος.

"Εμένα με συγχ..."

"Κύριε Ισίκ!" τον κορόιδεψε με έμφαση αποκαλώντας τον με το επίθετο του  "Αργήσατε και ήρθα να δω μήπως κόλλησε η πόρτα!" τον διέκοψε ένας μεσήλικας κύριος που φορούσε μια περίεργη τραγιασκα στο κεφάλι. "Ωωω, να φανταστώ αυτή είναι η δεσποινίς που μου ειπες στο τηλέφωνο;" Ο Πιστάζ της χάρισε μια χειραψία και εκείνη ξεροβηξε χαμογελώντας διστακτικά

"Βλέπω κρατιεσαι καλά!" σχολίασε ο Γιαμάν και εκείνος αμέσως τον στραβοκοιταξε

"Όταν είσαι ξανά ελεύθερος, γίνεσαι πάλι είκοσι! Αυτή η κότα μου έπινε το ζουμί είκοσι χρόνια!" η Μυρσίνη ανασηκωσε έκπληκτη τα φρύδια της
"Ααα, μην απορεις γλυκιά μου! Εσείς οι γυναίκες μετά το γάμο καμία φορά γίνεστε τύραννοι! Πάλι καλά δεν είμαι και πολύ θρήσκος και την έστειλα πακέτο στη μάνα της! Ορκίστηκα βλέπεις να πάει η κόρη μας 20 πρώτα και μετά να τη στείλω!" Η Μυρσίνη χαμογέλασε προσπαθώντας να σιγονταρει το αστείο του μα της ήταν κομματάκι δύσκολο. Ο Γιαμάν από την άλλη έδειχνε πιο χαλαρός. Σαν να τα είχε ακούσει ξανά όλα αυτά.

"Λοιπόν! Νομίζω ήρθε η ώρα να δούμε το σπίτι πριν νυχτώσει και πιάσει βροχή! Τι λες;" επενέβη τραβώντας τη προσοχή του

"Μα φυσικά! Για αυτό ήρθατε. Να ξεφορτωθώ επιτέλους αυτό το σπίτι και να φύγω να ηρεμήσω! Έχω σκοπό να γυρίσω το κόσμο ακόμα και στα πενήντα μου!" Ο Πιστάζ μπήκε προς τα μέσα όταν αξαφνα χτύπησε το κινητό του. Ζήτησε συγνώμη και το σήκωσε "Παρακαλώ; Ααααα! Απίστευτο! Πόσα χρόνια έχω να σε δω παλικάρι μου; Τι; Εννοείται! Καλά είναι δυνατόν να είσαι στη γειτονιά και να μην έρθεις; Ντροπή! Τώρα; Φυσικά! Κανονίζω κάτι αλλά νομίζω δε θα έχεις θέμα! Είναι  και ο Γιαμάν εδώ! Ναι ναι! Τι; Μην ανησυχείς αγόρι μου, δεν υπάρχει θέμα. Εμείς θα πιούμε το καφεδάκι μας και εκείνος θα δει το σπίτι! Τι ποιο σπίτι; Αυτό εδώ! Το πουλαω! Σοβαρά; Κοίτα να δεις! Νόμιζα είχες αποσυρθεί από τα ακίνητα. Όπως και να έχει αν το ήξερα θα σας έριχνα κλήρο! Τέλος πάντων. Άντε έλα να με δεις!" Ο Πιστάζ έκλεισε το τηλέφωνο μα το πρόσωπο του Γιαμάν άλλαξε σαν να κατάλαβε αμέσως "Μάντεψε ποιος ήταν κοντά στη γειτονιά και είπε να έρθει!" είπε κοιτώντας τον "Το σκασμενο που παίζατε ποδόσφαιρο σαν ήσασταν παιδιά! Έρχεται να με δει!"

"Ο Ρίκο;" ρώτησε αν και καταβαθος ήξερε καλα το όνομα

"Όχι! Ο Μπαρίς μωρέ Γιαμάν! Τον ξέχασες; Θα είναι εδώ σε πέντε λεπτά!" τους ανακοίνωσε και η Μυρσίνη είδε αμέσως τις γροθιές του να σφίγγουν....

🥳🥰❤️🤔🤔🤔