°°Καμια φορά ψάχνεις τη τελειότητα μα όταν την αποκτάς αντιλαμβάνεσαι πως πια δεν έχει νοημα....°°

"Το κεφάλι μου..." Ο ήχος από το ξυπνητήρι πάτησε τα νευρικά της κύτταρα και μόλις άνοιξε τα μάτια και αντιλήφθηκε πως βρισκόταν στη πολυθρόνα αγκαλιά με το άδειο μπουκάλι κρασί, αναστεναξε.
Σηκώθηκε απρόθυμα, έκλεισε το ρολόι και σύρθηκε ως το μπάνιο. Το είχε ρυθμίσει επίτηδες μια ώρα πιο μπροστά για να μη πάει ποτέ αργοπορημένη για δουλειά. Μόλις άνοιξε το νερό το κινητό της χτύπησε και αρπάζοντας μια πετσέτα βγήκε αμέσως. Ήταν σίγουρη για το ποιός θα την καλούσε μα πλέον δε θα καθόταν να δώσει ξανά εξηγήσεις σε κανένα.

"Αν πήρες για να αρχίσεις τη γκρίνια..."
ξεκίνησε να λέει χωρίς να δώσει περιθώρια

"Απορώ τι έχεις μέσα στο κεφάλι σου!" τη διέκοψε η Φωτεινή όπως ήταν φυσικό "Ειναι δυνατόν να τον άφησες να μείνει μόνος μετά από τέτοιο ταξίδι;"

"Μπορείς να καλέσεις στο 6987325146! Θα σε εξυπηρετήσουν κατάλληλα! Καλή μέρα και σε σένα!" της έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα πλασάροντας της τον αριθμό του Σωτήρη και έμεινε να κοιτάζει το κινητό. Ήταν σίγουρη για το τι θα ακολουθούσε...

"5, 4... 3... 2... 1..." το τηλέφωνο της χτύπησε και η Μυρσίνη χαμογέλασε

"Παρακαλώ;" είπε σοβαρή

"Άφησε ολόκληρη δουλειά βρε Μυρσίνη και εσύ τον κρεμασες; Αμάν βρε κορίτσι μου! Δε γίνονται αυτά! Φαντάσου πόσο πολύ ήθελε να είναι δίπλα σου που..."

"Για οποιαδήποτε διευκρίνιση και παράπονο να καλέσεις το γιοκα σου! Κι αν έχεις ξεχάσει τον αριθμό και παίρνεις εμένα να στο υπενθυμίσω 6987325146!" αποκρίθηκε και της έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα και εκείνης. Ύστερα πάτησε το αθόρυβο, έβαλε λίγη μουσική και σύρθηκε ξανά στο μπάνιο. Δε θα άφηνε πλέον κανένα και τίποτα να την εκνευρίσει ούτε θα έδινε από δω και μπρος λόγο σε κανένα για τα προσωπικά της...
Τα όρια της είχαν φτάσει από τη προηγούμενη στο τέρμα και σίγουρη πως θα κάνει παράπονα ο Σωτήρης , ήταν προετοιμασμένη. Για εκείνη μόνο ένα πράγμα είχε σημασία τη δεδομένη στιγμή... Να ετοιμαστεί, να πάει στη δουλειά της και να βρεθεί ο άνθρωπος που θα της πει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να κρατήσουν το Σωτήρη για δουλειά εκεί μέσα...

*******

"Και σου το έκλεισε στα μούτρα; Σοβαρά τώρα; Περίμενε χτυπάει η δεύτερη γραμμή. Είναι η μαμά!" Ο Σωτήρης έβαλε στην αναμονή τη Φωτεινή και απάντησε στη δεύτερη κλήση "Έλα μαμά; Τι; Αλήθεια; Εεεε απίστευτο πια! Περίμενε η Φωτεινή είναι στην άλλη γραμμή!"
Άρχισε να πατάει τα κουμπιά και ένωσε τις κλήσεις σε μια
"Τώρα σας ακούω και τις δύο!"

"Μάζεψε τα και έλα πίσω τώρα!"

"Τι λες ρε μάνα;" Εδώ έχω δουλειά!"

"Σκατα στα μούτρα σου έχεις! Εδώ είχες καλύτερη!"

"Άκουσε τη μητέρα σου βρε παλικάρι μου. Δεν ωφελεί... Λίγοι μήνες είναι και θα περάσουν!" επενέβη και η Φωτεινή
"Θα κάνετε όπως συμφωνήσατε. Εσύ θα αναλάβεις τα τρέχοντα με τη δουλειά σου εδώ, και εκείνη με τη δουλειά στη Τουρκία το δάνειο. Άντε έλα πίσω να χαρείς. Θα μιλήσουμε στο Κώστα ξανά αν χρειαστεί"

"Δε το κουνάω από δω! Μου άρεσε η εταιρεία. Το αφεντικό είναι τραμπούκος αλλά θα τον στρώσω! Απορώ πως αυτός ο άνθρωπος κάνει κουμάντο σε μια τέτοια πολυεθνική! Άξεστος εντελώς και δίχως τρόπους! Ήδη ετοιμάζομαι για να πάω εκεί!"

"Σωτήρη;" Η φωνή της Στεφανίας έσκασε στα αυτιά του σοβαρή "Είπα, τα μαζεύεις και έρχεσαι πίσω! Έγινα κατανοητή;"

"Τέλος πάντων, εγώ σας αφήνω και θα προσπαθήσω να τη πάρω ξανά το απόγευμα. Αγνοεί όλες μου τις κλήσεις" η Φωτεινή το έκλεισε και η Στεφανία αναστεναξε δυνατά στο ακουστικό

"Τα λεφτά τελειώνουν Σωτήρη! Γιατί της πας κόντρα; Η Μυρσίνη είναι η μόνη πηγή εσόδων μας και το ξέρεις καλά! Γιατί πιέζεις τη κατάσταση; Τσακίσου και έλα πίσω τώρα!, Άκουσες; Τώρα!"

"Μα εδώ τα λεφτά που θα παίρνω θα είναι καλά!"

"Σου είπε κανένας ότι θα σε προσλάβει;"

"Όχι αλλά σχεδόν το ένιωσα!"

"Άχρηστε! Θα μείνουμε στο δρόμο! Άκουσες; Από την ώρα που ο πατέρας σου έχασε στον ιππόδρομο κάθε μας περιουσία κρεμομαστε από πάνω τους! Δε φτάνει που σου έγραψε και το σπίτι! Πάλι καλά έχουμε και αυτό κι αν γίνει κάτι μπορούμε να το πουλήσουμε!"

"Μάνα αρκετά! Την αγαπάω!"

"Τα λεφτά της αγαπάς! Τελείωνε και έλα πίσω και μη τη ζοριζεις!"

"Η Μυρσίνη με αγαπάει!"

"Σωτήρη; Μπορεί να σε αγαπάει και από δω! Έλα πίσω και συνέχισε τη δουλειά γιατί και εγώ δε ξέρω τι θα γίνει!, Δε θέλω να πέσω στο στόμα κανενός!"

"Αμάν μωρέ μαμά! Πως θα πω όχι δηλαδή τώρα που θα με πάρουν;"

"Η φαντασία σου θα σε πάρει κι αν δεν τσακιστεις να έρθεις πίσω θα σε πάρει και θα σε σηκώσει κατάλαβες;"

Ο Σωτήρης κατέβασε το κεφάλι μέχρι το πάτωμα ακούγοντας τη

"Εντάξει... Θα περιμένω να τελειώσει και θα πάω από εκεί να της πω ότι γυρίζω. Ευχαριστημένη;"

"Αρκετά! Από το να σε χωρίσει και να μην έχουμε να φάμε με τα τερτιπια του πατέρα σου, αρκετά!" Η Στεφανία του το έκλεισε στα μούτρα και ο Σωτήρης κάθισε στο κρεβάτι απογοητευμένος

"Μα με λατρεύει! Πώς διάολο θα με χωρίσει; Τυφλή είναι πια;!" αναφώνησε και ξεκίνησε να ετοιμαζει ξανά τη βαλίτσα του...

*****

Το τραπέζι είχε πάνω κάθε λογής καλουδι. Καφέ τσάι, φρυγανιές, βούτυρο, μαρμελάδες, κρουασάν. Ήταν ίσως ένα ονειρεμένο τραπέζι με το πιο αξιόλογο πρωινό που μπορούσε να φάει κάποιος για να ξεκινήσει τη μέρα.
Είχε ήδη πάει δέκα οπότε η γυναίκα που αναλάμβανε να στρώσει το πρωί το σπίτι έφυγε και θα επέστρεφε το απόγευμα. Η Μπαχάρ επέμενε πως η βοήθεια της ήταν καταλυτική και πως την είχε ανάγκη οπότε ο Γιαμάν δεν της αρνήθηκε μια έξτρα βοήθεια σαν τη ζήτησε.
Πήρε μια κούπα, τη γέμισε με σκέτο καφέ και κάθισε στο τραπέζι δίχως να αγγίξει τίποτα άλλο ενώ λεπτά αργότερα κατέβηκε και εκείνη.
Είχε αδυναμία στο σατέν και μάλιστα δε δίστασε να αγοράσει την αγαπημένη της ρόμπα σε όλα τα χρώματα. Εκείνο το πρωί, επέλεξε το ροζ...
Τα μαλλιά της ήταν ήδη χτενισμένα, το πρόσωπο της στην εντέλεια έχοντας δεκάδες κρέμες πάνω και έχοντας περασμένη ελαφρά τη μαντήλα πάνω από τα μαλλιά της, του χαμογέλασε και τον πλησίασε.

"Καλημέρα!" αποκρίθηκε φιλώντας τον

"Καλημέρα καλή μου..."

"Ωωωω, η Φατμε ετοιμασε όμορφα πράγματα σήμερα. Μοσχομυριζει το σπίτι. Γιατί δε τρως κάτι;"

"Δεν έχω όρεξη γλυκειά μου"

"Ούτε χθες είχες για βραδινό... Περίεργος είσαι..."

"Είμαι εντάξει. Δουλειά και στρες..."

"Αφού επιμένεις , δε θα επιμείνω ούτε και εγώ" ο Γιαμάν χαμογέλασε ήρεμα ενώ εκείνη άρχισε να γεμίζει το πιάτο της σαν να ήταν φαρμακοποιός και ζύγιζε τα συστατικά φαρμάκων. Πήρε τη ζυγαριά της, έλεγξε τις μερίδες και τις έβαλε στο πιάτο. Η Μπαχάρ ήταν μια πανέμορφη γυναίκα και πρόσεχε πολύ τον εαυτό της από κάθε άποψη. Προσεγμένη, με όμορφο κορμί και πάντα περιποιημένη. Από  μικρή έμοιαζε με κούκλα.
Οι γονείς τους γνωρίστηκαν σε μια λέσχη γκόλφ πριν ακόμα αναλάβει την εταιρεία ο Γιαμάν και ήταν χρόνια φίλοι με αποτέλεσμα τόσο ο Γιαμάν όσο και η Μπαχάρ να βρίσκονται συχνά μαζί σε κοσμικες εκδηλώσεις με εκείνον να αναλαμβάνει το ρόλο του καβαλιερου.
Μεγαλώνοντας, η σχέση τους βγήκε φυσικά και από την ώρα που τη ζήτησε σε γάμο, ξεκίνησαν και τις ετοιμασίες οι οποίες διήρκησαν σχεδόν δύο χρόνια.
Το νυφικό ραφτηκε επάνω της και το είχε καμάρι ενώ κάθε της κόσμημα ήρθε απευθείας από την Ιταλία.
Δεν ήταν φιλοχρηματη μα αγαπούσε τη χλιδή χωρίς να κάνει κακή κατάχρηση αυτής και εις βάρος τρίτων.
Πάντα έκανε δωρεές σε ιδρύματα, πάντα βοηθούσε άπορες οικογένειες και πάντα οργανωνε φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Από τη κορυφή ως τα νύχια ήταν απλά μια τέλεια γυναίκα δίχως ψεγάδια... Καλοσυνάτη, πρόσχαρη, ήρεμη, αγαθή, δεκτική... Ποτέ δεν είχαν μαλώσει τόσα χρόνια ούτε του έδωσε ποτέ αφορμή για κάποιο καυγά.
Ο λόγος του Γιαμάν ήταν πάντοτε νόμος και είχε δύναμη πιο πάνω και από του πατέρα της.
Για τη Μπαχάρ ήταν ο απόλυτος μεγάλος και πρώτος της έρωτας και ηεξρε καλά τα όρια ανάμεσα στο ζευγάρι και την οικογένεια.
Πάντα έπαιρναν τηλέφωνο για να πάνε επίσκεψη και πάντα ρωτούσε το Γιαμάν πριν πάρει. Παρόλα αυτά , όσο εκείνος έλειπε στη δουλειά το πρόγραμμα της ήταν γεμάτο. Φρόντιζε πολύ τον εαυτό της. Δεν ήθελε να επιστρέψει και να τη βρει απεριποιητη για κανένα λόγο. 

Η σιωπή που επικρατούσε κατά το πρωινό ήταν συνηθισμένη εν μέρη.
Η Μπαχάρ έτρωγε σιγά σιγά έτσι ώστε να χωνέψει σταδιακά διαβάζοντας παράλληλα τα τελευταία νέα της μόδας μα εκείνος ούτε που έριξε βλέφαρο στην εφημερίδα του.
Υπήρχαν στιγμές που ένιωθε τη τόση τελειότητα να τον πνίγει.
Ούτε σκόνη δεν υπήρχε στα έπιπλα...
Τα ρούχα ήταν πάντα πλυμένα και καθαρά...
Αρώματα και ευωδιές καθαριότητας πλημμύριζαν παντού...
Όλα ήταν τακτοποιημένα...
Όλα ήταν άψογα....
Όλα ήταν τέλεια....
Τόσο τέλεια που είχε αρχίσει να αισθάνεται το τελευταίο διάστημα ότι είχε την ανάγκη να γκρινιαξει έστω για κάτι μα ούτε αυτό το κάτι υπήρχε...
Μέχρι και η ερωτική τους ζωή ήταν φυσιολογική μετά από τόσα χρόνια...
Δεν έκαναν ποτέ "κοιλιά"...
Η Μπαχάρ φρόντιζε πάντα να παίρνει το λουτρό της, το κορμί της μοσχομυριζε και ήταν ντυμενο με ένα σετ εσωρούχων κυρίως βαμβακερών που ήταν τα αγαπημένα της, πρόσεχε τις λεπτομέρειες και γενικά ξάπλωνε και τον άφηνε να χαρεί το κορμί της άβουλα και όπως εκείνος ήθελε.
Δεν ήταν από τις γυναίκες που της άρεσαν να προκαλεί και σε αντίθεση με όσα έλεγαν οι φίλες της, εκείνη κρατούσε χαμηλούς τόνους. Όλα τα υπόλοιπα τα θεωρούσε πρόστυχα και πίστευε πως ο άντρας έχει το πάνω χέρι και πως εκείνος επιλέγει πως θα ευχαριστηθεί και θα ευχαριστήσει. Δεν είχε ποτέ παράπονο όμως από τον Γιαμάν. Ήταν προσεκτικός, δεν χαλούσε ποτέ τα μαλλιά της και απολάμβανε τον έρωτα μαζί του. Του είχε εκφράσει άλλωστε στην αρχή της σχέσης τους πως δεν τον ήθελε ποτέ άγριο και πως για εκείνη ο έρωτας είχε σημασία και όχι η ωμή σαρκική απόλαυση. Με τα χρόνια κατάφερε να τιθασεύσει κάθε του ορμή και να επιζητεί από εκείνον μόνο τον αργό έρωτα. Εκείνο που πίστευε πως ήταν και το πιο αγνό... Το πιο θεμιτό στα μάτια του Θεού και όχι αμαρτία...
Δεν τη γύριζε ποτέ , δεν χαλούσε τα μαλλιά της, δεν άφηνε σημάδια μα ούτε και την εσφιγγε. Κατάφερε να τον κάνει να δει την επαφή σαν μια ανάγκη να φύγουν οι ορμές με ήρεμο τρόπο και μέσω αυτής της ενωσης κάποια στιγμή να κάνουν και το πρώτο τους παιδί.
Ένα παιδί που ακόμα δεν είχε έρθει μα εκείνη πίστευε πως ο Θεός θα τους το δωρίσει όταν έρθει η ώρα...

"Σήμερα θα πάω με τη μαμά για ψώνια. Είδα ένα καταπληκτικό συνολακι και ταιριάζει με το ύφος της επόμενης εκδήλωσης"

"Να πας Μπαχάρ μου..."

"Να πάρω το τζιπ;"

"Να το πάρεις. Εγώ θα πάρω το άλλο..."

"Υπέροχα. Είσαι τέλειος!" Σηκώθηκε ενθουσιασμένη και πηγαίνοντας κοντά τον φίλησε στο μάγουλο "Φαίνεσαι λιγάκι κακοδιαθετος. Σίγουρα όλα είναι καλά;"

"Ναι γλυκειά μου. Πήγαινε να περάσεις καλά. Θα γυρίσω λιγάκι αργά σήμερα. Έχουμε την εκκαθάριση"

"Ναι. Θυμάμαι που το ανέφερες. Θα πω στη Φατμε να έχει έτοιμο και το βραδυνό σαν γυρίσεις"

"Εντάξει καλή μου..." Η Μπαχάρ έφυγε ευδιάθετη και εκείνος αναστεναξε.
Κοίταξε το ρολόι και σηκώθηκε. Η επόμενη μέρα ήταν γεγονός και ο φρουρός τον είχε ενημερώσει πως η Μυρσίνη επέστρεψε μόνη της τη προηγούμενη στα διαμερίσματα οπότε ήταν εν μέρη βέβαιος πως θα τη βρει στην εταιρεία.
Έστρωσε τα μανίκια του, πήρε τα πράγματα του και τα κλειδιά της Maserati και ξεκίνησε...

*******

"Καλημέρα κύριε Ισίκ!" Ο γραμματέας στη ρεσεψιόν τον καλημερισε και ο Γιαμάν ανταποδίδοντας του, μπήκε στο ασανσέρ. Θα ήταν μια σχετικά δύσκολη μέρα. Η εκκαθάριση του μήνα είχε να κάνει τόσο με το προσωπικό και τις επιδόσεις του στη δουλειά όσο και με τα ακίνητα που έπρεπε να βγουν εντελώς από τις λίστες.
Γύρισε ελαφρώς το κεφάλι του δεξιά αριστερά και τα απανωτά κρακ του λαιμού του, απλώθηκαν στο χώρο. Κάθε φορά που ήταν πιεσμένος, έβγαινε ο ίδιος θόρυβος. Σαν να έσπαγαν τα κόκαλα του. Έβγαλε τα γυαλιά μόλις σταμάτησε το ασανσέρ και απολαυσε την ηρεμία του τελευταίου ορόφου.
Αν και ήπιε καφέ στο σπίτι , δεν έβλεπε την ώρα να πάει έναν ακόμα και μάλιστα διπλό.
Προχώρησε προς το γραφείο ώσπου σαν προσπέρασε του Ομέρ, κοκαλωσε. Η εικόνα που έπιασε με την άκρη του ματιού του , ανάγκασε τα πόδια του να κάνουν μεταβολή. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη, ο Ομέρ καθόταν από την εξωτερική πλευρά του γραφείου χαμογελώντας και η Μυρσίνη έστεκε αρκετά κοντά του.
Τα ρουθούνια του ανοιγοκλείσαν μηχανικά και πιάνοντας το πόμολο, μπήκε σαν σίφουνας στο γραφείο.

"Γιαμάν;! Καλημέρα!" αποκρίθηκε αμέσως ο Ομέρ κάνοντας ένα βήμα μακριά της και η Μυρσίνη ξεροβηξε και μαζεύτηκε αμέσως στη θέση της.

"Είναι έτοιμη η απογραφή του μήνα;" αποκρίθηκε κοιτώντας τον αδερφό του και εκείνος κάνοντας το γύρω του γραφείου έβγαλε ένα φάκελο.

"Ναι... Η δεσποινίς Ασλάνογλου πρέπει να ελέγξει τα υπολειπόμενα ακίνητα και τελειώσαμε..."

"Και τότε τι κάνει εδώ και δεν είναι ήδη στο γραφείο της να διεκπεραιώνει το ζήτημα;" ρώτησε σοβαρός κοιτώντας μόνο τον αδερφό του ενώ σαν έστρεψε το βλέμμα του πάνω της, την έλουσε συγκρυο...

😌😌😌😌🙄🙄🙄🙄