°°Κι όμως .... Οι άνθρωποι καμία φορα ξεφεύγουν από τα ορια... Κάθε ένας έχει το δικό του μετρο... Ποιος και τι θα το αναγκάσει να υπερβεί το όριο , αυτό θα εξαρτηθεί μα το αποτέλεσμα θα είναι το ιδιο.... Χαος...°°

Ο Σωτήρης καθόταν στις καρέκλες αναμονής σαν κατέβηκε κάτω και ο Ομέρ έλειπε. Η Μυρσίνη είχε ήδη πάρει τα πράγματα της και μόλις την είδε να πλησιάζει σηκώθηκε περιχαρής.

"Ελπίζω να του εξηγησες πως η συμπεριφορά του ήταν απαράδεκτη!" ήταν η πρώτη του κουβέντα η οποία έριξε ένα ακόμα λιθαράκι στο μετρητή της ψυχραιμίας της.

"Πάμε να φύγουμε και θα τα πούμε εκτός κτηρίου!" Η Μυρσίνη έδειχνε εκνευρισμένη και όχι απλά το έδειχνε μα ήταν και πολύ.

"Πες μου ότι δε πήρες το μέρος μου! Ούτε βλέμμα δε μου έριξε! Είναι αυτή συμπεριφορά επαγγελματία προς το προσωπικό του;" συνέχισε καθώς έβγαιναν προς τα έξω μα εκείνη έμεινε σιωπηλή και άρχισε να περπατάει προς το εξωτερικό πάρκινγκ. "Πολιτισμός σου λέει μετά! Αλλά μόνο μόστρα τα κοστούμια τους κάνουν και τα ακριβά γυαλιά!"

"Σωτήρη αρκετά!" Κραυγασε εν τέλει δυνατά σταματώντας μπροστά στο αμάξι. "Καλά δε ντράπηκες καθόλου;"

"Εγώ να ντραπω;"

"Όχι εγώ! Καταρχάς πως ήρθες; Η δουλειά σου; Ούτε μπήκες στο κόπο να με ενημερώσεις!"

"Ήθελα να σου κανω έκπληξη! Τόσο κακό είναι και αυτό; Και γιατί μου φωνάζεις;"

"Θα φωνάζω όσο θέλω! Ξεφτίλα γίναμε!"

"Ξεφτίλα επειδή σε επισκέφθηκε ο μέλλοντας σύζυγος σου; Μπράβο ρε Μυρσίνη!"

"Σωτήρη; Παίζεις με τα νεύρα μου αυτή τη στιγμή και δε το έχω σε πολύ να εκραγω!" Η Μυρσίνη μπήκε στο αυτοκίνητο και εκείνος βάζοντας τη βαλίτσα στο πίσω κάθισμα, κάθισε πλάι της. "Εξήγησε μου τώρα αμέσως τι απέγινε η δουλειά σου!" ζήτησε να μάθει χωρίς καθυστέρηση

"Την άφησα! Τι ήθελες να κάνω δηλαδή; Να γίνομαι δούλος του καθενός; Έχω και μια τιμή!"

"Τιμή; Τιμή;!" επανέλαβε χτυπώντας νευρικά τα χέρια της στο τιμόνι "Έχουμε ένα δάνειο να πληρώσουμε και εσύ τα παράτησες όλα και ήρθες εδώ χωρίς καν να με ρωτήσεις αν υπάρχει ακόμα η θέση!"

"Φυσικά και υπάρχει! Τα κανόνισα όλα με το φιλαράκι μου τον Ομέρ όσο περίμενα στο λόμπι!"

"ΒΓΑΛΕ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ ΤΟ ΣΚΑΣΜΟ ΝΑ ΧΑΡΕΙΣ!" εκρωξε αφού πλέον δεν άντεχε λεπτό "Δεν υπάρχει δουλειά! Το κατάλαβες; Το ίδιο το αφεντικό μου είπε πως δεν υπάρχει η θέση!"

"Μη φωνάζεις! Μπορώ να φωνάξω και γω! Προς τι όλη αυτή η έκρηξη μου λες; Είσαι απαράδεκτη! Και που πάμε;!"

"Πάμε να σε αφήσω σε ένα ξενοδοχείο και αύριο πρωί πρωί γυρίζεις πίσω με το πρώτο αεροπλάνο! Ζητάς συγνώμη και επιστρέφεις στη δουλειά σου!"

"Τρελάθηκες έτσι;"

"Μιλάω πολύ σοβαρά και καλά θα κάνεις να με πάρεις και στα σοβαρά γιατί έχω φτάσει στα όρια μου με τη συμπεριφορά σου..." είπε σε πιο χαμηλό τονο αλλα εξίσου έντονα

"Σε λίγο θα μου πεις ότι χωρίζουμε κι όλας! Ωραίο αστείο!"

"Σωτήρη για το Θεό..."

"Εγώ φταίω! Εγώ που έμεινα πλάι σου σε κάθε δυσκολία! Που όταν δεν είχατε να φάτε γιατί έδιωξαν το πατέρα σου από τη δουλειά, οι δικοί μου σας πήρανε σπίτι μας ένα μήνα!"

Η Μυρσίνη πάτησε απότομα το φρένο σχεδόν καταμεσής του δρόμου και εκείνος κόντεψε να φύγει ευθεία στο παρμπρίζ

"Για ξαναπές το αυτό!" Αποκρίθηκε απειλητικά "Ήμασταν 7! Ούτε λόγο είχες τότε ούτε άποψη! Το αν ήθελε η μάνα σου να μας βοηθήσει πρόβλημα της!"

"Θα μας σκοτώσεις!" Τσιριξε εκείνος αδιαφορώντας για τα λεγόμενα της

"Ας είναι! Από το να κάθομαι να σε ακούω να μου πετάς συνεχώς τη βοήθεια που μας έδωσε η οικογένεια σου, ας σκοτωθούμε να τελειώνουμε!"

"Μυρσίνη συνελθε! Ήρθα να σε δω γιατί μου έλειψες και εμείς κάνουμε σαν τα σκυλιά!" Φώναξε "Ας ηρεμήσουμε σε παρακαλώ... Ας πάμε στο σπιτάκι μας και βλέπουμε. Εντάξει; Με συγχωρείς για όσα είπα... Απλώς εκνευρίστηκα γιατί περίμενα διαφορετική υποδοχή..."

Γύρισε το κεφάλι της στο πλάι και απλά τον κοίταξε με εκείνο το βλέμμα που παρά τα τόσα χρόνια ο Σωτήρης δε κατάφερε ποτέ να ερμηνεύσει. Δεν είχε ιδέα αν ήταν εχθρικό η φιλικό απέναντι του. Ήταν απλά αινιγματικό.
Δίχως να του δώσει κάποια απάντηση , επέστρεψε το βλέμμα το δρόμο και έβαλε μπροστά.

"Θα σε αφήσω σε ένα ξενοδοχείο και θα επιστρέψω πίσω" είπε επιτέλους μα ο τρόπος της ήταν ψυχρός και κοφτός "Δε μπορώ να φύγω από το διαμέρισμα που μου έδωσε η εταιρεία αλλά ούτε και να φιλοξενήσω κάποιον. Είναι μέσα στους όρους του συμβολαίου"

"Και ποιος θα το μάθει; Τόσες μέρες έχω να σε δω!"

"Δε με απασχολεί" συνέχισε απτόητη "Θα μείνεις εκεί μέχρι να πάω αύριο στην εταιρεία και να δω τι είπες στον προϊστάμενο μου"

"Μα σου εξήγησα πως έχει και για μένα δουλειά!"

"Πρώτα θα μου το πουν εκείνοι, και μετά θα δώσω βάση στα λεγόμενά σου. Η εμπιστοσύνη που σου είχα έχει κλονιστεί Σωτήρη..."

"Καλά. Λέγε ότι θες! Από αύριο εγω θα πιάσω δουλειά εκεί και θα το δεις!"

"Νομίζω είπαμε αρκετά..." απάντησε και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα έκοψε δεξιά και πάρκαρε μπροστά από ένα ξενοδοχείο "Φρόντισε να μιλήσεις με τις μανάδες μας γιατί δε σκοπεύω να σηκώσω το τηλέφωνο μου. Έτσι όπως τα έκανες βγαλτα πέρα μόνος σου. Και τώρα σε παρακαλώ πολύ, πήγαινε κλείσε ένα δωμάτιο" η αγανακτιση στο χαμηλό της τόνο ήταν εμφανής και εκείνος μη θέλοντας να τη πιέσει παραπάνω , άνοιξε τη πόρτα

"Αντί να χαίρεσαι που θα δουλεύουμε μαζί εσύ μιζεριαζεις... Αλλά δε πειράζει. Θα δεις πόσο λάθος είσαι... Για εμάς τα κάνω όλα! Να είμαστε μαζί... Να γυρίσουμε σε τρεις μήνες και να στρώσουμε το σπίτι μας. Να φτιάξουμε μια όμορφη οικογένεια και..."

"Σωτήρη αργείς...." τον διέκοψε γυρίζοντας προς το δρόμο και εκείνος κούνησε το κεφάλι του πάνω κάτω και βγήκε. Πήρε τη βαλίτσα, έκλεισε τη πόρτα ελαφρώς πιο δυνατά και εκείνη βάζοντας μπρος , έφυγε δίχως να του ρίξει ούτε ένα βλέμμα...

*****

Έκλεισε το καυτό νερό και τυλίγοντας μια πετσέτα γύρω της, βγήκε και κάθισε στο κρεβάτι.
Ήθελε τόσο πολύ να βάλει τα κλάματα από τα νεύρα της.
Έγινε ρεζίλι και αυτό δεν άλλαζε για κανένα λόγο μα δεν ήταν αυτός ο λόγος. Ήταν όλα μαζί...
Η εμφάνιση του Σωτήρη από το πουθενά...
Ο Γιαμάν που έμελλε να είναι το αφεντικό της...
Η πίεση που αισθάνθηκε εξ αρχής από τη μάνα της για να τα μπλέξει με το γιο της κολλητής της... Όλα...
Όλα έδεναν άψογα και λειτούργησαν αρνητικά στο ψυχισμό της.
Λόγια, εικόνες...
Όλα εσκαγαν από παντού και μην αντέχοντας άλλο, σηκώθηκε. Πήρε το κρασί δίχως να ψάξει για ποτήρι και κρατώντας το αγκαλιά εγυρε το κορμί της στη πολυθρόνα...
Το άνοιξε και στη πρώτη του και δακρυσε...

Είναι καλό παιδί ο Σωτήρης , Μυρσίνη μου. Και οι γονείς του εξαίρετοι άνθρωποι. Μας βοήθησαν τόσο πολύ... Δωσ' του μια ευκαιρία...

Μα ρε μαμά δε με γεμίζει... Εννοώ πως είναι φίλος μου τόσα χρόνια...

Εγώ πιστεύω πως μια ευκαιρία του αξίζει. Αν δε δουλέψει, δε πειράζει. Λιώνει για σένα το παιδί δε το βλέπεις;

*****

Ωωωω έλα τώρα! Άκου εκεί καυγάς!
Τόσα χρόνια φίλοι είστε και ακόμα καυγαδιζετε;

Ναι αλλά τώρα είμαστε ζευγάρι! Δε γίνεται να είναι τόσο ανεύθυνος ρε μάνα!

Δεν είναι ανεύθυνος! Ψάχνει τη τέλεια ευκαιρία απλώς... Θέλει να χτίσει το μέλλον σας!

Αφήνοντας τη μια δουλειά μετά την άλλη; Με κοροϊδεύεις;

Αμάν μωρέ Μυρσίνη! Όλο γκρινιάζεις.
Τι σου έκανε πια;
Να φάμε δεν είχαμε και μας περιέθαλψαν ένα ολόκληρο μήνα!

Και; Δε καταλαβαίνω τι σχέση έχει αυτό με τα όσα γίνονται ανάμεσα μας! Μήπως τους χρωστάμε κι όλας;

Φυσικά και τους χρωστάμε!

Και εγώ τι νομίζεις ότι είμαι;
Η πληρωμή;

Αχ βρε κόρη μου μη γίνεσαι υπερβολική πια! Φυσικά και δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο. Ο Σωτήρακης σε αγαπάει πιο πολύ από όλους!

******

Έπιασα επιτέλους δουλειά στο μεσιτικό!

Μπράβο σου! Χαραμίζεις τη ζωή σου εκεί μέσα και το ταλέντο σου!

Πες και ένα καλό λόγο βρε μάνα!

Τι να πω! Ο Σωτήρης έκλεισε μια τόσο λαμπρή δουλειά στο εργοστάσιο και εσύ θα μου είσαι μια απλή μεσιτρια;

Ο καθένας στο τομέα του!

Τέλος πάντων! Να δω πως θα ζήσετε με αυτή τη δουλειά!

Εγώ μια χαρά θα πατήσω στα πόδια μου!

Πρέπει να αρχίσεις να σκέφτεσαι το "εμείς" Μυρσίνη, όχι το εγώ!

Νομίζω το σκέφτομαι αρκετά δε βρίσκεις; Μέχρι και δάνειο πήραμε και με επρηξες να του γράψω το σπίτι για να δει τι; Πόσο τον αγαπώ; Η μήπως ήθελες να δουν οι δικοί του πως τους ξεπληρωνουμε επιτέλους; Αν δε πληρώσω το σπίτι νομίζεις θα έχει να μείνει;

Φυσικά και θα έχει... Δεν πήρες στεγαστικό δάνειο ρε Μυρσίνη! Μα όπως και να έχει, αυτά που λες δε στέκουν!

Μαμά κουράστηκα ειλικρινά...
Με ποιανού το μέρος είσαι επιτέλους;

Καλά είναι δυνατόν να ρωτάς κάτι τέτοιο;

Ξέρω γω... Μάλλον είναι δυνατόν και μάλλον ρωτάω ξεκάθαρα!

Ηρέμησε παιδί μου. Πολύ εκνευρισμένη είσαι το τελευταίο διάστημα. Νομίζω πως με το καλό σαν κάνετε ένα παιδάκι όλα τα στρώσουν

Και ποιος σου είπε πως θέλω παιδί από τώρα;

Καλέ ντροπή! Τέτοια μη λες! Συμφωνήσαμε και το όνομα! Το πρώτο Στεφανία το δεύτερο Φωτεινή!!

Πάτε καλά; Αλλά τι ρωτάω... Τέλος πάντων, φεύγω γιατί έχω δουλειά...

******

Μ'αγαπας;

Τι ερώτηση είναι τώρα αυτή ρε Σωτήρη;

Ξέρω πως μ'αγαπας απλά έχεις καιρό να μου το πεις...

Για να ειμαι εδώ, υποθέτω πως ναι...

Μυρσίνη; Ξέρω πως τώρα τελευταία μαλώνουμε λιγάκι αλλά όλα θα φτιάξουν... Είσαι όλη η μου ζωή. Ο μεγάλος μου έρωτας. Μη μου θυμώνεις. Σου υπόσχομαι να μην ξαναπώ λέξη στη μάνα μου... Μερικές φορές νομίζω πως δε μαγαπας. Πως είμαστε μαζί για να είμαστε... Ένα μήνα έχω να σε αγγίξω...

Και από που βγάζεις αυτά τα συμπεράσματα; Επειδή δε κάνουμε έρωτα; Η περίπτωση να είμαι κουρασμένη επειδή βρίσκομαι όλη μέρα στους δρόμους δεν υπάρχει δηλαδή;

Για αυτό σου λέω! Τι την θέλεις πια αυτή τη δουλειά! Θα δουλέψω εγώ!

Κάθε μήνα αλλάζεις δουλειά... Νομίζω πως βρίσκομαι ένα βήμα πριν τη προαγωγή και μου λες πως θα δουλέψεις εσύ;

Τώρα γιατί θυμώνεις; Εγώ προσπαθώ απλά να βρω το τέλειο!

Μα αυτό είναι το πρόβλημα Σωτήρη...
Δεν υπάρχει πουθενά εύκολη δουλειά και εύκολο χρήμα... Όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις και κατέβεις από το σύννεφο της δόξας τόσο πιο καλά θα γίνουν τα πράγματα ...

*****

Η Μυρσίνη άρχισε να γελάει νευρικά στις θύμησες από την απελπισία ...
Αγάπη...
Μόνο αγάπη δεν ήταν τελικά...
Ήταν μια συνήθεια που εξελίχθηκε σε σχέση πιστεύοντας πως του άξιζε μια ευκαιρία και κάτω υπό πίεση...
Είχε κατεβάσει το κρασί σχεδόν στο μισό...
Το πρόσωπο δε του Γιαμάν με τη σειρά του, ούτε αυτό την άφησε σε ησυχία.
Παντρεμένος... Αναρωτήθηκε αν τότε που έγινε ότι έγινε ήταν παντρεμένος μα δε φορούσε βέρα... Ίσως ήταν λογοδοσμενος κι εκείνος... Τα γιατί ήταν αρκετά στο κεφάλι της.
Έδειχνε σαν να μην τη θυμόταν καν σε τέτοιο σημείο που αναρωτήθηκε αν εκείνο το βράδυ ήταν πιωμενος και τα διέγραψε όλα από τη μνήμη του.
Ήταν ολομόναχοι και είχαν έστω μια μικρή ευκαιρία για να ανταλλάξουν έστω και μια λέξη για όσα έγιναν μα δεν είπα τίποτα. Ο τρόπος του, το βλέμμα του... Όλα φώναζαν πως τη κοιτούσε σαν μια ξένη.
Από την άλλη, η σκέψη πως ο Σωτήρης κανόνισε κάτι με τον Ομέρ, της δημιουργούσε τεράστιο αγχος. Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να τον έχει μέσα στα πόδια της πόσο μάλλον με τα καινούρια δεδομένα.
Ο Σωτήρης ποτέ δεν είχε τρόπους. Πάντα πίστευε πως ήταν ένας τζέντλεμαν μα δεν τον έφτανε ούτε στο μικρό του δαχτυλακι. Δεν ήξερε πότε να ράβει το στόμα του μα ούτε και πότε να μιλάει ενώ όταν μιλούσε πετούσε τη μια κοτσάνα μετά την άλλη.

Το μπουκάλι είχε αδειάσει και αφήνοντας το κεφάλι της να πέσει απαλά προς τα πίσω χαμογέλασε.

"Σκατα..." μονολογησε χαχανιζοντας "Όλα έγιναν σκατα!" επανέλαβε και έχοντας χιλιάδες σκέψεις να τριγυρίζουν στο κεφάλι της, ένιωσε τα βλέφαρα της να χαμηλώνουν...
"Ο κύριος Ισίκ!" ειρωνεύτηκε μα πριν προλάβει να πει κι άλλα, αποκοιμήθηκε ...

😌😌😌😌