Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του συγγραφέα κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Τα ακόλουθα αποτελούν μη πνευματική ιδιοκτησία μου και ανήκουν καθαρά στους δημιουργούς τους :
Α) Εικόνες
Β) τραγούδια +μουσική +στιχοι
Γ) Φωτογραφίες

Το παρόν έργο που είναι γραμμένο από εμένα , αποτελεί καθαρά δική μου πνευματική ιδιοκτησία. Εχει καταχωρηθεί και κατοχυρωθεί νομικά.Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αντιγραφή και κάθε είδους υποκλοπη του κειμένου χωρίς την δική μου γραπτή άδεια

🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜

Αϊβαλί, έτος 1920...

"Τι είναι αυτό;"

"Αυτό έχει το όνομα σου... Λέγεται Ορτανσία..."

"Ξέρω.. ξέρω τι είναι, μα γιατί είναι λευκη; Οι δικές μας είναι κόκκινες, μπλε μωβ, κίτρινες. Έχουμε πολλές από δαυτες στο μαχαλά..."

"Οι δικές σας είναι βουτηγμένες στο ψέμα Ορτανσία μου... Οι δικές μου πάλι, δείχνουν αυτό ακριβώς που είναι... Είναι εύκολο να χρωματίσεις με το λουλακι τα πέταλα της... Μα από τη γέννα της, είναι λευκή... Την έκοψα από τη πόλη και τη κράτησα σαν φυλαχτό μέχρι να έρθω και να σε βρω... Μου θύμισε εσένα... Αγνή από τη γέννα σου και καμιά σχέση με τις υπόλοιπες... Μέχρι και το όνομα σου μοσχοβολαει..."

"Είσαι τόσο γλυκός Οζούλ... Μα φοβάμαι... Πρέπει να γυρίσω πίσω στη Σμύρνη και εσύ να πας στη πόλη. Δε πρέπει να μας δεί κανείς μαζί!"

"Να μη φοβάσαι. Δε θα έθετα ποτέ τη ζωή σου σε κίνδυνο Ορτανσία μου..."

"Μα δε φοβάμαι για μένα... Για σένα φοβάμαι. Αν μάθουν οι δικοί μου πως εγώ και εσύ..."

"Εγώ και εσύ; Τι πιο όμορφο από το εγώ και εσύ;"

"Με αρραβωνιαζουν! Θέλουν να με παντρέψουν για να πάνε καλύτερα οι δουλειές! Τι θα κάνω Οζούλ;"

"Και μένα ο πατέρας μου ονειρεύεται να πάρω τη Φατμέ μα διόλου ιδέα δεν έχουν τι είμαι ικανός να κάνω... Σερνικο δε θα αφήσω να σε ακουμπήσει Ορτανσία μου... Θα σε κλέψω!"

"Σσς!!! Τέτοια μη λες! Που θα πάμε; Δε βλέπεις τι γίνεται γύρω μας; Ποιος θεός θα μας χωρέσει κάτω από τη σκέπη του;"

"Θα απαρνηθώ το θεό μου... Θα απαρνηθώ τη φύση μου. Όλα θα τα απαρνηθώ... Προτιμώ να με κάψει σαν έρθει εκείνη η ώρα και να ζήσω μαζί σου κρυμμένος στις σπηλιές από το να αφήσω άλλο άντρα να σε πάρει για δική του... Πήγαινε πίσω αγάπη μου... Θα έρθω για σένα και θα φύγουμε μόλις επιστρέψω απο τη πόλη!"

Κωνσταντινούπολη...

"Μυρίζει τόσο όμορφα η θάλασσα... Δε μπορείς να το δεις μα το μελτέμι που φυσάει μεταφέρει όλα τα αρώματα της κατά πάνω μας...Απλά το μυρίζεις ..."

Εκείνος τη κοίταξε γλυκά και χαμογέλασε τόσο όσο έπρεπε ώστε να τη κάνει να κοκκινησει.

"Εγώ από την άλλη , μόνο εσένα μπορώ και μυρίζω ..." της απάντησε ενισχύοντας ακόμα περισσότερο τα ροδαλα της μάγουλα...

Ήταν καθισμένοι στην αμμουδιά...
Το απαλό κυμματακι δημιουργούσε ήρεμους ήχους ενώ το φεγγάρι που έστεκε και κοίταζε από ψηλά, φώτιζε τα πρόσωπα τους χαρίζοντας τους μια γαλήνια αίσθηση ...
Σαν να καταστράφηκε μέσα σε λίγες στιγμές ο κόσμος όλος και δεν υπήρχε κανείς και τίποτα γύρω τους.

"Αύριο φεύγω..." Του είπε και παίρνοντας ένα βαθύ αναστεναγμό εγυρε στον ώμο του.

"Κι εγώ φεύγω..." απάντησε αμέσως και κάνοντας μια μικρή κινηση, άπλωσε το χέρι του γύρω από τους ώμους της.

"Δύο ξένοι σε μια ξένη πόλη λοιπόν..." μονολογησε κοιτώντας τη θάλασσα

"Όμορφα δεν είναι όμως;"

"Πολύ..." παραδέχθηκε σιγανα

"Θέλεις να σου πω ένα παραμύθι;" σαν τον άκουσε, μετατόπισε το κορμί της και παίρνοντας λίγη απόσταση τον κοίταξε χαμογελαστή μα παραξενεμένη συνάμα
"Γιατί με κοιτάζεις έτσι;"

"Γιατί δυσκολεύομαι να πιστέψω πως ένας άντρας σαν εσένα πιστεύει ακόμα σε παραμύθια..."

"Σαν εμένα;" σηκώθηκε, τίναξε την αμμουδιά από πάνω του και έτεινε το χέρι του προς το μέρος της...

"Τώρα που με πας πάλι;" αν και δίστασε,  στο τέλος άπλωσε το δικό της και το έπιασε. Βάζοντας λίγη ώθηση εκείνος τη σήκωσε και δίχως να αφήσει το χέρι της άρχισαν να περπατούν κατά μήκος της θάλασσας...

"Κάποτε λοιπόν..." ξεκίνησε να της λέει "Υπήρχε ο Έρως και η Ψυχή..."

"Αλήθεια τώρα;" ειρωνεύτηκε αυθόρμητα

"Τς τς τς... Δε διακόπτουμε..." αποκρίθηκε αμέσως κουνώντας το δάχτυλο του "Όπως έλεγα λοιπόν , υπήρχε ο Έρως και η Ψυχή..."

"Τον ξέρω το μύθο..." τον διέκοψε ξανά. "Είναι η απαλλοτρίωση μα και η αναδάσωση της ίδιας της αγάπης..."

"Ωραίες λέξεις..." τη κοροϊδεψε και εκείνη τον στραβοκοιταξε "Μέσω αυτών των δύο λοιπόν, γεννήθηκε η..."

"Ηδονή..." τον διέκοψε για ακόμα μια φορά και εκείνος σταμάτησε, μπήκε μπροστά  κόβοντας το βήμα της και τη θαύμασε με το βλέμμα...

"Δεν είναι όμορφη λέξη;" είπε σιγανα και αφήνοντας το χέρι της, πήρε μια τούφα από τα μαλλιά της και την έριξε πιο πίσω..."Καταστροφική..." συνέχισε σε ένα πιο χαμηλό τόνο κοιτώντας τη βαθιά στα μάτια. Το χέρι του ξεκίνησε να ταξιδεύει στο μάγουλο της και μόλις το ακροδαχτυλο του έφτασε κοντά στα χείλη της, η καρδιά της χτύπησε δυνατά.
"Φοβάσαι..." ψιθύρισε

"Τι κι αν φοβάμαι;" απάντησε δίχως δισταγμό

"Φοβάσαι εμένα ή τον εαυτό σου;" ρώτησε σταθερά

"Και τους δύο..." η φωνή της λαχανιασε και το βλέμμα της έπεφτε πάνω του τρομαγμένο

"Θα σε ξαναδώ;" τη ρώτησε

"Όχι..."

"Θα με ξαναδείς εσύ;" επανέλαβε

"Όχι..."

"Φοβάσαι πολύ;" το κεφάλι του έσκυψε απειλητικά προς το δικό της... Ο αέρας φύσηξε πιο δυνατά και εκείνη άρχισε να τρέμει

"Όσο τίποτα..." παραδέχθηκε και εκείνος χαμογέλασε στραβά. Μόλις πλησίασε λιγάκι παραπάνω τα χείλη της και ενώ κι εκείνη ήταν έτοιμη να του παραδοθεί, σταμάτησε για μια φευγαλέα στιγμή και μύρισε ...

"Ορτανσία..." ψέλλισε λίγο πριν τη φιλήσει

"Μυρσίνη..." τον διόρθωσε κατακόκκινη πιστεύοντας πως αναφέρθηκε στο όνομα της και εκείνος κούνησε πέρα δώθε το κεφάλι χαμογελώντας της γλυκά...

"Μυρίζεις σαν λουλούδι..." της εξήγησε...
"Και το σιχαίνομαι αυτό το λουλούδι..." συνέχισε μα η όψη της λειτούργησε σαν μια μαύρη δίνη εκείνη τη στιγμη και δίχως άλλο σύνθλιψε τα χείλη του στα δικά της...

*******

Καλά καταλάβατε!
Μπήκε στη σειρά κι αυτο και μάλιστα κερδίζει έδαφος για το πιο βιβλίο θα αρχίσει μετά το Σήμερα!
Να είστε καλά!