Σε είδα χθες και πίστεψα πως θα μείνεις δίπλα μου.

Μα σήμερα η περισσότερη πίστη πέταξε και έμεινε το αίσθημα της φυγής.

Μην.. δε θέλω.

Μείνε εδώ.

Πιάνω τον εαυτό μου να γυρνάει στα αριστερά για να μην δακρύσει.

Όχι γιατί δεν αξίζεις.

Αλλά γιατί δεν έχω πίστη.

Βροχερή μέρα σήμερα, δεκάδες σκέψεις περνούν απ'το μυαλό μου.

Σκέψεις του αέρα, σκέψεις που θα μείνουν για πάντα μόνο με μένα.

Βλέμματα που θα χαραχτούν στης βροχής το πρόσωπο.

Ξέσπασε με μένα.

Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός τι είχες πει. Δεν θέλω να το σκέφτομαι είναι νωρίς ακόμη.. Σωστά;

Θυμάμαι, την κοπέλα που μίλησε, να εδώ γράφει ποιήματα και σκέψεις.

Ότι κάνω και 'γω τώρα δηλαδή.

Η μουσική ηχεί στα αυτιά μου και χάνομαι λίγο ακόμα.

Δε θέλω να σκέφτομαι, όχι τόσο.

Θέλω όλα να πάνε καλά.

Μπορεί να με πόνεσες αλλά ήταν για το καλό μου.

Πόσο ήθελα να σου πω ότι τα κατάφερες, μα μια δύναμη μέσα μου το απέτρεψε, πίστευε ότι θα σε δω σύντομα καλά.

Μα σήμερα φοβάμαι, και πότε δεν φοβήθηκα για σένα;!

Ακόμα και δω προσέχω τι θα γράψω , να καρφωθώ όσο το δυνατόν λιγότερο.

Μα εύχομαι να μην βγουν οι σκέψεις μου στ'αλήθεια.

Πόσο σου αρέσουν τα λουλούδια, εμένα σχεδόν καθόλου, εσύ τα φρόντιζες οπότε μπορούσες.

Εγώ τα απέφευγα, αστείο φαίνεται.

Σύντομα θα σου πω αυτά που θέλω. Σύντομα.

Ελπίζω.

224 λέξεις .

Κάτι μικρό, με χιλιάδες αισθήματα για μένα.

Ο καθένας μπορεί να φανταστεί αυτό που του βγαίνει. Τόση δύναμη έχει.

Justin Batsios

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017

27/11/2017

Ιουστίνος Μπάτσιος