Κούμπωσε και το τελευταίο κουμπί από το αυστηρό  γκρι ταγιέρ, μάζεψε τα μαλλιά της προς τα πίσω σχηματίζοντας μια ευθεία αλογοουρά και φόρεσε τις μαύρες της γόβες. Τη προηγούμενη μέρα έφυγε σαν τη τρελή από τη πολυκατοικία μα η βόλτα που έκανε τη βοήθησε να δει πιο καθαρά τα πράγματα. Δε θα ωφελούσε κανένα να βλέπει παντού εχθρούς ενώ παράλληλα δεν ήθελε να χάσει τον έλεγχο και να αφήσει τη μαύρη τρύπα από το παρελθόν να τη ρουφήξει μέσα της.

Αγόρασε ένα όμορφο ρούχο κατάλληλο για τη πρώτη της μέρα στο Silk River, πήρε το αυτοκίνητο της και επέστρεψε. Το βράδυ την βρήκε να διαβάζει και κοιμήθηκε νωρίς. Η Άλισον δεν επέλεξε τυχαία το συγκεκριμένο κλάδο. Ήθελε να γνωρίσει και να μπει στη ψυχοσύνθεση αυτών των ανθρώπων έτσι ώστε κάποια μέρα να μπορέσει να καταλάβει και η ίδια πως λειτουργούν. Με τι σκεπτικό σκοτώνουν μα και τη μέθοδο επιλογής των θυμάτων τους. Συνήθως επρόκειτο για άτομα με τραυματικά παιδικά χρόνια. Άτομα που εισέπραξαν βία και με αυτή έμαθαν να λειτουργούν. Αυτό πίστευαν όλοι μα όχι εκείνη. Η Άλισον θεωρούσε πως ακόμα και ένας απλός άνθρωπος, χωρίς έγνοιες, με μια όμορφη παιδική ηλικία θα μπορούσε κάλλιστα να σκοτώσει. Πίστευε πως το ανθρώπινο είδος είναι το μεγαλύτερο αρπακτικό όλων των εποχών και ο εγκέφαλος τους ένα πολύ ευαίσθητο , πολύπλοκο όργανο. Η λογική λοιπόν, με βάση τα δικά της κριτήρια ήταν μια αβάσιμη θεωρία καθώς δεν υπήρχε.

Έφτιαξε το μαύρο της χαρτοφύλακα βάζοντας μέσα όλα τα απαραίτητα έγγραφα, κλείδωσε και κατέβηκε. Με το αυτοκίνητο απείχε μόλις δεκαπέντε λεπτά και αυτός ήταν και ο βασικός λόγος που επέλεξε να παραμείνει εκεί. Το Silk River ήταν ένα από τα πιο παλιά σωφρονιστικά ιδρύματα και το άσυλο προστασίας μαρτύρων, φτιάχτηκε με απόσταση λίγων μόνο χιλιομέτρων διαφορά σαν παράρτημα. Με αυτό το τρόπο δεν κινούσαν υποψίες για τους ανθρώπους που έκρυβε μέσα του.
Λίγο πριν πάρει την έξοδο από τον αυτοκινητόδρομο, είδε τη ταμπέλα. Έστριψε δεξιά , οδήγησε περίπου πέντε χιλιόμετρα ώσπου είδε ένα βέλος στα αριστερά και προς έκπληξη της, δεν υπήρχε άσφαλτος. Μεγάλα πεύκα απλώνονταν δεξιά και αριστερά από το χωματόδρομο που οδηγούσε στη πύλη και ήταν τόσο ψηλά που δεν άφηναν ούτε τον ήλιο να φτάσει προς τα κάτω.

«Ανατριχιαστικό…» σχολίασε βλέποντας τη πύλη η οποία δεν είχε καμία σχέση με εκείνη που υπήρχε στο άσυλο. Υπήρχαν φυσικά φράχτες μα εκτός από αυτούς, μέσα από τα κάγκελα προεξείχαν αγκαθωτά κλαδιά. Ένα μικρό φυλάκιο υπήρχε έξω, ενώ από την εσωτερική πλευρά είχε και ένα δεύτερο πιο μεγάλο. Ένοπλοι φρουροί , διάσπαρτα απλωμένοι κατά μήκος του τείχους με τα όπλα στα χέρια έδειχναν έτοιμοι για παν ενδεχόμενο και το κεντρικό κτήριο που φαινόταν στο βάθος, έμοιαζε με ερείπιο.
Έσφιξε τη τσάντα. Φόρεσε το ειδικό καρτελάκι στο πέτο και βγήκε. Ανασήκωσε ελαφρώς το λαιμό της , περπάτησε σοβαρή και πλησίασε το φρουρό που δε σταμάτησε να τη κοιτά από την ώρα που πάρκαρε.
«Άλισον Ντόνσον» δήλωσε με σθένος «Ξεκινάω πρακτική σήμερα και έχω ραντεβού με το διευθυντή» συνέχισε με σοβαρό ύφος
«Καλησπέρα δεσποινίς. Ταυτότητα παρακαλώ» αρκέστηκε να πει και εκείνη του την έδειξε. «Πολύ ωραία. Θα σας οδηγήσω στο κτήριο των γραφείων. Θα σας παρακαλούσα από την ώρα που θα μπούμε να μη φύγετε από κοντά μου. Κατανοητό ;» τη φόβισε λιγάκι ο τρόπος του μα φυσικά δε το έδειξε. Ο φύλακας πήγε μέσα, μίλησε στον ασύρματο και στα επόμενα δευτερόλεπτα η πύλη άνοιξε. Ένας πιο ψηλός άντρες βγήκε έξω για να πάρει τη θέση του και μπήκαν μέσα.
«Τα κτήρια είναι χωρισμένα στα δύο για λόγους ασφαλείας. Είμαστε προστατευμένοι»  σιδερένιες πόρτες άνοιγαν και έκλειναν στο διάβα τους καταλήγοντας μέσα σε ένα διάδρομο που γύρω του υπήρχε συρματόπλεγμα «Μη φοβηθείς» της ζήτησε ατάραχος μπαίνοντας μπροστά της και πριν προλάβει εκείνη να κατανοήσει τι σήμαιναν τα λόγια του ένας άντρας όρμησε από το πουθενά πάνω στο συρματόπλεγμα ουρλιάζοντας. Η Άλισον τρόμαξε και έβγαλε ανεπαίσθητα μια μικρή κραυγή.
«Κάνε πίσω Ντέξτερ!» απαίτησε ο φρουρός πιάνοντας το τέιζερ μα εκείνος τον κοίταξε με ένα αποκρουστικό βλέμμα και άρχισε να γλύφει τα δάχτυλα του προκλητικά. Τα πέρασε μέσα από το πλέγμα ενώ με το άλλο χέρι, έπιασε και έτριψε το μόριο του. Τα μάτια του δεν εστίαζαν σωστά και γυάλιζαν.
«Ώστε εδώ είσαι!» λίγο πριν ο φύλακας εκτοξεύσει το ηλεκτροφόρο καλώδιο πάνω του, ένας άλλος εμφανίστηκε από πίσω. Φορούσε αλεξίσφαιρη στολή και ήταν εξοπλισμένος με κάθε όπλο. Κάνοντας μια μεγάλη δρασκελιά άρπαξε το κρατούμενο, τον πέταξε κάτω και βγάζοντας από τη τσέπη ένα πανί το τοποθέτησε στη μύτη του και ο άντρας έπεσε αναίσθητος.
«Συγγνώμη για το θέαμα μα θα συνηθίσεις» δήλωσε αναίσθητα ο φρουρός βάζοντας το τέιζερ στη θήκη.
«Το βρίσκετε πρέπον όλο αυτό;» ρώτησε ενοχλημένη από το τρόπο μεταχείρισης του κρατουμένου παραμερίζοντας την αρχική της τρομάρα και εκείνος τη κοίταξε περίεργα.
«Ο συγκεκριμένος σκότωσε έξι παιδιά. Τα παρέσυρε με γλειφιτζούρι και μόλις τα άρπαξε τα έκλεισε σε μια αποθήκη βάζοντας τα φωτιά» αποκρίθηκε σοβαρός και εκείνη σώπασε συγκλονισμένη. «Η περίπτωση του θεωρείται ελαφριά για τα δεδομένα μας» συνέχισε προκαλώντας δεκάδες ερωτήματα στο μυαλό της. Αν αυτός ήταν ένα όχι και τόσο σοβαρό περιστατικό, οι υπόλοιποι πως θα ήταν; Αναρωτήθηκε και τον ακολούθησε προς το εσωτερικό του κτηρίου.

Για πρώτη φορά ένιωσε την ασφάλεια του συγκεκριμένου μέρους να τη πνίγει. Ο διάδρομος ήταν σχετικά σκοτεινός το χρώμα από τις γύρω πόρτες φαγωμένο και το σίδερο σκουριασμένο σε πολλά σημεία. Γνώριζε πως για να συντηρηθεί τα κονδύλια θα ήταν υψηλά μα η συγκεκριμένη φυλακή όσο έμπαινε πιο βαθιά, της δημιουργούσε την αίσθηση πως την άφησαν στη τύχη της.
«Εδώ είναι το γραφείο του διευθυντή. Σε περιμένει» της έδειξε μια πόρτα που δεν είχε διαφορά από τις υπόλοιπες ούτε όμως ανέγραφε απ’ έξω το όνομά του.
«Σε ευχαριστώ πολύ»
Η Άλισον χτύπησε μια φορά και πήρε αμέσως την εντολή να εισέλθει. Ένας άντρας γύρω στα εξήντα, παχουλός και με λεπτά χαρακτηριστικά, τη κοίταξε καλά καλά και βγάζοντας τα γυαλιά του σηκώθηκε.
«Ήρθατε νωρίτερα από ότι σας περίμενα» είπε σοβαρός
«Ομολογώ πως δεν ήθελα να αργήσω,» παραδέχθηκε και εκείνος της υπέδειξε τη καρέκλα. Το γραφείο είχε μία περίεργη μυρωδιά , ήταν σίγουρη πως αν κοιτούσε στις γωνίες θα έβλεπε υγρασία ακόμα και μούχλα μα δε θέλησε να γίνει αδιάκριτη.
«Καταρχήν, ονομάζομαι Ερνέστο Χάουαρντ, είμαι ο διευθυντής αυτού του μέρους δεκαέξι ολόκληρα χρόνια και δε ξέρω αν το γνωρίζετε δεσποινίς Ντόνσον μα πρώτη φορά στα χρονικά δεχόμαστε κάποιο άπειρο, εντός εισαγωγικών , άτομο στο Silk River. Απορρίπτουμε αμέσως κάθε αίτηση για πρακτική λόγω της επικινδυνότητας μα και της εμπειρίας που χρειάζεται να υπάρχει για να ανταπεξέλθει κάποιος στις απαιτήσεις» της εξήγησε κάπως επιθετικά «Κάναμε μια εξαίρεση θέλοντας να διευρύνουμε τους ορίζοντες μας και δε θα σας κρύψω πως εύχομαι να μη το μετανιώσω

Η Άλισον ένιωσε περίεργα. Ναι μεν την αποδέχθηκαν μα το ύφος του της ξεκαθάριζε πως κατά κάποιο τρόπο ήταν παρείσακτη. Μπορεί να έκανε λάθος πρόβλεψη μα η διαίσθηση της, της έλεγε πως δεν την ήθελε κάνοντας την να αναρωτηθεί αν ο Πότερ έπαιξε κάποιο ρόλο στην αποδοχή της πρακτικής της.
«Σας υπόσχομαι πως η απόφαση να έρθω εδώ πάρθηκε έχοντας λάβει σοβαρά υπόψιν το μέρος στο οποίο έρχομαι. Όταν επιλέγεις έναν τέτοιο κλάδο στις σπουδές μα και στη μετέπειτα καριέρα σου κύριε Χάουαρντ, με όλο το συμπάθιο, επιλέγεις μαζί και το κίνδυνο της δουλειάς. Θέλω να μάθω από τους καλύτερους για να τους ξεπεράσω!» δήλωσε περήφανη για την επιλογή της μα στην ανάγκη για να δείξει τη δυναμική της έχασε τη ταπεινότητα της.
«Πάτα χαμηλά δεσποινίς Ντόνσον. Αυτά που επρόκειτο να δεις και να ακούσεις εδώ μέσα δε είναι γραμμένα σε βιβλία. Δε διδάσκονται πουθενά πάρα μόνο στο χειρότερο εφιάλτη σου» της έβαλε αμέσως φρένο στον ενθουσιασμό «Όλοι από κάπου ξεκινάνε, είναι φυσικά αποδεκτό, μα θα μάθεις πως δε βαδίζουμε εθελοτυφλώντας. Βαδίζουμε έχοντας πλήρη αίσθηση του φόβου έτσι ώστε να εξοικειωθούμε μαζί του. Αυτή είναι η βασική μας αρχή. Ελπίζω να καταλαβαίνετε τι εννοώ»
Τα λόγια του ήταν τα ακριβώς αντίθετα από όσα της έλεγαν οι συνήθης ψυχίατροι που την παρότρυναν να μη φοβάται. Η Άλισον όμως κατάλαβε ακριβώς τι της εξηγούσε.
«Πρέπει να πλευρίσουμε τον εχθρό για να νικήσουμε σωστά;» είπε έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα σιωπής «Να κατανοήσουμε την άρρωστη νοημοσύνη τους...»
«Σωστά!» αναφώνησε διακόπτοντας τη και τον είδε να σκάει ένα αμυδρό χαμόγελο για πρώτη φορά «Θα πρέπει να γίνεις ένα με το μυαλό τους και να μάθεις να τους διαβάζεις. Μια λάθος κίνηση μπορεί να σου κοστίσει τη ζωή δεσποινίς Ντόνσον. Αυτός είναι και ο λόγος που δε δεχόμασταν ερασιτέχνες!» ο χαρακτηρισμός που χρησιμοποίησε δεν της άρεσε καθόλου μα δεν έκανε αντίλογο.
«Σας διαβεβαιώνω πως θα προσέχω αν αυτό σας ανησυχεί»
«Πολύ ωραία λοιπόν» είπε σηκώνοντας το ακουστικό «Θα σε αναθέσω στο κατάλληλο άνθρωπο!» άρχισε να πατάει τα πλήκτρα του τηλεφώνου και το έκλεισε χωρίς να μιλήσει κάτι που της φάνηκε περίεργο μα εκείνος το κατάλαβε και φρόντισε να λύσει την απορία της «Αυτό εδώ» είπε δίνοντας της μια μικρή μαύρη συσκευή «Θα το έχεις πάντα πάνω σου. Όλοι έχουν ένα. Πίσω αναγράφει ένα εξαψήφιο κωδικό. Αν τον πληκτρολογήσω θα…»
«Είναι βομβητής;» τον διέκοψε πιάνοντας τη συσκευή
«Έτσι το λέτε εσείς οι νέοι! Εγώ το λέω μαραφέτι. Πατάω το νούμερο και …» η πόρτα χτύπησε και ο Ερνέστο χαμογέλασε «και έρχεται!» συμπλήρωσε δίνοντας το ελεύθερο σε έναν καστανόξανθο άντρα να περάσει.

Σας φιλώ...