Το ειδικά σχεδιασμένο για μεταφορά, χρώματος μαύρο αυτοκίνητο, πάρκαρε έξω από τον ουρανοξύστη που φιλοξενούσε τα κεντρικά γραφεία της αστυνομίας της Βοστόνης.. Ο άντρας κατέβηκε. Κράτησε σφιχτά τους χαρτοφύλακες, έδωσε εντολή στον οδηγό να περιμένει και με βήμα γοργό, προχώρησε προς την είσοδο βγάζοντας τη ταυτότητα του. Αφού πέρασε το πρώτο έλεγχο μπήκε στο ασανσέρ πατώντας το -3 . Ποτέ του δε κατάλαβε γιατί αυτός ο μεσήλικας, περίεργος επιθεωρητής προτίμησε ένα γραφείο κάτω από τη γη. Ίσως αυτό τον καθιστά πανέξυπνο σε σχέση με τους άλλους, σκέφτηκε βγαίνοντας. Τα νέα που του πήγαινε σίγουρα θα ήταν αρεστά στα τύμπανα των αυτιών του.

«Κύριε επιθεωρητά να περάσω; Ο Κόνορ είμαι» αποκρίθηκε ο αρμόδιος αστυνομικός που στάλθηκε από τη μονάδα προστασίας μαρτύρων.
«Πέρασε» μια κοφτή, μπάσα φωνή γεμάτη ένταση έκανε τα πόδια του νεαρού να τρέμουν. Όλοι ήξεραν το τρανό Ρότζερ Μόργκαν μα ελάχιστοι είχαν τη τιμή να συνεργαστούν μαζί του. Δούλευε σχεδόν μόνος ενώ οι υποθέσεις που πέρασαν από τα χέρια του κατά τη διάρκεια παραμονής του στο σώμα ήταν άπιαστο όνειρο ακόμα και για ένα μεστωμένο επιθεωρητή της γενιάς του. Λίγες από αυτές παρέμειναν στα συρτάρια ενώ μια από αυτές ήταν και η υπόθεση του Γκρίν Μπέι. Ο Κόνορ είχε τη τιμή να τον γνωρίζει δεν έπαυε να αισθάνεται ένα δέος κάθε φορά που πήγαινε να τον δει.

Μόλις μπήκε ο Μόργκαν τον στραβοκοίταξε
«Τι σε φέρνει εδώ Πότερ;» τον αποκάλεσε με το επίθετο του.
«Σας φέρνω μια αίτηση για αποδοχή ρίσκου και απελευθέρωση από το πρόγραμμα κύριε»
«Και ήρθες μέχρι τη Βοστόνη για αυτό; Ποιος ο λόγος να με ενδιαφέρει...» ξαφνικά ο επιθεωρητής σώπασε. «Πες μου ότι η Ντόνσον έκανε αίτηση!» συνέχισε ενθουσιασμένος και χωρίς να περιμένει άρπαξε το φάκελο μέσα από τα χέρια του νεαρού αστυνομικού ο οποίος αναστέναξε και κάθισε.

«Ναι κύριε. Μέρες τώρα είχε αλλάξει συμπεριφορά. Μετά βίας έβγαινε κι σήμερα το πρωί μας παρέδωσε το φάκελο. Αν κριθεί ότι δε διατρέχει κάποιο άμεσο κίνδυνο, θα της δώσουμε καινούρια χαρτιά και θα αφεθεί σε ένα μήνα όπως ορίζει ο νόμος. Έχω ήδη κανονίσει συνάντηση με τους ψυχολόγους μας...» ο επιθεωρητής ίσα που τον άκουγε. Είχε βυθιστεί μέσα στο φάκελο της γυρίζοντας το χρόνο κατά δύο έτη πίσω. Αυτή η υπόθεση τον ζόρισε ενώ δεν κατάφερε να πιάσει τον ένοχο.

«Ώστε θέλει να παραμείνει στο Πορτ-Λαντ, κάποιος άλλος θα επέλεγε να επιστρέψει στους γονείς του...» ψέλλισε εξετάζοντας με ζήλο το φάκελο «Μικρή πόλη και μας βολεύει για τη παρακολούθηση της. Θέλει να κάνει πρακτική για να τελειώσει την εκπαίδευση της και ...» ξάφνου ο επιθεωρητής έβαλε τα γέλια
«Με συγχωρείτε κύριε μα τι βρίσκετε τόσο αστείο;» ρώτησε περίεργα ο Κόνορ και ο επιθεωρητής κάγχασε
«Θέλει να κρατήσει το όνομα της! Είναι τρελή αυτή η κοπέλα!»
«Ομολογώ πως δε το βρίσκω καλή ιδέα ούτε και εγώ» είπε τη γνώμη του
«Μα φυσικά και δεν είναι αλλά μας βολεύει...» το πρόσωπο του επιθεωρητή άλλαξε. «Αν βγει στον έξω κόσμο με το όνομα της, ο δολοφόνος θα τη βρει και εμείς θα είμαστε εκεί για να τον πιάσουμε Κόνορ!» αναφώνησε απλώνοντας παγωνιά στο αίμα του νεαρού.
«Μα τι λέτε κύριε επιθεωρητά; Θέλετε να την κάνουμε δόλωμα;»
«Φυσικά! Αυτός ο μπάσταρδος μόλις μάθει πως βγήκε από τη φωλιά της θα βρει τρόπο!»
«Μα θα είναι ελεύθερη κύριε! Πω θα τη προστατεύσουμε αν χρειαστεί;»
«Θα στείλω κάποιον στο τοπικό αστυνομικό τμήμα. Έτσι αν νιώσει απειλή θα τρέξει σε εκείνον. Θα φροντίσεις να την ενημερώσεις για το όνομα του αστυνομικού έτσι ώστε να μη πάει σε κάποιον τυχαίο. Ο άνθρωπος που θα στείλω θα μάθει για την υπόθεση Γκρίν Μπέι άμεσα. Έγινα σαφής;» Ο νεαρός αστυνομικός ένευσε καταφατικά
«Μάλιστα επιθεωρητά. Χρήματα; Το προβλεπόμενο;»
«Όχι. Δώστε κάτι παραπάνω και επικοινώνησε με τον Άνταμς, να κάνει τη πρακτική της εκεί ώστε να είναι και προστατευμένη. Βέβαια το Πορτ-Λαντ είναι τόσο μικρό που θεωρώ πως δε θα έχουμε πρόβλημα και από ότι έχω δει κατά καιρούς από τις αναφορές των ψυχολόγων που τη βλέπουν είναι πανέξυπνη. Θα βρει τρόπο να επιβιώσει.» ο Μόργκαν υπέγραψε τα χαρτιά και τα παρέδωσε στο νεαρό άντρα «Η μεταφορά έξω από τα τείχη θα γίνει μέσα στο μήνα. Θα πάρει όσα προσωπικά αντικείμενα έχει καθώς και τα λεφτά σε μετρητά. Φροντίστε να της δώσετε μια εφημερίδα έτσι ώστε να βρει κατοικία πριν βγει καθώς και όλα τα στοιχεία από το Πανεπιστήμιο για την εκπαίδευση που θέλει να κάνει. Δε μπορούμε να την αφήσουμε να βγει έτσι στο δρόμο από της στιγμή που δεν επιλέγει να επιστρέψει στους δικούς της. Κατανοητό;»
«Μάλιστα επιθεωρητά!» Είπε τη πολυφορεμενη φράση και έβαλε το φάκελο στο χαρτοφύλακα. «Με χρειάζεστε κάτι άλλο;»
«Όχι Πότερ. Είσαι ελεύθερος και περιμένω τα καθέκαστα»
«Καλή σας μέρα επιθεωρητά» τον αποχαιρέτησε και έφυγε...

***

Πορτ-Λαντ , Μέιν

«Θυμάστε τι σας είπα δεσποινίς;» ρώτησε ο αστυνομικός μα εκείνη χάζευε μέσα από το παράθυρο τη πόλη. Τόσο γραφική ,σκέφτηκε βλέποντας τα δεκάδες παλαιού τύπου φαναράκια ενώ ο πλακόστρωτος δρόμος που οδηγούσε στο σπίτι που επέλεξε τελικά, της έφερνε μια νότα παλαιότητας. Σίγουρα δεν μπορούσε κάποιος να τη κατατάξει στις μοντέρνες πόλεις μα είχε τη γλύκα της. Ένα κεντρικό Πανεπιστήμιο, μαγαζάκια, καφέ, εστιατόρια γρήγορου φαγητού και το πιο όμορφο ήταν ο φάρος. Η Άλισον είχε δει πολλές φορές φωτογραφίες του από το διαδίκτυο. Βρισκόταν σε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο πλέον κολπάκι ενώ γύρω του υπήρχαν λευκές και μαύρες τεράστιες πέτρες. Ο «Ματωμένος Σεπτέμβρης» άφησε πίσω του πολλές απώλειες τόσο στη δική της ζωή όσο και στων υπολοίπων μα από καιρό ήθελε μια νέα φρέσκια αρχή. Παραμέρισε το πεσιμισμό, απέταξε  το φόβο που θέλησαν να της βάλουν για δεσμοφύλακα στη ζωή της και μέσα  στο μήνα που ακολούθησε από τη στιγμή που της ανακοινώθηκε πως η αίτηση της έγινε δεκτή, συνεργάστηκε άψογα σε κάθε ψυχιατρικό έλεγχο και τα κατάφερε.

«Δεσποινίς Ντόνσον!» Ο Κόνορ κούνησε τα χέρια του μπροστά στα μάτια της που είχαν κυριολεκτικά χαθεί έξω απ’ το παράθυρο και εκείνη γύρισε και το κοίταξε. Το αυτοκίνητο ήταν έτσι κατασκευασμένο ώστε οι πίσω επιβάτες να κάθονται ο ένας απέναντι από τον άλλο.
«Κύριε Πότερ έχω καταλάβει όλα όσα μου εξηγήσατε» ξεκίνησε να λέει «Δεν μιλάω για το παρελθόν, περιμένω ένα εξάμηνο από την έξοδο για να έρθω σε επαφή με τους γονείς μου, έχω τα μάτια μου ανοιχτά και αν δω κάτι περίεργο πηγαίνω αμέσως στο αστυνομικό τμήμα και ζητάω το κύριο...» Η Άλισον έσκυψε στα χαρτιά μπροστά της «Νάθαν Γουίλσον, σωστά;»
«Πολύ σωστά δεσποινίς. Νομίζω φτάσαμε. Ωραία επιλογή!» Μια πολύχρωμη πολυκατοικία με το νούμερο 26 τράβηξε τη προσοχή του.
«Το επέλεξα γιατί δεν είναι τόσο απομονωμένο. Έχει πέντε διαμερίσματα στο σύνολο και αυτό που νοίκιασα έχει κόσμο τόσο επάνω όσο και κάτω. Όπως βλέπετε θα είμαι προσεκτική μα τώρα μπορώ να βγω επιτέλους και να απολαύσω την ελευθερία μου;»
Ο Πότερ αν και χαμογελούσε σπάνια, το έπραξε βλέποντας την ανάγκη που είχε να βγει στον έξω κόσμο.
«Καλή τύχη δεσποινίς Ντόνσον» είπε στοργικά αυτή τη φορά
Η Άλισον βγήκε κρατώντας τη χειραποσκευή της σφιχτά και μύρισε τον αέρα. Αγνάντεψε το δρόμο, τα μπαλκόνια , τα χρώματα της πολυκατοικίας και κάνοντας ένα νεύμα στον Πότερ, έβγαλε τα κλειδιά που της έδωσε ο ίδιος λίγη ώρα νωρίτερα και μπήκε. Είχε να νιώσει τη διαφορετικότητά γύρω της αρκετό καιρό και παρατηρούσε τα πάντα σαν άμαθο παιδί με αποτέλεσμα βγαίνοντας από το ασανσέρ να συγκρουστεί με κάποιον άλλο.

«Μα τι σκατ...!» Η φωνή ενός άντρα την επανέφερε βίαια από την ονειροπόληση της στιγμής και σηκώνοντας το κεφάλι της τρόμαξε. Οι πλάτες του έμοιαζαν με βουνά. Ήταν ντυμένος με ένα απλό τζιν και ένα μπλουζάκι μα ότι κι αν φορούσε σίγουρα θα έχανε τη δυναμική του μπροστά στα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Έντονα φρύδια, σκληρές γωνίες, πλούσιο άνω χείλος και μάτια πνιγμένα στο μαύρο. Μερικές πολύ μικρές διάσπαρτες ελίτσες σαν σημαδάκια από μαρκαδόρο στα ζυγωματικά του , προσέδιδαν μια περίεργη γλυκάδα που εξαφανιζόταν φυσικά από το άγριο ύφος του.
Ο τρόπος που τη κοίταζε της προκάλεσε τρόμο. Έσφιξε το χερούλι της βαλίτσας , προσπαθώντας να μην εστιάσει στο λεκέ από το καφέ που προκλήθηκε από το ποτήρι που εκείνος κρατούσε, κατά τη σύγκρουση και κάνοντας ένα βήμα δεξιά, ζήτησε χαμηλά συγγνώμη και τον προσπέρασε.

«Καθυστερημένη..!» τον άκουσε να μουρμουρίζει μα δεν έδωσε σημασία. Έφυγε όπως όπως προς το διαμέρισμα της ώσπου σταμάτησε ξαφνικά. Δε θα άφηνε κανένα να τη μειώσει και ο φόβος που αισθάνθηκε από το παρουσιαστικό του ερχόταν σε σύγκρουση με όσα πάλευε να διώξει από πάνω της το τελευταίο διάστημα πριν αφεθεί. Γύρισε σθεναρά προς τα πίσω για να τον αντιμετωπίσει, μα εκείνος είχε ήδη εξαφανιστεί...