Αποχαιρέτησε τη Κάθριν η οποία της άφησε μια λίστα που είχε ήδη ετοιμάσει με τις δουλειές αλλά και με όσα έπρεπε να ξέρει και γύρισε προς τη μηχανή του καφέ. Δεν ήταν δύσκολος ο χειρισμός της και είχε ξανακάνει παλαιότερα καφέ στο Γκριν Μπει. Έφτιαξε ένα για τον εαυτό της και κάθισε στο ψηλό στρόγγυλο σκαμπό. Το μαγαζί ήθελε επειγόντως μια ανανέωση. Οι πράσινες τραπαρίες που ήταν κρεμασμένες ψηλά στα παράθυρα είχαν λεκέδες , ήταν φθαρμένες σε πολλά σημεία και δημιουργούσαν μια παλιά ατμοσφαίρα ενώ τα δεκάδες αναμνηστικά μικροαντικείμενα που ήταν διάσπαρτα από δω και από εκεί, έπνιγαν το χώρο. Ήταν καθαρό σαν μαγαζί μα αυτές οι μικρές λεπτομέρειες θα απέτρεπαν νέους ανθρώπους για να πάνε. Ο ήλιος άρχισε να δύει ακριβώς μπροστά στα μάτια της και βάφοντας τα τζάμια στο πορτοκαλί , χάρισε ζεστασιά στα κρύα χρώματα του μαγαζιού. Πήρε το χαρτί με τις οδηγίες και το κοίταξε. Σίγουρα είχε παραξενιές για άνθρωπος μα ήταν το μαγαζί της και είχε κάθε δικαίωμα σκέφτηκε διαβάζοντας το. Δεν ήθελε να αλλάξει η μουσική, έπρεπε η μηχανή να καθαρίζεται κάθε βράδυ στις εννιά, τα ρολά να κλείνουν στις εννέα και τέταρτο , να μην αφήνει κανένα φως ανοιχτό φεύγοντας και να σφουγγαρίζει πάντα με συγκεκριμένο καθαριστικό.
«Καλησπέρα!» η Άλισον σήκωσε το κεφάλι και χαμογέλασε στον Νάθαν ο οποίος δε φορούσε τη στολή. Έδειχνε σαν ένας φυσιολογικός άντρας και βλέποντάς τον να πλησιάζει, χάρηκε που δεν της ανέθεσαν κανένα μεγάλο ηλικιακά αστυνομικό.
«Θα ερχόσουν πιο αργά είπες» παρατήρησε μπαίνοντας πίσω από το πάγκο.
«Ναι μα τελικά τελείωσα νωρίτερα. Στο τηλέφωνο ακουγόσουν πολύ ανήσυχη τι ακριβώς έγινε;»
«Κάθισε να σου φτιάξω ένα καφέ και θα σου πω» είπε γυρίζοντας προς τη μηχανή «Ίσως ήμουν κι εγώ λιγάκι υπερβολική. Δεν ξέρω, μερικές φορές νομίζω πως μεγαλοποιώ τη κατάσταση
«Δουλειά μου είναι να σε προσέχω και το ξέρεις. Τίποτα δεν είναι υπερβολή όταν νιώθεις φόβο» είπε χαμογελαστά και κάθισε «Ώστε σε καφέ ε; Περίεργο για μια ψυχίατρο» σχολίασε
«Γιατί; Εγώ το βρίσκω ενδιαφέρον» άφησε πάνω στο πάγκο τον εσπρέσο και τον κοίταξε πιο σοβαρά αυτή τη φορά «Ας αφήσουμε στην άκρη το τηλεφώνημα. Νιώθω χαζή να σκέφτομαι πως...»
«Μη λες ανοησίες!» τη διέκοψε «Θέλω να μάθω τι ακριβώς έγινε» ζήτησε δοκιμάζοντας το καφέ του «Τέλειος Έχεις ταλέντο τελικά» εκείνη χαμογέλασε διστακτικά στο κομπλιμέντο και του εξιστόρησε όσα έγιναν από την άφιξη της στο διαμέρισμα. Δεν έμεινε όμως εκεί. Ένιωσε την ανάγκη να ανοιχτεί ακόμα περισσότερο και αφήνοντας ελεύθερο τον εαυτό της του εξήγησε τους προβληματισμούς της μα και πως κύλησαν οι μέρες από τη στιγμή που αποφάσισε να βγει από τη προστασία μαρτύρων.
«Θα πρέπει να ελέγξω αυτόν το Τζόνι. Απορώ πως ο Πότερ δεν το έκανε νωρίτερα. Δεν με ενημέρωσε πως θα υπάρχει άντρας στο κτήριο. Μη του πεις κάτι θα το δω εγώ προσωπικά
«Εκεί κόλλησες; Δε μου φαίνεται για δολοφόνος Νάθαν και εκτός αυτού πως γίνεται να έμαθε ότι βγήκα τόσο γρήγορα; Μένει δέκα μέρες στο κτήριο που σημαίνει πως...»
«Όλα είναι δυνατά Άλισον» τη διέκοψε «Είσαι ψυχίατρος και μάλιστα ξέρω πως τελείωσες με άριστα τη σχολή σου. Εσύ πρώτη από όλους θα έπρεπε να ξέρεις πως ο πιο άκακος άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να κρύβει μέσα του ένα θηρίο» εκείνη σώπασε. Είχε δίκιο.
«Με την ίδια λογική μπορεί να είσαι και εσύ ο δολοφόνος σωστά;» αστειεύτηκε έπειτα από λίγα δευτερόλεπτα αμηχανίας μα μετάνιωσε αμέσως. Τα χείλη του στράβωσαν και χαμογέλασε πονηρά κάτι που έφερε σφίξιμο στο στομάχι της
«Μπορεί...» απάντησε χαμηλά ρουφώντας τη τελευταία γουλιά από το καφέ του. «Ωωω, έλα τώρα. Χλόμιασες; Είναι δυνατόν;»
«Όχι μα όπως σου εξήγησα ακόμα είμαι σε κατάσταση προσαρμογής. Δεν είναι αστείο Νάθαν αυτό!»
«Εσύ το άρχισες!» επιτέθηκε χαριτωμένα μα το βλέμμα της είχε καρφωθεί στη πόρτα παρακινώντας την περιέργεια του και γύρισε προς τα πίσω.
«Αυτός είναι...» ψέλλισε χαμηλά «ο Τζόνι»
«Αυτός μοιάζει με εγκληματίας και όχι με φωτογράφος Άλισον!» παρατήρησε βλέποντάς τον να πλησιάζει
«Σσς, θα σε ακούσει!»
«Ένα σκέτο καφέ, πακέτο» ο Τζόνι στάθηκε λίγες ίντσες μακριά από τον Νάθαν κοιτώντας μονάχα την Άλισον.
«Τι ευγενικός άνθρωπος...» σχολίασε ο νεαρός αστυνομικός μα για καλή της τύχη ο Τζόνι, δε μπήκε καν στο κόπο να του απαντήσει.
«Βάλε και τρία παγάκια μέσα» συνέχισε προς εκείνη που είχε ήδη γυρίσει στη μηχανή. Η Άλισον πιάνοντας το πλαστικό ποτήρι έφερε στο νου της, τη πρώτη φορά που έπεσε πάνω του και θυμήθηκε το καφέ που κρατούσε. Για μια στιγμή ένιωσε απειλή μα δεν άργησε να καταλάβει πως ήταν πελάτης και πριν πιάσει εκείνη δουλειά αφού τα ποτήρια ήταν ίδια.
«Καινούριος στη πόλη;» ο Νάθαν συνέχισε έχοντας ένα επιθετικό ύφος «Δε σε έχω ξαναδεί
ο Τζόνι έβγαλε λίγα κέρματα από τη τσέπη και τα άφησε στο πάγκο. «Είσαι και κουφός….»
«Δεν είμαι κουφός , είμαι έξυπνος, σε αντίθεση με σένα που αν συνεχίσεις τις ερωτήσεις θα δεις τη μούρη σου τατουάζ πάνω στο πάγκο!»
Η Άλισον γύρισε με το καφέ εκνευρισμένη. Το μόνο που δεν ήθελε ήταν κάποιος καυγάς τη πρώτη της μέρα. Ο Νάθαν δε φορούσε στολή έτσι ώστε να έχει κάποια βαρύτητα η στάση του και βλέποντάς την ένταση ανάμεσα τους πήρε θέση
«Έτοιμος ο καφές, καλή συνέχεια» είπε με έντονο ύφος και ο Τζόνι ρίχνοντας μια άγρια ματιά στο νεαρό αστυνομικό τον πήρε και έφυγε χωρίς πολλά πολλά
«Δε μου αρέσει καθόλου αυτός. Πρέπει να τον ψάξω!» αποκρίθηκε ο Νάθαν μόλις έμειναν μόνοι
«Είναι πελάτης από ότι κατάλαβα οπότε είναι τυχαίο» του εξήγησε αμέσως «Όπως και να έχει θεωρώ πως ήσουν υπερβολικός
«Άφησε με να το κρίνω εγώ αυτό. Σε πόση ώρα θα κλείσεις; Έχει νυχτώσει έξω»
«Σε λιγάκι θα μαζέψω. Άνθρωπος δεν μπήκε όλο το απόγευμα και ειλικρινά είναι κρίμα για τη Κάθριν. Αυτό το μέρος χρειάζεται ανανέωση
«Όντως» ο Νάθαν σηκώθηκε κοιτώντας το κινητό του «Πετάγομαι λίγο κάπου και αν θέλεις μπορώ να έρθω να σε πάω σπίτι σε μισή ωρίτσα
«Δεν χρειάζεται» ξεκίνησε να λέει μα εκείνος κούνησε επιδεικτικά το δάχτυλο του μπροστά της
«Το θέλω δεσποινίς μου» αποκρίθηκε παιχνιδιάρικα «Φεύγω και θα επιστρέψω» ολοκλήρωσε χωρίς να της αφήσει την επιλογή και έφυγε.

***

«Ειλικρινά έχω μείνει άφωνος!» η Μισέλ άφησε το τελευταίο πιάτο στο τραπέζι κοιτάζοντας τον άντρα της που χαμογελούσε πλατιά και κάθισε πλάι του. Η συνάντηση με τη γυναίκα του πάστορα ακυρώθηκε οπότε έμεινε αναγκαστικά σπίτι και υποδέχθηκε τον κουνιάδο της όσο και να μη της άρεσε.
«Μπορώ να μάθω και εγώ το λόγο του ενθουσιασμού σου;» ρώτησε σοβαρή μα η Κλάρα πήρε τα ηνία  πριν της δώσει απάντηση ο Φρανκ
«Ήρθαμε να υιοθετήσουμε ένα από τα παιδιά του Μέριλαντ! Όπως καταλαβαίνεις το κλείσιμο ενός τέτοιου μέρους έφτασε και στο τμήμα της Βοστόνης. Έχουμε χώρο στο σπίτι και...»
«Και σκεφτήκατε να κάνετε και μια καλή πράξη» τη συμπλήρωσε ειρωνικά η Μισέλ. Όλη αυτή η καλοσύνη τους της φαινόταν πάντοτε ψεύτικη μα είχε εξαιρετικές σχέσεις μαζί τους και δεν έμπαινε στη διαδικασία να σχολιάσει κακότροπα, ύστερα από όλα όσα έγιναν όμως, δεν την ενδιέφερε καθόλου.
«Ακριβώς. Πάντοτε θέλαμε να υιοθετήσουμε και τώρα είναι η ευκαιρία. Τα παιδιά μεγάλωσαν και νομίζω πως είμαστε έτοιμοι» επέμεινε η Κλάρα σε ουδέτερο ύφος και ο Ρίτσαρντ ξερόβηξε
«Αλήθεια, η Άλισον πως τα πάει;» ρώτησε τραβώντας τα βλέμματα
«Μια χαρά» αρκέστηκε να πει ξερά η Μισέλ και ο Φρανκ τη σκούντηξε κάτω από το τραπέζι
«Καλύτερα είναι αδερφέ, βγήκε μα δε μιλήσαμε ακόμα» είπε πιο ήρεμα
«Δε μιλήσατε; Εγώ δε θα την άφηνα λεπτό από τα μάτια μου αφού βγήκε!»
«Εσύ κουμάντο στα παιδιά σου!» η Μισέλ δεν άντεξε. Άφησε τη πετσέτα της και έφυγε από τη τραπεζαρία εκνευρισμένη.
«Μη της δίνεις σημασία, είναι λεπτό θέμα για εκείνη και το ξέρεις» την δικαιολόγησε ο Φρανκ
«Μας ρίχνει χωρίς λόγο το φταίξιμο» σχολίασε η Κλάρα
«Είναι δύσκολο για εκείνη να χάνει το παιδί της. Είναι ένας τρόπος να απαλύνει το πόνο» αποκρίθηκε ο Ρίτσαρντ ήρεμος «Κάποια στιγμή θα καταλάβει πως δε μπορούσα να κάνω τίποτα»
«Ακόμα είναι νωπό μέσα μας όσο κι αν προσπαθούμε. Απαγορεύεται να δούμε και την Άλισον οπότε γίνεται πιο δύσκολο» του απάντησε ο Φρανκ γεμίζοντας τα ποτήρια με κρασί
«Δεν ξέρετε ούτε που βρίσκεται; Τρομερό...» είπε η Κλάρα λυπημένα
«Δυστυχώς όχι ακριβώς. Ξέρουμε πως αφέθηκε κάπου στο Πορτ Λαντ έχοντας όλα τα απαραίτητα εφόδια. Ο Επιθεωρητής μας ενημέρωσε πως θα μιλήσουμε μαζί της τηλεφωνικά μετά το πρώτο εξάμηνο"
«Γιατί; Εγώ προσωπικά δεν πιστεύω πως ο δολοφόνος είναι στο κατόπι της. Ίσα ίσα σαν αστυνομικός, θεωρώ με τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα θα εξαφανίστηκε. Η Άλισον δεν τον αναγνώρισε οπότε δεν βρίσκω το λόγο να επιστρέψει για εκείνη» είπε την άποψη του ο Ρίτσαρντ
«Δυστυχώς δεν ξέρουμε τα αιτία του φονικού Ριτς. Οπότε έχουμε να κάνουμε με άνθρωπο φάντασμα. Πρέπει να προσέχουμε»
«Αν θέλεις μπορώ να στείλω κάποιον δικό μου σε εκείνα τα μερη να ψάξει. Να την προσεχει από απόσταση. Ίσως είναι το τελευταίο που μπορώ να κάνω για να καταλάβει και η Μισέλ»
«Σιγουρα κάποιος θα υπάρχει Ριτς και δε σου κρυβω πως κάποια στιγμή θέλω να πιασουμε αυτό το αποβρασμα!» ο Φρανκ ξεφυσησε και ήπιε μονορούφι το κρασί.
«Ας τα αφήσουμε αυτά, είναι ανώφελο να ανασκαλίζουμε το παρελθόν» τους διέκοψε η Κλάρα «Μάθαμε πως τα παιδιά του Μέριλαντ που έμειναν χωρίς στέγη είναι ελάχιστα. Ήρθαμε σε επαφή με τους υπεύθυνους φυσικά μα θα θέλαμε μια συμβουλή και από εσένα που είσαι γιατρός εκεί, τα τελευταία χρόνια» συνέχισε αλλάζοντας συζήτηση και ο Φρανκ, ξεκίνησε να της εξιστορεί τη κατάσταση στο ίδρυμα.

***

«Σίγουρα είναι όλα εντάξει;» τον ρώτησε μόλις πάρκαρε το αυτοκίνητο απέναντι από την πολυκατοικία. Ήταν διαφορετικός από την ώρα που επέστρεψε και πιο σοβαρός κάτι που δε πέρασε απαρατήρητο στην Άλισον
«Ήρθα εδώ για σένα όπως ξέρεις μα δεν έχω επιλογή. Πρέπει να κάνω και δουλειές για το τμήμα της περιοχής που καμία φορά είναι χάσιμο χρόνου» της απάντησε και εκείνη χαμογέλασε
«Καταλαβαίνω. Ξέρεις τι σκέφτηκα όσο έλειπες;»
«Τι;» απόρησε αμέσως εκείνος
«Να πάρω ένα σκύλο φύλακα στο σπίτι!» αναφώνησε ενθουσιασμένη με την ιδέα της
«Δεν ακούγεται κακό. Αν θέλεις πάμε μαζί στη διπλανή πόλη γιατί εδώ από όσο έλεγξα δεν έχει κάποιο καταφύγιο ζώων
«Όλα τα έλεγξες πια;» χαριτολόγησε εκείνη
«Φυσικά. Μη ξεχνάς τη δουλειά για την οποία ήρθα Άλισον. Ξέρω κάθε κτήριο της πόλης και σχεδόν κάθε κάτοικο σε αυτή» της εξήγησε
«Πολύ καλά λοιπόν, αύριο μετά τη πρακτική αν θέλεις μπορούμε να πάμε. Έχεις το κινητό μου σωστά;»
«Πολύ σωστά. Ραντεβού αύριο δεσποινίς Ντόνσον !» η Άλισον τον αποχαιρέτησε χαρούμενη και μπαίνοντας στο ασανσέρ άκουσε το αυτοκίνητο να φεύγει. Ήταν καλός και απέπνεε εμπιστοσύνη. Έβαλε τα κλειδιά στη πόρτα μα πρόσεξε ένα κόκκινο χαρτάκι στο πατάκι. Το σήκωσε βλέποντάς πως επρόκειτο για κάποιο διαφημιστικό φυλλάδιο. Είχε μουσικά όργανα και διαβάζοντας το τίτλο κατάλαβε πως ήταν για κάποια συναυλία.
«Είδες; Είχε δίκιο τελικά!» μονολόγησε φέρνοντας τα λόγια του Τζόνι στο μυαλό της μα σαν το κοίταξε καλύτερα πρόσεξε πως κάποιες λέξεις ήταν πιο έντονες από άλλες.
«Γιορτή. Μουσική. Κόκκινος χορός στη φωτιά. Δάσος ονείρων. Ελάτε να παίξουμε το Σεπτέμβρη» ήταν μια πρόσκληση όμως κατάφερε να κάνει τα χέρια της να τρέμουν και έπεσε κάτω.
«Δε θα τρελαθείς!» μάλωσε τον εαυτό της και θέλοντας να αποδείξει το λάθος της , έκανε μεταβολή και κατέβηκε τη σκάλα. Έφτασε έξω από το διαμέρισμα της κυρίας Κλαρκ και κοίταξε το χαλάκι της. Τίποτα. «Λογικό, ίσως το μάζεψαν» μουρμούρησε κατεβαίνοντας στην είσοδο για να ελέγξει τα γραμματοκιβώτια μα ούτε εκεί βρήκε κάτι. Ξάφνου μια σκιά έξω από τη πολυκατοικία, τράβηξε το βλέμμα της. Κάποιος έστεκε ακουμπισμένος στον απέναντι τοίχο, πίσω ακριβώς από το φως της λάμπας αφήνοντας μονάχα τα πόδια του να φαίνονται. «Δε μπορεί!» φώναξε σχεδόν έντρομη παρατηρώντας τον. Μια στιγμιαία λάμψη σαν δεσμίδα φωτός πάνω σε λάμα άστραψε  μα πριν βάλει τις φωνές, μια κοπέλα πλησίασε από την άλλη μεριά και τον αγκάλιασε. «Τρελαίνεσαι Άλισον….Σύνελθε γαμωτο !» έπιασε το κεφάλι της παίρνοντας κοφτές γρήγορες αναπνοές και ανεβαίνοντας δύο δύο τα σκαλιά έφτασε στο διαμέρισμα της. Έψαξε για το φυλλάδιο σίγουρη πως της έπεσε μα δεν το βρήκε πουθενά. Συγχυσμένη, λυπημένη μα και μπερδεμένη, ακούμπησε τη πλάτη της στο τοίχο και έκλεισε τα βλέφαρα.
«Πολλές οι αλλαγές και είναι λογικό . Ηρέμησε και όλα θα πάνε καλά…» συμβούλεψε τον εαυτό της εξοστρακίζοντας κάθε σκοτεινή σκέψη.

Τέλος εβδομάδας μάλλον επόμενο! (Εκτός απροόπτου κι αν βρω χρόνο ενδιάμεσα για πιο νωρίς )♥️ Σας φιλώ και να είστε όλοι καλά!!!