Η Έλλη βγήκε από τη κουζίνα με ένα μπουκάλι κρασί παγωμένο και τέσσερα ποτήρια τα οποία τοποθέτησε προσεκτικά στο τραπέζι του σαλονιού.
Ο Ιάσονας σηκώθηκε και της έπιασε απαλά το χέρι ενώ ταυτόχρονα πήρε το μπουκάλι από τα χέρια της.

"Άσ'το σε μένα μωρό μου!" Της άφησε ένα φιλί στο μέτωπο. "Θα σερβίρω εγώ!"

Κάθησε στη θέση της και το βλέμμα της ταξίδεψε άθελά της πάνω στον Ανδρέα.
Το δικό του βλέμμα πάντα διψασμένο,της προκαλούσε αμηχανία.
Ήταν πάνω από τις δυνάμεις της να μην τον κοιτάζει,σαν να προσπαθείς να χωρίσεις δύο μαγνητικούς πόλους που έλκονται.

"Πόσο μου έλειψε η Ελλάδα,πόσο μου έλειψε η παρέα σας!" Δήλωσε η Δήμητρα πίνοντας μια γουλιά από το κρασί που της σέρβιρε ο Ιάσονας.

"Τι να πω εγώ,εσύ ήρθες όταν γέννησε η Έλλη,εγώ δεν κατάφερα ούτε τότε!"
Απάντησε ο Ανδρέας.

"Ας μην το συζητήσουμε αυτό!" Του έριξε ένα επικριτικό βλέμμα ο Ιάσονας.

Ο Ανδρέας σήκωσε το ποτήρι του και κοίταξε τον Ιάσονα!
"Στην Αριάδνη,σας εύχομαι αν και με καθυστέρηση,να είναι γερή και εσείς να τη καμαρώνετε!"

Μιμήθηκαν και οι υπόλοιποι τη κίνηση του και ήπιαν μια γουλιά από το γευστικό κρασί.

"Σημασία έχει ότι ήρθες τώρα! Ας πιούμε σε εσάς και με το καλό ο γάμος!" Απάντησε ο Ιάσονας και έκανε και εκείνος τη δική του πρόποση.
"Έλλη μου,πρέπει να σου πω ότι με έπιασαν στον ύπνο,αλλά χάρηκα πολύ!" Κοίταξε τη γυναίκα του και της χάρισε ένα από εκείνα τα γοητευτικά του χαμόγελα.

"Τι εννοείς; Τόσα χρόνια είναι μαζί τα παιδιά, φυσιολογικό να οδηγηθούν στο γάμο!" Του απάντησε η Έλλη με απορία.

"Δεν μιλώ γι αυτό! Σου είχα πει ότι σου έχουμε μια έκπληξη..."

"Ναι,η αλήθεια είναι πως το είχα ξεχάσει!" Του δήλωσε ένοχη.
Πώς να σκεφτεί κάτι άλλο,με τον Ανδρέα ένα μέτρο μακριά της.
"Λοιπόν ποια είναι η έκπληξη;" Ρώτησε κοιτάζοντας τους όλους έναν έναν,καθώς εκείνοι ρίχνανε συνωμοτικές ματιές μεταξύ τους.

"Δική μου ήταν η ιδέα!" Πετάχτηκε η Δήμητρα!

"Αυτό είναι αλήθεια!" Απάντησε ο Ανδρέας.

"Πείτε μου λοιπόν και εμένα!" Τους είπε η Έλλη ανυπόμονα.

"Θέλουν να τους παντρέψουμε εμείς! Να γίνουμε και κουμπάροι!" Της το ξεφούρνισε ζεστό ζεστό το νέο ο άντρας της και εκείνη κόντεψε να πνιγεί με το κρασί.

"Ώπα,είσαι καλά;" Τη ρώτησε ο Ανδρέας και χτύπησε απαλά τη πλάτη της.

"Καλά είμαι!" Απάντησε εκείνη και κοίταξε τη Δήμητρα!
Στη πραγματικότητα ήθελε να ανοίξει η γη να τη καταπιεί,όμως έπρεπε να παίξει το ρόλο της και δεν γινόταν να κάνει διαφορετικά.
"Γιατί όχι; Φυσικά και θα σας παντρέψουμε εμείς!"
Τους δήλωσε και η Δήμητρα χαμογέλασε χαρούμενη!

"Το ήθελα πάρα πολύ!" Δήλωσε η κοπέλα και η Έλλη άφησε ένα αχνό χαμόγελο.

"Είχες πολύ καλή ιδέα Δήμητρα! Νομίζω πως αυτό θα δέσει ακόμη περισσότερο τη τετράδα μας!" Τόνισε ο Ιάσονας και έτεινε το ποτήρι προς τη μέση.
"Στις χαρές μας λοιπόν!"

"Στις χαρές μας!" Επανέλαβε χαρούμενη η Δήμητρα και όλοι μαζί τσούγκρισαν τα ποτήρια τους, κάνοντας με τον ήχο τους το κεφάλι της Έλλης να κουδουνίζει περισσότερο από ότι πριν.

"Το τραπέζι είναι έτοιμο!" Η ευγενική φωνή της Μαργαρίτας τους ενημέρωσε και όλοι μαζί ακολούθησαν τη κοπέλα στο τραπέζι.

"Ευχαριστούμε Μαργαρίτα,μπορείς να πας να ξεκουραστείς!" Της είπε η Έλλη και εκείνη με ένα ανταποδοτικό νεύμα έφυγε από τον χώρο.

"Ας φάμε!" Τους προέτρεψε ο Ιάσονας πιάνοντας τα μαχαιροπίρουνα του και όλοι ακολούθησαν το παράδειγμα του.
Έφαγαν,ήπιαν και έπειτα από μερικές ώρες συζητώντας κυρίως για τον όμιλο,τον επικείμενο γάμο και διάφορα άλλα θέματα,το δείπνο που για την Έλλη ήταν μαρτύριο έλαβε τέλος.

"Νομίζω ότι θα σπάσει το κεφάλι μου!" Δήλωσε στον Ιάσονα η Έλλη τη στιγμή που καθάριζε τα πιάτα για να μαζέψει το τραπέζι.

Εκείνος ήρθε πίσω της και την αγκάλιασε σφιχτά,ενώ έχωσε το πρόσωπο του μέσα στα μαλλιά της και πήρε μια γερή τζούρα από τη μυρωδιά της.
"Σου έχω πει τώρα τελευταία πόσο σ' αγαπώ;" Της είπε ψιθυριστά στο αφτί και φίλησε απαλά το μάγουλο της.

Εκείνη γύρισε και τον αγκάλιασε ενώ ο Ιάσονας την ανέβασε να καθήσει στο μεγάλο οβάλ τραπέζι.
"Όχι,νομίζω ότι έχεις παραλείψει να μου το πεις τελευταία!" Του είπε και αφέθηκε στα φιλιά που της χάρισε απλόχερα.

"Είμαι πολύ ευτυχισμένος,που έχω εσένα,τον Ανδρέα... Ξέρεις πως η αδερφή μου θα ήθελε να έχουμε αυτή τη σχέση... Τη κέρδισα με πολύ κόπο!" Η Έλλη στραβοκαταπιε στο άκουσμα του ονόματος του.

"Το ξέρω!" Ψέλλισε και βγήκε από την αγκαλιά του.

"Τι έπαθες;" Τη ρώτησε και πήγε κοντά της ξανά. Εκείνη έπιασε και πάλι τα πιάτα και ξεκίνησε να τα καθαρίζει.

"Τίποτα,πρέπει να τελειώσω,θέλω να βοηθήσω λίγο τη Μαργαρίτα,όλα εκείνη τα κάνει εδώ μέσα!"
Του απάντησε ελάχιστα τσιτωμενη από πριν.

"Εντάξει!" Της είπε μονολεκτικά και τη προσπέρασε,ενώ έπειτα ανέβηκε τις σκάλες για το δωμάτιο τους.

Η Έλλη μόλις βγήκε ο Ιάσονας απ το οπτικό της πεδίο άφησε την αναπνοή της να βγει και κάθισε στη καρέκλα.
Ακόμα δεν είχε έρθει ο Ανδρέας και τα μαύρα σύννεφα είχαν μαζευτεί ξανά πάνω από τα κεφάλια τους.
Έπρεπε να τελειώνει με εκείνον μια και έξω...

Το επόμενο πρωί ο Ιάσονας έλειπε ήδη από το κρεβάτι.
Γύρισε το πρόσωπο της και η θέση του ήταν κενή.
Το βράδυ έπειτα από μία ώρα είχε ξαπλώσει και εκείνη δίπλα του,μα ήδη είχε κοιμηθεί.
Είχε καταλάβει πως ο Ιάσονας είχε ενοχληθεί από την απότομη αλλαγή στη διάθεσή της,όμως δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.
Της μιλούσε με τόση αγάπη για τον Ανδρέα,τον γιο της μεγαλύτερης αδελφής  του!
Κάθε φορά που ανέφερε τη συγγένεια τους η Έλλη ένιωθε τύψεις,ένιωθε κομμάτια για όλα όσα είχαν συμβεί.

Το απρόσμενο χτύπημα της πόρτας την έβγαλε από τις σκέψεις της.
Σηκώθηκε γρήγορα από το κρεβάτι και φορώντας τη σατέν ρόμπα και τις παντόφλες της, έτρεξε για να ανοίξει.
Το κουδούνι χτυπούσε σαν μανιασμένο.
"Μα ποιος να είναι;" Σκέφτηκε.

Κοίταξε από τη κάμερα και στριφογύρισε τα μάτια της.
Άνοιξε την πόρτα και άκουσε τον ήχο από τα τακούνια να ανεβαίνουν τα σκαλιά ως τη κεντρική είσοδο.

"Κάτια!" Αναφώνησε αδιάφορα όταν εμφανίστηκε μπροστά της η μεσήλικη γυναίκα,που παρόλη την ηλικία της κρατιόταν πολύ καλά.

"Έλλη!" Απάντησε εκείνη και τη προσπέρασε για να μπει μέσα,ενώ η Έλλη ξανά στριφογύρισε τα μάτια της.
Η ίδια Κάτια όπως πάντα, σκέφτηκε.

"Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω!" Της απάντησε και πήγε να κλείσει τη πόρτα.

"Το ότι μπορείς να φορέσεις ένα Dior φόρεμα σε μια εκδήλωση επειδή το θέλει ο γιος μου, δεν σε κάνει μια Παπαγεωργίου γλυκιά μου μη τα ξανά λέμε. Μην κλείνεις έρχεται και η Λίλιαν!" Της απάντησε χωρίς να τη κοιτάξει και οδήγησε τον εαυτό της στο τραπεζάκι με τα ποτά,κάνοντας την Έλλη να κοιτάξει την ώρα,η οποία έδειχνε δέκα και τέταρτο.
Την ίδια στιγμή μπήκε στο σπίτι και η Λίλιαν.

"Έλλη μου!" Της έδωσε μια σφιχτή αγκαλιά ενώ η Κάτια τις κοίταζε απαξιωτικά πίνοντας τη πρώτη γουλιά από το δυνατό κονιάκ.

"Πρόσεχε μην κολλήσεις τίποτα γλυκιά μου Λίλιαν!" Έσταξε το φαρμάκι της για ακόμη μια φορά.

"Το μόνο που μπορεί να κολλήσει κάποιος εδώ μέσα είναι τη κακία σου Κάτια!" Πρόλαβε να μιλήσει η Έλλη πριν προλάβει η Λίλιαν.

"Μητέρα γιατί της συμπεριφέρεσαι έτσι πάντα! Πότε θα δεχτείς ότι ο Ιάσονας την αγαπάει;" Ρώτησε η Λίλιαν ενοχλημένη.

"ΠΟΤΈ!" Φώναξε αηδιασμένη και κάθησε πλάτη στις κοπέλες κοιτάζοντας έξω από το τεράστιο παράθυρο την αυλή.

Η Έλλη αναστέναξε απογοητευμένη και ανέβηκε τρέχοντας τις σκάλες για το δωμάτιο της,ενώ εκείνη τη στιγμή είχε εμφανιστεί η Μαργαρίτα με τη κόρη της.
"Αριάδνη μου!" Άκουσε τη πεθερά της να λέει λίγο πριν κλείσει τη πόρτα του δωματίου.

Ακούμπησε τη πλάτη πάνω της και σύρθηκε για να καθήσει κάτω.
Τα δάκρυα της έτρεχαν βροχή,της ήταν αδύνατον να σταματήσει να ενοχλείται από το φαρμάκι που έσταζε συνεχώς η Κάτια από τη πρώτη στιγμή που τη γνώρισε.
Δεν την ήθελε και πλέον είχε αποδεχτεί ότι ποτέ δεν θα το έκανε.

Σηκώθηκε και πήγε να ντυθεί γρήγορα.
Φόρεσε τις αθλητικές της φόρμες, έπρεπε να πάει στο γυμναστήριο,να φύγει αμέσως από αυτό το κολαστήριο ονόματι Κάτια.
Ήλπιζε πως όταν γύριζε δεν θα ήταν πια εδώ.
Κοίταξε το είδωλο της στον καθρέφτη,τα μάτια της έδειχναν πως λίγο πριν έκλαιγε και δεν ήθελε με τίποτα να δώσει τέτοια ευχαρίστηση σε εκείνη.
Άρχισε να ψάχνει νευρικά μέσα στο τσαντάκι με τα καλλυντικά της και αφού βρήκε το κονσιλερ της,άπλωσε κάτω από τα μάτια προσεκτικά να κρύψει τις κοκκινίλες.
Κοίταξε ξανά το είδωλο της και αφού έμεινε ικανοποιημένη,ξεκίνησε για το σαλόνι.
Δυστυχώς δεν μπορούσε να φύγει χωρίς να χαιρετήσει,έτσι κατέβηκε τη σκάλα με αργά βήματα, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα στο τελευταίο σκαλοπάτι.

"Φεύγεις;" Ρώτησε ξινισμενα η Κάτια.

"Φεύγω! Εσείς τι ώρα λέτε;" Ρώτησε στον ίδιο τόνο η Έλλη! Αφού το ήθελε έτσι η καλή της πεθερά,έτσι θα της συμπεριφερόταν και εκείνη,στο κάτω-κατω ήταν δικό της σπίτι,δούλευε και εκείνη,δεν τα περίμενε όλα έτοιμα από τον Ιάσονα όπως η ίδια από τον άντρα της.

"Ώρα; Μια εβδομάδα θα μείνουμε στη Θεσσαλονίκη, μπορεί και περισσότερο! Ας μην τον έπαιρνες από την Αθήνα,θα μας ανέχεσαι τώρα!"
Της απάντησε ανεβάζοντας τους τόνους.

"Τελοσπαντων,δεν έχω διάθεση για καυγά,εγώ φεύγω!" Τους δήλωσε και γύρισε τη πλάτη της. "Λίλιαν αν θέλεις πέρνα από το γυμναστήριο να τα πούμε!"  Είπε στη κουνιάδα της και βγήκε από τη πόρτα,ενώ άφησε την ανάσα που είχε εγκλωβίσει εδώ και ώρα στα πνευμόνια της να βγεί.

Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόταν πόσο χάλια είχε ξεκινήσει η μέρα της και ακόμα δεν είχε συναντηθεί καν με τον Ανδρέα.
Ξεφύσηξε για εκατοστή φορά καθώς πάρκαρε το αυτοκίνητο της στο υπαίθριο πάρκινγκ.

"Καλημέρα Έλλη!" Είπε η μελαχρινή καλλονή στην υποδοχή.

"Καλημέρα Αγγελική!" Απάντησε και της χάρισε ένα χαμόγελο. Ήταν το δεξί της χέρι.

"Σε περιμένει πάνω στο γραφείο σου η Ανδριάνα!" Της φώναξε καθώς ανέβαινε τη σκάλα και της σήκωσε τον αντίχειρα της αντί να μιλήσει.

"Καλημέρα! Πώς και έτσι από εδώ τόσο πρωί;" Ρώτησε τη κολλητή της φίλη η Έλλη και αφού τη φίλησε σταυρωτά κάθησε στο γραφείο της.

"Αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό..." Της απάντησε και γέλασαν.

"Ξέρεις τι τρέξιμο έχω, συγνώμη..."

"Μη δικαιολογείσαι,σε πειράζω. Ξέρω!"
Τη πρόλαβε η φίλη της.

"Άσε που χθες είχαμε συναντήσεις,μην θυμηθώ ότι σήμερα η μέρα μου ξεκίνησε με Κάτια!" Απάντησε και σήκωσε το τηλέφωνο να παραγγείλει καφέ,τον είχε που ανάγκη.
"Ενα καπουτσίνο διπλό σκέτο. Εσύ θέλεις κάτι;" Ρώτησε τη φίλη της αλλά εκείνη έδειξε πως ήταν εντάξει.
Έκλεισε το τηλέφωνο και η Ανδριάνα πλησίασε πιο κοντά.

"Μη μου πεις ότι γύρισε;" Ρώτησε με τα μάτια ορθάνοιχτα!

"Ναι,γύρισε και παντρεύεται! Το καλύτερο βέβαια είναι ότι θα γίνω κουμπάρα!" Της απάντησε και η κοπέλα άνοιξε και το στόμα!

"Μετά από ότι έγινε εκείνη τη νύχτα γύρισε και παντρεύεται;" Ρωτησε αφού κατάφερε να βάλει σε τάξη τις σκέψεις της.

"Ναι! Καλά άκουσες! Η Δήμητρα ήθελε να τους παντρέψω εγώ και ο Ιάσονας! Δεν μπορούσα να πω όχι!"

"Πως έχετε μπλέξει έτσι μου λες;" Ρώτησε η Ανδριάνα.

"Το καλύτερο δεν σου είπα! Απόψε μου ζήτησε να συναντηθούμε,εκεί που συναντηθήκαμε τη τελευταία φορά... Λίγες ημέρες πριν φύγει..."
Η Έλλη κατέβασε το κεφάλι στη σκέψη εκείνης της συνάντησης.

"Θα του πεις;" Ρώτησε η Ανδριάνα και ξανά άνοιξε διάπλατα τα μάτια της.

"Δεν κατάφερα να του πω κάτι τότε,τι σε κάνει να πιστεύεις ότι θα μιλήσω τώρα;"
Ένα χτύπημα στη γυάλινη πόρτα έκανε τις κοπέλες να κοιτάξουν έξω.
Το παιδί με τον καφέ είχε φτάσει και διέκοψαν για λίγο τη συζήτηση τους.
Αφού άφησε τον καφέ και έκλεισε τη πόρτα πίσω του,η Ανδριάνα σηκώθηκε όρθια και άρχισε να περπατά πάνω κάτω.

"Δεν το πιστεύω ότι κατάφερες και τα έκανες έτσι!" Της είπε και σταμάτησε μπροστά της.

"Νομίζεις ότι ήθελα να γίνουν έτσι τα πράγματα; Ότι ήθελα να φτάσουν ως εδώ;  Δεν γίνεται να μάθει Ανδριάνα,θα μπλεχτούν τα πράγματα,αν μάθει ο Ιάσονας..." Έκοψε τη πρόταση της,μα το ήξερε και η ίδια. Θα πέθαινε αν μάθαινε ο Ιάσονας τι είχε γίνει πίσω από τη πλάτη του,πως δύο αγαπημένοι του άνθρωποι τον είχαν μαχαιρώσει πισώπλατα.

"Μην πας σήμερα,μόνο σε μπελάδες θα σε βάλει!" Της πρότεινε η φίλη της.

"Δεν γίνεται να μην πάω! Πρέπει να τελειώνει όλο αυτό Ανδριάνα,πρέπει να σταματήσει να με στριμώχνει και να πετάει υπονοούμενα. Θα το ξεκαθαρίσω και θα φύγω...
Δεν πρόκειται να μάθει ποτέ ότι η Αριάδνη μπορεί να είναι δική του κόρη!" Ξεστόμισε τις τελευταίες λέξεις και η καρδιά της σταμάτησε για λίγο!
Κουβαλούσε το μυστικό αυτό σχεδόν δύο χρόνια τώρα! Από εκείνο το τεστ εγκυμοσύνης που είχε βγει θετικό...
Ήξερε πως ακόμα και ένα τεστ DNA μπορούσε να μην της πει ακριβώς την αλήθεια.
Άρα δεν έπρεπε να τη μάθει κανείς άλλος πέρα από εκείνη και την Ανδριάνα που την είχε στηρίξει τόσο πολύ.
Θα πήγαινε να του ξεκαθαρίσει τις προθέσεις της...
Τίποτα άλλο...