"Και τρία δύο ενα,μείνε... Εντάξει πάρε αναπνοές!" Η Έλλη χτύπησε απαλά στη πλάτη τον πελάτη που προπονούσε και σηκώθηκε όρθια.

"Τα πας πολύ καλά,πιστεύω σε δύο μήνες να φτάσεις στα επίπεδα που θέλεις! Βέβαια σημαντικό κομμάτι είναι και η διατροφή!" Του έδωσε τη συμβουλή της.

"Σ' ευχαριστώ,με βοήθησαν πολύ αυτές οι ασκήσεις για αύξηση μυϊκής μάζας!"

"Δουλειά μας! Έχεις κάνει θεαματικά αποτελέσματα!" Απάντησε η Έλλη και του χαμογέλασε!

"Όλα μια απόφαση είναι!" Της είπε ο Δημήτρης ενώ κοίταζε το σώμα του που ήδη είχε ξεκινήσει να διαγράφει κοιλιακούς.

"Έλλη;" Ακούστηκε μια γλυκιά φωνή τη στιγμή που εκείνη τσεκαρε την ώρα στο ρολόι της.

"Λίλιαν! Πότε ήρθες;" Ρώτησε η Έλλη και πήγε να την αγκαλιάσει ενώ η όμορφη κοπέλα έριξε μερικές ματιές στον πελάτη της Έλλης πριν εκείνη ξεκινήσει να την οδηγεί στο γραφείο της.

"Δεν έχει πολύ ώρα,μου είπαν ότι έχει περσοναλ έως τις τέσσερις και περίμενα." Της απάντησε ευδιάθετη η Λίλιαν.
"Και ωραίο περσοναλ!" Συμπλήρωσε και της έκλεισε πονηρά ματιά!

"Ποιος ο Δημήτρης;" Ρώτησε και γέλασε συγχρόνως η Έλλη.
Ήξερε ότι ο Δημήτρης είναι όμορφο παιδί, αλλά πολύ ανασφαλής χαρακτήρας.
Η ανασφάλεια του πάντα τον εμπόδιζε να δει τις δυνατότητες του που ήταν πολύ υψηλές.

"Αχ! Μου αρέσει και το όνομα! Δεν το πιστεύω! Double win!" Αναφώνησε εύθυμα η μικρή κουνιάδα της Έλλης και συνέχισε να τον κοιτάζει πίσω ;πο τις γρίλιες.

"Είναι καλό παιδί! Μπορώ άνετα να σας κάνω κονέ!" Της απάντησε και της έκλεισε το μάτι!

"Το καλό που σου θέλω Έλλη μου! Τελοσπαντων, άστα τώρα αυτά και πες μου τι κάνετε; Έχουμε να τα πούμε καιρό!" Της είπε η κοπέλα και κάθησε στη καρέκλα.

"Τι να κάνουμε; Τα ίδια! Η ίδια καθημερινότητα Λίλιαν μου! Δεν παραπονιεμαι βέβαια,μου αρέσει αυτή η καθημερινότητα,αφού όλοι όσοι αγαπώ είναι καλά!"
Απάντησε η Έλλη και κοίταξε αυτόματα τη φωτογραφία της κόρης της πάνω στο γραφείο.
"Εσύ πώς είσαι; Ο αγαπημένος μου πεθερός;"

"Εγώ ανυπομονώ να τελειώσω με την σχολή και να γυρίσω πίσω μόνιμα! Δεν αντέχω άλλο στην Αμερική! Άσε που πλέον δεν με κρατάει και τίποτα εκεί! "

"Ναι το έμαθα από τον Ιάσονα ότι χωρίσατε με τον Κυριάκο! Κρίμα φαινόταν αξιόλογο παιδί με προοπτικές!" Απάντησε η Έλλη συνεσταλμένα.

"Ναι μεγάλες προοπτικές! Τον έπιασα στο κρεβάτι με μια συμφοιτήτρια μου! Μιλάμε για μεγάλες προοπτικές!" Απάντησε η Λίλιαν και σηκώθηκε πάλι να ρίξει μια ματιά στο γεροδεμένο σώμα του Δημήτρη.
Τα μάτια της Έλλης γούρλωσαν!
"Μην σε νοιάζει και το ξεπέρασα γρήγορα! Ξέρω τι αξίζω και σίγουρα αυτό είναι πολύ περισσότερα από τον βλάκα τον Κυριάκο!"
Τη πρόλαβε πριν ξεκινήσει απολογηθεί.

"Χαίρομαι γι αυτό! Ο Ιάσονας παρέλειψε να αναφέρει το λόγο που χωρίσατε!" Δικαιολογήθηκε η Έλλη!

"Δεν τον γνώριζε! Δεν ήθελα να το μάθει για να μην το μάθει και ο Ανδρέας! Ξέρεις πόσο υπερπροστατευτικοί είναι,δεν μπορούσα να διακινδυνεύσω να προκληθεί κανένα επεισόδιο! Ικανούς τους είχα να έρθουν στην Αμερική!" Τη κοίταξε σοβαρή και έπειτα από λίγο έσκασαν και οι δύο στα γέλια.

"Ξέρεις τι αδυναμία σου έχουν! Ειδικά ο Ιάσονας! Μόνο εσύ του απέμεινες..." απάντησε η Έλλη και το κλίμα βάρυνε.
"Συγνώμη... Δεν ήθελα να..."

"Μην απολογείσαι,έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε που τη χάσαμε... Κάποια στιγμή πρέπει να το συνειδητοποιήσουμε όλοι!" Απάντησε η Λίλιαν και κοίταξε τα χέρια της.

"Ξέρεις γι αυτό δεν παρεξηγώ τη Κάτια,παρά τα όσα μου λέει,παρά τα όσα κάνει! Ξέρω ότι πάντα θα τη βαραίνει η απώλεια του παιδιού της,πάντα οι παραξενιές και η απαίσια αντίδραση της θα οδηγείται σε αυτό που συνέβη..."

"Το ξέρω! Δυστυχώς η μητέρα μου δεν το ξεπέρασε ποτέ! Έχουν περάσει δέκα χρόνια και ακόμα είναι σαν να έγινε χθές! Ίσως φταίει ότι δεν την έθαψε ποτέ... Ξέρεις..."

"Δεν είχε την ευκαιρία να την αποχαιρετήσει Λίλιαν,είναι πολύ αβάσταχτο για έναν γονιό να χάνει το παιδί του,πόσο μάλλον να μην καταφέρει να το αποχαιρετήσει ποτέ!" Απάντησε η Έλλη με ήρεμη και σταθερή φωνή.

"Ναι αλλά δεν αφήνει τον Ανδρέα να ησυχάσει,δεν τον αφήνει να ξεχάσει...!"
Ξέσπασε η Λίλιαν και σηκώθηκε όρθια ενώ πέρασε το χέρι της μέσα από τα μαλλιά της.
"Είναι τόσο θλιβερό το κλίμα... Γι' αυτό έφυγα από εδώ,δεν άντεχα τη θλίψη και τη μαυρίλα που πλάκωσε το σπίτι μας...
Ο Ιάσονας δεν άντεχε που έχασε τη φίλη του,ο Ανδρέας τη μαμά του,η μητέρα το παιδί της... Εγώ ήμουν μικρή όταν συνέβη,ήμουν σε τρυφερή ηλικία... Θυμάμαι όμως πολλά από την αδερφή μου... Εγώ έχασα τη δεύτερη μητέρα μου,τη σύμβουλο μου..."
Το βλέμμα της νεαρής κοπέλας είχε γεμίσει με συσσωρευμένα δάκρυα που πάλευαν για να μην δραπετεύσουν!

"Ήταν όμορφη γυναίκα η Ιόλη!" Προσπάθησε η Έλλη να ελαφρύνει το κλίμα!

"Ναι, άλλωστε είμαι η μόνη Παπαγεωργίου που δεν έχει κληρονομήσει αυτά τα ακαταμάχητα μπλε μάτια που κάνουν τον κόσμο να παραλύει." Αυτοσαρκαστηκε η Λίλιαν.

"Έχεις τα πιο ξεχωριστά μάτια όμως! Σαν σμαράγδια κοσμούν το όμορφο πρόσωπο σου!" Η Έλλη σηκώθηκε και πήγε κοντά της,ενώ την αγκάλιασε σφιχτά.
"Συγνώμη που σου θύμισα όλα αυτά!" Απολογήθηκε! "Τι λες να σε κεράσω κινέζικο και να αλλάξουμε θέμα;" Τη ρώτησε εύθυμα ενώ σήκωσε το τηλέφωνο να παραγγείλει.

"Κάτι κάνεις!" Της απάντησε η κοπέλα και γέλασαν ταυτόχρονα.
Η Έλλη κοίταξε το ρολόι,είχε πάει τέσσερις και είκοσι.
Όσο πλησίαζε η ώρα να τον συναντήσει,τόσο είχε αρχίσει να τη διακατέχει μια νευρικότητα.

Παράγγειλε φαγητό και η ώρα μαζί με τη Λίλιαν πέρασε παραδόξως πολύ πιο ευχάριστα από όσο περίμενε.
Η παρέα της την είχε κάνει να αποβάλει για λίγο από το μυαλό της τον Ανδρέα.
Αφού έφαγαν, θυμήθηκαν και γέλασαν η Έλλη άφησε κάτω το ποτήρι με το κρασί και έπιασε τη κοιλιά της ενώ το βλέμμα της έπεσε στο μεγάλο ρολόι στον τοίχο.
Έξι παρά είκοσι έδειχνε με τους μεγάλους του δείκτες.

"Ωχ,δε είκοσι λεπτά έχω ραντεβού στην αισθητικό μου και παραλίγο να το ξεχάσω." Είπε δήθεν έκπληκτη για να διώξει με τρόπο τη Λίλιαν, όσο και αν μισούσε τον εαυτό της που το έκανε αυτό.

"Αχ και εγώ έχω ραντεβού με τη Δήμητρα να κοιτάξουμε στολισμούς για τον γάμο!" Είπε ευδιάθετη η κοπέλα και έπιασε τη τσάντα της.
Έβγαλε το κινητό και τσεκαρε τα μηνύματα της.
"Αν θέλεις έλα μόλις τελειώσεις!" Της πρότεινε και έριξε το κινητό πίσω ενώ αμέσως σηκώθηκε να φύγει.

"Θα δω,αν προλάβω,αλλιώς θα τα πούμε στο σπίτι αργότερα." Της είπε η Έλλη και η Λίλιαν της έστειλε ένα φιλί στον αέρα ενώ έπειτα εξαφανίστηκε.

Η Έλλη πήρε βαθιά αναπνοή και έκλεισε το πρόσωπο της στις παλάμες της.
Δεν ένιωθε έτοιμη γι αυτό,όμως γνώριζε πως ποτέ δεν θα ένιωθε έτοιμη να το κάνει...
Έπρεπε να μιλήσουν...
Άρπαξε τη τσάντα της και βγήκε σχεδόν τρέχοντας από το γραφείο.

Δύο χρόνια πριν.

"Δεν περνούσε η ώρα σήμερα..." Της είπε ενώ τη φίλησε στο λαιμό, κρατώντας τη σφιχτά στην αγκαλιά του.

"Ανδρέα..." Ξεκίνησε η Έλλη μα σταμάτησε αμέσως.

Εκείνος την έριξε στο πλάι και σχεδόν ανέβηκε πάνω της.
"Δεν μου άρεσε ο τόνος σου..." Της είπε και τη κοίταξε στα μάτια σοβαρά.
Όταν τον κοίταζε παρέλυε,δεν μπορούσε να του πει όχι,δεν μπορούσε να αντισταθεί στο πάθος του...

"Καλά κάνει και δεν σου αρέσει!" Του απάντησε και ελευθερώθηκε από τον κλοιό του,ενώ σηκώθηκε όρθια και αφού τυλίχτηκε με το σεντόνι, πήγε κοίταξε έξω από το παράθυρο του δωματίου γυρίζοντας του τη πλάτη της.

"Έλλη..."

"Όχι Ανδρέα, τώρα θα μιλήσω εγώ... Σε παρακαλώ." Του είπε και τον κοίταξε στα μάτια.
"Είναι κάτι που δεν ξέρεις... Προσπαθώ να σου το πω εδώ και μέρες και κάθε φορά φοβάμαι πως θα είναι η τελευταία και κάθε φορά το αποφεύγω... όμως δεν γίνεται αλλιώς...Άλλωστε θα αρχίσει να φαίνεται... Έχουν περάσει δύο μήνες από τότε που γυρίσαμε..."

"Δεν καταλαβαίνω..." Της είπε εκείνος φανερά προβληματισμένος.

"Είμαι έγκυος! Εγώ και ο Ιάσονας περιμένουμε παιδί!" Του είπε και χαμήλωσε το βλέμμα.

"Έλλη τι εννοείς εσύ και ο Ιάσονας... Είμαστε σίγουροι ότι ..."

"Ναι είμαι σίγουρη,οι ημερομηνίες μου βγαίνουν από πριν το ταξίδι... Πάνε δυο εβδομάδες που το έμαθα! Αδιαθετουσα κανονικά,όμως ο γιατρός μου είπε πως είναι φυσιολογικό, συμβαίνει..."
Του απάντησε κάθετα.

Εκείνος γύρισε και κάθισε στο κρεβάτι...
Έβαλε το πρόσωπο του μέσα στις παλάμες του και έμεινε για λίγο έτσι.
Η Έλλη τον κοίταζε και συνειδητοποιούσε πως έπρεπε να τελειώσει αυτό, έπρεπε να τον αφήσει να φύγει,κάθε μέρα μέσα της ερωτεύονταν όλο και πιο πολύ τον Ανδρέα.
Κάθε μέρα της γινόταν όλο και πιο δύσκολο να σταματήσει τον παράνομο δεσμό τους.

"Καταλαβαίνεις τι μου λες;" Τη ρώτησε και σηκώθηκε και πάλι, πηγαίνοντας κοντά της.
"Μου λες πως δεν θα σε αγγίζω... Πώς δεν θα σε μυρίζω..." Έχωσε το πρόσωπο του μεθυσμένος στο λαιμό της.
"Το σώμα μου πονάει συνεχώς για εσένα!" Της είπε με σφιγμένο κάθε μυ του προσώπου του.

"Ανδρέα απόψε ήταν η τελευταία φορά... Δεν μπορώ να κοροϊδεύω τον Ιάσονα. Δεν μπορώ να ζω με αυτό που του κάνουμε..." Του απάντησε και ακούμπησε το κεφάλι της στο στήθος του.

"Μη μου το λες αυτό... Δεν μπορώ να σε βλέπω και να μη σ' αγγίζω..."

"Τότε κάνε κάτι να μην με βλέπεις... Φύγε..." Του είπε και τον κοίταξε στα μάτια παρακλητικά.
"Μόνο έτσι θα σωθούμε..."

Εκείνος άγγιξε με τον αντίχειρα τα χείλη της ενώ τη κοίταζε μέσα στα μάτια.
Ένιωθε την αγάπη του να τον πνίγει.
Κοίταξε χαμηλά τη κοιλιά της και έβαλε το χέρι του απαλά πάνω της.
"Πάμε να φύγουμε οι τρεις μας..."

"Ανδρέα σταμάτα επιτέλους να το λες αυτό!" Του φώναξε σχεδόν η Έλλη και έφυγε από κοντά του.
Δεν ήθελε να τον αφήσει να γίνει τρυφερός με αυτό το πλάσμα μέσα της. Φοβόταν μη πούνε την αλήθεια τα μάτια της.
Μη του προδώσει πως δεν ήξερε ούτε εκείνη την αλήθεια.

Πήγε προς το κρεβάτι και άρχισε να φοράει τα ρούχα της...
Εκείνος πήγε κοντά της και τη σταμάτησε πιάνοντας το χέρι της.
Ήταν ολόγυμνος και έμοιαζε σαν αγαλματινος θεός.
Γυμνασμένος, μελαχρινός με μάτια θάλασσα.

"Μη,άφησε με να σε γευτώ λίγο ακόμα... Για τελευταία φορά..." Συμπλήρωσε και είδε στα μάτια της την άμυνα να σπάει.
Άφησε τη φούστα της να πέσει μέσα από τη παλάμη της και εκείνος τη ξάπλωσε απαλά στο κρεβάτι...
Πήρε θέση ανάμεσα στα πόδια της και δεν βγήκε από εκεί μέχρι που ένιωσε να εξαντλείται...

Τώρα

Φορούσε το φουλάρι της και τα γυαλιά της ενώ πέρασε τη πόρτα του μικρού ξενοδοχείου λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη.
Κοίταξε τριγύρω και οι αναμνήσεις της ξύπνησαν αμέσως.
Προχώρησε λίγα βήματα μέχρι το ασανσέρ και έπειτα πάτησε το κουμπί να το καλέσει.

"Είστε καλά;" Άκουσε την ευγενική φωνή του κυρίου πίσω της,ενώ τινάχτηκε.

"Αχ,με τρομάξατε! Είμαι καλά εσείς;" Ρώτησε και κοίταξε τον γνωστό κύριο πίσω από τη ρεσεψιόν.

"Καλά δόξα τω θεώ,επάνω είναι σας περιμένει..." Της είπε και της έκλεισε το μάτι την ίδια στιγμή που έφτασε και το ασανσέρ.

"Καλή συνέχεια" είπε τη στιγμή που μπήκε μέσα και πάτησε το κουμπί του ίδιου ορόφου μετά από τόσο καιρό.
Η καρδιά της χτυπούσε σαν τρελή και όλα όσα έθαψε τόσο καιρό μέσα της είχαν ανέβει ξανά στην επιφάνεια.

Όταν άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ μπροστά της εμφανίστηκαν οι διαφορές πόρτες του ξενοδοχείου.
Έστριψε δεξιά και έπειτα από μερικά βήματα έφτασε πίσω από τη δική τους πόρτα.
Εκείνη που για λιγο καιρό έκρυψε πίσω της τον παράνομο δεσμό τους.
Κορμιά ιδρωμένα που πάλευαν από ανάγκη για λύτρωση...
Άγγιξε απαλά τη πόρτα και άφησε ένα δάκρυ να κυλήσει.
Το σκούπισε γρήγορα και χτύπησε τη πόρτα απαλά.

Λίγα δευτερόλεπτα έπειτα εμφανίστηκε εκείνος,τη τράβηξε μέσα και τη κόλλησε πάνω στη κλειστή πόρτα,μέσα στο δωμάτιο.
"Άργησες και πίστεψα πως δεν θα έρθεις..." Της είπε και φίλησε άγρια τα χείλη της.

Για όσες διαβάζετε τον Σκοτεινό Άγγελο,θέλω να σας πω μέσα στη βδομάδα η ιστορία θα ολοκληρωθεί και θα ανέβουν τα τελευταία κεφάλαια όλα μαζί!
Σας φιλώ!