Τα δάχτυλα της χτυπούσαν ρυθμικά πάνω στο γραφείο,όσο σκεφτόταν τις επιλογές της.
Όχι ήταν αδύνατον να αποφύγει αυτό το δείπνο,δεν ήθελε να ρισκάρει κι άλλο να καταλάβει κάτι ο Ιάσονας.
Της είχε ζητήσει πολλές φορές να πάνε στο Λονδίνο,να τσεκάρει και ο ίδιος τις επιχειρήσεις να ξεσκάσει και εκείνη λιγάκι,μα η απάντηση έμενε πάντα αρνητική από τη μεριά της.

Δεν ήθελε να τον δεί,δεν μπορούσε να τον κοιτάξει στα μάτια.
Πίστευε βαθειά μέσα της πως αν αυτό γινόταν,εκείνος θα μπορούσε να διαβάσει τα μυστικά της! Να διαβάσει τα ένοχα μυστικά της και να αποκαλύψει την αλήθεια...

Ήξερε να διαβάζει τα μάτια της.
Πώς θα τον αντίκριζε απόψε;

Και εκείνα τα μάτια του, εκείνες οι δύο μπλε χάντρες που σε μεθούσαν σαν τις κοίταζες...
Εκείνες τις χάντρες που η οικογένεια τους έδινε ασταμάτητα σε κάθε νέα,πιο βελτιωμένη γενιά τους.
Ο άντρας της,ο Ανδρέας,η Αριάδνη...
Σχεδόν όλη η οικογένεια Παπαγεωργίου...

Κοίταξε μπροστά της τη φωτογραφία της Αριάδνης και τη πήρε στα χέρια της.
Χάιδεψα το πρόσωπο της και αναστέναξε...
Οι ίδιες μπλε χάντρες τη κοίταζαν πίσω από το παγωμένο γυαλί της κορνίζας, χαμογελαστές και αθώες!

Άφησε τη κορνίζα πίσω στη θέση της και μάζεψε τα πράγματα της.
Ένιωσε την ανάγκη να δει τον Ιάσονα, έπρεπε να τον δει από κοντά.
Αφού έβαλε τα πάντα στη τσάντα της πήρε τα κλειδιά του αυτοκινήτου της και βγήκε μέσα από το γραφείο.

"Αγγελική,εγώ πρέπει να φύγω νωρίτερα,δεν έχω άλλα personal σήμερα,θα έρθω αύριο πάλι, αναλαμβάνεις εσύ..."
Της είπε σχεδόν λαχανιασμένη πάνω στη φούρια της και το μόνο που πρόλαβε να κάνει η μελαχρινή καλλονή στην υποδοχή ήταν να κουνήσει το κεφάλι της καταφατικά.

Άνοιξε τη πόρτα της λευκής bmw της και πέταξε τη τσάντα της στη θέση του συνοδηγού.
Έβαλε μπροστά και ξεκίνησε για τον όμιλο Παπαγεωργίου όμως ο καιρός δεν ήταν με το μέρος της.
Η βροχή είχε δυναμώσει πολύ και αυτό δεν βοηθούσε στο να αναπτύξει ταχύτητα σε συνδιασμό με τη κίνηση που επικρατούσε τριγύρω.

Όταν την έπιασε το φανάρι έκανε το κεφάλι της πίσω και έκλεισε τα μάτια αναστενάζοντας.
Η μνήμη της ταξίδεψε στη νύχτα που ενώθηκε ψυχικά και σωματικά μαζί του,τη νύχτα που του χάρισε την αξιοπρέπεια της,σε εκείνο το βράδυ που παραδόθηκε άνευ όρων στον δαίμονα της.
Ένιωσε τα χέρια του να ακουμπούν στο σώμα της,τα χείλη του να φιλούν τα πιο απόκρυφα και ευαίσθητα σημεία του κορμιού της.
Ένας αναστεναγμός ξέφυγε σαν μικρός λυγμός από τα χείλη της.

Απότομες κόρνες από τα πίσω αυτοκίνητα την έκαναν να συνέλθει από το λήθαργο που είχε πέσει μέσα στη φαντασία της και έντρομη έβαλε πρώτη ταχύτητα και ξεκίνησε.
Το φανάρι είχε ανάψει πράσινο και οι κόρνες βαρουσαν ασταμάτητα μέχρι που το αυτοκίνητο της ξεκίνησε.

Άφησε έναν αναστεναγμό που είχε εγκλωβιστεί μέσα στο στήθος της να φύγει και γκαζωσε για να βρεθεί μια ώρα νωρίτερα κοντά στον Ιάσονα.
Τώρα που ξυπνούσε ο δαίμονας, τώρα που το παρελθόν της χτυπούσε και πάλι τη πόρτα,ένιωθε την ανάγκη να τον πάρει μια αγκαλιά και να χαθεί μέσα της,να προφυλαχτεί από όλα όσα είχε να αντιμετωπίσει...

Μπήκε στον όμιλο χωρίς να κοιτάζει τριγύρω της,όρμηξε στη μεριά των ασανσέρ ,περνώντας σαν σίφουνας το τεράστιο φουαγιέ υποδοχής και όταν έφτασε μπροστά τους άρχισε να πατάει σαν τη τρελή τα κουμπιά μέχρι να ανοίξει η πόρτα σε κάποιον από τους τέσσερις ανελκυστήρες.

Μόλις άκουσε τον χαρακτηριστικό ήχο έτρεξε προς τη μεριά του ασανσέρ που είχε καταφθάσει,όμως ένα γεροδεμένο σώμα,σταμάτησε απότομα τη πορεία της και την εκσφενδόνισε στο πάτωμα,ενώ παραδίπλα έπεσαν και τα πράγματα που κρατούσε στα χέρια της.

"Μα τι στο καλό..." Ψέλλισε και έπιασε το μέτωπο της που πονούσε μετά τη σύγκρουση.

"Έλλη;" Ρώτησε ο Ανδρέας έκπληκτος από την απρόσμενη αυτή συνάντηση τους.

"Ανδρέα..." Ξέπνοα απάντησε εκείνη όταν κατάλαβε ποιον είχε μπροστά της.

Εκείνος έτεινε το χέρι του και έπιασε το δικό της για να τη βοηθήσει να σηκωθεί ενώ έπειτα μάζεψε τη τσάντα της και τα κλειδιά της και της τα έδωσε.

"Σ' ευχαριστώ..." Του είπε αποφεύγοντας να τον κοιτάξει στα μάτια.
Ήταν πολύ όμορφος μέσα στο γκρί κοστούμι του.
Το γαλάζιο πουκάμισο του έκανε τα μάτια του να φωτίζονται ακόμα περισσότερο,γι' αυτό απέφευγε να τα κοιτάξει.

"Είσαι καλά; Φαίνεσαι κάπως..." Προσπάθησε να τη πλησιάσει όμως εκείνη σήκωσε το χέρι της και τον σταμάτησε.

"Είμαι καλά!" Πρόλαβε να του πει και προχώρησε στο εσωτερικό του ασανσέρ ενώ πάτησε αμέσως το κουμπί που θα την οδηγούσε στο τελευταίο όροφο.
"Θα τα πούμε το βράδυ!" Συνέχισε λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες και μόνο αφού αυτές σφράγισαν άφησε την αναπνοή της να βγει.

Εκείνος δεν πρόλαβε να της απαντήσει.
Και ήταν καλύτερα έτσι, σκέφτηκε και κοίταξε το πρόσωπο της στον καθρέφτη.
Τα μάγουλα της ήταν αναψοκοκκινισμένα,το πρόσωπο της έδειχνε να φλέγεται.
Πήρε μερικές βαθιές αναπνοές και μόλις άνοιξαν οι πόρτες έτρεξε στο γραφείο του Ιάσονα.

Προσπέρασε τη γραμματέα του που τη χαιρέτησε χωρίς να τη κοιτάξει καν και άνοιξε απότομα τη πόρτα του.
Εκείνος σήκωσε το βλέμμα από τα χαρτιά που σχεδόν σκέπαζαν το ξύλινο γραφείο του και τη κοίταξε απορημένος!

"Έλλη;" Ρώτησε με το βλέμμα του γεμάτο ερωτηματικά και ήταν η δεύτερη φορά που άκουγε κάποιον να προφέρει το όνομα της με απορία μέσα σε δέκα λεπτά.

Έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα κοκκαλομενη στη θέση της να τον κοιτάζει στα μάτια ανήσυχη και έπειτα έκλεισε τη πόρτα και έτρεξε στην αγκαλιά του.
Εκείνος κούνησε τη καρέκλα του πίσω και η Έλλη όρμηξε πάνω του και τύλιξε τα χέρια της γύρω του,ενώ έχωσε το πρόσωπο της στον λαιμό του.

"Τι έπαθες κορίτσι μου;" Τη ρώτησε και κράτησε το πρόσωπο της στα χέρια του ενώ κόλλησε το μέτωπο του στο δικό της.

"Μου έλειψες!" Του απάντησε ειλικρινά και κρύφτηκε ξανά στο λαιμό του.

"Κορίτσι μου,σε έχω παραμελήσει τώρα τελευταία με τη δουλειά. Συγνώμη!" Της είπε και την έσφιξε δυνατά μέσα στα δυνατά χέρια του.
"Τι λες να ξεκινήσουμε πάλι τη προπόνηση μαζί και αυτό να είναι η αφορμή να σε βλέπω περισσότερο μέσα στη μέρα;" Τη ρώτησε και εκείνη τον κοίταξε μέσα στα μάτια!

"Τι έχω κάνει για να σε έχω; Θα πρέπει να ήταν κάτι πολύ καλό!" Του χαμογέλασε και χάιδεψε τους κροτάφους του που είχαν αρχίσει σιγά σιγά να γκριζαρουν, χαρίζοντας του έξτρα γοητεία.

"Μάλλον ότι έχω κάνει και εγώ..." Της απάντησε και τη φίλησε στα χείλη απαλά.
Χαλάρωσε τη γραβάτα του και έκανε ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλη.

"Ξέρω τι σκέφτεσαι!" Του ψιθύρισε στο αφτί εκείνη ελαφρώς πιο χαλαρή από πριν και του χαμογέλασε.

"Μμμμ,τι λες να φύγουμε μαζί σπίτι σήμερα,μιας και η μέρα εξελίχθηκε έτσι να φύγω και εγώ από εδώ και να περάσουμε λίγες ώρες χαλάρωσης πριν το αποψινό δείπνο;" Τη ρώτησε και εκείνη του χάρισε ένα βαθύ φιλί.

Σηκώθηκε από πάνω του και του άπλωσε το χέρι. "Λέω ναι..." Του είπε και του έκλεισε το μάτι.

Εκείνος σηκώθηκε και φόρεσε το σακάκι του ενώ αμέσως έκλεισε το χέρι της στη παλάμη του και βγήκαν απ το γραφείο.
"Μαρίνα φεύγω,αν με ζητήσει κανείς πες του πως έτυχε κάτι..."

"Μα κύριε Ιάσονα έχετε συνάντηση σε δύο ώρες!" Προσπάθησε η κοπέλα μάταια να τον μεταπείσει.

"Όπως μόλις σου είπα Μαρίνα,μου έτυχε κάτι..." Της απάντησε ξανά και της έκλεισε το μάτι πριν χαθεί με την Έλλη μέσα στο ασανσέρ,ενώ η ξανθιά κοπέλα έμεινε πίσω και αναστέναξε κοιτάζοντας τη λίστα με τα ραντεβού που έπρεπε να ακυρώσει.

Ο Ιάσονας κόλλησε την Έλλη μπροστά από τον καθρέφτη και ακούμπησε το σώμα του στο δικό της.
Το πρόσωπο της έδειχνε πιο χαλαρό τώρα.
Άξιζε διάολε να περάσει λίγες στιγμές παραπάνω με τη γυναίκα του,η δουλειά μπορούσε να περιμένει.
Άλλωστε και η Αριάδνη θα χαιρόταν που θα έβλεπε λίγο περισσότερο τους δύο τους να είναι μαζί της,κάτι που συνέβαινε σπάνια.

Πέντε ώρες αργότερα όλοι έδειχναν να έχουν χαλαρώσει και στο σπίτι τους είχε μπει το γέλιο.
Οι τοίχοι ήταν μάρτυρες ευτυχίας εκείνες τις λίγες ώρες που ο Ιάσονας πέρασε μαζί τους.
Το είχε ανάγκη...
Τον είχαν ανάγκη και εκείνη και η κόρη τους!
Ο Ιάσονας ήταν ο έρωτας της ζωής της...
Ακόμα δεν πίστευε πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό.
Καθάρισε το μυαλό της από τις σκέψεις που την είχα κατακλύσει και πάλι.
Άλλωστε σε λίγη ώρα,αυτά που την έτρωγαν θα είχαν πάρει σάρκα και οστά, έπρεπε να απολαύσει τις τελευταίες στιγμές ευτυχίας δίπλα στον άντρα της και τη κόρη της που έπαιζαν δίπλα της με τα τουβλάκια της δεύτερης.

Πόσο σέξυ έβρισκε αυτή τη πλευρά του χαλαρού Ιάσονα,του Ιάσονα που νοιαζόταν για εκείνες,του άντρα που της έκανε το κορμί να πάρει φωτιά λίγες ώρες πριν στο κρεβάτι τους...
Κι όμως,θα έλεγε πως δεν είχε βαρεθεί στιγμή το σεξ μαζί του.
Ακόμα έψαχνε τις αιτίες που έκανε ότι είχε κάνει...
Ακόμα έψαχνε τις αιτίες που ο Ανδρέας την έκανε να νιώθει έτσι...
Ήταν λες και δίπλα του ήταν υπό την επήρεια μαύρης μαγείας,λες και ένα ξόρκι τη τραβούσε κοντά του.

"Τι γυρνάει στο μυαλουδάκι σου μωρό μου;" Τη ρώτησε ο άντρας της ενώ βρέθηκε μπροστά της χωρίς εκείνη να το καταλάβει.
"Σήμερα είσαι κάπως! Θέλεις να μου πεις τι σε προβληματίζει;"
Ρώτησε γεμάτος περιέργεια ενώ η θλίψη και η αγωνία ήταν ζωγραφισμένη στα μάτια του.
Ανησυχούσε πολύ για εκείνη.

"Τίποτα,απλώς νιώθω ευγνωμοσύνη που περνάμε αυτές τις στιγμές σαν οικογένεια! Δεν θέλω να χάσω στιγμή την  εικόνα αυτή!" Του απάντησε και τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του.

"Σίγουρα είναι αυτό;" Ρώτησε σμίγοντας τα φρύδια του και τη κοίταξε μέσα στα μάτια βαθύτερα.
Έψαχνε να βρει αν του έλεγε την αλήθεια.

"Σίγουρα!" Του απάντησε τη στιγμή που ακούστηκε το κουδούνι και εκείνος χαμογέλασε.

"Τα παιδιά!" Αναφώνησε και ξεκίνησε για τη κεντρική είσοδο ενω η Έλλη πήρε μια βαθιά ανάσα, που ευτυχώς η συζήτηση τους είχε λάβει τέλος.
Πήρε αγκαλιά τη μικρή Αριάδνη και ξεκίνησε και εκείνη κατεβαίνοντας τη σκάλα για να συναντήσει τους καλεσμένους τους.

Ήταν ανάλαφρα ντυμένη απόψε,με ένα λευκό φόρεμα,μια παλάμη πάνω από το γόνατο της και ένα ελαφρύ μακιγιάζ να τονίζει τα όμορφα και έντονα μελιά μάτια της,ενώ τα πλούσια μακριά μαλλιά της ήταν ίσια ενώ έπεφταν στη πλάτη της.

Η οικιακή βοηθός τους άνοιξε τη πόρτα και μπροστά της εμφανίστηκε ο Ανδρέας με τη Δήμητρα, ντυμένοι στη τρίχα και ένιωσε απεριόριστη αμηχανία στη θέα τους.
Προχώρησε λίγα βήματα με τα πόδια της να τρέμουν και βρέθηκε δίπλα στον σύζυγό της.

Η Αριάδνη χαμογέλασε μόλις κοίταξε τον Ανδρέα,δεν τον είχε συναντήσει ποτέ.

"Κοίτα που κατάλαβε η μικρή ότι είσαι ξάδερφος της!" Φώναξε ο Ιάσονας και γέλασε δυνατά ενώ η καρδιά της Έλλης άρχισε να χτυπάει ανεξέλεγκτα όσο εκείνος πήρε τη μικρή στη δική του αγκαλιά και προχώρησε μπροστά με τον άντρα της.

"Έλλη μου!" Αναφώνησε η Δήμητρα και την αγκάλιασε ενώ έπειτα από λίγο της έδειξε τη τεράστια κοτρώνα που στόλιζε το δάχτυλο της με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη,όσο ο Ιάσονας και ο Ανδρέας τους είχαν προσπεράσει.

"Πόσο χαίρομαι!" Της απάντησε η Έλλη επιστρατεύοντας όλο το ταλέντο της στην υποκριτική,που δεν ήταν και επιτυχημένο.
"Είναι πολύ όμορφο!" Συνέχισε και τη τράβηξε να προχωρήσουν στο εσωτερικό του σπιτιού.

"Υπέροχο το καινούργιο σας σπίτι!" Της είπε η Δήμητρα ενώ κοίταζε εκστασιασμένη τριγύρω.

"Σ' ευχαριστώ!" Το είχε διακοσμήσει όλο μόνη της.
Τη βοήθησε πολύ στο να κρατήσει το μυαλό της απασχολημένο και να μην τρελαθεί.

Κάθησαν στο σαλόνι και ο Ιάσονας έδωσε τη μικρή στη Μαργαρίτα,τη γυναίκα που τους βοηθούσε με το σπίτι και εκείνη τη πήρε αγκαλιά και τη πήγε στο δωμάτιο της για ύπνο.

"Κληρονόμησε τα μάτια των Παπαγεωργίου!" Παρατήρησε ο Ανδρέας και ο θείος του φούσκωσε από περηφάνια για την όμορφη κόρη του.

"Και την ομορφιά της μαμάς της!" Συμπλήρωσε ο Ιάσονας ενώ με αυτή του την κουβέντα έστρεψε τα βλέμματα όλων πάνω στην Έλλη που είχε γίνει κόκκινη σαν το παντζάρι.

"Αυτό είναι εμφανές!" Απάντησε ο Ανδρέας ενώ κάρφωσε τη ματιά του πάνω της.
Έμοιαζε να χάνεται για λίγο σαν τη κοίταζε,σαν να μην συνειδητοποιούσε ότι υπήρχαν και άλλοι δίπλα τους.
Αυτό δημιουργούσε άγχος στην Έλλη.

"Θέλετε κάτι να πιείτε;" Ρώτησε προσπαθώντας με κόπο να ζωγραφίσει στα χείλη της ένα γλυκό χαμόγελο.

"Έχω φέρει το αγαπημένο σου κρασί!" Της είπε η Δήμητρα και της το έδωσε.

"Πάω να το βάλω στο ψυγείο να παγώσει!" Απάντησε η Έλλη και έφυγε από κοντά τους.

Μπήκε στη κουζίνα και ακούμπησε τις παλάμες της στον πάγκο αφήνοντας την αναπνοή της να βγει ανεξέλεγκτη και να βοηθήσει τη καρδιά της να σταματήσει να χτυπά τόσο δυνατά!
Ένιωσε να πνίγεται από τις θύμησες!
Ένα χέρι στη πλάτη της την έκανε να τιναχτεί ενώ έπειτα το ίδιο χέρι της έκλεισε το στόμα για να μην φωναξει.

"Σσσσσ ηρέμησε εγώ είμαι!" Της είπε ψιθυριστά ο Ανδρέας!

"Τι θέλεις εδώ μέσα!" Του απάντησε και αφού του έσπρωξε το χέρι πήγε στην άλλη μεριά της κουζίνας.

Εκείνος την ακολούθησε και εκείνη πισωπάτησε για να τον αποφύγει.
"Πρέπει να μιλήσουμε Έλλη!"

"Τώρα;" Ρώτησε έξαλλη ψιθυριστά ενώ κοίταξε προς τα έξω μην εμφανιστεί κανείς.

"Αύριο! Θα σε περιμένω εκεί που συναντηθήκαμε τελευταία φορά!" Της είπε και εκείνη προσπάθησε για ακόμη μια φορά να αποφύγει να τον κοιτάξει στα μάτια.
"Κοίταξε με Έλλη!" Της φώναξε όσο πιο χαμηλόφωνα μπορούσε.

Γύρισε το βλέμμα της στα μάτια του δειλά.
Εκείνος της έπιασε το πρόσωπο.
"Στις έξι!"
Ήξερε πως δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς,έπρεπε να μιλήσουν...
Κούνησε το κεφάλι της καταφατικά.
Εκείνος της χάιδεψε το μάγουλο χωρίς να χάσουν λεπτό ο ένας τον άλλο από τα μάτια του και έπειτα σαν να ξύπνησε,πήρε το χέρι του από το μάγουλο της και κατευθύνθηκε στο νεροχύτη.
Γέμισε ένα ποτήρι με νερό και βγήκε γρήγορα από τη κουζίνα χωρίς να τη ξανά κοιτάξει.

Εκείνη έβαλε το κρασί στο ψυγείο και το έκλεισε με όλη της τη δύναμη!
Ακούμπησε τη πλάτη της πάνω του και έκρυψε με της παλάμες της το πρόσωπο της.
Για ακόμα μια φορά το παρελθόν γύρισε και έπρεπε να το ξεκαθαρίσει για να μην επηρεάσει ξανά το μέλλον...
Δεν ήταν έτοιμη όμως...
Δεν ήταν καθόλου έτοιμη...