Απρίλιος 1980

Κατέβαινε τη τεράστια μαρμάρινη σκάλα νωχελικά,όμως γνώριζε πως όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω της και κάποια από αυτά αποζητούσαν απελπισμένα ένα χαμόγελο της.
Έμοιαζε πραγματικά με οπτασία,θα έλεγε κανείς πως είχε βγει από το πιο όμορφο παραμύθι.
Ξανθά μακριά μαλλιά,γαλάζια μάτια,το σώμα της ήταν λαμπάδα και μέσα στο γαλάζιο της μακρύ τούλινο φόρεμα έμοιαζε πραγματική νεράιδα!
Ο μικρός Ιάσονας τη περίμενε ακόμη πιο ανυπόμονος στην άκρη της σκάλας,του είχε λείψει να παίζουν μαζί με κέφι,όπως εκείνη συνήθιζε να κάνει μαζί του.

Τον τελευταίο καιρό η αδερφή του δεν είχε διάθεση,όλο την έβλεπε να κλαίει και όταν της ζητούσε να βγουν έξω και να τον κυνηγήσει εκείνη μόνιμα αρνούταν.
Ένιωθε φοβερά μόνος χωρίς εκείνη και το πάντα χαμογελαστό της πρόσωπο που τώρα το σκέπαζε απέραντη θλίψη.

Λίγο πριν φτάσει στο τελευταίο σκαλοπάτι,ο πατέρας της πλησίασε και της άπλωσε το χέρι.
Εκείνη το έπιασε και προσποιήθηκε ένα χαμόγελο,που όμως δεν έπεισε όσους ήξεραν.

Ο Μάριος τη πλησίασε και της χάρισε μια ανθοδέσμη γεμάτη κατακόκκινα τριαντάφυλλα.
"Είστε πολύ όμορφη απόψε δεσποινίς Ιόλη!"
Τα μάτια του έλαμπαν από προσμονή και ενθουσιασμό καθώς τη κοίταζαν.

"Σας ευχαριστώ πολύ!" Πήρε τα λουλούδια στα χέρια της και τα μύρισε.
Τα λάτρευε η Ιόλη τα λουλούδια,όμως δεν τα ήθελε κομμένα,τα ήθελε στο κήπο που τόσο αγαπούσε στα δεκάδες στρέμματα που είχαν δικά τους και ήταν όλα γεμάτα από ότι λουλούδι μπορείς να φανταστείς.
Πόσες ώρες περνούσε από την ημέρα της εκεί να φροντίζει και να μιλά σε αυτά.

"Τι τυπικότητες είναι αυτές Μάριε;Τι άσκοποι πληθυντικοί; Σε λίγο καιρό θα είμαστε επίσημα μια οικογένεια."
Η φωνή του πατέρα της επιβλητική, γέμισε το χώρο και έκανε όλους τους παρευρισκόμενους να τον κοιτάξουν.

"Έχετε δίκιο κύριε Παπαγεωργίου!" Είπε ο όμορφος νεαρός και κατέβασε το κεφάλι.

"Συμφωνώ απόλυτα! Ήδη θεωρούμαστε οικογένεια!" Πήρε το λόγο ο πατέρας του Μάριου, Νεκτάριος Γαζής.
"Όλα είναι τελειωμένα,ο γάμος των παιδιών θα οριστεί το φθινόπωρο!"

Η Κάτια ξαφνικά κοίταξε τη κόρη της και έπειτα τη κοιλιά της.
"Γιατί να περιμένουμε τόσο Νεκτάριε;
Ο Μάιος είναι ο πιο όμορφος μήνας για γαμήλιες φωτογραφίες!" Έκλεισε αφοπλιστικά το μάτι της στον γαμπρό της.

"Ναι πατέρα! Έχει δίκιο η κυρία Παπαγεωργίου.
Σε ένα μήνα είναι καλύτερα!"
Κοίταξε την όμορφη Ιόλη και πλησίασε κοντά της πιάνοντας της τα χέρια.
"Ανυπομονώ να σε κάνω γυναίκα μου!"

Η Ιόλη έμοιαζε τρομοκρατημένη.
Το βλέμμα της έδειχνε απελπισία ενώ της Κάτιας έδειχνε μόνο ικανοποίηση.
Ήξερε πως η κοιλιά της κόρης της δεν θα μπορούσε να μείνει κρυφή ως το φθινόπωρο,σε ένα μήνα όμως θα ήταν ότι έπρεπε.
Εκείνη θα φρόντιζε τα πάντα να γίνουν σωστά και η κόρη της τυχαία να γεννήσει πρόωρα.
Θα έκλινε το στόμα του προικοθήρα που της έκανε αυτό το κακό με χρήματα και όλα θα έπαιρναν το δρόμο τους.

Ήταν σίγουρη η Κάτια πως η Ιόλη θα συνήθιζε και στο τέλος θα κατάφερνε να αγαπήσει το Μάριο.
Όμως η Ιόλη δεν ήταν,όλα αυτά της φάνηκαν βουνό και ένιωσε να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της.

"Πάμε λοιπόν να φάμε και να γιορτάσουμε τις χαρές των παιδιών μας!" Αναφώνησε ο Παύλος Παπαγεωργίου και η Ιόλη την ίδια στιη λιποθύμησε στα χέρια του Μάριου.

                               🌟🌟🌟

"Ιάσονα!" Η Έλλη κρατούσε το κεφάλι του άντρα της έτσι ώστε η πτώση να είναι ομαλή,ενώ στο άλλο χέρι κρατούσε τη κόρη της που είχε αρχίσει να κλαίει.
"Ιάσονα!" Επανέλαβε και ένιωσε τη καρδιά της να χτυπάει δυνατά από το φόβο.

Εκείνος άνοιξε τα μάτια του και έπιασε το χέρι της.
"Είμαι καλά!" Της είπε ξεψυχησμενα και εκείνη σωριάστηκε κάτω ακριβώς δίπλα του.
"Νομίζω ότι έπεσε η πίεση μου!"

"Με κοροϊδεύεις Ιάσονα; Ήσουν πιο άσπρος και από πανί. Τι έπαθες;"

"Τίποτα σου λέω!" Έβαλε τα χέρια του στο έδαφος και έδωσε ώθηση να σηκώσει τον εαυτό του.
"Είμαι μια χαρά,απλώς έπεσε η πίεση μου,δεν έφαγα καλά!"

"Μόνο το μισό καλάθι που πήραμε μαζί μας!" Η Έλλη έδειχνε δύσπιστη και αυτό έκανε τον Ιάσονα ακόμη πιο νευρικό.

"Έλα πάμε μέσα να δεις το σπίτι!" Αναστεναξε βαθιά και πήρε την απόφαση στο λεπτό.
Δεν έπρεπε να δώσει κι άλλες υποψίες στη γυναίκα του.

Άνοιξε τη πόρτα και οι θύμησες τον κατέκλυσαν.
Έκλεισε τα μάτια του για δευτερόλεπτα και τα ξανά άνοιξε,είχε ορκιστεί στον εαυτό του πως δεν θα ερχόταν ξανά σε αυτό το σπίτι,όμως ήταν ο ίδιος που για το καλό της οικογένειας του,για την επανένωση των δικών του ανθρώπων συμφώνησε.

Οι εργάτες τους κοίταξαν αδιάφορα και συνέχισαν την δουλειά τους.
Η Έλλη είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα από το μεγαλείο αυτού του σπιτιού.
Θα έλεγε κανείς πως μοιάζει με παλάτι και ίσως να είχε και δίκιο.
Είχε δώσει όλο της τον εαυτό η Κάτια όταν το έφτιαξαν.
Είχε διαλέξει τους καλύτερους εργολάβους και αρχιτέκτονες, έπειτα με το γούστο της και τον καλύτερο διακοσμητή της πόλης,είχε στολίσει την έπαυλη με τα καλύτερα κάδρα και έπιπλα, φωτιστικά και κουρτίνες μα και κάθε λογής λεπτομέρεια που μπορεί να φανταστεί το ανθρώπινο μυαλό.

Τώρα ήταν έμοιαζε γκρεμισμένο και παλιακό, άδειο,μα το μεγαλείο του μόνο αδιάφορο δεν σε άφηνε.
Για λίγη ώρα δεν μιλούσε κανείς, μονάχα προχωρούσαν στους τεράστιους χώρους.
"Επάνω δεν γίνεται να πάμε,είναι γεμάτο μπάζα!" Ακούστηκε ο Ιάσωνας και η Έλλη τον κοίταξε.

"Ναι ναι!" Απάντησε υπνωτισμένη και τον κοίταξε.
"Ιάσωνα εδώ μέσα θα κάνω ένα τέταρτο να πάω από τη σάλα στο δωμάτιο μας!"
Τα μάτια της είχαν ανοίξει πλατιά.

Ο Ιάσωνας γέλασε και πήγε κοντά της.
"Μην είσαι τόσο δραματική,βλέπεις όμως πως το σπίτι μας χωράει όλους,έτσι που μπορεί να μην βλέπουμε και κανένα για μέρες!" Της έκλεισε το μάτι και την αγκάλιασε από πίσω.

"Επ,πως και από δω;" Άκουσαν τη φωνή του Ανδρέα και γύρισαν και οι δύο ταυτόχρονα.
Ακόμα και η μικρή Αριάδνη.

"Ήρθαμε να δουν τα κορίτσια μου το νέο τους σπιτικό!" Απάντησε ο Ιάσωνας και ένιωσε κάπως πιο χαλαρός πια.

"Και σας άρεσε;" Ο Ανδρέας έμοιαζε λιγάκι εριστικός παραπάνω,με ένα τόνο ειρωνίας στη φωνή του.
Η Έλλη υπέθεσε πως τον είχε πειράξει που τους είδε αγκαλιά με τον Ιάσωνα.

"Είναι πανέμορφο!" Απάντησε με ειλικρίνεια κοφτά η Έλλη.
Η μικρή του έσκασε ένα χαμόγελο και εκείνος τις πλησίασε και άπλωσε τη παλάμη του να πιάσει το μικρό της χέρι.

"Μου είπαν ότι θα είναι έτοιμο σε ένα μήνα!" Τους είπε χωρίς να παίρνει τα μάτια του από την Αριάδνη.
Πήγαινε καιρός τώρα που του είχε μπει η ιδέα πως η Αριάδνη ίσως να ήταν κόρη του μα δεν ήξερε πώς να το επιβεβαιώσει.
Έψαχνε στο μυαλό του να βρει ένα τρόπα έμοιαζε μάταιο,δεν γινόταν να πάρει το παιδί μόνος του για τεστ DNA.

"Μια χαρά,να προλάβουμε και εμείς να πακεταρουμε τα πράγματα μας." Η Έλλη κοίταξε τον Ιάσωνα που έδειχνε χαλαρός πια.

"Υπάρχει χρόνος γι αυτό!" Ο Ανδρέας γύρισε προς τον Ιάσωνα και εκείνη την ώρα χτύπησε το κινητό του δεύτερου.
Κοίταξε την οθόνη και έπειτα αμέσως πίεσε το δάχτυλο να απαντήσει στη κλήση.

"Παρακαλώ!" Για λίγο επικράτησε σιωπή και έπειτα από λίγο ο Ιάσωνας τους έκανε νόημα πως θα βγει έξω να μιλήσει άνετα.
Η Έλλη κοίταξε τον Ανδρέα όμως εκείνος ήδη είχε τα μάτια του στα δικά της.
Τα πρώτα δευτερόλεπτα έμοιαζαν αμήχανα και για τους δύο.

"Δεν θα το έκανα αυτό που είπα!" Μίλησε πρώτος εκείνος.

"Το ξέρω!" Όντως το ήξερε.
Ήξερε πως ήταν κενές απειλές.

"Για εσένα! Γιατί εγώ δεν φοβάμαι τίποτα!" Το πρόσωπο του σκλήρυνε ξανά.

Ο Ιάσωνας επέστρεψε και η Έλλη δεν πρόλαβε να απαντήσει.
"Ο Ιάκωβος ήταν ήθελε να μου πει για τη δουλειά που έκλεισες στην Αμερική,μπράβο μικρέ,έκανες καλή συμφωνία, αυτό θα ανεβάσει ακόμα περισσότερο τις μετοχές μας στην αγορά."
Χτύπησε το χέρι του απαλά μερικές φορές στη πλάτη του Ανδρέα και χαμογέλασε.

"Κάνω ότι μπορώ!" Κοίταξε μια τον ένα και μια τον άλλο.

"Η Δήμητρα τι κάνει;" Ρώτησε η Έλλη και το επόμενο λεπτό το μετάνιωσε.
Λες και την ενδιέφερε.

"Τρέχει με τις ετοιμασίες του γάμου,ήρθε ο καιρός. Σήμερα είχε τη πρώτη πρόβα νυφικού,εκεί πρέπει να είναι με τη Κάτια και τη Λίλιαν. Θα πάμε για φαγητό έξω μετά,θέλετε να έρθετε;"

ΟΧΙ,είπε δυνατά από μέσα της καθώς κοίταξε τον Ιάσωνα αλλα δεν ήθελε να χαλάσει την ήδη ήρεμη μέρα που είχαν μεταξύ τους και έτσι κούνησε τους ώμους της κάνοντας θετική γκριμάτσα και ο Ιάσωνας απάντησε αμέσως ναι.
Πάντα της έκανε εντύπωση που ο Ανδρέας επέλεγε να λέει τη Κάτια με το όνομα της και όχι γιαγιά.
Ήξερε πως δεν το είχε ζητήσει η ίδια!

Μια ώρα έπειτα ήδη βρισκόταν σε ένα ταβερνάκι και συζητούσαν οι τρεις τους περί ανέμων και υδάτων,ενώ η μικρή Αριάδνη καθόταν στο καρότσι της και έπαιζε με ένα μικρό κουκλάκι.

"Σαν να άργησαν λίγο τα κορίτσια!" Παρατήρησε ο Ιάσονας και κοίταξε το ρολόι του.
Είχε περάσει μισή ώρα ήδη από την ώρα που κάθησαν στο ταβερνάκι.

"Να ζήσεις Ανδρέα και χρόνια πολλά..."
Ξαφνικά το εορταστικό γνωστό τραγούδι γέμισε από τις φωνές των τριών γυναικών που είχαν φτάσει στο χώρο με μια τούρτα και μπαλόνια.

"Μα φυσικά! Πώς το ξέχασα εγώ;" Αναφώνησε ο Ιάσωνας και σηκώθηκε όρθιος να πάει κοντά του.
Τον αγκάλιασε σφιχτά και του χάιδεψε τα μαλλιά.
"Συγνώμη ανηψιέ μου!"

"Εδώ το ξέχασα εγώ!" Έλαμπαν και τα μάτια του,από παιδί του άρεσαν οι εκπλήξεις,το λευκό του χαμόγελο έκανε την Έλλη σχεδόν να παραλύει και είχε μέρες να τον δει να γελάει.

"Κάνε μια ευχή και σβήσε τα κεριά σου μωρό μου!" Η Δήμητρα πήγε κοντά του και έβαλε τη τούρτα μπροστά του.
Τα μάτια του Ανδρέα διασταυρώθηκαν με αυτά της Έλλης και έπειτα έσβησε τα δύο κεριά που έγραφαν τριάντα.

"Χρόνια πολλά αγάπη μου!" Η Δήμητρα τον φίλησε στα χείλη παρατεταμένα και η Έλλη έστρεψε τα μάτια της αλλού.
Πώς θα συνήθιζε κάτι τέτοιο; Αναρωτήθηκε.

"Χρόνια πολλά λεβέντη μου!" Η Κάτια γεμάτη περηφάνια πήγε κοντά του και εκείνος την αγκάλιασε!
"Να σε χαιρόμαστε Ανδρικο μου!" Μπήκε στην αγκαλιά και η Λίλιαν.

Η Έλλη σηκώθηκε αργά και με δισταγμό πήγε κοντά του,το χαμόγελο του έγινε πλατύτερο.
"Έπρεπε να μας το πεις νωρίτερα, αισθάνομαι λίγο άσχημα! Χρόνια σου πολλά!" Του είπε και τον πλησίασε περισσότερο για να τον φιλήσει σταυρωτά.
Τα χείλη του σταμάτησαν λίγο πιο δίπλα απ' τα δικά της και ασυναίσθητα έκλεισε τα μάτια της.

Όχι, σίγουρα δεν θα μπορούσε να το συνηθίσει αυτό.
Έφυγε αμέσως από κοντά του και κάθησε στη καρέκλα της.
Ευτυχώς η καθόλου αγαπημένη της πεθερά είχε καθήσει από την άλλη άκρη και δεν χρειαζόταν να τη κοιτάζει.

"Η έκπληξη δεν τελειώνει εδώ!" Η Δήμητρα έβγαλε ένα φάκελο από την τσάντα της και τον άφησε μπροστά του.
Τα μάτια της αστραφταν από χαρά.

"Τι είναι αυτό;" Ο Ανδρέας φαινόταν απορημένος.

"Άνοιξε τον!" Του πρόσταξε και εκείνος υπάκουσε.
Άνοιξε προσεκτικά τον μικρό φάκελο και έβγαλε από μέσα έναν υπέρηχο.
Γουρλωσε τα μάτια του και την κοίταξε.

Η Έλλη έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της.

"Είναι αλήθεια;" Ρώτησε χαμενος και η Δήμητρα κούνησε καταφατικά το κεφάλι της.

"Θα γίνεις μπαμπάς λεβέντη μου!" Φώναξε η Κάτια και έκανε νόημα το σερβιτόρο.
"Κέρνα σαμπάνιες όλα τα τραπέζια, σήμερα έχουμε χαρές!"