Η γυναίκα με την οποία είχε απατήσει ο Γεράσιμος την Έλενα ήταν η Λίζα Μέγιου απ το συγκρότημα μας. Αυτό έγινε κι άλλες φορές και μια φορά μάλιστα τους είχα πιάσει στα πράσα στο κρεβάτι του υπόγειου, να φιλιούνται με τα εσώρουχα. Ήταν λίγο μετά τη γέννηση του γιου του Γεράσιμου και της Έλενας τον οποίο βάφτισαν Μάριο. Είπα στον Γεράσιμο πως δεν θα τον μαρτυρήσω, όμως θα έπρεπε ο ίδιος να το ομολογήσει στην Έλενα και να μην την κοροϊδεύει άλλο.

Έτσι κι έγινε. Ο Γεράσιμος ενέδωσε στις πιέσεις μου και το είπε στην Έλενα, η οποία όπως ήταν φυσικό τον χώρισε αλλά δεν έφυγε απ το σπίτι μετά το διαζύγιο, ακόμα κι όταν ο Γεράσιμος και η Λίζα παντρεύτηκαν.

Ένα χρόνο αργότερα, ο Χρήστος χώρισε οριστικά με τη Μπέτι. Λίγες ημέρες μετά ο Χρήστος βρέθηκε τόσο κοντά να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να πάει στο διάστημα... Ο πύραυλος που θα μετέφερε αυτόν και άλλους εννέα αστροναύτες στο διαστημικό σταθμό εκτοξεύθηκε με επιτυχία, όμως λίγο πριν βγει απ την ατμόσφαιρα, τυλίχτηκε ολόκληρος στις φλόγες λόγω μιας βλάβης που είχε  και έπειτα εξερράγη σε χίλια κομμάτια, όπως και οι καρδιές όλων μας που το βλέπαμε απ την τηλεόραση.

Ήμουν η μόνη που επισκεπτόταν τον τάφο του κάθε μέρα και του άφηνα φρέσκα λουλούδια. Μια μέρα ήρθε και με βρήκε εκεί ο Μπίλι, με τον οποίο είχα σχέση τα τελευταία πέντε χρόνια. Με στήριξε πάρα πολύ, ειδικά μετά τον θάνατο του Χρήστου και τον αγαπούσα, όταν όμως μου έκανε πρόταση γάμου η εικόνα του Βάιου ήρθε στο μυαλό μου και αρνήθηκα. Παρόλα αυτά, ο Μπίλι δεν με χώρισε. Ήξερε τα πάντα για τον Βάιο, φυσικά, και το είχα ξεκαθαρίσει απ την αρχή ότι η σχέση μας δεν θα κρατούσε  για πάντα. Παρόλα αυτά, είχε κρατήσει περισσότερο από όσο υπολογίζαμε και περιμέναμε.

"Έμμα;" άκουσα τη φωνή του πίσω μου και γύρισα να τον δω.

"Μπίλι..." Δεν με ένοιαζε που με έβλεπε δακρυσμένη. Άλλωστε με είχε δει σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Με αγκάλιασε και ξέσπασα στην αγκαλιά του.

"Ηρέμησε, αγάπη μου. Εγώ είμαι εδώ." Μου είπε χαϊδεύοντας απαλά την πλάτη μου πάνω από τη μπλε ζακέτα που φορούσα. Ένιωσα αμέσως καλύτερα. Πάντα ένιωθα.

"Σ αγαπάω." Μου είπε όταν ηρέμησα κάπως, κοιτάζοντας με μέσα στα μάτια. Δεν απάντησα, μόνο τον φίλησα στα χείλη απελπισμένα, με τα δάκρυα μου να συνεχίζουν να κυλούν. Σταμάτησε, με δυσκολία αποχωρίστηκε τα χείλη μου για να κρατήσει τα χέρια μου ανάμεσα στα δικά του.

"Γιατί δεν παντρευόμαστε, Έμμα;" με ρώτησε, όχι με παράπονο αλλά ήρεμα. "Πέντε χρόνια είμαστε μαζί." Πήρα μια βαθιά ανάσα και απάντησα:

"Δεν μπορώ."

Έπρεπε να του πω στ αλήθεια πως ένιωθα. Τον αγαπούσα βέβαια, αλλά δεν ήταν εκείνος ο κεραυνοβόλος, παρανοϊκός έρωτας που είχα νιώσει για τον Βάιο. Η σχέση μου με τον Μπίλι ξεκίνησε από φιλία και εξελίχθηκε σιγά σιγά σε μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και κατανόησης.

"Όλα αυτά τα χρόνια, μου φέρθηκες άψογα και δεν είχα κανένα παράπονο. Όμως σου είχα πει από την αρχή ότι αυτό δεν θα κρατούσε για πάντα. Η καρδιά μου ακόμα ανήκει στον Βάιο. Και θα τον περιμένω για πάντα, ακόμα κι αν ξέρω ότι δεν θα επιστρέψει ποτέ. Σε ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για μένα...αλλά δεν μπορώ να σε παντρευτώ. Κατάλαβε με... Δεν μπορώ να σ' αφήσω να υποφέρεις μαζί μου." Την αντίδραση του δεν την περίμενα:

"Πας καλά, κοπέλα μου; Δηλαδή προτιμάς να περιμένεις τον γκέι που σε παράτησε;!" Πρώτη φορά τον άκουγα να φωνάζει και τον έβλεπα τόσο νευριασμένο.

"Μα..." Δεν ήξερα τι να πω. Είχα σαστίσει.

"Έχεις πρόβλημα, και δεν πρόκειται να κάτσω να στο λύσω εγώ." Είπε και έφυγε, αφήνοντας με μόνη δίπλα απ τον τάφο του Χρήστου στο ήσυχο νεκροταφείο. Κατάλαβα πως δεν ήθελα να τον χάσω. Είχαμε περάσει τόσα μαζί... Και αν είχε δίκιο; Και αν ο Βάιος όντως δεν επέστρεφε ποτέ; Θα εμένα για πάντα μόνη;

Την επόμενη μέρα, μου έστειλε μήνυμα ότι ήθελε να χωρίσουμε. Του είπα να έρθει να τα πούμε από κοντά.

Μετά από είκοσι περίπου λεπτά, η πόρτα χτύπησε και ήταν εκείνος.

"Συγνώμη για χθες." Μου είπε.

"Κι εγώ συγγνώμη. Θες να ξαναπροσπαθησουμε;" 

"Όχι." Μου αρνήθηκε ήρεμα. " Δεν είναι μόνο η άρνηση σου να με παντρευτείς. Η σχέση μας έφτασε σε ένα σημείο όπου δεν μπορεί να συνεχιστεί." Είχε δίκιο. Δεν είχα τίποτα άλλο να του προσφέρω. Όμως δεν άντεχα να τον χάσω εντελώς απ τη ζωή μου.

"Μπορούμε απλά να παραμείνουμε φίλοι, όπως παλιά;" Ο Μπίλι χαμογέλασε. Είχε τόσο όμορφο χαμόγελο.

"Αυτό...μπορούμε να το κάνουμε." Είπε. "Πάντως όπως και να χει, εγώ θα συνεχίσω να σ αγαπάω και να σε νοιάζομαι, γιατί ήσουν η μοναδική γυναίκα που αγάπησα στα αλήθεια, Έμμα." Μου ομολόγησε. "Και δεν θα ήθελα να διαλυθεί το συγκρότημα επειδή θα υπάρχει ένταση ανάμεσα μας."

"Αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Είμαστε υπερβολικά κουλ για να διαλυθούμε έτσι απλά." Του είπα και γελάσαμε.

Όντως, το συγκρότημα μας πήγαινε πολύ καλά, είχαμε βγάλει πολλά τραγούδια και κάνει αρκετές συναυλίες. Πλέον έχουμε διαλυθεί όμως και ο καθένας ακολούθησε διαφορετικό δρόμο. Όσο για τον Γεράσιμο, έχει σταματήσει από τη νύχτα και δουλεύει ως βοηθός μάγειρα στο Little Corsica Bistro.

Και περνάμε στο σήμερα:

Τρίτη 15 Ιανουαρίου 2039

Λίζα: 40
Έμμα: 39
Γεράσιμος: 37
Έλενα: 36
Παναγιώτα: 14
Μάριος: 10 (αλλά δεν μένει μαζί μας. Ο πατέρας του τον έγραψε σε ένα ιδιωτικό εσώκλειστο σχολείο .)
Γεωργία: 1

Χθες ήταν τα γενέθλια της Γεωργίας, κόρης της Λίζας και του Γεράσιμου. Οι γονείς της αποφάσισαν να σβήσουμε την τούρτα μεταξύ μας. Καλέσαμε μόνο τον Σαμ, με τον οποίο η Έλενα έχει αρχίσει να βγαίνει πολύ τελευταία και έχω διακρίνει ένα μικρό φλερτ ανάμεσα τους.

Η Λίζα είχε αλλάξει τελείως το στυλ της μέσα σε αυτά τα δέκα χρόνια. Ήταν πολύ όμορφη εκείνη τη μέρα. Είχε επιλέξει ένα γαλάζιο, ασύμμετρο φόρεμα  με τον ένα ώμο έξω και ασορτί μπότες. Τα μαλλιά της ήταν άψογα, φρεσκοκουρεμενα και με μια φράντζα να πέφτει απαλά πάνω από το μάτι της.

"Αγάπη μου, πάω να πάρω την τούρτα. Δεν θα αργήσω." Είπε στον Γεράσιμο,  ο οποίος είχε φορέσει κοστούμι και έβαφε ακόμα τα μαλλιά του μαύρα. Επίσης τα τελευταία χρόνια άφηνε και ένα μικρό, περιποιημένο μούσι που του έδινε ακόμα περισσότερη γοητεία. Περιττό να πω ότι το έβαφε και αυτό μαύρο!

"Να προσέχεις." Της είπε. "Και μην καθυστερήσεις πουθενά." 

"Σ αγαπώ." Του είπε μόνο εκείνη και αφού αποχαιρέτησε την κόρη της, λες και θα έκανε καιρό να την ξαναδεί, έφυγε.

Την περιμέναμε όλοι στο σαλόνι. Η ώρα πέρασε όμως και η Λίζα είχε αργήσει. Η τηλεόραση έπαιζε το νυχτερινό δελτίο ειδήσεων, όμως κανένας δεν παρακολουθούσε πραγματικά. Δεν έπρεπε να την αφήσουμε μόνη της... Όμως ήταν τα γενέθλια της κόρης της, αποκλείεται να έκανε κάτι εκείνη τη μέρα. Ο Σαμ, που καθόταν δίπλα στην Έλενα στον καναπέ, την πήρε αγκαλιά. Ήταν και η Παναγιώτα μαζί μας, ενώ τη Γεωργία την είχαμε αφήσει στο υπόγειο να παίξει με τα παιχνίδια της.

"Έχει περάσει πάνω από μια ώρα." Είπα. "Μήπως να πάμε να τη βρούμε;"

"Έχεις δίκιο." Συμφώνησε ο Γεράσιμος. "Πάμε." Σηκώθηκε και έκανα το ίδιο. Δεν θα τον άφηνα μόνο του, ότι κι αν είχε γίνει.

"Σαμ, Έλενα, εσείς μείνετε εδώ να περιμένετε μήπως επιστρέψει. Εσύ, μικρή, πήγαινε για ύπνο." Είπε στην κόρη του.

"Μα...Είναι νωρίς ακόμα. Δεν θα κάνουμε τα γενέθλια;" Παραπονέθηκε εκείνη.

"Πήγαινε για ύπνο, Παναγιώτα μου. Έχεις σχολείο αύριο. Αν έρθει η Λίζα με την τούρτα θα σε ξυπνήσουμε." Της είπε η Έλενα και η κόρη της απομακρύνθηκε απρόθυμα προς τις σκάλες. Εγώ και ο Γεράσιμος ντυθήκαμε ζεστά και φύγαμε με το αυτοκίνητο του.

❄❄❄

Όταν έφυγαν ο Γεράσιμος με την Έμμα, η Έλενα σηκώθηκε ανήσυχη. Όλοι πλέον  ήξεραν, σιωπηλά, ότι κάτι συνέβη στη Λίζα.

"Έχω άσχημο προαίσθημα, Σαμ." Είπε. "Οι σχέσεις μου με τη Λίζα δεν είναι και οι καλύτερες, αλλά δεν θέλω να πάθει τίποτα κακό... Είμαι καλός άνθρωπος." Ο Σαμ σηκώθηκε και την πλησίασε. Την αγκάλιασε και χάιδεψε τα βαμμένα μαύρα, κοντοκουρεμενα μαλλιά της.

"Το ξέρω, γλυκιά μου." Της είπε παρηγορητικά. "Μην ανησυχείς. Όλα καλά θα πάνε." Η Έλενα του κράτησε τα χέρια και τον κοίταξε στα μάτια.

"Μείνε μαζί μου απόψε, Σαμ...Σ έχω ανάγκη."

"Εντάξει, θα μείνω. Όπως όταν ήμασταν παιδιά, θυμάσαι;"

"Βασικά, όχι ακριβώς έτσι..." του είπε αινιγματικά και ο Σαμ απόρησε. "Είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει κάτι παραπάνω από φιλία μεταξύ μας τώρα πια." συνέχισε.

"Ναι, συμφωνώ, όμως..."

"Πήγαινε στο δωμάτιο του τελευταίου ορόφου και περίμενε με." του είπε με φωνή που δεν σήκωνε αντίρρηση! "Θα βάλω για ύπνο τη Γεωργία και θα έρθω."

"Ε... Εντάξει, θα σε περιμένω." Ο Σαμ τα είχε χάσει. Σχεδόν δεν το πίστευε. Μόλις του είπε ότι τον έβλεπε παραπάνω από φίλο; 

Ανέβηκε στη Σουίτα, και περίμενε με ανυπομονησία. Η Έλενα κατέβηκε στο υπόγειο και πήρε τη μικρή Γεωργία στα χέρια της.

"Έλα, μικρούλα, πολύ έπαιξες. Ώρα για νάνι." της είπε. 

Την πήγε στο δωμάτιο της, της άλλαξε την πάνα και την έβαλε στην κούνια της, σαν να ήταν δικό της παιδί. Το είχε ξανακάνει πολλές φορές αυτό, όταν η Λίζα και ο Γεράσιμος ήταν απασχολημένοι με το να τσακώνονται ή όταν η Λίζα βρισκόταν ανήμπορη στο κρεβάτι, σκεπασμένη μέχρι πάνω με τις κουβέρτες, χωρίς θέληση για ζωή.

"Όνειρα γλυκά. Η μαμά σου θα έχει γυρίσει μέχρι αύριο...ελπίζω."

Ο Σαμ έπινε στο μπαρ της Σουίτας όταν η Έλενα ανέβηκε.

"Είσαι εντάξει;" τον ρώτησε.

"Ναι. Έβαλα κάτι να πιω." Η Έλενα πλησίασε και τον αγκάλιασε. Ένιωθε τόσο ασφαλής στην αγκαλιά του... Έκανε ένα βήμα πίσω και έσυρε το χέρι του απαλά στο μπράτσο της προκαλώντας της ένα πρωτόγνωρο ρίγος.

"Έλενα... Τόσα χρόνια, έκρυβα μέσα μου πολλά αισθήματα για σένα." Ξεκίνησε να της λέει. "Όμως δίσταζα να στα πω, γιατί ήμασταν κολλητοί και δεν ήθελα να χαλάσει αυτή η σχέση. Όμως δεν μπορώ να τα κρατάω άλλο μέσα μου." Εισέπνευσε βαθιά για να πάρει θάρρος. Η Έλενα περίμενε με αγωνία.

"Σ αγαπώ." Της είπε τελικά. "Και όχι σαν φίλη πια. Σ αγαπώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, τόσο που δεν αντέχει άλλο η καρδιά μου και νομίζω πως θα σπάσει." Της έλεγε αυτά κρατώντας της τα χέρια και κοιτάζοντας την μέσα στα μάτια. Η Έλενα δάκρυσε. Πώς δεν το είχε καταλάβει νωρίτερα...; Ο έρωτας της για τον Γεράσιμο την είχε τυφλώσει και δεν έβλεπε ότι η πραγματική αγάπη βρισκόταν από πάντα δίπλα της.. Δεν άντεξε άλλο και τον φίλησε. Ο Σαμ ανταποκρίθηκε με μεγάλη προθυμία και συνέχισε με τα χείλη αυτό που οι λέξεις δεν μπορούσαν να εκφράσουν. Τη σήκωσε με τα δυνατά του χέρια και την πήγε κατευθείαν στο κρεβάτι, όπου εκεί συνέχισαν με φιλιά και χάδια, ώσπου ενώθηκαν και ήταν σαν να ήξεραν χρόνια ο ένας το κορμί του άλλου, παρόλο που το έκαναν για πρώτη φορά αυτό. Η Έλενα δεν ήταν έτοιμη να του πει ακόμα σ αγαπώ, όμως ήξερε ότι ένιωθε σίγουρα κάτι πολύ δυνατό. Κοιμήθηκαν αγκαλιά ύστερα από την ένωση τους, ξεχνώντας τα πάντα, ακόμα και την αγωνία τους για τη Λίζα.

🌇🌇🌇🌇🌇🌇🌇🌇🌇🌇

Ξημέρωσε. Όλη νύχτα, εγώ κι ο Γεράσιμος ψάχναμε σε όλη την πόλη για τη Λίζα, ώσπου τη βρήκαμε τελικά τα ξημερώματα, στις όχθες της λίμνης Αλμπέρια. Ήταν ακίνητη και παγωμένη...Και στο χέρι της κρατούσε ένα μπουκαλάκι με δηλητήριο. Ο Γεράσιμος έβαλε αμέσως τα κλάματα κρατώντας την στα χέρια του.

"Είναι νεκρή, Έμμα." Μου είπε, όμως εγώ δεν ήθελα να το δεχτώ. Δεν μπορεί να έκανε τέτοιο πράγμα στα γενέθλια της κόρης της.

"Τίποτα δεν τελείωσε ακόμα. Πρέπει να την πάμε στο νοσοκομείο." Του είπα.

Φυσικά, την πήγαμε στο νοσοκομείο, όμως δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα. Είχε ήδη φύγει. Οι γιατροί επιβεβαίωσαν ότι βρήκαν δηλητήριο στο αίμα της και εμείς επιβεβαιώσαμε πως επρόκειτο για αυτοκτονία.

Έξω απ το νοσοκομείο, ο Γεράσιμος ξέσπασε πάλι σε κλάματα στην αγκαλιά μου.

"Εγώ φταίω για όλα, Έμμα." Είπε ανάμεσα στους λυγμούς του. 

"Δεν φταις εσύ." προσπάθησα να τον παρηγορήσω. "Όλοι ξέραμε πως η Λίζα είχε κατάθλιψη και δεν ήθελε τη ζωή της."

"Την κατάθλιψη της τη δημιούργησα εγώ!" φώναξε ξαφνικά. "Της φερόμουν με το χειρότερο τρόπο. Την απατούσα, της φώναζα και την έκανα να αισθάνεται σκουπίδι! Μια φορά την είχα σπάσει στο ξύλο!"  Είχα μείνει άφωνη. Πώς δεν το έμαθα αυτό; Βέβαια όλοι γνωρίζαμε για τους τσακωμούς τους τον τελευταίο καιρό, και θυμόμουν μια μέρα ύστερα από ένα μεγάλο καυγά ότι η Λίζα πήγε να μείνει στης αδελφής της. Μάλλον τότε θα ήταν που την είχε χτυπήσει και λογικά λείπαμε όλοι από το σπίτι. Όμως τώρα έπρεπε να σταθώ δίπλα στον Γεράσιμο και όχι να του αποδώσω ευθύνες.

"Ηρέμησε σε παρακαλώ. Το ξέρω πως ήταν λάθος σου, όμως τώρα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να φτιάξεις τα πράγματα...μόνο να ζητήσεις συγχώρεση απ' την ψυχή της." του είπα.

Ο Γεράσιμος ήταν ένα ράκος τις επόμενες ημέρες μέχρι την κηδεία της. Ούτε όταν πέθανε ο Χρήστος δεν ήταν έτσι. Για παρηγοριά, το σώμα της Λίζας θάφτηκε στο πίσω μέρος του σπιτιού και της αφήναμε συχνά γλάστρες με όμορφα λουλούδια.

💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔💔

Καλό μήνα και καλή Πρωτομαγιά σε όλους! 🌹🌸

Ίσως το προχώρησα αρκετά γρήγορα. Παρόλα αυτά, ελπίζω να σας αρέσει. Λοιπόν, στο επόμενο κεφάλαιο μας περιμένει όλους μια μεγάλη έκπληξη και ειδικά την Έμμα. Δεν θα σας πω τίποτα άλλο! Σύντομα πάντως θα έχουμε άλλους δύο γάμους στα επόμενα κεφάλαια. 😉😘