Σάββατο 24 Ιουλίου 2042

Έμμα: 42

Γεράσιμος: 40

Βάιος: 38

Μάριος: 13

Γεωργία: 4

Χριστίνα: 2

Τελικά, η Ντίνα παντρεύτηκε το σύντροφο της και πατέρα του παιδιού της, Γιώργο Καλπίδη και μετακόμισαν σε δικό τους σπίτι. Λίγους μήνες μετά γεννήθηκε ο γιος τους, ο Φίλιππος.

Η Χριστίνα μου μεγαλώνει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο, είναι πανέξυπνη και εγώ με τον Βάιο την καμαρώνουμε. Έχει πάρει τα καστανά του μαλλιά και τα γαλανά μου μάτια. Ο Μάριος, ο γιος του Γεράσιμου και της Έλενας, είναι πλέον δεκατριών και πηγαίνει Γυμνάσιο. Μένει και πάλι στο σπίτι μαζί μας και τα Σαββατοκύριακα πηγαίνει στη μητέρα του στο Γεφυρολίμανο. Είναι ολόιδιος η Έλενα, με κόκκινα μαλλιά, φακίδες και στρογγυλό πρόσωπο με γλυκά, παιδικά ακόμα χαρακτηριστικά. Όσο για τη Γεωργία, κόρη του Γεράσιμου και της Λίζας, αυτή όσο μεγαλώνει τόσο περισσότερο θυμίζει τη μητέρα της και κάθε φορά που κάποιος το λέει στον Γεράσιμο, τη θυμάται και βυθίζεται ξανά στη θλίψη.

Σήμερα το απόγευμα τον βρήκα στον τάφο της. Απλά στεκόταν εκεί και τον κοιτούσε, μόλις πλησίασα όμως, με κοίταξε μέσα απ' τα ημιδιάφανα γυαλιά ηλίου που φορούσε και μου χαμογέλασε αχνά.

"Πολύ όμορφα τα καινούργια φυτά που της έβαλες." του είπα, αναφερόμενη σε ένα φίκο στα αριστερά και σε μια γλάστρα με ροζ κυκλάμινα στα δεξιά του τάφου.

"Ναι... Όσο όμορφη ήταν κι εκείνη." συμφώνησε μελαγχολικά. Μείναμε να κοιτάμε για λίγο τον τάφο σιωπηλοί. Ο ήλιος που πήγαινε προς τη δύση πίσω μας έδινε υπέροχες εικόνες. Αντανακλούσε πάνω στο λευκό τοίχο του σπιτιού μπροστά μας, δίνοντας του μια υπέροχη πορτοκαλί απόχρωση. Τα μαύρα μαλλιά του Γεράσιμου είχαν πάρει μια απόχρωση προς το βυσσινί. Απολάμβανα αυτή την εικόνα, αυτή τη σιωπή, την οποία κάποια στιγμή έσπασε η σιγανή φωνή του:

"Ξέρεις...μερικές φορές χαίρομαι που ο Χρήστος και η Λίζα έφυγαν νωρίς."

"Γιατί;" απόρησα με το σκεπτικό του.

"Γιατί θα παραμείνουν για πάντα έτσι όπως ήταν, νέοι και όμορφοι. Δεν θα γεράσουν ποτέ."

"Πράγματι..." συμφώνησα μαζί του, αν και δεν κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε. Παραμείναμε σιωπηλοί να κοιτάμε τον τάφο, μέχρι ο ήλιος να δύσει και το σκοτάδι να αρχίσει να μας τυλίγει.

*********************************************************************************************

Λοιπόν, όσο και αν σας στενοχωρεί αυτό, στο επόμενο κεφάλαιο θα δούμε τους ήρωες μας ηλικιωμένους, πράγμα που σημαίνει ότι το βιβλίο φτάνει στο τέλος του (υπάρχουν άλλα τρία κεφάλαια μαζί με το επόμενο).

Στο Κεφάλαιο 11: Αρκετά χρόνια έχουν περάσει και η Έμμα μας περιγράφει πώς είναι η ζωή της τώρα και τι κάνει ο καθένας απ΄ τους ήρωες, καθώς και πώς εξελίχθηκαν οι ζωές των παιδιών τους. Και επιτέλους, η Έλενα επισκέπτεται το σπίτι και λέει στην Έμμα πως έχει ανακαλύψει όχι μόνο ποιοι ήταν οι δικοί της γονείς, αλλά επίσης τα μυστικά της καταγωγής και των υπόλοιπων τριών φίλων και τους λόγους για τους οποίους βρέθηκαν στο ορφανοτροφείο και στη συνέχεια στη Διδυμούπολη.