(Να σημειώσω ότι εκτός από την αφήγηση της Έμμας , που θα την ξεχωρίζετε απ' τα πλάγια γράμματα, θα υπάρχει επίσης δική μου αφήγηση και περιγραφή γεγονότων στα οποία η Εμμα δεν θα είναι παρούσα, ώστε να γνωρίζουμε όλους τους ήρωες και εκτός του ημερολογίου της! Θα καταλάβετε τι εννοώ στο τέλος αυτού του κεφαλαίου! Απολαύστε!)

Παρασκευή 14 Μαρτίου 2010

Γεια! Είμαι η Εμμανουέλα Γεωργίου, όμως όλοι με φωνάζουν Έμμα. Πριν λίγες μέρες μετακόμισα στη μαγευτική κωμόπολη Διδυμούπολη. Είμαι δέκα χρονών και μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο, όταν οι γονείς μου, μωρό ακόμα, δεν με ήθελαν και με άφησαν εκεί. Ποτέ δεν έμαθα ποιοι ήταν και γιατί δεν με ήθελαν. Μένω σε ένα πολύ όμορφο σπίτι, μαζί με άλλα τρία παιδιά που ήμασταν αχώριστοι φίλοι στο ορφανοτροφείο παρά τη διαφορά ηλικίας μας. Ο Χρήστος Σκέτος είναι εννιά χρονών, ο Γεράσιμος Τζίος  είναι οχτώ και η Έλενα Παυλίδη , η μικρότερη, είναι εφτά χρονών. Δεν είναι αυτά τα αληθινά μας επίθετα, αλλά μας τα έδωσαν οι άνθρωποι του ορφανοτροφείου.

Μας υιοθέτησε μια κοπέλα είκοσι χρονών, η Σίσυ Φράγκου . Κανείς δεν ήξερε για ποιο λόγο ήθελε να υιοθετήσει αφού ήταν τόσο νέα και ανύπαντρη, όμως, όταν με είδε και μιλήσαμε λίγο, με συμπάθησε αμέσως και ήθελε να με πάρει. Βλέποντας τους άλλους τρεις και τον τρόπο που με αποχαιρετούσαν με κλάματα και παράπονο την ημέρα που φεύγαμε, κατάλαβε πως ήμασταν αχώριστοι και τελικά ρώτησε αν μπορούσε να μας κρατήσει και τους τέσσερις. Είχε κάποιες δυσκολίες σχετικά με αυτό, όμως με έναν καλό δικηγόρο και μια καλή δωρεά στο ορφανοτροφείο της επέτρεψαν τελικά την τετραπλή υιοθεσία!

Η Σίσυ έχει σπουδάσει νηπιαγωγός και λατρεύει τα παιδιά. Κληρονόμησε μια τεράστια περιουσία απ' τους γονείς της όταν εκείνοι πέθαναν σε τροχαίο και αυτό το μεγάλο σπίτι στο οποίο ζούμε τώρα. Απ' ότι μου έχει πει, ένιωθε πολύ μόνη πριν την υιοθεσία μας, τώρα όμως νιώθει πως έχει μια οικογένεια να μοιραστεί αυτό το τεράστιο σπίτι και τον πλούτο της.

Στον κήπο μας έχουμε κούνια, τσουλήθρα και έναν πύργο παιδικής χαράς στον οποίο ανεβαίνεις με σκαλίτσες και κατεβαίνεις από έναν στύλο, στον οποίο παίζουμε ώρες ατελείωτες. Έχουμε επίσης υπόγειο γεμάτο με παιχνίδια, το οποίο η Σίσυ έχει διακοσμήσει τόσο όμορφα, που ξεχνάς ότι είναι υπόγειο. Στην άλλη μεριά του κήπου έχουμε και πισίνα!

Όλα τα παιδιά της πόλης μας ζηλεύουν και δεν μας κάνουν παρέα, εκτός από δύο παιδιά απ' το σχολείο μας, τον Σαμ Τομοπουλο και τη Μαρίκα Γουλιέλμου. Έρχονται συχνά σπίτι μας και παίζουμε.

Σε λίγες μέρες τα σχολεία κλείνουν για Καλοκαίρι και είμαι πολύ χαρούμενη. Το σπίτι μας είναι κοντά στο ποτάμι και στη λίμνη. Θα πηγαίνουμε συνέχεια για μπάνιο, θα κάνουμε όμως και στην πισίνα.

Σήμερα πήγαμε επίσκεψη στους Βάργκους μαζί με τη Σίσυ και τον Χρήστο. Ο Γεράσιμος  και η Έλενα έμειναν σπίτι για να παίξουν με τον Σαμ που είχε έρθει. Οι Βάργκοι είναι μια οικογένεια που μένει δίπλα μας. Είναι ένα ζευγάρι με έναν μονάχα γιο, τον Πέτρο, με τον οποίο γίναμε αμέσως φίλοι. Το σπίτι τους είναι μεγάλο σαν το δικό μας, αλλά λίγο παλιό, και κάποιοι λένε πως είναι στοιχειωμένο.

Το βράδυ που γυρίσαμε σπίτι, ο Σαμ ήταν ακόμα εκεί.

"Σίσυ, πειράζει να μείνει ο Σαμ σπίτι μας;" ρώτησε η Έλενα παρακλητικά.

"Όχι, δεν πειράζει, αρκεί να μην έχουν πρόβλημα οι γονείς του." απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη εκείνη. Είναι τόσο καλή και ευγενική... Τη λατρεύω! Ποτέ δεν μας χαλάει χατίρι!

"Όχι, κυρία Σίσυ." απάντησε ο Σαμ. "Ρώτησα τον μπαμπά μου και δεν υπάρχει πρόβλημα."

"Εντάξει τότε." είπε η Σίσυ με ένα γλυκό χαμόγελο.

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

Η Έλενα και ο Σαμ βρίσκονταν στο δωμάτιο της πρώτης. Ήταν το πιο μικρό και πιο στενόχωρο απ' όλα, σχεδόν σαν ένα διάδρομο και χωρούσε μόνο τα απαραίτητα, όμως για κάποιον ανεξήγητο λόγο εκείνης της άρεσε. Η Σίσυ έφερε ένα ντιβάνι απ΄ την αποθήκη για τον Σαμ, το οποίο τοποθέτησε απέναντι απ το κρεβάτι της Έλενας. Είχαν φορέσει τις πιτζάμες τους και κουβέντιαζαν καθιστοί στα κρεβάτια τους κάτω απ το απαλό φως ενός λαμπατέρ στο κομοδίνο της.

"Ώστε...ζεις μόνο με τον μπαμπά σου, ε;" είπε η Έλενα.

"Ναι." απάντησε ο Σαμ.

"Έχουν χωρίσει;" τον ρώτησε. Το πρόσωπο του πήρε μια θλιμμένη έκφραση και τελικά απάντησε:

"Βασικά, η μαμά μου πέθανε πέρσι."

"Ουπς... Λυπάμαι." είπε η Έλενα παίζοντας αμήχανα με την μία απ΄ τις δύο κόκκινες πλεξούδες της, γνωρίζοντας πως είχε πει βλακεία! Ο Σαμ δεν της απάντησε, μόνο κοίταξε κάπου στο κενό και η θλίψη δεν έφευγε απ' τα μάτια του.

"Τέλος πάντων... Καληνύχτα." Η Έλενα μπήκε κάτω απ τα σκεπάσματα και έσβησε το πορτατίφ.

"Καληνύχτα." είπε ο Σαμ κι έκανε το ίδιο.

Σε λίγη ώρα βυθίστηκαν και οι δυο στον ύπνο που πότε σε κάνει να ξεχνάς και σου γιατρεύει τις πληγές με όμορφα όνειρα, πότε σου θυμίζει άσχημες αναμνήσεις με τους εφιάλτες και πότε σου εμφανίζει τους πιο κρυφούς φόβους ή επιθυμίες σου. Εκείνη τη νύχτα όμως, που η Πανσέληνος έλαμπε ψηλά στον ξάστερο ουρανό πάνω απ΄ τη λίμνη της Διδυμούπολης, οι δύο φίλοι μόνο όμορφα όνειρα είδαν.

***********************

Λίγο μικρό το πρώτο κεφάλαιο! Θα υπάρξουν και μεγαλύτερα, όμως τα πρώτα θα είναι μάλλον μικρά. Ευχαριστώ όσους το διαβάζουν! Θα εκτιμούσα πολύ την άποψη σας. Λοιπόν, στο επόμενο κεφάλαιο θα βρεθούμε στο 2012, τότε που πολλοί πίστευαν ότι θα γίνει το τέλος του κόσμου. Αυτό πίστευαν και η Εμμα με τους φίλους της. Φυσικά, εμείς γνωρίζουμε ότι τίποτα τέτοιο δεν έγινε, όμως για να δούμε πώς θα αντιδράσουν οι φίλοι μας που το πίστευαν και το περίμεναν... Ελπίζω να σας αρέσει το βιβλίο και συγνώμη αν φαίνεται λίγο "χαζούλι" σε κάποια σημεία, ειδικά τώρα στην αρχή, όμως βλέπετε πρέπει να περιγράψω τον κόσμο μέσα απ' τα μάτια ενός παιδιού!