Συνένοχος

➿➿➿➿➿➿➿

Τα χέρια της ήταν κολλημένα στην άσφαλτο. Γδαρμένα... Το κορμί της, γεμάτο  επιφανειακές πληγές...
Τα μαλλιά της, μπερδεμένα, τα ρούχα σκισμένα... Ολόκληρη ήταν ένα κουφάρι πια και δεν μπορούσε να δαμάσει τον εαυτό της... Δεν ήταν σε θέση, ούτε καν, την αλήθεια της να πιστέψει... Όσα έγιναν, και όσα προκάλεσε, ήταν πεταμένα παντού...

Η μυρωδιά του αίματος, είχε ξεχυθεί ολόγυρα. Στον αέρα , στο έδαφος, στο αυτοκίνητο... Στο ίδιο της το πρόσωπο που ήταν γεμάτο από πιτσιλιές... Τα πτώματα ήταν πάνω από δέκα αλλά ένα από αυτά , κείτονταν στα πόδια της μπροστά.

Ο λαιμος σχισμενος στα δύο και έβλεπε κάθε κόκαλο και ιστό...Τα μάτια του ήταν ακόμα ανοιχτά και την κοιτούσαν...
Της μιλούσαν στα βουβά...
Είχε ασπρίσει πια το δέρμα και ούρλιαζε μέσα στη νεκρική σιγή του...
Τι ούρλιαζε; Ένα μονάχα πράμα...
Ήταν εξίσου ένοχη στο έγκλημα εκείνο...
Εξίσου δολοφόνος...
Η Ισμήνη Μακρή, αξιωματικός της δίωξης ναρκωτικών, μόλις είχε γίνει συνένοχη σε μια πολλαπλή δολοφονία...

Έτρεμε σύγκορμη...
Ολόκληρος ο κόσμος της είχε ταραχθεί συθέμελα και έπιασε τον εαυτό της να μη μπορεί να αναπνεύσει...
Τι είχε συμβεί;
Πώς άφησε να φτάσουν ως εδώ;
Πάτησε μια ξαφνική βροντερή κραυγή πιάνοντας το πρόσωπο της,  ώσπου δύο χέρια τυλίχθηκαν γύρω της. Ένιωσε το σώμα της να αιωρείται και δευτερόλεπτα αργότερα ήταν στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου...

Μια ώρα πριν...

"Τι συμβαίνει;" Ο Άρης σπάνια τον έβλεπε τοσο κόκκινο. Κάθε φλέβα του προσώπου του, είχε βγει προς τα έξω και δίνοντας μια, ένα μπουκάλι που υπήρχε στο μπαρ, το έριξε στο πάτωμα και το έκανε κομμάτια.

"Τράβα βρες και εντόπισε το κινητό της Χριστίνας τώρα!" φώναξε ξαφνικά προκαλώντας και το βλέμμα του Διονύση ο οποίος είχε ήδη ακούσει το θόρυβο. Παράτησε τις γκόμενες και πλησίασε

"Τι έγινε; Χριστόφορε;" ρώτησε πλησιάζοντας

"Την πήραν!"

"Φεύγω. Σε ούτε δέκα λεπτά, θα έχω νέα!" Ο Άρης έκανε ένα σάλτο και πήδηξε το πάγκο. Άρπαξε τα κλειδιά της μηχανής του και έτρεξε σαν τρελός.

"Αν καταλαβαίνω καλά άρπαξαν μια κοπέλα σου;"

"Διονύση κάτσε εδώ! Πρέπει να φύγω!"

"Πας καλά;! Έρχομαι μαζί!"

Πήγαινε δε πήγαινε , ο Χριστόφορος είχε ήδη βγάλει τα κλειδιά του αμαξιού, έδωσε εντολή σε τρεις δικούς του, να πάρουν ένα ακόμα αμάξι, και στα επόμενα λεπτά, τέσσερα αυτοκίνητα ήταν ήδη στο κεντρικό.
Ο Χριστόφορος δεν είχε ιδέα που πάει. Είχαν περάσει εννιά λεπτά και κράτησε τα αμάξια σε δρόμο που θα του επέτρεπε κάθε ελιγμό για κάθε περιοχή. Ήταν όχι έξαλλος, ούτε νευριασμένος... Ήταν ο διάολος πίσω από ένα τιμόνι, και δεν έβλεπε την ώρα, να μάθει πού τη πήγαιναν.

Μόλις χτύπησε το τηλέφωνο του, το σήκωσε αμέσως.

"Λέγε!"

"Το τελευταίο σήμα δόθηκε, στο περιφερειακό. Υποθέτω το πέταξαν εκει..." Ο Χριστόφορος χτύπησε νευρικά τα χέρια στο τιμόνι και το κεφάλι του, άρχισε να σφυρίζει από μέσα. Είχε γίνει, θηρίο. "Πες με τρελό, αλλά εντόπισα το κινητο του Άλεξ επίσης και μερικών δικών του. Είχε πει ότι την παρακολουθούσαν σωστά; Ήθελα να τσεκαρω..  Έχουν μαζευτεί όλοι στο παλιό λιμανάκι στη Καλαμαριά... Το σημείο του δρόμου που χάνεται το σήμα της, δείχνει προδιάθεση για την ίδια περιοχή..." δεν ήταν ανάγκη να του το πει. Ήταν σίγουρος. "Φεύγω από το τμήμα και πάω σφαίρα με τη μηχανή. Θα σας βρω εκεί!"

Ο Χριστόφορος άναψε τρείς φορές τα αλαρμ για να δώσει σήμα ότι ξεκινάνε και ύστερα πιέζοντας το πόδι στο γκάζι ως το τέρμα, άρχισε να προσπερνάει κάθε όχημα στο διάβα του...

➿➿➿➿➿➿➿➿

Με το ζόρι έφτασαν στο λιμάνι...
Η Ισμήνη κατάφερε και χτύπησε άσχημα αυτόν που καθόταν δίπλα της, αλλά όσο κι αν προσπαθησε να παλέψει και με τους άλλους δύο, ήταν ανώφελο. Οι πόρτες επίσης ήταν κλειδωμένες. Το αμάξι ήταν εν κινήσει, και μέχρι εκείνη να βγάλει από τη μέση τον διπλανό της ο άντρας στο κάθισμα του συνοδηγού είχε ήδη βγάλει το όπλο. Τη ζυγιαζε καλά καλά , και με την ανάποδη , τη χτύπησε στο κεφάλι. Η άκρη του όπλου καθώς ήταν έτοιμη να ορμήσει μπροστά ήταν και το τελευταίο που θυμόταν πριν ανοίξει τα μάτια της και βρεθεί δεμένη, πισθάγκωνα στο παλιό λιμάνι.

Αναγνώρισε αμέσως τη περιοχή.
Θεωρούσαν όμως συνέχεια στο ηλίθιο το σώμα ότι πέρα από εγκαταλελειμμένες βάρκες και αποθήκες δεν έχει τίποτα. Όσες φορές κι αν τους είχε πει, να κάνουν έφοδο εκεί, πάντα οι εντολές ήταν προς την αντίθετη κατεύθυνση.

"Κοίτα να δεις που αποδείχθηκες σκληρό καρύδι..." ήταν ξαπλωμένη στο πλάι. Πρώτα είδε τα πόδια του να εμφανίζονται και μετά εκείνον. Δεν τον είδε ποτέ της αλλά κατάλαβε αμέσως ποιος ήταν.
"Δεν μπορείς να μιλήσεις; Πόσο κρίμα... Ξέρεις τι είναι όμως πιο κρίμα;" Έσκυψε ξαφνικά και την έπιασε από τα μαλλιά. Άρχισε να φουντώνει. Όλο αυτό με τα μαλλιά, αυτό το καταραμένο βίτσιο τους, την έκανε να αφριζει. "Πιο κρίμα είναι, ότι το κινητό σου, βρίσκεται κάπως μακριά... Και ότι κι αν προσπάθησες να κάνεις, λυπάμαι αλλά απέτυχε" ο Αλέξανδρος απελευθέρωσε τα μαλλιά της, και έσπρωξε το κεφάλι της προς την άσφαλτο. Ύστερα σηκώθηκε και της χάρισε μια κλωτσιά. "Δεν έμαθα να αθετώ συμφωνίες παλιό μαλακισμένη! Ούτε να μου τις αλλάζουν!" η Ισμήνη σφίχτηκε. Η κλωτσιά τη πέτυχε καλά αλλά δεν τη πόνεσε τόσο όσο εκείνος πίστευε.
"Όταν είπα ότι σε θέλω, σε θέλω!" είπε πεισματικά "Ένα μήνα προσπαθώ να σε βρω παλιό καριόλα! Που διάολο είχες κρυφτεί;" η Ισμήνη τα έχασε. Ίσως ήταν δεμένη, ίσως ήταν φιμωμενη, αλλά μόλις αντιλήφθηκε ότι δεν ήταν εκείνος ο άνθρωπος πίσω από το ξυλοδαρμό της Χριστίνας. Μέχρι πρότινος, ήταν σίγουρη. Αν όμως δεν ήταν εκείνος, τότε... Τότε ποιος ήταν;

Άρχισε να μουγκρίζει και εκείνος γέλασε. Κούνησε νευρικά το σώμα της πέρα δώθε ώσπου πέτυχε το σκοπό της και εκείνος πιάνοντας το μαντήλι από το στόμα της, της το έβγαλε.

"Άντε, σε ακούω... Πες τι θες γιατί έχουμε και δουλειές μωρό μου. Φεύγουμε σε μισή ώρα! Θα σε πάω τόσο μακριά που δε θα σε βρίσκει κανείς... Έχεις γίνει ποτέ πόρνη στη Ρωσία; Θα ξετρελαθεις!"

"Λύσε με!" Απαίτησε μα άλλαξε το ύφος της αμέσως "Πως μπορείς και με κρατάς έτσι; Ούτε με ρώτησες..." Έκανε πως κλαίει "Ποιος σου είπε ότι αν μου το έλεγες δε θα ερχόμουν από μόνη μου;" είπε όσο πιο ηλίθια μπορούσε "Νομίζεις θέλω να είμαι με το Χριστόφορο; Ένα τηλέφωνο αν με έπαιρνες θα ήμουν ήδη εδώ, μέρες τώρα..." κλαψουρισε. Τον είδε να τη κοιτάζει κάπως σκεπτικός. "Θέλεις να πάμε στη Ρωσία; Πάμε... Αρκεί να μη με βρει ποτέ αυτό το καθίκι!"

"Ωωωω, νομίζεις θα πιάσει αυτό;" της είπε και γονάτισε μπροστά της "Νομίζεις δε ξέρω ότι του είσαι πιστή ως το κόκαλο;"

"Ψέματα είναι! Αλλά έτσι όπως μου  συμπεριφέρεσαι, ούτε μαζί σου θέλω να είμαι. Ίδιος με εκείνον είσαι! Ήλπιζα εκείνη τη μέρα , να ήσουν διαφορετικός... Πρώτη φορά κάποιος με έκανε να τελειώσω..." είχε πάρει μια βλαμμένη έκφραση της γυναίκας η οποία κρέμεται πάνω από έναν αντρα και κοιτώντας τον, σχεδόν προκλητικά, άρχισε να ψιλό κλαίει. "Πρώτη φορά ένιωσα έτσι το σεξ... Αν είναι να φυγουμε, έρχομαι και χωρίς να με έχεις δεμένη. Δεν έχω να κερδίσω κάτι άλλωστε. Σου λέω την αλήθεια. Αυτός δε πρόκειται να έρθει, μόνη γυναίκα είμαι, τι θα μπορούσα να κάνω;" για μια στιγμή, ένιωσε να υποκύπτει. Το μέρος ήταν γεμάτο άντρες. Κατάφερε να εντοπίσει τουλάχιστον δεκαπέντε άτομα μαζί με εκείνον. Αν προλάβαινε να πέσει μέσα στο νερό, ίσως είχε κάποιες πιθανότητες. Το τηλέφωνο της, πετάχτηκε από το παράθυρο πριν προλάβει να μιλήσει και να πει ποιος την έχει. Ελπίδες δεν υπήρχαν πουθενά.

Ποιος να της το έλεγε ότι ολόκληρη αστυνομικός θα είχε εναποθέσει τις ελπίδες της, ή έστω ένα μέρος από αυτές σε έναν αρχιμαφιόζο της νύχτας. Η ειρωνία έσταζε διάχυτη από παντού. Το πρωτόγονο όμως αίσθημα της επιβίωσης μέσα της, χτυπούσε κόκκινο.

"Αν σε λύσω δηλαδή μου λες ότι με τη θέληση σου, θα έρθεις μαζί μου;" στην ερώτηση του αναπτερωθηκε το ηθικό της.

"Και το ρωτάς; Ο Χριστόφορος είναι ένας τύραννος... Εσύ... Δεν ξέρω... Εκείνη τη μέρα, ο τρόπος που με αγγιξες... Όλα ήταν τόσο όμορφα συγκριτικά με αυτά που μου κάνει εκείνος... Σώσε με σε παρακαλώ. Θα πάω όπου θέλεις. Θα κάνω ότι θέλεις και ότι χρειαστεί αρκεί να με πάρεις από εκείνον...
Τόσο χαζός είσαι;" είπε παίζοντας κορώνα γράμματα τη ζωή της "Δεν κατάλαβες εκείνη τη νύχτα πόσο πολύ σε πόθησα;" σαν άντρας ήταν γλοιώδης. Άσχημος. Αν πατούσε στον ανδρικό του εγωισμό ίσως κάτι κατάφερνε. Εκείνος όμως ξαφνικά άρχισε να γελάει.

"Για πόσο μαλάκα με έχεις;" είπε δυνατά "Το απόλαυσα πάντως! Υπέροχο θέατρο!" το χέρι του σηκώθηκε, και στο κατέβασμα της αστραψε ένα χαστούκι. Τα χείλη της σκίστηκαν και το κεφάλι της χτύπησε στο έδαφος. "Ωστόσο , πράγματι θα καταλήξεις στα χέρια μου. Είσαι ήδη!" έσκυψε από πάνω της, έβγαλε ένα σουγιά και άρχισε να σκίζει κάθε σημείο στο κορμί της που είχε ύφασμα. Η Ισμήνη ξεκίνησε να χτυπιέται. Ένα ακόμα χαστούκι συντάραξε τα μέσα της ώσπου, μόλις ευθυγραμμίστηκε το πρόσωπο της με το δικό του, τον έφτυσε.
"Ουαου... Μόνο αυτό μπορείς; Κάτσε να δεις τώρα πως θα σε φτύσω εγώ!" έπιασε τα πόδια της και τα άνοιξε αλλα εκείνη, τα έκλεισε με δύναμη. "Κάτσε σου λέω παλιό πουτάνα!"

"Θα σε σκοτώσω!" του φώναξε αλλά εκείνος τη κορόιδεψε γελώντας

"Δεν εισαι σε θέση! Και τώρα κάτσε να σου δείξω πως γαμαω κανονικά... Και το κωλαράκι σου που δεν πρόλαβα να χορτάσω και όλα!" την έπιασε και τη γύρισε μπρούμυτα. Η Ισμήνη πάλευε να απελευθερωθεί ώσπου τα βρώμικα χέρια του, άνοιξαν τα οπίσθια της βίαια. Άρχισε να τη φτύνει και εκείνη αηδιασμένη, χτυπιοταν πιο πολύ. "Σταμάτα να κουνιέσαι! Θα τον φας το πούτσο μου παλιό καριόλα!" την έπιασε από τα μαλλιά κι έτσι όπως ήταν το κεφάλι της, το χτύπησε στο έδαφος. Η Ισμήνη πρόλαβε και γύρισε μα τα χείλη της, μάτωσαν ακόμα πιο πολύ. Τα χέρια του άρχισαν να παλεύουν με το κορμί της προσπαθώντας να την ακινητοποιήσει ενώ σε κάθε κίνηση, ένιωθε το γυμνό του μόριο να την ακουμπαει στους γλουτούς και ήθελε να ξερασει. "Ω να σου γαμήσω, παλιό πουτανάκι του κερατά! Κάτσε ήρεμη!" είχε γίνει έξαλλος

"Αφεντικό να τη κρατήσουμε;!"

"Ναι! Ελάτε βάλτε ένα χέρι και για την αντίσταση της, θα τη πηδήξετε όλοι σήμερα!"

"Στο ορκίζομαι θα σε σκοτώσω!"  ένιωθε τα δάκρυα που συσσωρεύονταν στα μάτια της να είναι αληθινά. Δύο ακόμα άντρες ήρθαν και πιάνοντας τη από τα χέρια, και τα πόδια προσπάθησαν να τη κρατήσουν σταθερή. Όση ψυχική δύναμη είχε και όσο σθενος της απέμεινε , βγήκαν στην επιφάνεια και άρχισε να ουρλιάζει μανιακά. Η υστερία της δεν είχε τελειωμό.

"Κοίταξε τη πουτάνα! Δε σταματάει!" ένας ακόμα άντρας πλησίασε και βάζοντας το ποδι του στη πλάτη της, τη πίεσε προς τα κάτω. Η Ισμήνη ένιωσε την ήττα αμέσως.
Ο Αλέξανδρος κατάφερε να ανοίξει τα οπίσθια της, τα έφτυσε ξανά και πίεσε το μόριο του. Η Ισμήνη έβαλε τα κλάματα οργισμένη μα ο Άλεξ δε πρόλαβε να κάνει τίποτα παραπάνω.

Ξάφνου ακούστηκαν πυροβολισμοί, και  ποδοβολητά από κάθε κατεύθυνση. Σηκώθηκε και ντύθηκε αμέσως ενώ όλοι οι άντρες του σκορπίστηκαν. Όσοι την κρατούσαν την άφησαν και η Ισμήνη γύρισε ανάσκελα και άρχισε να χτυπιέται. Δεν είχε ιδέα ποιος θεός τη λυπήθηκε και τη συνέβαινε, μα με όση δύναμη είχε άρχισε να σέρνεται ώσπου φτάνοντας σε ένα σκουριασμένο σίδερο, προσπάθησε απελπισμένα να κόψει τα δεσμά της.
Άντρες έτρεχαν, μερικοί έπεφταν νεκροι , είδε πρόσωπα με όπλα που δεν αναγνώρισε να πυροβολούν τους άντρες του Αλέξανδρου ενός εκείνος είχε ταμπουρωθεί λίγα μέτρα μακριά της και έριχνε προς την είσοδο της αποθήκης.

Δύο λεπτά είχαν περάσει , όταν μια σφαίρα εξισε το μπράτσο της και εκείνη σφαδασε. Έπεσε στο πλάι αλλά εχοντας το πείσμα της για οδηγό, ξανασηκωθηκε κι ας αιμορραγούσε. Άρχισε να ξύνει το σκοινί πάνω στο σίδερο μανιασμένα. Ελάχιστοι είχαν μείνει όρθιοι πια ενώ όταν κατάφερε και απελευθερώθηκε, ένα τσούξιμο απλώθηκε στο κεφάλι της και το κορμί της άρχισε να σέρνεται. Ο Άλεξ την έσερνε κυριολεκτικά από τα μαλλιά.

"Κάντε πίσω αλλιώς θα της τιναξω τα μυαλά στον αέρα!" κραυγασε δυνατά. Είχε μείνει μόνος με άλλους τρεις άντρες του. Η Ισμήνη προσπάθησε να εστιάσει στην πόρτα της αποθήκης όταν είδε μια μεγάλη σκιά να εισέρχεται στο χώρο. Τα μάτια της έκλειναν. Μα εκείνη τα διέταζε τα ανοίξουν. Την είχε από τα μαλλιά σε τέτοιο σημείο που οι νευρικές απολήξεις στο σημείο,  ένιωθε ότι νεκρώνουν.
"Ακούσατε τι σας είπα;!" ο Άλεξ έριξε έναν πυροβολισμό μέσα στο πανικό του, μα ο άντρας που πλησίαζε, έβγαλε το όπλο του, και αμέσως ακούστηκαν άλλοι τρεις συνεχόμενοι πυροβολισμοί. Η Ισμήνη είδε τα πτώματα των τριών αντρών του να πέφτουν σαν να ήταν τουβλάκια από ντόμινο ολόγυρα της.
Το όπλο του Άλεξ βρέθηκε πάνω από το κεφάλι της ενώ η αποθήκη άρχισε να γεμίζει με άντρες οπλισμένους που τον στόχευαν. Οπλισε και πίεσε τη κανη δυνατά στο κεφάλι της. Η Ισμήνη πρόσεξε ξαφνικά το σουγιά... Τον είχε περασμένο από ένα θηκακι, στη ζώνη του.

Το μυαλό της, ούτε που σκέφτηκε τις επόμενες κινήσεις της...
Άρπαξε το σουγιά και έτσι όπως την είχε από κάτω του, έκανε έναν ελιγμό και του τον κάρφωσε στο χερι. Στα πρώτα αίματα που πετάχτηκαν πάνω της, στη θερμότητα τους, στην οσμη και μονο, έκανε ένα βήμα πίσω.

"Παλιό καριόλα!" δεν πρόλαβε να πυροβολήσει όμως. Ένας κρότος , τον γονάτισε. Η σφαίρα τον βρήκε στο πόδι. Ύστερα ακολούθησε ακόμα ένας και όταν το όπλο του έπεσε από τα χέρια, η Ισμήνη είδε το πρόσωπο πίσω από τη σκιά. Ο Χριστόφορος πλησιάσε, τον άρπαξε από τα μαλλιά και βγάζοντας τον δικό του σουγιά, άφησε τη λάμα να διαπεράσει το λαιμό του. Ήταν τόσο κοφτερό, που αμέσως άνοιξε στα δύο. Είδε τις φλέβες του να κουνιούνται ακόμα καθώς πέταγαν το αίμα ανεξέλεγκτα προς κάθε κατεύθυνση. Τα μάτια του να γυρίζουν και ύστερα πέταξε το άψυχο σώμα του στα πόδια της. Τόσο απλά... Θαρρείς και δεν ήταν ένας άνθρωπος που μόλις του έκοψαν το λαρύγγι και άνοιξαν το λαιμό του στα δύο...
Η Ισμήνη αγκαλιασε αμέσως τα γόνατα της νευρικά...  Τα αυτιά της βουλωσαν και κάθε ήχος έπαψε να ακούγεται γύρω της... Είχε βρεθεί στο παρελθόν σε άμυνα και σε σκηνή εγκλήματος. Είχε δει πτώματα και πτώματα αλλά σαν αυτό κανένα. Για μια στιγμή μέσα της ένιωσε ευχαρίστηση που τον είδε νεκρό στα πόδια της... Θα τη βίαζε κανονικά. Όσο οι σκέψεις φούντωναν, και όσο θυμόταν τα χέρια του και το μόριο του πάνω της έχασε κάθε έλεγχο. Όρμησε προς το άψυχο σώμα και άρχισε να αφήνει τις γροθιές της ανελέητα. Έβλεπε κινήσεις γύρω της, και δεν είχε καμία επαφή μαζί τους.
Είδε τις γροθιές να κοκκινίζουν ώσπου σταμάτησε. Σταμάτησε και κοίταξε τα μάτια του... Ήταν ακόμα ανοιχτά...

"Πάρτη! Εξαφάνισε την από εδώ!"

"Δεν είχα σκοπό να την αφήσω!"Ο Χριστόφορος έδωσε την εντολή και ο Άρης αμέσως γονάτισε πίσω της.  Το σημάδι της ήταν εκεί... Έβγαλε τη μπλούζα του και τη σκέπασε αμέσως πριν το δει κανείς. Όχι πως μέσα σε αυτό το σωρό από πτώματα και αίματα θα το πρόσεχε κάποιος αλλά εκείνος ήξερε...

"Μη με αγγίζεις!" η τσιριδα της μόλις την ακούμπησε αντήχησε σε ολόκληρη την αποθήκη. Ο Χριστόφορος ακούγοντας την, παραμέρισε τον Άρη, και έσκυψε μπροστά της.

"Κοίταξε με..." της είπε αλλά εκείνη έβλεπε μόνο το πτώμα μπροστά της. Την έπιασε από το σαγόνι, και σήκωσε το κεφάλι της. Μόλις το βλέμμα της ενώθηκε με το δικό του, τη σήκωσε στην αγκαλιά του χωρίς να της πει τίποτα παραπάνω. Την έβγαλε από εκεί μέσα και την πήγε μέχρι το τζιπ. Άνοιξε τη πίσω πόρτα, και την αφησε στο πίσω κάθισμα. Η Ισμήνη έκρυψε αμέσως τα πόδια της μέσα από τη μπλούζα και αγκάλιασε το σώμα της.
Στάθηκε για μια μόνο στιγμή και τη κοίταξε πριν κλείσει πάλι τη πόρτα. Δευτερόλεπτα αργότερα, είδε τον Άρη να μπαίνει στη θέση του οδηγού. Γύρισε προς τα πίσω, και πήρε μια βαθιά ανάσα.

"Όλα τελείωσαν... Εντάξει;" σιωπή. Έστρεψε το βλέμμα της πάνω του αλλά λέξη δεν είπε.
"Ισμήνη συνελθε!" στο άκουσμα του ονόματος της ένιωσε μια περίεργη ευφορία να κατακλύζει τη ψυχή της "Μπάτσος είσαι παναθεμα σε! Η ζωή σου, η δική του! Συνελθε!" γύρισε στο τιμόνι και έβαλε μπρος. Το βλέμμα της είχε κολλήσει πάνω του. Τέρμα το κρυφτό μαζί του... Αυτό ήταν γεγονός. Σε ένα πράγμα είχε δίκιο... Ο Αλέξανδρος ήταν ένα αποβρασμα που θα τη βίαζε. Η Ισμήνη δεν ήταν από τις γυναίκες που θα πάθαιναν σοκ με το άγγιγμα ενός άντρα στο κορμί της. Το σοκ για εκείνη ήταν διαφορετικό. Δεν ήταν έτσι γιατί προσπάθησε να τη βιασει...
Το καθίκι πήρε ότι του άξιζε...
Αυτός ακριβώς ήταν όμως και ο λόγος που είχε σοκαριστεί τόσο...
Απόλαυσε το θέαμα... Ικανοποιήθηκε που έπεσε νεκρός μπροστά της. Ολόκληρη αστυνομικός και αντί να θέλει να τον συλλάβει όπως όριζε το σύστημα, εκείνη ένιωσε αγαλλίαση με το θάνατο του.
Τι παραπάνω να είχε αναγκη για να νιώσει βρώμικη ως προς το θεσμό που πίστευε τόσα χρόνια;
Είχε βυθιστεί μέσα στις σκέψεις της τόσο πολύ, όταν ξάφνου, το αμάξι σταμάτησε.
Ο Άρης πήγε στη μεριά της και ανοίγοντας τη πόρτα, άπλωσε τα χέρια του.

"Μπορώ και μόνη μου..." η Ισμήνη κατέβηκε μαζί όμως με τα πόδια της, κατέβασε και τη μπλούζα του πιο χαμηλά. Είχαν φτάσει στο πατρικό της. Ανέβηκε τα σκαλιά και εκείνος κλείδωσε και την ακολούθησε. Δεν χρειάστηκε καν να βάλει το χέρι της στο γλαστρακι... Ο Άρης άπλωσε το δικό του, έβγαλε το κλειδί και άνοιξε. Μπήκαν μαζί μέσα.

"Πάμε να πλυθεις..." δεν έτυχε ποτέ στα δύο χρόνια που ήταν μαζί να πάει από το πατρικό της. Εκείνος είχε δικό του σπίτι και πάντα έμεναν εκεί ή στην εστία της σχολής. Ωστόσο, έμοιαζε σαν να ήξερε το χώρο. Την έπιασε από το χέρι και εκείνη τον ακολούθησε. Σίγουρα είχε τύχει να φέρει τη Χριστίνα εκεί... Σκέφτηκε και πράγματι έτσι ήταν. Την έβαλε στη μπανιέρα , έβγαλε τη μπλούζα που της φόρεσε και άνοιξε το νερό. Μόνο ντροπή δεν ένιωσε που κοιτούσε το κορμί της.
Δεν ήταν κάτι άγνωστο στα μάτια του κι ας είχαν περάσει χρόνια.
Κάθισε πλάι της και της χαμογέλασε.
"Ποτέ δε φαντάστηκα, ότι η Χριστίνα με εκνεύριζε τόσο πολύ, επειδή σου έμοιαζε..." της είπε και απλώνοντας το χέρι του προς το πρόσωπο της , πήρε λίγες τούφες μαλλιών που έπεφταν ατσαλα στο πρόσωπο της.
Το νερό είχε φτάσει ως τη μέση περίπου. Η Ισμήνη δε του απάντησε. Αντί αυτού, βύθισε τον εαυτό της κάτω και έμεινε εκεί... Κάθισε για περίπου πενήντα δευτερόλεπτα και ύστερα βγήκε και πήρε μια μεγάλη ανάσα. Το χρώμα του νερού, πήρε μια ροζ απόχρωση αλλά κάθε κηλίδα που υπήρχε στο πρόσωπο της, είχε εξαφανιστεί πια.

Πάλευε με τις αξίες της εκείνη τη στιγμή.
Ούτε καν το γεγονός ότι την αναγνώρισε δεν είχε τόση σημασία μέσα της. Ποιες αξίες όμως; Έτσι όπως είχαν γίνει τα πράγματα, χάθηκαν όλες.

"Δε θα με ρωτήσεις;" του είπε ξαφνικά γυρίζοντας προς το μέρος του.

"Τσου..." της χάρισε μια γκριμάτσα και πιάνοντας το σαμπουάν, έριξε λίγο στις παλάμες του και ύστερα στο κεφάλι της.
Λάτρευε να την πλένει καμιά φορά όταν έκαναν μαζί μπάνιο. Η Ισμήνη έβγαλε τη τάπα για να αδειάσει το νερό και άνοιξε τη βρύση. Πλύθηκε καλά καλά και μόλις τελείωσε, ο Άρης της έδωσε μια πετσέτα και τη βοήθησε να σηκωθεί. Το σώμα της είχε αρκετές μελανιές μα γύρω από τη λεκάνη της ήταν οι περισσότερες και σίγουρα δεν ήταν φρέσκιες... Παρόλα αυτά δεν σχολίασε κάτι. Η Ισμήνη τυλίχθηκε με τη πετσέτα και βγήκαν. Ήξερε ότι έπρεπε να κάνουν έναν απολογισμό και ένα καλό ξεκαθάρισμα ανάμεσα τους μα ούτε το σθένος είχε, ούτε τη δύναμη εκείνη τη στιγμή.

Πήγαν στη κρεβατοκάμαρα, ντύθηκε και κάθισε στο κρεβάτι.

"Περίμενε εδώ..." Ο Άρης έφυγε και ένα λεπτό αργότερα γύρισε με δύο ποτήρια κονιάκ. "Πάντα το είχα απορία όταν τύχαινε να τη φέρω λιώμα εδώ, πως ήταν δυνατόν να υπήρχε ανέγγιχτο αλκοόλ στο σπίτι..." είπε και της προσέφερε το ένα ποτήρι. Η Ισμήνη το έπιασε και το σήκωσε αμέσως.

Αλληλοκοιταχθηκαν, έχοντας ανάμεσα τους μια οικειότητα πια, χωρίς προηγούμενο. Σαν να είχαν γυρίσει το χρόνο δέκα χρόνια πριν...

"Σε πείραξε;" τη ρώτησε ήρεμος

"Όχι. Δε πρόλαβε. Ήρθατε εγκαίρως..."

"Έπρεπε να... Να σε εντοπίσω. Δεν ήταν εύκολο"

"Τι είσαι;" τον κοίταξε προσπαθώντας να καταλάβει

"Τι πιστεύεις ότι είμαι;" της αντιγυρισε

"Ειλικρινά δε μπορώ να πιστέψω τίποτα αυτή τη στιγμή. Ούτε όταν σε είδα πίστεψα..."

"Νομίζω ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, για αυτή τη κουβέντα... Τι λες;"

"Συμφωνώ..." ούτε χρειάστηκε να τον ρωτήσει αν έχει βλέψεις να τα πει όλα στο Χριστόφορο. Αν ήθελε θα το είχε κάνει εξ αρχής άλλωστε.

"Πέσε να ξαπλώσεις... Αύριο μην έρθεις στο μαγαζί. Δεν είναι ανάγκη.... Τυχερός είναι που πέθανε έτσι. Φαντάσου να είχες ελεύθερα τα χέρια σου..." της είπε τρυφερά θέλοντας να ελαφρύνει κάπως το κλίμα . Το πρόσωπο της χωρίς ίχνος μακιγιάζ, ήταν απίστευτο. Όσο παραπάνω τη κοιτούσε άλλο τόσο έβλεπε εκείνη την ανυπόμονη τρελή κοπέλα που λάτρεψε δέκα χρόνια πριν.

"Δεν έχω θέματα Άρη...Θα έρθω κανονικά. Απλώς..."

"Απλώς, το απολαυσες. Παραδεξου το! Του άξιζε ότι έπαθε. Η ζωή δεν είναι μόνο κανόνες Ισμήνη... Ούτε ηθικές αξίες. Κανένας δεν έχει... Μη σπας το κεφάλι σου" ο Άρης μάντεψε σωστά το λόγο της ταραχης της... "Κάτσε αύριο σπίτι. Επιμένω. Καθάρισε το κεφάλι σου για να είσαι σε θέση να ανταπεξέλθεις εκεί μέσα. Για όποιον λόγο κι αν πήρες τη θέση της, πρέπει να παραμείνεις η Χριστίνα..." σηκώθηκε και αναστεναξε "Ξέρεις τι με προβληματίζει;" της είπε λίγο πριν φύγει "Πιστεύω ότι αν πραγματικά ήταν η Χριστίνα στη θέση σου αποψε, θα την άφηνε να πεθάνει..." φώναξε τη σκέψη του, και χαρίζοντας της μια καληνύχτα, έφυγε...

➿➿➿➿➿➿➿➿

"Πέρα από πουτάνα σου, τι άλλο σου είναι;" ο Διονύσης καθόταν πλέον με τον Χριστόφορο στο μπαρ. Είχαν καθαρίσει τη σκηνή, μάζεψαν τα πτώματα και ο πατέρας του Άρη φρόντισε να εξαφανίσουν άμεσα κάθε στοιχείο με την ομάδα του και να τα κάψουν. Αυτή η συνεργασία τους ήταν και το κλειδί της επιτυχίας όλα αυτά τα χρόνια άλλωστε... Ωστόσο ο Διονύσης, από την ώρα που επέστρεψαν, ήταν αρκετά σκεπτικός. Είχαν διώξει τους άντρες και έμειναν οι δυο τους. "Λέγε ρε... Μεταξύ μας θα κρυβόμαστε; Κανένας δε καθαρίζει τόσο κόσμο για πόρνη. Κι αν καθαρίζει, το κάνει τσακ μπαμ ... Μπήκες εκεί μέσα ενώ κρατούσε όπλο και του έκοψες το λαρύγγι..."

"Δεν είναι τίποτα παραπάνω... Απλά δεν μου αρέσει να πειράζουν δικά μου πράγματα. Αυτό είναι όλο..."

"Σίγουρος ακούγεσαι πάντως"

"Γιατί είμαι..." έκανε μια παύση, άφησε το ποτήρι του, να ακουμπήσει το δικό του στην άκρη, και τον κοίταξε "Ευχαριστώ που ήρθες σήμερα. Με τους περισσότερους άντρες μου στη Βουλγαρία, είχα ένα μειονέκτημα. Μεθαύριο γυρίζει και ο Φάνης. Τους κράτησαν μια ερα στα σύνορα... Τυπικές διαδικασίες όμως"

"Δε νομίζω ότι μας είχες ανάγκη... Αλλά ας όψεται... Λίγη αδρεναλίνη πάντα κάνει καλό. Για γλέντι ήρθαμε και γλέντι κάναμε. Τους είδες πως έπεφταν τα καριόλια; Πατ πατ πατ...!" Αστείευτηκε και σηκώθηκε. "Πάω στο ξενοδοχείο αδερφέ... Αύριο θα φύγουμε για Αλβανία. Εκεί είναι το καλό! Μετά στο κατέβασμα ίσως έρθω να σε δω πριν πάω κάτω" ο Διονύσης του χάρισε ένα χτύπημα στη πλάτη

"Το μέρος μου, μέρος σου. Το ξέρεις καλά. Έλα όποτε θέλεις" αρκέστηκε να πει

"Νομίζω πως μου χρωστάς ένα χορό όπως μου το έταξες!" χαριτολογησε "Και από ότι είδα, το γκομενάκι φυσάει... Μην απορήσεις αν με δεις ξανά στο κατέβασμα! Τα λέμε!" Ο Διονύσης έφυγε. Ο Χριστόφορος κοίταξε το ποτήρι, το ξανακοίταξε, το σήκωσε, το άδειασε και ξάφνου το πέταξε πάνω στο μπαρ και έγινε θρύψαλα... Έμεινε ήρεμος. Ατάραχος. Εσωτερικά ήταν έξαλλος. Δε θα διακινδύνευε ποτέ τόσους άντρες για μια πόρνη. Πόσο μάλλον όταν είχε κίνηση και μπάτσους στα ανατολικά. Ο Στρατός, ο πατέρας του Άρη, έσωσε τη κατάσταση και τους απομάκρυνε αλλά και πάλι ήταν φουλ παράτολμο. Το παλιό λιμάνι δεν ήταν μακριά από σπίτια. Παντού μπορεί να υπήρχαν βλέμματα. Έβαλε το χέρι στη τσέπη, και έβγαλε το σουγιά του. Ήταν ακόμα λερωμενος. Έβγαλε το σακάκι του, σήκωσε τα μανίκια και κοίταξε την ώρα αλλά πριν προλάβει να αναρωτηθεί γιατί άργησε να επιστρέψει, είδε τα φώτα του τζιπ να εισέρχονται στο πάρκινγκ.

Δευτερόλεπτα αργότερα άνοιξε η πόρτα και ο Άρης μπήκε μέσα.

Κοιταχθηκαν σοβαροί...
Ήξερε ότι θα βρει ένα μικρό χάος σαν πάει.
Ότι κι αν εκτόξευσε στο μπαρ είχε βρει και δύο μπουκάλια και το αλκοόλ μύριζε παντού. Άρπαξε ένα κονιάκ, έστρωσε δύο σφηνοποτηρα και βγαίνοντας κάθισε απέναντι του.

"Την άφησα να κοιμηθεί. Της είπα να μην έρθει αύριο. Δεν πρόλαβε να τη πειράξει..." είπε τα βασικά και τα απολύτως απαραίτητα μα ήταν σίγουρος για τα επόμενα λόγια του Χριστόφορου

"Έχουμε σκοτώσει δεκάδες πούστηδες μπροστά της... Τι άλλαξε τώρα;" πράγματι η Χριστίνα είχε δει αρκετά πτώματα. Το διασκέδαζε μάλιστα. Δεν ήταν από τις γυναίκες που θα πάθαιναν σοκ με το αίμα και το θάνατο. Βέβαια το απέκρυψε από τη Χριστίνα αυτό. Δεν ήθελε να βάλει τον εαυτό της σε αυτή τη διαδικασία των εξηγήσεων.

"Ναι αλλά πρώτη φορά, την απαγάγουν. Σκέψου αυτό... Προφανώς τη χτύπησαν. Προφανώς και πήγε επίσης να τη βιασει. Για τη Χριστίνα μιλάμε..."

"Ακριβώς!" Η παλάμη του Χριστόφορου εκτοξεύθηκε στο μπαρ, και πιάνοντας όλο το μπουκάλι ήπιε απευθείας από αυτό. "Έπρεπε να την αφήσουμε να ψοφήσει να τελειώνουμε!"
Ο Άρης ήταν πανέξυπνος άνθρωπος αλλά και ο Χριστόφορος εξίσου. Δεν ήξερε πώς θα μπορούσε να χειριστεί τη κατάσταση αναίμακτα και πειστικά εκείνη τη στιγμή. Το μόνο που ήξερε ήταν πως δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να αποκαλυφθεί η Ισμήνη.
"Το ξέρεις ότι μέσα στη βδομάδα περιμένουμε αντίποινα έτσι; Ο πατέρας του δε θα το αφήσει να πέσει κάτω! Ένας πούστης ξέφυγε. Σώματα δεν υπάρχουν για να θάψει... Θα κάνει τη κίνηση του αργά ή γρήγορα"

"Ας τη κάνει... Εδώ θα είμαστε. Τι σκας; Ούτε το ένα τοις εκατό δεν έχουν από τη δύναμή μας... Όσο για... Για τη Χριστίνα, δεν ξέρω τι να σου απαντήσω" είπε με ειλικρίνεια "Άλλαξε και το λέω εγώ που τη σιχαίνομαι... Με ξέρεις. Δε θα τη δικαιολογούσα ποτέ. Ίσα ίσα ,θα τη σκότωνα μετά χαράς..." Ο Άρης είχε απόλυτο δίκιο σε αυτό και κατάφερε να κλονίσει εν μέρη τις σκέψεις του Χριστόφορου "Ίσως με την αποβολή, έπαθε κάποιο λαλά, τι να σου πω αδερφέ. Πάντως, εμένα δε με χαλάει. Δε μου βγάζει γλώσσα. Εκείνη η ηλιθιότητα από πάνω της, σαν να έφυγε... Ίσως είδε τη ζωή αλλιώς. Τι να σου πω. Πάντως τις προάλλες που μάλωναν τα κορίτσια πίσω, πήγε και αντί να δυναμώσει ο καυγάς, ακολούθησε σιγή. Δε ξέρω τι λες, αλλά εγώ τη βλέπω πιο χρήσιμη τώρα... Θαρρείς και εγινε άνθρωπος επιτέλους"

Ο Άρης προσπάθησε κάπως να δώσει στο Χριστόφορο ένα τσακ διαφορετικούς χαρακτηρισμούς για εκείνη αφήνοντας παράλληλα να εννοηθεί ότι πρόσεξε την αλλαγή της και την εγκρίνει. Ήθελε να θολώσει κάπως τα νερά τόσο όσο , ώστε να σταματήσει να την υποψιάζεται τόσο έντονα. Η επιλογή να συνεχίσει να μιλάει για εκείνη όπως πριν δε υπήρχε. Θα τραβούσε περισσότερο τις υποψίες του Χριστόφορου αν το έπαιζε χαζός.

"Θα δω... Ότι κι αν συμβαίνει πάντως, θα το ανακαλύψω. Για αυτό να είσαι σίγουρος" Είπε ύστερα από λίγο και σηκώθηκε για να φύγει...

➿➿➿➿➿➿

Είχε βαλμένη στα πόδια την ατζέντα της και τη κοιτούσε σκεπτική. Ένα από τα τέσσερα ονόματα στη λίστα, είχε φύγει...
Τράβηξε μια ευθεία κόκκινη γραμμή στο όνομα του Ραπτόπουλου και κοίταξε τα υπόλοιπα. Με βάση τις πληροφορίες της Χριστίνας, μόνο τρεις είχαν μείνει.
Ο Χριστόφορος, ο Άρης και ο Φάνης...
Ποιος από τους τρεις θα μπορούσε να τη χτυπήσει έτσι όμως; Και γιατί;

Εστίασε το βλέμμα της στο όνομα του Φάνη.
Επόμενος και πιο τρανταχτος στόχος ήταν εκείνος. Για κάποιο λόγο, τον Άρη τον είχε βγάλει εντελώς από το κεφάλι της, και το Χριστόφορο... Δεν ήταν ύπουλοι. Αν ήθελαν θα την καθάριζαν πρόσωπο με πρόσωπο. Τέτοιοι ήταν και οι δύο. Αν και διαφορετικοί άνθρωποι, είχαν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά και ένα από αυτά, ήταν η έλλειψη φόβου...

Ίσως τώρα που ο Άρης ήξερε, να του εξηγούσε το ρόλο της και να κατάφερνε να βρει αποδείξεις... Δεν ήθελε τίποτα άλλο. Δε θα τους πείραζε στη τελική... Τουλάχιστον όχι αυτούς, τον Φάνη όμως, θα τον διέλυε με τη πρώτη ευκαιρία. Ήξερε ότι ίσως προκαλέσει την οργή του Χριστόφορου αλλά για αυτό αναζητούσε διακαώς κάθε στοιχείο που κρατούσαν για τη Χριστίνα και την ένοχη σε οποιοδήποτε έγκλημα τους.
Έπρεπε να μιλήσει μαζί της ξανά.
Να της πει άλλη μια φορά τα γεγονότα.
Να τα δει από άλλη οπτική και κρίση...
Ίσως πάνω στο θυμό της να παρέλειψε κάποια λεπτομέρεια και να μην έδωσε βάση αλλά με το Ραπτόπουλο εκτός, κάθετι που πίστευε είχε πια αλλάξει...

Ο Φάνης ήταν ο ένοχος μέσα της πια.
Εκείνος θα μπορούσε να είχε μάθει και για την εγκυμοσύνη. Ίσως να το υποψιαζόταν και να ήθελε να τη βγάλει από τη μέση για να μη φορτωθεί ένα παιδί...
Ήταν τόσο μπερδεμένη...
Άφησε την ατζέντα στην άκρη, έσβησε το φως και χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα.
Ο Άρης είχε δίκιο.
Δεν χωρούσαν στη κατάσταση συναισθηματισμοι και δράματα.
Ήταν ένοχη; Ας ήταν... Η Ισμήνη Μακρή θα έπαιρνε εκείνο το φόνο στις πλάτες της όχι η Χριστίνα. Η αδερφής της και το παιδί έπρεπε πάση θυσία, να μείνουν ασφαλείς...

➿➿➿➿➿

"Αχ, έτσι... Πιο βαθιά ναι..." η Χριστίνα είχε στηθεί στα τέσσερα και ο Μάνος, μουγκριζε καθώς έμπαινε μέσα της ξανά και ξανά...
Κάθε φορά που επέστρεφε σπίτι, κατέληγαν στο σεξ.
"Έτσι... Ναι. Πιάσε με από τα μαλλιά..." την γραπωσε και άρχισε να κουνιέται πιο δυνατά μέσα της. "Χύσε με Μάνο, ναι!! Ναι, καύλα μου... Τελειώνω!" η πουτανιά από μέσα της επιδρούσε θελκτικά στο μυαλό του και τον ωθούσε να τη πηδάει όλο και πιο άγρια ώσπου ξαφνικά, η Χριστίνα τραβήχτηκε

"Τι έγινε;!" ρώτησε λαχανιασμενος

"Δε ξέρω... Είχα μια ενόχληση" είπε κάπως πονεμένα. "Έλα εδώ... Έχω κι άλλη τρύπα, μη σκας" γύρισε και πήρε το μόριο του στο στόμα της. Ήξερε καλά να το χειρίζεται...
Άρχισε να τον γλύφει και εκείνος κραύγαζε μέσα από τα δόντια του. Δευτερόλεπτα μετά, ένιωσε τα υγρά του να κυλούν στο ουρανίσκο της. Τον εγλυψε και τον καθάρισε με το στόμα της. Ο Μάνος έπεσε λαχανιασμενος στο κρεβάτι και εκείνη σηκώθηκε αμέσως.  Πήγε μέχρι το μπάνιο και βάζοντας τα δάχτυλα της, στην εσοχή του κόλπου της, είδε πως τα υγρά της είχαν μια ροζ απόχρωση... Παρόλα αυτά ο πόνος σταμάτησε. Δεν έδωσε παραπάνω σημασία...
Βγήκε, χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα και εκείνος την αγκάλιασε.

"Όλα εντάξει;"

"Ναι ναι, όλα μια χαρά..." Αρκέστηκε να πει, και βολευοντας καλύτερα το κορμί της, αποκοιμήθηκε...

🙄🙄🙄