Οι κανόνες

➿➿➿➿➿➿

Έστρωσε μια ευθεία γραμμή στο γραφείο, και σκύβοντας ρουφηξε όλη τη σκόνη.
Κάθισε για μια στιγμή και την άφησε να δράσει. Σπάνια έκανε κοκαΐνη μα τον τράβηξε. Το πράμα που είχε στο γραφείο ήταν πολύ καλό ενώ το κεφάλι του καπετάνιου που του έφερε μισή ώρα πριν ο Άρης, ήταν χαρά στα μέσα του.

Το μικρό μαύρο ψυγείο ήταν ακόμα ανοιχτό. Ο Χριστόφορος το κοίταξε καλά...
Πέθανε έχοντας το τρόμο στο πρόσωπο.
Έστρωσε άλλη μια γραμμή, τη ρουφηξε και εκείνη και ύστερα έκλεισε το ψυγείο, και το έβαλε στην άκρη. Τα τσιράκια του είχαν ήδη φροντίσει να διαδώσουν τα νέα στις γύρω περιοχές καθώς και τα αποτελέσματα της προδοσίας. Κανένας δε πρόδιδε το Γεράκι και έβγαινε ατιμώρητος από αυτό. Ήταν νόμος. Ο καπετάνιος όμως δεν ήταν το μεγάλο φαβορί της βραδιάς...

Ο Χριστόφορος περίμενε ανυπόμονα το επόμενο θύμα του. Ένα ακόμα για να του υπενθυμίσει τους κανόνες. Τα κορίτσια από τα σφαγεία έφτασαν πριν μια ώρα. Η Χριστίνα θα έφτανε και εκείνη σε λιγάκι.
Ανυπομονούσε να δει αν θα είχε τον ίδιο τσαμπουκα και το βράδυ... Πόσο ευκολο η δύσκολο θα του το έκανε.

Κάθισε προς τα πίσω, ανέβασε τα πόδια στο γραφείο και έβαλε τα χέρια πίσω το κεφάλι. Ήταν έτοιμος να κλείσει μια και καλή, ακόμα ένα μέτωπο. Η δουλειά τώρα με τις μεταφορές από την Ιταλία ήθελε όλη τη προσοχή του και δε μπορούσε να ασχοληθεί και με μια πόρνη. Έπρεπε να της μάθει τα όρια και ποιος είναι το αφεντικό...Αναρωτήθηκε αν έκανε τέτοιες μαλακίες και στο Φάνη για αυτό και είχε μαλακώσει μαζί της. Αυτός ομως, δεν ήταν ο Φάνης ... Ούτε ο Χριστόφορος. Κατά βάθος ήταν το Γεράκι. Και το Γεράκι, δεν είχε ορια φραγμούς και δεύτερες σκέψεις... Πατούσε επί πτωμάτων. Έπαιρνε ότι ήθελε με κάθε τρόπο... Αν η Χριστίνα ήθελε πήδημα, θα της χάριζε ένα αξέχαστο... Τόσο που ο βιασμός θα ήταν χαδι για εκείνη...

➿➿➿➿➿➿➿➿

Μόλις την είδε να μπαίνει , τη κοίταξε αμέσως. Αυτό το κούνημα της, ήταν τόσο διαφορετικό... Πάντα της έμοιαζε κάπως, αλλά τώρα ήταν θαρρείς και κατάφερνε να δει τα χαρακτηριστικά της με τη πάροδο του χρόνου, να παραμένουν αναλλοίωτα. Τα οπίσθια της δεν έλεγαν να φύγουν από το μυαλό του... Κάπου βαθιά μέσα του, ένιωθε ότι δεν ήταν η Χριστίνα αυτή. Είχε κάνει εκείνο το κορμί να τρέμει στα χέρια του. Το ήξερε καλά... Παρόλα αυτα, μόνο ένας τρόπος υπήρχε να σιγουρευτεί. Αν όμως σιγουρευοταν, αυτό πως θα εξηγούσε τη Χριστίνα; Η Ισμήνη ποτέ δε του ανέφερε ότι είχε αδερφή, πόσο μάλλον μια ίδια με εκείνη... Ο Άρης δεν ήταν ηλίθιος. Δε ξεχνούσε ένα σώμα που είχε αγγίξει. Της Χριστίνας δε το πείραξε ποτέ. Ήταν βρώμικο στα μάτια του. Αυτή η γυναίκα που πλησίαζε όμως, ήταν διαφορετική... Δεν πέρασε αοαρςτηρη η κινηση που έκανε τις προάλλες. Η Ισμήνη κάθε φορά που αγχωνόταν , έπιανε το σκουλαρίκι της. Ίσως προσπάθησε να το μαζέψει, αλλά εκείνος πρόλαβε και έκλεψε τη κίνηση στο βλέμμα του.

"Καλησπέρα..." τον πλησίασε και εκείνος της χαμογέλασε.

"Άργησες λίγο;"

"Αυτό δε θα το κρίνεις εσύ"

"Νευρακια έχουμε;" σε κάθε άλλη περίπτωση το χαστούκι θα είχε φύγει σύννεφο. Μα όχι τώρα... Ακόμα και το κραγιόν στα χείλη της, είχε άλλη όψη. Φορούσε ένα φόρεμα που είχε ξαναδεί στη Χριστίνα αλλά αυτές οι καταραμένες καμπύλες της, ήταν αλλιωτικες... Ένα τσακ πιο ζουμερες... Ίσως με τα μαύρα που φορούσε αυτές τις μέρες να μην φαίνονταν, αλλά μέσα στο λευκό φορεματακι της, έκαναν μπαμ...

"Βάλε μου ένα διπλό ου...ένα Τζίν με τόνικ" Το μάζεψε αμέσως. Σιχαίνονταν το τζιν αλλά δε μπορούσε να ζητήσει κάτι άλλο. Η Ισμήνη ήταν αρκετά αναστατωμένη ύστερα από όσα έγιναν το πρωί. Δεν κατάφερε να ξεμπερδεψει το μυαλό της. Ούτε να αναλύσει τη συμπεριφορά του Χριστόφορου στο έπακρο. Του έδωσε την ικανοποίηση ότι θα έπαιρνε το κορμί της έπαψε το ζητά; Αυτό θα ήταν το τέλειο σενάριο. Ή μήπως ετοίμαζε κάτι; Ήταν ανακατες οι σκέψεις στο μυαλό της σε τέτοιο βαθμό, που δεν έδωσε καν σημασία στον Άρη ο οποίος την κοιτούσε αρκετά έντονα.

"Έτοιμο το διπλό....τζιν" Είπε αφήνοντας το ποτό μπροστά της.

"Ευχαριστώ" το πήρε και το κατέβασε αμέσως.

"Με το μαλακό, δε θα σε μαζεύω μετά..."

"Δεν χρειάζομαι κάποιον να με μαζέψει, δε νομίζεις;" ήταν ίδιος. Αυτός ήταν... Στο γελακι που δημιουργήθηκε στα χειλη του, η Ισμήνη εστίασε τις σκέψεις της σε αυτόν...
Τόσο πολύ είχε αλλάξει και δεν κατάφερε να αναγνωρίσει το γεγονός ότι έμοιαζαν με τη Χριστίνα; Ήταν πανέξυπνος τότε... Αυτό τη τράβηξε σε εκείνον άλλωστε...

"Θέλεις να μάθεις αλήθεια τι νομίζω εγώ;" ρώτησε κάπως περίεργα. "Νομίζω ότι ήρθε η ώρα για αλλαγή..." Γύρισε προς το μπαρ, έβαλε ένα ποτό, και το άφησε μπροστά της. Η Ισμήνη κατάλαβε αμέσως το ποτό. Διπλό ουίσκι σκέτο. "Για δοκίμασε αυτό... Πάω στοίχημα ότι θα σου αρέσει περισσότερο από το τζιν..."

"Δε νομίζω" Είπε σε μια προσπάθεια να βάλει τις σκέψεις της σε μια τάξη. Ήθελε τόσο να τον ρωτήσει τι δουλειά είχε εκεί μέσα... Πώς έμπλεξε...Τα πάντα... Την κατάλαβε; Ήταν χωμένος επίτηδες; Πόσα άλλαξαν; Ποσα έγιναν άραγε τα τελευταία δέκα χρόνια...;

Δέκα χρόνια πριν
Σχολή Αξιωματικών Θεσσαλονίκης

"Σταμάτα..."

"Δε μπορώ ρε Ισμήνη... Πόσο εύκολο είναι νομίζεις να τραβήξω τα χέρια μου από το κορμί σου;"

"Πρέπει να πάω στο μάθημα... Εσύ δε θα έρθεις;"

"Όχι.."

"Έλα ρε Άρη, μόνη μου θα πάω πάλι;"

"Έχω δουλειές μωρό μου..."

"Τι δουλειές πρωί πρωί;"

"Για αρχή, η μόνη μου δουλειά είναι να σε ικανοποιήσω ακόμα μια φορά..." Την άρπαξε και τη τράβηξε προς το μέρος του. Εκείνη γέλασε. Τη γύρισε μπρούμυτα, δάγκωσε το σημάδι στα οπίσθια της και εκείνη δάγκωσε σαν απάντηση τα χείλη της...

"Δε θα προλάβουμε..."

"Θα προλάβουμε!" σκαρφάλωσε πάνω της, άνοιξε απαλά τα πόδια της και χώθηκε ανάμεσα.

"Το ξέρεις ότι δε παίζει να κάνουμε σεξ σε αυτή τη στάση έτσι δεν είναι;" 

"Θα σου αρέσει... Άσε με για μια γαμημένη φορά να πάρω τα ηνία..."

"Η Ισμήνη δεν αφήνει ποτέ κανέναν να πάρει τα ηνία..." Γύρισε ολόκληρη, ανασηκώθηκε και σκαρφάλωσε πάνω του.
"Τώρα μιλάμε σωστά..."

"Ώρες ώρες θέλω να σε πνίξω , και ώρες ώρες, με τρελαίνεις όταν παίρνεις έτσι τον έλεγχο το ξέρεις;"

"Το νιώθω πάντως..." πονηρεψε αμέσως και ανασηκώνοντας το κορμί της, εκείνος βυθίστηκε μέσα της...

°•°•°•°•°°•°•°°•°•°•°•°°•

"Ρε Άρη! Είσαι σοβαρός;"

"Ισμήνη δε γουστάρω..."

"Ο πατέρας σου είναι..."

"Το ξέρω. Σιγά μη κάτσω να παρακολουθήσω τη διάλεξη του. Το τρώω στη μάπα όλη μέρα στο σπίτι!"

"Για αυτό αποφάσισες να γίνεις μπάτσος;"

"Ρε, μη λες έτσι τη λέξη..."

"Γιατί; Ακούγεται κάπως πρόστυχη..." του χαμογέλασε και εκείνος τη τράβηξε και τη φίλησε

"Τα φαινόμενα απατουν... Μη το ξεχνάς"

"Πες μου τώρα ότι ο ταξίαρχος είναι κανένας από αυτούς τους διεφθαρμένους να γελάω!" του είπε και εκείνος γέλασε

"Νομίζω έχουμε πιο σημαντικά πράγματα να κάνουμε τα δύο μας, από το να σκεφτόμαστε τον πατέρα μου, τι λες;" Έβαλε τα χέρια μέσα από τη στολή της και ζουπηξε τα οπίσθια της.

"Θα περιμένει! Σε αντίθεση με εσένα κύριε ρέμπελε, εγώ θέλω να παρακολουθήσω τη διάλεξη και θα πάρω και πόντους..."

"Κι εγώ πόντους θα σου δώσω ρε μωρό μου..."

"Άρη, πάψε.." τον μαλωσε χαμογελαστή. "Σε λίγους μήνες τελειώνουμε... Φαντάζεσαι να μπούμε στο ίδιο τμήμα;"

"Λες;"

"Δε ξέρω... Θα έχει πλάκα όμως. Ταξίαρχος της αστυνομίας Μακεδονίας και Θράκης είναι ο πατέρας σου... Ίσως κάτι μπορείς να κάνεις..."

"Θα το προσπαθήσω..." φίλησε τα χείλη της και εκείνη απομακρύνθηκε.

"Κάτσε φρόνιμος..."

"Δε μπορώ. Πειράζεις όλη την ώρα τα σκουλαρίκια σου από το άγχος, βλέπω το λαιμό σου και κάτι παθαίνω..."

"Σε ποιον τα πουλάς αυτά; Ξεχνάς ότι σε πήρα στο μάθημα της ανάλυσης;"

"Ε και; Εγώ σε παίρνω αλλού..."

"Λοιπόν, τέλος. Φεύγω. Κάτσε φρόνιμα και το βράδυ ισως, ίσως λέω, σε αφήσω να κάνεις τα δικά σου..."

°•°•°•°•°•°•°•°•°•°•°°••°°•°

"Άρη που είσαι;! Ορκιζόμαστε. Σε πήρα δέκα τηλέφωνα από το πρωί!"

"Είχα μια επείγουσα δουλειά. Τα κανόνισα με το πατέρα μου. Έπρεπε να πάω..."

"Και δε θα παραλάβεις το σήμα σου;"

"Θα το πάρω αργότερα..."

"Καλά... Θα έρθεις το βράδυ;"

"Όχι απόψε... Συγνώμη"

"Δε πειράζει. Θα βγω αν είναι με τα κορίτσια..."

"Που θα πάτε;"

"Κέντρο..."

"Μη πατε Λαδάδικα , γίνεται χαμός... Έμαθα από το πατέρα μου ότι έκλεισαν τη περιοχή. Έγινε ένας φόνος"

"Ναι το άκουσα και εγώ. Θα πάμε ανατολικά μάλλον αν είναι"

"Έγινε μωρό μου, να προσέχεις. Θα μιλήσουμε μετά..."

Έκλεισε και κοίταξε το Χριστόφορο

"Ως πότε θα ασχολείσαι με γκόμενες; Τελείωνε ρε!"

"Θα το τελειώσω. Δεν χωράει άλλωστε σε ότι κάνουμε. Λοιπόν, μίλησα με το πατέρα μου, όλα είναι κανονισμένα. Τα δυτικά είναι προσβάσιμα"

"Ωραία, ο δικός μου είπε ότι το φορτίο φτάνει σε μισή ώρα"

"Καλώς. Θα φροντίσω να μάθω αν θα έχει κίνηση ο κεντρικός αλλιώς το πάμε από γύρω"

"Έγινε. Χωριζομαστε αν είναι και θα βρεθούμε στο σημείο αναφοράς. Δε παίζει να τα σκατωσουμε. Ειναι η δουλειά για να αναλάβουμε εμείς επιτέλους! Βγαίνουν στη σύνταξη! Πάει, αυτό ήταν!"

"Πίστεψε με, δε βλέπω την ώρα!" Ο Άρης γέλασε. Έβαλε μπρος το αμάξι, και ρίχνοντας ένα βλέμμα στο Χριστόφορο ξεκίνησαν...

➿➿➿➿➿➿

Η τελευταία τους συνομιλία πριν χωρίσουν έπαιξε στο κεφάλι της όσο εκείνος ετοίμαζε κάτι ποτά που του ζητήθηκαν. Δεν πρόλαβε όμως να το αναλύσει και πολύ όταν δύο χέρια τυλίχθηκαν γύρω από τη μέση της.

"Ωραίο φόρεμα..."

"Φάνη, μη..." Η Ισμήνη τραβήχτηκε

"Δε θα σε πηδήξω κι όλας. Κανένας δεν μου απαγορεύει όμως να σε αγγίζω. Έλα στο γραφείο..."

Ο Άρης τους κοίταξε και εκείνη ένιωσε το βλέμμα του.

"Πρέπει να δώσω αναφορά για τις κοπέλες"

"Θα δώσεις μετα. Έλα που σε θέλω..."

"Δεν μπορεί να περιμένει;"

"Χριστίνα , θέλω να έρθεις, να μου πάρεις μια ωραιότατη πίπα και αφου δε μπορώ να πηδήξω το μουνάκι σου, να πηδήξω το προσωπάκι σου... Κι αυτό, είναι εντολή!" ούτε που της πέρασε από το μυαλό αυτό. Η Ισμήνη πήρε δύο βαθιές ανάσες και ασυναίσθητα έπιασε το σκουλαρίκι της και τρεκλισε το λαιμό της. Τα χέρια του Φάνη είχαν απλωθεί στα οπίσθια της και τη χουφτωνε, χωρίς ντροπή. "Τελείωνε είπα!" την έπιασε από το χέρι και τη τράβηξε

"Φάνη θα περιμένει!" πετάχτηκε ο Άρης τραβώντας τη προσοχή τους "Μόλις έσκασε σήμα από τον Χριστόφορο. Ρώτησε αν ηρθε. Τη θέλει στο γραφείο"

"Τώρα;!"

"Ναι τώρα!" η Ισμήνη άφησε τη καρδιά της να επιστρέψει στη θέση της.

"Μόλις τελειώσεις, θα έρθεις σφαίρα σε μένα..." Ο Φάνης της χάρισε ένα χαστούκι στα οπίσθια και τα ζουπηξε δυνατα. Εκείνη σαν απάντηση του χαμογέλασε με ηλίθιο ύφος και χαχανισε. Ο Φάνης με τη Χριστίνα είχαν επαφές πιο συχνές από όλους. Παρόλα αυτα ήλπιζε ότι με τους περιορισμούς του Χριστόφορου δε θα έπρεπε να τον αντιμετωπίσει. Ένα ακόμα λάθος που δεν υπολόγισε σωστά...

"Κάποια στιγμή, περιμένω ένα ευχαριστώ..." γύρισε προς τον Άρη και τον κοίταξε περίεργα μόλις έφυγε ο Φάνης.

"Θα πήγαινα άνετα και χωρίς πρόβλημα!"

"Ναι, δεν είχα αμφιβολία... Τράβα τώρα μέσα που σε περιμένει ο μεγάλος και άσε τα παιδάκια. Θα βρει να παίξει με κάτι άλλο απόψε..."

Για κάποιο λόγο της ήταν δύσκολο να προσποιηθεί τόσο μπροστά του. Έπρεπε όμως να το κάνει. Το βλέμμα του, παρόλα αυτά, ήταν σαν να μιλούσε διαφορετικά μέσα της. Μια τόσο ιδιαίτερη αίσθηση... Την είχε καταλάβει τελικά; Θα τη πρόδιδε; Η μήπως ήταν ένα από τα κόλπα του; Η Χριστίνα της είχε πει ότι ο Άρης ήταν ανάλογα με τα κέφια του. Πότε άγριος, πότε αδιάφορος... Δεν είχε ώρα να αναλύσει τη στάση του. Ανασκουμπώθηκε και προχώρησε προς το γραφείο.

Μόλις έφτασε στο διάδρομο, στάθηκε στη πόρτα και χτύπησε.

"Η Χριστίνα είμαι. Με ζήτησες;" παρουσίασε τον εαυτό της και η πόρτα άνοιξε.
Ήταν καθισμένος αναπαυτικά στη πολυθρόνα του. Το πουκάμισο του, ήταν ένα τσακ πιο ανοιχτό. Είχε δει και το πρωί τα αμέτρητα τατουάζ στο κορμί του, αλλά η θέα τους μέσα από το πουκάμισο και τα σηκωμένα μανίκια, έδινε άλλη δυναμική στην όψη του.

Η πόρτα έκλεισε πίσω της και εκείνη περπάτησε και στάθηκε ως τη μέση του δωματίου.

"Πώς πήγε;" ρώτησε αδιαφορα

"Καλά. Ήρθαν έξι..."

"Υπέροχα..." Η αμηχανία που την έλουσε δεν είχε τελειωμό

"Με χρειάζεσαι κάτι; Θα πάω να τους δείξω τα κατατόπια..."

"Για την ακρίβεια, κάτι σε θέλω..." τον είδε να σπρώχνει ελαφρώς τη πολυθρόνα πιο πίσω. "Έλα εδώ..." αυτη η έκφραση ήταν κάτι που η Χριστίνα της ανέφερε συχνά. Η Ισμήνη θεώρησε ότι είχαν τελειώσει μετά τα πρωινά όμως. Ίσως είχε καταλάβει... "Αργείς..." περπάτησε και εκείνος την έδειξε ακριβώς το σημείο που ήθελε να σταθεί.
"Γύρνα..." το ύφος του ήταν κενό. Έμοιαζε με το διάολο. Η Ισμήνη δεν ήθελε όμως να γυρίσει σε καμία περίπτωση όταν ξαφνικά, εσκυψε, άνοιξε το συρτάρι και πέταξε πάνω στο γραφείο ένα σακουλάκι κόκας. Δεν χρειαζόταν να είσαι επιστήμονας για να το καταλάβεις. Είχε δει χιλιάδες τέτοια...
Έμεινε σιωπηλή. "Γύρνα και τράβα μια μυτιά... Δες το σαν δώρο καλωσορίσματος..."

Όχι όχι όχι και πάλι όχι...
Ήθελε να αποφύγει τη χρήση οποισδήποτε ουσίας. Έβρισε την αδερφή της από μέσα της. Φυσικά και έκανε μυτιές. Της το είχε αναφέρει.

"Παίρνω... Παίρνω φάρμακα ακόμα"

"Χριστίνα σκύψε και πάρε!" είπε απότομα. Και μόνο που έβλεπε το σακουλάκι, ήθελε να ουρλιάξει. Ο Χριστόφορος έσπρωξε με τα πόδια τη πολυθρόνα προς τα μπροστά. Τα χέρια του βρέθηκαν ολόγυρα της. Χωρίς δυσκολία έστρωσε μια λευκή γραμμή, και τη κοίταξε. "Τώρα!" τα χέρια του βρέθηκαν στους γλουτούς της και τη γύρισε. Καμιά προσευχή και κανένας θεός δεν ήταν σε θέση να τη σώσει. Μόλις τα χέρια του χώθηκαν κάτω από το φόρεμα της, στη σκέψη και μόνο να το σηκώσει, έσκυψε και ρουφηξε τη κοκαΐνη αμέσως. Τα μάτια της κοκκίνισαν αμέσως. Πήρε μια βαθιά ανάσα και πριν σηκώσει εντελώς το φόρεμα γύρισε προς το μέρος του. "Μπράβο το κορίτσι μου..." είχε αρχίσει να νιώθει την ουσία μέσα της αμέσως. Τα ούλα και η μύτη, ήταν ότι χειρότερο για τη χρήση της.

"Μπορώ... Μπορώ να, να φύγω τωρα;" είπε φοβισμένη μα εκείνη τη στιγμή, δεν ήξερε αν ήταν προσποίηση ή όχι. Ένιωθε κάτι περίεργο μέσα της. Σαν μια κάψα που άρχιζε από το κεφάλι και τελείωνε ως τις μύτες των ποδιών της. Ο Χριστόφορος της κοίταξε.

"Στρώσε μια ακόμα γραμμή..." είπε και εκείνη ξεροκαταπιε

"Είναι κάπως... Κάπως δυνατή" προσπάθησε να πει

"Στρώσε είπα!" η Ισμήνη γύρισε. Έστρωσε μια ακόμα γραμμή και άρχισε να τρέμει. Ο Χριστόφορος πλησίασε από πίσω της χωρίς να σηκωθεί και βγάζοντας το κεφάλι του από το πλάι, έσκυψε και τη ρουφηξε. Ύστερα τρεκλισε το λαιμό του και ανακαθισε πάλι προς τα πίσω. Η ψυχή της πήγε και ήρθε ενώ η αίσθηση της ευφορίας, άρχισε να καταπλακωνει κάθε της συναίσθημα.
"Στήσου... Δε θέλω καν να γδυθεις..."
Η Ισμήνη γύρισε προς το μέρος του.
"Σου ειπα στήσου! Δε σου είπα να γυρίσεις..." 

"Δε θέλω..." είχε ζαλιστεί ελαφρώς αλλά όχι τόσο ώστε να μη ξέρει τι κάνει.

"Το ξέρεις ότι έχεις πατήσει όρια σήμερα; Συνεχίζεις να το κάνεις;" ο Χριστόφορος σηκώθηκε και ξαφνικά έμοιαζε σαν βουνό μπροστά της. Το χέρι του χώθηκε στο λαιμό της ενώ το άλλο, βυθίστηκε βίαια ανάμεσα στα μπούτια της. Δεν πρόλαβε ούτε λέξη να αρθρώσει όταν το δάχτυλο του, βρήκε την εσοχή του κόλπου της και μπήκε μέσα της απότομα. Τα μάτια της σφαλισαν έχοντας μια έκφραση πόνου. Δεν ήταν ψεύτικη. Το έβαλε τόσο απότομα μέσα της που πόνεσε.
Δεν καταλάβαινε τι όρια πάτησε. Του έδωσε ότι ζήτησε. Το κορμί της. Και στη τελική εκείνος δε το θέλησε... Η Χριστίνα παρέλειψε να της αναφέρει το πιο σημαντικό πράγμα από όλα... Τα φιλιά ήταν απαγορευμένα....

Έτσι όπως είχε το το δάχτυλο του μέσα της, άνοιξε τη παλάμη του, και βάζοντας δύναμη, τη σήκωσε από εκείνο το σημείο και την ανέβασε στο γραφείο.

"Πονάει;" ρώτησε πονηρά "Γιατί πονάει; Δεν σε έχω σηκώσει ξανά έτσι;"

"Βγάλε το δάχτυλο σου από μέσα μου.." Η κοκαΐνη άρχισε να δρά μέσα της και από την ευφορία πέρασε σε νεύρο.

"Αυτό τι ήταν τώρα;" Ο Χριστόφορος πίεσε ένα ακόμα δάχτυλο μέσα της και εκείνη, άπλωσε τα χέρια της στο γραφείο προσπαθώντας να κρατηθεί. Τα έβγαλε και τα έβαλε πάλι. Στη τρίτη ώθηση, τον έσπρωξε με δύναμη. Τόση που κάθισε στη πολυθρόνα.

Ανασηκωσε το κεφάλι της κατακόκκινη. Είχε ήδη ιδρωσει.. Τον κοίταξε θαρρείς και ήταν το θήραμα της και κάνοντας ένα ελιγμό, σκαρφάλωσε πάνω του. Τα χέρια της τυλίχθηκαν στο πρόσωπο του, άνοιξε τα χείλη της και τον δάγκωσε τόσο σιγανα και τόσο προκλητικά όσο δεν είχε ξαναδαγκωσει κανέναν. Ήταν ασταμάτητη. Κρατώντας το κάτω χείλος του ανάμεσα στα δόντια της, του ξεκουμπωσε το παντελόνι και μόλις απελευθέρωσε τον ανδρισμό του, τον κράτησε και ανασηκωσε το κορμί της. Ίσως ήταν η ουσία, ίσως η αίσθηση της ευφορίας που επέστρεψε πάλι, αλλά η Ισμήνη ήταν τόσο ταχύτατη, που ανάθεμα δεν τον άφησε περιθώριο αντίδρασης. Μόλις βυθίστηκε μέσα της, απελευθέρωσε το χείλος του, και αρπάζοντας τον από το κεφάλι, έψαξε τη γλώσσα  του και βάθυνε το φιλί της. Το κορμί της, είχε ένα ρυθμο, τόσο τέλειο, τόσο συγχρονισμένο και τόσο απίστευτα ερωτικό που όταν εκείνος προσπάθησε να σταματήσει το φιλί, τη βρήκε έξαλλη.

"Σταμάτα πια!" του φώναξε και αρπάζοντας τον, κούνησε το κορμί της πιο έντονα.

Κανόνες... Πόσοι κανόνες καταπατήθηκαν μέσα σε μια στιγμή από δύο ανθρώπους γεννημένους με κανόνες...

Και εκεί που είχε σκοπό να τη πονέσει όσο ποτέ άλλοτε έπιασε τον εαυτό του, να αγκαλιάζει τα οπίσθια της δυνατά.
Τη σήκωσε και εκείνη στο πείσμα της ανακαθισε ως το τέρμα δυνατά πάνω του. Η κραυγή που ξέφυγε από τα χείλη της όμως όταν τον ένιωσε να φτανει σε σημεία που δεν έφτασε κάνεις ως τώρα, δεν είχε τελειωμό. Ακούγοντας την να κραυγάζει ετσι, γαμηθηκε όλο το κεφάλι του. Κάθε σκέψη του, κάθε φορά που πήδηξε τη Χριστίνα, όλα ηρθαν και έσκασαν σαν πυροτέχνημα.  Την άρπαξε την από το λαιμό, την σήκωσε και τη κοίταξε στα μάτια. Αυτός ο κόλπος δεν ήταν της Χριστίνας... Δε θα μπορούσε να ήταν...
Έμεινε να τη κοιτάζει τρελαμενος. Να παρατηρεί κάθε σπιθαμή του προσώπου της , κάθε εκατοστό πάνω σε αυτό... Κάθε της έκφραση, τα λακκακια της, την ανάσα της... Το στήθος της... Όλα... Δεν τον άφησε όμως για πολύ...

Έπιασε το χέρι του δυνατά, πίεσε ένα σημείο ανάμεσα στον αντίχειρα και το δείκτη και μόλις εκείνο άνοιξε και απελευθέρωσε το λαιμό της, η Ισμήνη έπιασε τα χέρια του, και τα τίναξε από το κορμί της. Σε αντίθεση με τα δικά του ομως, τα δικά της αγκάλιασαν το κεφάλι του και ψάχνοντας τα χείλη του, άλλαξε ρυθμο. Το κορμί της ξαφνικά, άρχισε να πηγαίνει μπρος πίσω, αργά, πάνω κάτω, δυνατά και σε κάθε βύθισμα, άφηνε και την απόλαυση που της χάριζε στα χείλη του.

Η κάψα της δεν άργησε να κατρακυλήσει πανω του... Η αίσθηση δε να είναι μέσα της χωρίς προφυλακτικό, ήταν απερίγραπτη σε συνδιασμό με τις κινήσεις και τα καυτά υγρά της. Ο Χριστόφορος φρενιασε ξαφνικά. Την άρπαξε από τα οπίσθια, τη σήκωσε και τη ξάπλωσε στο γραφείο. Η Ισμήνη πάλεψε να ανακτήσει την κυριαρχία της,  αλλά πλέον είχε να κάνει με αληθινή δύναμη. Με το ένα του χέρι κράτησε σταθερό το κορμι της και μόλις πήρε τον έλεγχο, μπήκε μέσα της, και προκάλεσε ένα τράνταγμα που κούνησε όλο το γραφείο. Στα επόμενα δευτερόλεπτα, εκείνο κόντευε να διαλυθεί και εκείνη άρχισε να τρέμει ολόκληρη.

"Τι κάνεις ρε πούστη μου...." Ξαφνικά ο κόλπος της βεντούζαρε στο μόριο του προκαλώντας συναμα αλλεπάλληλες δονήσεις , και ο Χριστόφορος κοκαλωσε. "Να με τρελάνεις θες;!" προσπάθησε να κουνηθεί μέσα της και αντιλήφθηκε ότι παλλόταν από το εσωτερικό με απίστευτη δύναμη. Δευτερόλεπτα αργότερα,  η απόλαυση της, ξεχύθηκε πάνω του και εκείνος κάνοντας μια βαθιά ώθηση , ένιωσε να τον εαυτό του, να χάνει κάθε έλεγχο. Πρώτη φορά δεν ήταν σε θέση να τιθασεύσει την ορμή του και να ελέγξει πότε θα τελειώσει...Η Ισμήνη ,τον έπιασε, τον τράβηξε βαθιά μέσα της και εκείνος ηττήθηκε εντελώς. Βγήκε τόσο αστραπιαία, που τελείωσε σαν τρελαμενος έφηβος πάνω στο κορμί της.
Ανάσα δεν ήταν ικανός να πάρει...

Έβαλε τα χέρια του δεξιά και αριστερά από το κεφάλι της, κοιτώντας την λαχανιασμενος. Είχαν γίνει μούσκεμα και οι δύο. Το λευκό φόρεμα ήταν ακόμα στο κορμί της. Κάλυπτε όμορφα τα ιδρωμενα της στήθη και έμοιαζε βρεγμένο πάνω της.
Τα βλέμματα τους ήταν σταθερά αλλά χαμένα παράλληλα. Η Ισμήνη ήταν σε μεγαλύτερη ένταση. Το στήθος της, δε σταμάτησε να πηγαίνει πάνω κάτω ενώ ολόκληρη είχε ανάψει σαν μια φωτιά. Έκαιγε το κορμί της και είχε κοκκινίσει.

Το επόμενο λεπτό που ακολούθησε ήταν η απαρχή όλης της τρέλας που ξεχύθηκε και τους έπνιξε. Εκείνη, χάθηκε σε σκέψεις απαγορευμένες... Πρώτη φορά το κορμί της αντιδρούσε έτσι σε ένα ανδρικό μόριο. Με τον Μάνο ήταν κάπως χλιαρά τα πράγματα αλλά με τον Άρη τότε, είχαν πολύ καλή σεξουαλική ζωή. Παρόλα αυτά, η πραγματικότητα ήρθε και την κλόνισε. Έκανε σεξ, με τον νταβατζη της αδερφής της και το απολαυσε...

Εκείνος πάλι, πρώτη φορά έκανε σεξ με τη Χριστίνα έτσι. Την άφησε να πάρει έλεγχο, όλα πάνω της ήταν αλλιωτικα, δεν πήρε καν προφυλάξεις και τον φίλησε. Κοιτούσε ο ένας τον άλλο με θράσος. Όσο πάθος έβγαλαν λίγες στιγμές πριν, αυτό μεταμορφώθηκε αμέσως σε θυμό καθώς η συνειδητοποίηση, άγγιξε το μυαλό τους.

"Εξαφανίσου από μπροστά μου!" ο Χριστόφορος την έπιασε από το χέρι, την τράβηξε και την έσπρωξε προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκείνον.
Η Ισμήνη έπιασε τον καρπό της και τον κατακεραύνωσε με το βλέμμα της.
"Τι με κοιτάς! Χάσου από τα μάτια μου αμέσως!"

"Δεν είχα σκοπό να κάτσω!" η ουσία μέσα τους, δεν τους άφηνε να σκεφτούν καθαρά. Ήταν και οι δύο υπό την επήρεια. Εκείνος, από τις προηγούμενες δόσεις που πήρε, και εκείνη έχοντας τη, πρώτη φορά στον παρθένο της οργανισμό.

"Χριστίνα θα σε σκοτώσω!" Με ένα βήμα, έκλεισε την απόσταση και την άρπαξε από το λαιμό. Τη σήκωσε σχεδόν στον αέρα αλλά εκείνη, τον πίεσε και απελευθερώθηκε. Άρχισε να βηχει αμέσως. 
"Πώς τόλμησες που να σε πάρει ο διάολος;"!

"Πώς τόλμησα τι;! Να σε πηδήξω;" Ο Χριστόφορος σαλεψε. Έβαλε το χέρι στη πλάτη για να βγάλει το όπλο μα εκείνο δεν υπήρχε πουθενά.
"Άνοιξε μου να φύγω τώρα!" απαίτησε ώσπου του γύρισε εντελώς το μάτι. Θα την έπνιγε. Την άρπαξε και με τα δύο χέρια, την ξάπλωσε στο καναπέ και άρχισε να πιέζει με δύναμη το λαιμό της. Ήταν σαλεμενος. Όσο σκεφτόταν τι έκαναν, άλλο τόσο έχανε την ψυχραιμία του.

"Σταμάτα!" φώναξε με όση φωνή της είχε απομείνει. Τώρα το πρόσωπο της ήταν κόκκινο για άλλο λόγο. Με το ζόρι έπαιρνε ανάσα ενώ εκείνος έστεκε από πάνω της, πιέζοντας και πιέζοντας ακόμα περισσότερο.
Λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις και αφήσει τη τελευταία της πνοή στα χέρια του, την απελευθέρωσε. Σηκώθηκε από πάνω της και κάνοντας ένα βήμα πίσω, έπιασε το δαχτυλίδι του. Πάτησε το κουμπί και τη κοίταξε.

"Έχεις δέκα γαμημένα δευτερόλεπτα να φύγεις... Τόσα θέλω μέχρι να γυρίσω και να πάρω το όπλο μου"

Σηκώθηκε, προσπαθώντας να βρει την όραση της. Είχαν θολώσει όλα.
Έπιασε το πρόσωπο της, βγήκε και μόλις η πόρτα έκλεισε , ακούμπησε στο τοίχο. Ήταν τρελός. Ένα τσακ ήθελε να την έπνιγε...
Έφυγε όπως όπως στο μπάνιο, και μπαίνοντας μεσα, έτρεξε προς τις βρύσες. Άνοιξε και έριξε άφθονο νερό στο πρόσωπο της ξανά και ξανά... Ήταν τρελαμενη.

"Σε ψάχνω παντού... Εδώ είσαι;" ένιωσε ένα άγγιγμα στους γλουτούς της και γυρίζοντας, είδε το Φάνη. Οι γροθιές της αμέσως έσφιξαν. Το τελευταίο που ήθελε ήταν αυτός ο ηλίθιος στα πόδια της.
"Σκύψε..." της είπε και όλος ο θυμός της έσκασε σαν ηφαίστειο.

"Φάνη άσε με" είπε σε μια απέλπιδα προσπάθεια να τον κάνει να φύγει με το καλό.

"Ρε ακουσες τι σου είπα; Σκύψε και πάρε μου μια πίπα τώρα!" Μόλις έπιασε το κεφάλι της και προσπάθησε να το χαμηλώσει, η Ισμήνη του άρπαξε το χερι, το γύρισε ανάποδα και εκείνος γονάτισε

"ΟΤΑΝ ΛΕΩ ΟΧΙ, ΕΝΝΟΩ ΟΧΙ!" δεν έμεινε λεπτό εκεί μέσα. Τον παράτησε καταχαμα και ετρεξε έξω. Βγήκε σαν τρελή από το μαγαζί και πήγε στο αυτοκίνητο. Έβαλε μπρος και χωρίς να κοιτάξει πίσω πάτησε τέρμα το γκάζι ...

🖤