Από πού να αρχίσεις να μαζεύεις και που να τελειώσεις; Μια ζωή, βουτηγμένη στην ανομία και ανθρώπινα συντρίμμια

➿➿➿➿➿➿➿➿

"Χριστόφορε άνοιξε εγώ είμαι" το μπιμπ ακούστηκε και ο Φάνης μπήκε μέσα. "Ο Στέφανος είπε ότι έχει αρκετή κίνηση στο κέντρο σήμερα. Άκουσε τον ασύρματο. Δε μπορούμε να πάμε στα κεντρικά. Να πω του Δημήτρη να έρθουν από Μοναστηρίου;"

"Όχι" ο Χριστόφορος έσβησε το τσιγάρο του και σηκώθηκε. "Ακυρώνεται η μεταφορά σήμερα. Παντού έχει μπάτσους. Έχουν μπλόκο και στα δυτικά"

"Και ο ανεφοδιασμός;"

"Θα περιμένει. Έχουμε εμπόρευμα μέχρι αύριο. Δε θα πάρουμε το ρίσκο"

"Καλώς. Θα ενημερώσω ότι σταματάμε για απόψε..." Ο Φάνης έκανε να βγει να κοντοσταθηκε

"Τι συμβαίνει;"

"Η Χριστίνα... Λείπει δέκα μέρες τώρα..."

"Λες να μη το ξέρω;"

"Πήγα από το σπίτι της χθες... Δεν ήταν εκεί"

"Κι εγώ τι θες να κάνω; Αν γυρίσει θα φάει μια κλωτσιά και τέλος"

"Ρε Χριστόφορε! Τρία χρόνια δουλεύουμε μαζί. Δεν είναι φυσιολογικό"

"Ας το σκεφτόταν πριν αρχίσει τις μαλακίες"

"Τι εννοείς;"

"Τίποτα. Θα έρθει. Πάντα έρχεται..." τον προσπέρασε για να βγει και ο Φάνης ξεφυσησε

"Της φέρθηκαμε πολύ άσχημα δε νομίζεις;" Ο Χριστόφορος έκοψε το βήμα του , γύρισε και τον άγριοκοίταξε

"Σοβαρά τώρα; Μια πόρνη είναι. Τι εννοείς της φέρθηκαμε άσχημα; Επιλογές της ήταν όλα! Μόνη της αποφάσισε να βοηθήσει. Δε τη πίεσε κανένας! Και αμάξι της πήρες, και ότι άλλο ήθελε.. Σου είπα πόσες φορές να  μη της δίνεις θάρρος και αέρα! Δουλειά κάνουμε όχι γούστα! Πήρε αέρα και άρχισε τις μαλακίες. Τα ίδια έκανες με τη Ρία και εξαφανίστηκε και εκείνη!"

"Δε φταίω για τη Ρία!"

"Γιατί φταις για τη Χριστίνα;" ρώτησε κοιτώντας τον έντονα.

"Όχι όχι..."

"Ωραία..." είπε κάπως σκεπτικός "Αφού δε φταις, τράβα τώρα να συνεχίσουμε. Αν έρθει, ήρθε. Αν δεν έρθει, δε είναι και το τέλος του κόσμου. Πάντως στους μπάτσους δε πήγε..."

"Δε νομίζω να πήγαινε. Γιατί να πάει; Θα μπλέξει και εκείνη. Ξέρει ότι τη κρατάμε..."

"Ακριβώς. Άρα; Ίσως βρήκε κανένα γκόμενο και πηδιεται. Δε ξέρει να κάνει και τίποτα άλλο"

"Απλά πέρασαν πολλές μέρες... Να στείλω κάνα δυο άντρες στο σπίτι της; Να παρακολουθήσουν λίγο μήπως γυρίσει"

"Όσο δεν επηρεάζει τη δουλειά, κάνε ότι θες. Μου είναι αδιάφορο.. Δε λέω, μας εξυπηρετήσε αλλά δεν την αφήσαμε ποτέ έτσι"

"Λες να έπαθε κάτι;"

"Φάνη σαν πολύ δεν ενδιαφέρεσαι;" είπε άγρια

"Ίσως και να ενδιαφέρομαι! Τρία χρόνια είναι αυτά. Απλά μου φαίνεται περίεργο δεν ενδιαφέρομαι ερωτικά για εκείνη!"

"Αυτό μας έλειπε!" ο Χριστόφορος στεναξε ενοχλημένος "Έχουμε δουλειές. Αρκετά ασχολήθηκαμε. Πήγαινε να ακυρώσεις τις μεταφορές και εγώ θα πάω μέχρι τα κάστρα. Ο Λεωνίδας ζήτησε να με δει" βγήκαν και περπάτησαν προς το εσωτερικό του μαγαζιού.

"Γιατί; Καιρό είχε να σε πάρει..."

"Δε ξέρω. Αυτό θα πάω να μάθω. Δεν λέμε κάτι από το τηλέφωνο"

"Μόνος θα πας;"

"Γιατί θέλω και προστασία;"

"Δε παίρνεις και τον Άρη μαζί; Δε μου αρέσει καθόλου αυτός ο τύπος. Ποτέ δεν κάνει δουλειές μαζί μας κι αν θυμάσαι καλά, τη τελευταία φορά, μας πούλησε σκάρτο πράμα και σταματήσαμε"

"Θα πάω μόνος. Είπε ότι ήταν σημαντικό εκτός δουλειάς"

"Επιμενω..." Ο Φάνης ήξερε τι έλεγε . Αυτός ο τύπος ήταν μπλεγμένος και με τους μπάτσους για να του κάνουν πλάτες. Όχι πως αυτοί δεν είχαν διασυνδέσεις. Ίσα ίσα είχαν τις καλύτερες αλλά και πάλι, ήταν ύπουλος σαν φίδι.

"Η συζήτηση τελείωσε. Θα σε δω το βράδυ" είπε αποφασισμένα και έφυγε. Ο Φάνης κάθισε στο μπαρ σκεπτικός. Κάποια στιγμή η Χριστίνα έπρεπε να εμφανιστεί... Για πόσο θα έμενε εκτός; Έπιασε τον εαυτό του να τη σκέφτεται συχνά. Ήταν σκληρός μαζί της μα και εκείνη τον εκνεύρισε στο τέρμα... Παρόλα αυτά, έπρεπε ήδη να ήταν εκεί. Πέρασαν δέκα μέρες...

➿➿➿➿➿➿➿➿

Τα πόδια της έβγαλαν φτερά...
Το χαμόγελο δε στα χείλη της, δεν είχε τελειωμό. Η Χριστίνα είχε καλυτερεύσει και οι γιατροί την έβγαλαν από τη καταστολή.
Τόσες μέρες δεν κατάφερε να βρει τίποτα ουσιώδες. Το σημειωματάριο ήταν μεν το κλειδί αλλά μέχρι εκεί. Η Ισμήνη κατάφερε να βρει μερικές από εκείνες τις διευθύνσεις. Όλες ανήκαν σε διαφορετικά κλαμπ. Με διαφορετικούς ιδιοκτήτες. Δεν ήξερε με ποιους ήταν μπλεγμένη αλλά πλέον θα μάθαινε. Ο Μάνος την κάλυψε ξανά όταν τη πήραν από το νοσοκομείο μα μεταξύ τους είχε ήδη δημιουργηθεί μια ρίξη. Η Ισμήνη τον ενημέρωσε τελικά για τις σκέψεις της.
Τις τελευταίες δυο μέρες, και ύστερα από όσες πληροφορίες βρήκε, σκέφτηκε να πράξει κάτι εντελώς επικίνδυνο.

Τα κλαμπ αυτά ίσως ήταν το κλειδί.
Ήθελε να μιλήσει πρώτα με την αδερφή της, αλλά η σκέψη είχε ήδη φωλιάσει για τα καλά. Ίσως αν έπαιρνε τη θέση της να έβρισκε ποιος ευθύνεται πίσω από όλα. Με την Χριστίνα έγκυο, δεν ήθελε να ρισκάρει όμως. Ο Μάνος ήταν εντελώς αντίθετος μα η Ισμήνη του είπε ίσα ίσα να εισχωρήσει στη νύχτα κάνα δυο μέρες. Όχι παραπάνω. Θα ήταν ικανή να βρει όσα ήθελε σε αυτές τις μέρες. Ήξερε να κόβει φάτσες. Ήξερε να διακρίνει τον ένοχο από χιλιόμετρα...
Όσο κι αν την έτρωγε τις δύο τελευταίες νύχτες να πάει όμως σε εκείνα μέρη δε το έκανε. Δεν ήταν χαζή. Έπρεπε να μιλήσει με τη Χριστίνα πρώτα, να της δώσει πληροφορίες και να ξέρει τα πατήματα της.

Το ξύπνημα της, ήταν δώρο σε αυτές τις σκέψεις.
Ανέβηκε δύο δυο τα σκαλιά του νοσοκομείου και φτάνοντας έξω από το δωμάτιο της, είδε μερικούς γιατρούς.

"Καλημέρα σας" Είπε ανυπόμονα. Πλέον την είχαν μάθει όλοι. Η Ισμήνη ήταν κάθε βράδυ εκεί όταν δεν είχε υπηρεσία ή το πρωί. Δεν υπήρχε γιατρός κάποιας βάρδιας να μη τη γνωρίζει.

"Καλημέρα δεσποινίς Μακρή. Μόλις τελειώσαμε. Έχει σταθεροποιηθεί. Υποθέτω σας ενημερωσαν"

"Ναι με πήρε η προϊσταμένη πριν μια ώρα..."

"Καλώς. Να θυμάστε να μη τη ταραξετε. Το μωρό είναι ασφαλές. Χορηγούνται από τον όρο όλα όσα χρειάζεται. Το σώμα της έχει αναρρώσει επίσης. Θα μείνει παρόλα αυτά υπό επιτήρηση για άλλες δέκα μέρες..."

"Σας ευχαριστώ πολύ γιατρέ! Μπορώ να τη δω;"

"Φυσικά..." Η Ισμήνη πήρε μια ανάσα ελπίδας και άνοιξε τη πόρτα. Μπαίνοντας τη βρήκε να κοιτάζει από το παράθυρο. Επιτέλους ήταν σε θέση να μιλήσει.

"Χριστίνα μου;" τη πλησίασε και εκείνη γύρισε δακρυσμένη

"Πάλι σε μπελάδες μας έβαλα..." αστείευτηκε μα άρχισε να κλαίει μαζί.

"Όχι όχι. Μη κλαίς... Δε κάνει"

"Ναι σωστά..." χάιδεψε τη κοιλιά της και η Ισμήνη κάθισε πλάι της. Είχε ακόμα μελανιές. Τόσο στα χείλη όσο και στα χέρια της.

"Πώς αισθάνεσαι σωματικά;"

"Πονάω λίγο. Με σηκωσαν σήμερα να ξεμουδιασω..."

Η Ισμήνη αναστεναξε

"Το ξέρεις ότι είμαι εδώ έτσι δεν είναι; Πάντα ήμουν... Δεν ξέρω γιατί απομακρύνθηκες τόσο ξαφνικά μα..."

"Ξέρω τα λάθη μου. Και έκανα πολλά..." είπε λυπημένη. Και πράγματι ήταν... Ήξερε τις εκφράσεις της αδερφής της. Αυτές ήταν αληθινές. "Τόλμησα να πιστέψω στα θαύματα Ισμήνη. Και απέτυχα..." Τα πρώτα δάκρυα κύλησαν και η Ισμήνη τα σκούπισε από τα μάτια της

"Είμαι εδώ. Όλα θα τα φτιάξουμε... Απλά μίλησε μου"

Η Χριστίνα γέλασε με ειρωνία για τα χάλια της.

"Τίποτα δε φτιάχνεται... Μια ηλίθια ήμουν που θεώρησα ότι έκανα κάτι διαφορετικό από τις άλλες..." Η συνειδητοποίηση είχε έρθει μέσα της. Φερθηκε τόσο επιπόλαια που πίστεψε ότι διέφερε για εκείνους. Ήταν πληγωμένη. "Ντρέπομαι ακόμα και να σε κοιτάξω..." η Χριστίνα αποτραβηξε το βλέμμα της προς το παράθυρο "Πάντα ήμασταν τόσο διαφορετικές... Εσύ, το λαμπρό κορίτσι του σπιτιού κι εγώ , αυτή που ποτέ δεν ήξερε τι θέλει... Και κοίταξε μας..." έκανε μια παύση, αφήνοντας χιλιάδες ρυάκια δακρύων να καταλήξουν στο λαιμό της "Εσύ στέκεσαι όρθια, και εγώ στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου..."

"Μη ταραζεσαι. Τίποτα δεν έχει σημασία..." Η Ισμήνη έπιασε το χέρι της απαλά "Είμαι εδώ και στο ορκίζομαι να τα φτιάξω όλα. Κανένας δε θα σε πειράξει ποτέ ξανά..."

"Ισμήνη έχασα... Έπαιξα και έχασα. Αυτό ήταν... Όσο για το παιδί, δε θα το κρατήσω"

"Χριστίνα τρελάθηκες;" γύρισε και της χαμογέλασε λυπημένα

"Δεν ξέρω καν ποιανού είναι..." είπε θλιμμένη και οι φόβοι της Ισμήνης επιβεβαιώθηκαν αμέσως.
"Τελικά είχαν δίκιο. Μια πόρνη πολυτελείας ήμουν... Τίποτα παραπάνω"

"Ποιοι είχαν δίκιο;" Δεν της απάντησε και η Ισμήνη έπιασε το χέρι της ξανά "Χριστίνα κοίταξε με. Ποιος σου το έκανε αυτό; Θα τον βρω και θα τον διαλύσω. Στο ορκίζομαι! Και αυτό το πλάσμα εκεί μέσα δε φταίει σε τίποτα!"

"Δεν μπορείς ούτε να τους αγγίξεις Ισμήνη... Ξέρουν ότι πας, πριν καν πας..." ψέλλισε
"Δεν μπορείς να φτάσεις τη δύναμή τους"

"Πες μου και θα το κάνω! Θα πάρω τη θέση σου αν χρειαστεί και..."

"Τι λες;!" η Χριστίνα γύρισε για πρώτη φορά και τη κοίταξε κατάματα "Έχεις τρελαθεί; Να πεθάνεις θέλεις; Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι απλοί εγκληματίες Ισμήνη!"

"Λίγες μέρες πριν, σου ξέφυγε ένα όνομα... Αυτός ειναι έτσι; Ήσουν μπλεγμένη με το Γεράκι σωστά;" Η Χριστίνα πάγωσε. Ούτε που το θυμόταν.
"Σωστά υποθέτω λοιπόν..."

"Όχι. Υποθέτεις λάθος. Ποτέ δεν γνώρισα ποιος είναι..."

"Χριστίνα μίλησε μου παναθεμα σε! Σου υπόσχομαι, να τους καταστρέψω!"

"Ισμήνη δεν ξέρω ποιος με χτύπησε!" φώναξε ελαφρά και έβαλε τα κλάματα "Μάλωσα με όλους εκείνη τη μέρα! Είδα ύποπτες κινήσεις! Ξαφνικά όλα έσβησαν... Κάποιος με φιμωσε και έχασα τις αισθήσεις μου. Ύστερα ξύπνησα έδω. Δε θυμάμαι ούτε το ξύλο, ούτε το βιασμό... Που ανάθεμα, ούτε οι γιατροί πίστεψαν ότι βιάστηκα έτσι όπως είμαι από κάτω..." λύγισε ολόκληρη. "Πώς τα έκανα έτσι θεέ μου..."

"Άκουσε με... Θα πάρω τη θέση σου. Θα τα καταφέρω. Θέλω όμως τη βοήθεια σου και στο ορκίζομαι θα πάρω εγώ εκδίκηση για όλα..."

"Δε μπορείς... Αυτά που έκανα, σαν άνθρωπος δεν τα αντέχεις ούτε στη σκέψη..."

"Να μην σε απασχολεί τι αντέχω και τι όχι! Μίλησε μου μόνο... Σε παρακαλώ... Θέλεις να εκδικηθείς; Θέλεις να σώσουμε αυτό το πλάσμα; Δε θα το αφήσω έτσι! Η θα μου πεις, η θα πάω μόνη μου! Το έχω ήδη αποφασίσει" η Ισμήνη ήταν κάθετη. "Η θα με βοηθήσεις, ή θα πάω στα τυφλά... Το ότι θα πάω όμως, δεν αλλάζει..."

"Θα σκοτωθείς..." η Χριστίνα έβαλε τα κλάματα

"Ξέρω να προσέχω τον εαυτό μου πολύ περισσότερο από ότι φαντάζεσαι!"

"Ισμήνη κάθε μέρα πηδιομουν μαζί τους!! Εκείνοι έλεγαν, σκύψε και έσκυβα! Έλεγαν γδυσου,και τα έβγαζα όλα! Έλεγαν πήγαινε με αυτόν τον πελάτη, και το έκανα! Και ξέρεις κάτι; Το ευχαριστιομουν!!! Μου άρεσε να το κάνω! Ένιωθα σημαντική να με πηδάνε τα αφεντικά. Τόλμησα να νιώσω! Και δες τη κατάληξη μου!
Αυτό θα κάνεις; Θα γίνεις η πουτάνα τους στη θέση μου;!" η Χριστίνα δεν άντεξε. Είπε τη πιο σκληρή αλήθεια της και η Ισμήνη τα έχασε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και ύστερα ακόμα μια κι άλλη μια... Είχε δει πολλά στη ζωή της μέσα στο σώμα. Μα δε φαντάστηκε ότι πράγματι η Χριστίνα θα έπεφτε τόσο χαμηλά. Όσα υποψιαζόταν και δεν ήθελε να είναι αλήθεια,ήταν και μάλιστα ακόμα χειρότερα. Μια πόρνη του δρόμου, ήταν εντελώς διαφορετική από μια μπλεγμένη με τον υπόκοσμο.

"Ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου" η Ισμήνη θέλησε να της δείξει ότι δε φοβάται και επανέλαβε  τα λόγια της  "Πες τα μου όλα... Καθετί... Θέλω να μάθω, ακόμα και ποσους κόκκους ζάχαρης βάζουν στο καφέ τους... Τα πάντα... Ποιοι είναι. Τι κρύβουν. Κάθε τους κομμάτι... Όλα όσα ξέρεις τα θέλω..."

"Ισμήνη πάψε! Δε θα επιβιώσεις εκεί μέσα ούτε στιγμή!"

"Αυτό θα το δούμε... Και τώρα λέγε..." τη κοίταξε αποφασιστικά. "Δε θα κάνω πίσω. Θα τους διαλύσω όλους. Κομμάτι κομμάτι... Δε θα αφήσω τίποτα και κανέναν να σε κάνει να νιώσεις απειλή. Ούτε για εσένα ούτε και για το μωρό. Απλά μίλησε μου ρε Χριστίνα..." Η Χριστίνα ανασηκώθηκε, η Ισμήνη τη βοήθησε κάπως μα πριν χωριστούν, την έσφιξε στην αγκαλιά της και έβαλε τα κλάματα

"Έκανα τόσα λάθη ρε Ισμήνη" πλανταξε τα χέρια της. "Θέλω να τους δω να καταστρέφονται... Αλλά όχι να ρισκάρω τη ζωή σου. Θέλω να τους λιώσω. Το θέλω ειλικρινά... Αλλά..."

"Θα είμαι μια χαρά... Αστυνομικός είμαι, το ξεχνάς;" της χάιδεψε τα μαλλιά και η Χριστίνα αναστεναξε μέσα στους λυγμούς της. "Ας το πάμε σιγά σιγά εντάξει; Πες μου ποιοι είναι, και πως ξεκίνησαν όλα..."

Η Χριστίνα άρχισε να της εξιστορεί τη γνωριμία της με το Φάνη. Της είπε ότι δεν είχε ιδέα ποιος ήταν το Γεράκι αλλά ότι δούλευαν για εκείνον και μάλιστα ο Χριστόφορος ήταν το δεξί του χέρι. Της είπε ότι δεν είχε ιδέα για λεπτομέρειες. Της ανέθεταν μια δουλειά και εκείνη απλά την έκανε και σε αντάλλαγμα είχε ότι θελήσει.
Πέρα όμως από αυτά, της εξήγησε τους χαρακτήρες τους , το τρόπο που έβλεπαν τις γυναίκες και το κόσμο και προσπάθησε να μην αφήσει καμιά λεπτομέρεια να πέσει κάτω. Κάθισαν και μίλησαν για πάνω από δύο ώρες. Όταν τελείωσαν δεν υπήρχε τίποτα από όσα ήξερε η Χριστίνα και δε της τα είπε...

"Βλέπεις τώρα γιατί ανησυχώ;" η Ισμήνη είχε μείνει σιωπηλή με το βλέμμα κολλημένο στο παράθυρο για πάνω από πέντε λεπτά. Η κατάσταση ήταν όχι απλά επικίνδυνη , ήταν πραγματικά η ζωή τους για τη δική της.

"Είπες έχουν στοιχεία εναντίων σου;" ρώτησε ύστερα από λίγο

"Υποθέτω πως έχουν... Δεν τους ξεφεύγει λεπτομέρεια. Δε θα ρίσκαραν να πάω στην αστυνομία. Όλο και κάποια φωτογραφία ή βίντεο θα έχουν. Έχω κάνει δοσοληψίες και μόνη μου. Βέβαια όλα αυτά, τα έχει κλειδωμένα ο Χριστόφορος στο γραφείο του. Και εκεί δε μπαίνεις όπως σου εξήγησα χωρίς εκείνον. Η πόρτα δεν ανοίγει..."

"Δελής..." Ψέλλισε το επίθετο τους "Πως είναι δυνατόν να μην τον θυμόμουν;" Η Ισμήνη γέμισε τα στήθη της με αέρα. Δεν τον είχε δει αλλά επτά χρόνια πριν, θυμήθηκε μια σύλληψη που είχε γίνει. "Έκατσε μέσα τέσσερα χρόνια... Ίσως πέντε. Και βγήκε μετά..."

"Το ξέρω. Μπήκε επίτηδες μέσα. Το έμαθα από το Φάνη... Δεν ξέρω με ποιους συνεργάζεται αλλά είναι τόσο επικίνδυνος όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Κι αν αυτός είναι έτσι , δε ξέρω σε τι δυναμική βρίσκεται το Γεράκι. Τρέμω στην ιδέα... Ποιος θα έβαζε τον εαυτό του φυλακή ρε Ισμήνη;"

"Ένας τρελός..." μονολογησε και γυρίζοντας έστρεψε το βλέμμα στην αδερφή της.
"Θα το κάνω... Έχω όλα όσα χρειάζομαι"

"Είσαι σίγουρη; Και πως διάολο θα αρνηθείς να δώσεις το κορμί σου ρε Ισμήνη; Θα σε κάνουν τόπι στο ξύλο!"

"Έτσι λές;" είπε σοβαρή "Αυτό θα το δούμε... Ένας ξυλοδαρμός άλλωστε αφήνει πληγές εκεί ψυχικά τραύματα... Αυτό θα είναι το κλειδί"

"Δεν έχω ιδέα ποιος το έκανε!"

"Κι εγώ θα βρω ποιος είναι... Μια μαζί με αυτόν, θα τους καψω όλους..."

"Κι αν είναι ο Ραπτόπουλος; Σου είπα ότι είδα άντρες του..."

"Τον έβγαλαν από τη φυλακή πριν καν μπει. Είναι συνδεδεμένοι. Όλα είναι κρίκοι Χριστίνα... Και ανάθεμα, θα τους σπάσω έναν έναν..." Η Ισμήνη έσφιξε τα σαγόνια και τις γροθιές της. "Θα μείνεις εδώ άλλες δέκα μέρες. Μετά θα έρθει να σε πάρει ο Μάνος και θα μείνεις σπίτι μου"

"Όχι ο Μάνος..."

"Γιατί όχι;" απόρησε

"Δε θέλω... Δε με συμπαθεί. Δε τον θέλω"

"Δε σηκώνω κουβέντα σε αυτό. Θα σε πάει σε μένα... Εγώ θα μείνω σπίτι σου..."

"Ισμήνη; Επιμένω... Φοβάμαι πολύ. Κοίταξε με..."

"Σε κοιτάω Χριστίνα. Σε κοιτάω... Τόση ώρα αυτό κάνω!" είπε κάπως εκνευρισμένη "Σε κοιτάω και απορώ πώς διάολο έμπλεξες έτσι! Τι δε σου έδωσα και κατέληξες σε αυτούς;!" η αδερφή της κατέβασε το κεφάλι
"Θα φροντίσω να μη σε ενοχλήσει κανένας τους. Θα βρω ποιος σου το έκανε αυτό και θα τους καταστρέψω!"

"Κι εγώ το θέλω και σου έχω εμπιστοσύνη... Αλλά πρόσεχε... Θα βαδίσεις σε ένα κόσμο, βρώμικο..."

"Βαδίζω ήδη..." Η Ισμήνη σηκώθηκε "Ξεκουράσου. Αν θυμηθείς κάτι άλλο σημαντικό, να με πάρεις αμέσως. Κράτα αυτό..." της άφησε το τηλέφωνο της "Θα πάρω το δικό σου. Το έχουν στα πράγματα σου" την ενημέρωσε

"Και τι θα κάνεις αν σε καλέσουν;! Τόσες μέρες λείπω!" είπε ανήσυχη

"Από εδώ και πέρα, ειμαι εσύ...Μη σπας το κεφάλι σου. Θα τα βγάλω πέρα"

"Ισμήνη; Συγνώμη..." η Χριστίνα ντρεπόταν ακόμα και να τη κοιτάξει. Το βλέμμα της Ισμήνης σταδιακά άλλαζε με όλα όσα της έλεγε και έβλεπε την επίκριση και την αηδία της μερικές φορές. Παρόλα αυτά, οι τύψεις που αποφάσισε να παίξει κορώνα γράμματα τη ζωή της για εκείνη, την τσάκισαν.

"Από τον εαυτό σου να ζητήσεις συγνώμη όχι από μένα.." είπε και παίρνοντας τα πράγματα της πήγε ως τη πόρτα "Έχεις πιο σημαντικά θέματα να ανησυχείς... Αυτό το πλάσμα εκεί μέσα, δε σου φταίει σε τίποτα. Αυτό να θυμάσαι μόνο..." Η Ισμήνη άνοιξε και βγήκε. Το βήμα της ήταν γρήγορο στο διάδρομο. Ένιωσε να πνίγεται. Μόλις κατέβηκε και πήγε στο αμάξι, μπήκε μέσα και άρχισε να χτυπάει τα χέρια της τρελαμενη στο τιμόνι...

➿➿➿➿➿➿➿➿➿

"Και θα κάνω τη νταντά της;!" Ο Μάνος σαλεψε "Ισμήνη συνελθε! Πίστεψα ότι όσα μου ειπες θα ήταν απλά μια τρέλα και εσύ μου ανακοινώνεις ότι θα τα κάνεις πράξη;!" Άρχισε να πηγαίνει πέρα δώθε στο σπίτι αδυνατώντας να πιστέψει ότι θα έκανε πράξη αυτή τη τρέλα

"Έχω πάρει τις αποφάσεις μου!" Ήταν κάθετη.

"Ρε κορίτσι μου γλυκό, έχεις ιδέα σε τι πας να μπλέξεις; Τα αδέρφια Δελή, δεν έχουν απασχολήσει τις αρχές ποτέ! ΠΟΤΕ!" είπε τονίζοντας τη λέξη "Πέρα από τη φυλάκιση του Χριστόφορου που όπως λες ήταν εσκεμμένη, ούτε μια φορά δεν έχουν καταγραφεί κάπου. Αντιλαμβάνεσαι το λόγο; Ένας θεός ξέρει τι δόντι έχουν μέσα στο σώμα!"

"Δεν με απασχολεί... Από εσένα ζήτησα ένα πράγμα μόνο. Άδεια. Τα άλλα θα τα τακτοποιήσω μόνη μου"

"Ισμήνη ξέχασε το! Δε θα βάλεις τη ζωή σου σε κίνδυνο για τη Χριστίνα! Έλεος!"

"Μάνο τι λες;! Δε σε αναγνωρίζω! Στο είπα και προχθές. Για την αδερφή μου μιλάμε!"

"Ναι και εγώ είχα μια ελπίδα να ήταν μια ηλίθια σκέψη στο μυαλό σου και τέλος!"

"Δεν είναι! Θα τους διαλύσω!"

"Θα σκοτωθείς!"

"Πολύ σίγουρος δεν είσαι;" Τον ειρωνεύτηκε "Ξεχνάς ποια είμαι και τι κάνω; Είμαι η καλύτερη στο σώμα!"

"Ακριβώς για αυτό στο λέω! Πώς θα καταπατήσεις τις αξίες σου ανάθεμα σε;! Η Χριστίνα ήταν πόρνη!"

Η Ισμήνη τον κοίταξε με μισό μάτι
"Ποτέ δε σου είπα ότι ήταν πόρνη..." είπε σοβαρή αφού κάποιες λεπτομέρειες είχε παραλείψει να του τις αναφέρει

"Θέλει πολύ μυαλό για να το μαντέψει κάποιος;!" της αντιγυρισε εκνευρισμένος. "Σε παρακαλώ... Είναι τρελό όλο αυτό..." μαλάκωσε κάπως και πήγε κοντά της

"Διάλεξε... Η θα μου δώσεις άδεια, ή παραιτούμαι..." του είπε κοιτώντας τον κατάματα και εκείνος  απελπίστηκε...

➿➿➿➿➿➿➿➿

Δέκα ημέρες μετά...

Π

ερπάτησε μέχρι το σαλόνι εβαλε πάνω στο τραπέζι όλα τα πράγματα της και τα κοίταξε. Έμοιαζε σαν τελετουργικό .Το κινητό, τα ρούχα, τα κοσμήματα, τα καλλυντικά ,το υπερηχογράφημα... Η Ισμήνη το θεώρησε σαν το πιο δυνατό της όπλο. Ένα μωρό και μια αποβολή, ύστερα από έναν έντονο ξυλοδαρμό θα ήταν όλα όσα ήθελε για να τους αποτρέψει να την ακουμπήσουν.
Πλέον είχε στο τσεπακι της άδεια από το Μάνο, και είχε φτάσει η στιγμή της αλήθειας..

Η Χριστίνα την ενημέρωσε ότι δεν χαμπαριαζουν... Ήταν ενάντια στην ιδέα να χρησιμοποιήσει αυτά τα στοιχεία για να αποφύγει το σεξ. Ίσως έπιαναν με τους άλλους αλλά ο Χριστόφορος ήταν εντελώς αδίστακτος. Θα κινούσε υποψίες η άρνηση της σε περίπτωση που της ζητούσε σεξ. Ήταν πανέξυπνος και της το είχε πει εκατοντάδες φορές αυτές τις δέκα ημέρες...
Η πίστη όμως που είχε η Ισμήνη στον εαυτό της, ξεπερνούσε τα όρια.
Κάθε μέρα, η Χριστίνα της αποκάλυπτε και κάτι καινούριο. Κάποια συνήθειά τους, αγαπημένα ποτά, λόγοι εκνευρισμού, το τρόπο που περπατούσαν ακόμα και τον τρόπο που ανέπνεαν. Πέρα από αυτα όμως, την ενημέρωσε και για το τρόπο που λειτουργούσε η ίδια. Το περπάτημα της, την ενδυμασία της, το τρόπο ομιλίας... Της έδωσε κάθε στοιχείο που θα τη βοηθούσε να μεταμορφωθεί εξολοκλήρου σε εκείνη... Κάθε όνομα. Κάθετι που ήξερε και έζησε κοντά τους.
Ο Χριστόφορος, στα μάτια της Ισμήνης ήταν από αυτούς τους άντρες που νομίζουν ότι με λίγη αγριάδα έχουν τη γυναίκα στα πόδια τους. Τους ήξερε καλά όλους αυτούς τους δήθεν. Θεωρούσε ότι ίσως η Χριστίνα τα βλέπει ένα τσακ υπερβολικά λόγω του χαρακτήρα της. Σε κάθε περίπτωση όμως, θα πρόσεχε. Δεν ήταν διατεθειμένη όμως να αφήσει κανένα σκουπίδι να αγγίξει το κορμί της. Αν το υπερηχογράφημα δεν έπιανε, θα έβρισκε τρόπο χωρίς να κινήσει υποψίες. Με τόσα όμως που της είπε η Χριστίνα, κάπου μέσα της χωρίς να το παραδεχτεί, φοβήθηκε τον εξαναγκασμό. Δε θα μπορούσε να ανταπεξέλθει σε αυτό. Ήξερε τον εαυτό της. Όλα θα ήταν ικανή να τα κάνει πέρα από το να δώσει το κορμί της σε αυτά τα αποβρασματα. Δεν ήθελε να σκεφτεί το ενδεχόμενο να μη πειστούν και να φτάσει σε μια τέτοια κατάσταση... Το είχε βγάλει εντελώς από το κεφάλι της. Ούτε ήθελε όμως να την καταλάβουν... Όχι πριν αποδώσει δικαιοσύνη... Αποφάσισε να πάει και να πράξει ανάλογα. Δεν είχε καμία σημασία να το αναλύει τόσο πολύ. Εκτός αυτού, δεν πίστευε ότι με το να αρνηθεί να κάνει σεξ θα κινήσει υποψίες σε τέτοιο βαθμό. Θεωρούσε τη Χριστίνα υπερβολική σε αυτό το κομμάτι.

Πέταξε κάτω τη πετσέτα, και έβαλε εσώρουχα. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που έπρεπε να ντυθεί πρόστυχα αλλά η ντουλάπα της Χριστίνας ξεπερνούσε τα όρια της. Έπιασε το καλσόν που θεωρούσε λιγότερο προκλητικό. Ήταν στα ρούχα της άλλωστε. Θα την είχαν δει ξανά με αυτό. Ήταν ένα μαύρο με μια γραμμή στη πίσω μεριά. Το φόρεσε και ύστερα έβαλε το μικροσκοπικό μαύρο φόρεμα και τις γόβες. Βάφτηκε τόσο όσο εκείνη πίστευε ότι έπρεπε. Τα χρώματα της Χριστίνας στα κραγιόν ήταν άσχημα. Ροζ φουξ ... Επέλεξε ένα σκούρο καφέ, και μόλις τελείωσε απελευθέρωσε τα μαλλιά της. Τα είχε κοντύνει ένα τσακ... Τόσο ώστε όταν τα έχει σγουρά να μη φαίνεται η τεράστια διαφορά στο μήκος. Πήρε τα κλειδιά από το αμάξι και κοντοσταθηκε. Δεν ήθελε να γυρίσει και να δει το είδωλο της...
Ύστερα από μερικές ανάσες, γύρισε προς το έπιπλο που υπήρχε πλάι στην πόρτα και κοιταχθηκε.. "θεέ μου..." ψέλλισε κοιτάζοντας το είδωλο της. Έμοιαζε όντως με πόρνη... Το ντεκολτέ ήταν πολύ βαθύ. Σε τέτοιο σημείο που έφτανε σχεδόν ως τον αφαλό. "Δεν θα δειλιάσεις τώρα Ισμήνη! Συνελθε!" η ντροπή να βγει έτσι έξω ήρθε και έφυγε στη σκέψη της Χριστίνας. Θα το έκανε για εκείνη... Για κανέναν άλλο.

Ξεκλείδωσε και κατέβηκε.
Είπε στον Μάνο να μη της στείλει μήνυμα σε εκείνο το τηλέφωνο. Φρόντισε να τον ενημερώσει νωρίτερα ότι όλα ήταν καλά και ότι θα τον έπαιρνε αργά το βράδυ.
Από τη στιγμή που η Χριστίνα έχασε τις αισθήσεις όταν βγήκε από το κλαμπ, δεν είχε ούτε το αμάξι της. Αποφάσισε να πάει ως ένα σημείο με το δικό της και ύστερα με τα πόδια.

Μπαίνοντας μέσα, άνοιξε αμέσως τον αέρα...
Πέντε λεπτά μόνο....
Αυτά ήθελε...
Πέντε λεπτά να θυμηθεί τον εαυτό της μέσα σε εκείνα τα ρούχα και να γιγαντώσει τον θυμό...
Άφησε τις μυρωδιές να καλύψουν την εικόνα της και εγυρε το κεφάλι της προς τα πίσω...
Είχαν τελειώσει τα ψέματα...
Λίγα λεπτά αργότερα άνοιξε τα μάτια της και το βλέμμα της ήταν διαφορετικό...
Είχε μια πρωτόγνωρη τρέλα χαραγμένη πάνω...
Έβαλε μπρος και ξεκίνησε...
Η Χριστίνα Μακρή, είχε επιστρέψει πλέον...

🖤