Η οδύνη. Η αρχή και η τρέλα...

➿➿➿➿➿➿➿➿➿

Πάρκαρε και πήρε αμέσως τη τσάντα της.
Ήξερε ότι ο Χριστόφορος πάει συνήθως ένα τσακ πιο αργά και ήθελε να προλάβει να μείνει μόνη της με το Φάνη. Έπρεπε να του μιλήσει. Δεν ήθελε να κάνει τα πράγματα ανάμεσα σε εκείνη και τον Χριστόφορο χειρότερα και αν αυτό σήμαινε ότι θα σταματούσε να κάνει σεξ με το Φάνη, θα το έκανε.

"Καλημέρα Χριστίνα!"

"Καλημέρα... Εμ..." δεν ήξερε ούτε το όνομα του

"Κώστας. Στο είχα πει και προχθές..."

"Ναι, καλημέρα Κώστα. Ορίστε τα κλειδιά" δεν είχε τη διάθεση που είχε συνήθως τα βράδια ούτε είχε όρεξη να καθυστερήσει

"Σπάνια έρχεσαι τόσο νωρίς..."

"Ναι ναι, και βιάζομαι..."

"Φυσάς σήμερα... Θα χορέψεις;"

"Δημήτρη βιάζομαι..."

"Κώστας.."

"Όπως κι αν σε λένε..." Ήταν κάπως απότομη σε σχέση με τις νύχτες

"Ρε Χριστίνα... Τα μυαλά μου έχεις πάρει. Πότε θα χορέψεις λίγο να σε χαρούμε;"

"Άκου να δεις, βιάζομαι. Και να χορέψω όμως το πράμα μου δεν είναι για τα κυβικά σου τζουτζουκο! Θέλεις ακόμα αρκετά χρόνια στις πλάτες σου για να είσαι σε θέση να το δαμάσεις... Και τώρα όπως είπα βιάζομαι. Πρόσεχε το αμάξι. Χθες είχε γρατζουνιά"

"Αλήθεια; Συγνώμη... Δε θα το ξανακάνω ποτέ. Μη το πεις στα αφεντικά σε εκλιπαρώ..." Εκείνη του χαμογέλασε

"Μην ανησυχείς Κωστάκη... Μεταξύ μας αυτά" Του έκλεισε το μάτι και εκείνος γέλασε ολόκληρος

"Σαν τα μάτια μου θα στο έχω!"

"Μπράβο το αγόρι μου!" του φώναξε και βγήκε από το πάρκινγκ. Ήταν ωραίο να τη θαυμάζουν μα τώρα είχε άλλο σκοπό και δεν ήταν σε θέση να μείνει και να βγάλει το χαβα της μαζί του.

Μπήκε φουριόζα στο μαγαζί. Πέρασε το μπαρ και κατευθύνθηκε προς τα γραφεία όταν τον είδε να πλησιάζει.

"Για που το έβαλες έτσι βιαστική;" ο Άρης της έκοψε το δρόμο χωρίς δισταγμό

"Να μη σε νοιάζει" τόλμησε να του πει κι εκείνος τη κοίταξε αδυνατώντας να πιστέψει στα αυτιά του.

"Ποια νομίζεις ότι είσαι;" Αν και η Χριστίνα δεν ερχόταν ποτέ σε τόσο άμεση αντιπαράθεση μαζί του, σηκώθηκε με αρκετά νεύρα από το πρωί για να κάνει την πάπια και να του δώσει αναφορά.

"Εσύ ποιος νομίζεις ότι είσαι;" του αντιγυρισε και ο Άρης την έπιασε αμέσως από το λαιμό. Τη τράβηξε πάνω του και τη κοίταξε έξαλλος.

"Χριστίνα; Πρόσεχε... Ξεπερνας τα όρια..." την απείλησε

"Δε δίνω λογαριασμό σε σένα!" έπιασε το χέρι του για να το τραβήξει μα ήταν αρκετά πιο δυνατός. Τα μάτια της άρχισαν να κοκκινίζουν στο κράτημα και μόλις εβηξε ο Άρης την απελευθέρωσε. Καιγόταν ο λαιμός της.

"Μια πόρνη είσαι. Και λογαριασμό θα μου δίνεις και τα πάντα. Το κατάλαβες;" δεν έφυγε από μπροστά της.

"Δεν είμαι μια πόρνη! Και πρόσεχε πως μου μιλάς! Δουλεύουμε μαζί! Δεν είμαι υποτακτική σου!"

"Τι είπες;" Το βλέμμα του άλλαξε αμέσως "Νομίζεις ότι είσαι κάτι σημαντικό επειδή σε πηδάνε; Συνελθε! Μια τρύπα είσαι που εξυπηρετεί!"

"Αυτό το νομίζεις εσύ! Εγώ ξέρω καλύτερα τι είμαι για αυτούς! Δεν δίνω δεκάρα για τη γνώμη σου! Και τώρα κάνε στην άκρη! Πρέπει να πάω στο Φάνη!"

"Παίζεις με τη ζωή σου το ξέρεις;" είπε χαμηλά και τη πλησίασε "Όσο για το Φάνη, δεν είναι εδώ. Χάσου από μπροστά μου τώρα, πριν τελειώσει η υπομονή μου!"

"Μα είδα το αμάξι του στο πάρκινγκ!" Η Χριστίνα κατάλαβε ότι έλεγε ψέματα. Δεν είχε το σθένος να περιμένει ομως. Όταν έβαζε κάτι μέσα στο κεφάλι της, ήθελε να γίνεται

"Λάθος ειδες. Πάρε δρόμο και έλα σε καμία ώρα!"

"Είναι μέσα έτσι δεν είναι;"

"Ρε άκουσες τι σου είπα;" ο Άρης άρχισε να εκνευρίζεται σοβαρά.

"Ξέρεις κάτι; Τι διάολο σου έκανα και μου φέρεσαι έτσι;" Ξέσπασε

"Υπάρχεις!" της απάντησε νευρικά

"Ε είσαι μαλάκας αγόρι μου!" το χαστούκι που της αστραψε , τη σωριασε αμέσως κάτω. Η Χριστίνα έπιασε τα ματωμένα της χείλη και τον κοίταξε έντρομη.

"Με είπες μαλάκα; Η μήπως με ξεγέλασαν τα αυτιά μου;" έβαλε το χέρι στη τσέπη και έσκυψε από πάνω της. Η καρδιά της άρχισε να πάλλεται σαν τρελή. Μόλις είδε το σουγιά στα χέρια του, την έλουσε κρύος ιδρώτας.

"Τι γίνεται εδώ;" Ο Φάνης βγήκε από το γραφείο και βλέποντας τη κάτω, κοίταξε αμέσως τον Άρη.

"Μάζεψε την γιατί δε θα τα παμε καλά!" είπε  σοβαρός βάζοντας το σουγιά στη θέση του και ύστερα τη κοίταξε "Άναψε καμιά λαμπάδα στο όνομα του! Μαλακισμενη..." ψέλλισε ρίχνοντας της μια άγρια ματι

"Χριστίνα τι έκανες;" Ο Φάνης πλησίασε και τη σήκωσε.

"Τίποτα!..." είπε θυμωμένα  "Απλά ήθελα να σε δω. Ήξερα ότι είσαι μέσα και δε με άφηνε να περάσω!"

"Γιατί εγώ του είπα να μη με ενοχλήσει κανείς! Και τι σου είπα για το τρόπο σου; Γιατί σίγουρα κάτι είπες και τον ώθησες στα άκρα!"
Η Χριστίνα κατέβασε το κεφάλι αμέσως
"Τράβα στο γραφείο και έρχομαι!" Την έσπρωξε ελαφρά και εκείνη πήγε αμέσως μέσα.

"Φάνη;" Τα σαγόνια του ετριξαν

"Μη της δίνεις σημασία"

"Θα τη φυτέψω..."

"Άρη τελείωσε. Πες ότι δεν έγινε τίποτα. Θα την τακτοποιήσω εγώ , εντάξει;"

"Το ελπίζω!" Ο Άρης έφυγε προς το μπαρ και ο Φάνης ξεφυσησε. Συνέχεια μάλωναν αλλά για να έφτασε σε σημείο να σηκώσει χέρι πάνω της η Χριστίνα ξεπέρασε τα όρια και το ήξερε. Γύρισε στο γραφείο και τη βρήκε να κάθεται στη καρέκλα. Έκλεισε τη πόρτα,τη πλησίασε και πιάνοντας την από τα μάγουλα, σήκωσε και κοίταξε τα ματωμένα της χείλη.

"Ξεπέρασα τα όρια. Το γνωρίζω"

"Ο λόγος;" ο Φάνης άφησε το πρόσωπο της και κάθισε στη θέση του

"Ήθελα να σου μιλήσω... Δεν μπορούσε να περιμένει"

"Ο Άρης δε παίζει. Μείνε μακριά του αλλιώς δε θα φταίω για ότι συμβεί..." την ενημέρωσε κάτι που εκείνη ήδη ήξερε. Ήταν το ίδιο αδίστακτος με τον Χριστόφορο και είχαν τα ίδια μυαλά.

"Συγχώρεσε με. Απλά ώρες ώρες μου φέρεται σαν να είμαι μια κοινή πόρνη"

"Είσαι;" στην ερώτηση του , σήκωσε το βλέμμα της πάνω του

"Είμαι; Αυτό είμαι για σένα;"

"Δε θα παίξουμε τη κολοκυθιά Χριστίνα..." ο Φάνης ήταν πιο μαζεμένος από άλλες φορές ύστερα από όσα έγιναν χθες. Ο Χριστόφορος είχε δίκιο. Εκτός αυτού, ξεπέρασαν τα όρια ανάμεσα τους με εκείνο το φιλί. Ένα φιλί που δυστυχώς ήθελε να επαναλάβει μα προσπαθούσε να συγκρατήσει τον εαυτό του.

"Δεν θέλω να έρθουμε σε επαφές..." ο Φάνης ανασηκωσε τους ώμους ατάραχος

"Καλά"

"Αυτό μόνο;"

"Ναι. Θέλεις κάτι παραπάνω;"

"Φάνη;"

"Χριστίνα πήρες την απάντηση σου. Δε θα το τραβήξουμε άλλο. Μπορείς να φύγεις"

"Τόσο απλά;"

"Ναι. Τόσο απλά. Δεν καταλαβαίνω τις ερωτήσεις σου!" η Χριστίνα τον ήξερε περισσότερο από όσο εκείνος πίστευε και δεν είχε άδικο. Τον πείραξε η πραγματικότητα.

"Εντάξει, φεύγω..."

"Περίμενε..." Λίγο πριν βγει από το γραφείο τη σταμάτησε. Σηκώθηκε, τη πλησίασε και κλείδωσε.

"Δώσε μου το κορμί σου, άλλη μια φορά..." ζήτησε και γυρίζοντας τη, κοίταξε τα χείλη της. Ναι, ήταν ωραίο το φιλί τους αλλά η Χριστίνα με τη σκέψη ότι ίσως ο Χριστόφορος έχει συναισθήματα για εκεινη δεν ήθελε να περιπλέξει παραπάνω τη κατάσταση με το Φάνη. Εκτός αυτού, στο ζυγι της, ο Χριστόφορος ήταν αρκετά πιο ψηλά.

"Δεν κάνει...."

"Μη λες μαλακίες σε μένα.."

"Φάνη δε θέλω"

"Και ποιος σου είπε ότι τα θέλω σου έχουν σημασία; Γδυσου!" Ο εγωισμός του νίκησε

"Θα το πω στο Χριστόφορο!" ο Φάνης σαστισε.

"Από πότε θα κάτσεις να δώσεις αναφορά πότε σε πηδάω; Χριστίνα δε μου τα λες καλά..." Είχε αγριεψει. "Σου είπα γδυσου!"

"Νομίζω πως είμαι ερωτευμένη μαζί του!" Στο άκουσμα των λέξεων της,  ο Φάνης τη κοίταξε καλα καλά και ξέσπασε σε γέλια.

"Είσαι ηλίθια έτσι δεν είναι;!" Γέλασε με τη ψυχή του μα ξάφνου την έπιασε από τα μαλλιά και την έφερε κοντά του "Αν νομίζεις ότι σε γουστάρει είσαι γελασμενη! Μια πουτάνα είσαι για αυτόν τίποτα παραπάνω!"

"Ενώ για σένα είμαι κάτι διαφορετικό;"! του φώναξε και προσπάθησε να απελευθερώσει τα μαλλιά της μα ο Φάνης τα τράβηξε περισσότερο"Άσε με , με πονάς!" έμπηξε τα νύχτα της στο καρπό του και εκείνος την απελευθέρωσε και ξεκλείδωσε. Άνοιξε τη πόρτα και αρπάζοντας την , την έσπρωξε έξω και εκείνη έπεσε στο πάτωμα από τη δύναμη

"Δεν τελειώσαμε εμείς..." η πόρτα έκλεισε στα μούτρα της. Τον άκουσε να τη βρίζει από μέσα με κάθε κοσμητικό επίθετο αλλά εκείνη, από χθες το βράδυ, ένιωθε διαφορετικά. Ότι κι αν έλεγε ο Φάνης, ήταν πεπεισμένη ότι ο Χριστόφορος είχε αισθήματα για εκείνη. Κι αν δεν είχε, άρχιζε να έχει. Μάζεψε τα κομμάτια της και σηκώθηκε. Η Χριστίνα είχε ένα καλό για εκείνο το κόσμο. Δεν έκλαιγε εύκολα παρά τη βία που ίσως ασκούσε κάποιος επάνω της.

"Πήρες αυτό που ήθελες; Εντάξει;" πέρασε από το μπαρ και είδε τον Άρη να της γελά
Δεν του απάντησε καν. Γρηγορεψε το βήμα της και έφυγε. Θα περίμενε μέχρι να έρθει ο Χριστόφορος. Θα του μιλούσε... Ήθελε να του μιλήσει. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί δε το έβλεπε τόσο καιρό, μα πλέον ήταν σίγουρη. Για αυτό ήταν και τόσο άγριος μαζί της. Η Χριστίνα ήταν πάντα τσιμπημενη μαζί του. Ποτέ δε τόλμησε όμως να κάνει κάποια κίνηση. Τώρα ήταν αποφασισμένη...

Βγήκε από το μαγαζί μα σταμάτησε.
Κοίταξε απέναντι από στο πεζοδρόμιο ένα μαύρο παρκαρισμένο αυτοκίνητο και ήταν σίγουρη ότι το είχε ξαναδεί κάπου. Η αυτοπροστασία της, την οδήγησε πάλι μέσα στο κλαμπ. Κάθισε για λίγο στην είσοδο πίσω από τις φιμέ πόρτες και το παρατήρησε. Έμοιαζε με εκείνο του Αλεξ από προχθές. Είδε μέσα δύο τύπους περίεργους. Η Χριστίνα έμαθε να αναγνωρίζει το κίνδυνο. Ξέροντας  ότι είχε ακυρωθεί η συμφωνία , αυτό ενέτεινε παραπάνω τις σκέψεις της ότι κάτι ήταν στραβό. Λίγο πριν φύγει όμως για να ειδοποιήσει τον Φάνη, είδε το αμάξι του Χριστόφορου να μπαίνει στο πάρκινγκ και εκείνοι έφυγαν.

Η Χριστίνα αναστεναξε. Πλέον ήταν σίγουρη ότι κάτι υπήρχε στην ατμόσφαιρα και δεν ήταν ιδέα της. Παρόλα αυτά, ο Χριστόφορος ήταν εκεί, και αυτό έφτανε.

Περίμενε να κατέβει και μόλις τον είδε να πλησιάζει φτερουγίσε μέσα της. Ήταν θαρρείς και τόσο καιρό, δεν έβλεπε καθαρά. Ίσως πάλι και να φοβόταν...
Τα δικά της συναισθήματα τα ήξερε αλλά εκείνος δεν έδειξε κάτι. Αν όμως δεν ήξερε να δείχνει; Πολλές οι σκέψεις στο μυαλό της.

"Τι κάνεις εσύ εδώ πρωί πρωί;" έφτασε και μπαίνοντας η Χριστίνα ξεροκαταπιε. "Ποιος σε χτύπησε;" έπιασε το πρόσωπο της ατσαλα και εκείνη αναστεναξε. "Χριστίνα σε ρώτησα κάτι!"

"Πάμε στο γραφείο; Θέλω να σου μιλήσω" ο Χριστόφορος τη κοίταξε καλά καλά. Έδειχνε περίεργη. Το πρόσωπο της είχε μια ηλίθια έκφραση που αδυνατούσε να μεταφράσει.

"Πάμε" είπε ξερά και μπαίνοντας μέσα εκείνη τον ακολούθησε. Προς ανακούφιση της ο Άρης δεν ήταν στο μπαρ. Δεν ήθελε να πέσουν πάνω του πριν του μιλήσει.

Ο Χριστόφορος άνοιξε τη πόρτα και μπαίνοντας εκείνη στάθηκε ως συνήθως στη μέση του δωματίου.

"Και τώρα λέγε" κάθισε αδιάφορα και τη κοίταξε

"Είχα έναν διαπληκτισμο με τον Άρη νωρίτερα. Ξεπέρασα τα όρια και με χτύπησε" τον ενημέρωσε "Έφταιγα. Τον έβρισα"

"Χαίρομαι για την ειλικρίνεια σου μα αν τολμήσεις ξανά να..."

"Χριστόφορε..;." Η Χριστίνα τον διέκοψε και εκείνος τα έχασε "Πήγα στο Φάνη το πρωί και του είπα να μη με αγγίξει ξανά... Δεν θέλω. Όχι για μια εβδομάδα. Γενικά δε θέλω" η Χριστίνα έκανε ένα βήμα και ύστερα ακόμα ένα και τον πλησίασε. Έφτασε πλάι του ενώ εκείνος είχε ένα βλέμμα ακατανόητο. "Νομίζω δε θέλω να με αγγίζει κάποιος άλλος εκτός από εσένα... Μαλώσαμε κάπως όταν του είπα ότι ίσως και εσύ...... Ισως νιώθεις κι εσύ το ίδιο.." Σήκωσε τη παλάμη του και της έκανε νόημα να σωπάσει. Μόλις σηκώθηκε και ο ίδιος δε, η Χριστίνα έκανε ένα βήμα πίσω. Η όψη του είχε άλλαξε ολοκληρωτικά.

"Τι ακριβώς είπες;" Ρώτησε και στο επόμενο βήμα του, η Χριστίνα πισωπατησε παραπάνω "Να νιώθω τι; Μαλωσες με τον αδερφό μου, γιατί ακριβώς;" οι πληροφορίες που του έσκασαν από το πουθενά τον χαζεψαν πρωί πρωί

"Δεν.... Εγώ δηλαδή, νόμιζα ότι..." αντί να γελάσει όπως έκανε ο Φάνης, την άρπαξε από το λαιμό και την πέταξε κάτω. Η Χριστίνα σύρθηκε ως το καναπέ τρομαγμένη

"Μια πουτάνα είσαι που ξέρει να πηδιεται... Πώς τόλμησες να σκεφτείς κάτι τέτοιο;" δακρυσε στα λόγια του. "Με πιο δικαίωμα μαλωσες με το ίδιο μου το αίμα αφήνοντας υπονοούμενα για μένα;"

"Δεν ήθελα... Σκέφτηκα απλά ότι..." ο Χριστόφορος την έπιασε από το μπράτσο και την σήκωσε σαν να ήταν πούπουλο. Την πέταξε στο καναπέ και στάθηκε από πάνω της. Έβγαλε το όπλο, το κόλλησε στο κρόταφο της και τη κοίταξε έντονα "Σε παρακαλώ..." έκλεισε τα μάτια της αμέσως

Ο Χριστόφορος όπλισε και πίεσε τη κανη πάνω στο μέτωπο της

"Υπονοησες ότι σε γουστάρω; Κατάλαβα καλά; Στο Φάνη;" έλεγε αργά αργά κάθε του λέξη και ολοένα και πίεζε το όπλο πάνω της.

"Δε το έκανα κακοτροπα! Σε ικετεύω! Πίστεψα ότι το ενδιαφέρον σου ίσως ήταν..." Ο  Χριστόφορος όπλισε και εκείνη έχασε τη φωνή της "Σε παρακαλώ. Θα κάνω ότι ζητήσεις. Μη με σκοτώσεις..." δεν τόλμησε να ανοίξει ούτε τα μάτια της. Το παγωμένο μέταλλο που φλερταρε μαζί της, προκάλεσε σύγκρυο στο κορμί της.

Ο Χριστόφορος έσκυψε ξαφνικά από πάνω της και η Χριστίνα ένιωσε και το λιγοστό φως του δωματίου να σβήνει στη σκιά του.

"Έχεις τριάντα δευτερόλεπτα να εξαφανιστείς πριν πατήσω τη σκανδάλη...Κι αν τολμήσεις ποτέ να υπονοήσεις κάτι για μένα σε κάποιον, θα σε πνίξω με τα ίδια μου τα χέρια..." είπε ήρεμα. Τόσο ήρεμα και τόσο τρομακτικά που άρχισε να τρέμει. Μόλις η κανη απομακρύνθηκε από το κούτελο της, η Χριστίνα έτρεξε προς τη πόρτα πανικόβλητη.
"30... 29...."

"Χριστόφορε άνοιξε!" παρακάλεσε

"25, 24 23..."

"Σε παρακαλώ θεέ μου!!" Η Χριστίνα χτυπουσε τρελαμενη τη πόρτα. Παρακαλούσε μα εκείνος έστεκε απλά με το όπλο προς το μέρος της

"6, 5 .... 4...." Έπεσε στα γόνατα της και άρχισε να κλαίει φοβισμένη όταν ξαφνικά όπλισε "3...2..." στον ήχο της πορτας που άνοιξε , άρχισε να σέρνεται σαν πληγωμένο ζώο προς τα έξω και βγαίνοντας, κάθισε στην άκρη του διαδρόμου πιάνοντας τη καρδιά της... Τόσο λάθος έκανε; Σκέφτηκε πληγωμένη και ακούγοντας βήματα σηκώθηκε. Είδε τον Άρη να μπαίνει στο διάδρομο και δεν κάθισε λεπτο. Έτρεξε , τον προσπέρασε χτυπώντας τον καταλάθος στον ώμο και έφυγε...

➿➿➿➿➿➿➿➿➿➿

"

Θα μου πάρεις και εμένα ένα καφέ;"

"Φυσικα. Σκέτο;"

"Ναι, πως θα βγει η νύχτα;" Η Ισμήνη του χαμογέλασε και ο Σωτήρης κατέβηκε από το περιπολικό. Γύρισε προς τα πίσω και είδε τον άντρα που είχαν πιάσει να τη κοιτάζει έντονα. "Τι με κοιτάς έτσι; Θες κι εσύ καφέ μήπως;" τον ειρωνεύτηκε και σήκωσε το ενδιάμεσο τζαμί έτσι ώστε να μη μπορεί να τους δει. Θα τον πήγαιναν ως το τμήμα και θα έβγαιναν πάλι. Είχε κουραστεί με τους μικρέμπορους. Ούτε μέρα δεν καθοντουσαν μέσα στη φυλακή. Παρόλα αυτά, ήταν η δουλειά της και την έκανε καλά. Αν και δεν έβγαινε συχνά στο δρόμο, υστερα απο την υπόθεση με τον Ραπτόπουλο, της τη βαρεσε. Μπορούσε να κάτσει στο τμήμα αλλά εκείνη αποφάσισε να βγει στη γύρα με τον συνεργάτη της. 

"Έτοιμος και ο καφές!" ο Σωτήρης έφτασε και κοιτάζοντας το ενδιάμεσο τζαμί χαμογέλασε "Σε εκνεύρισε;" ρώτησε αμέσως

"Όλοι τους με εκνευρίζουν. Τα ίδια σκατά είναι!"

"Δεν εχεις κι άδικο. Λοιπόν, τον πάμε στο τμήμα και ύστερα πιάνουμε τα δυτικά αν θες..."

"Πάμε..." της έδωσε το καφέ της μα λίγο πριν ξεκινήσουν πτο κινητό της χτύπησε. Το έβγαλε και παραξενεύτηκε. Είχε αναγνώριση και βλέποντας ότι την καλούν από το νοσοκομείο Παπαγεωργίου, ένιωσε ότι δεν ήταν για καλο. Έκανε νόημα στο συνεργάτη της, να περιμένει πριν ξεκινήσει και απάντησε
"Παρακαλω; Ναι, η ίδια... ΤΙ ΠΡΆΓΜΑ;!" Η Ισμήνη έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της και ο Σωτήρης ανησύχησε αμέσως βλέποντας την "Έρχομαι!"

"Τι συνέβη;" τη ρώτησε αναστατωμένος

"Σωτήρη φύγε σφαίρα στο Παπανικολάου αμέσως! Η αδερφή μου..."

➿➿➿➿➿➿➿➿➿

Δυο μέρες αργότερα

Κόντευε  να ξημερώσει πια αλλά εκείνη στεκόταν ακόμα έξω από το δωμάτιο της.
Ήταν απελπισμένη... Η Χριστίνα ύστερα από τη πρώτη φορά που συνήλθε μπήκε σε καταστολή από τους γιατρούς για να καταφέρει το σώμα της να ανταπεξέλθει και να γιατρευτεί. Είχε βαριά τραύματα παντού. Οι γιατροί της έκαναν εξετάσεις και ενημέρωσαν την Ισμήνη  ότι βρέθηκε και σπέρμα στο κόλπο της. Δεν ήταν σίγουροι αν επρόκειτο όμως για βιασμό. Ο κόλπος της είχε γενικά κάποιες εκδορές μα ήταν σεξουαλικά ενεργός. Δε υπήρχαν σημάδια έντονης κακοποίησης. Οι γιατροί ρώτησαν την Ισμήνη αν ήταν ιερόδουλη και αυτό την σόκαρε. Παρόλα αυτά δεν ήταν αρκετό σε σχέση με τα νέα που της ανακοίνωσαν λίγη ώρα πριν...
Η Χριστίνα ήταν έγκυος...
Από θαύμα επέζησε το έμβρυο αφού δεν πρόλαβε να φτάσει ακόμα βαθιά μέσα στη μήτρα που σήμαινε ότι ήταν στα πολύ αρχικά στάδια. Ίσως και τριών εβδομάδων ίσως και λιγότερο. Αυτός ήταν και ο πιο σημαντικός λόγος να τη βάλουν σε καταστολή. Το σώμα της έπρεπε να αναρρώσει σε αδράνεια.

Το κινητό της χτύπησε και βγάζοντας το, κοίταξε το όνομα του. Ο Μάνος ηξερε φυσικά ότι ήταν στο νοσοκομείο αλλά η Ισμήνη δεν θέλησε να του αποκαλύψει το σύντομο διάλογο τους. Δεν είχε ιδέα για το Γεράκι. Δεν ήθελε να δράσει παρορμητικά. Ήθελε να συνέλθει πρώτα η Χριστίνα και ύστερα να τους βρει και μαζί να τους κλείσουν φυλακή. Θα έκανε τα πάντα για να τη βοηθήσει. Ίσα ίσα τώρα που ήξερε ότι περιμένει και παιδί, ολόκληρος ο κόσμος της κλονίστηκε...
Με την αδερφή της όμως σε καταστολή, όλα άλλαξαν. Για τουλάχιστον μία εβδομάδα θα ήταν στα σκοτάδια.

Πάτησε απόρριψη στη κλήση του, και βάζοντας το στη τσέπη της, έπιασε τα κλειδιά της. Τα κοίταξε , τα ξανακοίταξε ώσπου σηκώθηκε. Η Χριστίνα έμενε ακόμα στο πατρικό τους. Αφού δε μπορούσε να της μιλήσει, τουλάχιστον θα πήγαινε από εκεί μπας και έβρισκε κάποιες πληροφορίες.

Μέσω του Μάνου δήλωσε άρρωστη δύο μέρες αλλά που να φτάσουν; Σκέφτηκε πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να του ζητήσει μια άδεια μεγαλύτερη μέχρι να βρει τι ακριβώς συνέβη. Μπήκε στο αμάξι με εκατομμύρια σκέψεις στο κεφάλι της. Ήταν πόρνη; Πώς ήταν δυνατόν να ήταν τόσο μπλεγμένη και η Ισμήνη να μη κατάλαβε τίποτα; Και το Γεράκι; Είπε πράγματι αυτή τη λέξη ή μήπως παράκουσε; Η εγκυμοσύνη ήταν το κερασάκι στη τούρτα. Ότι έπρεπε για κάνει το κεφάλι της να σκάσει εντελώς.

Άνοιξε το αιρκοντίσιον και αμέσως από τα αρωματακια ξεχύθηκε μαζί με τον αέρα η αγαπημένη της μυρωδιά. Ήταν βροχερός ο καιρός. Κάθισε για λίγο με κλειστά τα μάτια στο κάθισμα της θέλοντας να αδειάσει εντελώς το κεφάλι της. Για να στρώσεις ένα μπερδεμένο κουβάρι έπρεπε πρώτα να βρεις την άκρη του στη τελική... Δέκα λεπτά αργότερα έβαλε μπρος. Η μόνη διαδρομή στο κεφάλι της, ήταν το πατρικό τους.
Είχε μπροστά της ένα τέταρτο να φτάσει και καθόλη τη διάρκεια, προσπάθησε να μη σκέφτεται τίποτα απολύτως. Οι εικασίες δεν βοηθούσαν. Μόνο τα γεγονότα είχαν αντίκτυπο και το είχε μάθει καλά τόσα χρόνια.

Το κινητό χτύπησε ξανά. Άπλωσε το χέρι στο διπλανό κάθισμα και το πήρε. Κάποια στιγμή έπρεπε να του μιλήσει. Δεν ήθελε να ανησυχεί και εκείνος.

"Με συγχωρείς που δεν απάντησα.." είπε αμέσως  "Ναι, την έχουν σε καταστολή προς το παρόν. Όχι δε θα έρθω ακόμα σπίτι. Θα πάω από το δικό της. Γιατί; Τι λες μωρέ Μάνο! Αν είναι να βρω κάτι θα το βρω εκεί. Οχι, είμαι μια χαρά. Σίγουρα κάτι θα υπάρχει. Δε μπορώ να περιμένω τόσες μέρες να συνέλθει δε το καταλαβαίνεις; Τέλος πάντων... Πέσε για ύπνο. Θα αργήσω" το έκλεισε και το άφησε στην άκρη. Ο Μάνος ήταν καλός και η σχέση τους μετρούσε τρία χρόνια αλλά στο θέμα της Χριστίνας, την ενόχλησε η στάση του. Ήταν θαρρείς και δε νοιαζόταν και αυτό την ενοχλούσε κάπως.

Η Ισμήνη έφτασε και πάρκαρε. Είχε τουλάχιστον δύο χρόνια να πάει εκεί.
Από το θάνατο των γονιών τους και μετά η Χριστίνα είχε αλλάξει ενώ το τελευταίο χρόνο, χάθηκε σχεδόν εντελώς. Σπάνια μιλούσαν στο τηλέφωνο. Αν είχε μπλέξει, σίγουρα όμως θα άφηνε κάποιο στοιχείο στο σπίτι. Ανέβηκε τα σκαλάκια, έψαξε με το χέρι κάτω από τη γλάστρα και όπως το φαντάστηκε το κλειδί ήταν εκεί. Πάντα κρατούσε ένα δεύτερο στο συγκεκριμένο σημείο αν και η Ισμήνη της είχε πει άπειρες φορές ότι πρώτα εκεί ψάχνουν οι κλέφτες.

Έβαλε το κλειδί στη πόρτα και άνοιξε.
Η μυρωδιά του καπνου ήταν κολλημένη παντού. Άναψε τα φώτα και αναστεναξε.
Ένα μπαχαλο ήταν εκεί μέσα. Ρούχα πεταμένα, τασάκια βρώμικα, παπούτσια από εδώ και από εκεί. Η Ισμήνη γονάτισε και κοίταξε ένα καλσόν γεμάτο δίχτυα πλαι στη πολυθρόνα. Οι γόβες και οι μπότες από την άλλη, ήταν όλες μια και μια... Οπτικά και μόνο, η ενδυμασία αδιαμφισβήτητα άνηκε σε μια γυναίκα της νύχτας όσο κι αν τη πλήγωνε αυτό.

Περπάτησε μέχρι τη κουζίνα και κοίταξε για κάποιο σημείωμα πάνω στο ψυγείο, αλλά υπήρχε μονάχα μια κάρτα.
"Γρηγόρης Νεστορίδης. Πλαστικός χειρουργός" την κοίταξε καλά καλά και κούνησε το κεφάλι της απογοητευμένη. Μέχρι και πλαστική σκεφτόταν να κάνει; σκέφτηκε και πηγε στη κρεβατοκάμαρα. Αρχισε να σκαλίζει τα συρτάρια αλλά πέρα από κοσμήματα και καλλυντικά δεν βρήκε κάτι ώσπου σηκώνοντας το μαξιλάρι, βρήκε ένα σημειωματάριο.

"Αυτό είναι..." το άνοιξε αμέσως και άρχισε να το ξεφύλλιζει. Είχε κάποιες διευθύνσεις μέσα. Κάποιες ώρες σημειωμένες. Κανένα όνομα όμως και κανένα άλλο στοιχείο. Το έβαλε στη τσέπη και συνέχισε το ψάξιμο όταν ξαφνικά, έπεσε μέσα από ένα σακάκι της, ένα σακουλάκι.
Η Ισμήνη το κοίταξε και η αποστροφή στο βλέμμα της δεν είχε προηγούμενο. Δεν χρειάστηκε καν να το αγγίξει. Ήταν κοκαΐνη. Κάθισε στο κρεβάτι και πήρε μια βαθιά ανάσα. Ναρκωτικά, ρούχα ιερόδουλης, εγκυμοσύνη ξυλοδαρμός...
Όλα δυστυχώς γύρω της, ούρλιαζαν το μοναδικό πράγμα που δεν ήθελε να παραδεχτεί. Η Χριστίνα ήταν χωμένη στα βαθιά. Έπιασε το σακουλάκι , το έσκισε ελαφρά και σαλιωσε το δάχτυλο της. Πήρε μια ποσότητα και την δοκίμασε. Ήταν πεντακάθαρο προϊόν. Ποιος διάολος θα πουλούσε ή θα έφτιαχνε κάτι χωρίς νοθεία; Αυτό το σακουλάκι κόστιζε πάνω από δύο χιλιάδες ευρώ... Το έβαλε στη τσέπη της και σηκώθηκε. Δεν άντεχε άλλο εκεί μέσα. Ήθελε επειγόντως ένα ζεστό μπάνιο, το αγαπημένο της κρασί και το κρεβάτι της. Όλο το πακέτο που θα ήταν ικανό, να τη κάνει να ημερεψει πριν βγει με το όπλο στους δρόμους και θερίσει κόσμο...

🖤