Μια μέρα στο παράδεισο
Μια νύχτα στή κολαση...
Μια ζωή στο φόβο
Μια ζωή στη προδοσία
Μια ακόμα στέκει και τους κοιτα
Ενώ μια άλλη θρέφει ελπίδες έχοντας μπροστά της, ένα θάνατο...

➿➿➿➿➿➿

Πονούσε το κορμί της ολόκληρο.
Ήταν φιμωμενη αλλά αυτό ήταν το τελευταίο της πρόβλημα εκείνη τη στιγμή. Δεν έβλεπε, δεν ήταν σε θέση να μιλήσει και δεν ήξερε που βρισκόταν. Η σκέψη ότι ο Άρης, ήταν πίσω από όλα, ήταν και η μοναδική. Η θλίψη ήρθε και τη πόνεσε.
Πίστεψε όσα της είπε...
Πόσο λάθος τον έκρινε τελικά.

Προσπάθησε να κουνηθεί και να απελευθερωθεί αλλά ήταν μάταιο.
Ήταν βρεγμένη. Έκανε αρκετό κρύο και μύριζε θάλασσα εκεί που την είχαν. Δεμένη πισθάγκωνα, κάπου πεταμένη σε κάποια αποθήκη προφανώς.

Μερικές ομιλίες έφταναν στα αυτιά της κι αυτές με το ζόρι. Η ιδέα να του ανοιχτεί και να του μιλήσει σκεπτόμενη ότι ίσως ήταν κι εκείνος ερωτευμένος μαζί της, ήταν μέγα λάθος και το πλήρωσε ακριβά.
-Δεν πειράζει, είμαι καθαρός δεν έχω καμία σχέση... - Αυτές ήταν οι κουβέντες του, που άνοιξαν τη ψυχή της. -Πες μου που είναι τα χαρτιά, θα τα κρύψω. Θα βοηθησω-
Τα δάκρυα έφτασαν στα μάτια της αλλά κι εκείνα δεν ήταν ικανά να πέσουν μέσα από το μαντήλι που της είχαν φορέσει.

Ξαφνικά , οι ομιλίες εντάθηκαν. Μια κάπως πιο γνώριμη φωνή έσκασε στα αυτιά της και ο τρόμος ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο της.

"Είσαι ηλίθια;"

"Εγώ; Η εσύ!"

"Νένα είσαι σοβαρή;, ένα τσακ πριν πάρω τα χαρτιά ήμουν! Πόσο σε κόβει επιτέλους;! Και τι νόμιζες; Ότι θα μου πεις ότι την απήγαγες και θα ιδρώσει το αυτί μου;!", ήταν ο Άρης

"Μα της έκανες έρωτα!"

"Για πόσο μαλάκα με έχεις! Πες μου λίγο! Σήμερα θα έβρισκα τα γαμημενα τα έγγραφα! Χέστηκα αν την κρατάς. Στα αρχίδια μου! Μου χάλασες όλη τη δουλειά παναθεμα σε!" ήταν εκτός εαυτού

"Ρε Άρη... Νόμιζα..
Δε ξέρω... Σου είπε ότι ο Φάνης σε υποψιάζεται, δεν έκανες τίποτα και.."

"Πώς να κάνω;! Πώς! Κρύφτηκες σπίτι μου και δεν άκουσες; Η μήπως άκουσες όσα σε συμφέρουν! Τη τρέλα μου μέσα ρε Νένα! Θα την έκανα να μου πει σήμερα που διαολο έχει η Χριστίνα τα χαρτιά!"

"Δεν ήθελα να... Και στη τελική έπρεπε να τη πηδήξεις;!"

"Ένα γαμήσι ήταν! Ένα! Και τώρα γάμησε με κι εσύ γιατί εξαιτίας σου όλα χάλασαν. Άι σιχτιρ! Που στα κομμάτια την έχεις;" Φώναζε έξαλλος

"Εδώ μέσα..." 

Η Ρένα άκουσε βήματα. Ύστερα σταμάτησαν μπροστά της. Ένα βίαιο αρπαγμα έβγαλε το μαντήλι της και τον κοίταξε τρομαγμένη. Το πρόσωπο του ήταν αλλαγμένο.
Είδε το χέρι του να σηκώνεται και να κατεβαίνει με μανία στο προσώπο της.

"Λέγε μωρη καριόλα! Που έχει τα χαρτιά;" φώναξε και η Νένα πλάι του πάγωσε. Ο Άρης τη χαστουκισε ξανά και πιάνοντας την από τα μαλλιά, έβγαλε το μαντήλι "Λέγε γιατί εδώ θα ψοφήσεις!"

Η Νένα ξεροκαταπιε. Πρώτη φορά τον έβλεπε τόσο οργισμένο και βίαιο.
Σκέφτηκε αν θα μπορούσε άραγε να γίνει ποτέ τόσο βίαιος και μαζί της. Τα χείλη της Ρενάς είχαν σκιστεί και μάτωσαν.

"Τράβα ψόφα!" είπε και φτύνοντας τον, σήκωσε το πόδι και τη κλώτσησε στη κοιλιά.
Τα χέρια της Νένας έκλεισαν το στόμα της αμέσως ενώ η Ρένα τυλίχθηκε ολόκληρη σαν μια μάζα.

"Τη θέλουμε ζωντανή! Σταμάτα!" τον τράβηξε πριν τη κλωτσήσει ξανά και εκείνος την έπιασε από το λαιμό.

"Αν τολμήσεις ξανά να πράξεις του κεφαλιού σου, θα σε σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια ! ΑΚΟΥΣΕΣ;" Φώναξε τη τελευταία του λέξη και την έπιασε τρέμουλο "Είπες σε κανένα για αυτούς;!"

"Όχι όχι..."

"Μη διανοηθείς να βγάλεις λέξη! Μέχρι αύριο θα μάθω από τον άλλο το μαλάκα για τα χαρτιά. Θα το γυρίσω και θα ρίξω τις υποψίες όλες πάνω του. Κράτησε τη ζωντανή για ενέχυρο. Αν σου κάνει τη ζορικη, πλάκωσε την στο ξύλο!" Η Νένα άνοιξε διάπλατα τα μάτια της. Ήταν εντελώς βάναυσος... Κούνησε μονάχα το κεφάλι της και εκείνος τραβώντας το χέρι από το λαιμό της, την απελευθέρωσε. "Άι στο διάολο, ο καθένας εδώ μέσα της ψωλής του το χαβα είστε!" αποκρίθηκε εξαγριωμένος και δίνοντας μια κλωτσιά σε κάτι βαρέλια που υπήρχαν πλάι, έφυγε από τις αποθήκες βρίζοντας...

➿➿➿➿➿➿

"Ελα, δε πιστεύω να φοβάσαι και τη θάλασσα;" τη κορόιδεψε και εκείνη έκανε ένα σάλτο και πήδηξε μόνη της πάνω στο σκάφος. Ίσως είχαν πολλά προβλήματα πίσω στην Ελλάδα και ίσως ένιωθε τύψεις για κάθε στιγμή χαλάρωσης που ίσως ένιωθε, αλλά ο Χριστόφορος επέμενε να τη ξεναγήσει σε ένα αλλιωτικο κόσμο. Έδειχνε τόσο σίγουρος για το μέλλον που τη τρόμαζε η στάση του. Πως ηταν δυνατόν , έστω και λιγάκι να μη φοβόταν το αύριο;

Ήθελε να τη πάει βόλτα με το σκάφος γύρω από τα παράλια του Παλέρμο.
Να τη ξεναγήσει στα μέρη που μέχρι κάποια ηλικία έτρεχε και σκαρφάλωνε δίχως φόβο. Της είχε πει ότι εκείνα τα βράχια πίσω από την έπαυλη η οποία ήταν χτισμένη στα παράλια, ήταν το καταφύγιο του. Ωστόσο η Ισμήνη έβλεπε μονάχα απόκρημνα σημείο και κίνδυνο παντού. Από παιδί τελικά, βουτηγμένος μέσα στη σιγουριά ήταν. Μέσα σε μονοπάτια τόσο επικίνδυνα που έχτισαν ένα χαρακτήρα, σκληρό. Σκληρό αλλά ξεκλειδωτο πια για εκείνη.

"Αυτό πάντως βάρκα δε το λες..." του είπε κοιτώντας ολόγυρα της.

"Βάρκα είναι. Που να δεις τα υπόλοιπα.." Τη κορόιδεψε κι εκείνη αναστεναξε.

"Δεν θέλω πολυτέλεια στη ζωή μου Χριστόφορε... Ούτε σκάφη, ούτε πλοία ούτε μεγάλα σπίτια και λεφτά... Ηρεμία θέλω"

"Και θα σου τη δώσω... Ξέρεις όμως τι πρέπει να συμβεί για να έρθει η ηρεμία;" τη ρώτησε πλησιάζοντας την και εκείνη τον κοίταξε λυπημένη "Μη λυπάσαι... Το χάος επιβάλεται..."

"Αυτό φοβάμαι. Το χάος.."

"Θα βγεις αλώβητη από αυτό... Σου δίνω το λόγο μου. Όσο ζω, θα είσαι αλώβητη..."

"Σταμάτα πια αυτή την εμμονή με τη ζωή και το θάνατο..."

"Μωρό μου, σκόνη είμαστε... Το ξέρεις και το ξέρω. Ότι προλάβουμε να ζήσουμε, αυτό είναι... Σταμάτα να το αναλύεις και έλα εδώ..." την έπιασε και την τράβηξε πλάι στο τιμόνι.

"Δεν υπάρχει περίπτωση..."

"Υπάρχει! Έλα, πιαστο..."

"Είναι γεμάτο βράχια!"

"Σε εμπιστεύομαι..."

"Είσαι τρελός;"

"Δελής είμαι, τρελός είμαι..." η Ισμήνη γέλασε. Πράγματι το επίθετο του, σήμαινε τρελός.

"Πώς και δεν έχεις το επίθετο του πατέρα σου;"

"Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα, δεν είχαμε επιλογή. Ο πατέρας μου φοβόταν γιατί υπήρχαν πολλές εντάσεις τότε. Ο Φάνης ήταν αγέννητος ακόμα κι εγώ το πρώτο παιδί των Μορέτι. Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;"

"Όχι, αλλά υποψιάζομαι..."

"Οι υποψίες σου, νομίζω βγαίνουν αληθινές. Έπρεπε να προστατευθώ. Έτσι , πήρα το επίθετο της μάνας μου και έγινε Χριστόφορος. Ο Μάσιμο Μορέτι, παρέμεινε κάπου στην Ιταλία. Κανένας δε ξέρει που είναι..."

"Πόσο μπερδεμένη μπορεί να είναι η ζωή σου;" Τον ρώτησε και εκείνος έβαλε τα χέρια του μέσα από τη μπλούζα της και χάιδεψε τη σάρκα της

"Δεν ήταν ποτέ μπερδεμένη μέχρι που σε γνώρισα... Όλα τα είχα υπό έλεγχο ..."

"Έλα, σταμάτα... Θα τρακαρουμε πουθενά... Δε μπορώ" Ο Χριστόφορος πάτησε ένα κουμπί πλάι από το τιμόνι και οι μηχανές έπαψαν να ανάβουν. Θάλασσα υπήρχε και βράχια όπου κι αν κοίταζαν.

"Ξέρεις γιατί σταματήσαμε εδώ;"

"Για να με πνίξεις;" αστείευτηκε

"Μπορείς να το πεις κι έτσι..." Τη γύρισε και τη σήκωσε. "Σε θέλω..." η Ισμήνη δάγκωσε τα χείλη της. Είχε γίνει τόσο απίστευτα εκδηλωτικός μέσα σε σχεδόν ένα εικοσιτετράωρο που δε μπορούσε να το πιστέψει "Θέλω, τα χείλη σου, το κορμί σου, το λαιμό σου, το στήθος σου... το...."

"Μη το πεις!" τον σταμάτησε κατακόκκινη

"Το μυαλό σου εννοούσα..." ο Χριστόφορος της χαμογέλασε πονηρά και χωρίς να την αφήσει, άνοιξε με το πόδι τη πόρτα που οδηγούσε προς το εσωτερικό και την κατέβασε μαζί του κάτω. Ήταν τεράστιο το σκάφος. Υπήρχε κουζίνα, κρεβατοκάμαρα μέχρι και γραφείο... Η διαδρομή που ακολούθησε όμως, ήταν προς το κρεβάτι.

"Έχεις γίνει αχόρταγος..."

"Άφησε με να το χαρώ και να το ζήσω..." τη ξάπλωσε και πριν προλάβει να κάνει τη κίνηση του, η Ισμήνη με έναν ελιγμό, τον έπιασε απροετοίμαστο και τον ξάπλωσε εκείνη.
"Θα αγριεψεις; Να φοβηθω;" είπε μόλις σκαρφάλωσε πάνω του και εκείνη γέλασε πονηρά

"Σε θέλω εξίσου..." Αρκέστηκε να πει και βγάζοντας τη μπλούζα της, άφησε τα στήθη της έρμαια των ματιών του. Έσκυψε και πιάνοντας τον, ξεκίνησε ένα άγριο, γρήγορο φιλί. Σαν σπίθα που έγινε φλόγα, άρχισαν να τρώνε με μανία ο ένας τον άλλο μα μόλις ξεγυμνωθηκαν εντελως η Ισμήνη σταμάτησε το φιλί και γέλασε διαολεμενα.

"Τι ετοιμάζεσαι να κάνεις;" τη ρώτησε καταλαβαίνοντας ότι κάτι σκέφτεται.

"Να σε παρατήσω όπως είσαι και να βουτήξω στη θάλασσα!" τον έφτασε και τον τρέλανε. Ήταν έτοιμος για εκείνη μα αυτή χοροπηδησε πάνω του, τον παράτησε όπως ήταν και έτρεξε στο κατάστρωμα.

"Θα με πεθάνει αυτή... Το ξέρω" σηκώθηκε πίσω της και μέχρι να βγει, εκείνη ήταν ήδη στο νερό.

"Το πολύ σεξ βλάπτει!" του φώναξε κολυμπώντας. "Το νερό από την άλλη, κάνει καλό!" γέλασε δυνατά κι εκείνος παίρνοντας φορά, πήδηξε μαζί της μέσα.
Δεν βγήκε αμέσως στην επιφάνεια όμως. Πέρασε ένα λεπτό κοντά ώσπου το γέλιο της σταμάτησε να υφίσταται πια.
"Χριστόφορε;" Κοίταξε ολόγυρα της και κρατώντας την αναπνοή της βυθίστηκε ώσπου πριν προλάβει να κοιτάξει, ένιωσε τα χέρια του γύρω της. Βγαίνοντας στην επιφάνεια τον έσπρωξε
"Είσαι σοβαρός;"

"Ξέρεις πόσα χρόνια έχω να διασκεδάσω;" παραδέχθηκε

"Με την ανησυχία μου βρήκες;" την έπιασε και τη κόλλησε πάνω του. Έτσι όπως ήταν όμως μέσα στο νερό σε αυτή τη στάση, η Ισμήνη κοκκίνισε.

"Θέλω να τα φάω..."

"Ποια;" ρώτησε σιγανα

"Τα μάγουλα σου..." τα χέρια του κύλησαν στα οπίσθια της και εκείνη κλείδωσε πάνω στο κορμί του. Η θάλασσα τους παρέσυρε ελαφρώς προς τα βράχια και εκείνος ανέλαβε να οδηγήσει το κορμί της πάνω σε αυτά... Στο πρώτο μεγάλο βράχο, την παρέσυρε και γυρίζοντας το κορμί της το κοντραρε πάνω του. "Ξέρεις τι θέλω να σου κάνω;"

"Να τολμήσω να ρωτήσω,  τι;"

"Ναι..." Είχαν ήδη ανάψει τα αίματα μεταξύ τους.

"Τι θέλεις να μου κ..." πίεσε το μόριο του μέσα της κι εκείνη ανοίγοντας τα χείλη της, εγυρε προς τα πίσω. Τα χέρια του, βρέθηκαν στη πλάτη της και πιάνοντας τη σταθερά, άρχισε να της δίνει τον εαυτό του αργά... Ήξερε και ένιωθε την ένταση της αλλά προτίμησε να τη βασανίσει για το καψόνι που του έκανε νωρίτερα. Ποιος θα βασανίσει όμως ποιον; Ούτε ένα λεπτό δεν άντεξε κάτω υπό εκείνες τις συνθήκες. Ο Χριστόφορος αγριεψε. Σαλαψε εντελώς..  άρχισε να αναζητάει την ένταση ανάμεσα τους και εκείνη τον αγκάλιασε. Ανασηκώθηκε κάπως, έκλεισε το κεφάλι του στα στήθη της και τον άφησε να οδηγήσει εξολοκλήρου τη στιγμή. Τα πόδια του, πάτησαν κόντρα στο βράχο, το νερό έφτανε πια ως τη μέση τους και εκείνος ξεκίνησε απανωτές και σφοδρές ωθήσεις.
Είτε έκαναν γρήγορο σεξ, είτε αργό ήταν τόσο μοναδικό. Μπορεί να έφταιγε ο έρωτας ίσως και όχι, αλλά σαν άντρας χειριζόταν το κορμί της με απίστευτη μαεστρία. Πάντα όμως, της έδινε κάτι καινούριο...
Έτσι όπως τον κρατούσε μοναχή της, πέρα από τις ωθήσεις του, ένιωσε αξαφνα τα δάχτυλα του στη κλειτορίδα της και χάθηκε.
Δεν πρόλαβε ούτε να παίξει μαζί της κι εκείνη τελείωσε για χάρη του αμέσως.

Αν κάτι λάτρευε στο κορμί της, ήταν ο τρόπος που του έδινε τη κάψα της.
Τόσο πλούσια....
Ακόμα και με τη μέση κάτω από το νερό, ένιωθε τα υγρά της να φλέγονται πάνω του και τα τοιχώματα της να τον πιέζουν από παντού.

"Θα σου κάνω, εκατό παιδια στο ορκίζομαι..." Γρυλισε ξαφνικά πάνω στη τρέλα του και ωθώντας τον ανδρισμό του δυνατά μέσα της, άφησε κάθε στάλα που δημιουργήθηκε για πάρτη της, να ξεχυθεί στο κόλπο της και να τη κάψει εξίσου.
Κοινό μυστικό ήταν ανάμεσα τους πια...
Εκείνος φρενιαζε στην ιδέα να τελειώνει μέσα της, κι εκείνη το απολάμβανε ως το τέρμα...

Κάθε μέσος άντρας θα φοβόταν να τελειώσει έτσι μέσα σε μια γυναίκα.
Μα εκείνος ήξερε τι ήθελε...
Από τη στιγμή που τα αισθήματα έσκασαν στη ψυχή του, ήξερε ότι αυτή είναι η μία... Είναι η γκόμενα, η φιλη, η ερωμένη η γυναίκα της ζωής του και η μάνα των παιδίων του. Είναι το άλφα και το ωμέγα. Η αρχή και το τέλος. Τα πάντα...
Για εκείνον, η ερωτική ζωή, είχε πλέον όνομα και μορφή. Καμιά γυναίκα δεν ήταν και δε θα ήταν ποτέ ικανή να τη φτάσει ούτε στο μικρό της δάχτυλακι..
Αυτό πάλευε να αποταξει από πάνω του, τόσο καιρό μα για πρώτη φορά απέτυχε παταγωδώς... Η αποτυχία του όμως αυτή, ξύπνησε έναν εαυτό του που δε πίστευε ότι θα είχε ποτέ...

Ήταν εντελώς ερωτευμένος...
Φουλ καψούρης και τρελός...
Σε συνδιασμό με τον χαρακτήρα του , μεταμορφώθηκε σε κάτι άξιο τρόμου και φόβου... Αν κάποιος πείραζε έστω και μια τρίχα της, θα τον έκανε κομμάτια. Και όχι με όπλα, με μαχαίρια... Με τα ίδια του τα δόντια θα τον έτρωγε. Τέτοια μανία απέκτησε στη σκέψη κάποιος να την πειραξει. Ήταν κατασταλαγμένος. Είχε ζυγίσει πια τη νέα του ταυτότητα και μάλιστα του άρεσε...
Για αυτό και δεν είχε θέμα να τελειώνει μέσα της. Από προχθές κατάλαβε τι ήθελε να του πει αλλά τότε, ήταν ακόμα σε άρνηση. Το μυαλό, γιατί το κορμί είχε ήδη αποφασίσει όπως φάνηκε.

Έμειναν αγκαλιασμενοι να ανταλλάσουν καυτά φιλιά χωρίς να βγει από μέσα της.
Ήταν κοινή η απόφαση και το ήξεραν και οι δύο. Ίσως δεν ερχόταν, ίσως ερχόταν, δε τους ένοιαζε κακοτροπα. Το είχαν αποδεχτεί πια και το λάτρευαν ανάμεσα τους.

"Όχι πάλι... Πώς μπορείς ειλικρινά..." η Ισμήνη σταμάτησε το φιλί κοιτάζοντας τον, πονηρά

"Δε ξέρω... Απλά, φουντωνω" Πρώτη φορά άκουγε η έβλεπε έναν άντρα να τελειώνει, και να γίνεται πάλι τούρμπο. "Κουνιέσαι και... Γίνεται μόνο του..."

"Δεν είμαι για χόρταση Δελή!" τον έσπρωξε προς το νερό, κολύμπησε ίσα ίσα ένα μέτρο  μα σταμάτησε ξαφνικά.

"Τι έπαθες;"

"Δε ξέρω... Βγήκες από μέσα μου και, απλά... Δε ξέρω... Ένιωσα κενή" Ήταν πολύ περίεργη η αίσθηση και δεν αστειεύοταν. Ωστόσο ένιωθε χαζή να ακούει τα λόγια της.
Το βράδυ που πέρασε, τους βρήκε αγκαλιά... Είχαν κάνει έρωτα αρκετές φορές ώσπου τη τελευταία, έτσι όπως τη κρατούσε με τη πλάτη της προς το κορμί του, τελείωσε και έμεινε μέσα της. Την τράβηξε αγκαλιά και εκείνη αποκοιμήθηκε με την αίσθηση του. Της προκαλούσε τεράστια έκπληξη αυτό το πράγμα. Όταν ήταν ενωμένοι, δε φοβόταν τίποτα. Όταν όμως χώριζαν ύστερα από το σεξ η τον έρωτα, η ιδέα ότι τα κορμιά τους ήταν δύο και όχι ένα, τη ξένιζε...
Πόσο χαζό μπορεί να ήταν αυτό... σκεφτόταν για τον εαυτό της. Δεν ήταν το σεξ ομως. Ήταν η ολοκλήρωση οταν δύο σάρκες  ενώνονται. Αυτό της έφερνε αναστάτωση.

Τη πλησίασε και τη τράβηξε.

"Είναι μικρή η ζωή Ισμήνη..." της ψυθιρισε φιλώντας τα χείλη της πεταχτά "Δεν ξέρω τι μου είχε ο θεός φυλαγμένα όταν σε έφερε στο δρόμο μου, μα αν επέλεγα να ζήσω μόνο μια φορά, τότε θα επέλεγα να ζήσω μέσα σου... Απελπιζομαι μαζί σου. Τρομάζω μαζί σου. Μαθαίνω... Μαζί μαθαίνουμε..." του χαμογέλασε τρυφερά και ανοίγοντας τα χέρια της τον αγκάλιασε...

"Τι θα κάνουμε Χριστόφορε;"

"Θα περάσουμε δύσκολα, αλλά θα τα καταφέρουμε. Θα έρθουν συγκρούσεις, μα θα βγούμε από αυτές... Στο υπόσχομαι. Να ξέρεις , ότι οι επόμενες μέρες μόλις γυρίσουμε, θα σπείρουν τη καταστροφή..."

"Συνέχεια το λες από χθες..."

"Γιατί το ξέρω μάτια μου.... Για αυτό. Θα βρεθούμε σε καταστάσεις ζωής και θανάτου και το μόνο που σκέφτομαι, είναι πως να σε κρατήσω ασφαλή..."

"Κι αν δε θέλω;"

"Θα θελήσεις... Δε θα παίξω το κεφάλι σου κορώνα γράμματα για κανένα. Μόλις αντιληφθούν τι συμβαίνει ανάμεσα μας, θα είσαι το πρώτο χτύπημα Ισμήνη .." ο Χριστόφορος σοβαρεψε μονο στην ιδέα

"Δεν είμαι αβγαλτη..."

"Το ξέρω. Μου είσαι όμως, πολύτιμη..." η φωνή του χαμήλωσε και τραβώντας τη κι άλλο, τη φίλησε απαλά "Τόσο πολύ, που δε θα αντέξω αν πάθεις κάτι... Έλα, πάμε... Θέλω να δεις κάτι" Τους οδήγησε προς τη σκάλα και εκείνη ανέβηκε πρώτη, φτάνοντας επάνω, τράβηξε από το εξωτερικό σαλονακι τα υφάσματα και τα τύλιξε γύρω της. "Θέλεις να πάρεις μια γεύση του τι μας περιμένει;" ρώτησε και εκείνη παραξενεύτηκε. Ωστόσο ο Χριστόφορος, κατέβηκε κάτω και όταν ανέβηκε, είχε ντυθεί. Κρατούσε το κινητο του. Κάθισε πλάι της , το άνοιξε και ύστερα της έδειξε ένα βίντεο.

"Θεέ μου..."

"Το τζιπ που ανατινάχθηκε λίγα χιλιόμετρα μακριά από το αεροδρόμιο Μακεδονία απόψε, ανήκει σε έναν επιχειρηματία της νύχτας. Οι αρχές κάνουν λόγο για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Ωστόσο εκτός από τον άτυχο οδηγό, δεν υπήρχε κανένας άλλος μέσα εκείνη τη στιγμή... Οι έρευνες για..."

Ο Χριστόφορος σταμάτησε το βίντεο. Ήταν ένα απόσπασμα που του έστειλε ο Ντίνος νωρίτερα.

"Ήξερες ότι θα επιτεθούν..." ψέλλισε έντρομη

"Ναι... Πολλά ξέρω που εκείνοι αγνοούν Ισμήνη... Έρχεται όλεθρος εκεί πίσω. Θέλουν να με βγάλουν από τη μέση..."

"Για αυτό ήθελαν τα χαρτιά;"

"Τα χαρτιά;" Ο Χριστόφορος γέλασε "Αυτά τα χαρτιά μωρό μου, είναι μαϊμού... Ψεύτικα. Δεν αποδεικνύουν τίποτα... Δύο μήνες τώρα νιώθω κάποιον να προσπαθεί να με σαμποτάρει. Πιστεύεις ειλικρινά ότι θα άφηνα εκεί μέσα κάτι που θα με έκαιγε; Ήξερα όμως ότι όποιος προσπαθήσει να τα πάρει, είναι και ο προδότης..."

"Άρα..."

"Άρα η Χριστίνα πραγματικά δεν ειχε τίποτα στα χέρια της πέρα από ένα όνομα... Αυτόν που της τα ζήτησε... Αν και, πλέον το γνωρίζω και αυτό" Της είπε και εκείνη άκουγε σαστισμένη. "Άκουσε με καλά... Εγώ κι εσύ, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα, είμαστε ένα. Μην εμπιστεύεσαι κανένα μόλις γυρίσουμε. Κανένα. Ο μόνος άνθρωπος που θα εμπιστευτείς, είμαι εγώ. Ούτε  ο Άρης ούτε η Ρένα , ούτε καν η αδερφή σου, ούτε κανείς..."

"Η Ρένα..." ψέλλισε περίεργα

"Τέλος τα μυστικά ανάμεσα μας.. Ξερω. Μπάτσος είναι. Και αυτή, και ο άντρας που πήρε μέρος στη συμπλοκή στη Χαλκιδική... Ξανθος γαλάζια μάτια... Σου θυμίζει κάτι;"

"Ο Λεωνίδας..."

"Ο Φάνης, τον απελευθέρωσε..." Ο Χριστόφορος έκανε μια παύση και σηκώθηκε "Ξέρεις ποιο είναι το θέμα Ισμήνη; Ότι όλοι τους, με υποτίμησαν απίστευτα πολύ... Ξέχασαν ποιος είμαι. Τι διοικώ. Ποια είναι η έκταση αν ανοίξω τις φτερούγες μου... Αυτό το πρόσωπο μου, δε το έχεις δει... Τι είμαι; Ένας νονος της νύχτας; Όχι... Αρπακτικό είμαι... Και τη ζωή μου δε θα την άφηνα στη τύχη κανενός..."

Η Ισμήνη πρώτη φορά έβλεπε όχι μόνο την έκταση από τις φτερούγες του όπως είπε σαν Γεράκι, αλλά και την έκταση του εγκεφάλου του, που ήταν απίστευτη... Τόσο μελετημένα όλα... Πώς ήξερε για την Ρένα και το Λεωνίδα; Και γιατί ο Φάνης να τον απελευθερώσει;
Πώς έβγαζε άκρη μέσα σε όλα αυτά;

"Είμαι τόσο μπερδεμένη..." παραδέχθηκε

"Είναι απλό... Το χτύπημα έρχεται μέσα από την ίδια τη φαμίλια μου... Είναι εύκολο να ρίξεις αλλού το στόχο Ισμήνη. Το θέμα είναι, ότι δε ξέρω ποιος είναι... Λείπουν ακόμα ορισμένα κομμάτια που δεν έχω καταφέρει να συνδυάσω... "

"Φαμίλια εννοείς τους δικούς σου; Το Φάνη και τους γονείς σου;" Εκείνος γέλασε

"Φαμίλια μου είναι και ο Άρης..."

"Μάλιστα..." δεν ήξερε τι να πει. Ούτε ήθελε να κάνει θεωρίες. Ωστόσο τον Άρη μέσα της δε τον είχε ικανό.

"Ξέρω τι σκέφτεσαι..." έπιασε απαλά το πηγούνι της και τη κοίταξε καλύτερα "Να θυμάσαι όμως ότι καμιά φορά τα φαινόμενα απατουν..." Είπε και αναστεναξε.
"Ελα, πάμε να ντυθούμε. Έχουμε δρόμο μπροστά μας... Σε λίγες ώρες ξεκινάμε..."

➿➿➿➿➿

"Έπρεπε να το φανταστώ!" Ο Στράτος ήταν εκνευρισμένος "Ανατιναξαμε ένα άδειο όχημα! Εσύ παναθεμα σε δε μου είπες ότι έφταναν σήμερα;!"

"Έτσι ήξερα... Η συμφωνία χάλασε. Όπως ακριβώς σου το είπα... Θέμα χρόνου ήταν να γυρίσουν πίσω. Δε ξέρω τι άλλαξε στη πορεία"

"Θα ήταν νεκρός! Εγώ αυτό ξέρω. Τι σκατά θα πω πάλι στον Παπά;"

"Δε ξέρω. Μόλις επιστρέψει όμως, το χτύπημα θα έρθει από αλλού"

"Τι εννοείς;"

"Έχεις υποτιμήσει τη γυναίκα πλάι του! Αυτό εννοώ! Δε θα δώσω λογαριασμό στο Παπά. Η Χριστίνα, κρατάει ακόμα τα χαρτιά. Ίσως δε τα χρειαστούμε άμεσα από εκείνη όμως..."

"Δεν καταλαβαίνω..."

"Πόνταρα όταν ο Φάμπιο τη ζήτησε μαζί του.  Ένιωσα ότι θα τη ζητούσε για κάποιο λόγο. Όταν σκότωσε τον Ραπτόπουλο η σχέση τους φανερώθηκε. Το είδα..."

"Τι υπονοεις;"

"Αυτό που κατάλαβες... Ο στόχος αλλάζει. Για να φτάσεις σε ένα βουνό, καμιά φορά δεν αρκεί ο ευθύς δρόμος . Αλλά το τουνελ κάτω από αυτό... Αρκεί να γκρεμιστεί και το βουνό θα καταρρεύσει..."

"Εκείνη είναι το κλειδί λοιπόν;"

"Θα παραδώσει τα πάντα. Στη σκέψη να τη χάσει, θα το κάνει. Έχει αρχίσει όμως να υποψιάζεται... Άνθρωποι παίζουν σε πολλά ταμπλό στο πλευρό του. Πρόσεχε τι πληροφορίες δίνεις και που..."

"Ξέρω πολύ καλά σε ποιον δίνω τις πληροφορίες μου..."

"Αυτό θα φανεί. Η κόρη του Παπά, πήρε τη μπαργουμαν του μαγαζιού. Ήθελα να το τεσταρω και αυτό αλλά ο Άρης πέρασε το τεστ με επιτυχία. Δε το περίμενα..."

"Στο πλευρό μας είναι. Στο λέω μήνες και εσύ δεν ακούς!"

"Έχεις δίκιο. Είχα τα μάτια μου εκεί. Το είδα. Είχα μια αμφιβολία όταν άλλαξαν θέσεις αυτές οι πόρνες, αλλά έφυγε και αυτή. Θεωρούσα ότι ίσως λυγίσει. Ίσως κάνει πίσω. Αλλά μέχρι στιγμής είναι πιστός στις αξίες του"

"Και με το Παπά;"

"Για εκείνον δε ξέρω. Δε θέλω να μοιραστούμε στα τρία τη περιουσία"

"Μα με το Φάνη στο πλευρό μας, θα τη κατασπαράξουμε... Είναι τεράστια"

"Θα δούμε. Δε τον εμπιστεύομαι τόσο"

"Θα πράξει το σωστό. Δεν έχω αμφιβολία. Αυτός είναι ο ρόλος του άλλωστε. Είναι ο επόμενος στην ιεραρχία για να διεκδικήσει επάξια τα λεφτά των Μορέτι. Μη το ξεχνάς"

"Δε το ξεχνάω... Νομίζεις το ξεχνάω; Αλλά τα μυαλά του ώρες ώρες, νομίζω δεν είναι τόσο ισχυρά. Θέλει σπρώξιμο. Θέλει πειθαρχία"

"Θα τα μάθει όλα σιγά σιγά μόλις βγάλουμε απ' έξω τον αδερφό του..."

"Καλώς. Πρέπει να φύγω. Ότι είχαμε να πούμε το είπαμε. Έχεις καταλάβει τι πρέπει να κάνεις;"

"Απόλυτα..."

➿➿➿➿➿➿

"Ισμήνη χαλάρωσε..."

"Προσπαθώ..." η επιστροφή έγινε με ένα αεροπλάνο, κανονικών αερογραμμών και μάλιστα στην οικονομική θέση.

"Χριστόφορε; Νομίζω ότι θα..."

"Δε μπορώ να σου κάνω και σεξ να ξεχαστεις..." τη διέκοψε και εκείνη χαμογέλασε "Μια πτήση είναι... Είμαι εδώ"

"Δε μπαίνω σε αεροπλάνα... Πόσο μάλλον με κόσμο. Πόσες ώρες είναι;"

"Τέσσερις. Αλλά θα περάσουν σαν νεράκι. Μόλις φτασουμε, θα πάρουμε το ωραίο μας το αμαξάκι, θα πάμε σπίτι, θα μαζέψουμε τα πράγματα σου και θα πάμε σε ένα άλλο..."

"Γιατί;" απόρησε κι εκείνος κατάφερε να τραβήξει το ενδιαφέρον της από τη πτήση

"Γιατί θέλω να είσαι κάπου, που δε το ξέρει κανένας..."

"Ελάχιστοι ξέρουν το σπίτι... Νομίζω"

"Αρκετοί... Υπερβολικά αρκετοι" της είπε ήρεμος

"Και που θα πάμε;"

"Έχω ένα διαμέρισμα που δε το ξέρει ούτε η μάνα μου, που λέει ο λόγος. Εκεί θα πάμε...Σε αυτό το πόλεμο, δεν έχεις θέση..."

"Δεν είμαι καμιά γυναικούλα... Αυτό μη το ξεχνάς. Μπορώ να προσέχω τον εαυτό μου"

"Αυτό το έχω καταλάβει και αυτός είναι και ο λόγος που θέλω να σε προσέξω τόσο πολύ... Δεν σκέφτεσαι καθαρά Ισμήνη ώρες ώρες... Δρας αυθόρμητα. Θυμήσου τη πρώτη μας φορά... Μου δόθηκες από πείσμα και μόνο. Χωρίς καν να ξέρεις πως μου δινόταν η..."

"Μη το πεις..." η ιδέα να κάνει έρωτα με την αδερφή της, ήταν κάτι που μέσα της δε κατάφερνε εύκολα να ξεπεράσει και εκείνος το διάβασε στα μάτια της.

"Δεν ήταν τίποτα για μένα... Δεν ερωτεύθηκα εκείνη αλλά εσένα. Το μυαλό σου ερωτεύθηκα πριν ερωτευθω την όψη σου. Κράτησε το καλά αυτό... Σε κάθε περίπτωση, δρας με τη καρδιά. Και ξέρω ότι αν σε κρατήσω πλάι μου, δε θα μας βγει σε καλό..."

"Και πιστεύεις ότι θα κάτσω σε ένα σπίτι, να περιμένω; Δε μπορώ να το κάνω αυτό. Όχι. Προτιμώ να είμαι εκεί"

"Δε σηκώνω κουβέντα. Δε μπορώ να έχω καθαρό μυαλό. Μη μου το κάνεις αυτό... Άφησε με. Ξέρω τι κάνω..." είχε τόση σιγουριά στο βλέμμα. Ωστόσο η Ισμήνη δε συμμεριζόταν τη σιγουριά αυτή...
Είχε αρκετά κοφτερό μυαλό για να καταλάβει ότι αν κάποιος από τους δικούς του ήθελε να τον βγάλει από τη μέση, θα ήξερε καλά πως να το κάνει.

Για την ίδια η απόφαση της ζωής της είχε παρθεί. Θα δήλωνε παραίτηση από το σώμα και ύστερα , θα έβλεπε... Πάντως δε θα καθόταν εκεί μέσα. Εγυρε στο πλευρό του χωρίς να απαντήσει κάτι. Ήθελε λιγάκι να σκεφτεί όσα είχαν ως τώρα και όσα ειπώθηκαν μεταξύ τους.

Ο Χριστόφορος της είπε ότι έμαθε για τη Ρένα, τη Χριστίνα και τον Λεωνίδα. Δεν της είπε όμως πως... Ούτε της είπε αν ήξερε σε ποιανού πλευρά ήταν. Ήταν κάτι που ερευνούσε. Παρόλα αυτά ήξερε ότι οι τέσσερις είχαν κάνει συναντήσεις. Όπως επίσης αρετές φορές ο Φάνης πήγαινε στο σπίτι της. Το γεγονός που την έκανε ακόμα πιο σκεπτική, ήταν ότι η Χριστίνα της έλεγε ψέματα. Δεν της είπε ποτέ ότι έχασε το μωρό. Ούτε ότι,  βρισκόταν με το Φάνη. Η Ρένα πάλι, στις κουβέντες που πρόλαβαν να κάνουν, της εξήγησε ότι ανησυχούσε και πήγε εκεί μόνο για αυτό... Ο Άρης, από τη πλευρά του δεν είχε κανένα λόγο να τον βλάψει. Γιατί να το κάνει; Είχαν περιουσία και αρκετά χρήματα. Τι θα κέρδιζε; Δε μπορούσε άλλωστε να βάλει χέρι στα υπάρχοντα του. Θα περνούσαν όλα στο Φάνη μετέπειτα... 

Προσπάθησε να αναλύσει τα πάντα...
Ο Παπάς από την άλλη, είχε διαπράξει όπως φάνηκε αρκετά εγκλήματα. Αν μαζί με το πατέρα του Άρη ήθελαν να τον βγάλουν από τη μέση τι θα κέρδιζαν; Γιατί ο πατέρας του να θέσει τον γιο του σε τέτοιο κίνδυνο;
Εκτός κι αν ο Άρης ήξερε...
Αυτό όμως, τη τρόμαζε. Έχανε πάσα ιδέα για το άτομο του. Δεν ήθελε να το πιστέψει. Και πάλι όμως κάτι έλειπε. Ο Χριστόφορος είχε δίκιο. Σε όλα αυτά έπρεπε να υπάρχει ένα πρόσωπο κλειδί. Κάποιος που θα ήταν σε θέση να κρατήσει τη περιουσία. Την αδερφή της την έβγαζε εκτός. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι μαζί με το Φάνη και τους άλλους θα προσπαθούσαν για τον οποιονδήποτε λόγο να βγάλουν τον Χριστόφορο εκτός. Κι αν όμως το έκαναν; Αν ο Φάνης ήθελε να κυριαρχήσει; Ήταν ο μόνος που μπορούσε να βάλει χέρι στη περιουσία... Αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατόν οι γονείς του που είχε ακούσει αρκετά για αυτούς να μην είχαν καταλάβει κάτι. Υποτίθεται ήταν άνθρωπο χωμένοι στη νύχτα. Μαφιόζοι από τα γενοφάσκια τους. Ήξερε ότι ο πατέρας του είχε κουραστεί και είχαν αποσυρθεί χρόνια τώρα. Δεν ήταν χαζοί όμως. Γιατί δεν προσπαθούσαν να αποτρέψουν κάτι; Εκτός φυσικά κι αν δεν είχαν γνώση και τους κρατούσαν σε πλήρη σκοτάδια. Η μάνα του όμως φαινόταν έξυπνος άνθρωπος. Σπίρτο.

Είχε απόλυτο δίκιο ο Χριστόφορος.
Αυτός ο κάποιος ξέρει να γυρίζει καλά τα γεγονότα και να κρύβεται...
Κάτι όμως δε κολλούσε σε όλα αυτά...

"Χριστόφορε;" γύρισε ξαφνικά και εκείνος έστρεψε το βλέμμα του πάνω της.
"Νομίζω δεν είναι μόνο ο Παπάς και ο Νομικός σε αυτό... Νομίζω ότι υπάρχει και τρίτο πρόσωπο" Του είπε σοβαρή "Αυτό κινεί τα νήματα ανάμεσα τους. Αυτό φτιάχνει προδότες. Αυτό φτιάχνει τη πλοκή στην ιστορία αυτή..."

"Βλέπεις γιατί λατρεύω το κεφαλάκι σου;" απάντησε και αναστεναξε "Αυτό ψάχνω να βρω..."

"Δεν με κατάλαβες..." η Ισμήνη ανασηκώθηκε κάπως και τον κοίταξε "Νομίζω ότι πίσω από όλους κρύβεται ένας ηγέτης Μορέτι... Όχι απλά ένας άνθρωπος κλειδί" τα λόγια της του προκάλεσαν μια μικρή έκπληξη

"Ηγέτης;"

"Ναι... Κάποιος που θα κερδίσει από το θάνατο σου. Ποιος θα μπορούσε να είναι; Με το χέρι στη καρδιά, δε νομίζω να είναι ο Φάνης..."

"Δεν ξέρω Ισμήνη... Κανένας άλλος δε θα ήταν ικανός να τα βάλει με τους δικούς μου σαν οικογένεια... Ούτε με εμένα"

"Κι όμως... Νομίζω ότι αυτός που σε θέλει νεκρό, είναι κι αυτός που δημιούργησε όλο αυτό. Εχεις κάποιο συγγενή εδώ; Κάποιους άλλους εκτός από το θείο σου;"

"Αρκετούς. Αλλά κανένα στην Ελλάδα... Μόνο οι δικοί είμαστε" η Ισμήνη πήρε μια βαθιά ανάσα. Δεν έπεφτε έξω το ένστικτο της.

"Δεν ξέρω. Πες το διαίσθηση αλλά νομίζω ότι το πρόσωπο που ψάχνεις, δεν είναι αυτό που φαίνεται... Κανένας από όλους αυτούς που έχεις στη λίστα δεν είναι... Αυτοί, είναι πιόνια σε κάτι πιο σκοτεινό..." τα λόγια της τον προβλημάτισαν αρκετά. Υπήρχε άραγε κάποια λεπτομέρεια που του διέφευγε; Κάποια πράγματα δε της τα είχε πει ακόμα. Δεν είχαν προλάβει και δεν ήθελε να γεμίσει το κεφάλι της. Ωστόσο υπήρχαν κι άλλα που εκείνη αγνόησε. Πράγματα που ίσως αναθεώρουσαν τα πιστεύω της.

"Κρατάω τη διαίσθηση σου... Σήμερα θα ξεκουραστούμε και αύριο, θα σου μιλήσω για μερικά ακόμα πράγματα εντάξει;"

"Εντάξει..."

"Ξάπλωσε... Σε δύο ώρες φτάνουμε"

➿➿➿➿➿➿

"Πολύ εύκολα τον άφησες να ξεφύγει πατέρα..." Ο Μαρσέλο ήταν αρκετά σκεπτικός

"Απόφαση της κοπέλας είναι. Και μη φωνάζεις και σε ακούσει η μάνα σου!"

"Και; Ας μας ακούσει... Σιγά μη τον αφηνες. Τι ετοιμαζεις;"

"Μαρσέλο πάψε!"

Τον κοίταξε καλά καλά μπερδεμένος

"Κάτι μου κρύβεις..."

"Τίποτα δε κρύβω!"

"Σε σημάδεψε με όπλο!"

"Ποιος τον σημάδεψε με όπλο;" η Αντζελίνα μπήκε στη τραπεζαρία και ο Φάμπιο εριξε μια άγρια ματιά στο γιο του.

"Κανένας γυναίκα... Την ιστορία του Τόρες του έλεγα... Τότε που με σημάδεψε και τον σκότωσαν..."

"Μάλιστα..." αρκέστηκε να πει, και σαν κάθισε έπαψε κάθε κουβέντα...

🙄🙄🙄🖤🖤🖤🖤