Τι είναι η άμμος;
Ότι απέμεινε είναι...
Τόσο ψιλή, λεπτή...
Εκατομμύρια κόκκοι και αμέτρητοι...
Πιάσε λίγη στα χέρια σου...
Κοίταξε βαθιά την ομορφιά της...
Τούτοι οι κόκκοι ήταν κάποτε πέτρες ολόκληρες, ήταν βράχοι αγέρωχοι...
Όλα κάποτε σπάνε...
Όλα ραγίζουν και όλα κομματιάζονται...

➿➿➿➿➿➿

"Ορίστε;!" Η Ισμήνη τους κοίταξε έκπληκτη.

"Θα είσαι πολύ καλύτερα μαζί μου. Στο υπόσχομαι" ο Μαρσέλο της χαμογέλασε τρυφερά μα εκείνη, ένιωσε μια στιγμιαία αποστροφή προς το πρόσωπο του. Δεν ήταν κτήμα; Κι εκείνος ο καταραμένος σαν κτήμα την είδε όμως εκείνη τη στιγμή και την έβγαλε στο παζάρι... Αηδιασε ολόκληρη

"Έλα ανιψιέ... Θα στο κάνω πενήντα... Δουλειές κάνουμε εδώ. Ξέρεις εσύ... Τι είναι μια γυναίκα για το πενήντα τοις εκατό; Σκέψου τα εκατομμύρια!" σιγοντάρησε ο Φάμπιο

Η Ισμήνη τον κοίταξε.
Ήταν ανέκφραστος.
Τρομακτικά ανέκφραστος...
Στη σκέψη και μόνο να τολμήσει να συμφωνήσει σε κάτι τέτοιο και να την ξεπουλήσει, έχανε τη γη κάτω από τα πόδια της. Θα έπιανε το πρώτο όπλο που θα έβρισκε μπροστά της και πρώτο από όλους, θα τίναζε τα δικά του μυαλά στον αέρα...

"Μια τρύπα είναι για σενα! Άντε ντε! Βάλε την υπογραφή σου! Εγώ θα τη κάνω νύφη μου, εσύ θα την ξεφορτωθείς και θα γεμίσεις και χρήμα! Τι άλλο θες;!"  στα τελευταία λόγια του θείου του, ο Χριστόφορος σηκώθηκε αργά... Η αύρα του ολόκληρη είχε αλλάξει. Η θερμή που αυξήθηκε στο σώμα του δε, ήταν ικανή να σε κάψει.
Έβαλε το χέρι πίσω από τη πλάτη και βγάζοντας το περίστροφο του, τον στόχευσε.
Την ίδια στιγμή όμως ακούστηκαν αλλά δέκα κλικ από όπλα που τους στόχευαν...

"Ο μόνος άντρας στη ζωή της, είμαι εγω και μόνο εγώ...." είπε έχοντας μια απόκοσμη ηρεμία στη φωνή και αφαιρώντας την ασφάλεια από το περίστροφο, όπλισε και εκείνος

"Αντιλαμβάνεσαι ποιον στοχεύεις;" Ο Φάμπιο σταμάτησε να γελά. Στα εξήντα πέντε του χρόνια, δεύτερη φορά τον στόχευαν με όπλο από τόσο κοντά. Τη πρώτη , ο άντρας έπεσε νεκρός σε δευτερόλεπτα. Ωστόσο εκείνοι οι άντρες ναι μεν, ήταν δικοί του, αλλά πάνω από όλα ήταν των Μορέτι.

"Εσύ αντιλαμβάνεσαι σε ποιον μιλάς και τι ζητάς;" του αντιγυρισε. Ο Χριστόφορος δε μάσησε τίποτα. Ούτε τα όπλα, ούτε το θείο του. Τίποτα.

"Τη θέλω. Και θα τη πάρω!"

"Η συμφωνία ακυρώνεται... Κι αν θες να τη πάρεις, θα περάσεις πρώτα πάνω από το πτώμα μου..." δεν κούνησε ούτε βλέφαρο.

"Δε βλέπεις τι γίνεται γύρω σου;" τον ειρωνεύτηκε

"Μια χαρά βλέπω... Εσύ βλέπεις τη κανη από το όπλο μου; Πόσο πιο γρήγοροι είναι από μένα;"

"Μάσιμο έχεις τρελαθεί;!" φώναξε βλέποντας ότι δεν αστειεύεται "Για σένα δεν είναι τίποτα! Τρύπες τις ανεβάζεις τρύπες τις κατεβάζεις!" τσιριξε σχεδόν και σαν σηκώθηκε το όπλο του Χριστόφορου ακολούθησε το κορμί του. "ΠΩΣ ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΜΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙΣ ΤΕΤΟΙΑ ΑΣΕΒΕΙΑ;!" ο Φάμπιο κοκκίνισε αμέσως "ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ! ΚΙ ΕΣΥ ΣΤΟΧΕΥΕΙΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΟΥ ΤΟ ΑΙΜΑ ΓΙΑ ΑΥΤΗ;!" Μιλούσε και από τα νευρα εχασε τη ψυχραιμία του εντελώς.

"ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΓΥΝΑΙΚΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ. Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ!" φώναξε εξίσου δυνατά και στο πρώτο βήμα που έκανε προς το μέρος του, ο Μαρσέλο έβγαλε και το δικό του όπλο και του το κόλλησε στο κρόταφο από το πλάι. Δεν πτοήθηκε όμως. "Κοίταξε με καλά..." ο Χριστόφορος εστίασε στο Φάμπιο "Η συμφωνία ακυρώνεται. Θα τη πάρω και θα φύγουμε αμέσως. Αν τολμήσεις να με σταματήσεις ή αν κάποιος από εδώ μέσα πυροβολήσει και της συμβεί κάτι, στο ορκίζομαι θα γίνω εφιάλτης σου, ακόμα και από το τάφο... Αυτή , είναι η δική μου γυναίκα και η ασέβεια ήρθε από τη πλευρά σου.... Μέτρα τις επόμενες πράξεις σου, γιατί θα σε διαλύσω"

"Πώς τολμάς!" Ο Φάμπιο είχε χάσει πάσα ιδέα...

Ο Χριστόφορος έβαλε το χέρι του πίσω από τη πλάτη και στην αναζήτηση του, έπιασε το δικό της αμέσως. Μόλις το κράτησε, πήρε μια βαθιά ανάσα. Σαν να κρατούσε το κόσμο όλο... Αυτή ήταν η δική του αλήθεια πια..
Τα φρένα της καρδιάς του έσπασαν και δεν υπήρχε γυρισμος.

"Άκουσε με προσεκτικά..." Ο Χριστόφορος χωρίς να την αφήσει έκανε ένα ακόμα βήμα προς το μέρος του. "Τελειώσαμε..." Ο Φάμπιο όμως, είχε τρελαθεί. Θεωρούσε ότι έβαζε τον εγωισμό του, πιο πάνω από όλα. Ότι ο λόγος που δεν δεχόταν ήταν η αιώνια κόντρα που είχε με το γιο του από μικρός.

"ΤΙ ΤΗ ΘΕΛΕΙΣ; ΕΙΣΑΙ ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΓΙ ΑΥΤΗ; ΤΡΕΛΑΘΗΚΕΣ;!" έβγαλε μια βροντερή κραυγή ξαφνικά

"ΕΙΜΑΙ!" το ουρλιαχτό του Χριστόφορου επισκίασε κάθε ήχο εκεί μέσα "ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΑΖΙ ΤΗΣ!" τσιριξε σαν παλαβός "ΚΑΙ ΘΑ ΠΕΘΆΝΩ ΑΝ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ!" Ο Φάμπιο ανασηκωσε τα φρύδια του έκπληκτος. Ο Χριστόφορος έκανε ένα βήμα πιο κοντά και γρυλισε μέσα από τα δόντια του
"Αυτή η γυναίκα, δεν είναι τρύπα. Δεν είναι πόρνη. Δεν παζαρευεται ούτε πωλείται... Είναι δική μου από τη κορυφή ως τα νύχια. Κι αν κάποιος εδώ μέσα, έχει αντίθετη γνώμη, είναι γελασμένος... Ούτε μια τρίχα από το κεφάλι της, δε θα άφηνα να αγγίξει κανένας από τη μέρα που τη γνώρισα... Πόσο μάλλον, να δεχθώ να τη δώσω σε άλλον... Για αυτό, φρόντισε τις επόμενες κινήσεις σου, γιατί δεν το έχω σε τίποτα να προκαλέσω μακελειό εδώ μέσα..." Η φωνή του συριστική. Άκρως απειλητική ακόμα και στο χαμηλό της τόνο.
Ο Φάμπιο εριξε ένα αυστηρό βλέμμα στο γιο του και εκείνος κατέβασε το όπλο. Είχαν χάσει. Είχαν ντροπιάσει τα λόγια με τις πράξεις τους.

"Δεν... Δεν το ήξερα" και έλεγε αλήθεια. Ο Μαρσέλο του ξεκαθάρισε ότι δεν την είχε τίποτα. Πώς ήταν μόνο μια από τις πόρνες του.
Εμμέσως τον ντροπιασε εκείνη τη στιγμή. "Κατεβάστε τα όπλα σας..." είπε σοβαρος και οι άντρες του υπάκουσαν "Είστε ελεύθεροι να φύγετε. Η συμφωνία ακυρώνεται όμως εξολοκλήρου. Είναι η πρώτη και τελευταία φορά, που στρέφεις τη κανη ενός όπλου πάνω μου..."

"Φρόντισε τότε, να μη μου ξαναδώσεις το ερέθισμα να το κάνω..." Ο Χριστόφορος αφόπλισε τελευταίος. "Πάμε!" έπιασε την Ισμήνη από το χέρι, και τη τράβηξε έξω από το δωμάτιο χωρίς άλλη κουβέντα. Βγήκαν έξω και τη πήρε ως το αμάξι. Άνοιξε και την έβαλε να κάτσει μέσα. "Μη το κουνήσεις από εδώ! Και πάρε κι αυτό..." της άφησε το όπλο του στα πόδια και επέστρεψε πάλι σπίτι ενώ εκείνη ήταν σε κατάσταση σοκ. Κοιτούσε κατατρομαγμενη την είσοδο. Η καρδιά της, έτρεμε ολόκληρη. Είχαν περάσει πέντε λεπτά και εκείνος ακόμα δεν είχε βγει.
Έσφιξε το όπλο στα χέρια της και ήταν έτοιμη να κατέβει όταν τον είδε επιτέλους να βγαίνει κρατώντας τα πράγματα τους.

Τα χέρια της, βρέθηκαν στο κεφάλι και πιάνοντας το, ξόρκισε τη καρδιά της να ημερεψει.
Άνοιξε το πορτμπαγκάζ, πέταξε τα πράγματα μέσα και μπήκε στο αυτοκίνητο. Οι κινήσεις του ήταν γρήγορες.
Έβαλε μπρος και βγάζοντας το κινητό του, έκανε όπισθεν.

"Ενημέρωσε ότι θα φτάσουμε εσπευσμένα σήμερα... Όχι. Η πτήση θα γίνει κανονικά. Η μεταφορά επίσης. Όλα θα γίνουν όπως έπρεπε να γίνουν. Θα μείνουμε άλλη μια μέρα εδώ. Κανόνισε να υπάρχει στο Μπάρι ένα σκάφος για να περάσουμε στην Ηγουμενίτσα αύριο το βράδυ. Θέλω επίσης το απλό Opel που έχω στο σπίτι μου. Η συμφωνία ακυρώθηκε..." Η Ισμήνη δεν είχε ιδέα με ποιον μιλούσε. Ο Χριστόφορος έκλεισε και είχαν ήδη βγει στο κεντρικό.
Ήταν παγωμένη. Ήταν τέτοια η στιγμή που δεν ήξερε πώς να αντιδράσει.

"Χριστ..." πριν καν ολοκληρώσει το όνομα του, τράβηξε χειρόφρενο στη μέση του πουθενά και άρχισε να κοπαναει λυσσασμένα τα χέρια του πάνω στο τιμόνι και να ωρύεται. Ούρλιαζε και έβγαζε κραυγές χωρίς βάθος. Θαρρείς και ήταν ικανός να κραυγάζει ολοένα και πιο πολύ. Ξάφνου, άνοιξε τη πόρτα και βγήκε έξω. Προχώρησε λίγα μέτρα με τη πλάτη προς εκείνη και βάζοντας τα χέρια στο κεφάλι, ούρλιαξε ξανά.
Ούρλιαζε για πολλά...
Για την παραδοχή που ήρθε και τον τάραξε.
Ούρλιαξε για τη ζήλεια
Για τη σκέψη ο Μαρσέλο να την έκανε δική του...
Ούρλιαζε για το ότι ύψωσε το όπλο στο θείο του και ότι δε θα δίσταζε να πατήσει και τη σκανδάλη...
Γιατί ήξερε ότι οι συνέπειες θα ήταν μεγάλες και ούτε που το μετάνιωνε...
Ούρλιαζε για όλα όσα απαρνιοταν και που εκείνα ήρθαν και τον έπνιξαν...
Για πολλά ούρλιαζε...
Μα πιο πολύ από όλα, ούρλιαζε θέλοντας να αποβάλλει από μέσα του, την αγάπη, που δεν έβγαινε... Το δηλητήριο που κυλούσε πια στις φλέβες του και δεν ήταν άλλο, από τον  έρωτα...

Το άγγιγμα της πάνω στον ώμο του , έδιωξε τα ουρλιαχτά και σώπασε τις κραυγές του.
Η Ισμήνη έβαλε λίγη πίεση στα χέρια για να τον γυρίσει μα δε γύρισε...
Εγυρε και τον ακούμπησε με το κεφάλι της στη πλάτη. Δεν πίστευε ακόμα όσα έζησε και η ίδια...

"Θέλω να.."

"ΜΗ ΜΙΛΑΣ!" στην κραυγή του το σώμα της ταρακουνηθηκε ολόκληρο και εκείνος γυρίζοντας την έπιασε βίαια από τα μπράτσα και την έσυρε μαζί του, ως το αυτοκίνητο. Την έσπρωξε πάνω και τη πιεσε δυνατά "ΜΗ ΜΙΛΑΣ. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΩ ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ ΜΕ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕΣ. ΜΕ ΕΧΕΙΣ ΔΙΑΛΥΣΕΙ!!" Ξέσπασε πάνω της όλο το θυμό, γιατί πάντα ξέσπαμε εκεί που νιώθουμε τη καρδιά να ραγίζει "ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΒΛΕΠΩ. ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΩ. ΝΑ ΣΕ ΑΓΓΙΖΩ!!"

"Με πονάς!!!" τη πονούσε υπερβολικά πολύ. Τα μπράτσα της είχαν ασπρίσει από το δυνατό του κράτημα

"ΝΑ ΠΟΝΑΣ! ΝΑ ΠΟΝΑΣ ΓΑΜΩ ΤΗ ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΝΑ ΠΟΝΑΣ!!  ΣΑΓΑΠΑΩ..." διαλύθηκε...
Αυτό ήταν...
Μέσα σε μια μόνο λέξη, διαλύθηκε στα χέρια της και τσακίστηκε ολόκληρος. Τίποτα δεν έμεινε πια για εκείνον...
Τράβηξε το κορμί της ολόκληρο και κλείνοντας το στα χέρια του, η απελπισία τον καλωσόρισε στα βαθιά της νερά και κρατώντας την σφιχτά , πίεσε το κεφάλι της στο στήθος του και δαγκωθηκε για να μην αφήσει τα πρώτα δάκρυα της ζωής του ολόκληρης να κυλήσουν...
Η μάνα του πάντα έλεγε, ότι δεν έκλαψε ούτε τη στιγμή που βγήκε από μέσα της...

Σε αντίθεση με εκείνον, και παρά τον πόνο που ακόμα της προκαλούσε το άγγιγμα του, η Ισμήνη άρχισε να κλαίει. Δεν του είπε πίσω το σ'αγαπω που της φώναξε... Ούτε κι εκείνος όμως το είχε ανάγκη εκείνη τη στιγμή.
Έσφιξε στα χέρια της, το πουκάμισο του και έλιωσε εκεί μέσα. Ήταν η δική του στιγμή... Η δική του παραδοχή.
Ήταν όπως ακριβώς της το είπε...
Διαλυμένος...
Κομμάτι κομμάτι...

Εκείνη η αγκαλιά, κράτησε πάνω από πέντε λεπτά έως ότου, εκείνη ηρέμησε και αυτός μέσα από τη σιωπή της,  αποδέχθηκε τη νέα του ζωή...

Δεν ήθελε να την αφήσει.
Δεν ήθελε να κοιτάξει τα μάτια της.
Δεν ήθελε να δει μέσα σε αυτά, ότι κομματιάστηκε για χάρη της...
Το έκανε όμως.
Άφησε τα χέρια του να ανοίξουν, χαμήλωσε τις παλάμες του στα μπράτσα της ξανά και απομακρύνοντας το κορμί της από το δικό του, τη κοίταξε...
Ήταν πληγωμένος.
Τελικά η Ισμήνη κατάφερε και του δημιούργησε τη πιο μεγάλη του πληγή και εκείνος ήταν ο καλύτερος μάντης.
Μόνο ο θάνατος έμενε πια, γιατί για χάρη της, αληθινά θα πέθαινε...

"Δεν μου ανήκεις... Ποτέ σου δεν μου ανηκες. Ούτε κτήμα μου είσαι ..." η σταθερότητα επέστρεψε στη φωνή του αν και στα μάτια του, επικρατούσε καταιγίδα "Εδώ είναι ο δρόμος... Εδώ και η επιλογή. Μπορείς να φύγεις. Είσαι ελεύθερη..." τα εννοούσε όλα όσα της έλεγε. Η Ισμήνη βουρκωσε. Σύννεφα μαζεύτηκαν στα μάτια της και η δική της μπορα πλησίαζε "Αν δε φύγεις όμως και μείνεις, τίποτα πια δε θα είναι το ίδιο. Δε θα γυρίσεις ποτέ στο πριν... Θα ξεχάσεις τη ζωή που ήξερες. Θα βαδίσεις σε νέα μονοπάτια. Δε μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα είναι εύκολος ο δρόμος, αλλά μπορώ να σου εγγυηθώ ότι άνθρωπος, δε πρόκειται να σε πληγώσει... Γιατί, για να φτάσει σε σένα, θα πρέπει πρώτα να περάσει από μένα... Κι αν καταφέρει να περάσει από εμένα, τότε θα έχω αποτύχει..." Έκανε μια παύση, σκούπισε δύο δάκρυα που τόλμησαν να πέσουν στα μάτια της και έκανε ένα βήμα μακριά της απελευθερώνοντας την εντελώς από τη παρουσία του. "Διάλεξε... Ότι κι αν αποφασίσεις εγ..."

Η Ισμήνη όρμησε κατά πάνω του, δίχως να βάλει στη ζυγαριά καμιά συνέπεια και κανένα παρελθόν ούτε όμως και μέλλον...
Τα χείλη της κόλλησαν στα δικά του, θαρρείς και ήταν ότι πιο φυσιολογικό μπορούσε να γίνει ανάμεσα τους ύστερα από όλα αυτά. Το φιλί της, αλμυρό υγρό και ζεστό...
Αγκάλιασε το πρόσωπο του και βαθαίνοντας το, τον άφησε με δεκάδες απορίες...
Ήταν φιλί αποχαιρετισμού;
Φιλί αποδοχής; Τι ήταν;
Ο Χριστόφορος αφέθηκε σε αυτό ότι κι αν ήταν... Του έλειψε το φιλί της.

"Που να πάω;" είπε ξαφνικά σταματώντας το "Πως να ξεφύγω από σένα; Πώς να ξεφύγει κάποιος από την αγάπη, μου λες;" τα βλέμματα τους χόρεψαν για μια στιγμή το ένα με το άλλο "Δεν μπορώ, ούτε το αύριο να φανταστώ χωρίς εσένα... Κι όσες φορές το φαντάστηκα, με πόνεσε..." το δικό της σ'αγαπω, ήταν διαφορετικό αλλά είχε την ίδια σημασία...

"Αντιλαμβάνεσαι τη βαρύτητα των λέξεων σου , έτσι δεν είναι;"

"Απόλυτα... Δε σου ανήκω, δεν είμαι κτήμα σου, αλλά ολόκληρη, για σένα υπάρχω..." τον τράβηξε ξανά και αυτή τη φορά, το φιλί τους  ήταν και η επισφράγιση της δικής τους συμφωνίας...
Το εγώ, που έγινε εμείς και το εμείς που έγινε ένα...

Δύο μονοπάτια άγνωστα...
Δύο κόσμοι αντίθετοι...
Δύο άνθρωποι χωρίς υποταγή, υποτάχθηκαν μαζί.
Ένας ήλιος, ένα φεγγάρι και κάπου στη μέση βρέθηκαν και έσμιξαν φτιάχνοντας το χάος...

➿➿➿➿➿➿

"Γυρίζουν απόψε..."

"Είσαι σίγουρος;"

"Ναι. Το άκουσα. Ετοιμάζουν το αεροπλάνο"

"Γιατί νωρίτερα;"

"Η συμφωνία ακυρώθηκε..."

"Μόνο αυτό;"

"Μόνο αυτό άκουσα. Μόνο αυτό σου λέω..."

"Περίεργα μου τα λες... Δεν είσαι μόνος;"

"Είμαι στο μαγαζί..."

"Καλώς..."

"Δεν είναι μόνος. Μη το ξεχάσεις αυτό σε ότι κι αν σκέφτεσαι να κάνεις"

"Συμφωνήσαμε να μη τη πειράξω... Δεν θα αλλάξει...." έκλεισε το τηλέφωνο χωρίς παραπάνω κουβέντες. Ύστερα πληκτρολόγησε πάλι και περίμενε...
"Έλα"

"Έχουμε νέα;"

"Μόλις με πήρε ο μικρός. Φτάνουν απόψε"

"Γιατί;"

"Γιατί έσπασαν τη συμφωνία. Δεν με απασχολεί για την ώρα. Ο μηχανισμός είναι στη θέση του;"

"Ναι. Όλα στη θέση τους... Όπως είπαμε. Στα δέκα χιλιόμετρα θα ανατιναχθεί"

"Ωραία... Ελπίζω να το απολαύσω τότε..." γέλασε και έκλεισε πρώτος...

➿➿➿➿➿

Κάθοταν στη πολυθρόνα του σπιτιού του ήρεμος. Σε εκείνο το σπίτι που έτρεχε μικρός μέσα και ήταν γεμάτο αναμνήσεις. Ο πατέρας του ήταν αυτός που πήρε το πατρικό τους. Που να φανταζόταν ότι φεύγοντας το πρωί θα επέστρεφε μαζί της κάτω από αλλά δεδομένα; Επέστρεψε όμως και ένιωθε πιο γεμάτος από ποτέ.

Πόσα άλλαξαν μέχρι να μπει και να βγει από την έπαυλη του Φάμπιο νωρίτερα...
Όλα...
Ο Ντίνος πήρε τη πιο κατάλληλη στιγμή.
Το παζλ κόντευε να κλείσει.
Έπρεπε μόνο να βεβαιωθεί.
Να δει αν θα υπήρχε κάποιο χτύπημα...
Για πόσο ανόητο τον είχαν;
Η μήπως πίστευαν ότι ο έρωτας δε θα τον άφηνε τελικά να δει καθαρά;
Ήταν μεγαλωμένος στη βρωμιά. Το θέμα ήταν, ότι δεν περίμενε η προδοσία να ήταν τόσο βαθιά ριζωμένη. Αυτό ακριβώς θα μάθαινε όμως και σύντομα μάλιστα. Το πρόσωπο κλειδί αλλά και το λόγο που ήθελε να πράξει κάτι τόσο αδιανόητο...

Τα χέρια της κλείδωσαν ολόγυρα του και αμέσως πήρε από τους ώμους του κάθε βάρος. Αυτό ήταν τελικά να αποδέχεσαι τη μοίρα σου και να ακούς τη καρδιά σου;
Να πατάς τον εγωισμό και αφηνεσαι; Δεν ήταν αδυναμία του η Ισμήνη... Η δύναμη του ήταν και άργησε να το καταλάβει...

"Βρήκες εύκολα το δωμάτιο;" τη ρώτησε και εκείνη έκανε το γύρο της πολυθρόνας και κάθισε στα πόδια του. Του φάνηκε τόσο περίεργο...

"Ναι... Είσαι σίγουρος ότι δε θέλεις να γυρίσουμε;"

"Απόλυτα... Εκεί υπάρχει χάος. Θέλω λίγες στιγμές ηρεμίας..."

Η Ισμήνη αναστεναξε. Κι εκείνη το ήθελε αλλά ήξερε ότι έπρεπε να του μιλήσει.

"Όταν η αδερφή μου συνήλθε στο νοσοκομείο κάποιος της άφησε ένα βίντεο στο δωμάτιο..."

"Βίντεο;"

"Ναι... Υπάρχουν κάποια πράγματα που δε ξέρεις..."

"Όπως;"

"Εκείνη τη νύχτα, τρεις άντρες με κουκούλες, τη βιντεοσκόπησαν καθώς έβγαινε έξω από τη πίσω μεριά. Εκεί, την φίμωσαν, την κοίμισαν, τη βίασαν και στο τέλος την έδειραν. Ο παρκαδορος τους είχε δει... Τον σκότωσαν και ύστερα γέμισαν το όπλο με τα αποτυπώματα της. Δεν έχει ιδέα ποιοι είναι... Φεύγοντας , τράβηξαν σε βίντεο εσένα, τον Άρη τον Φάνη και τον Ισαάκ... Λέγοντας ότι θα σας διαλύσουν..."
Είδε τα σαγόνια του τρίζουν. Αυτό ήταν κάτι, που αγνοούσε και άλλαζε κάποια πράγματα
"Ήξερα ότι δε ήμουν σε θέση να βρω ποιοι ήταν... Είμαι σίγουρη ομως ότι τη κρατάμε στο χέρι. Όπως είμαι σίγουρη ότι ξέρει και δεν λέει ποιος είναι. Φοβάται για τη ζωή της. Για το παιδί που..."

"Ισμήνη δεν υπάρχει παιδί..." αλήθειες άρχισαν να βγαίνουν ξαφνικά στο φως και εκείνη τον κοίταξε μπερδεμένη "Το έχασε... Βρήκα τον γιατρό που της έκανε αποξεση... Το έχασε επειδή έκανε έντονο σεξ..." η Ισμήνη σηκώθηκε αναστατωμένη

"Τι είναι αυτά που λες;"

"Η Χριστίνα ένα χρόνο πριν, πηδιοταν με ένα μπάτσο... Του έδινε μερικά ονόματα μικροκακοποιών... Ο Μάνος ήταν"

"Ο ποιος;" η φρίκη ήρθε και συμπλήρωσε το δικό της παζλ αυτή τη φορά.

"Επίσης είναι εξαφανισμένος εδώ και μερες. Δεν ξέρω που ήταν μπλεγμένος αλλά δε νομίζω να ζει. Αυτός που πήρε τη θέση του...."

"Ο Παπαγεωργόπουλος..." ψέλλισε εκείνη

"Ναι, αυτός... Δεν είναι τόσο έντιμος όσο θα έπρεπε να είναι..." Η Ισμήνη δεν ήξερε τι να σκεφτεί πια. Το μόνο που γνώριζε καλά, ήταν πως αυτό τον άντρα που είχε μπροστά της τον εμπιστεύονταν με τη ζωή της. Στη φάση που βρέθηκαν δε χωρούσαν μυστικά...

"Η Ρενάτα, δεν είναι Ρενάτα. Είναι η Ρένα Κοσμιδου... Αστυνομικός της ασφάλειας"

"Σοβαρά;" δεν έδειξε να σοκάρεται και αυτό της προκάλεσε ανάμεικτα συναισθήματα

"Το ήξερες!" είπε ύστερα από λίγο

"Φυσικά και το ήξερα... Πολλά ξέρω μάτια μου"

"Πώς με είπες;" στάθηκε στη λέξη και πήρε ολόκληρη φωτιά. Ο Χριστόφορος σηκώθηκε και πήγε κοντά της.

"Αυτά που πήραν το μυαλό, έτσι σε λέω..." την έπιασε δυνατά από τη μέση και την πίεσε πάνω του. "Έχουμε ώρα για αυτά... Τώρα ξέρεις τι θέλω;"

"Χριστόφορε; Πρέπει... Πρέπει να σου πω κάτι"

"Νομίζω μπορεί να περιμένει..."

"Όχι δε μπορεί."

"Όλα μπορούν..." η Ισμήνη αναστεναξε μόλις χώθηκε στο λαιμό της. Άνοιξε τα χείλη, φίλησε βαθιά το λαιμό της και εκείνη προσπάθησε να τον σταματήσει ξανά

"Άκουσε με... Δεν πρέπει να... Πώς να στο πω...."

"Να μου πεις τι;" το φιλί του, άρχισε να γίνεται πιο αισθησιακό και πιο παθιασμένο ώσπου έφτασε στα χείλη της. Χάιδεψε τα δικά της και εκείνα του παραδόθηκαν αμέσως. Είχαν κάνει σεξ. Είχαν κάνει και έρωτα. Τώρα όμως, χωρίς τις κουρτίνες μπροστά τους, όλα είχαν άλλη αίσθηση...

"Μέχρι να φύγουμε από εδώ, δε θέλω να μιλήσουμε ξανά για τίποτα. Μια μέρα ηρεμίας μόνο.. Εγω, εσύ και κανένας άλλος..." τη σήκωσε στην αγκαλιά του και εκείνη γελασε.

"Θα με ανεβάσεις και στα σκαλιά μήπως;"

"Δεν είναι κακή ιδέα..."

"Χριστόφορε τρελάθηκες;" την κράτησε και βγαίνοντας από το καθιστικό ανέβηκε δύο δυο τα σκαλιά "Θεέ μου, θα σκοτωθούμε..."

"Σσς!" έφτασε επάνω και μπαίνοντας στη κρεβατοκάμαρα, την πέταξε στο κρεβάτι και αφαίρεσε κάθε εμπόδιο από πάνω του. Σκαρφάλωσε στο κορμί της σαν αρπακτικό και άφησε τη φύση του, να αναλάβει τα ηνία.
Την εγδυσε σιγανα και άρχισε να τρυπώνει σε κάθε μονοπάτι του κορμιού της φιλώντας το ακατάπαυστα και αγαπώντας το. Αγάπη είχαν εκείνα τα φιλιά. Έρωτα και ατελείωτο πάθος. Γεύτηκε κάθε σπιθαμή της και φτάνοντας στην στη πύλη των χειλιών της, τα σφράγισε και τη φίλησε όπως ποτέ άλλοτε. Αργά, σχεδόν μελωδικά...
Τα χέρι στου άγγιζαν το σώμα της, σπέρνοντας κάψα σε κάθε του κίνηση και εκείνη τον αγκάλιασε με τα πόδια της.
Η πίεση ανάμεσα τους, στο σημείο της ενωσης τους, ήταν μεγάλη. Ήταν αρκετά υγρή για εκείνον, αλλά έμοιαζε σαν να έκαναν έρωτα πρώτη φορά. Και οι δύο.

Μόλις όμως, βυθίστηκε μέσα της, όχι πολύ, ίσα ίσα να τον νιώσει η Ισμήνη δάγκωσε το κάτω της χείλος και εκείνος βάζοντας το δάχτυλο του πάω, τα πίεσε και τα άνοιξε.
Χάιδεψε τη γλώσσα της κοιτώντας τη βαθιά μέσα στα μάτια γεμάτος ηδονή και προσμονή και της χαμογέλασε. Όταν του ανταπέδωσε στο πονηρό του χαμόγελο, βυθίστηκε τόσο δυνατά και απότομα, που την ανάγκασε να αφήσει μια όμορφη κραυγή πάνω στο δάχτυλο του. Το κορμί της, ήταν όλοδικό του. Τα πάντα της. Ολόκληρη... Τη κρατούσε και ήξερε ότι πια, είναι αληθινά δική του. Αυτό το πλάσμα που τόσο πολύ ζορισε τον εαυτό του και τον έφτασε στο αμήν, αυτό το σώμα και αυτό το μυαλό, ήταν δικά του χωρίς καν να χρειαστεί να τα απαιτήσει ή να τα ζητήσει.
Τα κατέκτησε μόνος του...

Το κρεβάτι δεν άργησε να πάρει φωτιά και όλη εκείνη η αργή τους ένωση, μεταμορφώθηκε σε πάλη.
Ο κόλπος της ολοένα και ταλαντεύονταν πάνω στον ανδρισμό του και εκείνος απολάμβανε την αίσθηση στο έπακρο.
Ανάσες χαμένες.
Κορμιά ιδρωμενα πάνω σε σεντόνια υγρά πια...
Ταχύτητα, δύναμη και ανυπακοή και από τις δύο πλευρές. Αυτά κυριαρχούσαν ανάμεσα τους. Εκείνη ολοένα και πάλευε να σκαρφαλώσει πάνω του, ενώ εκείνος, την έπιανε άρα δυνατά του χέρια και την ανάγκαζε να παραμείνει από κάτω.
Προδόθηκε πρώτη...
Μόλις άρχισε να μπαινοβγαίνει με ταχύτητα , η Ισμήνη του έγδαρε τα μπράτσα.
Οι δονήσεις που έστελνε δε, στο μορίου του δεν είχαν σταματημό. Οι αναπνοές της κοφτές, γρήγορες... Οι δικές του, άγριες σαν ζώο που επιτίθεται.

"Χριστόφορε μη..." Μόλις ένιωσε και τις δικές του ορμές να ξεφεύγουν , τον άρπαξε από το πρόσωπο. Ήταν σαν να μην άκουγε όμως. "Όχι μέσα μου..." είπε ξεπνοα κι εκείνος γέλασε... Γέλασε τόσο διαολεμενα πολύ και χαμηλώνοντας στο πρόσωπο της, βυθίστηκε μέχρι το τέρμα και αφήνοντας υγρά φιλιά στο πρόσωπο της, έφτασε στο αυτι της και της ψιθύρισε

"Ελπίζω εκείνα τα καταραμένα, να μη τα πήρες ποτέ..."
Στο τελείωμα, απελευθερώθηκε μέσα της και οι συσπάσεις του σε συνδιασμό με τα λόγια του, της προκάλεσαν ρίγος.
Συνειδητά; Τελείωσε μέσα της συνειδητά;
Η Ισμήνη ήταν σε σοκ...
Τα χάδια του όμως και τα φιλιά δεν σταμάτησαν λεπτό "Από προχθές κινδυνεύεις μωρό μου... Τώρα είναι αργά" Χαμήλωσε στο λαιμό της, ρουφηξε τη σάρκα της και σκλήρυνε ξανά για πάρτη της πριν καν περάσουν δύο λεπτά...
"Όλα μαζί μου, θα τα κάνεις... Ακόμα κι αυτό αν συμβεί, κι εγώ... Όλα μαζί σου θα τα ζήσω... Όλα. Όσα αυτή η ζωή προσφέρει, αν δε τα ζήσω μαζί σου, τότε δε αξιζει..." το χαμόγελο που ζωγραφίστηκε στα χείλη της, δεν είχε τελειωμό. Για κάποιο λόγο, κάθε της φόβος, εξανεμίστηκε και ένιωθε τέτοια ασφάλεια και σίγουρα μέσα στα χέρια του, που δεν την ένοιαξε τίποτα...
Εκεί ήταν η ζωή, εκεί και ο θάνατος και εκείνη ήταν πια διατεθειμένη να το φτάσει μαζί του ως το τέρμα...

➿➿➿➿➿

Κατέβασε το καθρεφτάκι του αμαξιού, έστρωσε το κόκκινο κραγιόν της, έλεγξε το μακιγιάζ της και ύστερα κοίταξε το δρόμο. Τα δύο τζιπ ήταν ήδη παρκάρισμενα δεξιά και αριστερά από την είσοδο του σπιτιού της. Η Νένα δε θα άφηνε αυτή την ατιμία ασυγχώρητη σε καμία πλευρά.

Ήθελε να του κάνει έκπληξη, πήγε σπίτι του κι εκείνος έφτασε μαζί της...
Όλα όσα άκουσε όμως σε εκείνο το διαμέρισμα να διαδραματίζονται, την έφτασαν στο ζενίθ του θυμού της σαν άνθρωπο. Θα έβγαζε αυτή τη καταραμένη γυναίκα από τη μέση άμεσα. Και μόλις το έκανε αυτό, θα λογαριάζοταν με τον Άρη μια και καλή...

Την άκουγε να του μιλάει και έβρασε το αίμα της τη προηγούμενη μέρα.
Αντί να βγάλει το όπλο και να της τιναξει όμως τα μυαλά στον αέρα ύστερα από όσα του εξομολογήθηκε εκείνο το ρεμαλι της έκανε έρωτα...
Ο Φάνης, η Χριστίνα η Ρενάτα και ο Λεωνίδας λοιπόν...
Πώς θα ακουγόταν άραγε στα αυτιά του πατέρα της αυτό;
Πώς θα ήταν να μάθαινε ότι ήθελαν να βγάλουν τον Άρη από τη μέση μόλις κατάλαβαν ότι εκείνος είναι ο προδότης και αντί να τους διαλύσει, εκείνος ενώθηκε με τον εχθρό; 

Όλα ήταν τόσο όμορφα σχεδιασμένα...
Τόσο γαλήνια προμελετημένα...
Κι εκείνος ο ηλίθιος, την άφησε να ζήσει...
Θα έβγαζαν το Χριστόφορο από τη μέση, θα παντρεύονταν, θα ανάγκαζαν και τον Φάνη να παντρευτεί τη Μαριλένα και θα κυριαρχούσαν...
Πώς τόλμησε ο Άρης να πάει ενάντια στις δύο οικογένειες;
Την άκουγε να του λέει ότι ο Φάνης και η Χριστίνα τον ανακάλυψαν και αυτός ούτε που αντιδρούσε , αντί να της δώσει μια στο κεφάλι να την αποτελειώσει, της δόθηκε. Της υποσχέθηκε να τη κρατήσει ασφαλή...
Της είπε ο αχρειος ότι τον πίεσε ο πατέρας του...
Η Νένα, είχε αηδιασει μαζί του...
Θα του έδινε ένα καλό μάθημα για να δει ποιος κάνει κουμάντο και τι συμβαίνει όταν προδίδεις το στρατόπεδο που βρίσκεσαι...

Ήταν το τέλειο σχέδιο...
Κι εκείνος το κατέστρεψε...
Δε θα τον άφηνε όμως να τη γλιτώσει έτσι.
Ούτε θα άφηνε αυτή τη πόρνη να μιλήσει με το Φάνη και τη Χριστίνα...
Τελικά ο Φάνης αποδείχθηκε πιο έξυπνος από ότι έδειχνε... Η Νένα ακόμα δεν μίλησε στο πατέρα της. Ήθελε να παρει εξολοκλήρου τα εύσημα πιάνοντας και τη Χριστίνα και το Φάνη. Να αναγκάσει τον Άρη, να παραμείνει πιστός στο σχέδιο που υπήρχε και να απολάμβανε τη καταστροφή του μετέπειτα.

Ο πατέρας της είχε το βίντεο , καθώς και το όπλο με τα αποτυπώματα της.
Δεν είχε μείνει τίποτα. Μήνες δούλευαν πάνω στη καταστροφή του Χριστόφορου.
Με εκείνα τα χαρτιά θα τον έκαιγαν.
Ο ίδιος ο Άρης της είχε ζητήσει να του τα δώσει λέγοντας ότι ήταν απλά τιμολόγια μέσα σε εκείνο το γραφείο.
Βλέποντας και ακούγοντας όμως όσα του είπε η Ρένα το προηγούμενο βράδυ, κατάλαβε ότι εκείνη η σκυλα είχε ανοίξει το φάκελο και είδε ότι αυτά δεν ήταν τιμολόγια. Κατάλαβε τον Άρη; Είχε το μυαλό αυτό; Τα συνδύασε; Τράβηξαν εκείνο το βίντεο έξω από το μαγαζί για να φαίνεται και το πρόσωπο του και να απομακρύνουν τις υποψίες αλλά μάλλον αυτή η οχιά και ο Φάνης το κατάλαβαν..
Η Ρένα ήταν ξεκάθαρη μαζί του. Του είπε τα πάντα...
Ότι τον υποπτευόταν καιρό, ότι έβαλαν το Λεωνίδα μέσα στο συναφι του πατέρα της να μαθαίνει πληροφορίες για να προφυλάξουν το Χριστόφορο... Ότι ο Φάνης προσπαθούσε να βρει αποδείξεις για να βγάλουν τον ίδιο αλλά και την οικογένειά της εκτός...
Η Νένα γέλασε...
Πόσο ηλίθιοι ήταν αν νόμιζαν ότι τέσσερις άνθρωποι ήταν ικανοί να τα βάλουν μαζί τους...
Η συμπεριφορά του τη πλήγωσε όμως πιο βαθιά από όλα. Τόσα χρόνια παρίστανε τη χαζή σκεπτόμενη ότι οι έξυπνες γυναίκες , ήταν πηγή τρόμου για έναν άντρα αλλά αποδείχθηκε το αντίθετο. Δε θα τους άφηνε ατιμώρητους όμως...

Το βλέμμα της στράφηκε στη πόρτα της οικοδομής. Μόλις είδε τη Ρένα να βγαίνει χαμογέλασε. Οι άντρες της κινήθηκαν άμεσα. Ένα χτύπημα στο κεφάλι, κουκούλα και στο πορτμπαγκάζ...

"Ας αρχίσουν τα παιχνίδια λοιπόν..." Μονολογησε ενθουσιασμένη, και γυρίζοντας το κλειδί στη μίζα , έβαλε μπρος...

➿➿➿➿➿➿➿

Άφησε το κινητό στο μπαρ έξαλλος.
Την είχε πάρει δέκα φορές τηλέφωνο.
Ούτε η Χριστίνα όμως μίλησε μαζί της.

Άρχισε να σκέφτεται ότι ήταν μεγάλο λάθος να την αφήσει εκτεθειμένη ύστερα από το χωρισμό της με το Λεωνίδα. Κι αν πήγε και τα είπε όλα από τη ζήλεια του;
Ο Φάνης κόντευε να τρελαθεί από την αγωνία του.
Ο Ντίνος τους είπε τη προηγούμενη μέρα ότι μίλησε με το Χριστόφορο.
Ότι γύριζαν απόψε εσπευσμένα. Δεν απάντησε όμως σε καμία κλήση που του έκανε. Γιατί να πάρει το Ντίνο να τους ειδοποιήσει; Αδερφό δεν είχε;
Και όχι τίποτα άλλο, το είπε και μπροστά στον Άρη. Αν τους ετοίμαζαν καμιά ενέδρα;
Ο Φάνης ήταν στα πρόθυρα να πάει να βρει το πατέρα του και να του μιλήσει. Το σχέδιο να το κρύψουν από όλους και να ξεσκεπάσουν τον Άρη, γινόταν ολοένα και πιο δύσκολο ενώ χθες αντιλήφθηκε ότι ούτε ο αδερφός δε τον εμπιστεύεται.
Μήπως στο κεφάλι του τον θεωρούσε εκείνον προδότη; Μήπως είχε και ο ίδιος υποψίες;

Η ώρα περνούσε και οσο η Ρενα δεν εμφανιζόταν, έτρεμε ολόκληρος.
Την είδε να φεύγει με τον Άρη το προηγούμενο βράδυ. Τι διάολο μπορεί να έχει πάει στραβά;
Κι αν την κατάλαβε και τη σκότωσε;
Δεν δίστασε να προδώσει άλλωστε μια φιλία χρόνων για το χρήμα και την εξουσία.
Ο Φάνης είχε φτάσει στο τέλος σχεδόν της έρευνας του. Μόλις η Χριστίνα του είπε ότι π Άρης ήταν εκείνος που της ζήτησε εξ αρχής τα έγγραφα λέγοντας ότι είναι τιμολόγια σαλεψε. Αρνιόταν να το πιστέψει. Μετέπειτα όμως , και βλέποντας ότι κάθε φορά οι δουλειές στραβωναν και εκείνος ήξερε , όλα έδεσαν στο κεφάλι του. Το θέμα ήταν ότι κρατούσαν τη Χριστίνα και δεν ήθελε να ρισκάρει να δώσουν το όπλο με τα αποτυπώματα της. Ήθελε να τον διαλύσει.
Στη σκέψη δε οτι περίμενε το μωρό του, και εκείνος έδωσε εντολή να τη ξυλοφορτώσουν και να τη βιάσουν, έχανε τα λογικά του.
Είχε γίνει πέρα από οικογενειακό και προσωπικό το ζήτημα πλέον.

Το πρόβλημα όμως ήταν πως κάλυπταν τα ίχνη τους αρκετά καλά...
Ξάφνου, φωτίστηκε η οθόνη και το σήκωσε αμέσως

"Είχες κανένα νέο;"

"Όχι Φάνη μου..."

"Χριστίνα κοντεύω να τρελαθώ. Έπρεπε να ήταν εδώ"

"Ακόμα δεν ήρθε;"

"Όχι... Εσύ τι έχεις και ακούγεσαι έτσι όμως;"

"Φάνη; Θυμάσαι που είπαμε να τα ξεχάσουμε όλα και να προχωρήσουμε σε μια όμορφη και καθαρή ζωή;"

"Ναι μωρό μου το θυμάμαι... Γιατί κλαίς;"

"Έχω... Έχω καθυστέρηση..." η Χριστίνα έβαλε τα κλάματα αλλά εκείνος φωτίστηκε μονομιάς.

"Σσς... Μη κλαίς. Σε ικετεύω. Θαυματακι είναι... Μη κλαίς..."

"Φάνη φοβάμαι..."

"Δε θα αφήσω να σου συμβεί τίποτα... Στο ορκίζομαι... Μόνο μη κλαίς..." Γελούσε μόνος του μέσα σε εκείνες τις σάπιες σκέψεις που έκανε νωρίτερα.

"Μου το υποσχεσαι; Θα τα καταφέρουμε;"

"Ναι μωρό μου. Θα τα καταφέρουμε... Όλα θα πάνε καλά. Θα το δεις. Κάνε λίγες μέρες υπομονή μόνο. Το πήρα απόφαση. Θα μιλήσω και στον Χριστόφορο. Θα σας προφυλάξουμε από όλα... Μόνο πάψε να κλαίς. Εντάξει;" Εκείνη σταμάτησε.

"Για μένα δε με νοιάζει... Στο χω ξαναπεί...  Η Ισμήνη μη πάθει κάτι γιατί θα τρελαθώ... Έχω στις πλάτες μου, τύψεις πολλές. Άργησα να δω καθαρά. Αν πάθει κάτι η αδερφή μου όμως θα τρελαθώ. Της έχω κάνει τόσα άσχημα πράγματα..."

"Μη στεναχωριέσαι. Όλα θα τα κάνουμε. Η συγχώρεση για αυτό υπάρχει. Δείξε μου εμπιστοσύνη..."

"Σαγαπαω Φάνη μου..."

"Κι εγώ μωρό μου, κι εγώ..."

➿➿➿➿➿➿

Ήταν καθισμένος στο κρεβάτι και εκείνη ξάπλωνε ανάμεσα στα πόδια του. Τα χέρια του αγκάλιαζαν το κορμί της και είχαν παραδοθεί ο ένας στον άλλο απόλυτα.

"Χριστόφορε; Φοβάμαι... Νιώθω ότι κάτι θα συμβεί" είπε μπλέκοντας τα δάχτυλα της στα δικά του.

"Κάτι θα συμβεί. Δε σου το κρύβω... Να μη φοβάσαι όμως"

Η Ισμήνη γύρισε ολόκληρη προς το μέρος του και ανοίγοντας τα πόδια της, κάθισε πάνω του. Η γυμνή ένωση των κορμιων τους, ήταν μοναδική αίσθηση. Τα χέρια του κατρακύλησαν στη μέση της αμέσως και τον κοίταξε γεμάτη λατρεία.

"Ξέρω ποιος είσαι..." είπε σιγανα και ένα στραβό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του.

"Άργησες μάτια μου... Έπρεπε να το είχες καταλάβει νωρίτερα..." έπαιξε μαζί της και τη πίεσε πάνω του.

"Θα παραιτηθώ από το σώμα... Δεν ανήκω εκεί μέσα"

"Να κάνεις ότι σου λέει η ψυχή σου. Εμένα καρφί δε μου καίγεται αν είσαι μπάτσος η όχι. Μόλις να είσαι ασφαλής με νοιάζει... Εκτός αυτού, στο ξαναείπα. Είναι ωραίο να πηδάω το σύστημα..." η Ισμήνη τον τσίμπησε και του χαμογέλασε.

"Σοβαρά μιλάω... Καλύτερα στα σκοτάδια από το να είμαι σε ένα αξίωμα που όλοι είναι πουλημένοι... Σιχαίνομαι πια να πατήσω εκεί μέσα το πόδι μου..."
Ο Χριστόφορος σοβαρεψε πολύ απότομα και προκάλεσε την έκπληξη της.
"Τι έπαθες;"

"Πρέπει να μάθεις κάτι..." είπε και πήρε μια βαθιά ανάσα

"Με τρομάζεις..."

"Ισμήνη; Έχει μέρες τώρα, που ερευνω κάτι... Δυστυχώς όμως, κάθε στοιχείο κλίνει μόνο προς μια κατεύθυνση..."

"Δεν καταλαβαίνω .."

"Θα σου πω κάτι, αλλά πέρα από τη ψυχραιμία σου ζητάω και την απόλυτη εμπιστοσύνη σου προς το πρόσωπο μου..."

"Χριστόφορε μίλα... Ειλικρινά τρομάζω!"

"Ο Παπάς ευθύνεται για το θάνατο των γονιών σου..." της είπε και εκείνη πανιασε...
Κάθε σκέψη της και κάθε υποψία επιβεβαιώσαν το χειρότερο της φόβο.
"Άκουσε με.. κοίτα με!" την έπιασε απαλά απ' το σαστισμένο της πρόσωπο και την ανάγκασε να τον κοιτάξει. "Είμαι κοντά...Όσο πιο κοντά φαντάζεσαι για να τους ξεσκεπασω... Απλά εμπιστευσου με. Μόνο αυτό ζητάω και τη δικαιοσύνη θα την αποδώσω μόνος μου..."

"Το ήξερα.... Το ένιωθα..." Παραδέχθηκε λυπημένη και εκείνος τη τράβηξε στην αγκαλιά του.

"Κάνε ένα τσακ υπομονή μάτια μου, ένα τσακ... Και στο ορκίζομαι, κάθε κατεργάρης θα μπει στο πάγκο του..." Ετριξε τα δόντια του μαζί με τα σαγόνια.

Το καταραμένο Γεράκι ήταν...
Ήξερε τι θα συμβεί πριν εκείνο συμβεί...
Κανένας δεν ήταν ικανός να κρυφτεί και κανείς τα είχε καταφέρει ως τώρα...
Κανείς...
Κάποιος από μέσα έδινε πληροφορίες και νόμιζε ότι ήταν ένα βήμα μπροστά αλλά ο Χριστόφορος είχε τόσους άσσους κρυμμένους. Η συνεργασία Παπά-Νομικου ήταν γεγονός. Αυτό το ήξερε...
Το πρόβλημα ήταν όμως, ότι ο αληθινός προδότης ήταν βαθιά ριζωμένος στην οικογένεια... Αυτό έμενε μόνο να ανακαλύψει. Αυτό, και τέλος...
Λίγο έμεινε μόνο...
Μόνο λίγο...

🖤🖤🖤⛈️⛈️⛈️