Μια φορά κι έναν καιρό, πάνω σε μια γέφυρα στάθηκαν δύο εγωιστές...
Ο ένας από τη μια, ο άλλος από την άλλη...
Κανένας δεν έκανε το βήμα όμως να πάει πιο κοντά στον άλλο...
Ξάφνου η γέφυρα άρχισε να καταρρέει...
Τρομαγμένοι έτσι όπως ήταν και οι δύο, έτρεξαν μαζί στη μέση και αγκαλιάστηκαν.
Και η γέφυρα σωριάστηκε τελικά...
Κι εκείνοι, σωριάστηκαν μαζί της...
Τουλάχιστον έκαναν το βήμα μαζί κι ας τους κατέστρεψε...

➿➿➿➿➿

Κοπανησε δυνατά τη γροθιά του στο τραπέζι και σηκώθηκε.

"Τι συμβαίνει Στράτο μου;" Η Αναστασία τρόμαξε έτσι όπως τον είδε μετά το τηλεφώνημα που δέχθηκε.

"Τίποτα. Πάω στο γραφείο. Μη με ενοχλήσει κανένας! Κι όταν λέω κανένας το εννοώ! Ούτε εσύ μην έρθεις!" σπάνια της έβαζε τις φωνές. Πάντα ήταν άγριος άνθρωπος αλλά τώρα η αγριάδα του, είχε υπόσταση. Το εννοούσε. Η Αναστασία δεν έβγαλε άχνα.

Ο Στράτος έφυγε προς τον επάνω όροφο βρίζοντας και μπαίνοντας στο γραφείο του , έβγαλε αμέσως το τηλέφωνο του.
Ήταν εκτός εαυτού. Με το ζόρι πληκτρολόγησε τον αριθμό του από τα νεύρα και το τρέμουλο.

"Έλα..." ακούστηκε απο την άλλη πλευρά.

"Έλα; ΕΛΑ;" Άρχισε να ωρύεται αμέσως "Υποτίθεται θα καταφέρναμε ένα πλήγμα απόψε! Πώς διάολο πήγαν ενισχύσεις!" ούρλιαξε

"Που θες να ξέρω! Όλα ήταν κανονισμένα!"

"Άχρηστε!"

"Πρόσεχε πως μου μιλάς! Δεν είμαι κατώτερος στου Στράτο! Ισοι είμαστε σε αυτό!"

"Το καλό που σου θέλω , να μην στραβωσει ξανά δουλειά , Δημήτρη. Μόνο αυτό σου λέω! Αφού δεν έχουμε τα καταραμένα τα χαρτιά, θα πέθαινε σήμερα! Ήταν η τέλεια ευκαιρία να τον βγάλουμε από τη μέση ανάθεμα σε! Είπες ότι οι άντρες σου ήξεραν τι να κάνουν!"

"Ήξεραν! Ούτε δέκα δεν είχε μαζί του! Τον είχαμε στο χέρι. Δεν έχω ιδέα πως έσκασαν μύτη άλλοι είκοσι δικοί του! Το μέρος ήταν απομονωμένο! Το έλεγξα"

"Προφανώς και πήγαν όμως! Μου είπες ότι όλα θα κυλούσαν ομαλά!"

"Έτσι έπρεπε να κυλήσουν. Οι άντρες του είχαν παραμείνει πίσω. Δεν έχω ιδέα ποιος τους ειδοποίησε!"

"Σκατά έγιναν όλα... Πάλι κατάφερε να ξεγλιστρησει το καθίκι!"

"Ηρέμησε. Θα βρούμε τρόπο. Ο μικρός;"

"Ο μικρός μαζί μας είναι. Προσπαθεί να μάθει πληροφορίες κι εκείνος αλλά η άλλη η πόρνη, βγήκε πιο έξυπνη από ότι νομίζαμε. Βρήκε όμως λέει ένα τρόπο. Δεν ξέρω τι σκέφτηκε αλλά με έχει στην αναμονή"

"Θα τον καταστρέψουμε. Μη σκας. Όλα τελείωσαν. Θα δεχθεί από παντού τα χτυπήματα και δε θα ξεφύγει. Αρκετά τους ανεχτηκαμε τόσα χρόνια. Στο είπα και την άλλη φορά... Εμείς ξέρουμε καλύτερα. Μπάτσοι είμαστε. Θα αποκτήσουμε τη κυριαρχία αμέσως μόλις βγει ο Χριστόφορος εκτός και με τον μικρό στο πλευρό μας, δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα. Δε θα κάτσω να βλέπω τη κόρη μου, πλάι σε έναν άντρα που δε τη σέβεται! Ούτε θα κάτσω να τον βλέπω να κυριαρχεί! Έπρεπε να είχαμε τελειώσει ένα μήνα πριν με αυτά τα γαμημενα τα χαρτια! Και ο άντρας που έστειλα στο μαγαζί να βρει την πουτάνα δεν έδωσε κανένα σημείο ζωής μετέπειτα!"

"Στην ίδια κατάσταση είμαστε Δημήτρη! Σταμάτα να ξαναλες και να αναμασας τα ίδια! Ο Λουκάς είναι ανίκανος πια να ηγηθεί του γιου του. Με κούρασε αυτή η κατάσταση! Τα φορτία με την ηρωίνη, θα εκτοξεύσουν τις δουλειές μας και αυτοί οι ηλίθιοι δεν θέλουν να μπλεχτούν. Τόσο τους κόβει. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να επιτύχουμε... Ίσως τους χτυπήσουμε στο μεγάλο φορτίο του Φάμπιο. Μπάτσοι είμαστε ανάθεμα σε! Θα βρούμε τρόπο να μη φανούμε και να τους βγάλουμε από τη μέση!"

"Ελπίζω να γίνει γρήγορα. Οι αντοχές μου έχουν εξαντληθεί..."

"Οι δικές μου να δεις! Τέλος πάντων. Αρκετά ειπώθηκαν..."

"Περίμενε. Υπάρχει και κάτι ακόμα"

"Τι συμβαίνει;"

"Η Μαριλένα μου είπε κάτι μου με έβαλε σε σκέψεις..."

"Τι σου είπε δηλαδή;"

"Έχουν μια αστυνομικό ανάμεσα τους... Την Ισμήνη Μακρή"

"Δημήτρη τι διάολο λες; Θα το ήξερα!"

"Ε λοιπόν για κάποιο λόγο δε το ξέρεις! Θέλω να μάθω το λόγο που την έχει εκεί. Αυτή η πουτάνα συνέλαβε τον Αλέξανδρο και παραλίγο να μας ξεσκεπάσει όλους τρία χρόνια πριν! Της κατάφερα βέβαια ένα τεράστιο πλήγμα που θα το θυμάται σε όλη τη ζωή της. Ωστόσο, η κόρη μου είπε ότι την έχει και τριγυρίζει μέσα στα πόδια του! Τώρα το μικρό τι ξέρει και το λόγο που στο απέκρυψε!"

"Για να το απέκρυψε ίσως δεν θεωρεί ότι είναι σημαντικό! Μη ξεχνάς πως χάρη σε εκείνον, έχουμε και τα φορτία και τις συντεταγμένες και όλα! Με το μέρος είναι! Δεν με απασχολεί αν έχει μια μπατσινα εκεί μέσα Δημήτρη. Ούτε το παρελθόν σου μαζί της. Ίσως είναι πουλημένη. Ίσως τη κρατάει για ξεχωριστό δικό του λόγο. Σε κάθε περίπτωση, εμένα με απασχολεί να τον βγάλουμε από τη μέση! Ο μικρός είπε ότι πήγαν άμεσα ενισχύσεις. Άρα κάποιος μίλησε. Δε ξέρω τι θα κάνεις, φρόντισε η Μαριλένα να τον έχει από κοντά να μάθουμε. Και πες της επιτέλους να ηρεμήσει!"

"Η κόρη μου δε ξέρει ότι θα τον βγάλουμε από τη μέση έχεις τρελαθεί;! Ωστόσο θέλει δε θέλει , θα αναγκαστεί να παντρευτεί τον Φάνη μετά. Ότι θα τους μείνει, πρέπει να περάσει στα χέρια μας. Να είναι στο δικό μας έλεος! Κατάλαβες;"

"Τέλος πάντων. Αρκετά είπαμε... Κλείσε και βλέπουμε. Για ότι μάθεις και ότι μάθω, μόνο σε αυτή τη συσκευή θα επικοινωνήσουμε..."

Τερμάτισε τη κλήση και κάθισε στο γραφείο.
Έβγαλε ένα ποτήρι, άρπαξε και το κονιάκ και το γέμισε. Ο Χριστόφορος κατάφερε για ακόμα μια φορά να τη βγάλει λάδι...
Μήνες τώρα οργανώνουν τη μια αποτυχία του μετά την άλλη και εκείνος πάντα καταφέρνει να ξεγλιστραει σαν το χέλι.
Η συμφωνία με τον Παπά, έπρεπε να τελεστεί κατά γράμμα. Η παντοδυναμία τους μόλις τον έβγαζαν εκτός θα τους έκανε τους πιο ισχυρούς άντρες σε όλη την Ελλάδα και για να γίνει αυτό , το μεγάλο κεφάλι έπρεπε είτε να μπει φυλακή είτε να πεθανει.
Εκείνα τα γαμημενα τα χαρτιά τον εξόργιζαν. Ένα βήμα ήταν πριν τα αποκτήσει... Θα είχε επιτέλους τα χαρτιά που αποδεικνύαν ότι ο Χριστόφορος Δελής και το Μάσιμο Μορέτι ήταν ένα πρόσωπο. Το γεράκι... Με αυτά, κάθε φάκελο που είχε η αστυνομία για τον φαντομα θα έπαιρνε αξία και θα τον έκλεισαν φυλακή μια για πάντα. Χωρίς το καρχαρία εκεί έξω, οι θάλασσες θα ήταν καθαρές και δικές τους.

Άδειασε το ποτήρι και γέμισε ακόμα ένα..
Ποιος διάολος ενημέρωσε τόσο γρήγορα για τη συμπλοκή; αναρωτήθηκε και ξεφυσησε.
Έπιασε το κεφάλι του ταραγμένος...
Κουράστηκε να εκτελεί εντολές. Κουράστηκε να είναι το σκυλί των Μορέτι.
Όλα τα κουράστηκε...

➿➿➿➿➿➿

Κόντευε να φάει τα νύχια της.
Τα σανίδια είχαν λιώσει σχεδόν στο μονοπάτι που σκιαγραφούσε πάνω τους τις τελευταίες τρεις ώρες ενώ έξω , είχε ήδη ξημερώσει...
Για πρώτη φορά ο Παναγιώτης έφυγε από το πόστο του και έτρεξε να ειδοποιήσει για ενισχύσεις. Η Ισμήνη όμως, έμεινε πίσω. Δεν είχε ιδέα που θα πήγαινε στα άγρια χαράματα και το μαγαζί ήταν κλειστό.
Πήγε πάλι με το παράθυρο.
Το αμάξι του δεν είχε επιστρέψει ακόμα.

Έπιασε τον εαυτό της να ανησυχεί ως το τέρμα. Στη σκέψη να έπαθε κάτι, να πληγώθηκε ή ακόμα χειρότερο να σκοτώθηκε , δεν ένιωθε καλά...
Δεν ήταν κάτι που ήθελε...
Δεν μπορούσε να το δεχθεί.

Η Ισμήνη έφτασε στη παραδοχή της αμέσως μόλις άκουσε το πυροβολισμό...
Ήταν ερωτευμένη μαζί του.
Ολόκληρη... Ψυχή και σώμα.
Δεν είχε ιδέα πως έγινε, αλλά κατάφερε και της τα πήρε όλα.

Το μυαλό της
Την αυτοεκτίμηση της
Την κυριαρχία της
Το σκοπό της
Την ύπαρξη της όλη...

Ήταν μάταιο να προσπαθεί να ξεγελάσει τον εαυτό της λέγοντας ψέματα και βρίσκοντας δικαιολογίες για τις πράξεις της. Αυτός ο άντρας, τρύπωσε για τα καλά σαν το σαράκι που σερνόταν κάτω από το δέρμα της και όριζε τη καρδιά της. Πλέον έβλεπε καθαρά.
Ζηλευε... Λογικό να ζήλευε μια ερωτευμένη γυναίκα. Ίσως άργησε να το καταλάβει αλλά κάθε δρόμος εκεί την οδήγησε. Αναρωτήθηκε αν ερωτεύθηκε τόσο δυνατά ποτέ στη ζωή της και η απάντηση ήταν άμεση. ΠΟΤΕ δεν ερωτεύθηκε έτσι. Ποτέ δεν άφησε κάποιον άντρα να ορίσει τα συναισθήματα της ούτε καν τον Άρη όταν ήταν νέοι. Η Ισμήνη είχε πάντα την αυτοκυριαρχία της σε κάθε της σχέση.
Η παραδοχή των συναισθημάτων της όμως, έφερνε καινούρια σκιρτήματα μέσα της.
Φόβο, αγωνία, τρόμο...

Μόλις ο ήλιος τρύπωσε από το παράθυρο της, ντύθηκε αμέσως.
Δε μπορούσε να κάτσει λεπτό εκεί μέσα ενώ ούτε ο Άρης ούτε ο Φάνης απαντούσε στις κλήσεις της. Πάνω από δέκα φορές τους είχε καλέσει και έπεφτε στο κενό.
Όλος ο εγωισμός της μέσα σε μια στιγμή βούτηξε στα τάρταρα. Δεν την ένοιαζε αν θα κρίνει κάποιος την αγωνία της ούτε αν θα καταλάβαιναν την ανησυχία της.

Έπιασε τα μαλλιά της μια κοτσίδα, άρπαξε τα κλειδιά μα μολις άγγιξε το κινητό της εκείνο φωτίστηκε αμέσως.
Ένας άγνωστος αριθμός φάνηκε και εκείνη το σήκωσε αμέσως παρά την απόκρυψη.

"Παρακαλώ;" ρώτησε μα σαν απάντηση πήρε τη σιωπή "Ποιος είναι;" στη δεύτερη ερώτηση της, η κλήση τερματίστηκε. Δεν έδωσε παραπάνω σημασία όμως. Για εκείνη το μόνο που είχε σημασία ήταν να μάθει νέα του...

➿➿➿➿➿

"Άσε το ρημάδι κάτω να βγάλουμε τη σφαίρα επιτέλους!" ο Άρης πλησιασε και τον κοίταξε. Είχε ήδη τερματίσει τη κλήση.
"Ποιον παίρνεις!"

"Κανένα..." Ο Χριστόφορος άφησε κάτω τη συσκευή και ο γιατρός πλησίασε. Έκλεισαν όλη τη πτέρυγα από το κέντρο υγείας του Πολυγύρου μετά τα όσα έγιναν. Ωστόσο ο Άρης ήρθε με ενισχύσεις κάθε τυπου. Ο γιατρός ήταν δικός τους και όχι κάποιος αγνωστος. Δε θα έπαιρνε ρίσκο. Αρκετοί άντρες ήταν τραυματισμένοι. Ο Φάνης και ο Άρης έφυγαν σφαίρα μόλις τους ειδοποίησε ο Παναγιώτης ενω μέχρι να φτάσουν, είχαν στείλει σήμα και στους δικούς τους. Έφτασαν πρώτοι και η συμπλοκή κράτησε ώρα. Κατάφεραν όμως, και τους αναχαίτισαν. Ήταν άντρες άγνωστης προέλευσης όμως. Δεν κατάφεραν να μάθουν παρά τα πτώματα για ποιον δούλευαν.

"Πόση ώρα είσαι με τη σφαίρα καρφωμένη εκεί μέσα!" απόρησε ο γιατρός

"Μην ρωτάς Βασίλη!. Κανε τη δουλειά σου!" απάντηση ο Άρης.

"Τυχερός είσαι..." Ο γιατρός άνοιξε ελαφρώς το σημείο "Περίμενε να σου κάνω μια τοπική αναισθησία..."

"Τίποτα δε θέλω. Κάνε τη δουλειά σου έτσι" ο Χριστόφορος τον σταμάτησε και ο Βασίλης τον κοίταξε έντονα

"Είσαι σίγουρος; Η σφαίρα έχει σφηνωθεί στα πλευρά..."

"Απόλυτα. Τελείωνε" είπε και εκείνος ξεκίνησε

"Πώς διάολο κατάφεραν και σε χτύπησαν ανάθεμα τους;!" Ο Άρης είχε τρελαθεί.

"Δεν τους κατάλαβα... Είχα τα ακουστικά και μιλούσα στο τηλέφωνο. Η προσοχή μου δεν ήταν εκεί..." εξήγησε

"Αααα, για αυτό!" Πετάχτηκε ο γιατρός. "Είσαι τυχερός. Η κλίση της σφαίρας είναι περίεργη. Ίσως σε στόχευαν στη καρδιά κι εκείνη βρήκε τη συσκευή και κατέληξε στο πλευρό... Μόνο έτσι εξηγείται ο τρόπος που είναι βυθισμένη εκεί μέσα" ο Χριστόφορος σφίχτηκε και εκείνος πήρε τη λαβίδα "Πάρε μια ανάσα. Θα τη βγάλω. Την έπιασα..." ο ήχος της καθώς έπεσε στο σιδερένιο πιατακι, έφερε ανακούφιση στον Άρη.

"Επιτέλους..."

"Ένα τσακ ήθελε πιο πάνω και θα ήσουν νεκρός..." Ο Βασίλης καθάρισε το σημείο και έγραψε τη σχισμή που άνοιξε. Ύστερα πήρε έναν επίδεσμο και τον κοίταξε "Σε έσωσε η κλήση..." μουρμουρισε καθώς τύλιγε τον επίδεσμο

"Δεύτερη φορά..." σχολίασε ο Άρης που ήξερε με ποιον μιλούσε αφού εκείνη ειδοποίησε το Παναγιώτη "Μάλλον, τρίτη..." συνέχισε και ο Χριστόφορος τον άγριοκοίταξε "Τι με κοιτάς. Δέκα φορές με πήρε..."

"Σου είπα να μην απαντήσεις..."

"Δεν απάντησα! Ούτε εγώ ούτε ο Φάνης."

"Καλώς. Έχουμε πιο σημαντικά πράγματα να κάνουμε. Μαζί με αυτούς, ήταν και άντρες του Φραγκόπουλου. Δεν ήθελαν ίσως να ψάξω το θέμα με τα πτώματα. Θα μείνουμε εδώ απόψε. Δε θα αφήσω κανένα ζωντανό!" ο Χριστόφορος σηκώθηκε. Ήταν ενα πληγωμένο Γεράκι αλλά παρέμενε ένα γεράκι... "Σε μισή ώρα, όσοι άντρες είναι όρθιοι, να μαζευτούν. Ξεκινάμε"

➿➿➿➿➿

Πήγε από το μαγαζί. Σταμάτησε και κοίταξε. Δεν ήταν κανένας εκεί. Έβγαλε το κινητό από τη τσέπη της και κάλεσε πάλι τον Άρη, αλλά τίποτα. Ο θυμός με την ανησυχία χόρευαν μέσα της ώσπου ξαφνικά είδε τη Ρένα να πλησιάζει. Κατέβηκε από τη μηχανή και τη πλησίασε

"Ισμήνη; Τι κάνεις τόσο νωρίς εδώ;"

"Είχες κανένα νέο από τον Άρη;" είπε αμέσως

"Όχι... Γιατί να έχω. Τι συνέβη;"

"Ανάθεμα τους!" πάτησε τα πόδια της κάτω εκνευρισμένη

"Κάτσε να ανοίξω και να πάρουμε ένα καφέ. Τι συνέβη;"

"Τίποτα..." Για κάποιο λόγο η εμπιστοσύνη στο πρόσωπο της είχε κλονιστεί. Κάτι στα λεγόμενα της δεν έστεκε ως τώρα και η Ισμήνη δεν θέλησε να ανοιχτεί.

Η Ρένα άνοιξε και μπαίνοντας μέσα, η Ισμήνη άφησε τα πράγματά της στο μπαρ, μπήκε μέσα και έβαλε ένα ουίσκι

"Ρε Ισμήνη τι κάνεις πρωί πρωί;"

"Ρένα άσε με να χαρείς..." το ήπιε και γέμισε ένα ακόμα. Έβγαλε το κινητό της και προσπάθησε να καλέσει τον Φάνη. Ούτε εκείνος όμως απάντησε. "Άι σιχτιρ!" κοπανησε το κινητό στο πάγκο και βγήκε.

"Που πας;!"

"Πάω μέχρι το σπίτι και έρχομαι!" είχε τρελαθεί απο την αγωνία της. Ίσως ο Παναγιώτης να επέστρεψε και να της έλεγε κάτι. Οτιδήποτε... Δεν ήταν καλό που δεν απαντούσαν. Ο Χριστόφορος είχε το κινητό κλειστό και η καρδιά της δεν έλεγε να ημερεψει. Βγαίνοντας όμως  προς έκπληξη της τον είδε να πλησιάζει.
"Επιτέλους!  Κανένα νέο;"

Το πρόσωπο του σκυθρωπιασε

"Όσα ξέρεις ξέρω, Ισμήνη. Δεν δέχθηκα ουτε εντολές. Ήρθα εδώ και νωρίτερα αλλά δεν βρήκα κανένα"

"Γαμω τη τρέλα μου!" στα λόγια της εκείνος τη κοίταξε έκπληκτος. Δεν ήξερε τι συμβαίνει ακριβώς αλλά βλέποντας τη να ανησυχεί, θορυβήθηκε.

"Πήρα τον Άρη τρεις φορές αλλά τίποτα..."

"Εγώ να δεις πόσες πήρα..." Παραμιλησε επιστρέφοντας στο μαγαζί

"Τι έγινε πάλι;" η Ρένα δεν καταλάβαινε τίποτα. Ο Άρης δεν είχε επικοινωνήσει μαζί της.

"Τίποτα. Σε λίγο θα έρθουν και τα κορίτσια. Συνεχίζουμε το άνοιγμα κανονικά..." Αρκέστηκε να πει και απογοητευμένη, πήγε προς τα καμαρίνια να κάτσει κάπου μόνη της. Δεν ήθελε να βλέπει κανένα...

➿➿➿➿➿➿

"Μίλα!" Είχε κρατημένο με το πόδι το κεφάλι του κόντρα στα βράχια. Δύο από τους άντρες που επιτέθηκαν κατάφεραν να ζήσουν και ο Χριστόφορος ήθελε διακαώς πληροφορίες.
"Λέγε που να σε πάρει! Ποιος σε έστειλε!" πίεσε το πόδι λίγο παραπάνω και έγδαρε το κεφάλι πάνω στην τραχιά πέτρα.

"Δεν έχω να πω τίποτα!"σφαδαζε από το πόνο αλλά δεν έλεγε λέξη τόση ώρα. Ο Χριστόφορος γονάτισε και βγάζοντας το σουγιά του , τον άνοιξε και τον έμπηξε βαθιά μέσα στο μπούτι του. Η κραυγή του πεσμένου άντρα, αντήχησε σε όλη τη παραλία. Έστριψε το μαχαίρι και πιάνοντας τον από τα μαλλιά, ανασηκωσε το κεφάλι του

"Είσαι διατεθειμένος να πεθάνεις για αυτόν που προστατεύεις;" ρώτησε ψυχρά.

"Ναι!" Αναφώνησε ο άντρας και ο Χριστόφορος βγάζοντας το μαχαίρι από το μπούτι του, το κάρφωσε με μανία στη κοιλιά του. Του χάρισε δύο απανωτές μαχαιριές, ενώ η τρίτη βρήκε τη κάτω πλευρά του λαιμου του με τέτοια δύναμη, που η λάμα διαπέρασε κάθε μυ και έφτασε στον ουρανίσκο του. Ο άντρας άρχισε να σπαρταραει αλλά ο Χριστόφορος δεν έδειξε κανένα συναισθηματισμό. Άρπαξε το σώμα του και το πέταξε στα πόδια του δεύτερου άντρα.

"Σειρά σου τώρα..." γονάτισε πλάι του και αρπάζοντας τον από τα μαλλιά, τον χτύπησε με τη γροθιά του στο πρόσωπο. Κανένας δεν παρενέβη. Όταν έβγαινε εκτός εαυτού, ούτε ο Άρης έπαιρνε θέση. Μπορούσε να γίνει ο πιο στυγνός δολοφόνος εκεί έξω. Να ξεπεράσει κάθε όριο και να πάρει αυτό που θέλει με κάθε τρόπο. "Ποιος σε έστειλε... Μια ευκαιρία θα έχεις. Μετά σου υπόσχομαι να κάνω τη ζωή σου, ζωντανή κόλαση .." είπε μα εκείνος τον έφτυσε. Ο Χριστόφορος χαμογέλασε. Έβγαλε το σουγιά από τον λαιμό του πρώτου άντρα και μόλις η λάμα έφυγε από τη σάρκα του τα αίματα πετάχτηκαν σαν συντριβάνι. Ωστόσο γύρισε ατάραχος προς τον άλλο. Τον γραπωσε, τον γύρισε μπρούμυτα και σκίζοντας τη μπλούζα του , χάραξε πάνω από δέκα μαχαιριές στη σάρκα.

"Πάρτε τον!" φώναξε ξαφνικά "Βασίλη, φρόντισε να ζει. Σε κάθε χαρακιά θέλω αλάτι στη πληγή. Μέχρι το βράδυ θα γεμίσει ολόκληρος!" είπε και καθαρίζοντας το μαχαίρι στα ρούχα του, το έβαλε στη θέση του. Το εννοούσε. Θα τον κρατούσε ζωντανό να τον βασανίζει με κάθε τρόπο. Λίγο πριν φυγειζ έσκυψε και τον κοίταξε "Μέχρι αύριο, θα έχω μάθει πού μένει ακόμα και η μάνα σου αν ζει... Η γυναίκα και τα παιδιά σου αν έχεις... Δε θέλω να μου πεις λέξη τώρα. Αργά αργά θα μιλήσεις..." Ο άντρας άνοιξε τα χείλη του μα δίνοντας του μια κλωτσιά στο πρόσωπο , κατέρρευσε αμέσως...

➿➿➿➿➿

Ο ήλιος έπεσε και εκείνη είχε στυλωσει το βλέμμα στη πόρτα. Κανένας..Τίποτα. Ούτε ένα μήνυμα...

"Ισμήνη; Θα κλείσουμε μαζί μάλλον..." είπε ξαφνικά η Ρενάτα

"Γιατί;"

"Πριν που ήσουν μέσα, ήρθε ένας άντρας και είπε ότι ο Άρης έδωσε αυτές τις εντολές"

"Ποιος άντρας;"

"Αυτός εκεί στη πόρτα..."

"Και πήρε αυτόν;!" η Ισμήνη εξαγριώθηκε

"Δεν είπε τίποτα άλλο" της εξήγησε αλλά εκείνη βγήκε αμέσως έξω.

"Ποτέ μίλησες με τον Άρη;!" απαίτησε να μάθει και εκείνος τη κοίταξε περίεργα "Μη με κοιτάς εμένα έτσι! Λέγε!"

"Χριστίνα αυτά είναι εμπιστευτικά..."

"Λέγε γιατί θα με δεις όπως δεν με έχεις ξαναδεί!" το τρελαμενο της βλέμμα τον έπιασε προς εκπλήξεως. Πρώτη φορά την έβλεπε έτσι

"Δεν έχω ιδέα... Απλά μου είπε να πω τη Ρενάτα να κλείσετε μαζί..."

"Ωραία. Βγάλε το τηλέφωνο σου και κάλεσε τον τώρα!"

"Δε μπορώ. Δε θα ρισκάρω το κεφάλι μου! Έχω παιδί στο σπίτι!" η τελευταία φράση του τη τσάκισε ακόμα περισσότερο...
Έδωσε μια κλωτσιά στη πόρτα και επέστρεψε μέσα.

Πώς ήταν δυνατόν να την άφηναν στα σκοτάδια; Πόσο γουρούνια ήταν; Ούτε καν μια ενημέρωση αν όλα ήταν καλά... Αν εκείνος ήταν καλά...

"Βάλε μου ένα διπλό..." Κάθισε στο μπαρ αποκαρδιωμενη. Ο κόσμος έμπαινε έβγαινε,  τα κορίτσια σερβιραν και εκείνη κοιτούσε μονάχα το κινητό και τη πόρτα...

Οι δείκτες του ρολογιού ολοένα και κατηφόριζαν ώσπου ένα χτύπημα στον ώμο τράβηξε τη προσοχή της.

"Χριστίνα; Η Τζούλια έχει περίοδο. Ήρθε ξαφνικά. Δε μπορεί να βγει έξω..." η Ισμήνη γύρισε και αντιλήφθηκε πως ήταν πια πολύ αργά. Η Τζούλια έβγαινε τελευταία

"Ας μη βγει. Τελειώσαμε για σήμερα. Ρενάτα σιγά σιγά χαμήλωσε τα φώτα"

"Μα είναι ακόμα δώδεκα..."

"Δε με απασχολεί!"

"Ισμ.. Χριστίνα τι έχεις;" είπε αφού η κοπέλα ήταν ακόμα εκεί

"Τίποτα. Κλείνουμε" Αρκέστηκε να πει και σηκώθηκε. "Πάω να ειδοποιήσω πίσω. Να τελειώσω και με την αναφορά και δρόμο"

Ήθελε να ουρλιάξει.
Προσπάθησε άλλες πέντε φορές να τους βρει μα κατάλαβε ότι ήταν μάταιο.
Πήγε πίσω, μίλησε με τα κορίτσια, οργάνωσε το κλείσιμο και έγραψε την αναφορά. Δεν είχε όρεξη για τίποτα. Βγαίνοντας έδωσε οδηγίες στην Ρένα έτσι ώστε να ανοίξει και αύριο και τους έδιωξε όλους. Η Χριστίνα δεν είχε το χαρακτήρα να το κάνει αλλά η Ισμήνη δεν υπολόγιζε κανένα εκείνη τη στιγμή. Ούτε την ένοιαζε αν θα εξέθετε τον εαυτό της.

Μόνη πλέον στο μαγαζί, κάθισε και έκανε έναν απολογισμό της ζωής της. Πώς ήταν ένα μήνα πριν, και πως ήταν τώρα...
Πώς από μια αδιάφθορη αστυνομικός έγινε μια γυναίκα ερωτευμένη με τη μαφία και έχασε το μυαλό της. Σταμάτησε κλείνει τα μάτια στα συναισθήματα της. Απλά τα αποδέχθηκε. Δεν μπορούσε να κάνει και τίποτα άλλο...

Σηκώθηκε και έσβησε και τα τελευταία φώτα. Κλείδωσε και κίνησε για το σπίτι...
Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο. Δεν ήξερε καν που βρισκόταν...

➿➿➿➿➿➿➿

Οι απώλειες ήταν τεράστιες.
Ο Χριστόφορος ανακάλυψε ότι οι αποθήκες τους στην Χαλκιδική είχαν παραβιαστεί.
Κάποιος προσπαθούσε άμεσα να τον βγάλει από τη μέση και δεν είχε την υπομονή να περιμένει παραπάνω. Το ένιωθε ολόγυρα του. Τα προβλήματα άρχισαν να μαζεύονται και να δημιουργούν βουνά μα το δικό του το μυαλό, ταξίδευε άβουλα σε εκείνη. Δεν μπορούσε να γλιτώσει.

Δεύτερη φορά που τον έσωζε εν γνώση της.
Γιατί; Της είχε κάνει τόσα πολλά... Της φέρθηκε σαν μια κοινή πόρνη ουκ ολίγες φορές κι εκείνη, πάλι τον έσωσε.
Δεν ήθελε να της μιλήσει. Ούτε ήθελε να την ενημερώσουν για τίποτα. Δεν ήξερε τι ήθελε ούτε και ο ίδιος πια. Ούτε σαν άντρας δεν ήταν σε θέση να λειτουργήσει με άλλη γυναίκα εξαιτίας της. Σαν κατάρα ήρθε και ανέτρεψε τη ζωή του όλη.
Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο την πήρε ξανά. Πάλι έπιασε όμως τον εαυτό του , να μένει σιωπηλός στο άκουσμα της φωνής της.
Όσο κι αν καιγόταν να της μιλήσει, κάτι τον σταματούσε. Δεν ήταν ο εγωισμός. Ούτε όμως και το πείσμα. Ένιωθε ότι αυτή η γυναίκα ήταν ικανή να τον καταστρέψει κι αυτό δε το άντεχε. Ένας άντρας που έμαθε από παιδί, να μην έχει ανάγκες , έφτασε στα τριάντα πέντε για να πιάσει τον εαυτό του, να χάνεται για μια γυναίκα. Λάθη , κι άλλα λάθη... Τόσα πολλά.
Εκτέθηκε στον Μαρσέλο. Στο Διονύση. Άφησε απροστάτευτο το φρούριο του και βυθίστηκε μαζί της σε ένα πάθος που λογάριαζε για λάθος πια. Αυτό ήταν. Ίσως ήταν απλά ένα ωραίο κορμί, και ένα ωραίο πήδημα. Ήταν όμως; Ο άνθρωπος με όλες τις απαντήσεις, έπεσε στη παγίδα του και πια δεν είχε.

Το αλκοόλ έκαψε το στήθος του και βγάζοντας ένα τσιγάρο, το κότσαρε στα χείλη και το άναψε. Ήταν στο ξενοδοχείο πια. Χαμήλωσε το βλέμμα στα χέρια του. Ήταν άδεια. Κενά.

Κοντά τέσσερις μέρες είχε να την αγγίξει με όσα έγιναν. Θα μπορούσε να τη παρομοιάσει σαν το πιο ισχυρό ναρκωτικό που είχε δοκιμάσει ποτέ του. Ένα ναρκωτικό που κατάφερε να προκαλέσει τόση εξάρτηση που κατέστρεφε κομμάτι κομμάτι τον χαρακτήρα του. Γέλασε σε αυτή τη σκέψη...
Γέλασε στα λόγια που εμφανίστηκαν στις σκέψεις του και που λίγο καιρό πριν, τα είχε πει σε εκείνη... Έτσι ήθελε να τη καταστρέψει. Κομμάτι κομμάτι...

Η απόφαση να την απομακρύνει και να τη διώξει , πέρασε δεκάδες φορές από το μυαλό του. Ίσως αυτή να ήταν η λύση. Με τις τελευταίες εξελίξεις ήταν εμπόδιο για εκείνον και δεν σκεφτόταν καθαρά.
Αυτό ακριβώς θα έκανε...
Θα επέστρεφε και θα την έδιωχνε. Θα την απάλλαζε από κάθε -καθηκον- που την ανάγκαζε να μείνει εκεί...

Μπήκε μέσα και πήρε το κινητό του.
Η λύση της απαλλαγής , ήταν μονάχα μια και αν κατάφερνε να βρει την άκρη, θα τελείωνε μαζί της... Και μαζί της και με όλα...

➿➿➿➿➿

Το επόμενο πρωί

Ακόμα ένα ξημέρωμα τη βρήκε να κάθεται στο κρεβάτι. Άυπνη, δίχως όρεξη να κοιτάζει μια κενή οθόνη. Τα αισθήματα ξένα πάνω στη ψυχή της. Καινούρια και τεράστια. Μόλις οι πρώτες ακτίνες του ήλιου ζέσταναν το πρόσωπο της , σηκώθηκε και πήγε στο μπάνιο. Άνοιξε το ζεστό νερό και χώθηκε από κάτω πνίγοντας τις σκέψεις της μια προς μια. Ήταν καλά; Ζούσε; Είχαν πρόβλημα; Τόσες ώρες και εκείνη ήταν ακόμα στα σκοτάδια...

Κάθισε κάτω, έπλυνε απ' άκρη σ' άκρη το κορμί της και εγυρε στα πλακάκια. Δεν νυσταζε ήταν όμως ψυχικά κουρασμένη.
Δεν μπήκε καν στο κόπο να τηλεφωνήσει ξανά. Περίμενε καρτερικά ένα τους νέο μα εκείνο φυσικά και δεν ήρθε ποτέ.

Η απελπισία ήταν μια λέξη που δεν έμαθε να χρησιμοποιεί στη ζωή της μα να που τώρα εμφανίστηκε σε κάθε μορφή της.
Όσο κι αν προσπάθησε η Ρένα να μιλήσει μαζί της το προηγούμενο βράδυ η Ισμήνη δεν είχε όρεξη να ακούσει. Δεν την ενδιέφερε αν ο Μάνος εξαφανίστηκε. Αν άλλαξαν διοικητή και πόσο επικίνδυνα ήταν όλα. Τίποτα δεν ήταν πιο σημαντικό από εκείνο το κρότο που δεν έλεγε να σβήσει από τη μνήμη της.

Κάθισε χωρίς βιασύνη για περίπου μία ώρα μέσα στο ντουζ και ξέροντας ότι πρέπει να βγει και να αντιμετωπίσει τη μέρα, τύλιξε μια πετσέτα γύρω της και πήγε στο δωμάτιο.

Ντύθηκε και ενώ δεν ήθελε, κοίταξε πάλι το κινητό της. Τίποτα.
Πήρε τα κλειδιά της μηχανής και ξεκίνησε για το μαγαζί. Ούτε κράνος δεν ήθελε στη προκειμένη. Ήθελε τον αέρα να παρασύρει τα πάντα πάνω της. Σε λίγες μέρες η άδεια της τελείωνε. Τι θα έκανε; Πώς θα έφευγε;
Πώς θα κατάφερνε να απομακρύνει τον εαυτό της από κοντά του; Ολα εκείνα που μέχρι χθες αποτελούσαν εκδίκηση για εκείνη, κάθε σκέψη να ξεσκεπάσει τον Παπά και το θάνατο των γονιών της, ωχριούσαν μπροστά στην ιδέα να τον χάσει.
Αυτό κι αν ήταν ξεδιάντροπο για την ιδιοσυγκρασία της... Να τον βάζει πιο πάνω, από όσα έζησε και για όσα ήθελε να πάρει εκδίκηση. Ξεκίνησε να αλλάξει θέση με τη Χριστίνα για έναν ξυλοδαρμό και έφτασε να ανακαλύψει ότι ίσως η μαφία ήταν πίσω από το θάνατο των γονιών της τελικά. Πώς τα φέρνει έτσι η ζωή...

Χαμήλωσε ταχύτητα φτάνοντας έξω από το μαγαζί μα μπαίνοντας στο πίσω πάρκινγκ, σταμάτησε απότομα.
Το αμάξι του Άρη, του Φάνη καθώς και το τζιπ, ήταν παρκαρισμένα απ' έξω.
Η καρδιά της άρχισε να πάλλεται ανεξέλεγκτα. Κατέβηκε στα γρήγορα, και βάζοντας φτερα στα πόδια έτρεξε μέσα.

Μπαίνοντας, ο Άρης , ο Φάνης και η Ρένα ήταν στο μπαρ.

"Που είναι;!"

"Ουαου... Πες μια καλημέρα!" πετάχτηκε ο Φάνης και εκείνη σημασία δε τους έδωσε.

"Περίμενε!" ο Άρης έπιασε το χέρι της μόλις τους προσπέρασε μα εκείνη το τιναξε από πάνω της "Είπε να μη τον ενοχλήσει κανενας..." είπε σε μια προσπάθεια να την εμποδίσει

"Εγώ δεν είμαι ο -Κανενας-!" Τόνισε και τον άγριοκοίταξε. "Μη διανοηθείς να έρθεις πίσω μου!" ο Άρης δεν περίμενε ποτέ μια τέτοια συμπεριφορά. Η Ισμήνη έμοιαζε με ταύρο. Είχε τέτοια οργή στο βλέμμα που δεν είχε δει ούτε τα δύο χρόνια που ήταν μαζί της κάποτε.

"Μη πας..." είπε σιγανα αλλά εκείνη είχε ήδη απομακρυνθεί.

"Μ'αρεσει που είπε να μη την αφήσουμε να μπει..." ψελλισε ο Φάνης

Η Ισμήνη τους άκουσε αλλά δεν έδωσε σημασία. Έφτασε έξω από τη πόρτα του γραφείου και σφίγγοντας τη γροθιά της, τη χτύπησε μανιασμένα.

"Άνοιξε μου αμέσως!" απαίτησε οργισμένη και πριν καν, ολοκληρωθεί το κλικ, έσπρωξε τη πόρτα και μπήκε μέσα.  Τον βρήκε όρθιο, ατάραχο, σχεδόν μπροστά από το γραφείο να κοιτάζει τα απλωμένα χαρτιά που είχε επάνω. Με δυο μεγάλα βήματα τον έφτασε και σηκώνοντας το χέρι της, του αστραψε ένα ξεγυρισμενο χαστούκι από το πουθενά. Τα μάτια του , τη κοίταξαν σαστισμένα, γεμάτα έκπληξη και αδυνατώντας να πιστέψουν τη πράξη της αλλά δε του άφησε περιθώριο να αντιδράσει "Τρελάθηκα από την αγωνία μου! Πώς μπόρεσες να με αφήσεις στα σκοτάδια παναθεμα σε;!" Τσιριξε και αρπάζοντας τον από το πρόσωπο, τον τράβηξε και τον φίλησε. Δεν ζήτησε ένα βαθύ φιλί...

Η Ισμήνη εκείνη τη στιγμή, του παρέδωσε τον εαυτό της. Το κράτημα της δυνάμωσε και τα χείλη της, έφυγαν από τα δικά του. Φίλησαν το πρόσωπο του, σε κάθε άκρη του.
Ο Χριστόφορος έστεκε σαν άγαλμα. Το κεφάλι του, δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι είχε μόλις συμβεί.
"Αν παθαινες κάτι, δε θα άντεχα καταραμένε!" από την απαλότητα των φιλιών της, πέρασε στο θυμό και τον χτύπησε στο στήθος. Στην έκφραση του προσώπου του, που άλλαξε όμως η Ισμήνη τρελάθηκε. "Είσαι πληγωμένος!"  ούτε λέξη δεν κατάφερε να της πει. Έπιασε το πουκάμισο του, το άνοιξε μονομιάς σπάζοντας κάθε κουμπί και βλέποντας τη κοκκιναδα πάνω στο τεράστιο επίδεσμο, έβαλε τα κλάματα. 

Ο Χριστόφορος βρέθηκε σε σοκ...
Άλλη γυναίκα άφησε πίσω του, και άλλη βρήκε... Δύο μέρες ήταν χωριστά σχεδόν... Πόσα μπορεί να άλλαξαν;
Ήταν μάλιστα τόσο ακραία και πρωτόγνωρη η συμπεριφορά της, που ούτε το χαστούκι που έφαγε κατάφερε σαν σκεψη να τον ξυπνήσει από το σοκ. Τα χέρια της απλώθηκαν πάνω στο σώμα του προσπαθώντας να καταλάβει το σημείο της πληγής του.

"Θεέ μου... Λίγο πιο κάτω από τη καρδιά..." ψελλισε και ανασηκώνοντας το βλέμμα της, βρήκε το δικό του. "Μη τολμήσεις να με αφήσεις έτσι ξανά... Το κατάλαβες;" είπε νευρικά γεμάτη παράπονο και πιάνοντας τον πάλι από το πρόσωπο, σηκώθηκε και τον φίλησε. "Δεν με νοιάζουν οι κανόνες σου... Τιμώρησε με... Είσαι καλά τουλάχιστον..." ψιθύρισε πάνω στα χείλη του και απομακρύνθηκε. Δεν μπορούσε να καταλάβει αν ήταν θυμωμένος μαζί της. Οργισμένος. Ήρεμος. Τίποτα. η Ισμήνη έκανε ένα βήμα πίσω και μόλις τράβηξε τα χέρια της από το κορμί του, είδε το βλέμμα του επιτέλους να σαλεύει...
"Φεύγω. Μην αγχώνεσαι... Δε θα σε ενοχλήσω άλλο" Γύρισε για να φύγει μα εκείνος, άπλωσε το τεράστιο χέρι του ξαφνικά, την άρπαξε και έτσι όπως τη γύρισε , τη σήκωσε και τη κόλλησε πάνω του.

"Θα σε σκοτώσω που να σε πάρει η ευχή!" στο άκουσμα της φωνής του επιτέλους,  αγαλλίασε η καρδιά της παρά τις λέξεις που ξεστόμισε. Τη κοίταζε μέσα στα μάτια τρελαμενος ενώ το κράτημα του ολοένα και δυνάμωνε

"Εμπρός. Πλήγωσε με... Ούτε που με απασχολ..."την άρπαξε από το μάγουλο και αυτή τη φορά, συνθλιψε εκείνος τα χείλη του πάνω της. Την έφερε μια σβούρα και ρίχνοντας κάθετι που υπήρχε πάνω στο γραφείο, την έβαλε επάνω. Ο τρόπος που τη φιλούσε, ήταν καινούριος για την Ισμήνη. Ενώ είχαν ανταλλάξει ξανά φιλιά, τώρα ήταν διαφορετικά.

Ψιθύριζε πάνω στα φιλιά του, λέξεις που εκείνη δεν καταλάβαινε... Ότι κι αν έλεγε όμως, της έφτανε που ήταν εκεί... Μόλις το φιλί, βάθυνε και απέκτησε τρέλα και αγριάδα, άρχισαν να γδυνονται χωρίς ντροπή ώσπου πιάνοντας την από τη μέση κάπως απότομα, τη πίεσε κόντρα στον εαυτό του και βυθίστηκε μέσα της
Τα χέρια της απλώθηκαν στο στήθος του μα τα τράβηξε αμέσως μόλις άγγιξε τη πληγή του.

"Sei la mia ferita e la mia morte..." (Εσύ είσαι η πληγή και ο θάνατος μου...) χώθηκε στο λαιμό της, ψάχνοντας για την όαση που του στερήθηκε τόσες μέρες. Την εσφιγγε με μανία από όπου κι αν την έπιανε ενώ εκείνη, αρκέστηκε να μπλέξει τα χέρια μέσα στα μαλλιά του. Τα χάδια της, ερχόντουσαν σε αντιπαράθεση με τον άγριο τρόπο που λαχταρούσε ο ένας τον άλλο, όταν ξαφνικά ο Χριστόφορος σταμάτησε. Κάθε του κίνηση έπαψε και χωρίς να βγει από μέσα της, έκλεισε στις παλάμες του το πρόσωπο της.
"Προσπάθησα Ισμήνη... Ειλικρινά το έκανα..." κανένας δεν είχε ανάσα εκείνη τη στιγμή και οι λέξεις βγήκαν ξεπνοες και μπερδεμένες από τα χείλη του. Τι προσπάθησε; η απάντηση στην ερώτηση που δημιουργήθηκε στο κεφάλι της, ήρθε όταν χαμήλωσε και την φίλησε άκρως αισθησιακά. Τα χέρια του, χαμήλωσαν στη μέση της και αγκαλιάζοντας το κορμί της, τη σήκωσε. Περπάτησε ήρεμα, χωρίς να σπάσει το φιλί, τη ξάπλωσε στο καναπε και χαμήλωσε μαζί με το κορμί της και το δικό του. Το χέρι του δεν αποχωρίστηκε λεπτό τη μέση της. Την είχε αγκαλιάσει ολόγυρα θαρρείς και αν την άφηνε θα έφευγε...

Οι ωθήσεις του μέσα της, έφερναν ρίγος και κάψα στο κορμί της. Μια αίσθηση κρύου και ζεστού μπλεγμένη η μια με την άλλη. Αυτό ήταν... Δύο κόσμοι αντίθετοι σε μια ένωση, παράνομη από την ίδια τη ζωή. Έκαναν αρκετές φορές σεξ, έκαναν και έρωτα... Ωστόσο κάθε φορά που η Ισμήνη έλεγε μέσα της, ότι είναι διαφορετικά , εκείνος την επόμενη, της έστελνε καινούρια ερεθίσματα. Τούτη τη φορά, εισέπραττε κάτι τρυφερό. Δίχως αλκοόλ να ορίζει τη κρίση τους και δίχως εγωισμό. Της έκανε έρωτα με όλο του το είναι.

Στο δικό του το κεφάλι από την άλλη, επικρατούσε πανικός. Ήταν στα πρόθυρα πριν σκάσει... Προσπάθησε... Φυσικά και προσπάθησε...
Προσπάθησε να μη θέλει.
Προσπάθησε να μην την έχει ανάγκη.
Προσπάθησε να την απαρνηθεί...
Προσπάθησε να μη την ζητάει...
Να μην βλέπει τα μάτια της όταν κλείνει τα δικά του...
Προσπάθησε να τη διώξει.
Προσπάθησε να δει καθαρά.
Προσπάθησε να πολεμήσει...
Να κρατηθεί στο ύψος του...
Να τη ξεχάσει.
Να τη βγάλει από το κεφάλι του και να σβήσει κάθε σκίρτημα μέσα του.
Προσπάθησε να την απομακρύνει.
Να τη πονέσει.
Να τη σπάσει... Να τη διαλύσει...
Προσπάθησε να τη μισήσει και αυτή και ότι αντιπροσωπευε.
Προσπάθησε να παραμείνει πιστός στις δικές του ιδεολογίες και πιστεύω...
Προσπάθησε να την υποτιμήσει, να τη μειώσει, να την εκμηδενίσει...
Προσπάθησε να μη ζηλεύει, να μην ζητά, να μην υποφέρει... Υπέφερε μέσα του...

Πολλά προσπάθησε, και σε όλα απέτυχε...

Εκείνη τη στιγμή, ζούσε μέσα της και ήταν ότι πιο όμορφο, βίωνε στη ζωή του.  Γίνονταν ένα μαζί της και ολοκλήρωνε το κόσμο του. Συμπληρωνε το παζλ...
Κι όχι ένα οποιοδήποτε παζλ...
Ολόκληρη, ήταν το κομμάτι που έλειπε από τη παγωμένη του καρδιά και που καμιά δεν κατάφερε να βρει και να βάλει στη θέση του.
Ίσως ομως τα αισθήματα , ήρθαν και τον έφτασαν σε μια παραδοχή, μα οι λέξεις δεν ήταν ικανές ακόμα να πάρουν μορφή στο κεφάλι του.

Άφησε τα χείλη της και έψαξε το λαιμό της...
Η ανάγκη να ρουφήξει τη σάρκα της, να την μαρκάρει και να την κατακτήσει, γινόταν ολοένα και πιο ισχυρή. Βρήκε το πιο καθάριο της σημείο, και όπως έκανε στην άλλη πλευρά, ξεκίνησε να το ρουφάει δυνατά. Όπως και τότε έτσι και τώρα, ήξερε ότι τη πονούσε ωστόσο η Ισμήνη λέξη δεν έβγαζε παρά μόνο αληθινούς αναστεναγμούς απόλαυσης και ευτυχίας. Ναι, ήταν ευτυχισμένη. Δεν σταμάτησε να χαμογελάει πάνω στα φιλιά τους. Δε σταμάτησε να γαργαλαει τα χείλη του κάθε φορά που της μιλούσε...
Όλα όσα προσπάθησε να κάνει, της τα είπε ένα προς ένα στα ιταλικά πάνω στα φιλιά του ξέροντας ότι εκείνη δεν καταλαβαίνει...

Ήταν ο μόνος τρόπος να παραδεχτεί και να καταφέρει να ξεκλειδώσει τον μέχρι πρότινος εγωισμό που έσερνε στις πλάτες του τριάντα πέντε χρόνια ολόκληρα.
Μιλώντας της και λέγοντας τις αλήθειες του, χωρίς να είναι σε θέση να κρίνει και να νιώσει την καταστροφή του. Γιατί για τον Χριστόφορο κάθε του λέξη, καταστροφή ήταν..

Τελειώνοντας την μαύρη δίνη που ζωγράφισε στη σάρκα της, αναζήτησε τα χείλη της και εκείνη του τα χάρισε αμέσως. Ήταν τόσο εύθραυστη...
Έτσι όπως είχε περασμένο το μπράτσο του, ακόμα κάτω από τη μέση της , ένιωθε ότι θα τη σπάσει αν τη σφίξει κι άλλο. Και την έσφιξε... Στο μουγκρητό της, το φιλί του ζωηρεψε και εκείνη αγριεψε. Όλο το πάθος και ο έρωτας πήραν μια διαφορετική τροπή και άρχισε να αναζητά ο ένας από τον άλλο, την ολοκλήρωση. Είτε σωματική ειτε ψυχική.

Η Ισμήνη του δοθηκε πρώτη...
Μόλις επιτάχυνε τις ωθήσεις μέσα της, το σώμα της ξέσπασε σε ξέφρενους σπασμούς.
Σπασμοί στο κόλπο, στα χείλη της, στις ανάσες της σε όλα της...
Έκαιγε...
Δεν είχε ανάγκη τίποτα άλλο για να απελευθερωθεί μέσα της όταν ξαφνικά, τα χέρια της αγκάλιασαν το πρόσωπο του, και χώθηκε στο λαιμό του. Καθώς τα χείλη της έφτασαν και σύρθηκαν στο αυτί του , κάτι προσπάθησε να πει μα εκείνος στην αίσθηση και μόνο, χάθηκε..
"Μη..." Ψέλλισε ξεπνοα μα ούτε που έφτασε η λέξη στο μυαλό του...
Φωτιά ήταν για εκείνον κι αυτός ορμητικός σαν χείμαρρος, την έσφιξε με όλη του τη δύναμη, και έσβησε μέσα της χωρίς να το σκεφτεί...

Μούσκεμα από τον ιδρώτα έτσι όπως ήταν, και δίχως ανάσα καμιά, χαμήλωσε το κεφάλι του και το εναπόθεσε πάνω στα στήθη της.
Το δεύτερο χέρι του χώθηκε και τυλίχθηκε κι εκεινο κάτω από το κορμί της και σαν να ήταν ο δικός του προσωπικός κόσμος, η δική του γωνιά για να υπάρχει, ημερεψε μέσα στην αγκαλιά της...
Τίποτα δεν είπε και τίποτα παραπάνω δεν έκανε...
Έμεινε εκεί, να ακούει τους χτύπους της καρδιάς της και να ζει για πρώτη του φορά, έχοντας πλήρη συναίσθηση των πράξεών και των συναισθημάτων του...
Πολέμησε
Πάλεψε
Έχασε...