Τόσα πολλά , κι άλλα πολλά...
Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις...
Κι όλα αυτά, μέσα σε μια στιγμή...
Ποιος είναι ποιος;
Ποιος κρύβει τι;
Ποιον να εμπιστευτείς και ποιος θα γίνει στόχος;

Η καρδιά πάντα οδηγεί...
Άκουσε την, σου μιλεί...
Μη τη δικάζεις, μη τη πονάς
Εκείνη μόνο ξέρει, πόσο αγαπάς.

➿➿➿➿

"Γιατί με τραβάς; Άσε με!" Άνοιξε τη πόρτα και την έσπρωξε αμέσως μέσα. "Τι δουλειά έχει μια μπατσινα εδώ;!" φώναξε έξαλλη "Έχεις ιδέα ότι είναι αστυνομικός;! Έχεις τρελαθεί εντελώς;! Θέλεις να μας τιναξεις όλους στον αέρα;" ο Χριστόφορος σκοτείνιασε. Ήταν εκείνο το ύφος , που το γεράκι έπαιρνε πριν αποτελειώσει το θήραμα του. Σκύβει, το ράμφος ετοιμάζεται και δίνει τη χαριστική βολή. Τα μάτια του ήταν σταθερά πάνω της ενώ εκείνη έστεκε λυσσασμένα και περίμενε μια απάντηση. Σκέφτηκε το όπλο στο κρόταφο της μα η σκέψη έφυγε αμέσως αφού η σκισμένη σάρκα από την λεπίδα του, ήταν πιο δελεαστική. Δεν την ήθελε καθόλου. Ήταν από τις γυναίκες που ούτε τη τρύπα της ήθελε να δει και να τον εξυπηρετήσει. Μια φορά τη πήδηξε κι αυτό , επτά μήνες πριν ίσα ίσα για να μη γκρινιάζει. Για εκείνον η Μαριλένα ήταν μια μηχανή παραγωγής παιδιού. Και μάλιστα τη θεωρούσε ανίκανη να κάνει ακόμα κι αυτό... Τίποτα παραπάνω.

Ο Χριστόφορος δεν ήταν σαν τον Άρη.
Από την αρχή ξεκαθάρισε ότι δε θα είναι πιστός. Ότι δε τη βλέπει ερωτικά. Ότι για εκείνον δεν ήταν τίποτα παραπάνω από μια εμπορική συμφωνία των δύο οικογενειών. Δε θα έσκυβε το κεφάλι σε κανένα Παπά, και ούτε τους είχε ανάγκη. Ακόμα κι όταν λογοθοθηκαν, ήταν σαφέστατος με όλους ακόμα και με το πεθερό του.
Η κόρη του, ήταν μια συμφωνία και τίποτα παραπάνω και ποτέ δε θα ήταν.
Ο χαρακτήρας της άλλωστε ήταν από εκείνους που σε ανάγκαζαν να κάνεις δολοφονικές σκέψεις. Ήταν εγωίστρια , κακομαθημένη, κρατούσε υπεροπτική στάση προς τους άλλους γύρω της και τα κοσμητικά επίθετα που της χάριζε ανά τα χρόνια δεν είχαν σταματημό.

Αυτός ήταν και ο λόγος που παντρευαν τον Άρη πιο νωρίς. Με το Χριστόφορο σε αυτή τη κατάσταση, δεν ένιωθαν ασφαλείς και το ήξερε. Ωστόσο δεν έδινε δεκάρα. Για εκείνον καμιά συμφωνία δεν ήταν πιο σημαντική από το να έχει μέσα στα πόδια του μια γυναίκα σαν αυτή. Ήξερε ότι αργά η γρήγορα θα την έπνιγε. Παρόλα αυτά, ο πατέρας του τον παρακάλεσε να προσπαθήσει και αυτός ήταν και ο λόγος που έμενε ακόμα στη συμφωνία. Από σεβασμό προς τον πατέρα του και μόνο.

"Χριστόφορε θα με κοιτάζεις για πολύ;!"

"Ράψει το ρημάδι σου!" στη πρώτη του κουβέντα σείστηκε η γη κάτω από τα πόδια της.

"Πώς μου μιλάς έτσι;"

"Αν υψώσεις ξανά τη φωνή σου σε μένα, δε θα σε δει νύφη σε εκκλησία αλλά σε φέρετρο ο πατέρας σου!" Η Μαριλένα βουρκωσε αμέσως

"Πώς μπορείς και το λες αυτό ύστερα από τόσα χρόνια;" Είπε λυπημένη "Να μας προφυλάξω ήθελα! Αυτή η μαλακισμένη εκεί έξω είναι μπάτσος σου λέω! Δεν ακούς;!"

"Ξέρω πολύ καλά τι είναι και κουμάντο στη δουλειά σου! Μην τολμήσεις ξανά να αμφισβητήσεις τις γνώσεις μου!" Ο Χριστόφορος τη πλησίασε και την άρπαξε από το λαιμό "Και για να έχουμε καλό ερώτημα από πού τη ξέρεις;" ρώτησε πιέζοντας το λαιμό της ελαφρά

"Δούλευε με το πατέρα μου στη Λάρισα... Άφησε με , πονάω!"

"Μίλα γιατί θα πονέσεις περισσότερο!"

"Έπιασε τον Αλέξανδρο. Δεν κατάφεραν να βρουν όμως παραπάνω στοιχεία... Τα καλύψαμε και τον βγάλαμε από μέσα..."

"Αυτή ήταν η γυναίκα που συνέλαβε  τον ξάδερφο σου;" ήταν έκπληκτος

"Ναι... Είναι άτιμη. Έπρεπε να δεις το ύφος της! Πώς μου μιλούσε όταν με έβλεπε στο γραφείο του πατέρα μου!"

"Γιατί έφυγε;" τη ρώτησε και η Μαριλένα τον κοίταξε κάπως περίεργα
"Λέγε που να σε πάρει ο διάολος!" την ταρακούνησε και εκείνη χλωμιασε.

"Πέθαναν οι δικοί της. Ήθελε να επιστρέψει Θεσσαλονίκη. Αυτό ξέρω μόνο... Και καλά έκανε γιατί αν έμενε και σκάλιζε παραπάνω θα μας ανακάλυπτε! Και τι δεν έκανε ο πατέρας μου για να τη κρατήσει μακριά από τα χνάρια μας!"

"Θα μπορούσε ας πούμε να σκοτώσει ακόμα και τους γονείς της;" η Μαριλένα χλωμιασε στον υπαινιγμό του

"Όχι. Δε το έκανε. Μη ξαναπείς κάτι τέτοιο! Και άφησε με,  με πονάς!" Την τράνταξε και την ώθησε προς το τοίχο

"Αν τολμήσεις να πεις σε κανένα για αυτή, θα βάλω φωτιά όλη τη Λάρισα... Το κατάλαβες;"

"Την περιθάλπεις κι όλας! Θέλω απαντήσεις!" Ο εκρηκτικός της χαρακτήρας δεν άργησε να βγει στην επιφάνεια. Ο Χριστόφορος τράβηξε το όπλο, όπλισε και πυροβόλησε πίσω ακριβώς από το αυτί της. Η Μαριλένα σαστισε. Έπιασε το αυτί της ενώ ένα λεπτό αργότερα χτύπησε και η πόρτα.

"Χριστόφορε; Όλα καλά εκεί μέσα;" Ρώτησε ανήσυχα ο Φάνης

"Όλα καλά" είπε και όπλισε ξανά κοιτώντας τη "Για ξαναπές μου, αυτό που είπες..." έσυρε απαλά τις λέξεις στα χείλη του.

"Συγνώμη... Απλά ανησυχώ" η Μαριλένα κατάλαβε σχετικά γρήγορα ότι δεν έπαιζε. Από μικρή ήταν ερωτευμένη μαζί του. Ήθελαν να τη δώσουν στον Άρη αλλά εκείνη αρνήθηκε και έτσι κατέληξε με τη Νένα. Ωστόσο ο Χριστόφορος ήταν απροσπέλαστος άντρας. Όχι μόνο για εκείνη... Για κάθε θηλυκό γύρω του και η Μαριλένα το ήξερε. Πίστευε όμως ότι ίσως καταφέρει να τον αλλάξει.

"Να κοιτάς τη δουλειά σου. Να κρατάς το στόμα σου κλειστό. Να μην ανακατεύεσαι στις υποθέσεις μου. Να μην υψώνεις τη φωνή σου. Να μην περιμένεις. Να μην ζητάς! Πόσο δύσκολο σου είναι αν ακολουθήσεις λίγους γαμημενους κανόνες;!"

"Έχεις δίκιο..." Κατέβασε το κεφάλι και εκείνος απελευθέρωσε το λαιμό της.

"Ξεφεύγεις Μαριλένα... Ξεφεύγεις και ειλικρινά θα δεις έναν εαυτό μου, που δε θες..."

"Με συγχωρείς. Ο καθένας θα αντιδρούσε έτσι στη θέση μου. Νόμιζα πως ήρθε σαν μυστική να σας ξεσκεπάσει..  Πως ήθελες να αντιδράσω στη σκέψη ότι κινδυνεύει η ζωή σου;" τον πλησίασε και μόλις άπλωσε το χέρι της να τον αγγίξει εκείνος τραβήχτηκε.

"Πήγαινε έξω. Μη της μιλήσεις καν"

"Χριστόφορε; Την κρατάς στο χέρι με κάτι έτσι δεν είναι; Αλλιώς δε θα την είχες μέσα στα πόδια σου σωστά;"

"Έχεις ήδη βγει από το γραφείο, θα κάνω πως δεν άκουσα , και τελείωσε το θέμα εδώ. Το τι κάνω μαζί της δεν αφορά κανένα. Ούτε το όνομα της μη διανοηθεί να βγει από τα χείλη σου, με άκουσες;"

"Γίνεσαι σκληρός μαζί μου..."

"Δεν γίνομαι. Είμαι!" Η Μαριλένα βγήκε ηττημένη χωρίς άλλη κουβέντα. Μόλις έμεινε μόνος του πήγε αμέσως στο γραφείο.
Άνοιξε το συρτάρι, έβγαλε το δεύτερο τηλέφωνο και τον κάλεσε.

"Έλα αφεντικό..."

"Θέλω να κάνεις κάτι για μένα..."

➿➿➿➿➿➿

"Πρέπει να φτιάξουμε το σπίτι ρε Άρη. Πόσο θα μένω στους δικούς μου;" Η Νένα του είχε φάει τα αυτιά. Ο Άρης από την άλλη, είχε εστιάσει στην Ισμήνη η οποία μιλούσε με τα κορίτσια. Ήταν περίεργη. Ολοένα και έριχνε κλεφτες ματιές προς το μπαρ ενώ με όσα προηγήθηκαν είχε αρχίσει να ανησυχεί. Πως γνώριζε η Μαριλένα την Ισμήνη; Δεν είχε ιδέα. Η Νένα από την άλλη ήταν στο κόσμο της. Ούτε που παρατήρησε όσα έγιναν.

"Βάλε μου ένα ακόμα ουισκι" γύρισε προς τη Ρενάτα και εκείνη τον κοίταξε στιγμιαία. Και η δική της στάση είχε αλλάξει. Ο μόνος που έμεινε ίδιος και έμοιαζε να το διασκεδάζει ήταν ο Φάνης και αυτό τον έκανε να αναρωτιέται. Ήταν τέρμα ηλίθιος; Ή μήπως έκρυβε κάτι άλλο από πίσω; τι να έκρυβε όμως... Ήταν ο Φάνης.

"Ορίστε..." η Ρενάτα άπλωσε το ποτό. Ο Άρης το είχε τόσο πολύ ανάγκη που πριν καν το αφήσει το πήρε. Στο άγγιγμα των χεριών τους, το βλέμμα τους ενώθηκε για λίγο παραπάνω. Ήταν λίγα τα δευτερόλεπτα μα ο ηλεκτρισμός τεράστιος. Η Ρενάτα τραβήχτηκε πρώτη  και γύρισε από την άλλη.

"Ει, εσύ! Βάλε μου ένα κοσμοπολιταν!" Η φωνή της Μαριλένας , έφτασε στα αυτιά τους και γύρισαν. Έδειχνε νευριασμένη.

"Μάθε επιτέλους τρόπους..." σχολίασε ο Άρης καθώς τους πλησίασε

"Μια χαρά τρόπους έχω. Δε θα μιλάω στο καθένα εδώ μέσα σαν να αξίζει!"

"Μαριλένα;" ο Άρης αστραψε το βλέμμα του πάνω της "Μαζέψου"

"Μαζεμένη είμαι..." η Ρενάτα της έφτιαξε σιωπηλά το κοκτέιλ και το άφησε στο πάγκο.
Ούτε ευχαριστώ δεν είπε... Το πήρε και γύρισε προς το κεντρικό σημείο του μαγαζιού. Άρχισε να κοιτάει την Ισμήνη με μένος. Προφανώς και υπήρχε κάποιο θέμα με τα κορίτσια. Πώς ήταν δυνατόν όμως ο Χριστόφορος να άφηνε μια μπατσινα να τριγυρίζει εκεί μέσα; Τι σχέδιο είχε; Η συμπεριφορά του στα μάτια της ήταν απαράδεκτη. Ναι μεν της είχε ξεκαθαρίσει χρόνια πριν, ότι θα την παντρευόταν για τη συμφωνία αλλά και πάλι, μια ερωτευμένη γυναίκα σαν εκείνη, είχε την ελπίδα να τον αλλάξει. "Θα πάω να πω μια καλησπέρα στη Μπάρμπαρα" Η Μαριλένα σηκώθηκε. Ωστόσο δεν επέλεξε την ευθεία διαδρομή. Πήγε από το πλάι, και φτάνοντας πίσω από την Ισμήνη, της έσπρωξε δυνατά και την προσπέρασε.

Ποτέ δε τα πήγαιναν καλά.

"Ζώο..." σχολίασε η Ισμήνη

"Τι είπες;" η Μαριλένα παρά τα λόγια του Χριστόφορου ήταν έτοιμη για καυγά.

"Δεν άκουσες;"

"Βρωμιάρα.... Θα μάθω τι δουλειά έχεις εδώ μέσα. Μη σκας..." Η Ισμήνη ήξερε ότι την αναγνώρισε. Ωστόσο δεν είχε ιδέα τι ειπώθηκε στο γραφείο. Μη θέλοντας να παραδεχτεί ότι ήταν η ίδια, αρκέστηκε σε μια λοξή ματιά. "Δε θα πεις κάτι;"

"Σε ξέρω και από χθες;" Η Μαριλένα χαμογέλασε

"Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας... Τι λες;" είπε σιγανα "Δεν ξέρω γιατί σε κρατάει στα πόδια του, αλλά θα μάθω..."
Η Ισμήνη μίκρυνε κι άλλο το βλέμμα της. Από τότε που ήταν στη Λάρισα αυτή η κοπέλα , της την έδινε στα νεύρα. Έμπαινε πάντα μέσα στο τμήμα θαρρείς και της άνηκε. Ουκ ολίγες φορές είχαν αρπαχτει αφού είχε τέτοιο θράσος που της ζητούσε να της φτιάξει μέχρι και καφέ. Παρολα αυτά το μυαλό της Ισμήνης άρχισε να στροφαρει περίεργα από την ώρα που την είδε και να αναρωτιέται τελικά, αν ήταν σύμπτωση, ή αν πράγματι ο μεγαλύτερος της φόβος έβγαινε αληθινός... Τι κι αν ο Δημήτρης Παπας δεν ήταν τόσο έντιμος τότε, όσο έδειχνε; "Σου έφαγε η γάτα τη γλώσσα;" Η Μαριλένα επέμεινε βλέποντας να τη κοιτάζει σιωπηλή και η Ισμήνη σοβαρεψε

"Το ίδιο ακριβώς αναρωτιέμαι κι εγώ ξέρεις..." Ανταπάντησε στη προηγούμενη ερώτηση της "Απορώ γιατί σε κρατάει μέσα στα πόδια του..." Η Μαριλένα τρελάθηκε.

"Ο αρραβωνιαστικός μου είναι ηλίθια!"

"Και τι σου βρήκε ακριβώς; Τους ωραίους σου τρόπους; Ή την απαράμιλλη ομορφιά σου;" Κάπου μέσα στις σκέψεις για το παρελθόν και κάπου στα λόγια της, ένα τσίμπημα στη καρδιά της,  ήρθε και έδεσε το γλυκό.

"Θα σε διαλύσω..." την απείλησε ευθέως η Μαριλένα

"Θέλω να σε δω να προσπαθείς..." αντιμιλησε αμέσως και η Μαριλένα σήκωσε το χέρι της αξαφνα και τη χαστούκισε

"Che diavolo stai facendo?"(Τι διάολο κανείς;) Η φωνή και η χροιά του Μαρσέλο ο οποίος έβγαινε από το μπάνιο και τις είδε, ήταν αλλαγμένη. Ήξερε φυσικά ποια είναι αλλά σκοτείνιασε ολόκληρος. Δεν ήταν ηλίθια... Τη χτύπησε σχεδόν πίσω από το διαδρομακι που δεν έβλεπε κανείς.

"Τι στα κομμάτια λες;"

"Λέω ότι θα σου γαμήσω ότι έχεις και δεν έχεις, ύπουλη οχιά!" Μίλησε στη γλώσσα της.  Τη σιχαίνονταν. Πάντα το είχε απορία παρά τις διαφορές τους πως ήταν δυνατόν ο Χριστόφορος να δέχθηκε να κλείσει συμφωνία μαζί τους και να τη πάρει για γυναίκα. Ήταν από εκείνες που δεν είχε ιερό και όσιο. Όλοι ήταν χωμένοι στη νύχτα. Στο θάνατο και σε κάθε παρανομία. Κάτι όμως που έμαθε από παιδί, ήταν ότι η γυναίκα σε σπέρνει, σε γεννάει και της χρωστάς. Δε σου χρωστά.

"Μαρσέλο μη..." Η Ισμήνη χώθηκε ανάμεσα. Το μάγουλο της είχε πάρει φωτιά.

"Ξέρεις σε ποια μιλάς;" συνέχισε η Μαριλένα και εκείνος γέλασε

"Εσύ, έχεις ιδέα σε ποιον μιλάς;" Το βλέμμα της μίκρυνε. Γέμισε κακία. "Έλα, πάμε πριν κάνω ή πω κάτι που θα μετανιώσω..." Ο Μαρσέλο άρπαξε την Ισμήνη και την τράβηξε μαζί του ως τη πίσω πόρτα

"Περίμενε. Δε μπορώ να φύγω έτσι..."

"Δε σηκώνω κουβέντα. Αν μπω ξανά εκεί μέσα, θα έχουμε πρόβλημα... Πάμε"

"Δε μπορώ. Πρέπει να ειδοποιήσω!" η Ισμήνη έκοψε το βήμα της σαν γαϊδούρι που δεν προχωρά και εκείνος γύρισε και τη κοίταξε

"Τι δουλειά έχεις εσύ, μέσα σε αυτή τη βρωμιά Piccola gattina..." σκέφτηκε φωναχτά "Δε βρίσκω ούτε ένα λόγο, να περπατάς και να αναπνέεις αυτό τον αέρα... Αν θέλεις να επιστρέψεις, πάμε..."

"Συγνώμη... Δεν μπορώ να φύγω έτσι απλά. Αυτό μόνο..."

"Τα πάντα μπορείς να κάνεις μαζί μου... Κράτα το αυτο..." Χάιδεψε το κατακόκκινο μάγουλο της, και άνοιξε πάλι τη πίσω πόρτα. "Ξέρεις που κάθομαι..." είπε και μπήκε μέσα.

Η Ισμήνη όσο κι αν ήθελε να φύγει για να μη μπει μέσα και την αρπάξει, προτίμησε να μη το κάνει. Δεν ήθελε παραπάνω εντάσεις.
Ωστόσο εκείνη τη νύχτα, την ακολουθούσαν παντού... Μόλις μπήκε μέσα, είδε την Αμαλία στο διάδρομο. Χωρίς να το θέλει τα πόδια της σταμάτησαν άβουλα. Ήταν επιβλητική γυναίκα. Είχε ένα βλέμμα όμως καθάριο. Έμαθε να τα ξεχωρίζει.

"Εσύ έσωσες το γιο μου τις προάλλες, έτσι δεν είναι;" ήταν τα πρώτα της λόγια αλλά σαν την πλησίασε , το βλέμμα της αποτραβήχτηκε και κοίταξε το μάγουλο της. Η σφοδρότητα με την οποία η Μαριλένα τη χτύπησε , είχε αφήσει σημάδι και κοκκινίλα.
"Ποιος σε χτύπησε;" Ούτε που πρόλαβε να απαντήσει στην προηγούμενη ερώτηση της όταν η Αμαλία έθεσε μια καινούρια.

"Κανένας... Ξυθηκα..." αρκέστηκε να πει

"Ξυθηκα.... Μάλιστα" η Αμαλία έκλεισε την απόσταση ανάμεσα τους. Άνοιξε τη τσάντα της και έβγαλε από μέσα ένα πακο με χαρτονόμισματα. "Πάρε αυτά" η Ισμήνη τα κοίταξε με απάθεια

"Δε θέλω να χρήματα σας..." απάντησε αμέσως

"Δέκα χιλιάρικα είναι... Πάρτα"

"Και εκατό να ήταν, δεν με απασχολεί .." η Αμαλία τη παρατήρησε καλά καλά.

"Γιατί τον έσωσες;" ρώτησε περίεργα. Απάντηση όμως δεν είχε ούτε η Ισμήνη να δώσει στον εαυτό της. Ή μάλλον είχε και ήταν τρομακτική...

"Δεν έχει γιατί σε αυτά τα πράγματα κυρία... Πράττεις στη στιγμή"

"Ο γιος μου δε φημίζεται για το πώς βλέπει τις γυναίκες... Δε θα έχεις περάσει και εύκολα εδώ μέσα... Τι σε έκανε άραγε να πατήσεις τη σκανδάλη όχι μια, αλλά τρεις φορές..." αναρωτήθηκε φωναχτά "Πόσο εύκολο θα ήταν πάνω στο χαμό το όπλο να γύριζε πάνω του; Κανένας δε θα καταλάβαινε από πού ήρθαν οι σφαίρες... Σωστά; Σωστά" απάντησε μόνη της και σηκώνοντας το χέρι έπιασε το πηγούνι και γύρισε το κεφάλι της προς τα αριστερά.
"Πήγαινε να βάλεις λίγο πάγο στο... στο ξυσιμο..." δεν είπε τίποτα παραπάνω. Αποτραβήχτηκε και έφυγε.

Η Ισμήνη κάθισε για λίγο στο διάδρομο προσπαθώντας να βάλει τις σκέψεις της σε μια τάξη. Μέσα σε μια βραδιά, έγιναν πολλά για να καταφέρει να εστιάσει σε κάποιο. Η Μαριλένα, το παρελθόν, η σχέση της με το Χριστόφορο, η μάνα τους, ο Μαρσέλο, η Ρένα και όσα της είπε. Κόντευε να σκάσει όταν ξαφνικά, φάνηκε ο Άρης. Γύρισε κάπως προς το πλάι για να κρύψει τη κοκκινίλα αλλά έβγαζε μάτι.

"Γιατί είσαι εδώ; Σε ψάχνει ο... Ισμήνη τι έπαθε το μάγουλο σου;!" ο Άρης την έπιασε αμέσως μια τη γύρισε "Αλλά τι ρωτάω... Αυτή η ηλίθια σε χτύπησε έτσι δεν είναι;" απάντησε μόνος του και αναστεναξε

"Θα περάσει. Δεν είναι τίποτα"

"Μη της πας κόντρα σε ικετεύω..."

"Δε της πάω κόντρα! Το ξέρεις φαντάζομαι ότι ο πατέρας της ήταν διοικητής μου έτσι;" είπε σιγανα "Και να φανταστώ είναι μπλεγμένος αφού σας έδωσε τις κόρες του! Στο τμήμα του ήμουν, Άρη! Την έχω δει πολλές φορές. Ξέρω το ποιόν της... Αυτό που δεν ήξερα ήταν το ποιόν του πατέρα της..." σχολίασε χαμηλά εντελώς απογοητευμένη

"Δεν μπορείς να πας έτσι στο Χριστόφορο..." Δεν σχολίασε τίποτα από τα λόγια της. "Θα σε δει και θα ζητήσει εξηγήσεις. Πήγαινε σπίτι. Θα πω ότι δεν ένιωσες καλά... Άλλωστε πάω στοίχημα ότι δε θέλεις να βρίσκεσαι λεπτό εκεί μέσα... Κάνω λάθος;" φυσικά και δεν έκανε... Δεν ήθελε να βλέπει κανένα. "Πήγαινε... Θα τα μπαλωσω εγώ" Η Ισμήνη αναστεναξε

"Σε ευχαριστώ..." Η αγκαλιά που του χάρισε έγινε στιγμιαία και ήταν βγαλμένη από όσα μοιράστηκαν μαζί στο παρελθόν. Δεν είχε ερωτικό υπαινιγμό. Κάθε άλλο... Ήταν τρυφερή σαν να γίνεται ανάμεσα σε δύο φίλους.

"Με τι θα φύγεις; Το αμάξι σου είναι ακόμα στο συνεργείο..." της είπε σκεπτικός αφού φτάνοντας στα σφαγεία, έβγαλε βλάβη και επέστρεψε με τον Χριστόφορο. "Έλα, πάρε το δικό μου..." Έβγαλε τα κλειδιά του αλλά εκείνη δε τα πήρε.

"Θα περπατήσω. Θα πάω στα καμαρίνια να πάρω τα πράγματά μου, και φεύγω"

"Που θα πας μέσα στα σκοτάδια ρε Ισμήνη;!"

"Αμφιβάλεις για μένα;" χαμογέλασε κάπως σφιγμένα και εκείνος ανταπέδωσε γλυκά

"Όχι... Να πω κάποιον να σε συνοδεύσει όμως;"

"Δεν είναι ανάγκη, σε ευχαριστώ..."

"Λυπάμαι για τη συμπεριφορά της... Μόνο αυτό μπορώ να πω στη παρούσα φάση"

"Να μη λυπάσαι. Δεν έγινε τίποτα... Τροχός είναι και γυρίζει" αρκέστηκε να πει και αφήνοντας τον πίσω , μπήκε στα καμαρίνια. Πήρε τα πράγματα της και βγαίνοντας από τη πίσω πόρτα του μαγαζιού, σταμάτησε μια στιγμή και ακούμπησε στο τοίχο.

"Γιατί συμβαίνουν όλα σε μένα θεέ μου;" Τα μάτια της, θόλωσαν παραπονεμένα μα ούτε οι σκέψεις της δε πρόλαβαν να ωριμάσουν στο μυαλό της. Η πόρτα άνοιξε και βγαίνοντας της χαμογέλασε. Μέσα σε όλη αυτή τη τρελα, η Ισμήνη του χαμογέλασε και εκείνη.

"Άκουσα να λένε ότι δεν ένιωθες καλά και έφυγες..." της είπε αφού ο Άρης επιστρέφοντας ενημέρωσε και τον Φάνη έτσι ώστε να αναλάβει εκείνος τα κορίτσια.
"Έλα... Θα σε πάω εγώ με ένα από τα τζιπ"

"Μαρσέλο δεν είναι ανάγκη ειλικρινά..."

"Πιστεύεις τώρα πως με αυτό που λες, θα με κάνεις να το σκεφτώ; Πάμε Piccola gattina!" έπιασε το χέρι της χωρίς να τον ενδιαφέρει τίποτα και κανένας και εκείνη άρχισε να περπατά άβουλα πλαι του....

➿➿➿➿➿➿

Το δάχτυλο πάνω στο κουμπί που έβγαζε την οθόνη στο γραφείο πατήθηκε σχεδόν αμέσως.

"Δεν ήθελα να τη κρατήσω. Αυτό ήταν όλο. Είμαστε ολοι εδώ δε τη χρειαζόμαστε..." Ο Άρης πήγε και τον ενημέρωσε ότι δεν αισθανόταν καλά και της έδωσε άδεια. Ωστόσο ο Χριστόφορος ξέροντας ότι δεν έχει αμάξι, άνοιξε αμέσως τις μπροστινές κάμερες και περίμενε.
"Τέλος πάντων... Τελείωνε και έλα κι εσύ έξω. Η μητέρα σου σε γυρεύει εδώ και ώρα"

"Έρχομαι σε λίγο .." πάτησε το κουμπί από στο δαχτυλίδι και μόλις βγήκε ο Άρης εστίασε στη κάμερα. Τι είχε; Γιατί έφυγε; Πόσο μεγάλο ήταν άραγε το σοκ της βλέποντας την Μαριλένα; Ο Χριστόφορος μόλις του είπε ότι η Ισμήνη ήταν υπεύθυνη για τη σύλληψη του Αλέξανδρου , τρελάθηκε αλλά δε το έδειξε. Δεν τον συμπαθούσε καθόλου αλλά αυτός ο τύπος κατάφερνε να γλιστράει σαν σκιά και κανένας δεν ήταν σε θέση να τον πιάσει. Αναρωτήθηκε πόσο πιο κοφτερό ήταν το μυαλό της... Πόσο έξυπνη ήταν αυτή η γυναίκα άραγε; Το γεγονός ότι κατάφερε να τον πιάσει, ακόμα κι αν ξεγλιστρησε μετέπειτα, την ανέβασε επίπεδο στα μάτια μου και αυτό ήταν τρομακτικό...
Ή έτσι πίστευε γιατί ξάφνου, εγυρε το κεφάλι μπροστά και εστίασε στη κάμερα βλέποντας κάτι ακόμα πιο τρομακτικό...

Ο Μαρσέλο τη κρατούσε από το χέρι.
Την πήγε μέχρι το τζιπ, της άνοιξε τη πόρτα του συνοδηγού και μπαίνοντας κάτι της είπε και της χάιδεψε το μάγουλο , δεν πρόλαβε να δει όμως τίποτα άλλο... Η γροθιά του κόλλησε στην οθόνη και εκείνη έγινε, θρύψαλα...

➿➿➿➿➿

"Άρη; Τελείωσε ο πάγος..." η Ρενάτα κατάλαβε ότι η Ισμήνη έφυγε μα δε μπορούσε να κάνει και πολλά.

"Σε λέει και Άρη σκέτο;" Απόρησε η Νένα και εκείνος τη στραβοκοίταξε

"Θα στείλω έναν άντρα να φέρει από πίσω" η Ρενάτα απομακρύνθηκε. Άκουσε τη Νένα αλλά δεν ήθελε να προκαλέσει ένταση.

"Κάνεις και ζήλειες τώρα;" Ο Άρης θύμωσε. Φυσικά και θύμωσε... Σιχαίνονταν τη ζήλεια και της το είχε ξεκαθαρίσει με το τρόπο ζωής τους. Σε αντίθεση με τη Μαριλένα η Νένα δεν ήταν τόσο όμορφη αλλά ήξερε να πουλάει καλά την εικόνα της και να γοητεύει. Ωστόσο το μυαλό της, δεν μπορούσε να συγκριθεί ούτε με βραδυποδα.

"Μα δε τη βλέπεις πως σε ζαχαρωνει;"

"Εμένα; Είσαι σοβαρή;"

"Γυναίκα είμαι, έχω μάτια και βλέπω!" Ο Άρης έστρεψε το βλέμμα στη Ρενάτα και την έπιασε να τον κοιτάζει με την άκρη του ματιού της. Οπτικά και μόνο ήταν κλάσης ανώτερη από την Νένα.

"Τέλος πάντων... Πάω να δω τι κάνει ο Φάνης πίσω..." Την ώρα που έφευγε, βγήκε ο Χριστόφορος. "Αίματα είναι αυτά ρε;" απόρησε κοιτώντας το χέρι του

"Δεν είναι τίποτα. Ακόμα με τη Μπάρμπαρα κάθεται η Αμαλία;" είπε για τη μάνα του

"Ναι. Η Μαριλένα σε περιμένει στο μπαρ. Πάω να ελέγξω το Φάνη. Ο κόσμος λιγοστεύει. Καθημερινή είναι μη το τραβήξουμε πολύ"

"Συμφωνώ. Θα πάω τη Μαριλένα και τη μάνα μου πίσω. Θα μείνεις με τη Νένα;"

"Όχι. Δε γουστάρω  απόψε. Πάρτη μαζί σου"

"Καλά" δεν αντάλλαξαν κάτι παραπάνω. Ο Χριστόφορος πλησίασε το μπαρ, και η Αμαλία, τον κοίταξε θυμωμένα

"Ειμαι εδώ τόση ώρα. Που εξαφανίστηκες;"

"Δεν κάνω διακοπές εδώ" αρκέστηκε να πει

"Με μια μέρα δε χάλασε και ο κόσμος..."

"Άφησε τον μητέρα, προφανώς θα ήταν σημαντικές οι δουλειές..." πετάχτηκε η Μαριλένα

"Γνώρισα τη πόρνη που σε έσωσε..." Το βλέμμα της Μαριλένας στράφηκε εξολοκλήρου πανω στην Αμαλία.

"Τον έσωσε;"

"Κανένας δε σου είπε για τη συμπλοκή εσένα;"

"Όχι..."

"Τέλος πάντων... Αυτή η Χριστίνα ήταν σωστά;" η Μαριλένα έβγαλε σπυριά αμέσως.
"Της έδωσα δέκα χιλιάρικα..."

"Εμ βέβαια... Ποια πουτάνα δε θα τα έπαιρνε;" σχολίασε πικρόχολα η Μαριλένα και ο Χριστόφορος τη λοξοκοιταξε

"Της έδωσα όπως έλεγα δέκα χιλιάρικα αλλά δε τα δέχθηκε..." συνέχισε η Αμαλία και η Μαριλένα δαγκωθηκε. "Την πλήρωσες εσύ να φανταστώ;"

"Αυτό δε σε αφορά μάνα. Για αυτό ήρθες εδώ;" ο Χριστόφορος ήταν πολύ κοφτός. Δεν ήταν από τους άντρες που θα άφηνε εκτεθειμένο τον εαυτό του, ούτε μπροστά στη μάνα του.

"Όμορφη πόρνη..." σχολίασε

"Σιγά την όμορφη μητέρα..." Πετάχτηκε η Μαριλένα "Όλες αυτές βρωμιαρες είναι!"

"Εσύ γιατί πετάγεσαι όταν μιλάω με το γιο μου;"  Το χρώμα της άλλαξε ακούγοντας τη πεθερά της να εκφράζεται έτσι "Όταν μιλάει μάνα και γιος, σωπαίνεις"

Η Αμαλία ναι μεν ήθελε αυτή τη συμφωνία αλλά ήταν από τις γυναίκες που δεν τους άρεσε η κουτοπονηρια και η ηλιθιότητα. Δεν ήταν χαζή. Είδε το χαστούκι που της αστραψε στο διάδρομο. Στα νιάτα της, ήταν σκληρή γυναίκα. Έμαθε να ελίσσεται στα σκοτάδια. Δε θα ανεχόταν αυθάδεια από μια κακομαθημένη κοπελίτσα. Πόσο μάλλον αν ήταν, να γίνει νύφη της. Έπρεπε να είναι μετρημένη στα λόγια και τις πράξεις της.

"Συγνώμη μητέρα... Δε θα επαναληφθεί"

"Δεν είμαι μάνα σου, Μαριλένα. Πεθερά σου είμαι. Η διαφορά είναι τεράστια" συνέχισε απτόητη. "Γιε μου, να σου πω λίγο;"

"Φεύγουμε. Άλλη ώρα"

"Τώρα!" ανέβασε κάπως το τόνο της και εκείνος κοίταξε τη Μαριλένα

"Σε πέντε λεπτά να είστε έτοιμες... Ο Άρης έχει δουλειά. Η Νένα θα έρθει μαζί μας" Είπε και προχώρησε με την Αμαλία κάπου πιο απόμερα "Σε ακούω"

"Το συμβαίνει με εσένα και αυτή τη γυναίκα;" δεν μέτρησε τα λόγια της. Ήταν ευθύς άνθρωπος

"Δε καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλάς"

"Αυτή τη χιλιοφορεμενη έκφραση, μη τη λες σε μένα... Κάτι σε ρώτησα"

"Κι εγώ σου είπα δε καταλαβαίνω. Και να συνέβαινε όμως, δική μου ζωή, δικοί μου κανόνες. Συζήτηση τέλος"

"Μάσιμο;"

"Μάνα είπα τέλος!" ήταν φανερά εκνευρισμένος και εκείνη δεν έδωσε συνέχεια. Επέστρεψαν πίσω ενώ η Νένα και η Μαριλένα ήταν έτοιμες.

"Δε καταλαβαίνω γιατί να μην περιμένω τον Άρη. Κλείνετε σε λίγο!" γκρινιαξε

"Γιατί έχει δουλειές. Ελάτε να σας πάω σπίτι και θα γυρίσω και εγώ"

"Γιατί να γυρίσεις;" Ρώτησε η Μαριλένα λυπημένα

"Λογαριασμό θα σου δώσω;"

"Μάσιμο πιο όμορφα. Νύφη μας είναι" Πετάχτηκε η Αμαλία.

"Συμφωνία είναι. Δεν είναι νύφη κανένος. Ελπίζω να έχει ξεκαθαρίσει για χιλιοστή φορά... Και τώρα πάμε δεν εχω ώρα"

Χαιρέτησαν τη Μπάρμπαρα με την οποία θα βρίσκονταν και αύριο για κάτι τελευταίες λεπτομέρειες και βγήκαν. Η Ρενάτα αναστεναξε. Τι χαμός γινόταν εκεί μέσα, σκέφτηκε καθαρίζοντας το πάγκο. Αναρωτήθηκε πώς ήταν δυνατόν να έμπλεξε η Ισμήνη τόσο βαθιά εν γνώση της.

"Έφυγαν;" ο Άρης πλησίασε μα εκείνη αποτραβήχτηκε και έκανε πως καθαρίζει

"Ναι" απάντησε χωρίς να τον κοιτά. Δεν ήθελα μπλεξίματα ούτε και για τον εαυτό της. Ο Άρης ήταν αρκετά γοητευτικός και από ότι φάνηκε και αρραβωνιασμένος. Οι οδηγίες του Φάνη όμως, ήταν σαφέστατες...

"Γιατί αποφεύγεις να με κοιτάξεις;"

"Δεν αποφεύγω"

"Ωραία. Χαίρομαι γιατί μαζί θα φύγουμε απόψε .."

"Μαζί;" Η Ρένατα δεν κατάφερε να κρατήσει το βλέμμα της μακριά του.

"Ναι μαζί. Σε θέλω να με βοηθήσεις με κατι χαρτιά. Θα μείνεις ως το κλείσιμο μαζί μου..." Η εκείνη θα έμενε η ο Φάνης για να ετοιμάσουν τη κάβα και τις παραγγελίες και ο Άρης προτίμησε τη δική της παρουσία. Ωστόσο εκείνη ήταν μαγκωμενη. Ήθελε να πάει και από την Ισμήνη κι αν καθόταν θα ήταν διπλό το κακό.
"Έχεις αντίρρηση;"

"Όχι..."

"Είσαι περίεργη"

"Όχι. Μια χαρά είμαι. Έχω και εγώ τα δικά μου..."

"Εντάξει τότε. Πάω ως το τελευταίο τραπέζι μας, να πω δυο κουβέντες με τη καλεσμένη μας και επιστρέφω. Αν έρθει ο Φάνης..."

"Έφυγε. Μου είπε να στο πω αν ρωτήσεις..."

"Καλώς. Σου είπε που πήγε;"

"Όχι..."

"Βάλε μου ένα ποτο, πιες κι εσύ κάτι αν θέλεις. Είμαστε σχεδόν μονοι μας... Θα γυρίσω σε λίγο" έφυγε και εκείνη ξεφυσησε.
Ένα μπαχαλο ήταν όλα τελικά...

➿➿➿➿➿

"Σε ευχαριστώ πολύ που με έφερες... Δεν ήταν ανάγκη" ο Μαρσέλο πάρκαρε και κοίταξε το σπίτι.

"Δεν θα μπορούσα να σε φανταστώ σε άλλο σπίτι..." σχολίασε

"Τι εννοείς;" ρώτησε κοιτώντας τον ενθουσιασμό στα μάτια του

"Μια παλιά πέτρινη μονοκατοικία... Σαν κτίσμα έχει αξία. Αν μένουν μέσα σε αυτό και άξιοι άνθρωποι, αλλάζει..." είπε ήρεμα "Πως είναι δυνατόν μια γυναίκα σαν εσένα να έμπλεξε μαζί του;" αναρωτήθηκε φωναχτά

"Ας πούμε ότι είναι απλά μια δουλειά .."

"Δεν είναι όμως... Έτσι δεν είναι;"

"Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι αλλά είναι απλά μια δουλειά. Τίποτα παραπάνω..."

"I tuoi occhi dicono il contrario..." (Άλλα λένε τα μάτια σου) η Ισμήνη του χαμογέλασε

"Δεν καταλαβαίνω λέξη" Χαριτολογησε

"Έλα μαζί μου... Θα κανονίσω εγώ το Μάσιμο..."

"Μάσιμο;" πρώτη φορά άκουγε αυτό το όνομα.

"Σωστά... Εδώ εσείς τον ξέρετε σαν Χριστόφορο..." Το μυαλό της έφερε χίλιες δυο σβούρες. Μορέτι... Μάσιμο Μορέτι... Συνδύασε όνομα και επίθετο και κόλλησε. ΜΜ... Δύο αρχικά.
"Χάθηκες..." Την έβγαλε τις σκέψεις

"Καλά είμαι. Με συγχωρείς"

"Ζήτησε το και αύριο που φεύγω θα σε πάρω μαζί. Σου φαίνεται κάπως απότομο για έναν άντρα που γνωρίζεις λίγες ώρες αλλά πίστεψέ με Piccola gattina ότι, μαζί μου θα είσαι ασφαλής..."

"Δεν φοβάμαι κανένα κίνδυνο. Ζω μέσα σε αυτόν..." η απάντηση της προκάλεσε ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον του.

"Φοβάσαι δε φοβάσαι, κατέβα. Θα σε συνοδεύσω ως τη πόρτα..."

"Δεν είναι ανάγκη..."

"Θα σε συνοδεύσω είπα και αυτό θα κάνω" ο Μαρσέλο άνοιξε τη πόρτα και έκανε το γύρω. Η Ισμήνη είχε ήδη κατέβει.
"Έχω τρέλα με τα παλιά σπίτια. Ποτέ δε κατάλαβα γιατί φτιάχνουν πολυκατοικίες... Αν έρθεις ποτέ Ιταλία, θα ήθελα να σου δείξω που μένω... Το σπίτι είναι χτισμένο από το 1928..."

"Ουαου.." Αναφώνησε ειλικρινά

"Ναι, τόσο παλιό αλλά με τεράστια αξία..." Ανέβηκαν τα σκαλοπάτια , η Ισμήνη ξεκλείδωσε και τον κοίταξε.

"Σε ευχαριστώ για απόψε... Δεν ήταν ανάγκη... Ομολογώ πως μέσα στη σάπιλα της ζωής σας, δείχνεις διαφορετικός..." Παραδέχθηκε

"Είμαι. Δε δείχνω. Εμείς εκεί, τη γυναίκα την έχουμε θησαυρό. Όχι πόρνη και τρύπα..." Από τη λέξη και μόνο που ειπε καταλάβε ότι ο Χριστόφορος την έλεγε συχνά. Ο Μαρσέλο έβαλε το χέρι στη τσέπη και έβγαλε μια κάρτα. Έπιασε το χέρι της και την έβαλε μέσα..."Αν ποτέ χρειαστείς κάτι για οποιονδήποτε λόγο, ότι κι αν είναι αυτό, μη διστάσεις. Δεν είμαι κόλακας μικρή γατούλα..." η Ισμήνη γέλασε. Επιτέλους είχε συνδιάσει την ιταλική λέξη που έλεγε . Ωστόσο ο Μαρσέλο παρέμεινε σοβαρός "Δεν είμαι άντρας που θα δει μια γυναίκα και θα πέσει στα πόδια της. Κάτι πανω σου όμως με εξιταρει σε ακραίο βαθμό... Μου αρέσεις" ήταν ευθύς και τόσο ειλικρινής που την άφησε έκπληκτη "Απλά μη διστάσεις να με καλέσεις... Μόνο αυτό"

"Σε ευχαριστώ..." δεν ήξερε τι άλλο να του πει "Καλο βράδυ Μαρσελο..." χαμογέλασε και γυρίζοντας για να μπει μέσα , σκόνταψε στο πατάκι και εκείνος αμέσως κλείδωσε τα χέρια του γύρω της σαν αστραπή και την έπιασε.

"Είσαι καλά;"

"Ναι ναι... Μια χαρά. Ο αστράγαλος λίγο..."

"Ελα, θα σε βάλω να καθίσεις και φεύγω"

➿➿➿➿➿➿➿

"Την πήρε αγκαλιά και την έβαλε μέσα αφεντικό..." Ο Χριστόφορος γύρισε το κεφάλι δεξιά και αριστερά. Τα κόκαλα του, προκάλεσαν ένα ξέφρενο ήχο στο αυτοκίνητο.

"Εντάξει. Μόλις φύγει ενημέρωσε με..."

"Καλά" ο Παναγιώτης έκλεισε και ο Χριστόφορος πέταξε το τηλέφωνο στη θέση του συνοδηγού. Το βλέμμα του είχε αρχίσει να γυαλίζει. Μέσα σε μια νύχτα, οι πληροφορίες που ήρθαν και έσκασαν ήταν πάρα πολλές... Τόσες που κάθε του κρίση θόλωσε...

Κοίταξε την ώρα και έβαλε μπρος. Ήταν ακόμα έξω από το σπίτι της μάνας του.
Ο προορισμός στο κεφάλι του όμως, ήταν μονάχα ένας...

➿➿➿➿➿➿➿

"Νομίζω αυτά είναι τα τελευταία..." Η Ρενάτα σημείωσε τις ελλείψεις και του έδωσε το χαρτί.

"Ωραία. Σε ευχαριστώ πολύ..." τα κοιταξε σημείωσε τις παραγγελίες και στρέφοντας το βλέμμα πάνω της, κόλλησε. Η Ρενάτα είχε σκύψει για να πάρει τα πράγματα της. Είχε ένα τατουάζ πίσω χαμηλά στη πλάτη και χαμογέλασε κοιτάζοντας το. Του άρεσαν τα τατουάζ στο κορμί μιας γυναίκας. Το βλέμμα του στράφηκε στο δάχτυλο του. Έβγαλε τη βέρα που τον ταλαιπωρούσε, την έβαλε στη τσέπη και μόλις εκείνη σηκώθηκε της χαμογέλασε.

"Έχω κάτι και με κοιτάζεις έτσι;" ρώτησε αφήνοντας τα χείλη της να του χαρίσουν και το δικό της χαμόγελο. Ήταν τόσο όμορφη... Κάτι πάνω της ήταν υπερβολικά περίεργο και τον τραβούσε. Χρόνια είχε να το πάθει αυτό... Τόσα πολλά μάλιστα που σύγκρινε την αίσθηση με εκείνη της Ισμήνης όταν τη γνώρισε.

"Μου αρέσει να σε κοιτάζω..." παραδέχθηκε και σηκώθηκε από το σταντ. Μπήκε μέσα από το μπαρ, έσβησε την απόσταση και εκείνη ασπρισε. Άπλωσε το χέρι όμως, πήρε ένα μπουκάλι ουίσκι από πίσω της και το άφησε στο πάγκο. "Αυτό το ξεχάσαμε..." Μίλησε σιγανα τόσο όσο ώστε τα πιάσει τα μάτια της να χαμηλώνουν στα χείλη του.

"Εμ.. ναι. Θα , θα το προσθέσω στη λίστα τώρα..." Η Ρενάτα ξεροκαταπιε και αποφεύγοντας τον, γύρισε προς τη λίστα. Ο Άρης κόλλησε πίσω της όμως και κάνοντας τον αδιάφορο, κοίταξε και εκείνος τη λίστα πάνω από τον ώμο της. Η ένταση ανάμεσα τους ήταν κάτι που παραδεχόταν και η ίδια η Ρένα στον εαυτό της. Πήγε εκεί με ένα σκοπό μα αυτός ο άντρας, τον κατέρριπτε...
Δεν ήθελε να γυρίσει προς τα πίσω. Η ανάσα του εσκαγε στο γυμνό της ώμο και όλες οι αισθήσεις οδηγούσαν προς κάτι απαγορευμένο.

"Γράψε, να το παραγγείλουμε δύο φορές..." Ο Άρης άπλωσε το χέρι του πάνω στο δικό της και μόλις ενώθηκαν οι σάρκες τους, εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα. "Παραδεξου το... Με ξέρεις τρεις μέρες και νιώθεις κι εσύ την έλξη... Έτσι δεν είναι;" ήταν ευθύς ξαφνικά κάτι που δεν περίμενε. Όσο όμως κι αν προσπάθησε να το αρνηθεί και να πράξει όπως έπρεπε, δε τα κατάφερε.
Η Ρένα γύρισε και τον κοίταξε.
Έλξη; Μόνο έλξη; Ήταν ο πιο όμορφος άντρας που είχε δει ποτέ της και ειλικρινά είχε δει πολλούς... Κακοποιούς και μη...

"Είσαι πιασμένος..." κατάφερε και είπε σιγανα. Ύστερα έκανε έναν ελιγμό, και σκύβοντας κάτω από το χέρι του, πήρε τα πράγματα της. Ο Άρης όμως την γραπωσε και τη σταμάτησε

"Τι κι αν είμαι... Εμπορικές συμφωνίες είναι αυτές"

"Ίσως. Εγώ όμως δε είμαι η γυναίκα που θα..." την άρπαξε από το λαιμό και κολλώντας τα χείλη του στα δικά της , την έσπρωξε πάνω στο μπαρ. Δύο από τα μπουκάλια έπεσαν και έγιναν θρύψαλα αλλά η ερωτική ένταση ανάμεσα τους πυροδότησε κάτι τόσο ξέφρενο,που δεν είχε σταματημό...

Άρχισε να γδυνει ο ένας τον άλλο μανιακά και στα επόμενα λεπτά, η Ρένα ήταν ήδη πάνω στο πάγκο και αναστεναζε...
Δεν έπρεπε να μπλεχτεί... Το ήξερε εξ αρχής.
Τώρα όμως ήταν αργά για να σταματήσει.
Ο εχθρός έγινε εραστής και εκείνη, του δόθηκε άνευ όρων...

➿➿➿➿➿➿

Πάρκαρε το τζιπ, και κατέβηκε.
Είχε μια ώρα που έδιωξε τον Παναγιώτη από το πόστο του και έκανε κύκλους γύρω από το σπίτι της. Η μάχη που έδινε με τον εαυτό του ήταν τεράστια....
Ο Μαρσέλο έμεινε σπίτι της δεκαπέντε λεπτά και ύστερα έφυγε. Ωστόσο η σκέψη να πάει, έτρωγε τα μέσα του. Πώς τόλμησε να γυρίσει σπίτι μαζί του; Πώς μπόρεσε να φύγει δίχως να τον ενημερώσει προσωπικά; Τι της συνέβη; Οι ερωτήσεις πολλές αλλά μια από αυτές τον έκαιγε περισσότερο...
Για ποιο καταραμένο  λόγο τη πήρε αγκαλιά και άπλωσε τα χέρια του πάνω της;

Πήρε μια βαθιά ανάσα και πλησίασε στη πόρτα της. Μέσα στο σπίτι επικρατούσε σκοτάδι. Μπορούσε να το δει και από το παράθυρο...
Έβγαλε το σουγιά του και άνοιξε τη πόρτα με εξαιρετική μαεστρία...
Αυτό ήταν...
Η απόφαση είχε παρθεί...
Έκανε ένα βήμα, και μπήκε...

🙄🙄🖤🩶🤍