Από δεξια βλέπεις να έρχεται καταιγίδα...
Από αριστερά, ξεπροβάλει ένα αγρίμι...
Κοιτάς κάτω και βλέπεις έντρομη φίδια ενώ αν τολμήσεις να στρέψεις το βλέμμα στον ουρανό, κοράκια σε τριγυρίζουν...

Κι εσύ;
Εσύ είσαι στη μέση...

➿➿➿➿➿

"Οι κοπέλες είναι έτοιμες και περιμένουν..." τον ενημέρωσε μπαίνοντας στο γραφείο.
Ούτε χτύπησε. Άνοιξε τη πόρτα και απλά μπήκε. Δεν υπήρχε σε εκείνο το μέρος κάτι που να τη σταματάει άλλωστε. Ούτε δαχτυλίδια ούτε μηχανισμοί ούτε οι ενδοιασμοί της που είχαν πέσει στα τάρταρα πια.

"Μάζεψε τες στη μεγάλη αίθουσα. Μόλις τελειώσεις έλα να πάμε έξω. Η καλεσμένη μας φτάνει σε ένα τέταρτο..."

"Η...;" της φάνηκε περίεργο και εξωτερίκευσε τη σκέψη της

"Έχεις πρόβλημα μήπως; Ή δεν άκουσες καλά;" Η Ισμήνη τον άγριοκοίταξε με θράσος. Από την ώρα που βρέθηκαν αντάλλαξαν μεταξύ τους μόνο τα τυπικά. Ούτε εκείνος αλλά ούτε και εκείνη έδειχναν φιλικοί ο ένας με τον άλλο.
Ίσα ίσα, οι ματιές και τα βλέμματα τους, έσταζαν εκνευρισμό. Η παρατήρηση που της έκανε για την ενδυμασία της ήταν το κερασάκι στη τούρτα. Ωστόσο είχαν αρκετή κίνηση και δεν πρόλαβαν ούτε να μαλώσουν.

"Σε δέκα λεπτά θα είμαι έξω!" αρκέστηκε να πει

"Την επόμενη φορά που θα μπεις εδώ μέσα να χτυπήσεις πρώτα"

Η Ισμήνη του χαμογέλασε σαν το διάολο
"Την επόμενη φορά που θα μπω εδώ μέσα εύχομαι να μπω με ένα όπλο, και ένα ζευγάρι χειροπέδες... Και πίστεψέ με, ο μόνος που θα χτυπήσω θα είσαι εσύ!" ο Χριστόφορος άνοιξε διάπλατα τα μάτια σοκαρισμένος. Η Ισμήνη δεν κάθισε όμως παραπάνω. Γύρισε , κοπανησε τη πόρτα και βγήκε "Παλιό γουρούνι... Ήθελες να μου καθαρίσεις και τη πληγή και ούτε με ρώτησες πως ήμουν σήμερα..." μονολογησε έξαλλη και πήγε προς τη μεγάλη αίθουσα.

"Χριστίνα; Να σου πω μια στιγμή;" τη σταμάτησε ο Μανώλης

"Μανώλη, τράβα γαμήσου κι εσύ και το εξαντλημένο πουλί σου! Παράτα με!" οι ορμόνες, τα νεύρα , ο Χριστόφορος, και η συμπεριφορά του, έφταναν για να ταράξουν ολόκληρη τη ψυχοσύνθεση της και να τη μεταμορφώσουν σε κάτι που σπάνια έδειχνε... Σε μια γυναίκα, εξαγριωμένη...
Ποτέ δε θα μιλούσε έτσι... Ποτέ. Μα ένιωθε τόσο μα τόσο οργισμένη που έγινε ένα με το συναφι τους και μίλησε σε μια γλώσσα που θα καταλάβαιναν.

"Καλά ντε, μη βαράς..." ούτε κάθισε να τον ακούσει. Προχώρησε προς την αίθουσα και κοίταξε τις κοπέλες μπαίνοντας. Ήθελε τόσο να ουρλιάξει και να τις κάνει να αναρωτηθούν για την αυτοεκτίμηση τους αλλά ποια ήταν αυτή να κρίνει; Έδωσε το κορμί της σε εκείνον, και όση είχε, τη τσαλαπατησε.

"Σε λιγάκι, ξεκινάμε" ανακοίνωσε και εκείνες ενθουσιάστηκαν. Κούνησε το κεφάλι της πάνω κάτω απογοητευμένη από τα πάντα...

"Χριστίνα ήρθαν!" ένας από τους άντρες του Χριστόφορου πλησίασε. Το κτήριο για κάποιο λόγο ήταν γεμάτο. Ήθελε αρκετή ασφάλεια ο Χριστόφορος.

"Έρχομαι"

"Βιασου όμως... Το αφεντικό βγήκε" Τον στραβοκοίταξε και προχώρησε πρώτη. Πράγματι ήταν ήδη έξω και στεκόταν σαν κορδομενος κόκορας. Παραμέρισε τη σκέψη να τον χτυπήσει. Από την ώρα που τον είδε μόνο αυτό σκεφτόταν...

Το μάτι της έπεσε προς το δρόμο καθώς τον πλησίαζε.

"Στάσου ένα μέτρο μακριά μου" στα λόγια του, ούρλιαξε από μέσα της

"Θα σου χαλάσουμε τη μόστρα;"

"Ισμήνη παίζεις με τη ζωή σου σήμερα!"

"Με τη ζωή μου παίζω από την ώρα που σε γνώρισα!" του αντιγυρισε και εκείνος χαμογέλασε. Η σκέψη να χώνει τη γροθιά της στο χαμόγελο του, έφερε και στα δικά της ένα μειδίαμα. Ωστόσο εκείνος προχώρησε μπροστά και εκείνη έστρεψε το βλέμμα στο δρόμο πάλι.

Ένα τζιπ πλησίασε , από πίσω μια μαύρη λιμουζίνα και πίσω της ακόμα ένα τζιπ. Δεν έβλεπε τίποτα μέσα από τα τζάμια.
Η Ισμήνη αναρωτήθηκε, πόσο σημαντική θα μπορούσε να είναι άραγε για να έχει τόση προστασία; Από κάθε αμάξι κατέβηκαν τέσσερις άντρες. Από τη λιμουζίνα μονάχα ο οδηγός ο οποίος πλησίασε και άνοιξε τη πόρτα. Η Ισμήνη στυλωσε το βλέμμα της περιμένοντας να δει τι θα κατέβει από εκεί μέσα... Το πρώτο πράγμα που είδε ήταν μια κατακόκκινη γόβα, ύστερα ένα έντονο καλσόν σαν δίχτυ και μόλις η γυναίκα κατέβηκε, την παρατήρησε ολόκληρη.
Ήταν δεν ήταν σαρανταπέντε με πενήντα. Παρόλα αυτά, πολύ προσεγμένη για την ηλικία της. Αδύνατη, ψηλή με μακριές εντολές μπούκλες και εξίσου έντονο μακιγιάζ. Η πλαστική πάνω στο πρόσωπο της ήταν εμφανής και μόνο κοιτάζοντας τα χείλη της. Φορούσε ένα απίστευτα σέξι κόκκινο φόρεμα με άνοιγμα ως το μπούτι.

Ο Χριστόφορος πλησίασε αμέσως.
Εκείνη του χαμογέλασε προκλητικά και απλώνοντας τα χέρια της, τον αγκάλιασε και τον φίλησε σταυρωτά

"Πάλι σε κοκκίνισα ατιμε..." σχολίασε στα ελληνικά και με το δάχτυλο της, σκούπισε το κραγιόν που του άφησε σημάδι.
Η κάψα που ένιωσε στη καρδιά της, σκαρφάλωσε μέχρι το κεφάλι της και έμεινε να τους κοιτάζει. Είχαν μια διαχυτικότητα ανάμεσα τους, που προκαλούσε στα μέσα της, αναγουλα.

"Λάμπεις... Πανέμορφη όπως ποτέ άλλοτε" η Ισμήνη έπαιξε με τα βλέφαρα της όταν ξαφνικά, η πόρτα του συνοδηγού από τη λιμουζίνα άνοιξε, τραβώντας τα βλέμματα.

Ένας άντρας γύρω στα τριάντα πέντε, κατέβηκε. Φορούσε μαύρα γυαλιά, τα μαλλια του ήταν κοντοκουρεμένα και είχε έντονα ζυγωματικά και πλούσια χείλη. Ήταν πανύψηλος και φαινόταν ότι πρόσεχε το κορμί του. Φορούσε ένα μαύρο παντελόνι και ένα λευκό ανοιχτό πουκάμισο. Η χρυσή καδένα στο λαιμό του, ήταν το μόνο κόσμημα πάνω του ενώ σε αντίθεση με το Χριστόφορο, το στήθος του ήταν καθαρό από μελάνι. Έβγαλε τα γυαλιά και χαμογέλασε γεμάτος πρόκληση. Τα μάτια του, ήταν σαν ψεύτικα. Από την απόσταση δεν καταλάβαινε αν είναι μπλε, γκρι ή πράσινα μα σίγουρα είχαν μια γυαλαδα και μια σπιρτάδα που τράβηξε τη προσοχή της.

"Τi sono mancato;" (Σου έλειψα;) μίλησε ιταλικά και η Ισμήνη κοίταξε το Χριστόφορο ο οποίος είχε ήδη αφήσει τα σαγόνια του να κάνουν πάρτι. Από το περπάτημα και μόνο καθώς πλησίαζε , κατάλαβε ότι ήταν κάτι παραπάνω από γνωστός. Είχε έναν αέρα που δεν είδε σε κανέναν άλλο πλάι στο Χριστόφορο. Θαρρείς και ήταν, υποδεέστερος του. Κατώτερος...
Πρώτη φορά βίωνε κάτι τέτοιο αφού κάθε άνθρωπος γύρω του, βαρουσε προσοχή.

"Αχ, ναι... Ξέχασα να σου πω ότι ο θείος σου, αποφάσισε να με στείλει με συνοδεία..." Μίλησε η Μπάρμπαρα

"Άφησε τον... Μάλλον χάρηκε τόσο που με είδε, που έπαθε σοκ... Έτσι δεν είναι ξάδερφε;" τα ελληνικά του ήταν πολύ καλά και η Ισμήνη κατάλαβε αμέσως τη σχέση τους. Είτε στα ελληνικά όμως είτε στα ιταλικά η φωνή του, ανεδυε έναν δυναμισμό.
αναρωτήθηκε για μια στιγμή πως ήταν δυνατόν ο Χριστόφορος να μην είχε απαντήσει ακόμα αλλά ευθύς αμέσως, η απορία της λύθηκε...

"Il cane è venuto a combattere il lupο..." (Ήρθε ο σκύλος να τα βάλει με τον λύκο) σχολίασε και εκείνη τον κοίταξε. Πρώτη φορά άκουσε το Χριστόφορο να μιλάει ιταλικά. Η καρδιά της έχασε έναν χτύπο καθώς οι λέξεις ρόλαραν στη γλώσσα του.

"Αχ ελάτε... Δε θέλω κόντρες. Ήρθαμε δύο μερουλες να περάσουμε υπέροχα!" η Μπάρμπαρα μπήκε ανάμεσα τους και χαμογέλασε. Δεν ήθελε και πολύ για να καταλάβει ότι δεν τα πήγαιναν καλά. αναρωτήθηκε αν ήταν εξίσου δυνατός ο τύπος στην Ιταλία. Τον κοιτούσε περίεργα όταν ξαφνικά το βλέμμα του στράφηκε προς το μέρος της και η Ισμήνη τα έχασε.

"Sono venuto nella spazzatura e ho trovato un tesoro..." (Ήρθα στα σκουπίδια και βρήκα θησαυρό...) κάτι είπε στα ιταλικά και τη πλησίασε. Η Ισμήνη κοίταξε με την άκρη του ματιού της το Χριστόφορο ο οποίος μίκρυνε το βλέμμα και τρεκλισε το λαιμό του. "Μαρσέλο Μορέτι... Γοητευμένος" έφτασε μπροστά της και τη κοίταξε κατάματα. Το βλέμμα αυτού το ανθρώπου είχε ένα δυναμισμό και μια σιγουριά που σπάνια συναντούσε. Δεν τρεμόπαιζαν ούτε τα βλέφαρα του. Ήξερε ότι ήθελε να τη κοιτάξει βαθιά στα μάτια και αυτο ακριβώς έκανε...
"Lei è una gatta selvatica..." (Είναι μια αγριόγατα) είπε και γύρισε προς το Χριστόφορο "Της έχεις απαγορεύσει να μιλάει;" σχολίασε

"Μιλάει εκεί που πρέπει" είπε κοφτά "Και να λείπουν οι χαρακτηρισμοί προς το πρόσωπο της. Μου ανήκει. Εγώ ορίζω ποιος της μιλά, τι λέει , πως το λέει κι αν εκείνη απαντήσει..." Ο Μαρσέλο γέλασε πονηρά και έστρεψε το βλέμμα του πάνω της. Η Ισμήνη είχε κοκκινίσει ολόκληρη. Δεν ήταν αντικείμενο. Η στάση του Χριστόφορου της προκάλεσε δυσφορία και εκνευρισμό. Ωστόσο η απόφαση να μην τραβήξει το σχοινί, ήταν η πιο σοφή. Ψυχικά ήταν κουρασμένη για να δώσει μια ακόμα μαχη πόσο μάλλον μπροστά σε συγγενείς και συνεργάτες.

"Piccola gattina..." (Μικρή γατούλα) ο Μαρσέλο παρά τα λόγια του Χριστόφορου, έπιασε το χέρι της, το έσυρε ως τα χείλη του και το φίλησε. "Έτσι θα σε φωνάζω αφού δε ξέρω το όνομα σου..." η Ισμήνη ούτε που κατάλαβε τι σημαίνει. Σίγουρα κάτι είχε να κάνει με γάτα. Αυτό το κατάλαβε.

"Αγόρια, ήρθαμε για ένα σκοπό! Πάμε;" πήρε θέση η Μπάρμπαρα "Βιάζομαι να δω τι μου έχεις ετοιμάσει..." Τα χέρια της, χάιδεψαν το στήθος του χωρίς ντροπή. "Και... Και αφού τελειώσουμε, ξέρεις εσύ..." Πέταξε με νόημα

"Η ευχαρίστηση σου, είναι το παν... Αυτό εννοείται" απάντησε πονηρα. "Μετά από εσένα..."  Στο πρόσωπο της Ισμήνης για ακόμα μια φορά η αηδία ήταν εμφανέστατη. Δεν υπήρχε περίπτωση να έκλεινε και εκείνος συμφωνίες δίνοντας το κορμί του... σκέφτηκε μα βλέποντας πόσο διαχυτική ήταν μαζί του, η σκέψη ρίζωσε στο κεφάλι της. Θα ήταν άραγε ικανός να την ικανοποιήσει για να πετύχει κάτι; Και τι να πετύχει; Αφού η συμφωνία ήταν ήδη κανονισμενη. Η περίπτωση να έκανε σεξ μαζί της για ευχαρίστηση ήταν και αυτό που τσιγκλησε τα μέσα της.

Η Μπάρμπαρα προχώρησε, ο Χριστόφορος έβαλε διακριτικά το χέρι του στη μέση της μα πριν συνεχίσουν, σταμάτησε και γύρισε προς το μέρος της.

"Τελείωνε. Πήγαινε να φέρεις τα κορίτσια" είπε κάπως απότομα.

"Buone maniere... È così che parli ad un angelo?" (Ωραίοι τρόποι, έτσι μιλάς σε έναν άγγελο;) Ο Μαρσέλο του είπε κάτι και ο Χριστόφορος ξεφυσησε

"Vuoi giocare con i miei nervi?"(Θέλεις να παίξεις με τα νεύρα μου;)

Προφανώς και κάτι έλεγαν για την Ισμήνη. Έβλεπε τη Μπάρμπαρα να εστιάζει επάνω της και ένιωσε αμήχανα.

"Εγώ, πάω στα κορίτσια..." τους προσπέρασε βιαστικά και τους τρεις και μπήκε μέσα.
Δεν άφησε το μυαλό της να αναλωθεί σε καμία σκέψη. Πήγε, τις έβαλε σε μια σειρά και στα επόμενα τρία λεπτά μπήκαν και οι τρεις στην αίθουσα. Η Ισμήνη τραβήχτηκε όσο περισσότερο μπορούσε στην άκρη. Ούτε τα βλέμματα τους ήθελε πάνω της.

"Ωωω, αυτές είναι απίστευτες..." Η Μπάρμπαρα τις πλησίασε και τις κοίταξε "Η ενδυμασία δε μου αρέσει αλλά θα την αλλάξουμε... Μπράβο Χριστόφορε! Καμιά σχέση με τη προηγούμενη φορά. Αυτές είναι σε άλλο επίπεδο..." άρχισε να κοιτάζει τα οπίσθιά τους, να ελέγχει αν είναι σφιχτά, σε μερικές σήκωσε τα χείλη να δει τα δόντια...
Κανονικό παζάρι...σκέφτηκε η Ισμήνη κοιτώντας την. Από την άλλη μεριά, τα κορίτσια ήταν ενθουσιασμένα και αυτό προκαλούσε το φεμινισμό μέσα της.

"Λοιπόν;"

"Μπορώ να τις πάρω όλες;"

"Χμ... "

"Αχ έλα, σε παρακαλώ..." η Μπάρμπαρα του τριφτηκε "Θα σε αποζημιώσω μετά..." χάιδεψε τα οπίσθια του και το πόδι της Ισμήνης ξεκίνησε ενα νευρικο χορό πάνω κάτω. Όταν δε τα ζουπηξε, αφρισε. Του έριχνε καμία είκοσι χρόνια στο κεφάλι. Δεν ντρεπόταν να τον αγγίζει έτσι τόσο απροκάλυπτα μπροστά σε όλους; Ωστόσο το θέμα της δεν ήταν εκείνη αλλά η απόλαυση και το χαμόγελο στα χείλη του Χριστόφορου.

"Όλες για πάρτη σου..." αποκρίθηκε ήρεμος.

"Όλες;"

"Ναι. Αφού τις θέλεις, παρτες. Δε θα σου χαλάσω χατίρι. Ξέρεις πόση αδυναμία σου έχω..."

"Για αυτό σε θεωρώ μοναδικό στο είδος σου.." η Μπάρμπαρα τον φίλησε πεταχτά στα χείλη και η Ισμήνη πήρε δύο κόφτες ανασες.

"Πάμε αγαπητή μου;"

"Που πάτε;!" η γλώσσα της μίλησε χωρίς να βουτηχτεί στο μυαλό και η Ισμήνη δαγκωθηκε τραβώντας τα βλέμματα πάνω της "Εννοούσα... Τελειώσαμε με τα κορίτσια;"

"Ναι. Ετοιμάστε τα χαρτιά τους" αρκέστηκε να πει ο Χριστόφορος "Θα είμαστε στο γραφείο..."Έπιασε πονηρά τη Μπάρμπαρα από τη μέση και συνέχισε να κοιτά την Ισμήνη "Και μη μας ενοχλήσει κανένας..."συνέχισε έχοντας μια αυστηράδα στη φωνή αλλά και ένα ηλίθιο μειδίαμα στα χείλη. Ήθελε τόσο να του απαντήσει εκείνη τη στιγμή αλλά δε το έκανε.
"Όσο για σένα..." Ο Χριστόφορος γύρισε ξαφνικά προς το Μαρσέλο ο οποίος τόση ώρα, καθόταν σκεπτικός πιο πίσω "Βρες την έξοδο και περίμενε εκεί"

"Αχ μη γίνεσαι τόσο σκληρός με το ξάδερφο σου, ξέρεις ότι με ενοχλεί..." Πετάχτηκε η Μπάρμπαρα

"Και να θέλει μαζί μου, δε τον παίρνει... Θέλει χρόνια για να καταφέρει να με φτάσει... Μη σπας το κεφάλι σου ξάδερφε, εγώ ξέρω με τι θα ασχοληθώ..." έσυρε το βλέμμα του στην Ισμήνη και ο Χριστόφορος τον πλησίασε. Στάθηκε μπροστά του κόβοντας του τη θέα και σοβαρεψε σαν διάολος

"Ούτε τα μάτια σου θα ρίξεις πάνω της.." είπε σιγανα χωρίς να ακούγονται

"Προσωπική σου πόρνη είναι και θιχτηκες;"

"Ότι θέλει μου είναι... Μου, όχι Σου" τόνισε "Είσαι στα εδάφη μου, μη δοκιμάσεις την αντοχή μου Μαρσέλο"

"Αουτς... Τώρα πόνεσα..." ανταπάντησε και ξαφνικά σοβαρεψε και εκείνος
"Δικαιώματα και διατάγματα πάνω μου, δεν μπορείς να έχεις... Μη ξεχνάς ποιος είμαι"

"Μάλλον εσύ ξεχνάς ποιος είμαι εγώ"

"Στις δικές μου φλέβες κυλάει καθαρό, ατόφιο αίμα... Ιταλικό, με τη βούλα. Αυτά που νομίζεις ότι κανείς εσύ εδώ, εγώ τα έχω για πρωινό..."

"Παίξε με την υπομονή μου, και θα δεις το ελληνικό μου αίμα, τι είναι ικανό να κάνει... Μόνο αυτό σου λέω..." τον απείλησε ευθέως

"Άδειες απειλές... Ούτε μια τρίχα μου δε μπορείς να πειράξεις. Είμαι ένας Μορέτι!"

"Και εγώ είμαι ένας Δελής; Ξέρεις ελληνικά... Έχεις ιδέα τι σημαίνει το επίθετο της μάνας μου;" Ο Μαρσέλο τον κοίταξε έντονα "Έχεις... Για αυτό κατσε στα αυγά σου και μακριά από τις κοπέλες μου... Η τρέλα που με δέρνει, δεν μετράει αίματα , σύνορα και φαμίλιες... Θα στην ανάψω και θα σαπίζεις τόσο βαθιά που κάθε ιταλική σου ρίζα, θα γίνει σκόνη..."

"Με απειλείς. Το αντιλαμβάνεσαι έτσι;"

"Δελής είμαι. Ότι γουστάρω κάνω. Αν θέλεις να το πάρεις σαν απειλή, πάρτο... Εγώ, μια συμβουλή σου έδωσα μονάχα..."

"Κράτα τις απειλές και τις συμβουλές για τον εαυτό σου. Δε γεννήθηκα με φόβο μέσα μου κι αν θέλω κάτι, το παίρνω..." Η κόντρα ανάμεσα τους υπήρχε από παιδιά. Ωστόσο ο Χριστόφορος δεν ήθελε να ανοίξει μια νέα διαμάχη αυτή τη στιγμή

"Θυμήσου τα λόγια μου, ένα προς ένα... Μόνο αυτό σου λέω..." είπε και γυρίζοντας προς τη Μπάρμπαρα, την πήρε και έφυγαν για το γραφείο. Κανένας από τους δύο δε φοβήθηκε ποτέ στη ζωή του αλλά ο Μαρσέλο βλέποντας τον να αντιδρά έτσι για μια από τις πόρνες του, αντιλήφθηκε ότι του ήταν χρήσιμη. Δεν πίστεψε λεπτό ότι ίσως ένιωθε κάτι για εκείνη. Ο Χριστόφορος ήταν εντελώς ανίδεος από αισθήματα. Αβγαλτος σε κάθε τι που είχε να κάνει με έρωτα. Έβγαλε αμέσως τη σκέψη λοιπόν ότι εκείνη ήταν ο λόγος και θεώρησε όπως πάντα ότι του πάει κόντρα. Ίσως ήταν η καλύτερη του. Η πηγή των συμφωνιών του. Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτή η γυναίκα ήταν μια αμαρτία ολόκληρη... Ένα πρόσωπο και ένα κορμί, βγαλμένο από τη πιο ερωτική φαντασίωση κάθε άντρα...
Δεν έμοιαζε με τις άλλες πουτάνες που υπήρχαν ολόγυρα. Την έβλεπε να τους μιλάει και να τις ετοιμάσει και ο ανδρισμός του, σκιρτησε.

"Piccola gattina..." της είπε πλησιάζοντας και εκείνη γύρισε "Μαθαίνεις στο άκουσμα πάντως στο αναγνωρίζω..."

"Δεν είμαι σκύλος να γυρίζω στις προσταγές και στα λόγια κανενός... Προσέχω το χώρο γύρω μου και όσους με πλησιάζουν..."

"Ουαου... Εκρηκτική. Αυτό δε το περίμενα..."

"Μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι;" ήταν δύσκολο να εστιάσει στο βλέμμα του. Είχε μια ιδιαίτερη ομορφιά επάνω του. Μια σαγήνη διαφορετική.

"Το όνομα σου; Θα μου το χαρίσεις;" ρώτησε και εκείνη τον κοίταξε καλά. Τι όνομα; Πλέον είχε χάσει τη ταυτότητα της...

"Όχι" απάντησε ήρεμα και γύρισε προς τις κοπέλες

"Με εξιταρεις..." δε τη πλησίασε πρόστυχα. Αυτό έβαζε μάτι "Κάποια στιγμή, θα μου το πεις... Που θα πάει"

"Δε νομίζω να έχουμε και πολλές στιγμές" απάντησε βιαστικά ελέγχοντας κάτι χαρτιά

"Ποτέ μη λες ποτέ , Piccola gattina.... Ποτέ..." τη κοίταξε χαμηλώνοντας το βλέμμα στο λαιμό της και ύστερα το έστεψε στα μάτια της "Δε θα μελανιαζα ποτέ έναν τόσο όμορφο λαιμό... Όποιος στο έκανε, είναι μεγάλο καθίκι..." Η Ισμήνη άπλωσε κάπως καλύτερα τα μαλλιά της και εκείνος της χαμόγελα στιγμιαία "Θα είμαι έξω... Αν τελειώσεις, βγες... Έχουμε άλλωστε να κανονίσουμε και τη μεταφορά .." της έκλεισε το μάτι και έφυγε αλλά δεν πρόλαβε να σκεφτεί και πολλά. Ο Μανώλης τη πλησίασε κάπως διστακτικά.

"Χριστίνα; Το αφεντικό είπε να τους πάω μια σαμπάνια αλλά δεν είπε που θα έχει..."

"Σαμπάνια;"

"Ναι..."

"Άσε θα τη πάω εγώ"

"Σίγουρα;"

"Ναι, σίγουρα. Τελείωσε εσύ με τα έγγραφα" του τα άφησε και προχώρησε προς το αποθηκακι. Μόνο αποθήκη δεν ήταν εκείνο το μέρος και οι απλοί άντρες του, δεν είχαν πρόσβαση. Πήρε μια σαμπάνια, δύο ποτήρια και πριν πάει στο γραφείο, όπλισε τον εαυτό της με θάρρος. Γουρούνι... σκέφτηκε φέρνοντας τον στο μυαλό της και φτάνοντας έξω από τη πόρτα χτύπησε και περίμενε...

"Μπες" απάντησε κοφτά από μέσα και μόλις άνοιξε τη πόρτα, πάγωσε. Η Μπάρμπαρα καθόταν στα πόδια του και εκείνος στη πολυθρόνα. "Γιατί την έφερες εσύ;" ρώτησε σοβαρός

"Γιατί ο Μανώλης δεν την έβρισκε" πλησίασε και την άφησε στο γραφείο μαζί με τα ποτήρια.

"Την επόμενη φορά, θα γίνεται αυτό που λέω"

"Βρε Χριστόφορε, μη το μαλώνεις το κορίτσι .." Η Μπάρμπαρα χάιδεψε το λαιμό του μα η Ισμήνη είχε γίνει έξαλλη

"Την επόμενη φορά... Βγες και πάρτ..."

"Και να κάνω τι;" τη διέκοψε κοιτώντας την έντονα

"Και ζήτησε μου, να φέρω ότι χρειάζεται γιατί αυτοί δε ξέρουν..." είπε εν τέλει η Ισμήνη και εκείνος γέλασε "Και τώρα αν δε με θέλετε κάτι άλλο, με φώναξε ο κύριος Μαρσέλο έξω..."

"Αχ, τι καλά! Όχι όχι, πήγαινε. Δε σε θέλουμε τίποτα άλλο. Ας διασκεδάσει λίγο κι αυτός!" πετάχτηκε η Μπάρμπαρα

Ο Χριστόφορος χάρισε ένα φιλί στο λαιμό της, την έπιασε απαλά και σηκώθηκε "Δώσε μου ένα λεπτό γλυκιά μου..." είπε τρυφερά

"Όσα θέλεις..." απάντησε πονηρά και εκείνος την άφησε και πλησίασε την Ισμήνη. Την κράτησε σφιχτά από το μπράτσο και βγήκαν έξω. Έκλεισε τη πόρτα και χωρίς να την αφήσει, την έσπρωξε στο τοίχο

"Με πονάς!"

"Αν διανοηθείς να βγεις έξω..."

"Ναι; Τι θα κάνεις; Θα με μαλώσεις;" ειρωνεύτηκε "Πήγαινε σε παρακαλώ να πηδηχτεις. Εχεις πιο σημαντικές δουλειές να κάνεις από το να ασχολείσαι μαζί μου" τράβηξε το χέρι της και εκείνος τη κοίταξε περίεργα "Τι με κοιτάς; Θες μήπως να σου φέρω και προφυλακτικά; Η μήπως τη πηδας γυμνός γιατί έχει και κάποια ηλικία όσο να ναι...;"

"Ισμήνη;" η φωνή του είχε χαμηλώσει εξαιρετικά πολύ ενώ το σώμα του σαν βουνό, ώθησε το δικό της περισσότερο προς το τοίχο

"Ισμήνη τι;" Εκείνη πάλι, ήταν σαν ταύρος "Κάνε στην άκρη σε παρακαλώ να φύγω. Ήρθα , έγινε η δουλειά σου και τέλος. Δε θα κάτσω να σε ακούω να πηδιεσαι κι όλας! Έχω και μια αξιοπρέπεια! Θα πάω στο μαγαζί. Δεν με χρειάζεσαι άλλο εδώ"

Δεν μπορούσε να ερμηνεύσει το ξέσπασμα και τη συμπεριφορά της.

"Θα μείνεις εδώ..." απάντησε ήρεμα "Θα φύγουμε σε μισή ώρα μαζί..."

"Γρήγορος είσαι!"

"Τι ζόρι τραβάς;"

"Αυτό λέω και εγώ στον εαυτό μου! Και ξέρεις τι απάντηση παίρνω; ΚΑ-ΝΕ-ΝΑ!" Το έσπρωξε και τον προσπέρασε. Άνοιξε το βήμα της και έφυγε. Πέρασε τα δάχτυλα μέσα από τα μαλλιά του και ξεφυσησε. Τι διάολο την έπιασε...

"Χριστόφορε όλα καλά;" η Μπάρμπαρα βγήκε έξω

"Ναι, γλυκιά μου. Πάμε..." Μπήκαν μέσα, έκλεισε τη πόρτα και κάθισε. Εκείνη για ακόμα μια φορά, βρήκε τη θέση της στα πόδια του.

"Μπορώ να την έχω;" ρώτησε πονηρά

"Ποια;"

"Αυτή τη κοπέλα..."

"Ξέχασε το..."

"Έλα γλυκιέ μου, μια απόλαυση μου έχει μείνει στην ηλικία μου. Το σεξ..."

"Δεν είναι λεσβία Μπάρμπαρα"

"Ε και; Να με ικανοποιήσει θέλω μόνο..."

"Λυπάμαι αγαπητή μου, αλλά είναι εκτός ορίων... Διάλεξε όποια άλλη θέλεις..."

"Τις είδα αλλά, καμιά δεν με τράβηξε όσο εκείνη" ο Χριστόφορος γέμισε τα ποτήρια τους και  τσούγκρισαν "Έχει ένα βλέμμα... Πετάει σπίθες και σε καίει... Πολύ αισθησιακή γυναίκα. Από τις πιο όμορφες που έχω δει. Θα την ήθελα στο κρεβάτι μου απόψε..."

"Λυπάμαι..."

"Πρώτη φορά σε βλέπω τόσο υπερπροστατευτικο απέναντι σε μια κοπέλα σου πάντως... Τη προηγούμενη φορά , μου έδωσες όποια ζήτησα..." αποκρίθηκε σκεπτική

"Δεν είναι μια απλή πόρνη μου. Όπως βλέπεις την έχω και τρέχει και υποθέσεις..."

"Αχ, Χριστόφορε..." Η Μπάρμπαρα σηκώθηκε "Πραγματικά αν μου άρεσαν οι άντρες νομίζω θα ήσουν στη κορυφή της λίστας μου... Είσαι τόσο παθιασμένος..." σχολίασε κοιτώντας τον "Τόσο ανίδεος από όσα νιώθεις... Μου κινείς το ενδιαφέρον"

"Δε σε καταλαβαίνω"

"Στείλε μου την κοκκινομάλλα απόψε στο ξενοδοχείο. Θα αρκεστώ σε αυτήν..." του είπε έχοντας ένα βλέμμα διερευνητικο και κάνοντας το κύκλο του γραφείου, στάθηκε μπροστά του και κάθισε πάνω "Ποιος να μου το έλεγε..." Ήπιε τη σαμπάνια της ήρεμη

"Ποιος να σου έλεγε τι;"

"Αχ..." έβγαλε έναν μακρόσυρτο αναστεναγμό "Τίποτα...Δεν θα είμαι εγώ ο φωτεινός σου παντογνώστης... Χαίρομαι όμως, που επιτέλους συνέβη"

"Τι ακριβώς συνέβη;"

"Αθώο μου, πλάσμα... Πόσο ρηχές είναι οι σκέψεις σου; Η άρνηση είναι η χειρότερη μέθοδος. Να το θυμάσαι..." έσκυψε και τον φίλησε στα χείλη "Και τώρα, έλα να υπογράψουμε και το βράδυ θα έρθουμε από το μαγαζί να το γιορτάσουμε! Και φρόντισε να είσαι καλό αγορι με το ξάδερφο σου..." Η Μπάρμπαρα του είχε απίστευτο θάρρος και τον ήξερε από παιδί. Η γνώριζε τα όρια και τις αντοχές του όπως ακριβώς και τη τρέλα του... Δεν είχε άδικο να φοβάται. Ο Μαρσέλο πάντα τον έφτανε στο αμήν και πάντοτε ο Χριστόφορος κρατούσε τη ψυχραιμία του. Μέσα της όμως ένιωθε ότι αυτή η ισορροπία είχε πια διαταραχθεί σε τέτοιο βαθμό, που γυρισμό δεν είχε...

➿➿➿➿➿➿➿

"Άργησαν λίγο..." Παρατήρησε ο Φάνης

"Για τη Μπάρμπαρα μιλάμε... Ίσως κάτι δε της άρεσε. Δε ξέρω... Αν και η Χριστίνα έκανε καλή δουλειά..." είπε ο Άρης αφού δεν ήταν μόνοι

"Μωρό μου, θα μου βάλεις μια βότκα;" Ο Φάνης έριξε ένα πονηρό βλέμμα στην Ρενάτα και εκείνη ανταπέδωσε σφιγμένα

"Το σου είπα ρε για τους χαρακτηρισμούς;" είπε χαμηλά ο Άρης "Υπάλληλος είναι όχι πουτάνα μας" Συνέχισε σιγανα

"Πάντως αν γινόταν θα βγάζαμε καλά φράγκα. Δε βρίσκεις;"

"Φάνη; Καιρό έχουμε να αρπάχτουμε, εσύ δε βρίσκεις;" του αντιγυρισε

"Καλά σήμερα θα το κάψουμε και εσύ λέγε ότι θέλεις!"

"Τι εννοείς;"

"Πήρε το αυτακι μου ότι θα σκάσει μύτη το βαρύ πυροβολικό απόψε!" ο Άρης τον κοίταξε περίεργα

"Ποιο πυροβολικό ρε;"

"Η Αμαλίτσα!" είπε και εκείνος ξεφυσησε "Μην αναστεναζεις...Την άκουσα στο τηλέφωνο. Και δε θα έρθει μόνη της..." συνέχισε

"Τον ενημερωσες;" ρώτησε σχεδόν πανικόβλητος

"Όχι. Δε πρόλαβα και το κινητό του, δεν έχει σήμα μάλλον..."

"Ρε βλάκα! Θα έρθει η Μαριλένα και δε του είπες τίποτα;"

"Πριν έρθω το έμαθα κι εγώ! Προσπάθησα να του τηλεφωνήσω. Εξάλλου δε θα έρθει μόνο εκείνη..."

"Πες μου οτι..."

"Ακριβώς... Θα έρθουν όλες μαζί. Να, κάτι τέτοιες στιγμές γουστάρω που είμαι ελεύθερος πουλί!" Σχολίασε κοροϊδευτικά και ο Άρης γύρισε προς τη Ρενάτα που έφερε το ποτό του Φάνη

"Βάλε μου ένα τριπλό ουίσκι σκέτο" Ζήτησε και έπιασε το κεφάλι του τρελαμενος...

➿➿➿➿➿➿

Δεν είπαν λέξη.
Ούτε καν κοίταζαν ο ένας τον άλλο.
Το κομβόι της Μπάρμπαρας ήταν από πίσω, οι γυναίκες μπήκαν στο λεωφορείο για Ιταλία και όταν τελείωσαν, ξεκίνησαν. Η Ισμήνη αρνιόταν πεισματικά ακόμα και να αναπνεύσει σε κοντινή απόσταση από εκείνον ενώ από την άλλη ο Χριστόφορος, ήταν μέσα στα νεύρα. Και πως να μην ήταν αφού βγαίνοντας την είδε με το Μαρσέλο. Αυτός ο άντρας έκανε τα πάντα για να τον εξοργίσει. Θεωρούσε τον εαυτό του ανώτερο, έναν θεό ανάμεσα σε κάθε Μορέτι εκεί έξω πόσο μάλλον προς το Χριστόφορο που ήταν μισός Ιταλός. Δεν ήταν από τους άντρες που θα εκμεταλλεύονταν μια γυναίκα όμως και αυτό το ήξερε καλά. Το ενδιαφέρον του για την Ισμήνη ήταν αληθινό και αυτό, τον εκνεύριζε. Ίσως ήταν χωμένος στη μαφία και μάλιστα για τα καλά όπως ο ίδιος, αλλά τη γυναίκα την έβλεπε σαν λουλούδι. Για αυτό και δεν είχε ούτε ένα μπουρδέλο και στριπτίζαδικο στη κατοχή του.

Μόλις πέρασαν τις πύλες του κλάμπ και πάρκαρε, η Ισμήνη έπιασε το χερούλι αλλά εκείνος άπλωσε το χέρι και τη σταμάτησε

Το θανατηφόρο της βλέμμα , βρήκε το δικό του αμέσως.
"Θέλεις κάτι;" ρώτησε σοβαρή

"Να μου μιλάς πιο όμορφα!"

"Κέρδισε το!" η Ισμήνη άνοιξε τη πόρτα και κατέβηκε με εκείνον να ην ακολουθεί αλλά δεν πρόλαβαν ούτε να μαλώσουν. Τα υπόλοιπα αυτοκίνητα έφτασαν πίσω τους και στάθηκαν στην είσοδο.

"Το έχεις αλλάξει!" Η Μπάρμπαρα κατέβηκε και τους πλησίασε. Η Ισμήνη ούτε να τη κοιτάζει δεν ήθελε. Έβλεπε τα χέρια του Χριστόφορου πάνω της και την έπιανε αποστροφή. Δεν ήταν ηλίθια. Ίσα ίσα αυτές τις οι σκέψεις την εξόργιζαν πιο πολύ. Ζήλια ήταν; Ίσως... Ότι κι αν ήταν, δημιουργούσε ένα αρνητικό κλίμα μέσα της και δε το άντεχε.

"Ότι κ αν είναι, μπουρδέλο είναι... Γυναικεία εκμετάλλευση..." σχολίασε ο Μαρσέλο και η Ισμήνη χαμογέλασε. Αυτά της έλεγε έξω όταν τους περίμεναν και το θαύμασε αυτό επάνω του. Για μαφιόζος είχε αρχές διαφορετικού είδους.

"Έλα τώρα... Πάμε να διασκεδάσουμε και σταμάτα τη γκρίνια..." Η Μπάρμπαρα τον έπιασε από το μπράτσο και προχώρησαν πρώτοι

"Εμείς θα τα πούμε μετά..." γύρισε απειλητικά ο Χριστόφορος προς την Ισμήνη

"Δε βλέπω την ώρα!" σιγοντάρησε και εκείνη με το θυμό της στα ύψη και προχώρησε πρώτη.

"Θα τη σκοτώσω... Ξεκάθαρα πράγματα" Ψέλλισε και την ακολούθησε.

Το μαγαζί είχε αρκετό κόσμο αλλά τα πριβέ ήταν ήταν κρατημένα για τη Μπάρμπαρα.

"Τι βλέπουν τα μάτια μου;" Ο Άρης έχοντας το ίδιο ύφος με ο Χριστόφορο, τη χαιρέτησε και πλησίασε. Η Ισμήνη κοντοσταθηκε κάπως πλάι τους. "Ελάτε, όλα είναι έτοιμα!" ο Άρης την έπιασε αγκαζε και εκείνη του τσίμπησε το μάγουλο . Μέλι είχε; Αναρωτήθηκε βλέποντας και τον Άρη να έχει μαζί της μια οικεία συμπεριφορά. "Μαρσέλο, καλώς ήρθες και εσύ..."

"Καλώς σας βρήκα θα έλεγα, αλλά δε λέω... Μια ψυχή που είναι να βγει ας βγει" στην απάντηση του η Ισμήνη γέλασε. Ο Άρης τους κατέβασε κάτω και ο Χριστόφορος τη πλησίασε

"Έλα να γνωρίσεις και τη καινούρια και μετά να πας πίσω στα κορίτσια. Χριστίνα σε λένε. Κανένας δε ξέρει" ενημέρωσε σοβαρός αλλά μολις έφτασαν στο μπαρ, το χαμόγελο της κόπηκε μαχαίρι.

"Ρένα;" της ξέφυγε χαμηλά  και η κοπέλα τη κοίταξε έντονα. Ο Φάνης δεν έδειξε να άκουσε ούτε όμως και ο Χριστόφορος ο οποίος κοιτούσε να δει αν τακτοποιήθηκαν οι υπόλοιποι

"Ρενάτα! Κοντά έπεσες..." είπε γελώντας και η Ισμήνη διάβασε το ύφος της αμέσως.

"Χριστίνα... Χάρηκα"  είχε πελαγωσει.

"Γνωριστήκατε;" ο Χριστόφορος πλησίασε και εκείνος

"Ναι..." αρκέστηκε να πει κρύβοντας το σοκ της

"Ωραία. Έρχομαι σε ένα λεπτό. Ρενάτα αν θελήσεις κάτι, μπορείς να απευθυνθείς και στη Χριστίνα" είπε κοφτά και γύρισε προς το Φάνη "Έλα να χαιρετήσεις..."

"Θα έρθω αλλά πρέπει να σου πω..."

"Δε μπορεί να περιμένει;" Ο Φάνης τον έπιασε και τον τράβηξε κάπως πιο μακριά. Όταν έμειναν μόνες στο μπαρ η Ισμήνη τη πλησίασε

"Τι διάολο κανείς εδώ;"! Γρυλισε μέσα από τα δόντια της

"Σσς! Θα σε ακούσουν!"

"Ρένα τι κάνεις εδώ ρώτησα;!"

"Η... Η αδερφή σου... Εκείνη με έστειλε. Μου εξήγησε. Είχα ανησυχήσει ρε Ισμήνη. Ούτε ένα τηλέφωνο δε πήρες. Με έστειλε να σε προσέχω... Ο Μάνος έχει εξαφανιστεί. Ένας Παπαγεωργόπουλος ήρθε στη θέση του"

"Πάψε!" είπε σιγανα "Θα μου τα πεις το βράδυ σπίτι... Καταλαβαίνεις σε τι ήρθες και έμπλεξες;"

"Το ήθελα! Κι αν μου το έλεγες δε θα σε άφηνα μόνη σου!"

"Σσς.. έρχονται!" η Ισμήνη έκανε πως γελά και η Ρένα γύρισε να της φτιάξει ένα ποτό. Ήταν η καλύτερη φίλη της στο σώμα. Ήρθε με μετάθεση από τη Κρήτη πέντε χρόνια πριν και έκτοτε κόλλησαν. Παρόλα αυτά, είχε ενημερώσει τη Χριστίνα να της στέλνει που και που κανένα μήνυμα. Δεν ήξερε τι έγινε και πως κατέληξε εκεί και γιατί η Χριστίνα τη προσέγγισε αλλά θα το μάθαινε.

"Βάλε ένα διπλό , σκέτο" ο Χριστόφορος επέστρεψε στο μπαρ μαζί με το Φάνη και ο Άρης ακολούθησε αμέσως μετά.

Η Ισμήνη πρόσεξε ότι κάτι επάνω του είχε αλλάξει.
Δεν πρόλαβαν να πούνε κάτι όμως. Τα βλέμματα και των τριών στράφηκαν προς τη πόρτα

"Ωχ.." άκουσε το Φάνη να ψιθυρίζει βλέποντας τρεις γυναίκες να μπαίνουν και η Ισμήνη γύρισε περίεργα να κοιτάξει....
Η μεσαία ήταν κάπως μεγάλη σε ηλικία. Σοβαρή. Ντυμένη στα μαύρα. Η δεξιά κοπέλα ήταν ξανθιά με έντονο ντύσιμο ενώ όταν έστρεψε το βλέμμα της δεξιά, την έπιασε τρέμουλο. Το χέρι της άγγιξε το μπαρ και ένιωσε να χάνεται.

"Τι έπαθες;" Ο Χριστόφορος που ήταν πίσω της, το αντιλήφθηκε αμέσως

"Ποιες είναι αυτές;" Ρώτησε σοβαρή

"Η μάνα μας" πετάχτηκε ο Φάνης ενώ εκείνες σταμάτησαν βλέποντας τη Μπάρμπαρα. Η Αμαλία κατέβηκε αμέσως προς το μέρος της ενώ οι άλλες δύο συνέχισαν "Η δεξιά είναι η αρραβωνιαστικιά του Άρη και η αριστερή του Χριστόφορου..." ενημέρωσε ο Φάνης σιγανα Η Ισμήνη ασπρισε. Κι όχι απλά ασπρισε έχασε κάθε επαφή με το κόσμο γύρω της. Δεν ήταν δυνατόν... Τι παιχνίδι ήταν αυτό; σκέφτηκε και έμεινε να τις κοιτάζει. Ποιος διάολος είχε καταφέρει να σκαρφιστεί ένα τόσο διεστραμμένο σενάριο;
Η Μαριλένα; Η κόρη του Παπά; Του διοικητή της πίσω στη Λάρισα; Αρραβωνιασμένη με το Χριστόφορο; Όλα ήρθαν σαν χάος στο κεφάλι της. Ένιωσε τα μάτια της να μαυρίζουν... Οι ερωτήσεις που ξεχύθηκαν ήταν τόσες πολλές...
Το σοκ τεράστιο και τίποτα δεν κατάφερε να διαχειριστεί. Το μυαλό της έκλεισε κάθε πόρτα σκέψεων και έμεινε σαν άγαλμα

Μόλις ήρθαν αρκετά κοντά όμως  η Μαριλένα πανιασε εξίσου.

"Ισμήνη;!" απόρησε κοιτώντας τη αφού την αναγνώρισε αμέσως. Τη σιχαίνονταν από τότε.

"Χριστίνα!" τη διόρθωσε ο Φάνης μα ο Χριστόφορος ζύγισε για ακόμα μια φορά τη κατάσταση αμεσως. Δεν είχε ιδέα πως και τι, μα σίγουρα γνώριζε η μία την άλλη. Θέλοντας να αποτρέψει ένα χαμο καθώς και ένα ξέσπασμα, άρπαξε την Μαριλένα από το χέρι και κρατώντας τη δυνατά,  την έσυρε μέχρι το γραφείο...

🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤🖤

Λοιπόν, έχουμε καινούριο πρόσωπο που θα μας απασχολήσει κάπως. Οπότε αποφάσισα να βάλω και ένα μικρό cast

Ας γνωρίσουμε τον Μαρσέλο Μορέτι...