Ένας δρόμος μπροστά μας στρωμένος με...
Με; Με τι άραγε;

➿➿➿➿➿➿➿➿

Δέκα λεπτά είχε που ξεκίνησαν και δεν αντάλλαξαν κουβέντα. Μπροστά και πίσω τους υπήρχαν άλλα δύο αυτοκίνητα. Όχι που θα κατέβαινε εντελώς μόνος του...
Η Ισμήνη χωρίς να ρωτήσει και χωρίς να πάρει άδεια κάθισε μπροστά. Δεν υπήρχε περίπτωση άλλωστε ακόμα και να της ζητούσε να καθίσει πίσω να το έκανε. Πλέον ήξερε ποια ήταν. Δε θα έκανε τη χαζή τόσο εύκολα. Έπιασαν την εθνική και εκείνος πατησε το γκάζι παραπάνω. Δεν φοβόταν τη ταχύτητα και μέσα σε εκείνο το τζιπ μετά βίας την ένιωθε.

"Πίσω έχω μια βαλίτσα..." Η ξαφνική ομιλία του, την έκανε να γυρίσει αλλά απέφυγε αμέσως την οπτική επαφή και ξαναγύρισε στο παράθυρο. "Πριν φτάσουμε θα αλλάξεις. Και μη σε ξαναδώ ντυμένη έτσι"

"Έτσι ντύνομαι"

"Όχι πια"

"Τώρα που ξέρεις την αλήθεια, άκουσε την κι όλας..." γύρισε προς το μέρος του αλλά εκείνος κοιτούσε το δρόμο "Δε θα γίνω σαν τις πόρνες σου. Ίσως η Χριστίνα το έκανε από επιλογή και γούστο, αλλά μη περιμένεις να συνεχίσω να είμαι κλόουν!"

"Θέλεις να παίξεις με τα νεύρα μου μεσημεριατικα έτσι δεν είναι;" Ούτε που γύριζε προς το μέρος της

"Άλλη όρεξη δεν είχα"

"Ξεχνάς σε ποιον μιλάς;" ήταν ήρεμος παρά τις λέξεις που έβγαζε από τα χείλη του.

"Μάλλον εσύ ξεχνάς σε ποια μιλάς μου φαίνεται..." του αντιμιλησε χωρίς ίχνος ενδοιασμού.

"Μιλάω στην πιο καλή πόρνη μου...." είπε και επιτέλους γύρισε και τη κοίταξε "Έτσι δεν είναι;"

"Σου εξήγησα ένα εκατομμύριο φορές πως δεν έχω αυτό που ζητάς. Επιμένεις και με κρατάς ψάχνοντας τι; Έλα, μη ντρέπεσαι... Πες μου. Τι ψάχνεις; Έξυπνη είμαι θα σε βοηθήσω... Αλλά για μισό λεπτό... Εσύ δε χρειάζεται να ψάξεις,  σωστά; Απολαμβάνεις ίσως να με βλέπεις σε αυτή τη κατάσταση απειλώντας ότι θα βλάψεις μια έγκυο γυναίκα..." Τον ειρωνεύτηκε

"Τελείωσες;" είπε κουρασμένα και αδιάφορα

"Δεν τελειώνω τόσο εύκολα..." κάτι στο τρόπο της , προκάλεσε τα χείλη του.

"Έτσι λες εσύ... Και μιας που το ανέφερες..." Έκανε μια παύση , έβαλε το χέρι στη τσέπη και έβγαλε μια καρτέλα χάπια. Την πέταξε στα πόδια της και συνέχισε να οδηγεί ατάραχος "Πήρες τα χαπακια σου; Είπα να στο θυμίσω σε περίπτωση που τα ξέχασες..." η στάση του φρενιασε το κεφάλι της.

"Για ποια με πέρασες;" η φωνή της άλλαξε. Έβγαλε ένα νεύρο που δεν είχε ξαναδει σε εκείνη "Τι νομίζεις ότι είμαι; Κανένα κοριτσάκι να μη ξέρω το κύκλο μου; Ότι θα τελειώσεις μέσα μου και θα τρέξω πανικόβλητη να πάρω χάπια σαν καμιά γυναικούλα που δε ξέρει τι της γίνεται; Είσαι σοβαρός;" Τα σαγόνια του σφίχτηκαν αμέσως

"Θα πάρεις χάπι σου αρέσει δε σου αρέσει και χέστηκα για τις γνώσεις πάνω στο κορμί σου!" θύμωσε εξίσου

"Δε πρόκειται να πάρω τίποτα! Δεν ήμουν καν στις μέρες μου! Μη σπας το κεφάλι σου. ! Το τελευταίο που θέλω είναι να  διαίωνίσω ένα είδος σαν το δικό σου! Προτιμώ να το ράψω!" αντιγυρισε έξαλλη και αρπάζοντας τα χάπια του τα πέταξε πίσω.

Είδε τις φλέβες του, να φουσκώνουν αστραπιαία γύρω από τα χέρια και το λαιμό.
Το βλέμμα του στράφηκε προς το καθρέφτη , αύξησε ένα τσακ ταχύτητα και εντελώς απροειδοποίητα, έκοψε το τιμόνι τέρμα δεξιά.

"Θα μας σκοτώσεις!" η Ισμήνη τρελάθηκε. Ο Χριστόφορος χώθηκε στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης και τράβηξε χειρόφρενο.
Δίχως να πει λέξη, πήρε τη καρτέλα, έβγαλε από μέσα ένα χάπι και απλώνοντας το χέρι του, άνοιξε τη παλάμη του και ζουπηξε το πρόσωπο της. "Μη, άσε με!" είχε κλείσει πεισματικά τα χείλη της μα ήταν τόσο δυνατός που τα σαγόνια της δεν άντεξαν τη πίεση. Μόλις τα χείλη της, του χάρισαν ένα άνοιγμα, εχωσε μέσα το χάπι. Στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο η Ισμήνη το έφτυσε κι εκείνο κατρακύλησε πλάι στο κάθισμα

"Πάρτο τη τρέλα μου μέσα!"

"Όχι!"  μούγκρισε με δυσκολία και εκείνος έβγαλε ένα ακόμα . Ζουπηξε τα χείλη της ακόμα περισσότερο και ήξερε ότι τη πόνεσε.

"Θα το πάρεις σου αρέσει δε σου αρέσει! Ήθελες να ζήσεις στο κόσμο της! Αυτό σου προσφέρω!" πίεσε το χάπι και εκείνη το έσπρωξε με τη γλώσσα της. Ο Χριστόφορος σαλταρε. Άφησε το πρόσωπο της, την άρπαξε από τη μέση και την τράβηξε πάνω του. Με το ένα χέρι του, αγκάλιασε όλο το κορμί της κρατώντας τη σταθερή και με το άλλο έβγαλε και τρίτο χάπι. Το τοποθέτησε πάνω στα δικά του χείλη αυτή τη φορά και κρατώντας τη σφιχτά, ζουπηξε τα μάγουλα της για να ανοίξουν. Είχαν κοκκινησει...
Η Ισμήνη προσπάθησε να κουνηθεί μα το μπράτσο του γύρω της, ήταν σαν ατσάλι. Δεν μπορούσε να σπάσει τον κλοιό με τίποτα. Δεν ήταν σε θέση ούτε κουτουλιά να του δώσει. Ήξερε τι έκανε...

Έμεινε για λίγο να τη κοιτάζει...
Πάλευε...
Ήταν τόσο πεισματάρα...
Ακόμα και σε εκείνη τη κατάσταση δεν έλεγε να ημερεψει το κορμί της αν και ήξερε ότι δεν υπάρχει διαφυγή.
Εστίασε στα μισάνοιχτα χείλη της...
Κουνούσε ακόμα το κεφάλι της.
Η Ισμήνη μουγκριζε δυνατά και εκείνος έφτυσε ξαφνικά το χάπι στο διπλανό κάθισμα και έτσι όπως την είχε πιασμένη από τα μάγουλα, την τράβηξε και συνθλιψε τα χείλη του πάνω της.
Στο δάγκωμα της, απομακρύνθηκε και τη κοίταξε μα όρμησε ξανά...
Εκείνη τον δάγκωσε πάλι...
Του είχε τρελάνει τον εγκέφαλο μέσα σε μια στιγμή. Απελευθέρωσε το κορμί της και πιάνοντας το πρόσωπο της και με τα δύο χέρια, την τράβηξε ξανά...
Όσο κι αν μουγκριζε πια, μόνο αν ξυλωνε το κεφάλι της θα έφευγε...
Ήθελε τόσο να της δαγκώσει και να της βγάλει τα χείλη από τη θέση τους μα όταν ένιωσε τη γλώσσα της να μπερδεύεται με τη δική του και τα χέρια της να απλώνονται γύρω από το κεφάλι του, έχασε το παιχνίδι...

Οι επόμενες κινήσεις τους, ήταν αστραπιαίες...
Ίσως τα τζάμια του τζιπ να ήταν φιμέ αλλά αν στεκόταν κάποιος και τους κοιτούσε δε θα καταλάβαινε ποιος γδυνει ποιον...
Στο επόμενο λεπτό, ήταν ήδη μέσα της. Τα χέρια της απλώθηκαν στον ουρανό του αυτοκινήτου και αφήνοντας έρμαια τα στήθη της μπροστά του, βρήκε ευκαιρία και δάγκωσε εκείνα...
Το κεφάλι της είχε γύρει προς τα πίσω μα πιάνοντας την από το λαιμό το επανέφερε και χώθηκε στα κόκαλα του στέρνου της. Έμοιαζαν σαν μια μάζα. Το κορμί της είχε αποκτήσει δική του κίνηση και ρυθμο ενώ όσο κι αν προσπάθησε να την κάνει να ημερεψει , εκείνη ολοένα και επιτάχυνε τη ταχύτητα της. Ένα ξαφνικο τράνταγμα στη μέση της , στάθηκε καταλύτης. Κλείδωσε τα χέρια του σαν δαγκάνες γύρω από το κορμί της και κρατώντας τη σταθερή, την άφησε να πιέσει ως το τέρμα το κορμί της.

Στο πρώτο τρέμουλο του κόλπου της, ο Χριστόφορος αφηνιασε και την έσφιξε ακόμα περισσότερο. Η Ισμήνη δεν μπορούσε να κινηθεί, και να ανασηκωθεί και κάθε της μικρή ώθηση, ήταν σαν να κολλούσαν τα κορμιά τους. Η τριβή που αναπτύχθηκε, αύξησε κι άλλο τη θερμοκρασία τους. Είχαν ιδρώσει, εκείνη άφηνε μικρές κραυγές να ξεφεύγουν από τα χείλη της ώσπου δίχως προειδοποίηση, τύλιξε τα χέρια της γύρω από το κεφάλι του, και τον έσφιξε εξίσου δυνατά. Τελείωνε για εκείνον... Την ένιωθε να σπαρταραει και μολις τον έσφιξε μέσα της και κατρακύλησε η κάψα της , άφησε κι εκείνος τη δική του να τη κάψει εξίσου...

Οι ανάσες τους ήταν καυτές , γρήγορες και κόφτες. Η δική της, πάνω στα μαλλιά του και η δική του μέσα στο λαιμό της. Ήταν τέτοια η ένταση και η στιγμή, που κανένας από τους δύο δεν τραβήχτηκε πρώτος. Δεν ήθελαν να κοιταχθουν στα μάτια.

"Θα σε πηδάω μέχρι να τα πάρεις τα γαμημενα..." της ψιθύρισε ξαφνικά και έτσι όπως ήταν χωμένος στα βάθη του λαιμού της, άνοιξε τα χείλη του ως το τέρμα και πιάνοντας τη σάρκα του λαιμού της, τη ρουφηξε με όση δύναμη είχε... Ο πόνος που προκλήθηκε από τα χιλιάδες σπασίματα των αγγείων της, κατέληξε στα δάχτυλα της και μπλέκοντας τα στα μαλλιά του, τα τράβηξε.
Ο Χριστόφορος δεν σταμάτησε όμως...
Εγλυψε το σημείο και το ρουφηξε ξανά.. 

"Με πονάς..." Ψελλισε δίχως πνοή και ένταση στη φωνή της

"Αυτά είναι χάδια..." ρουφηξε για τρίτη φορά το σημείο και εκείνο μαύρισε εντελώς... Η Ισμήνη προσπάθησε να κουνησει τη μέση της και να απελευθερωθεί μα εκείνος σκλήρυνε ξανά μέσα της. Δεν ήξερε πώς να νιώσει. Ο λαιμός της πονούσε τρομερα  και εκείνο το ηλίθιο κορμί, πήρε πάλι φωτιά. Ο Χριστόφορος σταμάτησε να τη ρουφάει , και άρχισε να γλύφει το σημείο αισθησιακά. Η Ισμήνη δάγκωσε τα χείλη της. Ποτέ δεν της είχε τύχει ένας άντρας να τελειώσει και να αρχίσει ξανά τόσο γρήγορα,  πόσο μάλλον ενώ ήταν ήδη μέσα της.
Ανασηκωσε το κορμί της τόσο όσο και μόλις βυθίστηκε ξανά, ο αναστεναγμός της απλώθηκε σε όλο το αυτοκίνητο. Κράτησε τη μέση της χωρίς όμως να σταματάει το κορμί της και εκείνη άρχισε να κινείται αργά και κυκλικά πάνω του.

Η ηρεμία κυριάρχησε ανάμεσα τους μα δε κράτησε. Τα φιλιά του στη σάρκα της ολοένα και αγριευαν. Την έπιασε από το πίσω μέρος του κεφαλιού, ανασηκωσε το κεφάλι της στο τέρμα και εκείνη αύξησε τη ταχύτητα της άβουλα. Δεν πίστευε στο ίδιο της το κορμί όταν τελείωσε τόσο άμεσα για εκείνον... Δεν τον έσφιξε όπως πριν... Εν αντιθέσει, άρχισε να τρέμει ολόκληρη. Από τον ιδρώτα πέρασε στο έντονο ρίγος , τα χέρια της απλώθηκαν το ένα στο τζάμι και το άλλο στο ταμπλό ενώ εκείνος από τη μεριά του, έπιανε αχόρταγα τη ραχοκοκαλιά της και κρατούσε το ρυθμο της σε εγρήγορση...

Ένα απότομο χτύπημα στο τζάμι, τους έκανε να παγώσουν κάθε κίνηση.

"Αφεντικό; Όλα καλά;" ακούστηκε από έξω μια βαριά φωνή. Η Ισμήνη τον κοίταξε. Κούνησε το κορμί της πάλι και εκείνος εγυρε το κεφάλι προς τα πίσω.
"Αφεντικό;"

"Όλα καλά..." είπε με δυσκολία "Ξεκίν..." η Ισμήνη επιτάχυνε τόσο που του κόπηκε η φωνή "Ξεκιναμ.. Ανάθεμα σε!" την γραπωσε από τη μέση και σηκώνοντας την, την συνθλιψε πάνω στο μόριο του τόσο δυνατά που αμέσως ο κόλπος της έγινε βεντούζα... Τα χείλη της χωρίστηκαν και εκείνος βάζοντας μέσα τα δάχτυλα του, τη τράβηξε προς το μέρος του. Η Ισμήνη ένιωσε τα υγρά του μέσα της ξανά... Ο κόλπος της παλλόταν ακόμα ενω τα δάχτυλα του, δεν έβγαιναν μέσα από το στόμα της. "Σε λίγο ξεκινάμε. Έπρεπε να κάνω ένα τηλεφώνημα" Μίλησε δυνατά

"Εντάξει. Επιστρέφουμε πίσω" Ο άντρας έφυγε και έμεινε με το βλέμμα στραμμένο πάνω της. "Δεν είμαι για χόρταση... Ούτε για να ικανοποιώ την ανέραστη ζωή σου... Κατέβα!" δεν περίμενε φυσικά να κατέβει. Την έπιασε και την έβαλε πλάι. Τέντωσε το χέρι στο πίσω κάθισμα , έφερε ένα σάκο και τον άφησε στα πόδια της. "Και τώρα βάλε κάτι της προκοπής..
Σε μπουρδέλο θα σε πάω..."

Η Ισμήνη τον στραβοκοίταξε αμέσως

"Ξέρεις κάτι;" είπε θυμωμένα "Άντε γαμησου..."

"Μόλις το έκανα μωρό μου, και μάλιστα δύο φορές..." της αντιγυρισε σαν να είχε έτοιμη την απάντηση και ανεβάζοντας το παντελόνι του, της χαμογέλασε. Γύρισε προς το τιμόνι, και έβαλε μπρος...

➿➿➿➿➿➿➿➿

Ο Φάνης καθόταν σαν χάνος και τον άκουγε.
Ο Άρης είχε εντολή να τον ενημερώσει μόλις θα έφευγε.

"Δηλαδή μου λες ότι προσπάθησα να αναγκάσω την αδερφή της Χριστίνας να μου πάρει πίπα; Και την χουφτωσα κι όλας και είναι και μπάτσος;!"

"Να τα επαναλάβω μήπως;"

"Ρε φίλε... Δε γίνονται αυτά... Απίστευτο είναι! Σαν να παίζω σε ταινία νιώθω!" ο Άρης τον κοίταξε καλά καλά "Για αυτό έκανε εκείνη τη κίνηση νίντζα στο μπάνιο! Και ο Χριστόφορος; Αυτός τη πηδάει;! Πωωω της τρελής! Και που είναι η Χριστίνα;"

"Φάνη σαν πολύ τον έκπληκτο δε κάνεις;" παρατήρησε σοβαρός

"Είμαι..."

"Είσαι;"

"Γιατί να μην είμαι ρε;"

"Τέλος πάντων..." Ο Άρης γύρισε προς το μπαρ και ετοίμασε μερικά ποτά "Πρέπει να βρούμε ένα χέρι τώρα που ο Ισαάκ τα τίναξε... Δεν έχω χρόνο να κάθομαι εδώ. Με τον αρραβώνα και την επισημοποίηση στα γενέθλια της Νένας οι υποχρεώσεις μου αυξήθηκαν..."

"Να κάτσω εγώ;"

"Όχι!"

"Γιατί όχι ρε Άρη; Ποιον θα βρούμε;"

"Δε ξέρω. Βάλε μια αγγελία. Μην γράψεις το μέρος. Ούτε την ονομασία. Βάλε ότι ζητάνε άτομο για μπαρ και το τηλέφωνο. Έπειτα θα δούμε τι θα έρθει και βλέπουμε"

"Μπήκε στη τελική ευθεία με τη Νένα έτσι;"

"Ναι. Προς το παρόν ναι..."

"Γιατί προς το παρόν; Η μάνα μου να δεις πως έκανε όταν έμαθε ότι θα φύγει με την Χριστίνα , ε... Με την Ισμήνη εννοώ κάτω. Τρελάθηκε..."

"Καλά ρε βλάκα έπρεπε να της το πεις;!"

"Και τι να έκανα; Με στρίμωξε!"

"Να έλεγες ψέματα! Είσαι καλός σε αυτά άλλωστε..."

"Τι είμαι;"

"Τίποτα... Λοιπόν, θα βρούμε ένα τρόπο να αποτρέψουμε την κυρά Αμαλία να σκάσει μύτη εδώ. Δεν είναι όμως της παρούσης. Θέλουμε ένα χέρι. Η Νένα θα έρθει Θεσσαλονίκη με την Μαριλένα εντός της βδομάδας"

"Και αυτή θα έρθει; Ωχ αμάν... Ο Χριστόφορος το ξέρει;"

"Όχι. Δεν ήξερα πως να του το πω... Ξέρεις πως κάνει μαζί της. Έχει που έχει τώρα χίλια δυο προβλήματα. Θα τον ενημερώσω όταν επιστρέψει"

"Θα βγάλει σπυριά..."

"Το ξέρω. Ένα παραπάνω τώρα..."

"Γιατί;" ρώτησε περίεργα

"Πολλές ερωτήσεις δε κάνεις ρε Φάνη; Γιατί έτσι! Γιατί έχει δουλειές και το μόνο που του λείπει είναι αυτή η κλωσσα να γυρίζει εδώ μέσα και να το παίζει γυναίκα του αφεντικού. Για αυτό!"

Ο Φάνης ξεφυσησε

"Ώρες ώρες πόσο χαίρομαι που δεν είμαι πρωτότοκος δε μπορώ να στο περιγράψω!"

Ο Άρης τον στραβοκοίταξε...

"Καλή η εξουσία αλλά έχει όλες αυτές τις μαλακίες και δε θα άντεχα στιγμή...Σιγά μην τους άφηνα να με παντρέψουν με τη κάθε ηλίθια... Με το συμπαθειο κι όλας. Τη Νένα τη συμπαθώ αλλά τη Μαριλένα , τη σιχαίνομαι"

"Όλοι μας νομίζω... Τέλος πάντων. Έχουμε αρκετές δουλειές. Μη ξεχνάμε τη Μπάρμπαρα και το καινούριο φορτίο του Φάμπιο. Όλα πρέπει να είναι στρωμένα μέχρι να γυρίσει..."

"Πιστεύεις ότι θα κλείσει τη συμφωνία με το Διονύση;" ρώτησε τραβώντας εκ νέου τη προσοψη του Άρη

"Σε νοιάζει πολύ;"

"Μιλάμε για εκατομμύρια... Γιατί να μη με νοιάζει; Εκτός αυτού, αν τη κλείσει θα αναλάβω εγώ το λιμάνι... Θα κάνω και κάτι παραπάνω επιτέλους..."

"Και τώρα κανείς Φάνη... Μου προκαλείς σύγχυση..." τον ειρωνεύτηκε.

"Μικρότερος είμαι όχι ηλίθιος..."

"Ναι... Σωστά. Λοιπόν, πήγαινε να βάλεις αγγελία. Θα οργανώσω όσο μπορώ τις κοπέλες θα μιλήσω και με το Μανώλη να δω τι παίζει στα σφαγεία και βλέπουμε"

"Να βάλω ότι ψάχνουμε γυναίκα; Μπας και έρθει κι άλλη φυσιολογική εδώ μέσα.."

"Η πρώτη ποια είναι;" τον στραβοκοίταξε

"Η Ισμήνη φυσικά... Έπρεπε να το καταλάβω. Τη Χριστίνα τη πηδούσα σαν τρελός. Για αυτό μου έκανε τη ζορικη... Αφού την εχει που την έχει κρατημένη , ας την χαρώ κι εγώ..."

"Η Ισμήνη είναι εκτός ορίων για σένα"

"Σοβαρά; Θα τη κάνω να με δει αλλιώς και θα δεις..."

"Καλά.. Προσπάθησε και θα δούμε ποιος θα δει, τι.."

"Γιατί την αφήνει να τριγυρίζει εδώ μέσα;" Ο Άρης παρέλειψε κάποιες λεπτομέρειες. Ο Χριστόφορος δε του είπε και πολλά. Μόνο ότι εξυπηρετούσε ένα σκοπό. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα του ανοιγόταν αλλά δεν ήταν βλάκας. Ήξερε ότι κλονίστηκε η εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο του αποκρύπτοντας του, στοιχεία.

"Ότι ξέρεις ξέρω Φάνη. Όταν θέλει δε μιλάει..."

"Σωστά. Κάτι θα έχει στο μυαλό του..."

"Προφανώς"

"Καλά. Πάω αν είναι και βλέπουμε..."

Ο Φάνης έφυγε και ο Άρης τον κοίταξε...
Πόσο αληθινά ηλίθιος ήταν; Αναρωτήθηκε για μια στιγμή μα δεν είχε χρόνο να το σκεφτεί παραπάνω. Το μαγαζί άρχισε να γεμίζει , οι καινούριες κοπέλες δεν ήξεραν καλά τη δουλειά και έπρεπε να τα τρέξει όλα σχεδόν μόνος...

➿➿➿➿➿➿➿➿

"Δεν πρόκειται να βγω έτσι έξω!" η Ισμήνη πάτησε το πόδι της κάτω. Ήταν έξαλλη. Σε ολόκληρη τη διαδρομή , δεν είπαν κουβέντα μετά απ' όσα έγιναν. Έφτασαν και πήγαν σε ένα μικρό ξενοδοχείο δίπλα στο μαγαζί του Διονύση. Είχε βραδιάσει πια και ακόμα δεν έφτασαν , της ζήτησε να ετοιμαστεί. Ωστόσο ούτε στο αμάξι φόρεσε τα ρούχα του σάκου. Έβαλε πάλι τα δικά της.

"Φόρεσε τα να φύγουμε!" το δωμάτιο είχε ένα διπλό κρεβάτι , δύο καναπέδες και κάτι που έμοιαζε με σαλόνι. Δεν ήταν κανένα ξενοδοχείο πολυτελείας. Ο γαμιστρώνας του μπουρδέλου ήταν αλλά ο Διονύσης τους παραχώρησε τη -σουίτα- του. Εκτός από τη τουαλέτα, ακόμα και η μπανιέρα ήταν μέσα στο χώρο. Η Ισμήνη αν και φρικαρε άρχικα, είχε σκεφτεί να κοιμηθεί στο καναπέ. Οτιδήποτε θα τη κρατούσε μακριά του ύστερα από όσα της είπε το μεσημέρι.

"Χριστόφορε δεν βγαίνω έτσι έξω. Δε θα το ξαναπώ!" επέμεινε βλέποντας τα ρούχα που μόνο ρούχα δεν ήταν... Μια ολόλευκη ολόσωμη φόρμα ανοιχτή ως το τέρμα στο ντεκολτέ και φυσικά ανοιχτή και από πίσω ως την ουρίτσα. Δεν ήταν από αυτές που μπορείς να βάλεις εσώρουχο και το ύφασμα έκρυβε μόνο τα απαραίτητα. Πέρα από αυτό, ήξερε ότι αν τη φορέσει τα οπίσθια της θα διαχωριστούν εντελώς. Σαν ακτινογραφία θα ήταν πάνω της.

"Και εγώ σου είπα να μη προφέρεις το όνομα μου αλλά το κάνεις!"

"Θέλω να φύγεις να κάνω ένα ντουζ" ζήτησε και εκείνος γέλασε

"Πας καλά; Κάνε. Εδώ είναι η μπανιέρα! Η μήπως με ντρέπεσαι; Το έχω ξαναδεί μωρό μου, μη σκας. Το πήδηξα κι ολας... Κάθε μέρα μουσακά, δε γινεται όμως... τον βαριέσαι! Έχω πολύ καλύτερες βλέψεις για απόψε... Κοιμήσου ήσυχη" πήρε μια δυο τρεις τέσσερις πέντε έξι κόφτες ανάσες για να μη του ορμήσει και τον πλακώσει στα χαστούκια και του γύρισε τη πλάτη της.
"Έχεις πέντε λεπτά να πλυθείς να ντυθείς και να φύγουμε" τον άκουσε σοβαρό μετέπειτα

Η Ισμήνη ένιωσε να φλέγεται από τις άκρες των δαχτύλων της ως το κεφάλι.

"Μπορείς να μη με αποκαλέσεις ξανά έτσι;" Η λέξη αυτή της την έδινε στα νεύρα. Την έλεγε και ο Μάνος που και που και είχαν σκοτωθεί ουκ ολίγες φορές για στο.

"Πώς;" ρώτησε αδιαφορα καθώς άλλαζε ρούχα

"Μωρό... Δεν είμαι μωρό. Πόσο μάλλον το δικό σου και του κάθε μαλάκα εκεί έξω..."

"Άσε τον φεμινισμό σου καταχαμα αυτή τη στιγμή, και ετοιμάσου!" αρκέστηκε να απαντήσει και οι γροθιές της έσφιξαν.
Έβγαλε τα ρούχα της και άνοιξε το νερό. Βαρέθηκε να τον αφήνει να της την λέει...
Αν ήθελε να δει τη σκοτεινή της πλευρά θα του τη χάριζε. Ξεγυμνωθηκε και σκαρφάλωσε στη μπανιέρα. Δεν είχε ντουζ. Μπήκε μέσα, πήρε λίγο αφρολουτρο και εκείνος γύρισε προς το μέρος της, κουμπωνοντας παράλληλα  το πουκάμισο του. "Το ήξερες ότι στην αρχαιότητα μόνο οι πουτάνες έκαναν μπάνιο σε βαθιές μπανιέρες; Βαθιά βαρέλια και οτιδήποτε βαθύ... Οι κύριες απαγορεύονταν να παραμείνουν μέσα στο νερό πάνω από πέντε λεπτά..." της είπε ατάραχος και είχε δίκιο. Παλαιότερα πίστευαν ότι οι γυναίκες ελευθέρων ηθών ξελογιαζαν έτσι τους εταίρους τους.

"Ενδιαφέρον... Εσύ το ήξερες ότι τους κακοποιούς στη βικτωριανή εποχή , δε τους έβαζαν φυλακη; Αντι αυτού, τους ευνούχιζαν και τους άφηναν να πεθάνουν από αιμορραγία για να μη γεμίζουν τα κελιά..." Η Ισμήνη κοίταξε το παντελόνι του και ανασηκωσε τα φρύδια της "Ηδονικη η ιδέα δε βρίσκεις;"

Ο Χριστόφορος της χαμογέλασε.
Πλησίασε προς τη μπανιέρα, σήκωσε το μανίκι του και γονάτισε πλαι της. Βύθισε το χέρι του στο νερό, και μόλις άγγιξε τα μπούτια της εκείνη τινάχτηκε

"Γιατί ταραζεσαι; Να σου δειξω ήθελα ότι δεν έχω ανάγκη το πουλί μου, για να σε κάνω να τρέμεις..."

"Είσαι γελοίος!"

"Πάλι καλά δε με είπες μαλάκα...." Της αντιγυρισε . Δεν ήταν δυνατόν να είχε τόσες έτοιμες απαντήσεις. Η Ισμήνη σηκώθηκε. Βγήκε και στάθηκε γυμνή μπροστά στο κρεβάτι. Έβαλε ένα λεπτό εσώρουχο και ξεφυσησε. Είχε ένα ύφος απελπισίας κοιτώντας τη φόρμα

"Πετσέτες δεν έχουν;" ρώτησε αφού δεν είδε καμία

"Τελείωνε. Με κούρασες..."

Το κορμί της ήταν νωπό και το ύφασμα κόλλησε επάνω σαν αυτοκόλλητο.
Αναστεναξε και άρχισε να ανεβάζει τη φόρμα. Όπως ακριβώς το φαντάστηκε , εγινε ένα με το δέρμα της. Τα σημεία δε που ήταν ακόμα υγρά, έκαναν διάφανο το ύφασμα.
Μόλις τη φόρεσε ένιωσε τα χέρια του στο κορμί της. Έκανε ένα βήμα μπροστά αλλά εκείνος την τράβηξε και κόλλησε πίσω της.

"Τι νομίζεις ότι κανείς;" ρώτησε μα εκείνος  εχωσε τα χέρια μέσα από τα ανοίγματα και πιάνοντας το λεπτό εσώρουχο, το έσκισε
"Είσαι σοβαρός;"

"Αυτά δε τα φοράνε με εσώρουχο... Εκτος αυτού, θέλω να βλέπω τις τρύπες σου απόψε..." Της ψιθύρισε και εκείνη γύρισε και τον έσπρωξε

"Ως εδώ! Τέλος!" του φώναξε έξαλλη "Δε θα ανεχτώ τίποτα άλλο από εσένα! Φεύγω τώρα!" Ο Χριστόφορος τη κοίταξε ανέκφραστος

"Και που θα πας; Δεν προλαβαίνεις να φτάσεις Θεσσαλονίκη με τα πόδια ούτε για τη κηδεία της..." αποκρίθηκε και κάθισε αναπαυτικά στη πολυθρόνα πίσω του.

"Τι διάολο ζητάς μου λες; Τι θέλεις και με κρατάς; Το κορμί μου; Το πήρες. Τον εξευτελισμό; Νομίζω και μόνο που έκατσα να με πηδήξεις ήταν αρκετός! Τι σκατά θες πια! Δεν έχω κανένα έγγραφο!"

"Τς τς τς.... Έλα εδώ"

"Παράτα με!"

"Έλα εδώ είπα αλλιώς με ένα τηλεφώνημα θα γυρίσουμε και αντί για λευκά θα φοράς μαύρα..."

"Μαύρος είσαι εσύ και η ψυχή σου!"
Ο Χριστόφορος δεν απάντησε. Της έδειξε τα πόδια του.
"Δε θα έρθω..." έβγαλε το κινητό του, κάλεσε και το έβαλε ανοιχτή ακρόαση.

"Έλα αφεντικό; Να κάνω κάτι;"

"Που είσαι;"

"Σπίτι της. Δεν το έχω κουνήσει"

"Ωραία... Βάλε σιγαστήρα και ανέβα"

"Στάσου!" η Ισμήνη έκανε ένα βήμα προς το μέρος του.

"Αφεντικό;" ο Χριστόφορος της έδειξε τα πόδια του ξανά. Η Ισμήνη γέμισε τα στήθη της με αέρα και πλησίασε. Δε του ήταν αρκετό όμως. "Ανέβηκα. Είμαι έτοιμος; Να μπω;"

"Εδώ..." της ψυθιρισε και εκείνη ανοίγοντας τα πόδια της σκαρφάλωσε πάνω του.
"Όχι. Κατέβα πάλι κάτω και περίμενε σήμα μου αν χρειαστεί...." είπε και τερματίζοντας τη κλήση, άφησε στην άκρη το κινητό και αγκάλιασε με τις παλάμες του, τα οπίσθια της. Άφησε τα δάχτυλα του να κατρακυλησουν στη χαραμάδα που σχηματίστηκε και άγγιξε πάνω από το ύφασμα την εσοχή του κόλπου της.

"Δε θέλεις να παίξεις μαζί μου αυτο το παιχνίδι Χριστόφορε..." η Ισμήνη τον κοίταξε κατάματα. Το εννοούσε. "Ξέρεις ότι δεν έχω τίποτα. Γιατί επιμενεις; Πόσο περισσότερο θέλεις να δοκιμάσεις τις αντοχές μου;"

"Τρελαίνομαι να πηδάω την εξουσία σε κάθε μορφή της... Και η δική σου, τα έχει όλα σε ένα πακέτο... Για όσο μου κάνει κέφι , θα πηγαίνεις με τα νερά μου. Τόσο απλά..."

"Άρα παραδέχεσαι ότι ξέρεις πως δεν έχω τίποτα..."

"Εσύ... Η άλλη όμως, κάτι έχει... Και μεχρι να μάθω αυτό που θέλω, εσύ θα κάνεις ότι ακριβώς ζητώ. Όποτε το ζητώ και όπως το ζητώ. Κατάλαβες;"

"Γιατί με πηδάς; Γιατί με φιλάς; Γιατί τελειώνεις μέσα μου και γιατί μου κάνεις έρωτα χωρίς προφυλάξεις; Τι κερδίζεις καταπατώντας τους ίδιους τους κανόνες σου; Μήπως έχεις αρχίσει να γουστάρεις κάτι που ξέρεις ότι στη πραγματικότητα δε θα έχεις ποτέ;"

Της χαμογέλασε

"Βγάζω τις καύλες μου. Σου αρκεί; Δεν με απασχολεί αν σε πηδάω χωρίς προφυλάξεις γιατί ξέρω ότι είσαι καθαρή. Ακόμα τουλάχιστον... Τελειώνω μέσα σου γιατί έτσι γουστάρω. Κάποια στιγμή, θα τα πάρεις τα χαπακια σου θες δε θες... Και να μη τα πάρεις όμως, θα φροντίσω να μη φυτρώσει τίποτα εκεί μέσα..." Η Ισμήνη του χαμογέλασε με τη σειρά της και αφήνοντας τα χέρια της να σκαρφαλώσουν πάνω στο στήθος του, έσκυψε προς το πρόσωπο του.

"Δεν απάντησες σε όλα όσα σε ρώτησα..." δάγκωσε τα χείλη της και σκύβοντας ακόμα περισσότερο, τα άφησε μετέωρα πάνω στα δικά του. "Γιατί με φιλάς; Σε φτιάχνει και αυτό;"

"Όχι..." ψέλλισε αγγίζοντας τα "Δεν με φτιάχνει... Απλά αποφάσισα να πάρω κάθε τρύπα πάνω σου... Ξέρεις τι έχει σειρά;" είπε χαμηλά ζουλώντας τα οπίσθια της κι εκείνη γέλασε. Αν ήθελε θα το είχε προσπαθήσει. Όχι πως θα τον άφηνε.

"Συνέχισε να το λες αυτό στον εαυτό σου...Καταβαθος το απολαμβάνεις και το αναζητάς. Τρελαίνεσαι να με φιλάς. Λιώνεις όταν ανταποδίδω... Το γιατί, βρες το μόνος σου..." ρουφηξε τα χείλη του και σηκώθηκε. Εκείνος πάλι , τη χαζεψε για μια στιγμή ανεπηρέαστος από τα λόγια της "Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να βγω έτσι έξω;"

"Νομίζεις ότι είσαι κάτι σημαντικό;" ο Χριστόφορος σηκώθηκε και φόρεσε το σακάκι του.

"Είμαι... Δεν το νομίζω. Ούτε περιμένω από εσένα να το κρίνεις αυτό. Όταν τελειώσουν όλα, από εμένα δε θα γλιτώσεις... Να το θυμάσαι αυτό"

"Και τι θα κάνεις; Θα με βάλεις φυλακή; Θα μου περάσεις χειροπέδες;" Γέλασε πλησιάζοντας την και λίγο πριν τη προσπεράσει σταμάτησε "Μόνο στο κρεβάτι μπορείς να μου βάλεις χειροπέδες αλλά κι αυτό στα όνειρα σου..."

"Πολύ μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου το ξέρεις;"

"Και κάτι άλλο έχω μεγάλο, και το απολαμβάνεις και αυτό..."

"Πόσο χυδαίος είσαι..."

"Δεν σε είδα να πτοείσαι στο αμάξι λίγες ώρες πριν..."
Η ετυμολογία του είχε αρχίσει να της ταράζει το νευρικό σύστημα.
"Πάντως..." είπε πιο σιγά "Δεν σε ανάγκασα να μου ανοίξεις τα ποδαράκια σου... Ανάμεσα μας, εσύ ξεπούλησες τις αξίες σου ευκολότερα. Εγώ απλώς, τις εκμεταλλεύομαι... Δεν είναι δίκαιη ανταλλαγή αλλά άντρας είμαι. Γιατί να φέρω αντίρρηση στην εξουσία;" τη κορόιδεψε και εκείνη έκλεισε τα μάτια προσπαθώντας να κρατήσει τη ψυχραιμία της. Απολάμβανε να τη μειώνει προκαλώντας την με το ρόλο της ως αστυνομικό.

"Δεν θέλεις να με δεις να πράττω σαν γυναίκα..." αρκέστηκε να πει

"Και ποιος σου είπε ότι θέλω να σε δω ποτέ σαν γυναίκα γενικά; Τρύπες μωρό μου... Μόνο αυτές έχεις..."

"Κι εσύ, μόνο το μόριο σου έχεις να αξίζει πάνω σου... Οπότε υποθέτω, είμαστε πάτσι..."

ο Χριστόφορος της χάρισε ένα απίστευτο χαμόγελο και πιάνοντας την από τη μέση την ώθησε στο κορμί του.

"Λίγες μέρες ακόμα πλαι μου, και θα ξεχάσεις και το όνομα σου. Μου μοιάζεις... Στο δίνω αυτό. Δεν μπορείς όμως να με ξεπεράσεις Ισμήνη..."

"Ποτέ μην τα βάζεις μ’ έναν ηλίθιο. Είναι βέβαιο οτι θα σε ρίξει στο επίπεδο του και θα σε νικήσει εκ πείρας..." του είπε μια γνωστή φράση και εκείνος γέλασε "Μάλλον αυτό θα εννοείς... Μην αγχώνεσαι. Δεν μπορώ να ξεπεράσω τη βλακεία σου. Σε αυτήν, είσαι όντως αξεπέραστος..."

"Με προκαλείς..." δάγκωσε τα χείλη του και τη κοίταξε προκλητικά

"Έχεις μυαλό για να προκαλέσω; Το μάθαμε και αυτό..." δεν της απάντησε  αμέσως μα η Ισμήνη αποφάσισε να τσούξει το εγώ του ως το τέρμα  "Άντρες σαν εσένα, είναι έρμαια της ίδιας της ράτσας τους... Σκυλάκια του δικού τους συστηματος... Ποιος άραγε σου πετάει το ξυλαράκι και εσύ κουνάς ουρίτσα και το φέρνεις σαν καλό κουτάβι; Η ψευδαίσθηση ότι είσαι κύριος όλων, υπάρχει μονάχα για να μη νιώθεις ότι σε ελέγχουν... Πάντα κάποιος όμως σε ελέγχει...Ο υποταγμένος ανάμεσα μας, είσαι εσύ και μόνο εσύ! Εγώ έκανα τις επιλογές μου. Είτε αυτές είναι καλές, είτε κακές είναι ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ" τόνισε τις τελευταίες της λέξεις "Εσύ; Έχεις επιλογές; Ή υπακούς σαν καλό σκυλάκι και το παίζεις ιστορία στους υπόλοιπους; Κάνε την αυτοκριτική σου, και μετά πιάσε στο στόμα σου, τις αξίες μου την επόμενη φορά..." του έδωσε μια γεύση του μυαλού της και είδε το βλέμμα του να σκοτεινιάζει...
Έπιασε αξαφνα το πηγούνι της και σηκώνοντας το κεφάλι της στο ύψος του της χαμογέλασε μέσα από τα δόντια του.

"Σκέψου μόνο ότι σε κάθε άλλη περίπτωση τα μυαλά που τόσο πολύ παινεύεις ότι έχεις, θα ήταν κολλημένα στα πλακάκια αυτού του δωματίου... Κράτα αυτό για την επόμενη φορά που θα θελήσεις να πετάξεις οποιαδήποτε εξυπνάδα. Θέλεις να δεις τα όρια μου; Θέλεις να δεις τις επιλογές μου; Θέλεις να παίξεις με αυτές; Θα αφήσω την απόφαση πάνω σου... Προκάλεσε με λιγάκι ακόμα και θα δεις αν υπακούω σε κάποιον..."  Δεν υπήρχε ίχνος παιχνίδισματος στη φωνή του. Οι χτύποι της καρδιάς του, ήταν σταθεροί. Οι κόρες των ματιών του, ηρεμες...
Τα εννοούσε; Θα ήταν πράγματι ικανός να τη σκοτώσει; Η Ισμήνη άνοιξε τα χείλη της αλλά εκείνος έβαλε τη παλάμη του πάνω αστραπιαία και τα σφράγισε "Μη πεις άλλη λέξη... Δε ξέρω αν θα καταφέρω να σε αφήσω να βγεις ζωντανή από εδώ μέσα... Απλά πέρνα την γαμημένη τη πόρτα και βγες..." αποκρίθηκε σοβαρός και τραβώντας το χέρι του, την ώθησε προς τα έξω και βγήκε πίσω της...

🖤🖤🩶🤍