Μπαζει νερό...
Δεν το βλέπεις...
Πάει η βάρκα , πάνε και τα πανιά, πάει και η ελπίδα...

➿➿➿➿➿➿➿

"Δεν ήταν ο Ραπτόπουλος;" η Χριστίνα ήταν κάπως μαγκωμενη. "Ήμουν σίγουρη σχεδόν... Από την άλλη, με αυτούς ποτέ δε ξέρεις. Πάντως... Αν δεν ήταν αυτός , τότε ποιος;"

"Ο Φάνης ίσως;" η Ισμήνη ρώτησε κατευθείαν χωρίς περιστροφές

"Ο Φάνης; Δεν ξέρω. Δεν τον έχω ικανό, ρε Ισμήνη"

"Ούτε εγώ τον Άρη και τον Χριστόφορο"

"Πολύ σίγουρη είσαι..."

"Δουλειά μου είναι να κόβω πρόσωπα και καταστάσεις. Δεν ήταν κανένας από τους δύο"
Η Ισμήνη απέσυρε το τηλέφωνο από το αυτί,  και κοίταξε την ώρα.
"Δεν έχουμε χρόνο. Εσύ είσαι καλά; Όσο για το ποιος ήταν σου είπα θα το μάθω. Επίσης δεν βρήκα κανένα χρηματοκιβώτιο στο γραφείο του Χριστόφορου..."

"Καλά είμαι... Τα ίδια. Πηγες πολλές φορές στο γραφείο; Σου έκανε κάτι;" η Ισμήνη δεν θέλησε να μπει σε λεπτομέρειες. Δεν είχαν μιλήσει και πολύ από τη μέρα που πήγε άλλωστε. Ήταν η δεύτερη φορά που ερχόντουσαν σε τηλεφωνική επαφή.

"Όχι. Σου είπα τα έχω όλα υπό έλεγχο"

"Χαίρομαι. Ο Χριστόφορος πάντα παίρνει αυτό που θέλει. Απορώ πως τα κατάφερες..."

"Δεν έχει σημασία"

"Απλά είμαι περίεργη... Πάντα με φώναζε , με πηδούσε και με έδιωχνε. Δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του..."

"Του είπα ότι απέβαλα! Στο εξήγησα"

"Δε θα τον σταματούσε..."

"Κι όμως τον σταμάτησε. Μάλλον δε τον ξέρεις τόσο καλά όσο νομίζεις"

"Και πρόλαβες να τον μάθεις σε μια βδομάδα;"

"Χριστίνα πας καλά; Τι ερώτηση τώρα είναι αυτή και τι ύφος;"

"Με συγχωρείς... Οι ορμόνες"

"Δε κάνω διακοπές εδώ! Το κωλο σου σώζω! Για να μπορείς να ζήσεις μια φυσιολογική ζωή με το παιδί! Μη το ξεχνάς αυτό!"

"Σου είπα συγνώμη... Απλά ποτέ δε μου φέρθηκε όμορφα... Απορία το είχα"

Η Ισμήνη άρχισε να ενοχλείται από το τρόπο της.

"Και ποιος σου είπε ότι μου φέρεται όμορφα εμένα; Τέλος πάντων. Που μπορεί να κρατάει αυτά που σε ενοχοποιούν;"

"Δεν εχω ιδέα... Νόμιζα ότι θα είχε χρηματοκιβώτιο κάπου στο,.."

"ΝΟΜΙΖΕΣ;!" Η Ισμήνη φρικαρε ακούγοντας τη.

"Υπέθεσα... Δε ξερω. Μη φωνάζεις και ταραζομαι σε παρακαλώ..."

"Δεν φώναξα... Ήρθα για ένα σκοπό"

"Το ξέρω και σε ευχαριστώ. Μπορώ αν θέλεις να επιστρέψω πίσω. Θα τη βρω την άκρη εγώ"

Το τηλέφωνο κόντεψε να της πέσει από τα χέρια.

"Έχεις τρελαθεί; ΠΕΣ ΜΟΥ ΛΙΓΟ!"

"Πάλι φωνάζεις! Εγώ για σένα το λέω..."

"Αυτό να το σκεφτόσουν πριν αρχίσεις τη κλαψα στο νοσοκομείο. Μόλις συμφώνησες, σου άρεσε κι όλας η ιδέα! Και τώρα θέλεις έγκυος γυναίκα να έρθεις να κάνεις τι;! Να σε γλιτώσω προσπαθώ παναθεμα σε!"

"Το ξέρω! Μη φωνάζεις"

"Αν το ξέρεις, συνελθε! Τέλος πάντων. Η συζήτηση τελειώνει εδώ. Θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή..."

"Εντάξει..."

Έκλεισε και κοίταξε το τηλέφωνο.
Τι πισωγυρισμα ήταν τώρα αυτό; αναρωτήθηκε στα βουβά και σηκώθηκε. Δεν είχε χρόνο, ούτε και θέληση να κάτσει να αναλύσει τίποτα... Θα πήγαινε κανονικά στο μαγαζί. Ο Άρης είχε δίκιο... Η ζωή της για τη δική τους. Έτσι έπρεπε να γινει και έτσι έγινε. Το θέμα για την Ισμήνη ήταν άλλο ωστόσο... Πράγματι θα άφηνε τη Χριστίνα να πεθάνει; Και εκείνη γιατί δε την άφησε; Μήπως είχε αρχίσει να νιώθει κάποια διαφορά;

Παραβίασε αρχικά κάποιους κανόνες εν άγνοια της, αλλά αυτό θα έκανε χειρότερα τα πράγματα. Δεν μπορούσε με κανένα τρόπο να εισχωρήσει βαθιά μέσα στα άδυτα του μυαλού του, και αυτό τη ζοριζε. Επίσης όσες μέρες ήταν εκεί, δεν τον είδε να δίνει αναφορά σε κανένα... Υποτίθεται ήταν το δεξί χέρι γερακιού... Ήταν όμως; Η σκέψη βλέποντας τον, και ζώντας τον, καθημερινά είχε φωλιάσει από τη δεύτερη μέρα στο μυαλό της... Δεν ήταν ηλίθια. Δεν είχε πρόσβαση όμως στα αρχεία πια για να μπορέσει να κάνει ένα πλήρη έλεγχο και αυτό την εκνεύριζε. Έπρεπε να βασιστεί ως επί το πλείστον στο δικό της ένστικτο. Μόνο που το ένστικτο της, της έλεγε καταβαθος, ότι μόνο εκείνος κινούσε τα νήματα... Ο Χριστόφορος και το Γεράκι, ήταν το ίδιο ακριβώς πρόσωπο...
Ήταν όμως; Αυτό σίγουρα θα το μάθαινε πριν τελειώσουν όλα...

➿➿➿➿➿➿

"Λοιπόν;" Ο Μάνος την κοιτούσε γεμάτος αγωνία.

"Δε πήρε με καλό μάτι την ιδέα να επιστρέψω ρε Μάνο. Σου το είπα.."

"Ρε μωρό μου, θυμίσου τι ωραία που συνεργαζόμασταν... Σιγά μη βρει ποιος το έκανε. Αν όμως επιστρέψεις, θα βρεις εσύ με το τρόπο σου όσα θέλουμε και θα τους κλείσουμε όλους μέσα. Θα τους εκδικηθείς για όλα... Αυτό δε θέλεις;" χάιδεψε το μπούτι της και εκείνη αναστεναξε. Το ήθελε; Κάπου βαθιά μέσα της, και παρά τα όσα έγιναν ήταν ακόμα ερωτευμένη με τον Χριστόφορο. Ο Μάνος ήταν καλός, αλλά ήταν το αγόρι της Ισμήνης. Έκαναν σεξ, αλλά δεν ήξερε αν έπραξε σωστά. Βέβαια εκείνος της είπε ότι δε τα πήγαιναν και τόσο καλά τελευταία. Πως ίσως η Ισμήνη ήθελε να τον χωρίσει.
Κι όμως, η σκέψη να δώσει στο Μάνο το Χριστόφορο την ενοχλούσε κάπως...

"Δεν ξέρω... Δεν μάθαινα και πολλά..."

"Σε μια συναλλαγή αν πας και τους τσακωσουμε, τελείωσε... Εξάλλου, μη ξεχνάς και το ότι θα είμαστε μαζί σε αυτό. Δε θα αφήσω να σου συμβεί τίποτα... Τόσες μέρες εκεί, και σε πήρε δύο φορές η Ισμήνη. Δεν τους ξέρει καλά. Δεν μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους... Εσύ όμως, έχεις το τρόπο σου... Είσαι γατούλα..."

"Τι είμαι;" χαχανισε κάπως

"Γατούλα μωρό μου... Γατούλα που τρελαίνομαι να δαμάζω..." ο Μάνος την έπιασε από τα οπίσθια και την έβαλε πάνω του. Χώθηκε στο λαιμό της, και άρχισε να τη φιλάει. Η Χριστίνα δεν άργησε να φτιαχτεί...
Την ξάπλωσε και της κατέβασε τη πιτζάμα.
"Στα τέσσερα σε θέλω..." Είπε λίγο πριν μπει μέσα της και εκείνη γύρισε και του στήθηκε.
"Να, τέτοια μου κάνεις και δε μπορώ να σε βγάλω από το μυαλό μου... Είστε τόσο ίδιες μα τόσο διαφορετικές... Εσύ μωρό μου είσαι γυναικάρα!" άνοιξε τα οπίσθια της και βλέποντας το στόχο, βυθίστηκε απότομα μέσα της. "Είσαι φωτιά..." βγήκε και μπήκε πιο δυνατά.

"Αλήθεια λες...;"

"Ναι μάνα μου, αλήθεια... Σε θέλω σαν τρελός..."

"Πιάσε τα μαλλιά μου..." Ζήτησε και εκείνος τη γραπωσε και επιτάχυνε. Άρχισε να μπαίνει βαθιά μέσα της και να την χτυπάει άγρια στα οπίσθια, ώσπου η Χριστίνα τσιριξε.

"Έτσι καύλα μου, πιο δυνατά!" μπαινοβγαινε σαν τρελός μέσα της ώσπου ξαφνικά, ένιωσε υπερβολικά υγρά να στάζουν και η Χριστίνα άρχισε να φωνάζει να σταματήσει... Μόλις χαμήλωσε το βλέμμα, το μόριο του, ο καναπές και τα πάντα γύρω τους, είχαν αίματα...

➿➿➿➿➿➿➿

"Καλημέρα..." η Ισμήνη μπήκε και τον είδε πίσω από το μπαρ "Πάντα τόσο νωρίς έρχεσαι;" φορούσε ένα τζιν, και ένα λευκό μπλουζάκι. Ο Άρης της χαμογέλασε ασυναίσθητα.

"Έφερες ρούχα να φανταστώ έτσι δεν είναι;" Άρης είχε στείλει μήνυμα το πρωί, ότι ο Χριστόφορος είχε δουλειές και θα έφτανε απόγευμα. Ο Φάνης έλειπε επίσης και η Ισμήνη αποφάσισε να ντυθεί κάπως πιο ομαλά.. Δεν άντεχε άλλο εκείνες τις φούστες πρωί πρωί...

"Έφερα ναι..."

"Σε πήρα να έρθεις νωρίτερα, για να έχουμε λίγο χρόνο οι δύο μας... Να τα πούμε λιγάκι..." της εξήγησε

"Κι εγώ ήθελα να μιλήσουμε είναι η αλήθεια..."

"Κάτσε τότε τι, περιμένεις; Πρόσκληση;" αστείευτηκε και έβγαλε κάτω από το πάγκο δύο καφέδες

"Αλήθεια τώρα;"

"Σκέτος σωστά;"

"Ναι..." Το χαμόγελο της ήταν αληθινό. Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα ψηλά, και δεν είχε βαφτεί ακόμα. Ο Άρης έμεινε να τη κοιτά. Τώρα μάλιστα... Τώρα ήταν η Ισμήνη με σάρκα και οστά. Αυτό το ομορφο πονηρό της προσωπάκι που λάτρεψε, δεν ήταν βρώμικο με μπογιές... "Ευχαριστώ..."

"Τίποτα... Λοιπον, σε τρεις ώρες θα επιστρέψει ο Χριστόφορος. Ως τότε θα είμαστε μόνοι... Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. Τι λες;" η Ισμήνη κατάλαβε τι εννοούσε αμέσως. Όχι πως είχε λόγο να του κρύψει κάτι. Ήταν μάταιο.

"Κάποιος χτύπησε την αδερφή μου, και την πέταξε έξω από το νοσοκομείο. Είναι έγκυος. Ήρθα να βρω ποιος το έκανε..." ο Άρης ανασηκωσε τα φρύδια του έκπληκτος.

"Μάλιστα... Ώστε υπήρχε και μια δόση αλήθειας σε όλα..."

"Ναι. Έχεις καμία ιδέα; Είσαι ένας από τους υπόπτους μου, να ξέρεις..." Εκείνος γέλασε

"Ισμήνη, δε θα πείραζα πραγματικά ποτέ ούτε τρίχα της... Με όλο το συμπάθειο, τη σιχαίνομαι... Την έχω χτυπήσει στο παρελθόν. Στο λέω αν και φαντάζομαι θα το έχεις μάθει ήδη..."

"Ναι... Το έμαθα"

"Η Χριστίνα είχε έναν τρόπο, να νομίζει ότι διαφέρει. Χωρίς πλάκα ομως, είχε πέσει τόσο χαμηλά όσο δε φαντάζεσαι... Πιο πόρνη πεθαίνεις. Και ξέρεις ποιο είναι το γαμώτο; Ήταν πόρνη και στη ψυχή, για αυτό σε κατάλαβα αμέσως..." Αναστεναξε βαριά ακούγοντας τον να εκφράζεται έτσι για την αδερφή της αλλά δεν θύμωσε μαζί του. Όσο καιρό έβγαιναν, συζητούσαν τα πάντα ωμά. Χωρίς σάλτσες. Ήξερε ότι θα της μιλούσε έτσι...

"Ο Ραπτόπουλος δεν ήταν. Μένει ο Χριστόφορος και ο Φάνης"

"Τον Χριστόφορο ξέχασε τον... Αν ήθελε να τη βγάλει από τη μέση θα το έκανε με δόξα και τιμή..." Δεν περίμενε τα λόγια του για να πιστέψει ότι δεν ήταν εκείνος. Ίσως δε μπορούσε να τον  ψυχολογήσει, μα ήξερε ότι ήταν τέτοιος. Δε θα έπραττε σαν γυναικούλα. Θα την καθάριζε τσακ μπαμ. Το κατάλαβε άλλωστε και με το τρόπο που σκότωσε τον Άλεξ... Πρόσωπο με πρόσωπο...

"Μένει ο Φάνης"

"Αυτό το μικρό μαλακισμένο, μπορεί... Είναι χεστης. Είχανε ένα ιδιαίτερο δεσμό οι δυο τους. Τη πηδαγε πέντε φορές τη μέρα Ισμήνη .. χωρίς προφυλάξεις. Τελείωνε μέσα της και εκείνη έπαιρνε χάπια. Σαν μπάτσος, θα σου πω ότι είναι ο ένοχος. Σαν Άρης, δε ξέρω... Μένω στο, -μπορει γιατί δε θέλω να τον πάρω στο λαιμό μου..."

Εκείνη χαμογέλασε γλυκά

"Άρα είσαι ακόμα μπάτσος..." στάθηκε στα λόγια του.

"Πάντα ήμουν... Ποτέ δε σταμάτησα"

"Άρη;"

"Ξέρω τι ζητάς από μένα... Δε μπορώ να στο δώσω όμως. Το μόνο που μπορώ να πω , και βγάλε άκρη μόνη σου, είναι ότι σε χώρισα για να μη σε μπλέξω στο κόσμο μου... Ποτέ δε θα έβαζα κανέναν πάνω από εσένα..." τη κοίταξε τόσο τρυφερά... "Δεν μπορούσα να έχω σχέση... Αυτός ο κόσμος είναι ο κόσμος που μεγάλωσα. Η δουλειά μου είναι αυτή που τον εξυπηρετεί. Μόνο αυτά μπορώ να σου δώσω... Αυτά, και..." Έπιασε ξαφνικά το χέρι της και εκείνη σαστισε "Αυτά και ένα συγνώμη που σε άφησα..."

"Διακόπτω κάτι;!" ακούστηκε αξαφνα και γύρισαν και οι δύο, προς τη πόρτα των γραφείων. Η Ισμήνη τράβηξε το χέρι της και πανιασε. Ο Χριστόφορος στεκόταν εκεί και προφανώς μπήκε από τη πίσω πόρτα...
Τους πλησίασε και τους κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. "Τι φοράς;!"

"Ερχόμουν εδώ, και... Και έπεσα. Και είχε λάσπες... Αυτά βρήκα στα καμαρίνια. Αυτά έβαλα..." Δικαιολογήθηκε "Χτύπησα λίγο, το χέρι μου. Στο καρπό. Μάλλον το στραμπουληξα..."

"Μάλιστα..." ο Χριστόφορος δεν έριξε βλέμμα στον Άρη. Έμεινε να τη κοιτάζει περίεργα. "Δεν βάφτηκες;"

"Πώς εννοείται. Απλα, έγινα χάλια. Πλύθηκα , μάζεψα και τα μαλλιά μου και ήρθε να ζητήσω λίγο πάγο. Αυτό είναι όλο... Δεν είδες έξω τις λακούβες; Πρέπει νομίζω να φτιάξουμε το οδόστρωμα άμεσα... Πάρκαρα και ήταν τεράστια. Ούτε που την κατάλαβα όμως... Μόνο όταν έπεσα"

"Και στα καμαρινια βρήκες ένα τζιν;"

"Μόνο ένα; Τα κορίτσια αφήνουν πολλά. Δεν έχουν καθόλου γούστο! Σαν καμιά ξενερωτη μοιάζω!"

"Πήγαινε στο γραφείο μου απ' έξω και έρχομαι" είπε κοφτά και εκείνη επιτάχυνε αμέσως το βήμα της. Μένοντας μονοι ο Άρης τον κοίταξε αδιάφορα

"Τελείωσες νωρίς; Όλα πήγαν καλά;"

"Και τα καφεδάκια, μαζί της τα είχε;" Το βλέμμα του είχε αστραψει

"Όχι. Εγώ τα παρήγγειλα από δίπλα. Ο ένας για σενα είναι. Σιγά μην έπαιρνα στη μαλακισμενη και καφε πας καλά;! Σκέτος είναι!" Η Χριστίνα έπινε το καφέ γλυκό με γάλα. Ο Χριστόφορος τον πήρε και τον μύρισε. Ήταν πράγματι σκέτος. "Ρε μαλάκα, τι σε έπιασε;"

"Τίποτα..." είπε σκεπτικός "Όσο για τη δουλειά έκλεισε , η Μπάρμπαρα θα έρθει Ελλάδα μέσα στη βδομάδα. Θέλει περίπου δώδεκα κοπέλες... Θα ρωτήσω ποιες θέλουν να πάνε κι ας τις πάρει. Εδώ έχουμε πολλές"

"Εντάξει... Με χρειάζεσαι κάτι σήμερα;"

"Γιατί;"

"Θέλω να περάσω να κάνω μια επίβλεψη από τα μπαρ και ύστερα θα πάω από το πατέρα μου. Με ζήτησε"

"Όχι. Θα είμαστε εντάξει. Πήγαινε γιατί και οι αναφορές τις τελετές μέρες δεν ήρθαν όπως πάντα. Κάνε αισθητή τη παρουσία σου..."

"Ξέρω... Θα μείνω μέχρι να έρθει ο Ισαάκ αν είναι"

"Δε χρειάζεται. Νωρίς είναι ακόμα μη κάτσεις τόσες ώρες. Πήγαινε για να τελειώσεις. Χαλαρή μέρα θα είναι σήμερα. Δεν έχω και κάτι να κάνω, θα επιβλέπω εγω εδώ τη κατάσταση και η Χριστίνα"

"Θα τη κρατήσεις απόψε;' στην ερώτηση του, τον κοίταξε κάπως

"Γιατί να μη τη κρατήσω;"

"Έλεγα μήπως τη στείλουμε σπίτι της... Ήρθε αλλά με όσα έγιναν χθες δε της έχω εμπιστοσύνη να είναι σταθερή στο πόστο της..." Ο Άρης είχε ήδη κάνει σχεδιάγραμμα στο μυαλό του για την μέρα και ήθελε πάση θυσία να απομονωθεί με την Ισμήνη για να μιλήσουν.

"Θα δω. Μια χαρά μου φάνηκε εμένα.."

"Όπως θέλεις. Εσύ κρίνεις καλύτερα. Πάω αν είναι και μιλάμε το βράδυ. Θα έρθω μόλις τελειώσω" ο Άρης πήρε τα πράγματα του, και έφυγε. Ήλπιζε να μη τη χρειαστεί απόψε. Είχαν αφήσει στη μέση μια κουβέντα που ήθελε να τελειώσει. Πέρα από αυτό όμως, κάτι μέσα του, είχε ήδη αλλάξει. Έπιασε τον εαυτό του να θέλει απλά να μείνει μόνος μαζί της. Να μιλήσουν, να τη δει... Ποτέ δεν έπαψε να τη σκέφτεται. Αυτή ήταν και η τελευταία του σχέση άλλωστε. Ωστόσο δεν ήθελε να προκαλέσει. Αν δε την έβλεπε απόψε, θα περίμενε κα κάποια στιγμή, θα έβρισκε ευκαιρία...

Ο Χριστόφορος πήρε τον καφέ και τον κοίταξε... Μια σταγόνα καφε, φλέρταρε πάνω στο καλαμάκι ενώ το βάθος του, έδειχνε κάπως χαμηλωμένο. Ένιωθε μια περίεργη αύρα γύρω του. Δεν ήξερε τι ήταν, αλλά κάτι, ήταν σίγουρα στραβό. Άφησε το καφέ στο πάγκο και πηγαίνοντας πίσω , την είδε να στέκεται στη πόρτα. Δεν της μίλησε.
Άνοιξε και μπήκε πρώτος με εκείνη να τον ακολουθεί. Κάθισε αναπαυτικά στη πολυθρόνα, και μόλις η Ισμήνη στάθηκε στη μέση του δωματίου, έστρεψε το βλέμμα πάνω της. Την επεξεργάστηκε από τη κορυφή ως τα νύχια. Με αυτά τα ρούχα και χωρίς μακιγιάζ, έδειχνε άλλη γυναίκα... Γυναίκα... Όχι καμιά γάτα που σέρνει όπως συνήθιζε να κάνει η Χριστίνα.

Η Ισμήνη ένιωθε περίεργα να τη κοιτάζει έτσι. Έβριζε από μέσα της κάθε ώρα κάθε τιμή που αποφάσισε να ντυθεί σαν άνθρωπος. Ωστόσο δε μπορούσε να μιλήσει πρώτη. Θα έκανε ακόμα χειρότερη τη κατάσταση.

"Πώς είσαι;" ρώτησε ψυχρά ύστερα από λίγο

"Καλά. Δεν πρόλαβε να με..."

"Δε σε ρώτησα τι πρόλαβε να κάνει και τι όχι .." Τη διέκοψε ατσαλα και το πρόσωπο της άλλαξε. Η Ισμήνη προσπάθησε να βγάλει έναν ηλίθιο εαυτό προς τα εξω να ήταν μάταιο. Οι εκφράσεις της έδειξαν άμεσα τη δυσαρέσκεια της ως προς τη στάση του.
"Έλα εδώ..." Ο Χριστόφορος δεν μετατόπισε την πολυθρόνα του. Η Ισμήνη προσχώρησε και κοίταξε λίγο το χώρο. Της έδειχνε το γνωστό σημείο μόνο που για να περάσει και να στηθεί εκεί , έπρεπε να σκαρφαλώσει πάνω από τα πόδια του και να χωθεί ανάμεσα. Σταμάτησε και τον κοίταξε για μια στιγμή. "Τελείωνε..." συγκράτησε τον εαυτό της και σήκωσε το πόδι της. Πέρασε πάνω από το δικό του και ύστερα χώθηκε ανάμεσα. "Γονάτισε..." θέλοντας και μη, η καρδιά της άρχισε να πάλλεται. "Αργείς σήμερα..." παρατήρησε και εκείνη γονάτισε.

Ο Χριστόφορος δεν είπε ούτε έκανε κάτι παραπάνω για το επόμενο λεπτό όταν ξαφνικά, άπλωσε το χέρι στα μαλλιά της, τράβηξε το κοκαλακι και τα απελευθέρωσε. Το βλέμμα του άκρως περίεργο...
"Πιάσε πάλι τα μαλλιά σου επάνω.." της έδωσε το κοκαλακι και εκείνη τα σήκωσε. Άρχισε να νιώθει ότι τεσταρει κάθε της κίνηση. Όλη την όψη της.

"Λυπάμαι που με βλέπεις έτσι... Θα πάω να γίνω, άνθρωπος..." είπε κάπως χαζά

"Σου είπα να μιλήσεις;" μαγκωσε τα χείλη της και ενώ του χαμογέλασε σφιγμένα τα μάτια της τον κοίταξαν με νευρο. "Πολύ κατάκαρδα το πήρες χθες... Πρώτη φορά έβλεπες πτώμα;"

"Όχι. Απλά.."

"Απλά τι;" το χέρι του αγκάλιασε το σαγόνι της και το έσφιξε

"Άνθρωπος είμαι. Εκείνη τη στιγμή, ήρθα σε σοκ. Αυτό είναι όλο..."

"Περίεργο... Συνήθως το διασκεδαζες..." το διασκέδαζε; Η Ισμήνη έφερε στο νου την αδερφή της. Ήταν δυνατόν να διασκέδαζε με τα πτώματα γύρω της; αναρωτήθηκε στιγμιαία ώσπου το χέρι του άφησε το σαγόνι της και σαν φίδι, εγυρε πίσω από το λαιμό και τη τράβηξε ένα τσακ πιο κοντά του "Σε έχω πηδήξει ποτέ έτσι;" αυτό ήταν... Η Ισμήνη ένιωσε να ανεβαίνει στο λαιμό ένας κόμπος τεράστιος.

"Έτσι...;" είπε βλέποντας τον, ότι περιμένει κάποια απάντηση

"Βγάλε τη μπλούζα σου..." με ορέξεις ήρθε πρωί πρωί; Σκέφτηκε και αναστεναξε. Μόλις απελευθέρωσε το λαιμό της, πήρε μια κοφτή αναπνοή και πιάνοντας τη μπλούζα,  τη σήκωσε. Την έβγαλε και τη πέταξε κάτω. Είδε το χέρι του να πλησιάζει πάλι. Έπιασε τις τιράντες από το σουτιέν της και τις κατέβασε μέχρι να πέσουν στα μπράτσα της. Δεν της το έβγαλε όμως.
Σε αυτή τη στάση, με αυτή την όψη, έχοντας τα μαλλιά μαζεμένα και φορώντας ένα τζιν μονάχα από κάτω, προκάλεσε τον ανδρισμό του ανεπανάληπτα. Εκείνη πάλι, τον έβλεπε ήδη να σκληραίνει και προσπάθησε να μην εστιάσει καν στο σημείο. Τι κατάσταση ήταν τώρα αυτή; Πόσες φορές θα έπρεπε να κάνεις σεξ μαζί του; Πόσες φορές θα έπρεπε να απατήσει το Μάνο και πόσες, να πιάνει τον εαυτό της να της αρέσει; Ένα χάος επικρατούσε σε κάθε σκέψη της.

Ωστόσο δεν υπήρχε περίπτωση να του κάνει στοματικό γιατί εκεί το πήγαινε και το έβλεπε... Πόσο πιο περίεργος μπορούσε να γίνει; Η Ισμήνη άρχισε να αισθάνεται άβολα.
Συνέχισε να τη παρατηρεί. Εστιαζε στους  ώμους της, στα κοκαλακια του λαιμό, στη στέρνο της...

Ο Χριστόφορος ανακαθισε ξαφνικά και εκείνη τρόμαξε κάπως.

"Με φοβάσαι;"

"Όχι" μίκρυνε το βλέμμα και αρπάζοντας το σουτιέν από τη μέση, το τράβηξε με τέτοια δύναμη που βρίσκοντας κόντρα το κορμί της από πίσω , σκίστηκε.

"Κακώς..." είπε σιγανα και πιάνοντας τα χέρια της, τα τράβηξε προς τα πίσω. Τα ένωσε και τα έδεσε με το σουτιέν σφιχτά. Αυτό ήταν... Η Ισμήνη ήξερε ότι θα της έκανε σεξ. Πώς διάολο θα κατέβαζε το παντελόνι με το σημάδι; Είχε πανικοβληθεί. Από την άλλη ήταν τόσο απρόβλεπτος που μπορεί να την παρατούσε έτσι όπως ήταν και να έφευγε. Όλα τα περίμενε από αυτόν... Αυτό που δεν περίμενε ομως, αυτό έκανε... Την σήκωσε, ξεκουμπωσε αργά αργά το τζιν και της το έβγαλε... Μόλις έμεινε με το εσώρουχο της, εκείνος ξάπλωσε προς τη πολυθρόνα , έσκισε ένα προφυλακτικο και ανοίγοντας το παντελόνι του , το φόρεσε. "Ανέβα..." ζήτησε επιτακτικά. Η Ισμήνη άνοιξε τα πόδια της, τα έβαλε δεξιά και αριστερά από το κορμί του, και εκείνος της χαμογέλασε προκλητικά. Έκανε στην άκρη το εσώρουχο της, έβαλε μέσα της ένα δάχτυλο και εκείνη έμεινε να τον κοιτά κατάματα. Το δάχτυλο του δεν έμεινε πολύ μέσα της καθώς μια νέα πίεση πήρε τη θέση του. Την έπιασε από τη μέση, την σήκωσε τόσο όσο και ξαφνικά τη πίεσε με δύναμη πάνω του. Τα μάτια της έκλεισαν από το πόνο. Η στάση αυτή για να τον έχει μέσα της , έτσι, δεν ήταν η ιδανική. Κι όμως έπιασε το σώμα της να φλέγεται αμέσως. Εκείνος πάλι, ακόμα τη παρατηρούσε. Πώς ήταν δυνατόν, να βυθίστηκε μέσα της και να ήταν τόσο ατάραχος; Δεν ήξερε τι ήθελε από εκείνη ούτε τι έψαχνε να βρει...
Κορμί ήταν... Πόση διαφορά να είχε πια με τις Χριστίνας;

Ο Χριστόφορος την ζουπηξε άγρια από τα οπίσθια και ακολούθησε την ίδια ακριβώς διαδικασία με περισσότερη ορμή , ξανά και ξανά ώσπου η Ισμήνη κούνησε τη λεκάνη της και το χέρι του βρέθηκε στο λαιμό της αμέσως

"Μη κουνιέσαι... Μην αναπνέεις καν" Ανασηκωσε το κορμί του, χώθηκε στο λαιμό της και εκείνη στην αίσθηση των χειλιών του, αναστεναξε χωρίς να το θέλει. Ήταν σαν να μύριζε το κορμί της. Δε τη φίλησε. Ούτε τη δάγκωσε. Ούτε τίποτα... Το ρίγος δεν άργησε να διαπεράσει κάθε σημείο της όμως όταν εκείνα άγγιξαν ελαφρώς τη σάρκα της. Στο πρώτο σφίξιμο του κόλπου της, την κράτησε δυνατά από τη μέση και εντελώς αψυχολογητα τη σήκωσε. Την κατέβασε και βγάζοντας το προφυλακτικό του, μαζεύτηκε. Άπλωσε τα χέρια του, ξελυσε τα δικά της και τη κοίταξε ήρεμος.

"Μπορείς να φύγεις. Δε σε χρειάζομαι άλλο"
Η Ισμήνη έμεινε κάγκελο. Τι ήταν αυτό τώρα; Τι είδους άνθρωπος ήταν τελικά; Άκρη δεν έβγαλε...
"Θα με κοιτάς για πολλή ώρα;"

"Όχι.." προσεκτικά και χωρίς να γυρίσει, έσκυψε να πάρει το τζιν, ενώ εκείνος έβγαλε την ατζέντα του σαν να μη συνέβη τίποτα.

"Ο Άρης θα λείπει απόψε. Ο Φάνης γυρίζει αύριο. Φύγε κι εσύ δεν σε χρειάζομαι σήμερα"

"Σίγουρα;" η Ισμήνη είχε ήδη ντυθεί και στεκόταν στο γνωστό σημείο δίχως να σχολιάσει κάτι παραπάνω. Ήταν κόκκινη από την ένταση και το κορμί της δεν έλεγε να ησυχάσει. Η σκέψη να του ορμήσει και να της δώσει αυτό που εκείνο ζητά, πέρασε αλλά την ξόρκισε αμέσως.

"Ναι. Είσαι ελεύθερη. Αύριο ενημέρωσε τον Μανώλη ότι δε θα γίνει δουλειά στα σφαγεία . Θέλω να αναλάβεις να τρέξεις ένα θέμα... Περιμένω μια πολύ σημαντική συνάντηση. Θα πας στα σφαγεία, θα πας στα κλαμπ και εδώ φυσικά και θέλω να δεις ποσες γυναίκες είναι διατεθειμένες να βγουν εκτός χωρας" Της προκάλεσε έκπληξη η στάση του. Το γύρισε στο επαγγελματικό χωρίς ίχνος πονηραδας. Πώς ήταν δυνατόν να μην ένιωθε έστω κάτι; Μόνο το δικό της σώμα έτρεμε ακόμα; Μέσα της ήταν πριν ένα λεπτο... Πόσο αναίσθητος ήταν;

"Εκτός;" ρώτησε μόνο

"Ναι. Έρχεται μια πολύ σημαντική προσωπικότητα από Ιταλία. Την συμφωνία θα τη κλείσουμε σε λίγες μέρες... Θέλεις περίπου δώδεκα γυναίκες για έξω" σωματεμπορια ; Αναρωτήθηκε αμέσως η Ισμήνη αλλά σαν να διάβασε τις σκέψεις της, συνέχισε "Από το να είναι πουτάνες εδώ, ας πάνε εκεί. Οι συνθήκες είναι διαφορετικές και θα κάνουμε και χώρο"

"Θα... Θα έρθω μαζί;" τόλμησε να ρώτησε ξέροντας ότι η Χριστίνα ήταν το δώρο συνήθως του άντρα που έκλειναν συμφωνίες.

"Εννοείται. Αν και δε ξέρω, κατά πόσο θα χρειαστείς. Παρόλα αυτά θα είσαι εκεί για συντονισμό" τη μπέρδεψε η απάντηση του αλλά δεν το συνέχισε

"Με χρειάζεσαι κάτι άλλο;"

"Όχι. Φύγε" η Ισμήνη γύρισε προς τη πόρτα και περίμενε. Πέρασαν δέκα δευτερόλεπτα κι εκείνος σαν να ήταν παιχνίδι πάλι δεν άνοιξε αμέσως. Γέμισε το στήθος της με αέρα και γύρισε. Την κοιτούσε ακόμα. Μόλις ενώθηκαν τα βλέμματα τους , πάτησε το δαχτυλίδι και η πόρτα άνοιξε

"Να φοράς πιο συχνά τζιν..." τον άκουσε ξαφνικά πριν κλείσει τη πόρτα "Σου κάνουν ωραίο κωλαράκι...Εχω δουλειές αλλιώς ένα γαμήσι θα στο έριχνα" η Ισμήνη δάγκωσε τα χείλη της για να μη τον βρισει και γυρίζοντας  βρήκε το σθένος να του χαρίσει ένα ηλίθιο χαμόγελο

"Κάτι άλλο;" ειρωνεύτηκε σχεδόν

"Όχι. Πάρε δρόμο" Βγήκε βρίζοντας από μέσα της. Στο κλακ της πόρτας έβγαλε αμέσως το κινητό του. Πληκτρολογησε βιαστικά και περίμενε.

"Έλα αφεντικό"

"Μη τη χάσεις από τα μάτια σου άκουσες; Θέλω πλήρη αναφορά που πήγε και τι έκανε"

"Ναι, τη βλέπω. Βγήκε"

"Κράτα με ενήμερο" έκλεισε και αφήνοντας κάτω τη συσκευή κροταλισε τα δάχτυλα του και τα χτύπησε νευρικά πάνω στο γραφείο. Ύστερα έβαλε το χέρι στη τσέπη και έβγαλε το σημείωμα που βρήκε νωρίτερα ... Ήταν αφημένο στη δική του θέση πάρκινγκ όταν έφτασε. Το άνοιξε και το κοίταξε...
-Ποσο σίγουρος είσαι για τη πουτάνα σου;- έγραφε με έντονα γράμματα. Δεν έλεγε τίποτα άλλο...
Πήρε μια ανάσα και το τσαλακωσε...
Άρχισε να επιβεβαιώνεται κάθε του σκέψη...
Κάτι ήταν λάθος...
Ποιος έστειλε όμως το σημείωμα και γιατί;

➿➿➿➿➿➿➿➿

"Έχεις τρελαθεί;! Τι πήγες και έκανες χωρίς να με ρωτήσεις; Αυτό καίει και εμένα!" Η Χριστίνα ήταν έξαλλη. Μόλις είχε βγει από τη κλινική και τα νέα του Μάνου, την ώθησαν στα άκρα.

"Ρε μωρό μου, δεν σε καίω. Σκέψου λίγο... Αν μάθει ότι η Ισμήνη πήρε τη θεση σου εξ επίτηδες; Με το ζόρι ίσως; Θα γυρίσεις πίσω χωρίς να χρειαστεί τίποτα"

"Μάνο έχεις χαζεψει; Μόλις απέβαλα. Ήμουν τρεις γαμημενες ώρες εκεί μέσα να με καθαρίζουν και εσύ πήγες και άφησες σημείωμα στον Χριστόφορο;! Θα τη σκοτώσει!"

"Σιγά ρε Χριστίνα που θα τη σκοτώσει!"

"Ακόμα δεν έχεις καταλάβει τη δυναμική του έτσι;"

"Μια χαρά τη κατάλαβα. Η Ισμήνη ξέρει να προφυλάσσεται! Αν νιώσει κίνδυνο θα προστατευθεί. Στη τελική, να μάθουμε ποιος είναι το γεράκι θελουμε. Ξέρεις ότι εχει να με πάρει τηλέφωνο μια βδομάδα;! Στα αρχίδια της... Είναι ικανή, να βγάζει και γούστα!" οι τελευταίες του λέξεις τη τσιγκλησαν

"Τι εννοείς; Δε θα το έκανε ποτέ αυτό!"

"Α ναι; Και γιατί δεν με έχει πάρει ούτε ένα τηλέφωνο; Γκόμενος τη είμαι. Σε δέκα μέρες λήγει και η άδεια της. Σημείο ζωής δεν έδωσε!"

"Νομίζω ότι ήταν λάθος η κίνηση σου... Ειλικρινά." Ήταν απογοητευμένη από τη στάση του αλλά δε μπορούσε να πιστέψει ότι ίσως η Ισμήνη δέθηκε με αυτούς. Για κανένα λόγο. Τώρα που δεν είχε το μωρό, θα την έβγαζε από εκεί και θα πήγαινε πάλι στη θέση της... Αυτό ήταν το σωστό και αυτό έπρεπε να γίνει...

"Δεν είπα και κάτι. Αόριστα μίλησα άλλωστε. Τόσες πουτάνες έχει!"

"Άρα με είπες πουτάνα εν μέσως σωστά;"

"Ρε Χριστίνα μου; Τι είπαμε μωρό μου; Τέλος πάντων. Ίσως ακόμα οι ορμόνες σου να είναι τρελαμενες... Δε σκέφτεσαι καθαρά. Ας περασουν λίγες μέρες και βλέπουμε..."

"Θα της πω ότι έχασα το μωρό, και θα βρω τον ένοχο εγώ. Θα δεις ότι δε θα έχει πρόβλημα τώρα που δεν υπάρχει τόσο κίνδυνος... Η Ισμήνη δε θα καθόταν ποτέ ηθελημένα εκεί! Ποτέ!"

"Καλά... Μίλησε της, και θα δεις ότι έχω δίκιο. Τη ξέρω καλά. Την έπιασε μανία. Θέλει να τον βρει και δε θα σε αφήσει. Άσε που είναι και κάνε μάγκας αυτός... Τον είδα όταν βρήκε το σημείωμα. Θα νομίζει ότι είναι και γόης... Ποιος ξέρει. Ίσως της γυαλισε..."

"Λες μαλακίες!"

"Αν λέω μαλακίες, θα φανεί. Πάμε τώρα σπίτι...Έχω να πάω και στο τμήμα μετά. Θα γυρίσω αργά"

Η Χριστίνα δεν απάντησε. Στραβωσε τα χέρια στο στήθος σκεπτική. Να της γυαλισε; Δεν υπήρχε περίπτωση ο Χριστόφορος να της έδινε παραπάνω σημασία... Εδώ δεν δώσε σε εκείνη τρία χρόνια... Θα της μιλούσε. Το πήρε απόφαση. Θα περίμενε δύο μέρες να στρώσει το σώμα της και θα ζητούσε να αλλάξουν πάλι θέσεις...

➿➿➿➿➿➿

"Τι θες; Σου είπα να με πάρεις αν δεις κάτι. Τι έγινε;" ο Χριστόφορος άφησε στην άκρη τη συμφωνία που ετοίμαζε για την Μπάρμπαρα και έμεινε να κοιτάζει το κενό.
"Είσαι σίγουρος; ρώτησε και το βλέμμα του άρχισε να γυαλίζει.

"Ναι αφεντικό... Ο Άρης παρκαρε και ανέβηκε σπίτι της..."

"Μείνε εκεί. Ενημέρωσε με" Έκλεισε και σηκώθηκε. Ύστερα κάθισε πάλι...
Είχε το βλέμμα του τρελού...
Ο Άρης; Σπίτι της;
Άρπαξε όλα τα χαρτιά που ετοίμαζε τόση ώρα και δίνοντας τα μια, τα σκόρπισε όλα στο πατωμα....

🙄🙄🙄