Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του συγγραφέα κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό 9σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Τα ακόλουθα αποτελούν μη πνευματική ιδιοκτησία μου και ανήκουν καθαρά στους δημιουργούς τους :
Α) Εικόνες
Β) τραγούδια +μουσική +στιχοι
Γ) Φωτογραφίες

Το παρόν έργο που είναι γραμμένο από εμένα , αποτελεί καθαρά δική μου πνευματική ιδιοκτησία. Εχει καταχωρηθεί και κατοχυρωθεί νομικά.Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αντιγραφή και κάθε είδους υποκλοπη του κειμένου χωρίς την δική μου γραπτή άδεια

        🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜

Κορίτσια μου, σας ευχαριστώ...
Νομίζω όλα τα άλλα είναι περιττά...
Παλέψαμε δύο μέρες... ❤️

〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️

Το βιβλίο είναι για άτομα ηλικίας άνω των δεκαοχτώ ετών. Διαβάζετε με δική σας ευθύνη.
〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️

Θεσσαλονίκη

Δεν εχουν πολλοί άνθρωποι το προνόμιο να μην έχουν ανάγκη από ένα καθρέφτη για να δουν το είδωλο τους... Εγώ είμαι μια από αυτούς. Κάθε φορά που τη κοίταζα έβλεπα τον εαυτό μου και ακόμα το κάνω.
Είχαμε ένα δεσμό, που με έκανε να τη νιώθω κι όλας...

Τώρα τι νιώθω όμως;
Τώρα νιώθω μόνο οργή και πόνο...

Δεν μιλάει...
Δεν κουνιέται...
Δεν σαλευει ούτε βλέφαρο...

Γύρω από τα μάτια της υπάρχουν μελανιές και το κορμάκι της είναι σακατεμένο...

Δεν ξέρω ποιος της το έκανε αυτό αλλά θα τον σκοτώσω. Το ορκίζομαι...
Θα τον θάψω με τα ίδια μου τα χέρια...
Αρκεί να συνέλθει...
Να συνέλθει και να μου πει μονάχα ένα όνομα και θα φροντίσω εγώ η ίδια να τον κάψω ζωντανό...

Γιατί ρε Χριστίνα...
Πάντα εμπλεκες...
Πάντα προσπαθούσα να σε βάλω στον ίσιο δρόμο... Δεν άντεχα να βλέπω τη μορφή μου πάνω σου, να πληγώνεται...
Μόνο εσένα είχα...
Μόνο εσένα έχω ακόμα και θα κάνω ότι χρειαστεί για να αποδοθεί δικαιοσύνη και αυτό το καθίκι, να σαπίσει πίσω από τα κάγκελα...
Αν δε σαπίσει στα κάγκελα, τότε θα σαπίσει στο χώμα...

Η Ισμήνη έπιασε απαλά το χέρι της...
Δεν είχαν κανένα...
Από τότε που πέθαναν οι γονείς τους λίγα χρόνια πριν όλα άλλαξαν...
Η Χριστίνα παράτησε τις σπουδές της, γύριζε τις νύχτες, έφυγε από το πατρικό και είχε αλλάξει.
Η Ισμήνη προσπάθησε πολλές φορές να της μιλήσει αλλά ο εκρηκτικός της χαρακτήρας, δεν της επέτρεπε να κάνει και πολλά.

Έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό...
Την κοιτούσε και έβλεπε τον εαυτό της σε εκείνο το κρεβάτι του νοσοκομείου, να κείτεται σαν ένα νεκρό σώμα...
Οι γιατροί είπαν ότι βρήκαν στο αίμα της ναρκωτικές ουσίες αλλά ήταν τυχερή γιατί όποιος της το έκανε αυτό, δε στόχευσε κεφάλι. Θα ζούσε... Θα έπαιρνε ίσως κάποιο χρόνο να αναρρώσει αλλά θα ζούσε...
Αυτό ήταν αρκετό για την Ισμήνη.
Θα σήκωνε κάθε πέτρα της πόλης για να βρει ποιος ήταν πίσω από αυτό και να τον διαλύσει...

Το χέρι της, άγγιξε ασυναίσθητα το όπλο στη ζωνη της. Ούτε πρόλαβε να αλλάξει όταν την ειδοποίησαν από το νοσοκομείο.
Το ένιωθε...
Ήξερε ότι κάποια στιγμή θα έφταναν ως εδώ με τη ζωή που έκανε...
Η Χριστίνα πάντα την κρατούσε απ' έξω.
Είχε τα θέματα της με την εξουσία και δεν ήθελε να βλέπει ούτε τη στολή της.

Η Ισμήνη ήταν χωμένη στη δίωξη και η Χριστίνα, βαπορακι σε αυτήν...
Αν και δε το παραδέχθηκε ποτέ ότι ήταν τόσο βαθιά χωμένη στη βρωμιά της νύχτας, η Ισμήνη το ένιωθε... Είχε μάθει να αναγνωρίζει τη παρανομία από χιλιόμετρα άλλωστε.
Ποτέ δεν φαντάστηκε όμως ότι θα έβλεπε την ίδια της την αδερφή σακατεμένη σε ένα κρεβάτι πόνου.

Είδε την ώρα...
Ήξερε ότι σύντομα έπρεπε να φύγει.
Σηκώθηκε, έσκυψε και της χάρισε ένα φιλί στο μέτωπο...

"Σε ικετεύω... Μια λέξη σου θέλω μόνο..." ψέλλισε πνιγμένη στην οργή και πάλευε να κρατήσει τις κραυγές της.
Απομακρύνθηκε και αναστεναξε.
"Ξεκουράσου κορίτσι μου... Θα έρθω πάλι αύριο" Χάιδεψε τα μαλλιά της και χαμογέλασε σφιγμένα. Η Ισμήνη σπάνια εξέφραζε τα συναισθήματα της. Είχε μάθει να τα κρύβει καλά στη δουλειά της ενώ από τότε που πέθαναν οι γονείς τους, δεν έριξε ούτε δάκρυ.

Πήρε το τζακετ, πήρε και το κράνος της και έφυγε ως τη πόρτα όταν ξαφνικά έπιασε έναν ήχο. Γύρισε και την είδε να τη κοιτά. "Χριστίνα μου;!" έτρεξε αμέσως. "Σσς.. Ηρέμησε. Θα φωνάξω ένα γιατρό..." γύρισε για να φύγει βλέποντας την ότι ερχόταν σε ένταση αλλά η αδερφή της, της έπιασε δυνατά το χέρι και τη σταμάτησε.

"Γέ...γεράκι..." ψέλλισε και η Ισμήνη έσμιξε τα φρύδια της. Δεν πρόλαβαν όμως να πούνε τίποτα άλλο... Η Χριστίνα λιποθύμησε και η Ισμήνη έμεινε να τη κοιτάζει έντρομη.
Δεν ήταν δυνατόν...
Δε μπορούσε να διανοηθεί ότι υπήρχε η πιθανότητα η αδερφή της να χώθηκε τόσο βαθιά στον υπόκοσμο και να είχε μπλέξει μαζί του...

Το Γεράκι ήταν κάτι σαν μύθος στην Ελληνική αστυνομία. Ένα χέλι που πάντα ξεγλιστρουσε και άρπαζε ότι ήθελε...
Ναι, ήξερε ότι η Χριστίνα ήταν ένα ταραγμένο παιδί, μια προβληματική έφηβη και ίσως μια γυναίκα που δεν υπολόγιζε τα αντίποινα των πράξεών της αλλά αυτό ξεπερνούσε τη λογική...

Άπλωσε το χέρι στο λαιμό της...
Έλεγξε το σφυγμο της και έσφιξε τα χείλη της...

Το Γεράκι ήταν ένας φαντομας. Είχαν πιάσει αρκετούς από το συναφι του μα κανένας δεν ήξερε ποιος ακριβώς ήταν. Ο Μάνος πάντα έλεγε, ότι σίγουρα κάποια στιγμή τον είχαν συλλάβει αλλά δεν ήξεραν ότι ήταν αυτός.
Εμπόριο ναρκωτικών, οπλοκατοχή, πορνεία, παράνομες εισαγωγές, συμβόλαια θανάτου... Δεν υπήρχε κατηγορία που να μη τον βάραινε και κάθε κατηγορία, ήταν προς το ψευδώνυμο του αφού ποτέ δεν κατάφεραν να εντοπίσουν το αληθινό του όνομα.

Έφυγε από το νοσοκομείο και φτάνοντας στη μηχανή, φόρεσε το κράνος της και έβαλε μπρος. Είχε θολώσει...
Πώς διάολο θα έβρισκε έναν τέτοιο άνθρωπο όταν η ίδια η αστυνομία και το σώμα, δε τα κατάφερε για χρόνια;
Θα το έκανε όμως...
Αν αυτός ήταν υπεύθυνος για τη κατάσταση της όχι μόνο θα το έκανε, αλλά θα φρόντιζε να του φυτέψει η ίδια μια σφαίρα στο κρόταφο...

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

"Ισμήνη έχεις τρελαθεί εντελώς;!" ο Μάνος έπιασε το κεφάλι του έκπληκτος.

"Δεν υπάρχει άλλος τρόπος!"

"Ρε αγάπη μου, καταλαβαίνεις τι λες; Και πώς διάολο θα σε καλύψω στο σώμα;"

"Αρχηγός του τμήματος είσαι ρε Μάνο... Δώσε μου μια άδεια άνευ αποδοχών... Θα τον βρω σου λέω και θα τον διαλύσω!"

Αναστεναξε ακούγοντας τη , κάθισε στο καναπέ και έβγαλε ένα τσιγάρο

"Μωρό μου είναι παρακινδυνευμένο! Δε μπορείς να πάρεις τη θέση της! Στη τελική αν της το έκαναν αυτό , θα ξέρουν ότι είναι χτυπημένη! Δεν εχεις ιδέα τι έχει παιχτεί από πίσω!"

"Θα μάθω. Ξέρω τα στέκια της. Και βρήκα και στο δωμάτιο της ένα σημειωματάριο. Έχει κάποιες διευθύνσεις γραμμένες. Για την αδερφή μου μιλάμε! Κάποιος τη σακαταψε και τη πέταξε έξω από το νοσοκομείο που να πάρει ο διάολος!"

"Για να την άφησαν εκεί, πάει να πει δεν ήθελαν να τη σκοτώσουν. Ίσως έκανε κάτι και ήταν τα αντίποινα!"

"Ακριβώς! Και σε ένα μήνα από τώρα, η Χριστίνα Μακρή θα επιστρέψει με σάρκα και οστά!"

"Ισμήνη είναι τρελό! Κι αν σε καταλάβουν;"

"Πώς θα με καταλάβουν; Δεν έχουμε ούτε μια διαφορά... Θα δει μήπως κανένας το κωλο μου για να δει το σημάδι; Να με τρελάνεις θέλεις; Δε το συζητώ!"

"Δεν έχεις ιδέα που θα μπλέξεις... Δεν ξέρεις καν με ποιους έχεις να κάνεις! Το Γεράκι δεν πιάστηκε ποτέ. Ίσως ήταν κάποιο παραλήρημα!"

"Δεν ήταν! Δεν σηκώνω συζήτηση πάνω σε αυτό Μάνο. Δεν σε ρωτάω. Στο ανακοινώνω. Αν δε μου δώσεις άδεια , θα παραιτηθώ από το σώμα!"

"Τρελάθηκες; Μωρό μου σε παρακαλώ... Τώρα που είπαμε να στρώσουμε τη ζωή μας όλα πάλι χάλια θα γίνουν! Θα ανησυχώ καθημερινά! Λυπήσου με!"

"Θα είμαι μια χαρά. Ξέρω να προστατεύω τον εαυτό μου! Δε θα αφήσω αυτό το καθίκι ατιμώρητο! Στη τελική αν ευθύνεται αυτός, σου υπόσχομαι να τον αφήσω να ζήσει... Εγώ θα βρω εξιλέωση για εκείνη και εσύ θα κάνεις τη μεγαλύτερη σύλληψη της καριέρας σου..."

Ο Μάνος αναστεναξε βαθιά

"Μπροστά στη ζωή σου, δεν με νοιάζει τίποτα άλλο. Ουτε τα γαλόνια ούτε τα αξιώματα και το ξέρεις..."

"Και εγω σαγαπαω..." Η Ισμήνη μαλάκωσε και κάθισε πλάι του "Νιώσε με όμως... Κανένας δε μπορεί να εισχωρήσει στο κύκλωμα πέρα από εμένα... Αν η θεωρία μου είναι σωστή, όλο και κάπου θα τους βρω στα μέρη που σύχναζε... Θα προσπαθήσω να μάθω κάθε πληροφορία για εκείνον... Καθετί που θα βοηθήσει και σε ένα μήνα που υποτίθεται η Χριστίνα θα έχει πιθανότητες να γίνει καλά θα πάρω τη θέση της..."

"Νομίζεις η Χριστίνα θα δεχτεί;"

"Θα δεχτεί... Ένα κουρέλι ήταν... Το ξέρω ότι θα δεχτεί..."

"Ισμήνη φοβάμαι... Αυτοί οι άνθρωποι δε παίζουν. Έχουν άκρες παντού... Δεν είμαι τόσο υψηλόβαθμος αγάπη μου. Ίσως μάθουν. Ίσως κάποιος τους ενημερώσει. Έχουν παντού δόντια χωμένα βαθιά. Γιατί νομίζεις τόσα χρόνια δεν τον έχουν πιάσει ακόμα;..."

"Μόνο εσύ και εγώ θα το ξέρουμε! Πώς θα μάθουν. Εκτός αυτού , θα καταφέρω να πείσω και τη Χριστίνα. Το ξέρω... Όσες πληροφορίες μάθω τόσο το καλύτερο. Μόλις συνέλθει, θα τη βάλω να μου μιλήσει... Εσύ αν καταφέρεις απ' έξω απ' έξω να μάθεις κάτι για αυτόν παραπάνω, πες μου..."

"Ισμήνη επιμένω... Είναι παρακινδυνευμένο αυτό που πας να κάνεις. Εκτός αυτού σκέψου και το άλλο, πως κατάφερε μια κοπέλα να τρυπώσει στο κύκλωμα τους; Οι άνθρωποι αυτοί, και δε μιλάω μόνο για εκείνον, είναι φαντάσματα!"

"Δεν ξέρω πως τα κατάφερε, αλλά θα τα καταφέρω κι εγώ!" είπε αποφασισμένη και σηκώθηκε. "Θα ξαναπάω από το νοσοκομείο... Έλεγα να πάω αύριο αλλά θέλω να είμαι μαζί της..."

"Καλά... Αλλά σε ικετεύω, πρόσεχε και σκέψου το ξανά..."

"Μανο σταμάτα να φοβάσαι να χαρείς... Τίποτα δε θα πάθω. Η ζωή μου, η ζωή τους... Απλά τα πράγματα..." πήρε το κράνος και τον φίλησε "Πρέπει να το κάνω... Κατάλαβε με.."

➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰➰

Κάθε του βήμα ήταν και ένα τρίξιμο στο πάτωμα. Δεν λογάριαζε κανένα και τίποτα. Τι ήταν άλλωστε; Το δεξί χέρι ενός άντρα που δεν είχε δει κανείς παρά μόνο ο ίδιος σαν κοιτούσε στο καθρέφτη...
Ήταν το δεξί χέρι της ίδιας του της ύπαρξης...

Ο Χριστόφορος ήταν πάντα ντυμένος στη πένα.
Έμαθε να κρύβει κάθε μελάνι πάνω στο κορμί του με βαριά κοστούμια και πουκάμισα. Δεν ήθελε να αφήνει τα σημάδια του στα μάτια κανενός εκτός κι αν ήταν κάποια από τις πόρνες που πλαγιαζε τα βράδια και εκείνες όμως σωπαιναν.

Κάθε του απόφαση ήταν νόμος στα μαγαζιά.
Όλοι όσοι έπρεπε να τον ξέρουν, τον ήξεραν και από τη καλή και από την ανάποδη.
Για το κόσμο της νύχτας, ήταν ο άνθρωπος κλειδί πίσω από το αφεντικό. Για την οικογένεια του όμως, ήταν μια μαύρη τρύπα με σάρκα και οστά. Όταν ανέλαβε από το πατέρα του, άλλαξε τα πάντα. Το ελληνοϊταλικό του ταμπεραμέντο, ξεδιπλώθηκε μονομιάς και οι ηγετικές του ικανότητες, εκτοξεύθηκαν.
Κατάφερε να χτίσει τον μύθο και να βαδίσει πάνω του για πάνω από δέκα χρόνια. Ήταν ασταμάτητος...
Τρελός. Αδίστακτος.
Δεν δίστασε να μπει και στη στενή πέντε χρόνια από επιλογή για να κινήσει και εκεί μέσα τα νήματα όταν ήταν μόλις είκοσι οχτώ.
Στα τριάντα πέντε του πλέον όμως, έκοβε και  εραβε σε ολόκληρη τη Μακεδονία.
Καθετί περνούσε από τον έλεγχο του.
Δεν έδινε καν σημασία στους μικρέμπορους και στους δήθεν μαφιόζους της νύχτας. Ο ίδιος ήταν άλλωστε, το άλφα και το ωμέγα.

"Νωρίς έφτασες..." πλησίασε στο μπαρ και ο υπάλληλος του σερβιρε αμέσως ένα σκέτο ουίσκι. Δίχως πάγο. Έβγαλε ένα τσιγάρο, το άναψε και κοίταξε προς το εσωτερικό του κλαμπ χωρίς να εστιάσει στον αδερφό του.

"Τελείωσα νωρίτερα..." Αρκέστηκε να πει

"Πηγές από το σπίτι; Ο μπαμπάς ήθελε να σε δει..."

"Είχα δουλειές. Θα πάω το απόγευμα"

"Η Χριστίνα δεν ήρθε σήμερα..." ο Χριστόφορος γύρισε και τον κοίταξε έντονα

"Πρέπει να με απασχολεί;" είπε ψυχρά και ο Φάνης ξεφυσησε "Κάποια στιγμή θα έρθει. Πάντα έρχεται"

"Το ξέρω. Απλώς έχει χορό σήμερα. Έπρεπε να ήταν ήδη εδώ να ετοιμάζεται..."

"Θαρρείς και δε τη ξέρεις... Στο κόσμο της είναι ώρες ώρες. Τέλος πάντων. Έχω σοβαρότερα θέματα να ασχοληθώ. Φτάνει το πλοίο Ηγουμενίτσα απόψε. Τα φορτηγά είναι έτοιμα. Αύριο θα έχουμε εδώ όσα χρειάζονται..."

"Ενημερωσες τον μεγάλο;" Ρώτησε ο Φάνης  και ο Χριστόφορος έσβησε το τσιγάρο , ήπιε όλο το αλκοόλ στο ποτήρι του και χαμογέλασε.

"Πάντα τον ενημερώνω..." είπε σιγανα "Πάμε στο γραφείο..."  Ο Φάνης παράτησε το ποτό του και άρχισαν  να περπατούν προς το εσωτερικό του μαγαζιού. Η ηχομόνωση μόλις πέρασαν τη μαύρη πόρτα, άπλωσε ησυχία στο χώρο.
"Αν έρθει η Χριστίνα πες της να περάσει από το γραφείο μου..."

"Γιατί;"

"Γιατί ετσι. Θέλω να τη πηδήξω σήμερα. Κακό είναι;"

"Σειρά μου είναι..."

"Εντάξει. Πήδα την κι ας έρθει μετά..." Είπε αδιάφορα

"Όπως θέλεις. Αν προλάβω θα πάω και στο λιμάνι. Ο Αλέξης είπε ότι..."

"Πόσες φορές σου έχω πει ότι δεν ασχολούμαστε με αυτά;" τον διέκοψε απότομα

"Ρε Χριστόφορε... Είναι καλή μπάζα. Καθαρή ηρωίνη" είπε ξέροντας ότι δε τους ακούει πια κανείς

"Συζήτηση τέλος. Ηρωίνη δε θα περάσει στα χέρια μας. Ας κάνουν ότι θέλουν. Σε ένα μήνα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τον Φάμπιο..."

"Το ξέρω, μου μίλησε ο μπαμπάς... Ο θείος θέλει να σπρώξει κοντά στα πενήντα κιλά κοκαΐνης... Θέλει να του δώσουμε φορτηγό να τα βγάλει από τα σύνορα του Έβρου..."

"Θα ζητήσουμε τριάντα της εκατό..." ο Χριστόφορος άνοιξε και μπήκαν στο γραφείο. Κανένας άλλος δε πατούσε εκεί το πόδι του χωρίς άδεια.

"Είσαι σοβαρός; Ο μπαμπάς περιμένει να γίνει τζάμπα η δουλειά... Οικογένεια είμαστε"

"Τίποτα δεν είναι δωρεάν στη ζωή. Και τώρα, πήγαινε. Θέλω να κάνω κάνα δυο τηλέφωνα. Ένα πουλάκι μου σφύριξε ότι τη προηγούμενη βδομάδα , κατάφεραν και κράτησαν το πρόσωπο της Χριστίνας στη δοσοληψία με τον Ρήγα. Απρόσεκτοι είστε ως το τέρμα!" είπε κάπως πιο έντονα

"Τα έλεγξα όλα αδερφέ! Δε ξέρω πως έγινε!"

"Δε θα κάνω για εκείνη το τηλεφώνημα Φάνη. Για σένα θα το κάνω! Ούτε που με νοιάζει αν τη πιάσουν στην επόμενη. Ίσως αν τη πιάσουν να είναι και καλύτερα. Ξέρει ότι θα τη βγάλουμε αν χρειαστεί.. Δεν έχει και κανένα από πίσω. Όπως και να έχει, δε με απασχολεί. Απλά μας εξυπηρετεί το μουτράκι της... Τραβάει..."

"Τρία χρόνια δουλεύουμε μαζί... Γιατί να την αφήσεις να τη πιάσουν;"

"Θα τη βγάλουμε αν γίνει. Είπα, ΑΝ..." τόνισε με έμφαση "Στη πρώτη στραβή όμως, δε θα δώσω τον αδερφό μου. Αν ο Σωκράτης θελήσει ένοχο, εκείνη θα δώσω. Προς το παρόν, θα του κάνω ένα τηλέφωνο να δω τι στοιχεία έχουν και πόσο θα κοστίσει αυτή τη φορά... Στην επόμενη τα μάτια σας δεκατέσσερα"

"Πάντως μας έφερε αρκετές συμφωνίες. Αν δεν ήταν εκεινη, ούτε με τον μαλάκα το Παύλο θα κλείναμε για την Καλαμαριά... Εξαιτίας της μοιράζουμε και εκεί"

"Τι αυτό και τη κρατάω... Σου είπα, πουλάει το προσωπάκι της. Βγάζει γούστα..."

"Αυτό να λέγεται..." Ο Φάνης δάγκωσε τα χείλη του πονηρά "Καλύτερο γαμήσι δεν έχω ξανακάνει..."

"Καλά δε τρελαίνομαι κι όλας. Καλή είναι πάντως. Αντέχει..." κορόιδεψε και γέλασε.
"Όπως και να έχει, για την ώρα μας εξυπηρετεί. Είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλο..."

"Δε σκέφτηκες να της δίναμε ίσως κάτι παραπάνω; Κανει τα πάντα για μας... Και δεν είναι ότι τη πιέζουμε κι όλας... Συμφώνησε μόνη της σε όλο αυτό"

"Θα δω. Μη ξεχνάς ότι είναι μια γκόμενα. Ένα μουνι...Μια τρύπα! Τίποτα άλλο. Ένα ωραίο κομμάτι κρέατος α' ποιότητας... Δε θα βάλω τρίτους στη δουλειά μας. Μόνη της ήθελε και πίστεψε με βγάζει τα γούστα της. Δε της λείπει και κάτι..."

"Έχεις δίκιο δε μπορώ να πω κάτι πάνω σε αυτό... Ότι ζητήσει το έχει...
Λοιπόν, φευγω αν είναι. Θα πάω στο λιμάνι να πω του Αλέξη ότι δεν ενδιαφερόμαστε να κλείσει κι αυτό και μετά θα κατέβω να δω πως πάει στο κέντρο η κατάσταση..."

"Καλώς. Θα μείνω εδώ απόψε. Έρχεται ένα γκρουπ πολιτικών. Θέλουν ιδιαίτερη μεταχείριση..."

"Κατάλαβα. Καλώς τα δέχθηκες. Όταν τελειώσεις πάρε τηλέφωνο. Υπάρχει και κάτι ακόμα..."

"Τι υπάρχει;" απόρησε αμέσως

"Δεν είναι της παρούσης..."

"Φάνη λέγε. Δε θα κάτσω να το συζητήσω ούτε να περιμένω"

"Έχουμε μια εντολή..." Ο Χριστόφορος σουφρωσε τα χείλη του περίεργα

"Ποιος είναι;"

"Ένας μπράβος του μεγαλομετόχου του Παπαγεωργίου. Θέλουν να τον βγάλουμε εκτός"

"Πόσα δίνουν;"

"Είκοσι χιλιάρικα..."

"Ζήτα είκοσι πέντε και κλείσε τη συμφωνία. Σε επτά μέρες θα εκτελεστεί"

"Σίγουρα; Σαν αστακός είναι αυτός..." έδειξε την ανησυχία του

"Παιχνιδάκι είναι... Δεν χρειάζεται καν να πάω εγώ... Ενημέρωσε τον Άρη για αυτό.
Η σφαίρα να τον βρει στη δεξιά αρτηρία του λαιμού. Όχι παρακάτω όχι παραπάνω. Εντάξει;"

"Όπως θέλεις. Τα λέμε μετά αν είναι..."

Μόλις έφυγε ο Φάνης , ο Χριστόφορος έπιασε τα χρυσά μανικετόκουμπα, τα έβγαλε και ανασηκωσε τα μανίκια του. Ήταν θαρρείς και πήρε ανάσα ολόκληρος. Δεν υπήρχε σημείο στο δέρμα του πάνω από το καρπό, δίχως μελάνι. Ήταν άλλωστε λατρεία για εκείνον και μεγάλη του αγάπη. Έτσι ήταν και ο πατέρας του και όλο το σόι στην Ιταλία. Ο Φάνης από την άλλη, δεν είχε ούτε ένα. Ήταν μαζί σε αυτό γιατί ήταν οικογένεια μα σαν μικρότερος, δεν ήθελε πριν τελειώσει τις σπουδές του να στιγματίσει το δέρμα.

Αν και ο πατέρας τους ήθελε να τους πάρει και να φύγουν Ιταλία, τελικά έμειναν εκεί.
Ο Χριστόφορος πίστευε πως καλύτερα να είσαι βασιλιάς κάπου που δεν υπάρχουν όμοιοι σου ή όσοι υπάρχουν να είναι κατώτεροι , παρά να είσαι ένας από τους πολλούς. Και δεν είχε άδικο. Πέτυχε ακριβώς αυτό που ήθελε...

Πάνω στο γραφείο δεν είχε απολύτως τίποτα. Ούτε ένα κομμάτι χαρτί... Μόνο ένα σταθερό τηλέφωνο.
Άνοιξε το συρτάρι και βγάζοντας ένα σακουλάκι, εγλυψε το δάχτυλο του και το πίεσε πάνω στη λευκή σκόνη. Τα δείγματα ήταν αρκετά. Μερικά τα απέρριπτε γιατί καταλάβαινε τη νοθεία τους ενώ άλλα, τα περνούσε με τη μία... Ποτέ δε νοθευε τις ουσίες του. Ο λόγος του ήταν σπαθί. Αν έλεγε ότι είναι καθαρό πράμα, έπρεπε να ήταν καθαρό. Μόλις η σκόνη άγγιζε τα ούλα του, χαμήλωσε προς τα πίσω και την άφησε να παίξει στα χείλη του.
Καθαρή...
Έκλεισε το σακουλάκι και ανοίγοντας το απέναντι συρτάρι τη πέταξε μέσα μαζί με τα υπόλοιπα.

Είχε μεγάλη βραδιά μπροστά του και σε τρεις ώρες το κλαμπ άνοιγε.
Έπρεπε να αποσυμφορήσει την ένταση. Σήκωσε το ακουστικό, πάτησε τον αριθμό ένα και περίμενε.

"Τι έγινε ρε;" Ο Άρης ήταν το πρόσωπο κλειδί σε κάθε τι που έκανε στα μαγαζιά. Φίλοι κολλητοί από τα γενοφάσκια τους. Αδέρφια χωρίς να μοιράζονται ίδιο αίμα.

"Βρες μια τρύπα. Τη θέλω κοκκινομάλλα απόψε και να αντέχει... Σε δέκα λεπτά να είναι εδώ"

"Πάλι άργησε η Χριστίνα;"

"Ναι"

"Καλως. Σε δέκα θα στην έχω στείλει..." είπε και έκλεισε...

〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️〰️

Δύο γυναίκες τόσο όμοιες και τόσο διαφορετικές... Η μία αστυνομικός, η άλλη χωμένη βαθιά μέσα στη σάπιλα της νύχτας...
Ένα σχέδιο παράτολμο και επικίνδυνο...
Η Ισμήνη δεν μπλέχτηκε ποτέ στη ζωή της Χριστίνας. Τα τελευταία τρία χρόνια ζούνε χωριστά μετά το θάνατο των γονιών τους αλλά να που η μοίρα, τις έμπλεξε και τις έβαλε σε ένα επικίνδυνο μονοπάτι...

Ένας άντρας από την αλλη , δίχως όρια και φραγμούς... Αδυσώπητος. Εγωιστής και σκληρός με όλους... Δεν είναι τυχαίο το όνομα του άλλωστε... Αρπάζει ότι θελήσει χωρίς να ρωτήσει κανένα και τίποτα.
Δεν ξέρει τι σημαίνει γυναίκα. Για εκείνον είναι απλά τρόπος ευχαρίστησης...
Κάτι να ξέσπαει...
Ένας ακόμα, ίδιος με τον άλλο αλλά στη πιο ήπια μορφή του... Έμαθε από τον καλύτερο άλλωστε...
Κανένας από τους δύο δε ξέρει να σέβεται. Κανένας δεν σκέφτεται τίποτα παραπάνω πέρα από τη δουλειά...

Η Χριστίνα μπλέχτηκε μαζί τους και το ήθελε...
Η Ισμήνη, θα μπλεχτεί δίχως να το θέλει διψωντας για εκδίκηση...

Τις χωρίζει ένα σημάδι μόνο...
Μα εκεί που είναι, δε μπορεί να το δει κανείς...
Ένα άγριο παιχνίδι θα ξεκινήσει...

Ποιος είναι η γάτα όμως και ποιος ο ποντικός;
Ποιος είναι θύμα και ποιος ο θύτης;

Πόσο μπορεί να ταραχθεί μια ζωή;
Πόσες αξίες να ξεχάσει;
Πόσα πιστεύω θα καταπατηθουν ανάμεσα τους;

Η σφαίρα μπήκε ήδη στη σκανδάλη...
Το θέμα είναι ποιος θα τη πατήσει πρώτος...

🖤🖤🖤🖤

Είμαστε αρρωστουληδες...❤️
Δεν κατάφερα να γράψω κεφάλαιο αλλά έβγαλα την εισαγωγή από το επόμενο μας.
Σας ευχαριστώ πολύ!!
Συνεχίζουμε σε ελληνικό έδαφος...
Κάτι διαφορετικό αυτή τη φορά ❤️

Να είστε καλά!!