Έπαιρνε το χρόνο της, δεν ήθελε να της ξεφύγει τίποτα, αν ένα χαρτάκι ήταν εκεί μήπως κάποιο σημείωμα.

Έρικα: Τίποτα ενδιαφέρον;

Αφήνω το κορμί μου να βουλιάξει προς τα κάτω και μπουσουλάω δίπλα της.

Νάντια: Τίποτα.

Η πόρτα ανοίγει απότομα και εγώ κάθομαι πάνω στο ανοικτό βιβλίο.

Ευρυδίκη: Τι πάθατε κορίτσια; Γιατί μπήκατε έτσι μέσα τόσο αγχώδεις και βιαστικές;

Νάντια: Όχι μαμά, όλα καλά. Σε παρακαλώ μπορείς να μας αφήσεις για λίγο μόνες, συζητάμε κάτι σημαντικό.

Ευρυδίκη: Βέβαια, όπως θέλετε.

Σηκώνομαι από πάνω του και πατώντας δυνατά με τις παλάμες μου ισιώνω τη σελίδα που τσαλάκωσα. Η Νάντια διώχνει τα χέρια μου μακριά και συνεχίζει το ξεφύλλισμα. Καθίσαμε εκεί γύρω στα δύο λεπτά, το βιβλίο ήταν άδειο.

Νάντια: Τζίφος! Θα πρέπει να το μετακίνησε.

Κοίταζα συνεχώς τη τελευταία σελίδα. Είχε το σύμβολο <<ά>> γραμμένο τρεις φορές με κόμματα ενδιάμεσα.

Έρικα: Νάντια, συγγνώμη που θα σε ρωτήσω κάτι τέτοιο ξέρω ότι είσαι αναστατωμένη για αυτό αλλά έχουμε νεότερα από την αστυνομία;

Νάντια: Όχι τίποτα.

Απαντά δίχως να χρωματίζει τη φωνή της. Λυγίζει τη πλάτη της προς τα πίσω νωχελικά και ξαπλώνει στο πάτωμα.

Έρικα: Νάντια αυτό το θέμα με έχει ανησυχήσει πολύ. Ξέρεις νομίζω πως οι διαρρήκτες δεν έψαχναν για χρήματα αλλά ίσως για κάτι άλλο μέσα στο σπίτι σου, ένα αντικείμενο αξίας που γνωρίζουν ότι έχετε;

Νάντια: Σαν τι δηλαδή; Και πως γνωρίζουν ότι το έχουμε εμείς αυτό;

Κοντοστάθηκα πριν απαντήσω το πρώτο πράγμα που διαπέρασε το μυαλό μου.

Έρικα: Έχετε σπάνια βιβλία στη συλλογή σας;

Νάντια: Νομίζω πως ναι.. κάποια είναι συλλεκτικά.

Έρικα: Ίσως ο πατέρας σου το είπε σε κάποιον από τους φίλους του, τους συναδέλφους...

Νάντια: Τι να σου πω μπορεί... στους συναδέλφους δηλαδή, φίλους άλλους δεν έχει. Να το πούμε στην αστυνομία;

Έρικα: Δεν μπορούμε, δεν έχουμε αποδείξεις.

Νάντια: Έχουμε κάποιους που αναποδογύρισαν μία ολόκληρη βιβλιοθήκη 100+ βιβλίων...

Έρικα: Φοβάμαι πως δεν αρκεί.. Τι δουλειά κάνει ο πατέρας σου;

Ήξερα..

Νάντια: Τραπεζικός.

Έρικα: Αρκετός χρόνος στο γραφείο και συνεχής αλληλεπίδραση με τους συναδέλφους, θα τους μίλησε για τη συλλογή του.

Η Νάντια έβγαλε έναν ήχο αγανάκτησης και σηκώθηκε κυλώντας ξανά για να καθίσει.

Νάντια: Έρικα, δεν μου αρέσει καθόλου που ασχολήσαι με όλο αυτό. Όπως δεν αρέσει και σε εσένα που ασχολούμαι τόσο με τον αδερφό μου. Έχω να προτείνω κάτι...

Θα με συμφέρει;

Νάντια: Θα μπορέσουμε να είμαστε και οι δύο ευχαριστημένες. Θα βοηθήσουμε η μία την άλλη και στις δύο υποθέσεις και δεν θα κάνουμε τίποτα για να αλληλοεμποδιστούμε, σύμφωνοι;

Έρικα: Ναι!

Νάντια: Όμορφα και τώρα ας πάμε να φάμε. Ναι θα φας μαζί μας και δε σηκώνω κουβέντα.

Πάντα δημοκρατική.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δεν έχω πολλά να διαβάσω για αύριο. Είναι Παρασκευή που σημαίνει ότι θα ακολουθήσει ένα πολύ ξεκούραστο απόγευμα. Όσο πιο γρήγορα μπορώ τελειώνω το διάβασμα και αρχίζω να κάνω μερικές διατάσεις. Θέλω οποσδήποτε να πάω σήμερα στη προπόνηση, εξάλλου το είχα υποσχεθεί και στον γυμναστή.

Παρατηρώ πως η ευλιγισία μου έχει αυξηθεί, φαίνεται πως μου κάνει καλό η γυμναστική. Είναι και μία πολύ καλή διέξοδος. Η πόρτα του ασανσέρ ανοίγει και μαζεύομαι αμήχανα στη θέση μου. Χαμογελάω αχνά στη κοπέλα που μπήκε και τη ρωτάω για την ώρα.

Πέντε και είκοσι, ίσως λίγο νωρίτερα από αυτό που θα ήθελα να ακούσω αλλά μας κάνει και αυτό. Συμμαζεύομαι και βγαίνω μαζί με τη κοπέλα έξω. Περπατάμε δίπλα, δίπλα ως ένα σημείο που οι δρόμοι μας χωρίζουν.

Δεν ξέρω πως γίνεται ο δρόμος να είναι τόσο υγρός  αν και έχει περάσει τουλάχιστον ένα εικοσιτετράωρο από την τελευταία φορά που έβρεξε. Η υγρασία είναι τόσο υψηλή. Είναι περίεργο σα να υπάρχει κάποιο μικροκλίμα που επηρεάζει μόνο αυτή τη πλευρά της πόλης.

Ευτυχώς φυσάει ένα ζεστό αεράκι και ανεβάζει κάπως τη θερμοκρασία. Δε θα το έλεγα όμως γλυκό κύμα ζέστης, αλλά κουραστικό και άχαρο. Κάθομαι στο παγκάκι και νιώθω το παντελόνι μου να βρέχεται. Ω! Ώχι! Δεν είχα υπολογίσει αυτό.

Εξετάζω πόσο μεγάλη είναι η ζημιά. Έχω ένα τεράστιο μέρος βρεγμένο και σίγουρα δε θα περνούσε απαρατήρητο. Κάθομαι ξανά κάτω, μιας και δεν γινόταν να γίνω χειρότερα, για λίγο πριν επιτέλους πάρω την απόφαση να πάω στο μπάνιο να αλλάξω.

Αυτά είναι λίγα από τα προτερήματά του να είσαι άστεγη, πάντα κουβαλάς μία αλλαξιά ρούχα στη τσάντα σου. Προχωράω στη πρώτη καμπίνα που αντικρύζω, η κλειδαριά είναι σπασμένη αλλά κανείς δεν είναι εδώ για να μπει καταλάθος οπότε το αγνοώ.

Παλεύω να αλλάξω παντελόνι και ταυτόχρονα να κρατήσω και τη τσάντα μου. Δε θέλω να την ακουμπήσω εδώ, αυτό το μέρος είναι πολύ βρώμικο ακόμη και για εμένα. Τελειώνω κάνοντας ένα κουβάρι το βρεγμένο παντελόνι και βάζοντάς το με κόπο στη παραγεμισμένη τσάντα μου.

Αφήνω το μπάνιο με ένα λιγότερο ταιριαστό σύνολο που βαριέμαι πολύ για να συνδυάσω με κάποιο άλλο μισό. Μέχρι να τελειώσω φαίνεται πως έχει έρθει ήδη η Έλενα και η Γιάννα. Ο γυμναστής δεν αργεί να φανεί και αυτός.