Νάντια: Έρικα πρέπει.

Έρικα: Το ξέρω.

Τιναχτήκαμε και τρέξαμε προς τα έξω. Μία φωνή μας κυνήγησε.

Μυρτώ: Ε! Πού πάτε;

Η Νάντια γούρλωσε τα μάτια της και ύπουλα κατευθύνθηκε στη πόρτα. Την πιάνει και της μιλάει αποφασιστικά.

Νάντια: Κάποιος μπήκε μέσα στο σπίτι και το αναστάτωσε. Έλα μαζί μας θα ειδοποιήσουμε την αστυνομία.

Μυρτώ: Σταθείτε! Θα πάω εγώ να το κάνω, εσείς ξυπνήστε τον αδερφό και τον πατέρα σου. Μείνετε ασφαλής μέσα, και εσύ Έρικα κρύψου.

Σπεύσαμε να κάνουμε όπως μας προέπεμψε. Το σπίτι ήταν σε επιφυλακή, όλοι άγρυπνοι περιμέναμε στο σαλόνι για τη Μυρτώ.

Έρικα: Μην ανησυχείς, η αστυνομία αυτή τη φορά θα βρει τη λύση.

Καθησυχάζω τον πιο ανήσυχο στο δωμάτιο που δεν είναι άλλος από τη Νάντια. 

Η Μυρτώ εμφανίζεται ασυνόδευτη σε μερικά λεπτά.

Ορφέας: Γιαγιά, τι έγινε; !

Ανασηκωθήκαμε περιμένοντας τη λύτρωση.

Μυρτώ: Δεν είδαν τίποτα. Δεν ξέρουν ποιος ήταν.

Νάντια: Τι εννοείς γιαγιά; Ότι δεν είδαν κανέναν να περνάει;

Μυρτώ: Ακριβώς.

Νάντια: Ωραία δουλειά κάνουν και αυτοί..

Μυρτώ: Μην νευριάζεις..

Νάντια: Μα πώς να κρατηθώ ήρεμη; Κινδυνεύουμε δεν το καταλαβαίνετε;

Μυρτώ: Δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα... Με διαβεβαίωσαν ότι θα παρακολουθούν πιο στενά το σπίτι μας και αν δούνε κάποιον ύποπτο κατευθείαν θα δράσουν.

Έβγαλε έναν αγανακτισμένο αναστεναγμό.

Νάντια: Όπως το είπες αν δούνε..

Η νύχτα ήτανε άυπνη. Κανείς μας δεν κοιμήθηκε. Παρείχαμε τη συμπαράστασή μας ο ένας στον άλλο ανεξάρτητα από τις προσωπικές μας διαφορές. Ένιωσα το αίσθημα της αλληλεγγύης ισχυρό, μακάρι να είχα μεγαλώσει κι εγώ με αυτές τις αρχές..

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Σάββατο, η υπνηλία μας κατακλύζει, τα μόνιμα πρησμένα μάτια της Νάντιας έχουν μεταδοθεί και στα δικά μας πρόσωπα. Παρότι εκτελούσαμε τις κινήσεις ρουτίνας μηχανικά, το ύφος άψυχο, ανενεργό. Η Νάντια σταματάει το μοτίβο. Μία διεστραμμένη λάμψη διαπερνά τα μάτια της. Με κάρφωσε αμείλικτα.

Νάντια: Έρικα, κι αν ο δράστης δεν βρήκε όντως έξω από την πολυκατοικία. Αν είναι ένοικος;

Έρικα: Ο πατέρας μου...

Οι αποδείξεις άρχισαν να μαζεύονται. Όσο και να με τρομοκρατούσε δεν μπορούσα να αγνοήσω την αλήθεια. 

Έρικα: Δεν θα τον αφήσω να με τρομοκρατεί έτσι. Αυτός ο άνθρωπος χρειάζεται επιτέλους να πληρώσει. Από τη στιγμή που γεννήθηκα με κατηγορεί. Με κατηγορεί που μου δόθηκε η ζωή ενώ την ίδια στιγμή χάθηκε της μητέρας μου. Είναι σαν να την απορρόφησα για αυτόν.

Προσπάθησε να με συμπονέσει. Τα μάτια της σφίχτηκαν ελαφρά δημιουργώντας μικρές ρυτίδες στις άκρες τους.

Νάντια: Λυπάμαι πολύ.. Τι προτείνεις λοιπόν να γίνει;

Έρικα: Αυτό που σκεφτήκαμε από πριν. Πρέπει να έχει κλέψει κάποιο από τα βιβλία. Θα ψάξουμε το διαμέρισμά του.

Το ξεστόμισα, αυτό ήταν, τώρα δεν μπορούσα να το πάρω πίσω.

Νάντια: Ναι είναι μία καλή λύση..

Συνοφρυώθηκε, φάνηκε να ανακουφίζεται που πράττω με αυτόν τον τρόπο αν και μου είχε αφήσει το πληρεξούσιο για την απόφαση.

Νάντια: Θα ψάξουμε το σπίτι το απόγευμα, είναι πιο πιθανό να λείπει.

Πήρε τα ηνία πάλι από εμένα. Δεν πρέπει να με εμπιστεύεται πολύ. Ίσως η Μυρτώ έχει αρχίσει να την επηρεάζει αρνητικά... Το βλέμμα μου κύλησε στο δάπεδο όσο οι σκέψεις μου έτρεχαν.

Νάντια: Έρικα; Όλα καλά;

Έρικα: Ναι.

Επανέρχομαι και τις δίνω ένα ψεύτικο χαμόγελο δυναμικότητας. Αν προσποιηθώ πως είμαι αποφασισμένη ίσως και να πείσω και τον εαυτό μου. Εκείνη ανταποδίδει πραγματικά και συνεχίζουμε την τοποθέτηση των πιάτων από το νεροχύτη στα ντουλάπια.

Βοηθούσα αρκετά με τις δουλειές του σπιτιού τελευταία. Έπρεπε να ανταποδώσω τη φιλοξενία τους, δεν ήμουν αχάριστη όπως υποστηρίζει η Μυρτώ. Σίγουρα πάντως εγώ και η Νάντια είχαμε βοηθήσει περισσότερο στο να διατηρηθεί μία σχετική ισορροπία στο σπίτι μετά την απουσία της κυρίας Ευρυδίκης, παρά αυτή. 

Ο κύριος Ιάσονας επέστρεψε μόλις από το νοσοκομείο. Είναι χαρούμενος, νομίζω..

Νάντια: Μπαμπά πως πάει η μαμά!;

Ιάσονας: Πολύ καλύτερα, σχεδόν επανήλθε από το κώμα.

Νάντια: Βρήκανε τι της είχε συμβεί;

Ιάσονας: Δεν μου είπανε κάτι..

Ήταν τρομερά ανησυχητικό αυτό. Αν δεν γνωρίζαμε αν κάποια πάθηση το προκάλεσε αυτό, θα μπορούσε να γίνει τελείως ανεξέλεγκτη χωρίς τη κατάλληλη βοήθεια από τους ειδικούς. Αυτούς τους μήνες απογοητεύομαι από τους ειδικούς συνεχώς.

Είναι σα να καταβάλλουν προσπάθεια να δώσουν τη χειρότερη εντύπωση και να κάνουν το αντίθετο από ότι προστάζει η δουλειά τους. Οι αστυνομικοί χάνουν διαρρήκτες μπροστά στα μάτια τους, οι γιατροί δεν εξιχνιάζουν την αιτία ενός ξαφνικού κώματος..  

Θα μπορούσε βέβαια να ήτανε μεμονωμένα περιστατικά, αλλά τόσο έντονα και σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα διαφοράς μεταξύ τους... Απογοήτευση και τρόμος. Κανείς πια δεν μπορεί να μας προστατέψει;